Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Vandaag met de trein van Bukhara naar Samarkand. De hogesnelheidstrein gaat even voor 16u. Dus nog de morgen in Bukhara. De hotelier geeft aan dat we het zomerpaleis van de emir (Sitorai Mohi Xosa) moeten zien en hij weet een taxi (vriendje...). We rijden zon 15km naar het paleis. Niet echt enige uitstraling. Vervolgens naar Char Bakr, een madrassa deels uit 10e eeuw. De gebouwen worden gerestaureerd. Op het complex liggen diverse oude begraafplaatsen. Daarna terug naar de oude stad en nemen afscheid van de chauffeur. In de stad op een terras aan het water lekker gezeten en inlezen voor de volgende stad: Samarkand. Met de taxi (ca 10km) naar station Bukhara 1. Stipt op tijd vertrok de luxe hogesnelheidstrein. Op delen van het traject 230km! In 1,5u werd 250km afgelegd. Na het inchecken in het hotel de stad ingelopen op weg naar de hoofdbezienswaardigheid van de stad: Registan, ja weer een complex van madrassas. Morgen de stad uitgebreider verkennen.
Ook in dit hotel in Bukhara weer een uitgebreid ontbijt. Hotel Rizo Boutique is een klein, goed hotel aan de rand van de oude stad. Nadat we gisternamiddag al een stuk van de oude stad hebben verkend en de kaart hebben bestudeerd, lopen we nu ons plan. De Ark is een oude verhoogde vesting. Vroeger was dit een vestingstad op zich. Bij de Russische invasie in 1920 is de gehele vesting vernietigd. Er is nog geen 10% van overgebleven. Deze ruimtes zijn nu als een museum in gericht. Het overige deel van de vesting wordt geheel voor het oog verborgen gehouden. Nadat we er naar vroegen worden we gevolgd door iemand van de bewaking. Op een vrij moment spreekt hij ons aan, want hij weet een plek waar we een mooi overzicht over de stad zouden hebben... tegen betaling. We zijn er niet op ingegaan. Vervolgens naar Chor-Minor, een voormalige moskee met vier torens uit 1800. In Bukhara staan vele madrassas, scholen uit de 16-17e eeuw voor de Islam-leer, mooie buitenkant, groot binnenplein omringt door vele (studenten)kamers. In die tijd het centrum van Centraal-Azië voor deze geloofsleer. Het Samanid Mausuleum is uit de 10e eeuw. Het heeft een bijzondere bouwstijl. In de namiddag op een terras een heerlijk ijsje gegeten onder het lees- en schrijfwerk. Gegeten bij restaurant met dakterras. Heerlijke temperatuur. Daarna nog tot ruim 21:30 op een bankje nabij een stadspark gezeten.
Zowel in Khiva als Bukhara zijn relatief weinig buitenlandse toeristen. Af en toe komen we een groep tegen. Zowel in de oude binnenstad van Khiva als in Bukhara is veel geïnvesteerd in herbouw en opknappen van de oude gebouwen. Dit met het oogpunt om in de toekomst toerisme te trekken. Door de gehele oude stad staan overal kramen en winkeltjes met voornamelijk toeristische koopwaar. Helaas nog meer kraampje/winkeltjes dan toeristen... wel zien we vooral toeristen uit dit deel van Azië.
