Ach, soms denk ik echt dat ik helemaal alleen ben....dan wil ik gezien worden door jou maar zie ik mezelf niet. als ik mezelf zie, dan verdwijnt die behoefte met een kaleidoscopische blik naar binnen en naar buiten. transparant als ik kan zijn. maar toch borrelt daar die behoefte alweer.... behoefte aan verbondenheid met die Ander; die ander die ook in mij is. maar ik wil die fysieke Ander. Die ander die niet gescheiden is van mij, behalve in het materiële in de zin van het fysieke lichaam.
Mijn therapeute vraagt mij om een tekening te maken van mij en mijn ouders, hoe ik de relatie zie en hoe ik haar wil zien/ veranderen: waar staan zij in de ruimte en waar ben ik? Van veranderen krijg ik de kriebels, omdat het is zoals het is en goed zoals het is. Ik zie mezelf als een engel met vleugels, ik wil alleen maar vliegen, de ruimte in. ze hebben mij symbolische vleugels gegeven met mijn naamkeuze (toeval bestaat niet) laat ik ze dan gebruiken ook. daarin zit nog een 'willen', maar het is beeldtaal, vliegen..mijn ziel spreekt hier eerder dan mijn verstand. Mijn naam is me toch niet voor niks gegeven zo blijkt. Een naam is immers niet zomaar iets. Het is iets wat je meekrijgt, net als je zielsbestemming. Het eerst beeld dat in mijn binnenste opborrelde toen zij mij die opdracht voorlegde, was dat beeld van die engel en die planeten (mijn ouders), die gewoon blijven waar ze zijn. Een paar woorden, die dat beeld dan kan benaderen of rationaliseren is het volgende: "geef mij vleugels" Of ik geef ze mezelf en ik ga gewoon weg. alleen weg is nergens naartoe. Waar ik dan naartoe ga, weet ik nog niet. het ging toch alleen maar over de relatieve positie die mijn ouders en ik ten opzichte van elkaar hebben. Ook al kan ik dan niet geweldig figuratief tekenen, het gaat om het beeld en de intentie daarachter, de kracht van het beeld.
Dat beeld blijft me bij, ook al heb ik het nog niet uitgevoerd. De ervaring daarvan moet nog komen
Kan ik zeggen dat het me veel doet, deze vorm van therapie, die ik nog nooit eerder gedaan had? Ja en nee. Ja, ik vind het heerlijk om het 'fysiek' te ervaren.tekenen en schilderen is meer lijfelijk. Ook al is beeld dan ook een benadering van de werkelijkheid, Het is direkter dan woorden, waar ik dan wel meer bedreven in ben. Ik had behoefte aan die meer gevoelde ervaring, ook al staat er dan nog niets tussen, een beeld, tussen mij en de werkelijkheid staat het beeld. En nee, het verandert mijn echte leven nog niet. Daarvoor is het misschien weer te weinig intensief. Misschien heeft het nog tijd nodig om zijn werk te doen.; deze combinatie van systeemtherapie en beeldende therapie Ik heb altijd een hekel aan familie gedoe, hoe het nu zit enzo. voel altijd een gezonde weerstand in mij opborrelen, bij zulke vragen. "Moet dat nou alweer?" brrr.... het is toch allemaal verleden ben daar ook wel klaar mee. toch? Maar het is nooit klaar. het is pas klaar als ik niet meer steeds die onrustige borrelende gevoelens heb, als ik geen conflicten meer voel in mezelf die me gescheiden houden van wie ik werkelijk ben.. als ik gewoon ook bij hen mezelf ben zoals ik bij vrienden ben of als ik alleen ben en mezelf niet steeds afvraag of ik wel het 'goede' doe. Juist ook in de relatie met mijn ouders. dan ben ik pas los van die ongezonde schijnverbintenissen en kan ik gewoon Echt zijn
