Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
De wekker loopt om 6u af. De hotelier regelt voor ons een prima ontbijtpakket. Later blijkt dat dit ook voldoende is voor onze lunch. Even voor 7u brengt de taxi ons naar het juiste station over de nog lege wegen van Tasjkent. Alleen zijn dames met stoffer en blik bezig de straten schoon te vegen. Mijn inziens is het meest zand/stof, want veel vuil ligt er niet op straat in Oezbekistan. We blijken 1e klas geboekt te hebben en komen in de laatste wagon in een mooie ruime coupé voor vier personen met lekkere luxe stoelen. Stipt 8 over 8 vertrekt de trein naar Andijan, de meest oostelijke stad van Oezbekistan. Deze reis duurt 6 uur. De trein trekt door een hoge bergrug en daarna door een vallei met mais- en katoenvelden. Deels een erg mooie, maar lange rit, die weer aardige plaatjes oplevert. Tegen 14u bereiken we het eindstation Andijan. Als we buiten voor ons kijken lijkt het dat wij de enige westerlingen zijn. Daardoor krijgen we de volle aandacht van alle wachtende taxichauffeurs. Osh? Osh? wordt er geroepen. Met één het onderhandelingsspel. We lijken wat te laag te zitten, want na akkoord gaat hij op zoek naar meer reizigers. Dat is niet de bedoeling. We doen er iets bij en hij moet direct naar de grens met Kirgizië rijden of we stappen uit. Hij kiest eieren voor zijn geld. In no-time zijn we 60km verder bij de grens. Time-is-money? Lange rijen wachtende Kirgisische vrouwen, die koopwaar in Oezbekistan hebben gekocht, willen terug de grens over. Hans doet baanbrekend werk. Quasi nonchalant trekt hij de aandacht van de eerste Oezbekische bewaker, die vervolgens ons wenkt naar voren te komen. Een opmerking hier en daar en we staan voor de douanier die zijn paspoort controleert en en passant dat van zijn broer. Stempel voor Oezbekistan-uit is binnen. We leren gauw. Nu vraagt hij een Kirgisische controleur waar we ons moeten opstellen. Vraag is duidelijk...volg mij wenkt hij en ja vervolgens is de stempel voor toegang tot Kirgizië gauw gezet. En weer volgt het onderhandelingsspelletje met de Kirgisische taxichauffeur. We geven hem echter aan nog even te wachten. Een ouder Duits echtpaar, dat ook in het hotel heeft geslapen volgt ons op de voet. Ze hebben wat problemen met geld. We wenken ze en laten ze met onze taxi meerijden naar Osh. Google geeft aan dat ons appartement in de hoofdstraat midden in Osh ligt. Gauw gevonden, maar de zoektocht naar de voordeur duurt behoorlijk langer. Huisnummers worden niet vermeld op de gebouwen en niemand kent het nummer. Bij toeval kijken we achter het gebouw en kent iemand onze AirB&B-dame. En jawel, de sleutel ligt onder de deurmat. Een aardig appartement op een mooie centrale plek. Ons doel is weer bereik voor vandaag. Na het eten nog een eerste verkenning door een deel van de stad gemaakt.
Vanmiddag vertrekken we uit Samarkand naar Tasjkent. De ochtend hebben we besteed aan een wandeling in de buurt en koffie drinken in een lunchroom. In de middag brengt de taxi ons naar het station. Dit keer geen hogesnelheidstrein maar wel één die ons in 3,5 u zonder tussenstop naar Tasjkent brengt, dat 350km verder ligt.
We hebben opeenvolgende gereserveerde plaatsen, echter ieder in een ander coupé. Per coupé is er een conducteur. Hij lost het wel even op (voor 10??). Na wat heen en weer geschuif zitten we 1e klas. Als de trein rijdt wordt Hans geroepen. Ja, even
buiten de coupé regelen.....Of we even $10 willen betalen, eh nee per persoon! Niet dus. Dan naar de eigen plekken. Maar die waren inmiddels aan anderen toegewezen. Dus hij had een probleem, maar heeft het netjes opgelost (ja, zonder bijbetaling). Ten aanzien van aankomst in Tasjkent zijn we goed voorbereid met behulp van Google. Vanaf het station loopt Clemens met Google-foto van de route naar het hotel in de hand en Hans met Google maps op de telefoon (realtime positie). Dit leidt tot een stevig discussie. Wat blijkt? Tashkent heeft 2 treinstations en dan heeft Google maps realtime altijd gelijk. In plaats van te lopen toch maar een taxi aangehouden. Het hotel blijkt vele kilometers van het hotel te liggen.....
