27 mei 2 dagen geleden liep ik over de grens met Duitsland, op weg naar de Vlierhof, een community die net over de grens ligt. Het was een symbolische grens, tenminste op dat moment. De struggle die ik daarvoor had met mezelf, om al dan niet te gaan. Allerlei oude demonen die weer van zich lieten spreken. Oude patronen, die steeds terugkeren en zich schrap zetten, elke keer als ik ze uitdaag.
28 mei Als ik ze uitdaag door ze te zeggen dat ik ze niet meer nodig heb. Als ik verder wil en mijn pad wil vervolgen, tegen wil en dank soms, de demonen van het verstand op mijn pad, die me angst bezorgen. Ik ben niet mijn angst, hoe vaker ik de ervaring heb wat voor moois er achter die angst ligt, als ik haar links laat liggen, en mijn weg vervolg, hoe makkelijker het uiteindelijk zal gaan, maar toch kom ik steeds die innerlijke demon weer tegen.. Want inmiddels ken ik dat punt en weet ik wat voor moois me daar te wachten staat, ook al is de weg soms een ware struggle om weer dat gevecht met mijn angst aan te gaan. Maar ik heb het gedaan en stiekem ben ik dan wel weer heel trots en ontzettend dankbaar voor een mooie ervaring. Ik begrijp ook niet waarom die steeds weer terugkomen- die innerlijke demonen die ik al sinds mijn zestiende als zodanig herken en benoem als delen die niet van mij zijn maar me wel ontzettend belemmeren om mijn leven te leven.
Het is een gevecht maar ik kan juist nu meer de parels zien die er wel degelijk zijn, die zo lang verborgen zijn gebleven voor mij, gevangen als ik was in mijn angst, gevangen genomen door mijn eigen ver-innerlijkte krachten.
En vanavond, thuis, ben ik nauwelijks van de bank af te branden, geboeid (jawel alweer een synoniem voor gevangen) als ik was in een prachtig boek over landschapskunst van Andy Goldsworth. Dan erger ik me opeens aan die klok, die tijd die gewoon maar zijn gang gaat en in principe is dat het probleem niet. Het probleem is dat ik dan van mezelf vind dat ik iets moet doen vóór een bepaalde tijd, zoals mijn ouders bellen en hoe vaker ik het tegen mezelf zeg, hoe meer ik me realiseer dat ik er simpelweg de energie niet voor heb. en op het moment dat ik het accepteer is het oké. ik haat 'verplichtingen' die niet uit mezelf komen Die vanuit een soort moeten komen. Soms als ik eenmaal gevangen ben door iets, iets wat me werkelijk boeit, dan zijn zelfs de meest eenvoudige dingen des levens, zoals naar de wc moeten gaan, afwas doen, eten (koken) en last but not least, naar bed gaan, te veel.. ik ben er mee in strijd soms, want ik wil helemaal niet gestoord worden en al helemaal niet gevangen zijn in een structuur van dingen, van materie. Gek genoeg heb ik hier helemaal geen last van als ik op een gemeenschap ben. Soms erger ik me wel aan kleine dingen, die onhandig zijn in het moment en me dan even belemmeren doordat ik me erger. Dan leef ik veel meer in het moment en gaat alles als vanzelf. Dan heb je ook niet alle taken, maar slechts één hoofdtaak . Al die alledaagse rompslomp, waarvan ik voel dat ik dagelijks mijn energie aan verlies, heb ik dan niet. Soms vind ik het even oké maar meestal is het terugkerende karakter ervan zo vervelend. Het blijft maar terugkomen. het belemmert me als ik iets anders wil doen. altijd in tijdnood. dat is toch bizar? De dag lijkt zo lang maar er zijn maar enkele minuten waarin ik die zee van tijd kan ervaren of kan toelaten en er van kan genieten; meestal gaat het al snel over in het moeten en dan is die Zijns-ervaring weer weg. Als ik wandel, overkomt ze me nog het vaakst, in de stilte en koelte van het bos. Dat heb ik altijd al gehad, als kind al, al wist ik toen nog niet dat het een ervaring van Tijdloosheid was, een aanraken van de Eeuwigheid achter de alledaagse, voor mij toen al, vluchtige werkelijkheid. Ik wist het wel maar ik benoemde het niet.
Daarom kan ik maar beter niet te lang thuis zijn; eenmaal onderweg valt alles van me af, die zware energie die ik thuis kan voelen, als ik me ondergedompeld voel door een last van het 'alledaagse' moeten. Die ook alleen maar weer in mijn eigen hoofd blijkt te zitten. Het 'moeten' bestaat namelijk niet. De strijd tegen de moeheid begint me parten te spelen op dit late uur.
