Joggend door het bos dat nog heerlijk na dampte van een verkoelend regenbuitje vanmiddag, kreeg ik een ingeving, een inzicht wil ik het niet noemen want ik wist het eigenlijk al- het was er dus al- met betrekking tot de opdrachten voor de sessies creatieve therapie die ik zo nu en dan maak. Telkens als ik het maak, ervaar ik daarin (meestal) plezier en 'zingeving', de zingeving van dat moment....het gaat mij dan om het maken. al gauw ben ik eigenlijk niet meer met de eigenlijke opdracht/ het concept bezig maar puur met de vorm en de kleuren- ik heb tot nu toe altijd abstracte vormen gemaakt omdat ik daarin beter de essentie kan vatten- het gaat me al snel niet meer om wat de 'bedoeling' was van de opdracht of het conceptuele. Tijdens het maken ben ik daar al vaak niet meer mee bezig maar ga ik alleen maar op in het kleurenspel.
En op het moment dat ik het geschilderd of getekend heb, is daarmee de 'bedoeling' ook voltooid en daarmee vervalt zij ook meteen. Dan is het gewoon een figuur dat daar staat, zonder specifieke betekenis. Ik verlies heel snel het concept. Alleen puur rationeel kan het nog wel bestaan= met mijn denken kan ik het nog benaderen- maar ik kan me er dan niet meer als zodanig emotioneel mee verbinden; het gevoel is dan verloren gegaan Sterker nog, ik vind het totaal zinloos om er over te praten. Met elk woord of betekenisgeving gaat het totaal verloren. Ik kan het niet eens meer duiden, de verbinding vergaat zodra ik er woorden aan geef. Het is allemaal zo tijdelijk, elke emotie of betekenis geldt alleen voor het moment en zelfs dat is maar de vraag. Het is een concept, een benadering, die ik deels bedacht heb en op het moment dat ik haar bedacht en op papier gezet heb is het 'niks' meer. Niks behalve vorm en kleur. Dan bestaat het eigenlijk al niet meer!
Dus wat is de zin van creatieve therapie behalve dat ik plezier had in het moment van het schilderen zelf, net zoals ik plezier heb in een stuk joggen door die heerlijk geurende bossen, wat me overigens ook een heleboel geeft? Het moment, dat is het enige wat telt. De rest is opsmuk en bedacht om mezelf mee bezig te houden (zoals dus het praten over etc...), vermaak van de geest, die is dol op woorden en betekenis geven aan.. Ik voel de zinloosheid en het lege als we er tijdens een sessie ook nog eens een uur over gaan praten en ik merk dat ik dan mijn best doe om alles te duiden, te beantwoorden aan wat gevraagd wordt, of er een betekenis aan te geven die zooo'n ontzettende vage benadering is....ja soms krijg ik zelfs woorden in mijn mond gelegd die ik dan soms beaam maar het is niet wat er werkelijk toe doet..............hoe meer woorden, hoe verder ik geraak van dat beeld, dat dan geen enkele relatie meer lijkt te hebben met de opdracht, met de duiding in elk geval. Beiden bestaan dan los van elkaar. Als ik nu naar de werken kijk, zijn het gewoon kleuren die ik toen mooi vond en gekozen heb in dat moment. Misschien zijn die kleuren nog wel veelzeggender dan wat ik schilder....met het conceptuele voel ik geen enkele verbinding meer. het IS. Meer niet. En ook niet minder.
De essentie zit gewoon in het maken, meer dan dat is er niet.
Ik zit nu al een tijdje met een opdracht in mijn hoofd, waarvan het beeld me bij wijze van ingeving toekwam; ik hoefde haar niet te bedenken; echter op het moment van uitvoeren is het ook weer een leuk plaatje. (dit keer is het wel figuratief). ik laat het gewoon even bezinken en wie weet verdwijnt het wel weer met de tijd. Immers ik hoef niet alles te duiden. ik heb haar betekenis al gezien, dan wel in de weerspiegeling van mijn eigen geest, in plaats van in het materiële twee-dimensionaal vormgegeven.
Dit inziend- ik voelde al steeds zo'n vaag gevoel bij het duiden, het kriebelde gewoon van irritatie...- heb ik dit traject ook weer doorlopen :) En zie ik waar het uiteindelijk toe dient: het dichterbij komen van de Waarheid die ongekend blijft, het mysterie van Zijn, voorbij de woorden.
Soms baal ik nog wel dat ik woorden nodig heb in het contact met anderen want feitelijk zit er meer kracht in Stilte, voorbij de woorden zijn. Met sommige mensen kan ik op deze vormloze wijze samen zijn, voorbij de woorden, heel even soms maar. Soms ook begint het dan te kriebelen en rammelt mijn Ego weer aan de poort. dat wil immers praten en duiden, vermaakt worden. Weg van voelen. In de Stilte zijn is soms ook eng want dan is er veel meer Voelen. En word ik transparanter....kwetsbaarder. Dan komt de Angst soms om de hoek kijken. En verkies ik weer de woorden, omdat het veiliger is of liever gezegd: voelt.
Van het weekend voelde ik weer hoe sterk ik bij de stilte kan zijn...........in een ontmoeting. Die het verlangen naar de Stilte weer in mij deed ontwaken. Al het andere is zo nutteloos...