En zo houd ik mezelf dan wel weer bezig.....tussen het koken door...de levensingrediënten die op het vuur staan te borrelen en te pruttelen, zich vermengen tot een nieuw gerecht, een vorm waar ik het vandaag maar mee moet doen. Een tijdelijke vorm weliswaar, maar voor nu is het goed, deze vorm. ik moet me voeden, anders verdwijn ik, gelijk een engel. Voorlopig moet ik het hier nog even doen, in de materie dus heb ik ook fysieke vorm nodig, een lichaam dat zich voedt
Als jij bij mij bent, vergeet ik soms wie ik ben als alles bestaat zoals jij het ziet Als ik niet meer voel waar ik ben Dan ben ik niet meer hier Bodemloos en dakloos
Maar bij jou Alleen bij jou
laat me dan soms alleen waar ik dan de stukjes weer vind die alle kanten op waren gegaan ik plak ze weer netjes aan elkaar
Ik bouw muren om mij heen voordat ik geen huis meer heb ik metsel de voegen voordat het weer wegwaait mee met de wind die vandaag waait en mijn gedachten en herinneringen aan wie ik ook alweer ben Hier in deze wereld vergeet ik dat soms
Niet dat het ook wat uitmaakt het is net zo vluchtig als de wind
Neem het me niet kwalijk als ik soms de bouwstenen stapel wat ze ooit vergeten zijn Ik doe het gewoon maar over Metselen en voegen Daarachter kun je mij vinden Als de deur weer opengaat
Laat mij soms maar gewoon alleen met mezelf dan plak ik alle stukjes weer aan elkaar en zet ze op de juiste plaats Dan kan ik weer lopen en je aankijken vanuit mij Als je me wilt zien
Ik maak me weer los van jou Soms weerbarstig en boos Soms ook zacht en teder Want ik moet weer op mijn eigen benen lopen Stevig verankerd en geworteld ook meteen Totdat jij mij weer oppakt en hoog boven de grond laat zweven Ik ben niet bang, Ik kom toch altijd weer terecht, met beide benen op de grond
Hard en ongewillig Of zacht en voorbereid
Onze wegen scheiden soms Als jij op weg bent in de wereld Op zoek bent naar onbekende wegen in alle uithoeken van de wereld En het leven ergens ver weg, Buiten bereik zoals ik hier lig Teruggetrokken in mijn schulp Behaaglijk nestel ik me tegen de zachte wanden van mijn eigen veiligheid Ik trek nog maar een trui aan Dan kijk ik naar binnen en zie ik een kleur De kleur van eenzaamheid en soms die van verdriet En soms ook zoveel licht dat ik niet blijven kan waar ik ben dan zweef ik boven mezelf uit Gelukkig, zomaar ineens Vliegend
De wereld gaat haar eigen ritme En draait toch wel door Daar hoef ik niets aan te doen en ook niet voor Zonder jou of met jou Dat komt toch ook wel weer Ik wentel me nog maar eens in de zachte zonnegloed En droom over wat eens was en ook nog wel zal komen
Ik had het gevoel dat ik iets kwijt moest waarvan ik liever niet wil dat jij het ziet Nee dat wil ik liever niet Hoe jij mij ziet, ookal weet ik dat niet Hoe jij kijkt naar mij
Dan lijk ik zomaar ineens Twee Gespleten en verdwenen Gevangen En dan wil ik liever niet meer Zijn Niet hier, niet bij jou en niet bij mij
Soms is ze daar ineens Woedende Engel Duistere kracht Duistere jij Jij bent ook van mij Jij bent ook in mij Maar ik schrik steeds van jou Als jij je kop woedend om de hoek steekt
Met geweld ruk je ze open de poorten van mijn ziel En je maakt van de wereld een gevaarlijke plek Ik een spiegel en jij de wereld
Als jij daar zomaar ineens staat en met geweld bezit van mij neemt Dan ben ik ineens weerloos De gebeten hond Een pijnljke wond Jij doet me pijn, mijn duistere kracht
Hoe kan ik jou liefdevol omarmen Lief en zacht Zodat jij mij bent en ik jou?
