Ik heb laatst op jou gewacht 4 dagen en jij hebt laatst op mij gewacht 3 dagen Terwijl ik gewoon op mezelf wou zijn, even dat laten wat er was, wat ik gevoeld en gezien had, rust. een plekje geven. en misschien ook een stukje zelfbescherming. ik wil niet op mijn tenen lopen. Ik vlucht als de ander te dichtbij komt, te snel. Gelijk een paard..dat een vluchtdier is zoals veel dieren. Bij Monty Roberts lees ik een citaat dat weliswaar over de taal van de paarden gaat maar- als ik het zo lees-ook heel erg van toepassing is op mensen. Hij noemt het 'Naderen en terugtrekken": Als ik het lees, vraag ik me af waarom het bij mensen al snel gediagnosticeerd wordt met de naam Borderline stoornis (oke, daar komen dan nog een aantal andere factoren bij kijken die minder natuurlijk zijn, zoals zelfmutilatie en mishandeling van de mensen die je het meest liefhebt bijvoorbeeld maar in de kern gaat het om hetzelfde) Mens en paard zijn verschillend in hun kern, als het gaat om de strategiëen vechten en vluchten, de twee meest basale reacties die een levend wezen vertonen kan; ook gezien vanuit de manier waarop zijn hersenen in elkaar zitten, de meest basale hersenen, die bij mens en dier gelijk zijn en waardoor ook hun gedrag in de basis overeenkomt. De mens heeft ervoor 'gekozen' een vechtdier te zijn en het paard is van nature een vluchtdier. Toch vraag ik het me af als ik het zo lees; misschien zijn sommige mensen ook vluchtdieren geworden doordat ze zich anders gehecht hebben. Ik vind het zo herkenbaar als ik lees: Dat een wild paard een constante afstand houd van anderhalve kilometer tussen hem en de mens. Angst is zijn middel om te overleven Bij een mens is zijn basale gedrag vechten om te overleven. Nou ja, dat vraag ik me dus af of dat zo zwart/wit is. misschien het overgrote deel en van nature, als alles 'goed' gaat zeg maar. Er zijn immers genoeg mensen die ook steeds op gepaste afstand blijven. Daartoe reken ik ook mezelf. Een paard reageert altijd met deze reactie (volgens M. Roberts): "Ik voel dat het gevaarlijk is, als ik blijf. Ik vlucht". Is dat niet juist het gedrag dat mensen ook vaak vertonen? Maar is dat niet juist een natuurlijke reaktie? of is het een gevolg van iets anders? Angst als overlevingsmechanisme, een reaktie op hoe veilig je gehecht bent en met hoeveel vertrouwen je vervolgens in de wereld staat. Kán staan. Dat is interessant....... Is het juist niet zo dat relaties tussen mensen vaak stuklopen omdat ze allebei 'vluchtgedrag' vertonen? en er steeds die gepaste afstand blijft....waardoor nooit toenadering plaatsvindt? Tussen een vecht en een vluchtdier vindt altijd toenadering plaats, maar dan volgt de dood erop, immers de een is dan een roofdier en de ander zijn prooi, zo dichotoom is het in het dierenrijk als het om vecht- en vluchtdieren Er moet weliswaar een zekere gradatie zijn binnen de soort mens (en binnen elke soort); immers de een moet iets minder bang zijn dan de ander zodat er toenadering komt. of hetzelfde maar dan anders gezegd; de een moet meer een 'vechter' zijn als de ander wat minder een vechter zijn of zelfs een vluchter: aanvullen, complementair zijn. daar gaat het om anders gebeurt er niks. Wat gebeurt er als je twee vechters hebt? die staan elkaar naar het leven? niet zo mooi..dat duurt ook niet lang. Het is het Yin en Yang van het dierenrijk en van de soort daarbinnen, de mens. ...interessant om mensen zo te bekijken, de mens gestript tot zijn meest basale gedragsvorm, waar het uiteindelijk natuurlijk in de basis omgaat.
Soms vraag ik me af: "moet er een derde onzichtbare factor zijn die bemiddelt tussen de beide krachten om ze tot elkaar te brengen?
Immers een energetische verbinding is mooi, maar hoe houd je die in stand in de dagelijkse materiële realiteit?
Steeds weer blijken die momenten waarop we het verst verwijderd van elkaar zijn, ook weer een boomerang-effect te hebben, een soort katalysator te zijn voor toenadering, in de 'volgende' fase. De wet van aantrekking en afstoting dus. Van toenaderen en weer vluchten. als dieren. Gebaseerd en gelijk aan de lichaamstaal van onze medesoorten, zoals bijv. het paard. Ik hoop dat ik nog eens in de gelegenheid kom om zélf wilde paarden te aanschouwen, zonder enige tijdsdruk. Je kan het maar beter uit de eerste hand leren. Dat was een zijsprongetje naar Moeder Natuur. Soms moet je ver gaan in je poging een verklaring te 'zoeken' voor het gedrag tussen mensen, en zeker als het om Liefde gaat. Het raadselachtige wezen der Liefde. En soms krijg je opeens antwoorden als je ter ontspanning en ter info een boek leest over iemand die paarden in hun natuurlijke omgeving bestudeert..als een godsgeschenk komt dat zomaar op je bordje terecht.
