Winterslaap? als het buiten vriest, de zon nauwelijks tevoorschijn komt van achter een grijs wolkendek...de sneeuw blijft liggen...ik houd van het licht dat het weerkaatst. daar kom ik dan wel mijn bedje voor uit om mezelf weer warm te joggen in het bos waar ik even uitrust onder een grote spar die zijn zware takken laat hangen, zwaar van de sneeuw. Ik voel me beschermd onder haar takken en geniet van de kou die me geen pijn doet. Binnen in mijn huisje voelt de kou veel kouder. ik loop immers niet de hele dag hard om mijn bloed goed stromende te houden. Een winterslaap houden lijkt praktisch, immers dan gaat je energieverbruik naar beneden, gaat alles op spaarstand en dat is wel zo gunstig voor alles. Elke dag opstaan, de motor draaiende houden, het voorzien van energie en vervolgens ook nog warmte zien te creëeren in je huis. Dat alles kost niet alleen veel energie, maar ook veel geld en vraag me dan af: waarvoor?
Voor ik mijn houtkachel aan heb, zijn mijn vingers blauw en zijn mijn tenen helemaal bevroren. Goed, ik duik straks mijn voorverwarmde bedje in, in dat ijskoude kamertje, met een warme kruik en Lieke naast me; dan creëer ik onder mijn slaapzakje met donzen winterdekbed erover heen, heel snel warmte. hoofd onder de dekens en ik heb mijn eigen minitentje gecreëerd. In de vroege ochtend kan het soms wel even koud voelen, maar meestal is dat snel weer over.
Zelfs voor een toiletbezoek verlaat ik mijn bedje liever niet. Helemaal naar de koude deel waar het toilet is is me wat te veel van het goede zo 's nachts. Ik hoop dat het nu niet gaat vriezen daar, zodat de leidingen in elk geval gewoon open blijven..
De koude maakt mijn wereld heel erg klein. Bezig zijn met de meest basale dingen, mezelf warm houden, mijn huis, althans het gedeelte waar ik leef, zo warm zien te krijgen dat ik het niet te koud heb. Het is net te doen allemaal; comfortabel is anders, maar het gaat.
Een warme douche in een ijskoude ruimte...zo snel mogelijk uitkleden..en dan weer snel aankleden na het heerlijke warme water, wat dan ook echt ineens veel warmer voelt.
Tsjaa een winterslaap zou het allemaal een stuk makkelijker maken. Waarom doen wij dat niet? als mensen? Waarom doen wij niet net als dieren? de niet-gedomesticeerde weliswaar. Omdat wij mensen zo geïndoctrineerd zijn met dat wat we cultuur noemen, cultuur in de meest brede zin van het woord? Ritme en structuur zijn heilig in plaats van te leven naar het ritme van de seizoenen. Misschien is dat ook veel minder een noodzakelijkheid geworden door onze huizen met CV..nou ja, voor het overgrote deel van de huizen geldt dat. Nu ik dat niet heb, voel ik me veel meer verbonden met het ritme van de seizoenen, nu ik de koude niet alleen buiten moet trotseren maar ook in een groot deel van de ruimtes in huis.. ik kan er niet om heen en ik voel een tegenstrijdigheid in mij: ik slaap lang en dat voelt heel natuurlijk maar als ik dan wakker word, voel ik me een soort van schuldig dat ik zo lang heb liggen slapen terwijl half Nederland al lang aan de dag is begonnen, aan het werk is...en ik lig maar heerlijk te slapen..in mijn eigen kleine wereldje, samen met Lieke. Vraag me dan af waarom ik die 'resten' nog met me meedraag..die resten culturele opvoeding, het adagium van 'zo hoort het'... Resten van het calvinisme, waarvan onze maatschappij nog steeds zo merkbaar doordrongen is. Het werk-ethos. Prestatie. Bezig zijn. Altijd maar doorgaan in hetzelfde ritme, zonder ook maar rekening te houden met de seizoenen. De treinen passen direkt hun dienstregeling aan, waar we dan natuurlijk met zijn allen op gaan zitten mopperen, want alles moet doorgaan, ongeacht wat. Enige flexibiliteit is op zijn plaats. Het heeft natuurlijk weinig zin om je af te vragen, hoe de wereld eruit zou zien, de westerse wereld dan met name, als er geen elektra was uitgevonden.. Het is veel interessanter om jezelf de vraag te stellen of je nog zou kunnen leven zónder elektra en dan ook letterlijk je eigen ritme mag gaan volgen, alles loslaten wat je is ingepompt, al dat moeten, dat voldoen aan. Deelnemen aan de prestatiemaatschappij.Gewoon je eigen ritme volgen, dat is toch waar het omgaat? als het erom gaat om werkelijk bij jezelf te zijn? te voelen wie je in je diepste essentie bent.