De receptionist van ons Grand Art hotel is zeer vriendelijk en erg behulpzaam. We hebben de koffers naar de kamer gebracht en direct weer in de taxi gestapt. Want als je slechts een avond in Tasjkent bent, wil je ook nog iets van de stad zien. We hebben ons op het centrale plein laten uitzetten bij het grootste hotel van de stad: Uzbekistan (zie foto). Net na sluitingstijd (20u) gooit Hans zijn charmes in de strijd waarna de dame van het wisselkantoor in het hotel nog bereid is ons nog te helpen. Van hieruit het centrum ingelopen waar de Tasjkenters over de boulevard flaneren. Omdat er te weinig tijd is voor uitgebreid eten (Marion sorry ) hebben we gekozen voor een broodje kebab. In Lonely Planet hebben we gelezen over 2 monumenten in de buurt. Het Crying Mother Monument ter gedachtenis aan de 400.000 gesneuvelde Oezbeekse soldaten in WWII. Helaas was dit park vanavond niet toegankelijk. Het andere monument is ter gedachtenis aan de vele slachtoffers van de aardbeving in 1966 die Tasjkent voor een groot deel verwoestte. Omdat het inmiddels bijna 22u is, houden we weer een taxi aan. Hoewel we een kaartje van ons hotel bij ons hebben, wil de chauffeur ons bij een ander Grand hotel afzetten. Via de telefoon heeft hij toen de richting bij ons hotel opgevraagd. Vervolgens rijdt hij verkeerd en komen we in een achteraf wijk. Gelukkig heeft Google op de telefoon van Hans ons naar ons hotel geleid. Wat moeten we zonder Google maps? Het wordt een korte nacht. Morgen 7u weer in de taxi naar het station.
Voor vandaag hebben we een gids ingehuurd. Deze Oezbeek, Marat, spreekt voortreffelijk Duits en ook voldoende Engels. Wij lopen samen met hem richting de oude stad. De bezienswaardigheden hier in Samarkand liggen verder verspreid over de stad dan in Khiva en Bukhara. Onderweg hebben we het over allerlei zaken als politiek, overheersing, educatie, geloof en het normale hedendaagse leven in Oezbekistan etc. Het eerst bezoeken we het mausoleum van Amir Temur, een belangrijke heerser in Centraal Azië in de 14e en 15e eeuw. Hij is 67 jaar geworden (erg oud in die tijd), maar hij had het organiseren van veldtochten zo ongeveer tot zijn levenswijze gekozen.... Vervolgens naar Registan, de hoofdbezienswaardigheid in deze stad. Vervolgens door de huidige joodse wijk met de haman en de synagoge. Het Shahi Zinda Necropolis is een straat tegen een heuvel op van vele mausoleums uit de 15e eeuw en later. Zeer indrukwekkend. Van deze Necropolis vind je hieronder een foto uit de tijd vóór de restauratie en vervolgens van de huidige situatie. Vanaf de jaren 70 (de tijd onder Russische overheersing) is veel geld en energie in de restauratie van deze gebouwen gestoken. Via de bazaar, Bibi Khanum Mosque en Mausoleum naar een restaurant waar we de verlate lunch nemen. Het is inmiddels ruim na drie uur als we afscheid nemen van onze gids. Voor $35 zijn we weer heel wat wijzer geworden. Omdat we al veel gelopen hebben vandaag nemen we de taxi naar ons hotel om lekker languit op bed plaats te nemen. Het is al avond als we in de buurt nog een kleine hap nuttigen en daarmee deze dag in Samarkand afsluiten.