Vanavond, in de leemte van mijn zelfgeschapen cocoon, ben ik weer die innerlijke vraag tegengekomen en ben ik op zoek gegaan naar wat nu zuiver is:: het verlangen onderdeel uit te maken van een gemeenschap en om mezelf middels die gemeenschap in de wereld te zetten? Of............? een heel ander verlangen......? Praktisch leven (zie bovenstaande), gebaseerd op samenwerking: ik ben er inmiddels van overtuigd dat het niet werkt in je eentje, praktisch leven (de bekende energielek naar alledaagse dingen die je in je eentje moet doen wat heel onpraktisch is ) Ik kan het natuurlijk allemaal rustig nog eens herbeleven oftewel me overgeven aan het rijk der herinnering met als belangrijkste vraag aan mezelf: Hoe voel(de) ik me op die plek? Dat is uitgangspunt En ik probeer dat los te zien van die ene bijzondere ontmoeting met die Ander, een ervaring die natuurlijk onlosmakelijk is verbonden met mijn herinnering aan het geheel... Ik merkte dat ik de woorden toen niet kon vinden, de avond van het thuiskomen, hoe graag ik ook wilde, ik moest toegeven aan mezelf dat ik stil moest zijn om juist ook deze ontmoeting een plekje te geven. Soms gebeuren er nu eenmaal dingen die je opeens op een heel ander spoor zetten; dan kan ik maar beter in stilte luisteren en het niet willen duiden. In dat proces zit ik nu.
Hoe kan ik dat vormgeven wat ik graag wil doen, als persoonlijke invulling van mijn leven? Ik weet dat ik dan pas mijn bed uitkom voor iets anders dan me gewoon overgeven aan wat het moment me brengt (zoals ik nu wil leven, of in elk geval neig te leven) Ik voel dat heel dicht onder de oppervlakte datgene sluimerend te voorschijn komt... en mij rest nu een heel belangrijke vraag; "Is dat wederom mijn ego (net als mijn angsten), die zich weer laat zien, weliswaar van een andere kant?" Vermomd in een positief uiterlijk dus minder bedreigend? Is die studie die ik wil volgen, echt wat mij verder op mijn pad gaat brengen of is het weer het ego die zegt dat ik dat moet doen? Het 'niet-weten' geeft mij tegelijk onrust als ook de ruimte van een vacuüm, het vacuüm van het niet-weten. Ik kan mij een voorstelling maken van wat ik zou willen als ik het ene ga doen maar nog niet als ik voor de andere optie kies. Of kan ik het allebei doen? in een wereld zonder beperkingen zou dat kunnen.... Zonder beperking van ruimte, tijd en vooral van geld.
Ik probeer die laatste, geld, de minste rol te laten spelen. Het gaat erom wat ik echt wil en wat nu belangrijk voor mij is; als ik daaraan eenmaal gehoor geef, dan gaat de energie, dus ook geld, vanzelf de goeie richting opstromen.
Juist nu ik moe ben en ik meer in mijn alfa-bewustzijn zit, weet ik ook welke richting ik op wil;.voel ik dat als een innerlijk weten. In het Nu.
Echter, morgenochtend kan het weer anders voelen, als ook die ochtend erop. Het ene moment wil ik in het vliegtuig stappen naar een mooie gemeenschap in Oeganda en probeer ik alle haken en ogen te overzien, weer een ander moment ga ik naar ecolonie, en een week later blijf ik zeker in Nederland, om die opleiding te gaan doen. Of een andere. Me dan weer buigend over het woon' probleem' in Nederland wat daar bij komt kijken, door mijn gebondenheid aan Nederland. het hoeft niet maargoed, voorlopig kan ik mezelf niet eens in Nederland onderhouden, laat staan in het buitenland...en gemeenschappen waar je geen eigen geld hoeft mee te nemen zijn ook steeds schaarser. En alles hangt met elkaar samen, maar waar het feitelijk om gaat is dat ene grote woord: zingeving. In geen van mijn mogelijke opties komt de mogelijkheid dat ik nog hetzelfde leef als nu. Die optie heb ik uitgesloten. Dus over 3 maanden tijd, is er iets structureels veranderd in mijn leven! Welk van de genoemde opties (en er zijn er natuurlijk nog meer..) het wordt, maakt niet uit. ik laat me gewoon leiden door wat er op mijn pad komt (en ja, al is gekomen....anders had ik die opties niet eens voor mogelijk kunnen houden) Ik denk dat ik het nu weet maar ik weet ook dat ik het morgen (misschien) niet meer weet. Soms is er dan een zwart gat, en soms is het ook heel licht en dan weer is het gewoon zoals het is, gewoon met alles wat er is. en dat is ook goed.
