Vandaag een mooie route gereden door het Kootenay Nat.Park naar Lake Louise. Het is een rustige route, wel met een aantal wegwerkzaamheden. Het zonnetje schijnt en plots zien we een beer lopen. Een beer trekt zich nooit iets aan van verkeer, dit in tegenstelling tot een pronghorn of andere hertachtige die erg schuw schijn en snel op de vlucht schiet. Het verkeer stopt wel voor de beer, maar door het verrassende en de snelheid van een hert komt deze eerder met de auto in aanraking. Daarom zie je die ook regelmatig dood langs de weg liggen.

Onze eindbestemming is Lake Louise. We willen Lake Louise en Lake Moraine bezoeken. Dit over twee dagen verdeeld. We komen er in de Village Lake Louise achter dat er free shuttles rijden. Wij staan een aantal nachten op de Overflow. De kosten zijn C$ 10,80 per nacht, nog geen €7,50. Op de camping kost het C$37, 50 (ca.€25). De free shuttle brengt je van de Overflow naar de Village en naar Lake Louise. Naar Lake Moraine moeten we zelf rijden. Een andere nieuwe service in the village is de free wifi in het visitor center.

Vanochtend eerst even bij de bib de email opgehaald en dan op weg naar Canada. Er zijn toch altijd wat kriebeltjes als je de grens moet passeren. We hebben een slome douanier die om het registratiebewijs van de camper vraagt. Dat duurt even, want dat is een document waar nooit om gevraagd wordt en dus niet zomaar bij de paspoorten zit. Dus hij moet even geduld hebben voordat Clemens de papieren achter uit de camper heeft gehaald en kan tonen. Hij kijkt ongeduldig op zijn horloge, het is bijna lunchtijd. De vragen komen dan: hoeveel alcohol? 24 blikjes, dat mag. Hoeveel rookwaar? geen. Meer dan C$10.000 ? wat denkt die man wel niet. Ook niet dus. Wapens? Ook niet. Dan mogen we doorrijden.

We hadden dus niet alle aardappels en vlees en fruit op hoeven maken dit keer. Vorig jaar mocht ik de kip uit de vriezer inleveren.

Toen door naar Cranbrook. Daar worden we van harte welkom geheten door het bedrijf Home Hardware . We mogen op zijn parkeerplaats overnachten. En we zijn niet de enigen.

De Walmart, die ernaast ligt, wil ‘ons soort mensen’ hier niet hebben.

Glacier National Park wordt doorsneden door de Going to the Sun road. Dit is een weg die hoog over de bergen van het park naar de andere zijde loopt. Helaas is deze weg nog niet open vanwege de sneeuw. Overigens mogen wij niet over deze weg met de camper, omdat die langer is dan de toegestane 7m. We zijn langs het Lake Mc Donald gereden tot waar de weg is afgesloten. Vandaag waren er veel fietser die hier hun tocht naar boven begonnen. Met de fiets en lopend mag je wel de bergweg vervolgen. Nu dus lekker autovrij. Op het punt waar de weg is afgezet is een mooie boardwalk van ongeveer 1,5km door het bos met uitleg over de soorten bomen.  De Avalanche Lake trail, die ook op dit punt begint, is afgesloten vanwege beer-activiteit. Op het Visitor Center horen we dat mensen gisteren op die trail 6 beren zijn tegengekomen en zich min of meer door de beren ingesloten voelden.

We hebben nog wel een trail aan de andere kant van ’t meer gelopen, maar toch steeds op onze hoede of er dieren in de buurt zijn. Het is een beetje dubbel, je wilt graag beren tegenkomen, maar dan wel vanuit de auto bekijken. Toch weer een mooie dag, ca.25 gr en zon met wat wolken.

Met een lucht met grote wolken waar tussendoor de zon schijnt zijn we opgestaan en hebben onze reis noordwaarts vervolgd door het ruime Montana-land. We zijn tegen 13u neergestreken in Helena, de state capitol van Montana. In het AAA-boekje (vergelijkbaar met ANWB) over Montana vinden we dat het State Capital-gebouw ook op zondag open is (tot 15u). Daar aangekomen worden we enthousiast verwelkomd door de dienstdoende security-meneer. Na het uitwisselen van de nodige beleefdheidsrituelen (waar komt je vandaan, wat doe je in Helena, waar ga je naar toe en hoe vind je ‘t hier) geeft hij aan wat we in het gebouw kunnen zien en overhandigt ons een boekje met een beschreven rondleiding. Zoals verwacht is het op zondag wel erg rustig. In het hele immense gebouw lopen nog geen tien mensen. Dus alle tijd en ruimte om rond te kijken.