Nadat de winter bezig is zich terug te trekken en de lente alles weer zacht maakt en vloeibaar, wordt ook dit huis langzaam leefbaarder én transparant. Ik houd ervan als de grenzen tussen binnen en buiten vervagen; hoe het geluid van de blatende lammetjes en de jonge geitjes binnenkomt. De deur gewoon lekker openstaat, alles openstaat. Het voordeel van enkel glas is dat veel geluid binnenkomt en aangezien dat hier vooral van dieren is, is dat heel fijn. Langzaam aan schiet ik letterlijk wortel hier, letterlijk met het langzaam aan voorbereiden van een moestuin, het tweede moestuin-experiment alweer.. Het hoeft allemaal niet definitief dus ook niet perfect :) dat is dan weer het voordeel van de tijdelijkheid, het beséf van de tijdelijkheid. De tijdelijkheid die eigenlijk voor alles geldt, maar die door het waas van de illusie van bestendigheid, nauwelijks nog bewust gevoeld wordt. NIets is blijvend, ook een huis niet, al hebben we die illusie...dat je een 'vaste' woonplek moet hebben.. Ik zit gewoonweg in de laatste fase van de tijdelijkheid van een huis , waardoor ik het ten volle besef en beleef. Het maakt ook dat ik me meer bewust ben van hoe bijzonder het is om hier te wonen. om de laatste eer te mogen bewijzen aan dit huis. Aan de tuin. Voor dat alles inderdaad naar het rijk der herinnering verdwijnt. Juist daarom wil ik ook dat een transparant huis is, een pelgrims oord als het ware. Dan kunnen er nog meer mensen genieten van de laatste levensfase van dit huis.
De steenuil heb ik eindelijk 'ontdekt', doordat ik nu weet hoe zijn roep, zijn baltsroep, klinkt. het klinkt als ''mieuw' of 'miau'. en lijkt daarmee op het geluid van een grolsche kat gek genoeg, temeer omdat de steenuil zich al jagend op prooi, ook laag over de grond beweegt. Het geluid van de uil is een stuk scheller en helderder dan dat van een kat. het reikt ook veel verder. Soms hoor ik het al als ik aan kom fietsen, laat op de avond en het dorp nader. Erg fijn dat daar dan mijn huis staat, mijn tijdelijke verblijfplaats, shelter. Als de nachten wat warmer worden, staat binnenkort ook mijn tent achter op het erf, tussen de paardemest, van de shetlandpony die we hier overdag tijdelijk te leen hebben, en bij de caravan van mijn huisgenote. Gezellig alles lekker buiten.
Juist ook hier ben ik weer een beetje dichterbij mijn kern gekomen, de kern van wat ik wil en wie ik ben Wat ik wil is een transparante gemeenschap/ woonplek, wat wil zeggen dat het 'open' is, waar mensen naar binnen en naar buiten mogen lopen, waar plaats is voor tijdelijke bewoners, 'pelgrims', logées..die al dan niet mee willen werken in de tuin of onderhoud. Een oude boerderij met een aantal logeerplaatsen, mensen die hun tent meenemen. dat lijkt me heerlijk om steeds met andere mensen te leven Feitelijk is wat ik hier 'heb' of beter: 'leef' al niet zoveel anders meer. Binnenkort komt de eerste mij/ ons nu nog onbekende 'logée', een reizigster die even naar Nederland komt en haar verhalen met ons wilt delen en een tijdelijke plek in Nederland zoekt.
Als ik in mijn voorgenomen retraite zit, aan het einde van de zomer, komt er hopelijk ook iemand in huis om Lieke te passen en om te genieten van de bossen, het huis en alles wat er is. De moestuin die dan hopelijk al een heel eind gevorderd is.. dat voelt zo heerlijk om alles zo dichtbij huis te hebben (al is de bewoonde 'stadse' wereld niet dichtbij..maar die heb ik dan ook niet zo vaak meer 'nodig', alles is hier al)
Het voelt de laatste tijd steeds rustiger en ik voel steeds meer ruimte om die dingen te doen die ik graag wil. Ik ervaar letterlijk meer tijd en ruimte in mijn leven. alsof de dagen opeens twee keer zo lang zijn en ik ze bewuster beleef. Een heleboel andere dingen heb ik daarvoor opgegeven, zonder moeite. Moeiteloos. Omdat ik ze niet meer nodig heb, omdat ze niet meer mijn ZELF hoeven te omhullen, met iets wat ik niet ben. Dat geeft heerlijk veel ruimte in mij voor nieuwe dingen die beter bij mij passen. Ruimte voor nieuwe mensen ook al waardeer ik de stilte ook, de letterlijke én de figuurlijke stilte de stilte in mij en om mij heen. Vanuit de stilte van de winter, een stilstand bijna, die ook heel fijn was maar vooral nodig, voel ik nu weer nieuwe energie zowel binnen als buiten. De nieuwe energie die ook in de natuur zo voelbaar en zichtbaar is. Het voelt bijna als een verademing te zien hoe de berkjes in de tuin weer nieuwe knopjes krijgen en nu al blaadjes. De aardbeiplantjes die de vorst hebben overleefd, worden weer groen.
