Daar gaan we weer, een blogje: nu van het onderwerp liefde naar een ietwat trivialer en niettemin basaler onderwerp: woning zoeken(tenminste gezien volgens de piramide van Maslow staat dat lager op de rangorde als we het over zelfverwezenlijking hebben)
.Ja, ik kan nu wel heerlijk romantisch gaan zitten verzuchten, alsof ik net mijn laatste shot van het een of ander achterover gegoten heb: "had ik maar een grote tent, die ik overal kon opzetten..." in het bos, mijn eigen boomhut. Maar dat is helaas niet de realiteit.dus kan ik maar beter nuchter en helder blijven.. Ik moet immers mijn huis weer uit en die tent heb ik niet maar het grootste probleem is een plek. alle grond is duur en schaars, al bezet, bewoond, of is het beschermd natuurgebied.. Ik moest nogal lachen, al was het dan een cynische lach, toen ik op Facebook een berichtje las van een fb vriend, die schreef: "mijn baan kwijt, nu ook mijn Iphone 4". tsjaa, ik dacht; "ik mijn huis, een Iphone heb ik niet maar al had ik er 100, dan boeide het me nog niet.." wel, je hebt problemen en problemen....vergelijken heeft geen zin, ze zijn gewoon van een andere orde..huis, baan, Iphone. dat is zo ongeveer de nieuwe piramide van Maslow. ergens hééélemaal op grote eenzame hoogte reikt Liefde naar de top; op zo'n hoogte dat er zelfs eeuwige sneeuw ligt.
Mezelf boos maken omwille van het kapitalistische systeem zet ook geen zoden aan de dijk. Het systeem dondert niet ineens in elkaar en alle huizen worden niet ineens gratis, of gewoonweg: betaalbaar voor iedereen. Sterker nog, ze zijn er niet eens meer, die huizen. steeds minder voor steeds meer mensen.we moeten weer terug naar vroeger, toen iedereen met 5 in een huis, pardon, kamer, samenhokte, lekker warm toen er nog geen cv was. Romantisch idee, als je je bedenkt dat die 5 mensen elkaar nu niet kennen, geen bloedband hebben enzo...niet zo romantisch dus bij nader inzien.
Vandaag kopte een krant; "Een huis, een lot in de loterij". dat is wél de realiteit. Wel, je mag tenminste je inschrijfduur behouden als je staat ingeschreven als woningzoekende, stond eronder, als je verhuist. nu maar hopen dat dat voor ALLE woningzoekenden geldt en niet alleen voor de nog in te schrijven mensen maar dat zal wel niet. Nou, voel ik me iets minder wanhopig in deze situatie...pff...ik lig weliswaar aan de beademing maar de stekker is er nog niet... Als ik in een 'luxe' positie verkeerde, d.w.z ik had mijn basis op orde, dan zou ik voldoende kracht hebben om mij daar sterk voor te maken. maar de meeste mensen die het voor elkaar hebben, maken zich niet zo druk. en ik dan? ik ben aan het overleven. En soms lukt dat niet zo goed.
Steeds maar gewoon in de modder. en als het dan net even lekker gaat, d.w.z als ik me zonder zorgen eens een keer op mijn studie kan concentreren en kan eten, drinken, boodschappen doen etc, zonder dat laatstgenoemde bezigheden als het sjouwen van een mensonwaardige hoeveelheid stenen voelen, wordt die basis weer onder mij vandaan gerukt. ..nee, misschien hebben die wijze mensen gelijk als ze zeggen, dat niemand beloofd had dat het leven leuk zou worden maar eerder een struggle, maar waarom er dan zoveel ongelijkheid heerst, wat die struggle veroorzaakt of in elk geval vergroot, daar denken ze voor het gemak niet over na.
Het is meer van het soort: voortdurend struikelen en vallen, waardoor je weer een tijdje mank loopt gevolgd door een periode waarin het weer wat beter gaat, op beide benen lopen totdat je weer omver dondert.
Als je niet beter weet, en me niet zou kennen, dan zou je misschien bij jezelf denken: "ga eens in therapie....", maar zelfs deze weg is een doodlopende weg gebleken als het gaat om het oplossen van de Grote Levensproblemen. Met de kleine kan ik redelijk uit de voeten tegenwoordig. ellenlange depressies hoop ik niet meer door te maken. ergens is er iets veranderd, geen idee of dat op rekening van de therapie is of door mijn eigen levenservaring en inzichten...volgens mij het laatste. Door de keuzes die ik heb gemaakt en de weinige vrienden die ik heb, de échte vrienden die me niet laten zitten als het ff niet zo lekker gaat, als ik me rot voel, als ik een arm om me heen nodig heb. dat zijn échte vrienden en die zijn nu eenmaal schaars. Gelukkig zijn ze er nog. Zo'n vriendin wil ik ook zijn, voor anderen, voor mijn vrienden. Ik mag me dan nu wel behoorlijk rot voelen, de wetenschap dat ik in elk geval Iemand kan bellen, geeft me een fijn gevoel. Dat er mensen zijn die achter me blijven staan, ook al voel ik me soms afschuwelijk verdrietig. pff...ik weet, ik ben niet de makkelijkste als het om leed gaat en te verwerken levenspijnen, daarom heb ik niet zoveel 'echte' vrienden. maar toch, beter 1 in de hand, dan 10 in de lucht denk ik.
