Als we dan in de blinddruk goud willen aanbrengen, hebben we de keuze tussen twee procedés: er bestaat goud op folie, en er is bladgoud.
Werken met folie is redelijk eenvoudig: de warmte van de werktuigen fixeert het goud in de blinddruk, de folie kan gemakkelijk verwijderd worden, en het goud blijft achter. Ook hier is het vinden van de juiste temperatuur het moeilijkste èn het stempelen op de juiste plaats (de folie ligt immers over de blinddruk, zodat je 'blind' werkt).
Werken met bladgoud is omslachtiger, omdat er eerst een kleefstof moet aangebracht worden in de blinddruk. Die kleefstof is synthetisch eiwit, of een ingewikkelde bereiding van vers eiwit. En dan wordt het velletje bladgoud reepje per reepje over de blinddruk gelegd, en met de warme werktuigen gefixeerd. Laag boven laag tot het ontwerp egaal gevuld is met goud.
Twee grote vijanden voor bladgoud: tocht (een deur die opengaat kan je velletje bladgoud doen wegwaaien) en vet (het goud plakt er meteen in en is niet meer los te maken). Om de reepjes goud van het goudkussen (waar ze gesneden worden) op te tillen en te transporteren naar de boekband, wordt dan ook een vingertop met een heel klein beetje vet van de neusvleugel gebruikt. Maar het is snel te veel, waardoor je na een namiddagje werken met goud een gouden vingertop èn een gouden neusvleugel overhoudt. Alleen jammer dat het er weer afgaat onder de douche, want het is wel een mooi alternatief voor piercings of tattoos.
|