29 mei Vandaag weer lekker gewerkt op de Kraaybekerhof; hoe simpel kan het leven soms zijn. Zodra ik thuis weg ben, valt al die shit van moeten weer van me af, en is eenvoud het enige wat telt. Met mijn handen tussen het onkruid, gewoon wieden en schoonmaken, waardoor het in mijn hoofd ook weer rustig wordt en stil. Dan kan ik aanschouwen. Diezelfde stilte kan me soms ten deel vallen als ik onderweg ben; met de trein reizen brengt me soms onder hypnose, helemaal alleen met mezelf en er kan dan niks anders dan gewoon zitten, mijmeren. Precies zoals het moet. Heerlijk. Jammer dat het geld kost, anders kon je het gewoon altijd doen, ook als je niet persé van A naar B moet. Gewoon treinreizen als therapie, net zoals in de tuin werken, dat laatste is dan wat algemener geaccepteerd. Het verbaast me altijd weer hoe veel mensen eigenlijk op de een of andere manier buiten het systeem leven, in de zin van niet betaald werken. Ik vind het een goeie ontwikkeling, ik kan het alleen maar toejuichen. Als de verhouding daadwerkelijk scheef wordt, komt er misschien nog eens een omkering van binneuit. dan is het oude systeem gewoon uitgehold.. Nu zijn 'we'om maar eens een verzamelterm te gebruiken, toch nog een marginale groep. Het woord werkloos is ook zo'n bizar woord met een totaal verkeerde semantiek en ook het woord zelf is totaal fout. Immers het is niet dat je zonder iets zit, of verlegen om iets bent. Het zou ook werkvrij kunnen heten. dat is positief. Werk-loos impliceert slechts een tekort, een negatieve klank. Werkvrij is krachtig, maakt krachtig. Het voelt ook krachtig om mijn dagen in te vullen naar eigen inzicht en vrijwilligerswerk te doen waar ik dat wil. dat alleen geeft alleen vrijheid. daarom wil ik ook geen vergoeding. ik wil binnen mijn mogelijkheden on-afhankelijk zijn. Ook weer zo'n rotwoord. je bent gewoon vrij. niet on afhankelijk. stomme taal. Wat me vandaag ook heel blij maakt, is iets heel kleins en wel dat één lavendelplantje dat ik gezaaid heb, opgekomen is! die geur maakt me zo blij! ik kan natuurlijk ook wel gewoon een plant kopen. maar het feit dat ik hem gezaaid heb, wat eigenlijk onder glas moet etc, voor de koude, geeft me zo'n goed gevoel. Een aards gevoel. Veel van wat ik gezaaid heb, is niet opgekomen. Veel ook wel. Het voelt altijd zo nutteloos als ik die bakjes aarde zie waar maar niets in wil ontkiemen, zo zinloos. gedver en daarom word ik zo blij als sommige plantjes wel boven de aarde uitpiepen. dan verbaas ik me daar ook over, hoe magisch het is dat een zo'n miniscuul zaadje een complete plant wordt, of een knol. dat het zich zo kan uitbreiden. Vorig jaar had ik voor het eerst ontdekt hoeveel voldoening zelf een moestuin en een kruidentuin me kan geven, ook al was het toen helemaal een ware speeltuin, heerlijk. . Het lijkt wel alsof ik me daardoor veel dieper bewust ben van hoe traag het proces is en ook hoe ontzettend nauw het luistert. Je kan het niet zomaar aan het toeval overlaten Elk plantje, elk kruid heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing en is daarmee uniek in zijn soort. Nu doe ik sowieso nog veel op toeval, hopen dat het lukt maar ik merk ook hoeveel voldoening het me kan geven als ik er meer over lees, meer over te weten kom. Ook met het toeval als belangrijkste speler is het leuk als het lukt, als de groeikracht van het plantje toch sterk genoeg is, voelt dat bijna als een miracle. Samenwerken met de natuur, met de elementen en met mijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden. Het is telkens weer een levensloop op micro niveau; steeds stuit ik weer in dit relatief korte proces op obstakels, in mezelf, maar vaak juist in de samenwerking met de elementen en mijn rol daarin. De wisselwerking tussen mij en de elementen.
Alles laten bezinken en mijn eigen rol aanschouwen in het geheel. het weekend: wat wil ik er verder mee? Ik kan het aan het toeval overlaten maar ik kan ook zelf een actieve rol in het geheel spelen en het verder onderzoeken, iets wat ik niet zo gewoon ben te doen. Meestal begin ik iets en stop het dan weer: "dan heb ik het toch gedaan?", zeg ik dan tegen mezelf. Alsof ik mezelf dan wel iets bewezen heb, maar tegelijkertijd loop ik alweer weg en bezie ik het vanachter mijn eigen veilige haven, dan hoef ik er verder niks meer mee. De vraag is; "Wil ik er zelf nog iets mee?" De vraag: "Wat heeft het me opgeleverd"? is misschien belangrijker, maar beter toch: wat kan het me nog geven in de toekomst? "Wat kan ik er nog meer van leren?" Ik voel de laatste tijd wel meer 'levenshonger', die de strijd met mijn innerlijke demoon "De Angst" wel goed aankan. Soms ook geraken ze in een patstelling, wat dan min of meer gelijk een stilstand is.
Toch is de de rode draad vooruitgang, ook al gaat het net zo langzaam als het groeiproces van een plantje en moet ik soms honderd keer zaaien voordat er één keer zich daadwerkelijk een zaadje zich manifesteert in de materiële werkelijkheid. Zichtbaar en tastbaar.
