Ach, soms denk ik echt dat ik helemaal alleen ben....dan wil ik gezien worden door jou maar zie ik mezelf niet. als ik mezelf zie, dan verdwijnt die behoefte met een kaleidoscopische blik naar binnen en naar buiten. transparant als ik kan zijn. maar toch borrelt daar die behoefte alweer.... behoefte aan verbondenheid met die Ander; die ander die ook in mij is. maar ik wil die fysieke Ander. Die ander die niet gescheiden is van mij, behalve in het materiële in de zin van het fysieke lichaam.
Mijn therapeute vraagt mij om een tekening te maken van mij en mijn ouders, hoe ik de relatie zie en hoe ik haar wil zien/ veranderen: waar staan zij in de ruimte en waar ben ik? Van veranderen krijg ik de kriebels, omdat het is zoals het is en goed zoals het is. Ik zie mezelf als een engel met vleugels, ik wil alleen maar vliegen, de ruimte in. ze hebben mij symbolische vleugels gegeven met mijn naamkeuze (toeval bestaat niet) laat ik ze dan gebruiken ook. daarin zit nog een 'willen', maar het is beeldtaal, vliegen..mijn ziel spreekt hier eerder dan mijn verstand. Mijn naam is me toch niet voor niks gegeven zo blijkt. Een naam is immers niet zomaar iets. Het is iets wat je meekrijgt, net als je zielsbestemming. Het eerst beeld dat in mijn binnenste opborrelde toen zij mij die opdracht voorlegde, was dat beeld van die engel en die planeten (mijn ouders), die gewoon blijven waar ze zijn. Een paar woorden, die dat beeld dan kan benaderen of rationaliseren is het volgende: "geef mij vleugels" Of ik geef ze mezelf en ik ga gewoon weg. alleen weg is nergens naartoe. Waar ik dan naartoe ga, weet ik nog niet. het ging toch alleen maar over de relatieve positie die mijn ouders en ik ten opzichte van elkaar hebben. Ook al kan ik dan niet geweldig figuratief tekenen, het gaat om het beeld en de intentie daarachter, de kracht van het beeld.
Dat beeld blijft me bij, ook al heb ik het nog niet uitgevoerd. De ervaring daarvan moet nog komen
Kan ik zeggen dat het me veel doet, deze vorm van therapie, die ik nog nooit eerder gedaan had? Ja en nee. Ja, ik vind het heerlijk om het 'fysiek' te ervaren.tekenen en schilderen is meer lijfelijk. Ook al is beeld dan ook een benadering van de werkelijkheid, Het is direkter dan woorden, waar ik dan wel meer bedreven in ben. Ik had behoefte aan die meer gevoelde ervaring, ook al staat er dan nog niets tussen, een beeld, tussen mij en de werkelijkheid staat het beeld. En nee, het verandert mijn echte leven nog niet. Daarvoor is het misschien weer te weinig intensief. Misschien heeft het nog tijd nodig om zijn werk te doen.; deze combinatie van systeemtherapie en beeldende therapie Ik heb altijd een hekel aan familie gedoe, hoe het nu zit enzo. voel altijd een gezonde weerstand in mij opborrelen, bij zulke vragen. "Moet dat nou alweer?" brrr.... het is toch allemaal verleden ben daar ook wel klaar mee. toch? Maar het is nooit klaar. het is pas klaar als ik niet meer steeds die onrustige borrelende gevoelens heb, als ik geen conflicten meer voel in mezelf die me gescheiden houden van wie ik werkelijk ben.. als ik gewoon ook bij hen mezelf ben zoals ik bij vrienden ben of als ik alleen ben en mezelf niet steeds afvraag of ik wel het 'goede' doe. Juist ook in de relatie met mijn ouders. dan ben ik pas los van die ongezonde schijnverbintenissen en kan ik gewoon Echt zijn
En zo houd ik mezelf dan wel weer bezig.....tussen het koken door...de levensingrediënten die op het vuur staan te borrelen en te pruttelen, zich vermengen tot een nieuw gerecht, een vorm waar ik het vandaag maar mee moet doen. Een tijdelijke vorm weliswaar, maar voor nu is het goed, deze vorm. ik moet me voeden, anders verdwijn ik, gelijk een engel. Voorlopig moet ik het hier nog even doen, in de materie dus heb ik ook fysieke vorm nodig, een lichaam dat zich voedt
Als jij bij mij bent, vergeet ik soms wie ik ben als alles bestaat zoals jij het ziet Als ik niet meer voel waar ik ben Dan ben ik niet meer hier Bodemloos en dakloos
Maar bij jou Alleen bij jou
laat me dan soms alleen waar ik dan de stukjes weer vind die alle kanten op waren gegaan ik plak ze weer netjes aan elkaar
Ik bouw muren om mij heen voordat ik geen huis meer heb ik metsel de voegen voordat het weer wegwaait mee met de wind die vandaag waait en mijn gedachten en herinneringen aan wie ik ook alweer ben Hier in deze wereld vergeet ik dat soms
Niet dat het ook wat uitmaakt het is net zo vluchtig als de wind
Neem het me niet kwalijk als ik soms de bouwstenen stapel wat ze ooit vergeten zijn Ik doe het gewoon maar over Metselen en voegen Daarachter kun je mij vinden Als de deur weer opengaat
Laat mij soms maar gewoon alleen met mezelf dan plak ik alle stukjes weer aan elkaar en zet ze op de juiste plaats Dan kan ik weer lopen en je aankijken vanuit mij Als je me wilt zien