Tsjaa...alleen dat wat moet komt tot leven: wat in de essentie van de plant besloten ligt. en de rest doet er niet toe. Zo is het in feite voor mij ook Dat geeft zoveel helderheid.
En soms word ik dan heel blij zomaar ineens, als ik in het bos ben en de stilte voel die mij omringt, of in de tuin bezig ben, met iets eenvoudigs als hout zagen of in de aarde met mijn handen, op het bankje van de zon geniet..Zomaar ineens voel ik me dan zo rijk om te Zijn waar ik Ben. Dan wil ik ook helemaal nergens anders zijn dan daar in dat Moment. Met mijn hond ben ik precies waar ik moet zijn. Nergens anders. En nee, dat gevoel heb ik nog niet altijd, 24 uur per dag. was het maar waar...het is zo rustig namelijk.. . Is dat dan wat ze bedoelen met 'samenvallen met jezelf', of is dat alweer een contradictio in terminis? ik weet het niet, ik voel wel dat ik zelf de vraag waar ik wil zijn, wonen etc. niet meer hóef te beantwoorden, maar dat die zich langzaam aan mij ontvouwt, het antwoord op die vraag dan, dat de vraag zichzelf beantwoordt. En dat is wel een fijn gevoel Dat voelt als Lente. Een lente die nog lang mag duren van mij.
Als nachtbraker heb ik het nu zwaar....voor ik goed en wel op gang ben en de dag wil beginnen is de zon al over haar hoogste punt heen.. Dan doe ik mijn oefeningen en ga met Lieke wandelen.. op een grauwe dag als vandaag, tien voor 4, is het alweer bijna donker...
Het ontstemt me als ik alweer in het donker loop te wandelen met Lieke.... ik heb de neiging het LICHT aan te doen. "Mag het licht aan?", maar mijn roep wordt niet verhoord. ik moet het doen met deze donkere dagen voor de kerst.
Het is vandaag Midwinter, de kortste dag van het jaar met het minste licht!! de dag om de terugkeer van het licht te vieren, terug naar het licht! In elk geval iets om aan vast te houden
Verder voel ik vandaag een oud verlangen in mij naar boven komen, terugkijkend op een bijzonder jaar 2011. Bijzonder in meerdere opzichten. ik heb een recordaantal verhuizingen achter de rug in éen jaar. 3 verschillende woonplekken. Daar was ik zo druk mee dat ik nauwelijks tijd over heb gehad om aan mijn basis te werken. Liefde is daar ook onderdeel van. Oke, in een stemming als vandaag voel ik dan weer dat oude verlangen in mij naar boven komen dat in mijn leven- in elk geval op dit moment in ijn leven heel passend zou zijn, gezien hoe celibatair en teruggetrokken ik leef voor het merendeel.
Eén heel jaar lang heb ik met niemand ook maar enige intieme interactie gehad.. En dat oude verlangen, dat is het klooster. Als meisje van 16 had ik een visioen, voelde het als mijn missie om in een klooster te gaan leven en toen ik een jaar of 10 later daadwerkelijk een klooster bezocht in de griekse bergen voelde dat ook heel fijn. De sereniteit, de harmonie en de rust..Overwhelming. Ik kan die sfeer nog voelen. ik heb een perfect geheugen voor sferen en plaatsen, dit in tegenstelling tot namen van mensen.
Helaas was dit een orthodox klooster en alleen toegankelijk voor het mannelijk deel der bevolking.
Moet ik dit niet serieuzer nemen? Immers het is alweer bijna 10 jaar later en er hebben zich geen grote veranderingen in mij voltrokken Inmiddels kan ik zeggen dat ik misschien een andere missie mijzelf heb aangepraat en dat is die van hulpverlener, therapeut, coach. echter, in deze westerse moderne maatschappij zijn daar zovele eisen aan en is het niet gewoon zo, dat het eigenlijk een soort instant oplossing zou zijn voor een leven in een klooster?