Vandaag een lange rit voor de boeg. Van Khiva naar Bukhara. Omdat de trein van Urgench naar Bukhara is volgeboekt, hebben we bij het Info Center een taxi gereserveerd met optie voor shared taxi (maximaal 4 passagiers). Toen de taxi ons bij het hotel kwam ophalen, bleken wij tweeën de enige passagiers te zijn Kosten $50 per auto (450km). De reis duurde ruim 6 uur. Verrassend was dat na een uur we verzocht werden in een andere auto over te stappen. De nieuwe chauffeur bleek de broer van de eerste te zijn. Echter de auto was wel een beetje ouder. De reis verliep prima. Na het eerste uur kwamen we op een uitstekende 4-baans snelweg. We waren bijna de enige reizigers voor circa 200km. Deze weg ging voor de laatste ruim 100km over in een zeer slechte 2-baans weg vol gaten. Dat werd slingerend van links naar rechts over deze 2-baansweg. Na inschrijven bij hotel was de hotelier erg hulpvaardig door uit te leggen wat we in 2 dagen kunnen zien. Jammer dat hij alleen een loopschema met fotos in het Russisch had... Het bestaat uit een wandelroute langs de bezienswaardigheden in het oude stadsdeel en een autoroute langs de attractie buiten de oude stad. Dan maar eerst morgen de wandelroute met hoogtepunten. Via internet hebben we drie ritten met de hogesnelheidstrein geboekt (naar Samarkand, vervolgens naar Tasjkent en Andijan (grens met Kirgizië)). Met de taxi en hotelier naar het station (ca 10km van oude stad). Het afhalen van de gereserveerde treintickets bleek erg snel te gaan. Het hielp dat de hotelier de man achter het loket kende. Terug naar het hotel. Het is 17u als we de oude stad inlopen. Het hotel Rizo Boutique ligt om de hoek van de oude stad. Ideale plek. Tijdens deze korte rondgang een grote moskee binnengelopen. Wat fotos bij een laagstaande zon gemaakt. In het centrum weer uitgebreid gegeten en weer samen voor minder dan 10. Morgen gaan we de stad uitgebreid bezoeken.
We hebben ons verslapen. Het was 9u. We hadden dus wat in te halen.
Na het uitgebreide ontbijt zijn we de oude stad ingelopen en begonnen aan het bezoek van de 15 musea in de oude gebouwen. Hiervoor hebben we gisteren de ticket gekocht. De musea hebben een zeer beperkte collectie. De meeste attributen zijn uit 18e t/m 20e eeuw. De vraag is waar het echte oude materiaal is gebleven? Verdwenen? Naar Rusland?
Met plezier hebben we een hele dag door Khiva gelopen.
Vanavond buiten de stadsmuur prima gegeten, waar ook de locals eten. Voor amper 10 met zn tweeën!
Voor onze trip morgen naar Bukhara (450km) hebben we bij het Info center een taxi geregeld (45), omdat de trein is volgeboekt.
Hans en ik (Clemens) zijn onze reis door Oezbekistan, Kirgizië en China gestart. In 5 weken trekken we in deze reis zon 10.000km oostwaarts over land. We treffen elkaar in Arnhem en treinen samen naar Dusseldorf. Met een overstap in Moskou wordt onze 1e bestemming Urgench (Oezbekistan). Doordat het vliegtuig 1,5u te laat vertrekt, missen we onze aansluiting. Het is 22u en we moeten in Moskou overnachten. De vliegmaatschappij biedt ons hun businesslounge aan en de vervolgvlucht (met omweg over Tasjkent) morgen.
Na een nacht in een loungefauteuille en de 1e vlucht in business class (3-gangenontbijt) komen we om 15u aan in Urgench. De hoteltaxi staat ons op te wachten om ons naar Khiva te brengen.
Na de checkin besluiten we alvast de oude stad te verkennen. De oude stad ligt buiten de nieuwe stad en is nu een soort openluchtmuseum met mooi gerestaureerde gebouwen. We kopen een pas waarmee we binnen 2 dagen 15 musea mogen bezoeken (100.000 som ~ 11 pp). Na het eten lopen we nog even de oude stad in, maar de duisternis valt snel in. Samen met Google maps vinden we onze hotel aan de rand van de oude stad terug. Morgen verkennen we de oude stad verder.
