Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Bij deze is het officieel.. ik ga (met welliswaar knikkende kieën) de uitdaging aan.. Volgende dinsdag 10 nov staat mijn eerste training op het programma... may the force be with us...
Waar zijn we eigenlijk aan begonnen... Hoe meer ik er over lees, hoe meer ik er over hoor, hoe gekker ik mezelf en mijn vrienden verklaar. Maar door meer informatie in te winnen raak ik ook steeds meer in de ban van La Marmotte! Zo erg zelfs dat ik afgelopen zaterdag mijn fiets letterlijk van onder het stof heb gehaald om al een eerste officiële trainingsritje te doen. Ik stippelde een route van een 70-tal kilometer uit, van bij mij thuis richting de Zwalmstreek en terug. Vol goede moed en met soepele tred zette ik om 7u50 aan in Kalken. Een uurtje later daalde ik de Noordlaan af richting Zwalm, ik trok richting Molenberg. Ik dokkerde naar boven maar aan het boerderijtje moest ik toch even uit de pedalen om op adem te komen... superlastig! Meteen moest ik terugdenken aan de Reuzen Van Vlaanderen, in mei dit jaar. Hoe kan het toch dat ik me nu zo slecht voel? Toen was dit slechts een van de 30(!) hellingen die we achter de kiezen staken... Misschien niet slecht om dit eens te voelen, nu is het duidelijk dat we er zonder een degelijke voorbereiding gewoon niet moeten aan beginnen in Bourg d'Oisans. Door die vaststelling besloot ik om de Arme Kleie links te laten liggen en richting Sint-Denijs-Boekel te rijden om zo terug te keren naar Kalken. Maar het voorgebergte van de Vlaamse Ardennen zorgde er voor dat het met de kilometer lastiger werd. Misschien ook omdat ik 's morgens amper iets gegeten had. In Massemen, op een tiental kilometer van huis, sloeg het noodlot toe! Ik reed in een putje in het erbarmelijke fietspad en mijn versnellingsapparaat sloeg in mijn achterwiel. Het gevolg was dat mijn achterwiel blokkeerde en ik de controle over mijn fiets verloor. Ik kwam met mijn linkerzij terecht op het zachte asfalt. Enkele schrammen waren mijn deel, maar mijn fiets was er slechter aan toe. De derailleur bleek geplooid te zijn en de ketting verwrongen (foto). Er zat niets anders op dan Katrijn te bellen. Ik ging haar te voet tegemoet en een kleine twintig minuten later reden we met de fiets in de koffer naar Kalken. Ondanks alles toch een ritje van 58,4 kilometer met 297 hoogtemeters aan een gemiddelde van 24,7km/h. Jammer van het materiaal. Ik probeer het zo snel mogelijk te laten herstellen om niet te lang zonder fiets te zitten. Mijn volgende ritje heb ik op 11 november gepland. Met enkele collega's rijden we een mountainbike tocht in Kruishoutem.
Begonnen met 2 korte tochtjes van 65km, tegen een gemiddelde van 27,5 km/u, samen met Joris. De lichte kniepijn waar ik de voorbije zomer oa in Tilff-Bastogne-Tilff mee kreeg af te rekenen, stak nu naar het einde van onze tocht weer de kop op.Aangezien ik al 3 cortisone inspuitingen heb gekregen, begin ik toch lichtjes te panikeren en zal een nieuw bezoek aan de specialist wellicht meer nieuws opleveren. Hopelijk wordt dit niet te erg, zodat mijn voorbereiding niet wordt afgeremd
Languit lagen we in het gras, kapot van 150km klimwerk in de
Ardennen, krampen tot achter ons oren, maar toch met een zalig gevoel Dit
smaakt naar meer, dachten we. Het ging dan ook bijzonder goed, die dag. De
hellingen werden allemaal in een behoorlijk tempo opgefietst, op de Côte du
Hornay, laatste helling van de dag, zat er zelfs nog een sprintje in Ondanks
de vrij beperkte voorbereiding, was dit toch wel een hele prestatie
Café De Singel, 25 september 2009, 23u15
Weet
ge nog, Tilff-Bastogne-Tilff, toch zwaar afgezien hé? Mijmeren,
vooral op café, doen we nogal graag. Zeker na het zesde pintje. Ook Michal kwam
zich in het gesprek moeien. Ja jongens, goe gereden, maar weet ge wat ik
gedaan heb in de Alpen 2 weken terug? Het parcours van de Marmotte gefietst!
Dat was pas een zware tocht! Wat zeg ik, zwaar? Neen, moordend! Nog nooit heb
ik zo afgezien op ne vélo!! En voor iemand die in 5 dagen van Lokeren naar de
Mont-Ventoux is gefietst, wil dat toch wat zeggen. Dat moeten we ook kunnen!,
riep Joris, terwijl hij een nog een loempiaatje nam en zijn pint half omver
stootte. En zo geschiedde We hebben ons al veel nachtelijke uitspraken
beklaagd, hopelijk deze niet. We zijn dan wel niet vies van een fysieke
uitdaging, maar dit wordt toch nog andere koek!
Momenteel
zijn we stilletjes aan terug op de fiets gekropen, want de bedoeling zou zijn
om tegen begin juli toch minstens 5.000 km op de teller te hebben staan,
waaronder ook al heel wat klimwerk. Want de Alpen trotseren,
zonder in de voorbereiding al een aantal stevige cols te hebben bedwongen,
staat gelijk aan zelfmoord Eerste doel: Ronde Van Vlaanderen,
begin april. Minstens 140 km,
indien de voorbereiding meevalt proberen we de 260 km uit te rijden!
Hoe de eerste trainingen verlopen, lees je binnenkort!!
Bourg d'Oisans, zaterdag 3 juli 2010, rond de klok van zevenen. Ver weg van de dagelijkse routine, weg bij hun vrouwen en kinderen zullen minstens vier vrienden op hun professionele racefietsen beginnen aan een helletocht! De zwaarste prestatiekoers die er is dan nog wel, met beklimmingen van de Glandon, de Télégraphe, de Galibier en als afsluiter L'Alpe d'Huez. Bloednerveus zullen ze zijn, die zaterdagochtend. Waarschijnlijk amper een oog dichtgedaan en de rit in gedachten al vijfmaal gereden 's nachts, trillend van de ochtenkou en de zenuwen, wachtend op het moment waarop ze gelost worden. Op adrenaline, en meegezogen door de duizenden lotgenoten, worden de eerste kilometers ongetwijfeld afgelegd in een rotvaart tot aan de voet van de Glandon. Dan begint het pas echt. Zweet, liters zweet, zullen er vloeien en meteen weer verdampen op het verschroeiende wegdek dat traag onder hen door passeert. Tranen zullen hen in de ogen staan tijdens het eindeloze afzien op de mythische bergflanken. Een gevecht tegen de natuurelementen en zichzelf. Wat zullen ze zichzelf op die momenten vervloeken, bijna vergaand van de pijn. Hopend dat de pijn tijdens de laatste beklimming zo groot zal worden, dat je in een soort roes terechtkomt. Aankomen in Alpe D'Huez is heilig! Al zal het genieten niet meer voor de dag zelf zijn 's Werelds zwaarste fietstocht rijd je dan ook niet zomaar. Hoeveel talent je ook hebt, met welke fiets je dan ook rijdt, welke bergen je ooit al bedwong, een degelijke voorbereiding is een must! En die begint meestal al rond nieuwjaar Ook voor Joris, Michal, Tom en Ward. La Marmotte...
Bij deze is het officieel.. ik ga (met welliswaar knikkende kieën) de uitdaging aan..