Mijn verlangen naar ritme en structuur, leven in de natuur én meditatie allemaal verenigd. De toets tot het celibaat heb ik al vele periodes doorstaan in mijn leven Het is mij duidelijk dat na een aantal pogingen, een relatie met één ander mens niet tot een reëele optie behoort.
Ook in mijn zoektocht naar andere woonruimte, iets permanenters, werd mijn aandacht vastgehouden door een woongroep op oecumenische grondslag met meditaties en gesprekken; minpuntje is dat honden niet welkom zijn.
Dus de vraag die hiermee ontstaan is, hoe ga ik deze 'missie' vormgeven? het klooster bezoeken is een onbegonnen missie, want het klooster bestaat niet. een klooster bezoeken en enige tijd meeleven, kan wel.
Het is niet zo alledaags tegenwoordig waar slechts één religie de boventoon voert: hoe kan ik zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld vergaren? En voor een andere, minder bedeelde groep mensen, luidt de vraag; hoe brei ik de maand rond? en ja, zo is het.
Het klooster: welk klooster dus? een vrouwenklooster? boeddhistisch? of is dat alleen voor mannen? de vragen buitelen alweer over elkaar heen.
Ik heb wat uit te zoeken....
De donkerte valt als een deken over me heen, omsluit mij geheel en al. De lucht die zo laag is, door het wolkendek, brengt me nog meer naar binnen. Ik verlang naar de blauwe hemel, de weidsheid en ruimte van de bergen Naar het op de top van een berg staan en alles overzien, de weidsheid en het Al aanschouwen Open staan.
Ik voer hier een gevecht en wil voortdurend de gordijnen openschuiven, op zoek naar het licht dat daarachter te zien is..of moet zijn. ik kan me niet losmaken van dat gevoel, dat er iets chronisch in de weg zit, iets verwijderd moet worden, om áchter dat donker te kunnen zien. het licht dat me verwarmt maar vooral perspectief biedt. Ik ben blind geworden zo lijkt het. Ik zie uberhaupt slecht in het donker, zelfs met bril.
Morgen een nieuwe dag waarop het weer licht wordt en vanaf morgen blijft het elke dag een beetje langer licht. dat is een anker in deze donkere tijd. dan gaan de dagen weer lengen en gaan we weer op weg naar de lente en de zomer...tijd van kamperen en kampvuren.
een lang jaar..afscheid genomen van een lange periode van verlangen en de overgang gemaakt naar een periode zonder verlangen die me opnieuw terugbrengt tot een staat van rust en Zijn, geen verbinding met één ander persoon maar een poging tot verbinding met mezelf, geheel en al alleen met mezelf zonder verstoring. En de ander, die kwam toch maar dan in de gedaante van een hondje, Lieke. Mijn Lieke. Zij ligt heerlijk op de bank, ze lijkt haar winterslaap een welkome afwisseling te vinden op het leven dat ze had en waarvan ik nauwelijks weet heb. Ze lijkt het best te vinden, languit op de sofa, vlakbij de warme kachel, 2 keer per dag komt ze eraf om te eten en naar buiten te gaan. Ik knuffel haar. Mijn liefde en mijn knuffels komen bij haar terecht, ze is lief. ze is alles wat ik heb; de enige die ik heb in mijn leven. Het is goed.
Ik ben graag alleen, met Lieke, maar ik mis een bedding, een dragend vlak, in welke vorm dan ook. Een bestaansreden die mij een veilige bedding geeft, gelijk het zachte mos in het bos dat zo heerlijk zacht en veilig voelt onder mijn voeten. alsof ik gedragen wordt door deze zachte ondergrond als ik er op sta.
het is tijd voor muziek, iets wat past bij de sfeer van Nu.... Mi and Lau...traag en langzaam schrijdt deze muziek voort..