Vandaag met de trein van Bukhara naar Samarkand. De hogesnelheidstrein gaat even voor 16u. Dus nog de morgen in Bukhara. De hotelier geeft aan dat we het zomerpaleis van de emir (Sitorai Mohi Xosa) moeten zien en hij weet een taxi (vriendje...). We rijden zon 15km naar het paleis. Niet echt enige uitstraling. Vervolgens naar Char Bakr, een madrassa deels uit 10e eeuw. De gebouwen worden gerestaureerd. Op het complex liggen diverse oude begraafplaatsen. Daarna terug naar de oude stad en nemen afscheid van de chauffeur. In de stad op een terras aan het water lekker gezeten en inlezen voor de volgende stad: Samarkand. Met de taxi (ca 10km) naar station Bukhara 1. Stipt op tijd vertrok de luxe hogesnelheidstrein. Op delen van het traject 230km! In 1,5u werd 250km afgelegd. Na het inchecken in het hotel de stad ingelopen op weg naar de hoofdbezienswaardigheid van de stad: Registan, ja weer een complex van madrassas. Morgen de stad uitgebreider verkennen.
Ook in dit hotel in Bukhara weer een uitgebreid ontbijt. Hotel Rizo Boutique is een klein, goed hotel aan de rand van de oude stad. Nadat we gisternamiddag al een stuk van de oude stad hebben verkend en de kaart hebben bestudeerd, lopen we nu ons plan. De Ark is een oude verhoogde vesting. Vroeger was dit een vestingstad op zich. Bij de Russische invasie in 1920 is de gehele vesting vernietigd. Er is nog geen 10% van overgebleven. Deze ruimtes zijn nu als een museum in gericht. Het overige deel van de vesting wordt geheel voor het oog verborgen gehouden. Nadat we er naar vroegen worden we gevolgd door iemand van de bewaking. Op een vrij moment spreekt hij ons aan, want hij weet een plek waar we een mooi overzicht over de stad zouden hebben... tegen betaling. We zijn er niet op ingegaan. Vervolgens naar Chor-Minor, een voormalige moskee met vier torens uit 1800. In Bukhara staan vele madrassas, scholen uit de 16-17e eeuw voor de Islam-leer, mooie buitenkant, groot binnenplein omringt door vele (studenten)kamers. In die tijd het centrum van Centraal-Azië voor deze geloofsleer. Het Samanid Mausuleum is uit de 10e eeuw. Het heeft een bijzondere bouwstijl. In de namiddag op een terras een heerlijk ijsje gegeten onder het lees- en schrijfwerk. Gegeten bij restaurant met dakterras. Heerlijke temperatuur. Daarna nog tot ruim 21:30 op een bankje nabij een stadspark gezeten.
Zowel in Khiva als Bukhara zijn relatief weinig buitenlandse toeristen. Af en toe komen we een groep tegen. Zowel in de oude binnenstad van Khiva als in Bukhara is veel geïnvesteerd in herbouw en opknappen van de oude gebouwen. Dit met het oogpunt om in de toekomst toerisme te trekken. Door de gehele oude stad staan overal kramen en winkeltjes met voornamelijk toeristische koopwaar. Helaas nog meer kraampje/winkeltjes dan toeristen... wel zien we vooral toeristen uit dit deel van Azië.
Vandaag een lange rit voor de boeg. Van Khiva naar Bukhara. Omdat de trein van Urgench naar Bukhara is volgeboekt, hebben we bij het Info Center een taxi gereserveerd met optie voor shared taxi (maximaal 4 passagiers). Toen de taxi ons bij het hotel kwam ophalen, bleken wij tweeën de enige passagiers te zijn Kosten $50 per auto (450km). De reis duurde ruim 6 uur. Verrassend was dat na een uur we verzocht werden in een andere auto over te stappen. De nieuwe chauffeur bleek de broer van de eerste te zijn. Echter de auto was wel een beetje ouder. De reis verliep prima. Na het eerste uur kwamen we op een uitstekende 4-baans snelweg. We waren bijna de enige reizigers voor circa 200km. Deze weg ging voor de laatste ruim 100km over in een zeer slechte 2-baans weg vol gaten. Dat werd slingerend van links naar rechts over deze 2-baansweg. Na inschrijven bij hotel was de hotelier erg hulpvaardig door uit te leggen wat we in 2 dagen kunnen zien. Jammer dat hij alleen een loopschema met fotos in het Russisch had... Het bestaat uit een wandelroute langs de bezienswaardigheden in het oude stadsdeel en een autoroute langs de attractie buiten de oude stad. Dan maar eerst morgen de wandelroute met hoogtepunten. Via internet hebben we drie ritten met de hogesnelheidstrein geboekt (naar Samarkand, vervolgens naar Tasjkent en Andijan (grens met Kirgizië)). Met de taxi en hotelier naar het station (ca 10km van oude stad). Het afhalen van de gereserveerde treintickets bleek erg snel te gaan. Het hielp dat de hotelier de man achter het loket kende. Terug naar het hotel. Het is 17u als we de oude stad inlopen. Het hotel Rizo Boutique ligt om de hoek van de oude stad. Ideale plek. Tijdens deze korte rondgang een grote moskee binnengelopen. Wat fotos bij een laagstaande zon gemaakt. In het centrum weer uitgebreid gegeten en weer samen voor minder dan 10. Morgen gaan we de stad uitgebreid bezoeken.