Daarna door naar the Cathedral of St. Helena. Deze kerk uit begin 20^e eeuw is erg mooi en in het bijzonder de vele gebrandschilderde ramen (van Duitse herkomst). Op de foto een voorbeeld dat de aankomst van Colombus in Amerika voorsteld.

Vandaag rustig richting ‘t noorden (Canada) gereden. In Livingston the Railway Depot Museum bezocht. In het informatieboekje van 2015 staat dat de entree gratis is. Tot onze verbazing moesten we $4 pp betalen. De verklaring was dat het toen gratis was vanwege de slechte economie. Men vindt dat het nu beter gaat en kunnen mensen de entree weer betalen…

Het museum in de voormalige stationshal bevat oude foto’s van stoomlocomotieven, item behorend bij het ‘stationsleven’ en enige schilderkunstwerken. Al met al viel ’t tegen en stonden we met een half uur weer buiten. De personentrein heeft hier in 1972 voor het laatst gestopt. Het was de trein van Seattle naar Minneapolis  (Minnesota).

Van daaruit zijn we door het weidse en onbevolkte Montana naar de camping in White Sulphur Spring gereden. Bij aanmelding hoefde Clemens alleen maar de achternaam te noemen. De mevrouw wist te vertellen dat hij Clemens heet, uit Crestview Florida komt (ons Amerikaanse adres) en geen kinderen en huisdieren meebrengt. We hebben hier al twee keer eerder gestaan. Een mooie schone camping met ruime plaatsen. Dus hier de was ook maar gedaan.

Vandaag opgestaan in de regen. We gaan eerst in Cooke City bij het Visitor Center internetten. Via de Weather Channel gaan we de zon opzoeken om zo onze route te bepalen. We besluiten toch vooreerst richting het noorden (Canada) te rijden.

Dan rijden we Yellowstone weer in. Als we de Lamar Valley binnenrijden houdt het op met regenen. De kou is uit de lucht. Er zijn niet veel dieren buiten de bizons. We hebben een beer in de verte gezien, niet op camera te pakken.

Als we Yellowstone uitrijden aan de noordkant lopen we nog even door het plaatsje Gardiner, met z’n vele toeristenwinkeltjes en eetgelegenheden. We overnachten op de restarea op weg naar Livingston.

Vanochtend in Yellowstone de South en North Rim van de Yellowstone River Canon bezocht. Daarna door de Lamar Valley richting de Northeast Entrance van het park gereden. In deze vallei kom je vaak het een en ander aan wild tegen. Dat deden we, al was ‘t ‘maar ’tig' bizons, een osprey-paar op het nest en een coyote. Helaas geen beer gezien.

Onder de lunch komen we op ’t idee om de Beartooth Scenic Byway op te rijden. Deze schitterende route (zie eerdere blog van ons) loopt ‘over ’t dak van de wereld’. Maar helaas die blijkt afgesloten te zijn vanwege de sneeuwverwachting. We kunnen ‘m zo’n 17 mijl oprijden, tot aan de wegafzetting. Jammer dat we niet naar boven kunnen, maar tot zover we kunnen een erg mooi sneeuwlandschap. De bergmeren zijn nog geheel bevroren.

Vandaag van Cody naar Yellowstone via een mooie scenic route, volgens ons de mooiste toegangsweg naar Yellowstone. Het waait heel hard, maar de zon schijnt. Als we Yellowstone Park binnenrijden liggen er gelijk 4 bighorns voor ons klaar. Er ligt nog erg veel sneeuw, veel watervallen en heel veel mensen.

We gaan eerst even langs de camping om  het plaatsnummer op te halen. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben, want de camping is volledig vol. Daarna door naar The Old Faithful. We moeten twee keer een rondje rijden om een plaats te bemachtigen op de enorme parkeerplaats. Dit is de vijfde keer dat we in Yellowstone zijn, maar nog nooit hebben we het zo druk gehad. Lekker twee uur gewandeld.

