Elke dag neem ik het me opnieuw voor: "Vandaag ga ik me niet laven aan een andermans levens en concentreer ik me alleen op mezelf". Meditatie. Maar zodra de computer aangaat (nee, niet vanzelf, die doe ik zelf omdat ik wel mijn mail wil checken en soms andere dingen wil doen, moet doen zelfs..zucht) is de verleiding te groot en kijk ik toch maar even op facebook, de Grote Voyeurs Site. Daar waar je allemaal dingen te weten komt die je helemaal niet hoeft te weten en direkt verlang ik al terug naar hoe het vroeger was, toen zo'n draak als Facebook en al die andere social media onze levens nog niet waren binnen gedrongen; dat waarmee we onszelf afhankelijk zijn gaan maken, een wereld hebben gecreëerd die zich nu nimmer meer voor je voeten kan afspelen, gewoon in het Hier en Nu. Het gras onder je voeten voelen, connecten met de mensen die je naasten zijn, gewoon omdat ze je buren zijn, je huisgenoten (als je daar een fijn contact mee kan hebben), mensen die in je leven zijn gekomen, gewoon gomdat het lot dat zo bepaald heeft. Blijkbaar heb je met die mensen iets uit te zoeken, loop je een stukje op elkaars levenspad. Maar door de social media worden die echte belangrijke naasten verdrongen door al die mogelijk interessante potentiële 'vrienden', mensen die ooit in je leven waren,die je ontmoet hebt op een punt in je leven waarop dat blijkbaar zo moest zijn. Zij zijn net als jij weer hun eigen weg gegaan en nu zomaar vang je weer een blik op van hun huidige leven. Ongevraagd. Plots is het er. omdat je ze ergens op het digitale spoor komt. Een andere vervelende bijkomstigheid is dat je nu van alles móet, als je van zo'n community (zeg maar je facebook vriendenkring) deel uitmaakt. dan moet je opeens naar die voorstelling, workshop, demo, festival of weet ik wat voor iets. je móet die petitie tekenen, anders hoor je er niet meer bij. Dingen waar je vroeger nooit aan zou denken, omdat je ze logischerwijze niet tegen zou komen in jouw persoonlijke leven met jouw persoonlijke levenspad dat je te gaan had. Nu wordt dat levenspad opeens verstoort en denk je, of nee, heb je het gevoel dat je dat wel móet doen...dat je anders not done ben. Het is niet veel anders dan de middelbare school, of verder terug, de kleuterschool. Individualiteit, echt zíjn', wordt eigenlijk niet op prijs gesteld, wel dat je meedoet. Nooit eerder was de community behoefte zo groot, het gevoel dat je ergens bij moet horen en de onvermijdelijke keerzijde hiervan is natuurlijk de angst om alleen te komen staan in deze ver doorgevoerde geïndividualiseerde wereld waarin we ons nu bevinden. Plots geef je je wereld vorm op het net, in één of meerdere vormen van social media, de groepen waartoe je behoort om enige orde te scheppen in de chaos van Nu. De vroegere peergroepen (je ouders/ familie, je vrienden, school etc) waar je deel van uitmaakte, zijn nu dermate uitgebreid en niet zelden vervangen door heel veel onbekenden of relatief onbekenden...Mensen die je zomaar een keer ontmoette,-wat ook vooral bij die ene keer had moeten blijven (zo stond het namelijk in de sterren geschreven, ja echt waar!)-.....of via iemand anders ontmoette. Zij zitten allemaal zomaar met hun eigen levens, strijdige politieke voorkeuren en totaal andere leefwijzen in jouw digitale nek te hijgen.Komen via de chat soms zomaar je persoonlijke wereld binnenstormen met onbeschaamde vragen. brr. om het benauwd van te krijgen toch? En soms besluit je om zo iemand, die je toen, 6 jaar geleden ontmoette op een plek, omdat jij en de ander daar allemaal blijkbaar moesten zijn t, n.a.v een facebook advertentie die je toevallig tegenkwam in het nieuwsoverzicht, te bezoeken. Plotsklaps ben je deelgenoot van iemands persoonlijke wereld, alweer een voyeur maar nu dichterbij, die wereld van die ander die echt niet matcht met de jouwe. In het dagellijks leven, zo zonder al die digitale netwerken was je die persoon natuurlijkerwijze nooit weer tegengekomen.. alleen dat moment van 'toevallig op dezelfde plek' zijn, en de plek zelf zorgde voor een tijdelijke 'verbinding'. Een gemeenschappelijke interesse, maar vaak ook een heel persoonlijke drijfveer, die in dat moment de beweegreden was om daar te Zijn.. Van elkaars werkelijke leven daarbuiten had je geen weet en dat was misschien maar beter ook. En nu opeens sta je midden in iemands dagelijkse leven en dan klopt er iets niet. dat voel je heel duidelijk. Net als bij een geëngageerde ontmoeting die je via het net geregeld hebt. Hoe groot is de kans dat je echt iets met elkaar gemeen hebt? vaak wordt pijnlijk duidelijk dat je op een totaal andere golflengte zit en dat geeft niet. het is namelijk goed zoals het is maar je moet je niet gaan vergelijken, niet moedwillig met iemand anders willen verbinden terwijl dat er natuurlijkerwijze ook niet zou zijn. waarom zou je je er mee vermoeien en je tijd verspillen?