Als ik dit verhaal schrijf zitten we in het vliegtuig terug naar Nederland. We hebben geweldige weken gehad. Japan is zeker een aanrader om een keer doorheen te reizen. De railpas is hierbij de ideale oplossing. En als je een Clemens bij je hebt, gaat het reizen van een leien dakje. Hij had thuis al heel veel uitgezocht, treintijden en looproutes naar de hotels. Want je hoeft de Japanner geen kaart voor de neus te houden, die kan daar bijna niemand lezen. Straatnaambordjes kennen ze niet en op de kaart staat soms de straatnaam, maar dan veelal in het Japans. Met de auto was voor ons geen optie, te druk en borden lezen is moeilijk in het Japans, in de grote steden wel in het Engels eronder geschreven, op het platteland niet. Japan is een land met weer eigen normen en waarden. Niemand gooit iets op straat, ik heb nooit een land gezien met zo weinig prullenbakken en toch zo schoon. De mensen vegen nog hun eigen straatje schoon. Ook in de treinen, bij de instap prullenbakken waar iedereen alles netjes ingooit. De conducteur, gekleed in uniform met pet en witte handschoenen buigt bij binnenkomst en uitgaan van het compartiment. In het verkeer wordt niet getoeterd, verkeer rijdt rustig. Alleen op de troittoirs gaan voetgangers en fietsers door elkaar heen en niet echt rechts of links. Dienstverlenende mensen buigen tot je uit het zicht bent en als je nog een keer omkijkt buigen ze nog een keer. Veel respect voor elkaar, ook jeugd onderling. Er wordt nergens fooi gegeven en wisselgeld hoef je nooit na te tellen, klopt altijd. Maar Japan is vol, mensen leven in kleine ruimtes, hebben vaak kleine autos, smalle straten, weinig tot geen parkeerplaatsen. Wij hebben één hotel gehad met een kamer van 32 m2. Dit is hier een normale oppervlakte voor een compleet appartement. Bij onze andere hotelkamers waren we blij met onze kleine koffertjes, want twee grote hadden er niet ingepast. Vaak kamers rond de 11 m2. Inclusief douche en toilet. Wat ons opviel was dat er toch heel weinig Engels gesproken wordt. Zelfs de jeugd kan bijna geen antwoord in het Engels geven. Maar met handen en voeten en aanwijzen kom je een heel eind. we hebben op drie natte dagen na schitterend weer gehad. We hebben weer genoten.
Het is al weer onze laatste dag in Japan. Vanuit ons hotel nabij vliegveld Narita zijn we met de trein naar Tokyo gereden en bij Asakusa-station uitgestapt. Aan het begin van onze Japan-vakantie zijn we hier ook geweest om neef Ron te treffen. Juist die dag regende het erg en hebben we niet veel van deze wijk gezien. Nu stralende zon en zon 25gr. Hier staat de Sensoji-tempel en die trekt heel veel mensen, ook veel Japanners. Ook hier weer veel jongeren die zich in de traditionele kimono kleden. Ook hebben we een museum bezocht over traditionele ambachten. Met behulp van video werd ondermeer getoond hoe tradionele kasten, beeldhouwwerken en beschilderingen worden gemaakt. Later op de middag nog een museum (Japanse naam) met een leuke Japanse tuin erachter. Helaas mochten in het museum geen fotos worden gemaakt. Jammer, want er hingen mooie kunstwerken, maar wel fotos van de tuin. Eind van de middag terug naar Narita Airport alwaar we een lekker koel pilsje op het buitenterras hebben gedronken, kijkend naar aankomende en vertrekkende vliegtuigen. Ook op het vliegveld gegeten.
Vandaag afscheid genomen van Nikko en onze bestemming is nu Narita. We hebben een hotel bij vliegveld Narita. Onze Japanse RailPas is verlopen dus we hebben de keus om met de snelle trein te gaan of met de local train. De langzamere local train is de helft gekoper en we hebben de tijd, dus twee halen, één betalen. Makkelijke keuze. We hebben hiervoor vier treinen nodig en dan de gratis hotelshuttle. We slapen op 20 minuten rijden van het vliegveld. Als we hebben ingecheckt, vragen we of we in het hotel kunnen eten. Niet dus, alleen ontbijt en dat zit bij onze prijs in. Dus tegen half zes weer met de shuttle naar het vliegveld, eten en weer terug. Morgen nog een dagje Tokyo en dan zit het er alweer op.
