Zoals de meesten al weten, zijn wij weer gezond thuisgekomen. Toen we maandagmorgen al op tijd, om 7.30 uur bij het vliegveld in Oklahoma City aankwamen, kwam net de zon op. Deze zon heeft ons 95% van onze tijd in Amerika vergezeld. We hebben het heel warm gehad, maar je went hieraan. We hebben een grandioze tijd gehad. We zijn in 20 staten (van de 50) geweest. Dit komt mede doordat we vanaf de oostkust naar Denver (Colorado) wilden. Een toen we daar alles geregeld hadden voor de overwintering van de camper hadden we nog 4 weken te gaan. Toen zijn we nog een eindje richting zuid gegaan. Ja, en toen kwamen we toch wel op een groot aantal Staten, meer dan gepland. In totaal hebben we in 150 dagen 8.360 mijlen (bijna 13.500 km) gereden.

Onze reis naar Nederland is gladjes verlopen. Op Schiphol stonden er onze zoon Sjoerd met een grote bos bloemen en een welkom-pakketje met Nederlandse producten en mijn zusje Karin en haar dochter Elke met een eigen gebakken cake. Wij dus onmiddellijk naar de koffie en hebben de cake aangesneden. Het was een grote verrassing. Het was een gezellig terugzien.

We gaan de komende winter weer de volgende trip plannen.

We willen jullie allemaal bedanken voor het volgen van onze blog en dat zijn er velen geweest, en bedanken voor alle reacties hierop. , we wensen jullie allen een gezellige en mooie winter toe en tot ‘blogs’.

Lieve Atty,

BEDANKT voor de leuke en erg gezellige week!

Dikke knuffel van ons.

Zaterdag hadden we heel slecht weer. Zo slecht dat we er niet uit konden. De tv staat aan en  de weather radio hoef je niet aan te zetten. Die gaat vanzelf piepen als er waarschuwingen.  Op tv en radio wordt je constant bijgepraat waar en hoe het zeer slechte weer gaat. Er was kans op tornado’s. De radio begint dan op een gegeven moment te piepen met de boodschap waar er tornado warning is. Ook onze county was daarbij.  We hadden op een gegeven moment code rood. Atty deed de schuilkelder vast open, de zijdeur van het slot voor de buren, die bij haar altijd schuilen en zette haar tas klaar. Clemens en ik ook maar onze rugzak met papieren en computer klaargezet en dan is het wachten of de sirene gaat of niet. Die ging gelukkig niet. Toen het meest slechte weer er overheen was, ging de kelder en zijdeur weer dicht en dan is het toch een opluchting dat er geen sirene is afgegaan. Het leek mij nogal benauwd om met 5 mensen in de kelder (zie eerder foto’s van de schuilkelder) te moeten zitten. Toen het opklaarde kwamen er mooie wolken aan de hemel.

 ‘s Avonds toen alles weer rustig was, zijn we als afsluiting van een hele gezellige week met elkaar uit eten gegaan.

De afgelopen twee dagen in een State Park bij Denver gestaan. Een heerlijke plaats om al ons “werk” te doen.  Schoonmaken, wassen, alles opruimen en kijken wat er weer mee moet naar Nederland. Vanochtend (vrijdag) werden we wakker in een witte wereld. Onze Long Hot Summer is geëindigd met sneeuw. Heel leuk, maar ook wel heel koud. Daar moet je ook aan wennen.

We zijn naar RV America gereden voor de winterizing. Daar toch ook weer begonnen over de reparatie van de slide-out.We hebben daar gesproken met een dame die daar speciaal is voor de warranty-affairs. Wij hebben bij de koop van de camper een extended warranty afgesloten. Dat is een garantie die je koopt voor calamiteiten aan de kar. Zij vertelde dat we volgens de voorwaarden in aanmerking komen voor vergoeding van de maakkosten (onderdelen en arbeidsloon). Zij gaat alles regelen richting de warranty-organisatie. Toen gesproken met de werkvoorbereider. Hij is genegen om volgend voorjaar de kar uit de storage te halen en al het werk te (laten) doen wat er nodig is om de slide te maken. Dit zodat het klaar is als we weer terug komen in mei.