Elke wandeling door dit landschap, langs weilanden waarin paarden grazen, is een mystieke ervaring.....het lijkt alsof de mist mijn zintuigen extra aanscherpt en openstelt voor elke minieme beweging of geluid....het zicht is bijna verdwenen...er is geen "wide screen" meer en met dit beperkte blikveld gaat mijn aandacht automatisch en verscherpt naar het kleine, het kleine geluidje daar vlakbij; het scherpt de wereld van mijn zintuigen en van wat daar achter schuilgaat. Vanuit de mist komt een paard van achter de bomen tevoorschijn...als uit een droom. ook zij is nieuwsgierig naar wat zij hoort en voelt in haar nabije omgeving.....ik voel het paard, ze stopt en kijkt naar ons. ze maakt contact met ons. Ook het paard, dat in meerdere dimensies tegelijkertijd leeft, lijkt de mystiek van dit moment te voelen, het mytieke moment in de schemering. Ik ga vanzelf langzamer lopen, als vanzelfsprekend wordt het bijna een loopmeditatie.
Ik loop nog even het bos, de schemer is ingevallen, nog even en het is volledig donker.
De wereld is klein, heel erg klein....en tegelijkertijd in haar kleinheid juist heel groots Op microscopisch niveau..op zintuiglijk niveau, is zij juist heel groot op de vierkante centimeter. Het is alsof je door een vergrootglas kijkt en plots alle vergroot aanwezig is. Maar het kijken is meer een luisteren. Het stukje bos dat ik altijd loop met Lieke is al mysterieus van zichzelf. Op één bepaalde plek is IETS voelbaar, er is daar iets, een ziel die daar nog aanwezig is; misschien van een daar overleden dier. van een hond misschien? Lieke voelt het ook; ze is altijd extra gespitst als we langs die plek lopen. het is zo voelbaar. Nu met de mist was het een en al mystiek ; ik wilde niet naar die plek nu. De ontmoeting met het paard was genoeg voor vandaag.
Ik denk weer aan de ontmoeting met het paard op de sjamanencursus...met de ziel van het paard. Het meest gevoelige dier dat er is op de dolfijn na misschien. ik weet het niet. ik weet wel dat het bijzonder is en dat als ik met genoeg aandacht aanwezig ben, ik haar kan voelen. En zij mij kan helpen met mijn vragen en antwoorden geeft middels haar lichaamstaal en vooral op zielsniveau; het paard als tolk van de ziel. Misschien is elke dierenziel wel een tolk, een bemiddelaar tussen het hier en 'de andere wereld'. Juist in deze mist is dat allemaal extra voelbaar en extra aanwezig, dit spirituele krachtenveld. het is niet meer aanwezig maar door de focus en de stilte is het meer voelbaar.
...De wereld, in nevelen gehuld, is als een droom, zo mooi.
Een gebeurtenis met Lieke afgelopen zaterdag die ook wel weer leerzaam en confronterend was.... Lieke probeerde als gewoonlijk naar buiten te glippen en dit keer stond ik haar dat toe in de hoop dat ze wel bij mij zou blijven even terwijl ik buiten bezig was. Niet wetende dat ze haar doel al lang beraamd had. haar doelwit was een kip die hier altijd ronscharrelde..gezellig een kip in de tuin. Daaraan heeft Lieke aldus een eind gemaakt, de kip is niet meer. Ze heeft haar einde gevonden, deels in de maag van Lieke en deels in de GFT bak. Vooral dat laatste vind ik onverdraaglijk. Waarom hebben we haar die hele kip niet gewoon op laten eten? vraag ik me af. Ze heeft m eerlijk gevangen; de kip heeft nog een pijnlijke einde gehad doordat Lieke haar nog niet had doodgebeten terwijl ze al aan het smullen was. TOen ze dat wel had gedaan, hebben we het warme kippenlijfje in de kliko gegooid....en jawel hoor Remco had daarna kipfilet gekocht..bij AH Heel veel gekker moet het niet worden natuurlijk!
Niet dat ik zelf de kip had kunnen of willen villen maar het voelt zo onnatuurijk, zo tegen de natuur in om een dier wat op natuurlijke wijze haar leven gegeven heeft, een gezond dier nog wel, vrij rondlopend, totaal biologisch verantwoord dus, te verspillen, uit de kringloop te nemen. Het besef dat wij dat bepalen als mens, een beslissing die vooral gebaseerd is en voortkomt uit dat wat we beschaving noemen, voelt heel onnatuurlijk.
De kringloop van Leven/ Dood mag niet onderbroken worden op zo'n tegen-natuurlijke én voedselverspillende wijze. Ik heb er spijt van dat ik Lieke haar eerlijk veroverde maaltje niet heb gegund..ingegeven door de angst dat er misschien botjes in haar maag zouden komen..al die enge verhalen..gruwel.