Vandaag de laatste dag van beelden en tempels. Deze dag weinig bloesem, daar we op een hoogte zitten van wel 635 m boven zeespiegel. Dat scheelt een slok op een borrel. We lopen vandaag 4 km bergop. Eerst gewone gladde betegeling en dan al gauw trappen en paden van keien. Erg vermoeiend, maar we komen waar we willen zijn. De entree van de tempels beneden zijn erg duur, per tempel al gauw 10 per persoon. Bij iedere tempel opnieuw, dan zijn de centen gauw op. Dus toch de berg op naar het oude gedeelte van Nikko. Dit is ook te zien aan de bemoste beelden en toris. Maar het is er erg rustig, wel een aantal Japanners maar geen toeristen. Het loopt lekker koel in de bossen. Vandaag weer een mooie dag. s Middags een andere route die over een begraafplaats gaat en langs de rivier. Onderweg komen we in het Imperial Memorial Park. Daar blijkt de Imperial Villa te staan. Deze villa in Japanse stijl is in 1899 gebouwd. In de 2e Wereldoorlog heeft hier de huidige Japanse keizer als kind gewoond. Deze villa is nu voor publiek open. Uiteraard moeten we onze schoenen inleveren voor een paar sloffen. Aardig om door zon Japanse woning te lopen met allemaal dunne schuifwanden. Alleen jammer dat het bijna alleen lege ruimten zijn, zonder meubilair. We zijn tegen vijven weer in het hotel en zijn toe aan ons pilsje met olijven. We hebben er weer 17 km op zitten. s Avonds lekker uit eten geweest. Het Japanse eten bevalt goed, alhoewel een bord aardappels met spinazie en een gehaktbal ook wel weer aanlokkelijk is.
Vandaag een rustige dag. We hebben vanochtend weer ontbijtbuffet in het hotel. We eten dan minder dan van een westers ontbijtbuffet. Veel is warm, soep, visgerechten, waaronder veel rauwe vis. Altijd wel een eigerecht en vanochtend zelfs gebakken spek, maar weinig brood. Na gepakt te hebben wandelen we weer naar het station, een kleine 3 km. Dit is een van de weinige hotels in deze plaats en ligt aan de grote weg. Dus makkelijk te bereiken met de auto en minder bereikbaar voor treinreizigers. Er loopt een onregelmatige bus. Vandaag hebben we 4 treinen nodig om op onze volgende bestemming te komen. Alles loopt als een trein. We komen precies op de aangegeven tijd, zijnde 15:00 uur, in Nikko aan. Nikko is een plaatsje met een lange geschiedenis, die terug gaat naar rond 600 na Christus toen Boeddhistische monniken hier neerstreken. Dus veel tempels en beelden. Dat is onze taak voor morgen. Een route van 10 km.
Vandaag lopen we een klein stuk van de Nakasendo-route, het deel door de Kiso-vallei. Volgens internet en een reisboek dé manier om een beleving te krijgen van Japan in de Edo-periode. Vanaf het station in Nakatsugawa, dat tegen de Japanse Alpen aanligt, pakken we de bus die ons in 30 minuten naar Magome brengt. Daar loop je vervolgens de dorpstraat in die tegen de heuvel oploopt. Het straatje brengt je echt terug in de tijd. De oude bebouwing is in perfecte staat en er zijn kleine winkeltjes met typisch Japanse producten in gevestigd. Omdat we vroeg zijn (10u) is het nog lekker rustig. Na een kop koffie beginnen we aan het andere eind van de dorpstraat aan de 8,5 km wandeling naar Tsumago. Het pad dat uitstekend staan aangegeven gaat door het bos. Eerst zon 2,5 km omhoog en daarna langzaam omlaag. Op het hoogste punt kom je bij een soort boerderij, waar we door een Japanse man gevraagd werden binnen te komen. Daar zaten nog zon 10 wandelaars aan een tafel. Onder het genot van groene thee en stukjes rettich werd de groep getrakteerd op een kort zangoptreden van de Japanner. Op de tafel stond een box voor een eventuele donatie. Na deze plichtpleging vertrekken we, want tenslotte moet er gelopen worden. Iets verder op is een gelegenheid om rustig de (meegebrachte) lunch te nuttigen. Het is een bijzonder mooi natuurpad, veelal van keien, bijzonder goed aangegeven en waar je regelmatig een toilet tegenkom. Ook het mooie weer (blauwe lucht) draagt daar aan bij. Aan het eind loop je Tsumago binnen. Weer zn leuk authentiek bergdorpje met leuke winkeltjes. Vanaf hier kun je naar het op ruim 3km gelegen treinstation lopen, maar wij nemen om 15:30u de bus die ons in Nagiso naar dat station brengt. Met de trein komen we even later weer aan in Nakatsugawa en lopen we nog even 2,5 km naar ons hotel. Vandaag was weer een bijzondere ervaring!