Daarna zijn we doorgereden naar de storage en de kar ingepakt. Een taxi heeft ons vervolgens naar ons hotel gebracht bij het vliegveld. We zitten nu op onze kamer op een luie bank te kijken naar een giga tv. Morgen wordt er weer sneeuw verwacht en wij vliegen dan naar Oklahoma-City, waar we weer zon hebben.

Hoihoi allemaal, vandaag dus naar de RV Service. De slide-out kan gemaakt worden. MAAR dan willen ze de kar minstens 2 weken hebben. De slide wordt er dan helemaal uitgehaald. Dan kunnen ze precies zien wat er kapot is en wat er besteld moet worden. Organisatorisch is dat voor ons een hele klus, want wij zijn dan voor die periode homeless.. . Er hebben drie meneren naar gekeken en ze komen allemaal met hetzelfde verhaal.  Het kostenplaatje is niet te bepalen vooraf. Wij hebben besloten om niets te laten doen. In deze kar zitten 2 slide-outs tegenover elkaar. De andere doet het nog. En hopelijk nog heel lang. Als die het ook begeeft dan moeten we iets gaan doen. Maar er is goed te leven in de kar met een slide. Dus we hopen het beste voor de komende jaren.

Morgen (woensdag) gaan we voor twee dagen in een State Park staan, om de was te doen, schoon te maken en in te pakken. Vrijdag gaat hij voor de winterizing (voorbereiding voor de winter o.m tegen bevriezing van leidingen) en dan naar de storage.

Dan met de yellow cab van de storage naar het vliegveld  van Denver waar we een hotelletje hebben en zaterdag vliegen we naar Oklahoma City. Daar zijn we een week bij nichtje Atty. Maandag 15 oktober vliegen we naar Amsterdam, waar we dinsdagochtend weer aankomen.  Maar we zullen jullie op de hoogte houden van wat we in Oklahoma allemaal zien.

Vandaag alleen een verhaaltje, zonder foto’s.

Wij hadden vandaag 1 oktober om 9.00 uur een afspraak bij Don. Don heeft een kleine garage en doet onderhoud aan auto’s.  Een van de punten voor onderhoud was de generator. Afgelopen donderdag wilden we ivm het koude weer de generator starten, en tuf-tuf-tuf- en stoppen. Ik kreeg het gevoel dat ik in mijn oude kevertje zat die niet wilde starten, wat helaas regelmatig  voor kwam. Dan moest Clemens weer komen om hem aan te drukken. Maar met een generator lukt dat dus niet. Een aantal keren de generator geprobeerd, maar iedere keer hetzelfde. Wij balen, want we stonden boven op de berg van 10.000 feet en niet aan het elektrisch (was er ook niet). Dus dan heb je de huis accu’s voor veel andere dingen nodig. En dan krijg je het koud. Wat wil nou het geval. Toen de monteur bij Don de generator ging nakijken wat er aan schortte, kwam hij ons vragen waar we de afgelopen dagen waren geweest. Of we soms ook hoog in de bergen hadden gezeten. Ja, zeiden wij heel verbaasd. Wat is nou het geval? Op de generator zit een knopje dat je tussen 0 en 10.000 feet kunt zetten. Dus als je hoog in de bergen zit, dan zet je het knopje op ongeveer die hoogte. En bij ons stond het knopje (nog) op 0 feet (zeeniveau).  En dan doet hij het dus niet. Wij helemaal blij dat dit het euvel was. Niets aan de hand dus, maar goed om te weten (voor de volgende keer).

