Ergens op de aardbol loopt een meisje rond. zij is weliswaar 35 jaar maar ziet er ondanks haar leeftijd uit als een meisje. Hoe dat zo gekomen is, daar gaan we het nu niet over hebben. Dit meisje zwerft al enige tijd over de aarde, niet wetende waar haar plek nu precies is. Of eigenlijk weet ze dat wel, die plek is namelijk precies waar ze IS. Op dat ene moment. Precies waar ze zich nu bevindt Zo bevindt ze zich altijd precies op het goede moment op de juiste plaats. Maar dat wist ze niet tot voor kort. Nu ze dit weet voelt ze zich al beter.
Echter ze heeft zichzelf soms wel eens overschat en verloochent en dit allemaal omwille van de Mensen. De mensen, die zijn natuurlijk altijd overal en hebben zo hun mening over hoe een ander mens leeft met name als die ander er een totaal ander leven op nahoudt dan de meeste onder ons. Dan ontbreekt er zoals dat met een duur woord heet, consensus. Wederzijds begrip.. Zij snappen haar niet en zij snapt hen niet. En dus houdt ze haar mond, tenminste meestal houdt ze haar mond om niet steeds met dat onbegrip geconfronteerd te worden. Ze wilt gewoon haar eigen leven leiden precies zoals zij denkt dat goed voor haar is. en wel, of het goed is, dat maakt haar niet uit. als het maar goed voelt. en dat is subjectief dus waarom zou ze dan de andere mensen daarvan willen overtuigen als het haar gevoel is? dus ze heeft op een zekere dag besloten daar gewoon mee op te houden en te leven zoals het haar goeddunkt. En daarmee verliezen de woorden gesproken tot haar, hun kracht. Ze raken haar niet meer en ze leeft min of meer in stilte haar leven. Ze antwoordt niet meer als ze haar uit haar tent willen lokken met hun schijnbaar goedbedoelde woorden, een gesprek op gang proberen te brengen maar daarbij al duidelijk hun antwoorden klaar hebben en van een echt gesprek al geen sprake meer kan zijn, dat voelt zij heel goed hoe de ander daarin staat.. Zo sterk is haar intuïtie wel geworden, nu ze zolang in relatieve afzondering heeft geleefd en buiten de conventies. daar leeft namelijk het wezen dat Intuïtie heet. Maar mijn god, soms doet ze het toch, dwars tegen al die innerlijke stemmen die om het hardst schreeuwen dat ze het NIET moet doen, ze doet het toch. als ze probeert te antwoorden bestaat de kans dat ze zichzelf verloochent, dat ze daarmee haar eigen wezen zomaar overboord gooit. Eenmaal de grens gepasseerd is er geen weg meer terug, dan is daar opeens de Angst.. De Angst om niet geaccepteerd te worden, door de Mensen. De Mensen die hun Leven op hun manier leven waarop zij net zoveel recht heeft kritiek te leveren als zij op het hare doen.En het is oude Angst, want feitelijk deert het haar niet meer, maar het is een Pavlovreaktie, een overblijfsel uit haar kinderjaren nog, diep geworteld in het merg van haar botten, die zich opeens weer doet gelden wanneer haar beschermengelen zich in het nauw gedreven voelen. Dan voelt ze zich zo alleen, in de minderheid. Niet met de haren, haar beschermengelen en haar gidsen, dan is ze volledig alleen. omdat ze niet naar hen heeft geluisterd, ze heeft ze domweg genegeerd en nu is ze zielsalleen. . Haar Ego voelt zich ook in de minderheid en voelt zich bedreigd. Dan komt het in opstand en haar Wezen, haar Ware Aard, schrikt terug voor zoveel kracht. Ook al zijn het maar loze spieren, zonder functionele kracht, dat Ego, het is voldoende om haar Wezen, in een vlaag van minachting omver te duwen. het is een krachtmeting van niets.. Haar Wezen is nog niet sterk genoeg, constateert ze dan teleurgesteld. Ze heeft nog wel een weg te gaan als ze daadwerkelijk wil staan voor wie ze is. Haar Ego zit nog in de weg, dat Ego dat je altijd maar op het verkeerde been zet. en aansluiting zoekt vanuit de motiverende factor Angst. En Angst, dat is geen goede raadgever. De paradoxale Angst om niet alleen te staan, leidt juist tot meer eenzaamheid, de eenzaamheid van het Innerlijk Wezen. Het is als een strijd tussen de Duivel en de Engel. Een strijd om leven en dood. het Ego wil die strijd wel aangaan, met haar spierkracht zal ze het winnen maar haar beschermengelen hebben hun intelligente kracht. de zachte krachten.
De beschermengelen hoeven daarvoor niet te trainen in de sportschool, die kunnen zichzelf zijn in hun volste vertrouwen op hun innerlijke kracht. . Ach en tot die tijd oefent ze met haar beschermengelen, totdat die sterk genoeg zijn of beter gezegd tot zij sterk genoeg is ten allen tijde op ze te vertrouwen.. Haar kracht ligt immers in zichzelf besloten waarheen ze ook gaat. Als ze haar beschermengelen volgt is ze altijd op de juiste plek. Zo hoeft ze nooit meer te zoeken, alleen maar te luisteren. En dan wordt het Ego stil, zo stil. En verstommen de stemmen van de Mensen, een doffe echo in de verte nalatend. En hier, hier woont zij met haar beschermengelen.