Vanochtend Kyoto weer achter ons gelaten, verder richting Tokyo. Maar we hebben nog een landelijke wandeling door een stuk authentiek Japan op het programma voor morgen staan. Daarvoor treinen we richting de Japanse Alpen. Onderweg moeten we overstappen in Nagoya, een moderne stad met veel hoogbouw en 2,3 mln inwoners. In de 2e Wereldoorlog is deze stad (met vele andere Japanse steden) zwaar gebombardeerd. Dit voor het vernietigen van de Mitsubishi-fabrieken, waar toen meer dan 40.000 Japanse gevechtsvliegtuigen werden gebouwd. Op Midlands Square staat een kantoorgebouw van 45 verdiepingen. De lift brengt je in een keer naar de top waar de Sky Promenade is. Hier heb je, met het schitterende heldere weer dat we hadden, uitzicht over de hele stad. Verbazend was dat wij de enige bezoeker waren. Ons hotel in Nakatsugawa ligt een eindje buiten het centrum. Omdat we voor de bus nog een uur zouden moeten wachten, hebben we de 3,4 km maar lopend afgelegd. Voor het eten hebben we McDonalds gekozen. Nou ja, er was weinig te kiezen in de buurt. En friet met een hamburger is na alle pasta ook wel eens lekker.
Vandaag worden we weer wakker met zon en blauwe lucht. Het wordt weer een zomerse dag. We gaan eerst met de bus naar de Kinkakuji Tempel (ofwel de Gouden tempel). Toen we 9 jaar geleden hier rondliepen, liepen we rustig in een gratis vrij park. Vandaag moeten we entree betalen en worden via een vaste one way-route samen met vele mensen rondgeleid. We kennen het rustige Kyoto van toen niet meer terug. Het is overal waar we komen verschrikkelijk druk. Van de Gouden Tempel door naar het LImperial Palace, waar onze tassen gecontroleerd worden en hier en daar beveiliging staat. Het is eigenlijk niet een groot paleis. Het is een park met verschillende gebouwen. Met fotos aan de muur wat er binnen te zien is. In het vrije park staan weer de nodige bloesembomen. We picknicken in het park. Gaan dan door naar de beroemde wijk Gino. Hier leefden vroeger de geishas. Geishas waren in de 18e en 19e eeuw gezelschapsdames gekleed in de typische, streng gestileerde kledij en die met klassieke Japanse muziek, zang en dans de avond van een gezelschap aangenaam opluisterden. In het verleden werden de geishas vaak geassocieerd met prostitutie. Dit is onterecht. In de wijk Gino lopen veel meisjes en weinig jongens in kimonos. Deze kun je huren voor ca 25 per dag. En dan gaan ze op de foto met zichzelf, met anderen en met de bloesems. Ook hier is het druk en weer veel mensen doen een hanami. Veel mooie parken, veel tempels, veel eettentjes en veel mensen. Maar weer een goede dag.