Toen de auto zijn grote beurt had gehad, alles weer piek fijn in orde, zijn we naar het naburige dorpje gereden, want ik had een brievenbus nodig. Loopt de mailman zijn post rond te brengen. Ik naar hem toe en vraag hem waar ik een postkantoor of brievenbus kan vinden. Zegt hij” I am the mailbox” en neemt de post van mij over. Dat vind ik nou weer zo’n leuk iets van Amerika. Dat lukt je in Nederland niet.

Morgen gaan naar de RV Service, want een slide-out is kapot en dat willen we na laten kijken. Een lekker rommelig weekje dus, deze laatste week in Denver. We houden jullie op de hoogte.

Vandaag doorgereden naar Denver. We wisten dat daar ieder weekend een grote  fleamarket is: rommelmarkt-braderie en vertier voor de kinderen en natuurlijk eettentjes. Het is een vermaak voor het hele gezin. De entree prijs is 3 dollar per persoon en kinderen gratis. De aanbieders zijn bijna allemaal Mexicanen, de kopers ook. We liepen gelijk tegen een cabriolet aan die wel achter de camper past. MAAR … hij was teveel overgeschilderd en er werd nog 5000 dollar voor gevraagd   EN   we willen geen auto achter de camper. Dus de koop ging niet door. Ik mocht er wel even inzitten. Verder is het veel rommel op het rommelmarktgedeelte en verder kleine overdekte winkeltjes met braderiespullen. Er was ook een gedeelte met groente en fruit en een kilo overheerlijke aardbeien voor 1 dollar laat je niet liggen. We gaan er bij Walmart nog even slagroom bij halen, die is ook 1 dollar.

Vanuit het Rocky Mountain Nat. Park richting Denver gereden. We moesten even stoppen voor een overstekende elk. Dat doen we graag.  Wij wisten dat er en plaatsje Nederland is. Daar moesten we 30 mijl voor omrijden, maar toch maar gedaan voor de foto. We zijn hier 5 jaar geleden ook geweest.

Onderweg kwamen we weer de brievenbussen tegen, hier heel normaal, maar ik vind het altijd weer een leuk gezicht. De postbode hier heeft het makkelijker dan in Nederland. Daar wordt de post vaak in de voordeur naar binnen gegooid. Hier rijdt de postbode met z’n auto voor de brievenbussen, en vult de bussen vanuit z’n auto. De eigenaar van de brievenbus rijdt langs met zijn auto om de bus weer leeg te halen. Gemak dient de mens.

In het plaatsje Nederland een aantal foto’s gemaakt. 

Als mensen in Amerika met de bus gaan en hebben een fiets bij zich dan zetten ze die voor op de bus op een standaard. Heel handig. Hier kunnen 4 fietsen per bus mee. Er is bijna altijd wel een plaatsje voor de fiets.

Een trein rijdt hier meestal met tussen de 75 en 100 containers waardoor er vooraan meerdere locomotieven aan elkaar gekoppeld zijn om alles te kunnen trekken.

Gisteren (donderdag) geprobeerd de pas over te gaan in het Rocky Mountain Nat. Park, maar de weg was afgesloten. Kwamen we achter na 12 km. Toen hebben we besloten terug te gaan naar de camping en te wachten tot vandaag.  Vandaag stonden we op met zon en blauwe lucht. Weer de 12 km gereden en na een kopje koffie wachten kwam de ranger de weg open doen. We konden gaan,  we waren heel blij. Het was een schitterende weg, met mooie vergezichten. We hebben op het hoogste punt (ruim 4.000m) een trail kunnen lopen. Gelukkig was er nog een plekje vrij op de parkeerplaats voor onze kar . Het was erg druk.  We hebben over de 45 mijl toch een dikke 4 uur gedaan.. onderweg koffie gedronken, gelopen, geluncht en genoten van de natuur. Een prachtige route over het dak van de wereld….

Op weg naar het Rocky Mountain National Park eerst even een Outlet in Silverthorne aangedaan. Alleen een rokje gekocht.