We wilden eigenlijk nog naar Midway Geyser Basin om de Grand Prismatic Spring te bekijken. Met deze hoeveelheid mensen en onze camper van10 m is de kans voor een parkeerplek daar nihil. Daarom terug naar onze camping Bridge Bay.

We zijn vandaag maar eens begonnen met uitslapen, jawel tot 08.00 uur. Dat is lang voor ons. Na de hectische dag van gisteren hebben we wel een rustige dag verdiend. En buiten is het ook weer rustig.

Na de koffie gaan we Cody in. Er is een groot Buffelo Bill Center waar we 4 jaar gelden twee dagen in hebben rondgebracht. Dat vinden we nu niet nodig, we gaan lekker wandelen downtown. Het is nog erg rustig, wat dan toch inhoudt dat je veel aan de praat komt in de winkels. Erg gezellig allemaal. In dit stadje wonen circa 8000 mensen. De meeste winkels moeten het van het seizoen hebben en zijn in de winter dicht.

Nadat we downtown gehad hebben, rijden we door naar de bibliotheek waar we het een en ander uitzoeken voor de komende dagen. Woensdag hebben we nachtje Yellowstone geboekt. We zijn benieuwd, want het vriest daar nog steeds, afgelopen weekend is er nog sneeuw gevallen. We gaan van de hittegolf toen we Amerika binnenkwamen naar vorst. Pyama aan en dekens over.

Na overleg en overleg en kijken op de weather channel toch weer van route veranderd. Er komt maandag en dinsdag een heel slecht weergebied over de Dakota’s en met name over de Black Hills waar we zitten. De oorzaak een stroom zware buien vanuit het noordwesten van de VS richting het noordoosten. Deze relatieve warme buien vermengen zich met de koudere lucht die vanuit Midden-Canada afzakt. Deze vermenging leidt tot zware slagregens, hagel en zelfs tornado’s. We hebben onze buik vol van hagel na de Denver Hail Storm die behoorlijk schade aan onze kar heeft veroorzaakt. En aan een heleboel andere campers,  auto’s, huizen en andere gebouwen. 

We besluiten de Great Plains te verlaten en dichter tegen de Rockies te gaan zitten. We rijden daarvoor vandaag richting Yellowstone tot Cody, zo’n 550km westelijker. Vanochtend zijn we met blauwe lucht begonnen en dat de rest van de dag tot bijna in Cody. Vanavond begon de echte zware regen, onweer en zeer harde wind. We staan nu te schudden op de parkeerplaats van Walmart, maar de regen bracht hier gelukkig alleen water en kleine hagelsteentjes. Nu kunnen we nog een dag hele harde wind verwachten. Af en toe denken we in een boot te zitten, terwijl de wind ‘op de neus’ staat. Vanaf woensdag hopelijk weer rust ‘in de tent’. Desondanks toch blij dat we verkast zijn. Woensdag zien we waar onze reis dan naartoe leidt.

Vanmorgen vanuit Custer City (Black Hills South Dakota) eerst naar Jewel Caves. We dachten om 9u zo te kunnen aansluiten bij de rondleiding. Bleek dat we nog eerst ruim anderhalf uur moeten wachten. Dan maar eerst op de parkeerplaats koffie en lezen. Jewel Cave moet de 3^de grootste grot van de wereld zijn. De totale lengte van de gangen is 250 km. Slechts een klein deel is voor bezoekers toegankelijk. Grotdelen worden ook nu nog steeds onderzocht. In de 80-minuten durende scenic tour loop je ongeveer 1 km door gangen op z’n 100m diepte. Tijdens de toer zie je enkele mooie formaties, maar vele delen zijn hetzelfde.

Na de lunch naar Crazy Horse Monument. In navolging van Mount Rushmore is men hier bezig een belangrijk indianenopperhoofd uit de 19de eeuw uit een bergwand te houwen. Het kunstwerk in wording is op grote afstand te zien. Eind jaren veertig is men ermee begonnen. Na 50 jaar is het gezicht gereedgekomen. Ons inziens duurt het zeker nog 50 jaar voordat het geheel gereed is. Het kunstwerk wordt bekostigd uit de entreegelden. Gezien de belangstelling lijkt dit een succesvolle onderneming.