We hebben ons verslapen. Het was 9u. We hadden dus wat in te halen.
Na het uitgebreide ontbijt zijn we de oude stad ingelopen en begonnen aan het bezoek van de 15 musea in de oude gebouwen. Hiervoor hebben we gisteren de ticket gekocht. De musea hebben een zeer beperkte collectie. De meeste attributen zijn uit 18e t/m 20e eeuw. De vraag is waar het echte oude materiaal is gebleven? Verdwenen? Naar Rusland?
Met plezier hebben we een hele dag door Khiva gelopen.
Vanavond buiten de stadsmuur prima gegeten, waar ook de locals eten. Voor amper 10 met zn tweeën!
Voor onze trip morgen naar Bukhara (450km) hebben we bij het Info center een taxi geregeld (45), omdat de trein is volgeboekt.
Hans en ik (Clemens) zijn onze reis door Oezbekistan, Kirgizië en China gestart. In 5 weken trekken we in deze reis zon 10.000km oostwaarts over land. We treffen elkaar in Arnhem en treinen samen naar Dusseldorf. Met een overstap in Moskou wordt onze 1e bestemming Urgench (Oezbekistan). Doordat het vliegtuig 1,5u te laat vertrekt, missen we onze aansluiting. Het is 22u en we moeten in Moskou overnachten. De vliegmaatschappij biedt ons hun businesslounge aan en de vervolgvlucht (met omweg over Tasjkent) morgen.
Na een nacht in een loungefauteuille en de 1e vlucht in business class (3-gangenontbijt) komen we om 15u aan in Urgench. De hoteltaxi staat ons op te wachten om ons naar Khiva te brengen.
Na de checkin besluiten we alvast de oude stad te verkennen. De oude stad ligt buiten de nieuwe stad en is nu een soort openluchtmuseum met mooi gerestaureerde gebouwen. We kopen een pas waarmee we binnen 2 dagen 15 musea mogen bezoeken (100.000 som ~ 11 pp). Na het eten lopen we nog even de oude stad in, maar de duisternis valt snel in. Samen met Google maps vinden we onze hotel aan de rand van de oude stad terug. Morgen verkennen we de oude stad verder.
Als ik dit verhaal schrijf zitten we in het vliegtuig terug naar Nederland. We hebben geweldige weken gehad. Japan is zeker een aanrader om een keer doorheen te reizen. De railpas is hierbij de ideale oplossing. En als je een Clemens bij je hebt, gaat het reizen van een leien dakje. Hij had thuis al heel veel uitgezocht, treintijden en looproutes naar de hotels. Want je hoeft de Japanner geen kaart voor de neus te houden, die kan daar bijna niemand lezen. Straatnaambordjes kennen ze niet en op de kaart staat soms de straatnaam, maar dan veelal in het Japans. Met de auto was voor ons geen optie, te druk en borden lezen is moeilijk in het Japans, in de grote steden wel in het Engels eronder geschreven, op het platteland niet. Japan is een land met weer eigen normen en waarden. Niemand gooit iets op straat, ik heb nooit een land gezien met zo weinig prullenbakken en toch zo schoon. De mensen vegen nog hun eigen straatje schoon. Ook in de treinen, bij de instap prullenbakken waar iedereen alles netjes ingooit. De conducteur, gekleed in uniform met pet en witte handschoenen buigt bij binnenkomst en uitgaan van het compartiment. In het verkeer wordt niet getoeterd, verkeer rijdt rustig. Alleen op de troittoirs gaan voetgangers en fietsers door elkaar heen en niet echt rechts of links. Dienstverlenende mensen buigen tot je uit het zicht bent en als je nog een keer omkijkt buigen ze nog een keer. Veel respect voor elkaar, ook jeugd onderling. Er wordt nergens fooi gegeven en wisselgeld hoef je nooit na te tellen, klopt altijd. Maar Japan is vol, mensen leven in kleine ruimtes, hebben vaak kleine autos, smalle straten, weinig tot geen parkeerplaatsen. Wij hebben één hotel gehad met een kamer van 32 m2. Dit is hier een normale oppervlakte voor een compleet appartement. Bij onze andere hotelkamers waren we blij met onze kleine koffertjes, want twee grote hadden er niet ingepast. Vaak kamers rond de 11 m2. Inclusief douche en toilet. Wat ons opviel was dat er toch heel weinig Engels gesproken wordt. Zelfs de jeugd kan bijna geen antwoord in het Engels geven. Maar met handen en voeten en aanwijzen kom je een heel eind. we hebben op drie natte dagen na schitterend weer gehad. We hebben weer genoten.