Natuurlijk kunnen ook zij niet zorgen voor mijn basis, dat kan ik immers alleen maar zelf. ze kunnen naast me staan, me af en toe porren en vooral af en toe wat liefde geven, die eenzame liefde hoog aan de top van de eeuwig besneeuwde bergen, maar op de vraag hoe dat zit met die basis, dat lost niemand op, ik zelf ook niet. het is gewoonweg steeds weer opboksen tegen die maatschappelijke ongelijkheid en die onoverzichtelijke wirwar van instanties waar niemand je daadwerkelijk kan helpen... En als je de maatschappelijke ontwikkelingen die gaande zijn bekijkt, die voor veel mensen (die er warmpjes bijzitten en de crisis wel overleven) de ver-van-mijn-bed-show zal blijven, immers bezit is heilig, een eigen huis pak je niet zomaar af, dan kun je al helemaal maar beter maken dat je wegkomt, voordat je een hongerdood sterft. Eerst de beademing, dan de onherroepelijke dood die erop volgt.
Wie denkt en gelooft dat er nog steeds geen armoede en problemen zijn in Nederland, die droomt een zachte droom.......... Een huis: een lot in de loterij...ja zo is het.. en een betaalbaar huis? de jackpot in de loterij als je een uitkering hebt of dito inkomen tel je niet eens meer mee. En dan zeggen ze nog: "eigen schuld, dikke bult" De armoede heb je aan jezelf te denken, want we leven in een prestatiemaatschappij waar je alleen maar afgerekend wordt op je prestaties (en daarvoor word je beloond: wie de meritocratie heeft uitgevonden, mag alsnog de doodstraf krijgen, maar die is natuurlijk allang dood: het zijn immers de kapitalisten die het in stand houden...) Dat is het enige wat nog telt: prestatie ten koste van je gezondheid, ten koste van de liefde zelfs denk ik, liefde voor de medemens,simpelweg om wie hij IS (dat kunnen we niet meer los zien, van wat hij dóet; je bent wat je doet en daaraan afgemeten verdien je de liefde van de ander) De onvoorwaardelijke liefde waar de humanistische psychologen het over hadden, ergens in de donkere hoekjes van de kamers van de heren psychologen en psychiaters, is nu helemaal monddood... Als het goed is, en zo zeggen zij, komt die van de ouder naar het kind maar vaak is het niet goed....het kind moet immers ook al presteren voordat hij 'lief' gevonden wordt, er mag zijn. Bevestiging zoeken in een relatie? ja, vind je het gek...die bodemloze put van nooit-gekregen-liefde zal zich voortzetten. een ieder mens verlangt naar Onvoorwaardelijke Liefde: dat is namelijk een basisbehoefte van de mens. Het is niet anders als erkenning van jouw mens zijn. Beetje lullig dat ouders niet van tevoren een examen moeten afleggen voor ze een kind krijgen. "Ben ik in staat tot onvoorwaardelijke liefde? Die kunde kun je niet eens leren, je hebt het of je hebt het niet, en dat wordt ook weer doorgegeven. het is zo basaal, dat er misschien wel een transformatie voor nodig is, wil je dat als ouder of gewoon als volwassene nog kunnen leren op latere leeftijd als je het niet gehad hebt. For Free. Er zijn niet veel dingen gratis maar dat zou wel gratis moeten zijn, zonder tegenprestatie.
Maargoed, van de huizennood, toch weer naar het onderwerp Liefde. De eeuwig verzuipende, snakkende, verloren gegane Liefde, die altijd het laatste woord heeft, eenzaam aan de top verheven zwaait Zij de scepter over ons allemaal en zal het laatste woord spreken over haar onderdanen.
Ieder voor zich, en god voor ons allen, zo was het altijd, maar ja die laatste is toch dood? dus ook op hem (deze god was een Hij) kunnen we al geen beroep meer doen...tenzij je, als je dat hebt en je je gelukkig prijst, je overschot aan energie en geld kan besteden aan onze nieuwe religie: de materiële spiritualiteit: een voortvloeisel van het kapitalisme: het is ingebed in het kapitalisme, uitgevonden door degenen die zien dat het niet meer werkt zo,maar aan de leiband lopen van dat systeem en hun gevoel van 'er klopt iets niet' snel bedekken met de mantel der spiritualiteit..)