In de 'normale' wereld -en hier bedoel ik met normaal: een wereld waarin je alleen met die mensen contact legt, die van nature op je pad komen zonder tussenkomst van een sociaal medium. Het is niet alleen gênant en ongemakkelijk om zo'n ontmoeting uit te zitten, maar het is ook gewoon tijdverspillend. Ik vraag me wel eens af hoe veel tijd ik over zou hebben als ik me puur en alleen richt op mijn 'natuurlijke contacten'. bovendien denk ik dat die natuurlijk gevormde contacten zich dan ook zouden kunnen verdiepen en mijn leven een stuk meditatiever zouden zijn. Feitelijk denk ik dat een social medium zijn eigen graf heeft gegraven en ons alleen maar zieker en eenzamer maakt. Eenzaam is de keerzijde van ziek zijn. Nu heb je al die vluchtwegen, als het even niet lekker loopt in het dagelijks leven, of met een vriend of vriendin, om dan maar de vergetelheid, de afleiding te zoeken in social media, internet in bredere zin in plaats van je te richten waar je je op zou moeten richten, wil je daadwerkelijk groeien in verbinding. Nostalgie? ja, ik verlang soms wel terug naar dat heerlijke kleine wereldje waarin je de telefoon pakte- zo'n heerlijke oude machine die je huurde van de PTT, met een draaischijf en natuurlijk met zo'n telefoonklapper ernaast- en een vriendin belde. Wat een rust gaf dat!. Heerlijk, alles was vertrouwd, en behapbaar. "logisch"ook, omdat je het kende en erop kon vertrouwen dat de mensen uit je omgeving Echt waren, en er voor je waren als je behoefte had aan een gespek. Shit, ik verzucht het vaker maar ik ben echt veel te LAAT geboren. dat verzuchtte ik al toen ik 16 was en ik instinctief al aanvoelde dat 'het allemaal de verkeerde kant op ging met de wereld'... Dan maar onwetend of beter: niet onwetend maar gewoon bezig met de dingen waar je van nature goed in ben, je daarop kunnen focussen. Niet de hele wereld die zomaar je huiskamer binnenloopt en je afleidt van waar het werkelijk omgaat: er voor jezelf kunnen zijn. Als iedereen dat zou kunnen en zo dóen vooral (het is geen kwestie van kunnen; iedereen kan naar zijn ademhaling luisteren terwijl hij op een kussen gaat zitten of gewoon op een stoel....daar is geen kunst aan), dan wordt het aantal gebruikers van facebook en al die andere social media zeker gehalveerd, immers dan hebben we met zijn allen geen tijd meer om ons druk te maken over alle onrecht in de wereld. maar helen we 'alleen' onszelf. en ik heb "alleen" tussen aanhalingstekens gezet, omdat het al bijna als een straf wordt gezien, je alleen met jezelf bezig te houden, maar feitelijk is dat waar het om gaat: heling van binnenuit, door naar binnen te keren.