Toch ook nog maar even doorgereden naar Mt Rushmore. Hoewel we het in 2012 al eens hebben gezien, is het toch weer aardig om het nog eens in het echt te zien. Ieder gezicht is ongeveer 20 m hoog. De 4 gezichten tesamen passen bijna geheel in het gezicht van Crazy Horse. Om maar een beeld te krijgen van de omvang.

Zo’n 6 goederentreinen zijn vannacht de camping gepasseerd. Ja, ze halen je uit de slaap en nee, ’t was niet vervelend. Dit is een typisch Amerikaans ‘geluidje’. Hoort erbij …

Vanochtend hebben we het nabij gelegen Fort Laramie bezocht. Deze handels- en legervesting is rond 1840 hier gesticht ter ondersteuning van de Amerikaanse trekkers naar ’t westen. Deze trekkers waren onderweg om verschillende redenen. Sommigen om vervolging vanwege geloof te voorkomen, zoals Mormonen en zeer strenge christenen, anderen op zoek naar nieuwe landbouwgronden of gelukzoekers op zoek naar goud in ’t westen. Het leger moest er voor zorgen dat er geen ongeregeldheden kwamen tussen de blanken en de indianen. In de praktijk zorgde het leger voor de bescherming van de trekkers. Tijdens de trek kwamen tenminste 20.000 trekkers om. Zo’n 2% door strijd met de indianen, maar de meesten door ziektes, tijdens ’t oversteken van rivieren en door wagenongelukken. Een video op het visitorscentrum geeft een aardig idee van ’t leven in en rond het fort.

Via de grote open vlaktes van Wyoming zijn we naar de Black Hills in het zuidwesten van South Dakota gereden. Het eerste plaatsje in Zuid Dakota is Edgemont, een gehucht, maar met een museum. We besluiten er ‘even’ te gaan kijken. We worden warm verwelkomd door Mr. Clyde, een Veteraan van 93 jaar. Hij werkt als vrijwilliger in het museum. Als je 93 jaar oud bent heb je een heleboel te vertellen. Helemaal als wij de eerste bezoekers van vandaag zijn. Hij heeft zelfs nog een stukje piano voor ons gespeeld. Na ruim een uur hebben we beleefd afscheid genomen.

Vanavond op een PA-camping (=Passport America=50% korting) in Custer City. De camping is aan de rand van dit leuke stadje. De komende dagen zullen we in de Black Hills rondkijken.

Donderdag Fort Collins bezocht, een universiteitsstad, met een stadscentrum dat dynamiek en gezelligheid uitstraalt. Via de Cache de Poudre Scenic Byway zijn we Wyoming ingereden.

Vandaag naar Fort Laramie gereden. Onderweg de Register Cliff Historical Site bezocht. In 1840-1860 zijn vele gelukzoekende Amerikanen, waaronder vele Mormonen, van Oost-Amerika naar het westen getrokken met huif- en handkarren. Hier op z’n derde deel van de trektocht hebben velen hun naam in deze bergwand gekerft.

Nu staan we op een camping waarlangs ieder uur een goederentrein loopt. De trein moet zich laten horen als hij de vlakbij gelegen overweg nadert. Hoe gaat dat vannacht? Surprise surprise!!!

Het is een warme dag, 35 gr.C. Dus op de camping kan na het eten ’s avonds de airco lekker aan. We hebben hier ook eindelijk fatsoenlijke wifi. Daar worden wij blij van.

Maandag is de vlucht voorspoedig verlopen. Dinsdag hebben we de camper bij ons onderhoudsbedrijf opgehaald. Hij heeft 'm twee weken geleden uit de stalling opgehaald. Op dat moment trok een zware hagelbui over Denver. Onze kunststof dakramen waren er niet tegen bestand. Ook dat leed is inmiddels verholpen. De camper stond weer voor ons klaar. De rest van de dag gebruikt voor de schoonmaak en het uitpakken van de koffers. Ondertussen lekker weer: 25 gr + zon.
Woensdag rijden we rustig een stukje naar 't noorden van Colorado, op weg naar de Dakota's.Vandaag gestopt in Boulder. We waren van plan om de Rocky's in te trekken en naar Yellowstone te rijden. Omdat daar het weer de komende dagen  slecht is (regen en sneeuw) laten we dat links liggen (letterlijk en figuurlijk).

Ps Door problemen met internet waren we niet in staat je eerder over onze 'belevenissen' te informeren.