Ik voel dat ik daar nu tegen aan loop, dat ik dan achter mezelf aan wil gaan lopen om de 'verloren tijd' nog in te halen maar waarmee eigenlijk? ik hoef eigenlijk helemaal niks, buiten heel basale dingen om. maar die gaan vanzelf als het moeten er af is. Behalve dan een woonplek voor mezelf regelen maar zelfs daar ben ik nog redelijk rustig onder. Toen ik eind van de middag, met de schemering in het bos was, nog even genietend van het licht weerkaatst door de sneeuw, vroeg ik me af: "Wil ik wel weer een huisje onder de voorwaarden van Camelot accepteren? de prijs daarvan is gelijk aan een goedkope huurwoning, waarvoor ik dan in het laatste geval nog huurtoeslag zou krijgen,.terwijl dit zonder enige vorm van bescherming is. Durf ik het aan, bovendien? In mijn eentje in de bossen, zonder buren? Of ga ik toch liever in een caravan wonen? daar zitten natuurlijk ook haken en ogen aan zeker als het nog zo koud is als nu. Maar dan ben ik tenminste autonoom in zekere zin (ik heb natuurlijk te maken met de regels van de camping, maak tenslotte gebruik van hun voorzieningen en bewaking) Maar het voelt autonomer als wanneer ik me weer bind aan de regels van Camelot. Dat laatste is dan wel weer makkelijker. Daarvoor hoef ik minder te regelen.
Misschien geeft het wonen in een caravan me ook wel de spirit om vandaar uit.verder te zoeken naar woonruimte, te gaan voelen waar ik echt naartoe wil.. Tot nu toe is me dat niet gelukt om daar echt voor te gaan, als ik weer een tijdelijke woning heb. ik moet echt een prikkel hebben om iets te ondernemen. Het is al gauw goed voor mij. Als het in het moment goed voelt. Wonen in een caravan kan ik niet eeuwig doen, dat weet ik wel. Niet in een land als Nederland in elk geval. Maar mijn droom is op een plek te wonen waar ik zo wel kan leven, een winterslaap kan houden als ik dat wil, als de natuur dat van me vraagt, een afweging makend tussen hoe het voelt, binnen en buiten en daar de beste oplossing voor vinden, in harmonie. zonder iets na te hoeven jagen. Van de zomer, in Spanje, bij een vrouw op bezoek, heb ik daar een voorbeeld van gezien, hoe dat kan. Het gaat er in eerste instantie om dat je het ZELF mogelijk maakt en het wilt. Het maakte me blij en soms ook verdrietig. een diep verdriet waar ik geen woorden voor kan vinden, iets wat ik met me meedraag en soms boven komt als ik op een confronterende plek stuit, getriggerd door een plaats, een ander mens soms. door mijn angsten die ik tegenkom, in de ('echte') natuur, waar je dan nog zwijnen tegen het lijf loopt enzo. Niet geheel 'on-eng' Ik realiseer me ook dat ik dat soms liever uit de weg ga, de confrontatie met dat verdriet, met mijn angsten.
Deze woonplek heeft me mijn bewustzijn weer teruggegeven, heeft me laten voelen wat ik echt wil, of beter: waar het echt omgaat. Te leven in harmonie met wat er is. Ik loop nogal eens tegen al die grenzen aan, die van buiten naar mij toe komen, die op me af komen maar in feite gaat het daar niet om. Het gaat om wat ik er mee kan en wil doen. Nu, in het moment. Alleen maar NU leven. en zo transparant mogelijk zijn, zonder je te laten leiden door je angst. dat is al een hele uitdaging.
Ik zou willen dat ik er wat creatiever mee om kon gaan en me niet zo snel uit het veld geslagen zou voelen door die uitwendige grenzen waar ik niets mee kan, maar die er wel zijn. Er tegen opboksen heeft helemaal geen zin, dat kost me alleen maar nodeloos veel energie die ik liever ergens anders voor gebruik.
Ik ga mijn koude voeten warmdouchen en dan mijn bedje in.