Het was mooi weer onderweg, maar koud. We rijden toch bijna gemiddeld op 3500 meter hoogte. De hoogste pas vandaag was 4000 meter. De bergen met sneeuw liggen tussen de 4500 en 5000 meter hoogte. We konden het bijna aanraken. Onderweg zagen we weer dat de meren ver onder de maat gevuld waren.

 Het Rocky Mountain National Park heeft een ingang aan de oostzijde en een aan de westzijde. De belangrijkste route in het park is die voor een groot gedeelte op zo’n 12.000 feet (bijna 4.000 m) van de ene ingang naar de andere ingang loopt. Voor ons is het het handigst om dan van de westelijke ingang naar de oostelijke te rijden. We wilden de camping even na de westelijke ingang nemen en dan morgen die route door het park naar de camping bij de andere ingang rijden. Bij de ingang van het Nat. Park werd ons verteld dat de route door het park (45 mijl, ruim 70 km) bijna de gehele dag gesloten is geweest vanwege het weer (veel mist) en dat die net tegen 15 uur weer open was. Of die weg morgen, als wij ‘m willen rijden, ook open is, is dus de vraag.

Bij navraag over de faciliteiten op de camping werd ons gemeld dat het drinkwater, toiletten en de dump (waterafvoer) inmiddels afgesloten zijn in verband met het koude weer.  Bij het vullen, gisteren van onze watervoorraad waren we ervan uitgegaan dat we hier water zouden kunnen innemen. Dit om niet onnodig water van A naar B te rijden, ten koste van extra benzine. Onze tank is 150 liter! Dan sta je even voor een verrassing als je water bijna op is. Bij het Visitor Center vonden we een waterpunt voor ‘dorstige monden’. Provisorisch hebben we met gallonflessen onze watertank een beetje aangevuld. We wachten nu af of morgen de weg open is. Anders moeten we hier nog even blijven. In het ergste geval moeten we een heel stuk terugrijden. De alternatieve route naar Denver is ruim 150 mijl omrijden. We wachten rustig morgen af.…..

Vannacht gaat het hier op 2.500 m. vriezen. We doen wel een dikkere deken op bed.

Vandaag vanuit Rifle naar Frisco (Colorado) gereden. We zijn op weg naar het Rocky Mountains National Park (even boven Denver). We hadden weer leuke plaatjes onderweg. Deze route, de I-70, loopt door een groot skigebied. Het ligt ook vrij hoog. We zijn vandaag op bijna 11.000 feet geweest (delen door drie voor meters).  Frisco ligt op 9000 feet  en dat is goed te merken aan de temperatuur. De mensen lopen hier met jassen aan en sjaals om. Behalve de toeristen, die lopen nog steeds in korte broek. Afgelopen nacht is hier de eerste sneeuw gevallen. Hoog in de bergen ligt nu dus verse sneeuw.

Hoihoi allemaal, vandaag een rustdag gehad, gelezen, geborduurd, gefilosofeerd over de reis van volgend jaar.

Een paar weken geleden las ik in de Wereldkrant over al het vuil dat langs de Nederlandse wegen ligt. Hier hebben ze dat anders geregeld. Hier kun je een of twee mijl langs een snelweg  adopteren. Je kunt dat persoonlijk doen, met een bedrijf, een sportclub, de kerk, ter herinnering aan of iets dergelijks. Je naam komt dan op het bord met vermeld het aantal mijlen dat je dan schoonhoudt. Het heet: Adopt a Highway of Sponsor a Highway. Bij Adopt a Highway doe je dat als particulier persoon of bedrijf of ……. Bij Sponsor a Highway huur je mensen in. Het idee is ontstaan in 1980 door ene Meneer James Evans uit Texas toen er vuil uit een auto, die voor hem reed, vloog. De gemeentes vinden het te duur om schoon te houden. Dit idee is uitgevloeid over 49 Staten van Amerika, Puerto Rico, Canada, Nieuw Zeeland en Australie  en Japan.Per Amerikaanse staat zie je andere soorten borden.

Verder een en ander wat je in Amerika aan borden langs de weg tegenkomt.