Het enige geloof dat telt, is het geloof in jezelf. daar gaat het om. en misschien ontbreekt het daar wel aan bij mij. dat ik het zo ver moet zoeken en niet meer geloof in de Ware Liefde? van persoon tot persoon? van mens tot mens? die is alleen maar tijdelijk: als je er geen zin meer in hebt, dan trek je gewoon de stekker eruit..en probeer je de volgende. Of moet ik eerst echt in mezelf gaan geloven? pas dan kan de liefde echt een kans maken.. Geloven dat ik er in mijn eentje ook wel iets van kan maken? Dat ik wel iets kán, in plaats van steeds weer in hetzelfde patroon te vervallen en weg te lopen van waar ik mee bezig was? omdat ik bang ben om te slagen? een vriendin zei dat een keer tegen me, de angst om te slagen, om mezelf te laten zien? dat is misschien wel de grootste barriere, míjn grootste barriere, om iets te creëeren voor mezelf, alleen of met anderen. Soms voelt dat als een groot zwart gat...
En tsja, wat de liefde betreft: aangezien ik niet hetero ben, .is de kans op liefde van mens tot mens, of beter van vrouw tot vrouw, nog schaarser...de vijver is wat kleiner en de eisen zijn hoog....
Ik ben nu eenmaal niet hetero. soms ben ik daar trots op ,dat ik kan zijn wie ik ben, in Nederland kan dat tenminste nog, dat is tenminste iets. maar de keerzijde is dat ik dan natuurlijk wel helemaal voor mezelf moet zorgen en geen manlief met wie ik een fijn huis kan delen en de kosten. de vrouwen die dat willen zijn wat schaarser; immers er zijn nu eenmaal niet zoveel lesbo-vrouwen (of zelfs inclusief bivrouwen red je het nog niet) als heteromannen op de wereld gezet. Is dat een probleem? Dan zou de bevolkingsgroei wel drastisch dalen dus in dat geval ook wel weer handig in tijden van schaarste!....als al die nieuwgeboren homo seksualis dan ook nog eens de 'zachte krachten' vertegenwoordigen.....dan kom je al een eind met de crisis. lost die zich vanzelf op of is dat wat te rooskleurig? ofwel de creator is niet zo handig geweest met zijne uitvinding van de homo heteroseksualis, die 90 % van homo sapiens vertegenwoordigd, want ofwel door allerlei onvoorkome omstandigheden, (niet te tellen op één hand) zijn we nu met zovelen dat de aarde overstroomt en we wanhopig op zoek gaan naar alternatieven om iedereen een plekje te geven op aarde ( van holbewoner naar flatbewoner is een, hetzij, wat armzalige, deel-oplossing). en te voeden enzo...zonder de aarde te belasten...maargoed, daarvoor zijn we al met teveel. Ik heb er geen antwoord op maar de waarschijnlijk dat er binnen nú en laten we zeggen: 50 jaar ineens alleen nog maar homoseksuele kinderen geboren worden om het probleem van de overbevolking te lijf te gaan is heel wat minder waarschijnlijk dan dat de economie in elkaar stort.of de wereld alsnog vergaat.....een econmische crash geeft weliswaar een oplossing voor het probleem van de overbevolking namelijk de verwachting dat er nog eens miljarden armen bijkomen die aan de hongerdood zullen sterven (en dat heb ik niet zelf bedacht, dat is uitvoerig onderzocht door economen enzo)..Hoopvol is het niet, deze ramp, die de wereld boven het hoofd hangt en die de planeet aarde zal transformeren tot een maanlandschap als we zo doorgaan, of eigenlijk: het is al bepaald dat het zo zal gaan.. Zo is het vaak gegaan in de geschiedenis en dat zal herhaald worden. We kunnen daar niet zoveel aan doen. Van maanlandschap naar een nieuwe vorm van leven, omdat we het weer verpest hebben? of stond het al zo in de kosmische wet beschreven dat het zo zou gaan gebeuren? wederom een opschoning van een planeet...? veel mensen verdienen weliswaar hun geld aan onderzoeken en het houdt je leuk bezig, maar die ondergang ís al gaande...het is niet 12-12-12 geweest, het is elke dag een beetje...als een slopende ziekte die zich langzaam openbaart aan ons, alleen voor wie het wil zien.
Ik houd me er liever niet mee bezig, liever met 'leukere' dingen, dan met doemdenken, omdat het bepaald niet gunstig is voor mij gemoeds- en hormonale toestand (oftewel het maakt me alleen maar depressief en dat is het laatste wat ik kan gebruiken nu..)
Alle leuke dingen kan ik nu wel even vergeten; ik kan nog wel aan leuke positieve dingen denken en mijn dagelijkse shot gelukshormoon halen in het bos, wat ik dagelijks doe (dat is mijn echte thuis, daar in het bos, mag er alleen niet permanent wonen, dat is erg jammer)
Ik ga weer terug inzoomen naar mijn lijf, het hier en nu: ik moet eten, voor mezelf blijven zorgen. Liefde begint immers vooralsnog gewoon bij jezelf Toch? liefde van mij tot mij liefde van jou tot jou als die twee nou eens samen konden komen, dan was er sprake van een uitwisseling waardoor al het zwarte misschien wat grijzer zou worden.....en het donker wat lichter.