Het is al weer onze laatste dag in Japan. Vanuit ons hotel nabij vliegveld Narita zijn we met de trein naar Tokyo gereden en bij Asakusa-station uitgestapt. Aan het begin van onze Japan-vakantie zijn we hier ook geweest om neef Ron te treffen. Juist die dag regende het erg en hebben we niet veel van deze wijk gezien. Nu stralende zon en zon 25gr. Hier staat de Sensoji-tempel en die trekt heel veel mensen, ook veel Japanners. Ook hier weer veel jongeren die zich in de traditionele kimono kleden. Ook hebben we een museum bezocht over traditionele ambachten. Met behulp van video werd ondermeer getoond hoe tradionele kasten, beeldhouwwerken en beschilderingen worden gemaakt. Later op de middag nog een museum (Japanse naam) met een leuke Japanse tuin erachter. Helaas mochten in het museum geen fotos worden gemaakt. Jammer, want er hingen mooie kunstwerken, maar wel fotos van de tuin. Eind van de middag terug naar Narita Airport alwaar we een lekker koel pilsje op het buitenterras hebben gedronken, kijkend naar aankomende en vertrekkende vliegtuigen. Ook op het vliegveld gegeten.
Vandaag afscheid genomen van Nikko en onze bestemming is nu Narita. We hebben een hotel bij vliegveld Narita. Onze Japanse RailPas is verlopen dus we hebben de keus om met de snelle trein te gaan of met de local train. De langzamere local train is de helft gekoper en we hebben de tijd, dus twee halen, één betalen. Makkelijke keuze. We hebben hiervoor vier treinen nodig en dan de gratis hotelshuttle. We slapen op 20 minuten rijden van het vliegveld. Als we hebben ingecheckt, vragen we of we in het hotel kunnen eten. Niet dus, alleen ontbijt en dat zit bij onze prijs in. Dus tegen half zes weer met de shuttle naar het vliegveld, eten en weer terug. Morgen nog een dagje Tokyo en dan zit het er alweer op.
Vandaag de laatste dag van beelden en tempels. Deze dag weinig bloesem, daar we op een hoogte zitten van wel 635 m boven zeespiegel. Dat scheelt een slok op een borrel. We lopen vandaag 4 km bergop. Eerst gewone gladde betegeling en dan al gauw trappen en paden van keien. Erg vermoeiend, maar we komen waar we willen zijn. De entree van de tempels beneden zijn erg duur, per tempel al gauw 10 per persoon. Bij iedere tempel opnieuw, dan zijn de centen gauw op. Dus toch de berg op naar het oude gedeelte van Nikko. Dit is ook te zien aan de bemoste beelden en toris. Maar het is er erg rustig, wel een aantal Japanners maar geen toeristen. Het loopt lekker koel in de bossen. Vandaag weer een mooie dag. s Middags een andere route die over een begraafplaats gaat en langs de rivier. Onderweg komen we in het Imperial Memorial Park. Daar blijkt de Imperial Villa te staan. Deze villa in Japanse stijl is in 1899 gebouwd. In de 2e Wereldoorlog heeft hier de huidige Japanse keizer als kind gewoond. Deze villa is nu voor publiek open. Uiteraard moeten we onze schoenen inleveren voor een paar sloffen. Aardig om door zon Japanse woning te lopen met allemaal dunne schuifwanden. Alleen jammer dat het bijna alleen lege ruimten zijn, zonder meubilair. We zijn tegen vijven weer in het hotel en zijn toe aan ons pilsje met olijven. We hebben er weer 17 km op zitten. s Avonds lekker uit eten geweest. Het Japanse eten bevalt goed, alhoewel een bord aardappels met spinazie en een gehaktbal ook wel weer aanlokkelijk is.