Een veer van de kip heb ik wel bewaard, als offer van Lieke aan mij. Ze had het kippetje immers keurig midden in de woonkamer gelegd om met ons te delen, zoals de meeste roedeldieren dat doen. Het veertje als symbool voor haar offer in het bijzonder en als symbool voor de eeuwige kringloop Leven/ Dood. Dat bewustzijn heeft ze weer tot leven geroepen met haar snelle aktie.
Lieke, de volgende keer mag je je prooi gewoon houden.
Oh ja...ik zou al in mijn bedje moeten liggen.......allang.... Mijn hoofdje maakte weer overuren vandaag.....een boswandeling kon het nauwelijks stoppen, die maalstroom vergezeld van een duistere emotie een onderbuikgevoel. het deed me wel goed, het bos, de geuren, zo intens dat ik nauwelijks alleen maar kon blijven denken....het bos omringt me met haar veiligheid, haar geur van half vergane humus en dode bladeren brengt me terug naar mijn kern en soms ook naar ervaring van Leegte, die me soms beangstigt...
Mijn eerste training vanavond in de Indonesische krijgskunst Pentjak Silat kon mij wel weer- al was het maar voor even- helemaal terug brengen naar mijn lijf, uit mijn hoofd- wat heerlijk!! De duidelijke en staccato bewegingen brengen me terug naar mijn wezen..en dan zijn er goddank geen gedachten..geen zorgen....geen...niks... Het is weer zo'n heerlijk mannending. Ik ben de enige vrouw op de training. . Lekker duidelijk. ha misschien omdat ik ook op vrouwen val is het zo makkelijk mezelf in zo'n mannengroep gewoon 'ik' te voelen. Niet die spanninkjes die ik met vrouwen zo nu en dan kan voelen. Het eerste deel van de training waarbij ik voor het eerst de afwerende en verdedigende bewegingen maakte, brachten mij terug naar een incident, waarbij dit van pas had gekomen. Ik voel dat het mijn mogelijkheden vergroot en daarmee ook mijn (gevoel van) vrijheid. Wat ik in eerste instantie hoop te ervaren- bereiken is niet zo van toepassing in deze setting- is een gevoel van duidelijkheid en stevigheid. Duidelijkheid en richting ervaren. waar ga ik heen? hoe ga ik dat doen? de Yang energie; mijn daadkracht aanspreken. Ik weet niet waar ik die verstopt heb, maar ergens in een topje van een kleine teen moet die toch wel zitten wachten totdat ze zich eindelijk eens mag laten gelden?
Deze meditatie in beweging doet mijn energie weer stromen waar die hoort te stromen: in en door mijn lijf en niet slechts in mijn hoofd. Schrijven blijft verslavend maar dat is niet alleen maar een hoofdding voor mij... Sommige momenten voel ik dat mijn hartenergie daarin het meest actief is..mijn emoties gaan stromen...Een totaal andere energie weer dan als ik zo fysiek bezig ben...zij maken mij onrustig en halen me soms uit mijn kracht, soms brengen ze me er juist in, maar ze zijn altijd een middel...ze zijn niet wat daadwerklijk waar IS. Ze houden me voor de gek, want het volgende moment is het weer anders, een ander emotie..een ander gevoel en voila, een ander beeld van mijn wereld die dag, van de beleving van dat moment. Zo fake zijn ze, maar ik ben er toch nog aan verslaafd....
En wat is het dan heerlijk om juist even in die leegte af te dalen...die leegte waarin die emoties én gedachten even geen aandacht krijgen, niet meer gevoed worden door mijn Mind...ze ZIJN mijn Mind. De drugs van mijn Mind.
Ik kan wel tegen ze schreeuwen en schoppen maar beter kan ik ze met zachte hand bewegen en vragen of ze mij met rust willen laten... Ze zijn niet congruent met wie ik ben.
Volle maan is het nu.... wow...het licht schijnt precies mijn kamer in.... buiten zitten in het maanlicht..
Full moon What will you bring me tonight? You're the strenght I am missing You're whole and complete More than anything else You're light and dark Power and weakness Love and hate