Na een prachtige vakantie in het Zuid-Afrikaanse zijn we met een grote Airbus 380 naar Londen gevlogen, waar we de Europese zonsopgang zagen. We zijn dit keer via IJmuiden Nederland weer binnen gevlogen.

We hebben heel veel zon gehad, heel veel blauwe luchten, heel veel vriendelijke mensen. De vriendelijke mensen zagen en spraken we met name op de plaatsen waar we overnacht hebben. We hebben op deze vakantie veel gebruik gemaakt van Airbnb. Je woont een nachtje bij de gewone bevolking in huis. Wel met een eigen slaapkamer en badkamer. Soms zelfs een heel appartementje. Het is allemaal veel persoonlijker dan in een hotel. En veel minder duur. Op deze manier kom je veel te weten over de situatie in Zuid Afrika. Een hele andere wereld dan Nederland.

En een heel andere wereld qua natuur. We hebben in september het noord-oostelijke deel gedaan. Alles was daar heel droog en dor. Nu hebben we vanuit Kaapstad het zuidelijk deel en de Garden Route gedaan en via Lesotho naar het noorden (Johannesburg) gereden. Een schitterende tijd aan de Indische Oceaan, mooie bergen en dieren op weg naar het noorden. Voor mensen die van reizen houden is Zuid-Afrika zeker een aanrader en zelfstandig heel goed te doen.

Als afsluiting hebben we de laatste dagen weer bij de familie doorgebracht wat weer heel gezellig was.

Nu gaan we ons weer voorbereiden op ons huisje in Amerika. Dus ik zou zeggen tot de volgende reis.

Onze laatste Zuid-Afrika dag. We besluiten er een rustige dag van te maken. We gaan een tochtje op het water maken, een blauwe lucht, een zonnetje en 29 gr.C. Wat zullen we het mooie Afrika en de gezelligheid hier weer missen. Nog een gezamenlijke lunch in het dorp, een ritje langs de Vaaldam en de rest van de middag en het avondeten op de waranda.

Gisteren een dagje thuis, op een ritje na naar de nursery, zijnde de kwekerij. Verder een lekkere luie dag, lezen, spelletjes doen.

Vanochtend tegen 10.00 uur vertrokken naar het Weltevree Lion Park. Het is een soort van dierentuin in privé handen. Er zijn verschillende soorten dieren, waaronder leeuwen, wolven, katachtigen, uilen, zwijnen, schilpadden. En bij het terras 5 honden, een kat, een leeuwenwelp van 3 maanden en een stokstaartje van 4 weken. Het stokstaartje was gevonden en ze hadden het hier afgeleverd. Hij kon het gelijk goed vinden met de honden en het leeuwtje. In een weiland verderop woont een cheetah. Hij leeft al 10 jaar bij deze mensen en is helemaal tam. Ik had er toch moeite mee om mee naar binnen te gaan. Maar Clemens vond dat ik ook deze drempel maar over moest. Ik ben niet te dicht bij gekomen. De cheetah liep wel tegen zijn benen aan. Het was al met al toch weer een leuke ervaring. Hoewel ik altijd moeite heb met dieren in een ‘kooitje’ hadden de meeste dieren hier veel ruimte.

Leon was op tijd thuis en om vijf uur begon hij het vuur aan te maken voor de braai. We hebben heerlijk gegeten braai met Afrikaanse pap, een maizena gerecht wat veel zwarte Afrikaanse mensen eten en dan drie maal per dag. De blanken doen er van alles bij in: wortels, knoflook, champignons en wat je in de koelkast hebt liggen.

Vandaag onze één na laatste traject van deze Zuid-Afrika-reis. We zijn op weg naar Deneysville, naar nicht Natasha en Leon. Een rustige rit van 200km door Zuid-Afrikaans vlakland, dwars door Free State, voorheen Oranjevrijstaat. Onderweg veranderde de zonneschijn in een heftige regenbui, die ons noodzaakte om te stoppen.

In Vereeniging een bezoek gebracht aan de Makro. Ja, hetzelfde concern dat we in NL kennen. En een mall voor enkele ‘presents’.

Tegen 14u was weer het hartelijke weerzien met de familie. ’s Middags lekker bijpraten en ’s avonds met z’n vieren uit eten bij Quaterdeck, een restaurant in Deneysville waar we ook vorig jaar goeie ervaringen hadden.