Vandaag een rustige dag. We hebben vanochtend weer ontbijtbuffet in het hotel. We eten dan minder dan van een westers ontbijtbuffet. Veel is warm, soep, visgerechten, waaronder veel rauwe vis. Altijd wel een eigerecht en vanochtend zelfs gebakken spek, maar weinig brood. Na gepakt te hebben wandelen we weer naar het station, een kleine 3 km. Dit is een van de weinige hotels in deze plaats en ligt aan de grote weg. Dus makkelijk te bereiken met de auto en minder bereikbaar voor treinreizigers. Er loopt een onregelmatige bus. Vandaag hebben we 4 treinen nodig om op onze volgende bestemming te komen. Alles loopt als een trein. We komen precies op de aangegeven tijd, zijnde 15:00 uur, in Nikko aan. Nikko is een plaatsje met een lange geschiedenis, die terug gaat naar rond 600 na Christus toen Boeddhistische monniken hier neerstreken. Dus veel tempels en beelden. Dat is onze taak voor morgen. Een route van 10 km.
Vandaag lopen we een klein stuk van de Nakasendo-route, het deel door de Kiso-vallei. Volgens internet en een reisboek dé manier om een beleving te krijgen van Japan in de Edo-periode. Vanaf het station in Nakatsugawa, dat tegen de Japanse Alpen aanligt, pakken we de bus die ons in 30 minuten naar Magome brengt. Daar loop je vervolgens de dorpstraat in die tegen de heuvel oploopt. Het straatje brengt je echt terug in de tijd. De oude bebouwing is in perfecte staat en er zijn kleine winkeltjes met typisch Japanse producten in gevestigd. Omdat we vroeg zijn (10u) is het nog lekker rustig. Na een kop koffie beginnen we aan het andere eind van de dorpstraat aan de 8,5 km wandeling naar Tsumago. Het pad dat uitstekend staan aangegeven gaat door het bos. Eerst zon 2,5 km omhoog en daarna langzaam omlaag. Op het hoogste punt kom je bij een soort boerderij, waar we door een Japanse man gevraagd werden binnen te komen. Daar zaten nog zon 10 wandelaars aan een tafel. Onder het genot van groene thee en stukjes rettich werd de groep getrakteerd op een kort zangoptreden van de Japanner. Op de tafel stond een box voor een eventuele donatie. Na deze plichtpleging vertrekken we, want tenslotte moet er gelopen worden. Iets verder op is een gelegenheid om rustig de (meegebrachte) lunch te nuttigen. Het is een bijzonder mooi natuurpad, veelal van keien, bijzonder goed aangegeven en waar je regelmatig een toilet tegenkom. Ook het mooie weer (blauwe lucht) draagt daar aan bij. Aan het eind loop je Tsumago binnen. Weer zn leuk authentiek bergdorpje met leuke winkeltjes. Vanaf hier kun je naar het op ruim 3km gelegen treinstation lopen, maar wij nemen om 15:30u de bus die ons in Nagiso naar dat station brengt. Met de trein komen we even later weer aan in Nakatsugawa en lopen we nog even 2,5 km naar ons hotel. Vandaag was weer een bijzondere ervaring!