Ik denk ook dat dit het antwoord is op het probleem (tenminste het probleem dat ik hier gecreëerd heb en hier uiteenzet). NOstalgie zoals ik hierboven verwoordt, is mooi in haar melancholie maar terug kan niet, kan nooit. Als je jezelf heelt, echt heelt in plaats van te blijven hangen in een soort afweer, door boze berichten te schrijven, daarmee je eigen woede, je echte persoonlijke verdriet om je eigen kleine persoonlijke leven, verloochenend, pas dan is er echte groei mogelijk, en echte veranderng in de wereld. Die verandering bereik je niet door als een zotte te ageren en te reageren op al het vermeende onrecht, je aan te sluiten bij een of andere actiegroep (of zoals je zo vaak ziet, door je aan te sluiten bij heel veel actie groepen, die vervolgens ook weer de afweer van velen in stand houden).. Soms draait mijn maag echt letterlijk om als ik deelgenoot ben (ongevraagd) van iemands grootheidswanen, in-wezen-depressieve- maar-afgeweerde- gevoelens-middels boze uitlatingen tegen alles waar je maar tegen aan kan trappen. dat is wat ik zie en ik kan er soms niet meer tegen om dat te lezen, omdat ik dan de onderliggende pijn van de ander kan voelen. Ook omdat ik hem herken en inmiddels erkend heb bij mezelf, heb ik die afweer niet meer nodig (waardoor ik dan ook buiten de groep val etc..)
In een therapie groep gaat dat overigens net zo , immers dat is de setting om met iemand anders woede en levenspijnen geconfronteerd te worden, Maargoed, ook op social media is projectie, overdracht en tegenoverdracht niet van de lucht. Een psychiater likt zijn vingers er bij af en als een potentiële patient (iedereen eigenlijk) in plaats van zijn dossier zijn geschiedenis op facebook laat zijn, zijn berichten, dan is degene al een heel eind. immers wat geeft een beter inkijkje in iemands wel en wee, wat iemand werkelijk bezighoudt en wat eronder zit, dan wat en hoe iemand schrijft? ja, het zijn gewoon persoonlijke dossiers. maar alleen voor wie goed leest....daar hoef je geen psychiater voor te zijn overigens. Ik bedenk me nu; als 'voyeur' (wat me natuurlijk allemaal zijn als deelnemers van zo'n medium) kan ik in ieder geval één positieve eigenschap-(tenminste voor mezelf) bedenken: al die schrijfsels vormen perfect studie materiaal voor mij. Ik leer namelijk ook heel veel, door alleen maar te lezen en te 'kijken', me soms te verbazen. ja, ik leer er dus toch nog íets van. Mijn mensenkennis wordt er onbedoeld ook nog mee vergroot. gewoon in de rol als "voyeur".! en het is nog (bijna) gratis ook. (met een mobiel internet zit er een limiet op downloaden)
Maar misschien heb ik nu genoeg geleerd en wordt het tijd om de grenzen van mijn leefwereld weer wat naar me toe te trekken..een cirkel om me heen, als bescherming. een tijdje in een hutje mediteren misschien, verstoken van enige vorm van cyberworld. wat lijkt me dat heerlijk. Om alleen te zijn met de taal die de planten spreken, alleen de vogels te horen en hun taal te leren begrijpen. het geeft mij namelijk helemaal geen voldoening en ik heb steeds het gevoel dat ik er niet bij hoor als iets niet doe omdat ik er simpel weg geen zin in heb. maar als ik niet had geweten dat het er niet was, dan hoefde ik er ook geen zin in te hebben! de logica is zo ontzettend simpel.
En boven alles wil ik niet alleen 'voyeur' zijn maar me ook deelgenoot voelen van mijn natuurlijke omgeving in dat moment. Die wereld ook echt te voelen en te ervaren met mijn zintuigen. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat het ooit zo bedoeld is om te ervaren, werkelijk te ervaren. In plaats van als een stel volwassen kleuters van de ene happening naar de andere te rennen, omdat die en die vinden dat je er bij moet zijn en het niet mag missen, blabla..maar feitelijk ben je alleen maar even het verlengstuk van een andermans ego, zijn verlangen dat bevredigd moet worden, door jou, zodat hij weer kan zeggen, dat ie dat goed gedaan heeft...pff. Nee, ik wil leven in een driedimensionele wereld, en misschien zelfs wel een vierdimensisonele wereld, als ik tenminste weer in staat ben om ook weer te kunnen vertrouwen op mijn andere zintuig(en). Waarom leven de meesten van ons dan een groot deel van hun leven achter een plat scherm en denken ze dat dat belangrijk is en als ze iets missen..dan...maar ondertussen gaat de échte wereld aan ze voorbij, zien ze niet dat de zon inmiddels is gaan schijnen, voelen ze niet de wind op hun huid, horen ze niet de eerste vogel die 's ochtends gaat fluiten enzovoort enzovoort...dat mis je dan allemaal. Zomaar. Omdat je erbij wilt horen.