Als we durven geloven en kúnnen voelen dat het juist de momenten van afstand, van verwijdering of gewoon een simpel: op onszelf zijn, zijn, dat dat juist onze liefde versterkt, de band versterkt in plaats van steeds samen te zijn in een ruimte waarin je vooral van de ander verwacht en iets verlangt, dan is er helemaal geen probleem. namelijk als je de teugels laat vieren (jawel alweer taal over de relatie tussen mens en dier), dan komt het vanzelf goed, dan is er ruimte om te laveren. Zo vrij als mogelijk te durven en kunnen zijn van verwachtingen, onder ogen zien wat je het liefst wil en zien dat dat er niet altijd is, dat dan accepteren en ruimte geven, dan geef je het (de liefde in de breedste zin) de grootste kans om werkelijkheid te laten worden.
Soms vraag ik me vertwijfeld af: "Onze eigen weg gaan dan maar weer?" Onze relatie lijkt nu echter meer bepaald door de momenten waarop we elkaar níet zien dan door de momenten waarop we elkaar wel zien; die momenten geven namelijk meer kleur aan de relatie dan de momenten waarop we elkaar zien...... Soms hoor ik in jouw woorden iets resoneren van een poging tot bevestiging, tot goedkeuring.. Bevestiging zoeken maar: als de ander je leuk vindt, dan gaat het er toch niet om wat je doet of niet doet?. het gaat om wat je uitstraalt. Uitstraling zijn gedachten in de fysieke vorm Zeggen wat de ander doet is niets meer of minder dan tegen jezelf zeggen wat je niet moet doen maar wel doet. of wat je bij jezelf niet kan erkennen als zodanig, dat vooral. Kijken in je eigen onvermogen, je eigen blinde vlekken zichtbaar durven maken;.dat is veel interessanter. Volledig durven zijn.
Moeten we dan maar weer hopen dat we elkaar in de vrije ruimte weer ergens ontmoeten? In de tomeloze ruimte waar elk deeltje door haar complementaire deeltje aangetrokken wordt? als je het maar toelaat...en laat Zijn. maar ik heb geen Zin om te wachten ik wil NU. ik wil onderzoeken, tasten en voelen wat er Wel kan zijn. voorbij al die woorden
Ben het wachten beu. en alle woorden daarin gaat het toch mis.
Want we hebben alleen het NU straks bestaat niet meer. Gisteren moet nog komen. De toekomst is al keer op keer beleefd als we het verleden herkauwen, herbeleven in onze herinneringen. Dus waar wachten we op?
Het Nu volstoppen met woorden heeft weinig zin. Gulzig als je zijn kan; Het Nu is om te voelen, om stil te zijn en te ervaren wat er is voorbij de woorden; in de stilte resoneren woorden toch wel door. tot ze langzaam uitdoven, als een lichtpuntje in de nacht. een donkere nacht, zonder de sterren die zichtbaar zijn wachtend op de wolken die voorbij drijven Of het licht van de volle maan En alles in het volle licht zet Is dat misschien een gunstig moment, volle maan? dan zijn de schaduwen namelijk ook groter die het licht haar volle bestaansrecht geven... Alles verlicht
Ik word soms zo moe van woorden ze overrompelen me ze duizelen me ze vervoeren me ze leiden me ver weg van mijn kern ver weg van mijn innerlijke wezen van mijn kracht
Deze woorden zijn ook woorden die ik Nu opschrijf maar in deze woorden resoneert mijn ziel ze zijn een poging de essentie weer te geven van een conflict in mij. tussen mij en de ander die feitelijk hetzelfde bedoelt, in de diepste essentie van haar mens Zijn.
Woorden zijn verslavend als je er éen hebt gehad, wil je er meer. waarom zijn we, als mens, überhaupt gaan praten? ja dat weet ik wel tenminste de praktische redenen ervan. en de evolutionaire reden ervan. Om samen te werken en zo onze overlevingskansen te vergroten en om elkaar te kunnen versieren, want met woorden kun je natuurlijk ook de ander verleiden met mooie woorden, slimme woorden etc..dat is allemaal al onderzocht en dat zien we elke dag als je goed kijkt..eeh luistert. als je maar luistert naar hoe de woorden gebruikt worden, dan krijg je meer info dan van de woorden zelf. Maar wat als de woorden dan hun doel voorbij schieten en ze er toe leiden dat er een verwijdering komt tussen mensen, dat woorden een strijd worden, dat het contact daarmee een strijd wordt, wat is dan het eigenlijke winstpunt van die woorden? Het evenwicht tussen de woorden en de stilte, de ruimte tussen de woorden, dat wat niet gezegd wordt, moet in harmonie zijn met wat wel gezegd wordt..... Of niet?
De stilte is zoveel beter en koesterender dan een woordenstrijd, die je gevangen kan houden in een welles/ nietes spelletje. als je tenminste vergeet te luisteren naar de betekenis achter de woorden... als de woorden hun eigen leven gaan leiden.
Wijdse tomeloze stilte, die zich uitstrekt tot het punt, voorbij we nog kunnen kijken. Ver- zien is het antwoord op de grenzeloze uitgestrektheid van de stilte.
De hechting aan een (emotionele) band kan te strak worden en dan breekt ze. Je richt je blik naar binnen, een focus op wat je wilt, met je mind, van te voren al bedacht en hopend op, verstikkend voor de ruimte die er eerder nog was, toen we de lege ruimte nog niet hadden ingevuld. misschien is het deels omdat je liefde wilt bezitten; het tastbaar maken, letterlijk wilt proeven. maar dat laatste kan alleen maar als er ruimte is, dan kun je proeven en tastbaar maken; dan ga je het bezit voorbij dan ga je de focus die zich almaar vernauwt, voorbij en komt er ruimte om in te bewegen, in te Zijn, te leven en de ander te zien, werkelijk te Zien.
Liefde heeft ruimte nodig.
Anders gaat liefde pijn doen.... heel veel pijn...