Vanochtend Kyoto weer achter ons gelaten, verder richting Tokyo. Maar we hebben nog een landelijke wandeling door een stuk authentiek Japan op het programma voor morgen staan. Daarvoor treinen we richting de Japanse Alpen. Onderweg moeten we overstappen in Nagoya, een moderne stad met veel hoogbouw en 2,3 mln inwoners. In de 2e Wereldoorlog is deze stad (met vele andere Japanse steden) zwaar gebombardeerd. Dit voor het vernietigen van de Mitsubishi-fabrieken, waar toen meer dan 40.000 Japanse gevechtsvliegtuigen werden gebouwd. Op Midlands Square staat een kantoorgebouw van 45 verdiepingen. De lift brengt je in een keer naar de top waar de Sky Promenade is. Hier heb je, met het schitterende heldere weer dat we hadden, uitzicht over de hele stad. Verbazend was dat wij de enige bezoeker waren. Ons hotel in Nakatsugawa ligt een eindje buiten het centrum. Omdat we voor de bus nog een uur zouden moeten wachten, hebben we de 3,4 km maar lopend afgelegd. Voor het eten hebben we McDonalds gekozen. Nou ja, er was weinig te kiezen in de buurt. En friet met een hamburger is na alle pasta ook wel eens lekker.
Vandaag worden we weer wakker met zon en blauwe lucht. Het wordt weer een zomerse dag. We gaan eerst met de bus naar de Kinkakuji Tempel (ofwel de Gouden tempel). Toen we 9 jaar geleden hier rondliepen, liepen we rustig in een gratis vrij park. Vandaag moeten we entree betalen en worden via een vaste one way-route samen met vele mensen rondgeleid. We kennen het rustige Kyoto van toen niet meer terug. Het is overal waar we komen verschrikkelijk druk. Van de Gouden Tempel door naar het LImperial Palace, waar onze tassen gecontroleerd worden en hier en daar beveiliging staat. Het is eigenlijk niet een groot paleis. Het is een park met verschillende gebouwen. Met fotos aan de muur wat er binnen te zien is. In het vrije park staan weer de nodige bloesembomen. We picknicken in het park. Gaan dan door naar de beroemde wijk Gino. Hier leefden vroeger de geishas. Geishas waren in de 18e en 19e eeuw gezelschapsdames gekleed in de typische, streng gestileerde kledij en die met klassieke Japanse muziek, zang en dans de avond van een gezelschap aangenaam opluisterden. In het verleden werden de geishas vaak geassocieerd met prostitutie. Dit is onterecht. In de wijk Gino lopen veel meisjes en weinig jongens in kimonos. Deze kun je huren voor ca 25 per dag. En dan gaan ze op de foto met zichzelf, met anderen en met de bloesems. Ook hier is het druk en weer veel mensen doen een hanami. Veel mooie parken, veel tempels, veel eettentjes en veel mensen. Maar weer een goede dag.
Vandaag een beetje laat begonnen. We hebben geen WiFi op de kamer. Daarvoor moeten we naar beneden naar de gemeenschappelijke ruimte. Je kunt hier alles krijgen tegen betaling, zelfs als je door je handdoeken heen bent moet je betalen. Tja, en zonder handdoeken kunnen we niet. Het kost ook maar 0,40 per handdoek. Het is een heerlijke zomerse dag, rond de 22 gr. C zon en blauwe lucht. We zijn eerst met de trein naar het grote station en daar overstapt naar Inari, maar er was een seinstoring. Dat kan niet in Japan, maar we hebben het toch meegemaakt. Dus de trein stond een tijdje stil. Als we op de plaats van bestemming aankomen, de Fushimi Inari-Taisha Shrine, is het erg druk. In dit park staan duizenden toriis. We lopen met drommen mensen onder de poorten door. Het is wel heel bijzonder. Als we twee gangen gedaan hebben wordt het al rustiger. De zon staat op de mooie oranje poorten. Dan is het helemaal goed. Op het totale gebied staan 5 shrines en heel veel kleine altaartjes. Ook staan er veel stenen vossen, die de boodschapper van god Inari voorstellen. We gaan met de trein terug naar het grote station Kyoto en dan met de bus naar Ginkakuji Tempel. Daar aangekomen worden we verrast door de vele kersenbomen die in volle bloei staan. We lopen eerst een stukje tussen de schitterende bomen, nemen een ijsje en dan op naar de tempel. Daar staat een dubbele rij van 500 meter wachtende bezoekers. We kijken elkaar aan en we hebben dezelfde gedachte. We hebben al heel veel tempels gezien. We zoeken het Filosofenlaantje op, een pad van 2 km langs het water met allemaal bloesembomen. Japanners worden helemaal wild van de bloesembomen en blijven fotograferen. Wij vonden dat in eerste instantie erg overdreven. Maar ik moet bekennen je blijft fotos maken, het is echt heel schitterend. We nemen de bus weer terug naar het Kyoto-station. Het is zo druk dat de bus de lange rij wachtenden bij de opstapplaatsen moet laten staan. Er zijn heel veel toeristen (Japanners en buitenlanders) in Kyoto. s Avonds in Kyoto gegeten en we waren tegen achten weer in het hotel. Mooie dag gehad.
Vanochtend om 05:50 uur opgestaan want we moeten om 06:20 uur klaar staan om bij de ceremonie van de monniken aanwezig te kunnen zijn. De futtons lagen best goed. Aangekomen in de ceremoniezaal krijgen we twee papieren met uitleg over de dienst en hoe we mee kunnen doen. We mogen halverwege een voor een voor een wierookketel knielen en drie keer korreltjes erin gooien en weer buigen. Na tien minuten mogen we meebidden met de Heart Sutra en dat ging best goed, het zijn allemaal kleine woordjes. Wat we gebeden hebben weten we niet, maar het is altijd goed. Aansluitend weer naar onze eetzaal voor het ontbijt. Ook hier weer een aantal onbekende dingen. Maar we hebben onze bakjes netjes leeg gegeten. Koffer inpakken, afscheid nemen, met twee bussen weer naar het station en met de trein naar Nara. Nara is een stadje met (uiteraard) veel tempels. De tempels liggen in een mooi park waar veel herten lopen. Het is verschrikkelijk druk. We zien Europese mensen maar toch niet veel. En dan te bedenken dat het dinsdag is, je zou denken dat iedereen aan het werk is. We hebben weer zon en een lekkere temperatuur. Tegen half vier nemen we een trein naar Kyoto waar we de komende drie nachten zullen verblijven. Eerst nog twee fotos van gisterenavond.
Maandag om 07:00 uur gaat onze trein. We hebben een aantal uren te gaan. Met 3 treinen en 2 bussen. Wat is ons doel? Koyasan is ons doel. In Koyasan gaan we een nacht in een tempel slapen bij de Boeddhistische monniken en we hebben daar half pension. We waren tegen twee uur bij de tempel en werden hartelijk verwelkomd met veel buigen. Wel eerst de schoenen uitdoen, slofjes staan klaar. Maar Japanse slofjes zijn geen Europese voeten gewend. Wij hebben drie weken geleden zelf slippers aangeschaft. Daar moet eerst toestemming voor worden gevraagd of wij die mogen gebruiken en dat mag. We krijgen een papier om door te lezen en na de uitleg begrijpen we dat we ons aan de regels van de tempel moeten houden. Dat houdt in: nooit met je slippers een andere ruimte ingaan dan alleen de gang. Niet op je kamer, ook niet op toilet. Daar laat je ze ook buiten staan want binnen in de ruimte staan 3 paar slippers, want er zijn 3 toiletten. Buiten de toiletten op de gang zijn twee wasbakken waar je je gezicht kunt wassen en tanden poetsen. Altijd het licht achter je uitdoen. Je moet s avonds om negen uur binnen zijn. Dan gaat de poort op slot. Om stipt half zes is het diner. Daar ik moeilijk op de grond kan zitten vraag ik om een stoeltje en dat kan. We krijgen allemaal eenzelfde persoonlijk buffetje, bestaande uit negen verschillende gerechtjes. Alles is vegetarisch, we kunnen het niet allemaal benoemen, maar het smaakt goed. Als we zitten komt een monnik uitleggen dat als we groene thee willen we eerst de rijst op moeten eten, want de thee moet in dat schaaltje. We verzinnen zelf dat ze of niet zoveel afwas willen of niet zoveel kopjes hebben. We slapen op een futon, een matrasje op de grond. Morgenvroeg kunnen we meedoen aan een ceremonie die om half zeven begint. We moeten 10 minuten eerder aanwezig zijn. Aansluitend om half acht ontbijt. Maar nu (maandagmiddag) gaan we eerst Koyasan in. Weer een feest aan tempels, pagodes, poorten en beelden. We hebben schitterend weer, blauwe lucht en zon. In heel veel reisverslagen lees je echter dat het in Koyasan altijd regent.
) hebben we gekozen voor een broodje kebab.