Vandaag een beetje laat begonnen. We hebben geen WiFi op de kamer. Daarvoor moeten we naar beneden naar de gemeenschappelijke ruimte. Je kunt hier alles krijgen tegen betaling, zelfs als je door je handdoeken heen bent moet je betalen. Tja, en zonder handdoeken kunnen we niet. Het kost ook maar 0,40 per handdoek. Het is een heerlijke zomerse dag, rond de 22 gr. C zon en blauwe lucht. We zijn eerst met de trein naar het grote station en daar overstapt naar Inari, maar er was een seinstoring. Dat kan niet in Japan, maar we hebben het toch meegemaakt. Dus de trein stond een tijdje stil. Als we op de plaats van bestemming aankomen, de Fushimi Inari-Taisha Shrine, is het erg druk. In dit park staan duizenden toriis. We lopen met drommen mensen onder de poorten door. Het is wel heel bijzonder. Als we twee gangen gedaan hebben wordt het al rustiger. De zon staat op de mooie oranje poorten. Dan is het helemaal goed. Op het totale gebied staan 5 shrines en heel veel kleine altaartjes. Ook staan er veel stenen vossen, die de boodschapper van god Inari voorstellen. We gaan met de trein terug naar het grote station Kyoto en dan met de bus naar Ginkakuji Tempel. Daar aangekomen worden we verrast door de vele kersenbomen die in volle bloei staan. We lopen eerst een stukje tussen de schitterende bomen, nemen een ijsje en dan op naar de tempel. Daar staat een dubbele rij van 500 meter wachtende bezoekers. We kijken elkaar aan en we hebben dezelfde gedachte. We hebben al heel veel tempels gezien. We zoeken het Filosofenlaantje op, een pad van 2 km langs het water met allemaal bloesembomen. Japanners worden helemaal wild van de bloesembomen en blijven fotograferen. Wij vonden dat in eerste instantie erg overdreven. Maar ik moet bekennen je blijft fotos maken, het is echt heel schitterend. We nemen de bus weer terug naar het Kyoto-station. Het is zo druk dat de bus de lange rij wachtenden bij de opstapplaatsen moet laten staan. Er zijn heel veel toeristen (Japanners en buitenlanders) in Kyoto. s Avonds in Kyoto gegeten en we waren tegen achten weer in het hotel. Mooie dag gehad.
Vanochtend om 05:50 uur opgestaan want we moeten om 06:20 uur klaar staan om bij de ceremonie van de monniken aanwezig te kunnen zijn. De futtons lagen best goed. Aangekomen in de ceremoniezaal krijgen we twee papieren met uitleg over de dienst en hoe we mee kunnen doen. We mogen halverwege een voor een voor een wierookketel knielen en drie keer korreltjes erin gooien en weer buigen. Na tien minuten mogen we meebidden met de Heart Sutra en dat ging best goed, het zijn allemaal kleine woordjes. Wat we gebeden hebben weten we niet, maar het is altijd goed. Aansluitend weer naar onze eetzaal voor het ontbijt. Ook hier weer een aantal onbekende dingen. Maar we hebben onze bakjes netjes leeg gegeten. Koffer inpakken, afscheid nemen, met twee bussen weer naar het station en met de trein naar Nara. Nara is een stadje met (uiteraard) veel tempels. De tempels liggen in een mooi park waar veel herten lopen. Het is verschrikkelijk druk. We zien Europese mensen maar toch niet veel. En dan te bedenken dat het dinsdag is, je zou denken dat iedereen aan het werk is. We hebben weer zon en een lekkere temperatuur. Tegen half vier nemen we een trein naar Kyoto waar we de komende drie nachten zullen verblijven. Eerst nog twee fotos van gisterenavond.
Maandag om 07:00 uur gaat onze trein. We hebben een aantal uren te gaan. Met 3 treinen en 2 bussen. Wat is ons doel? Koyasan is ons doel. In Koyasan gaan we een nacht in een tempel slapen bij de Boeddhistische monniken en we hebben daar half pension. We waren tegen twee uur bij de tempel en werden hartelijk verwelkomd met veel buigen. Wel eerst de schoenen uitdoen, slofjes staan klaar. Maar Japanse slofjes zijn geen Europese voeten gewend. Wij hebben drie weken geleden zelf slippers aangeschaft. Daar moet eerst toestemming voor worden gevraagd of wij die mogen gebruiken en dat mag. We krijgen een papier om door te lezen en na de uitleg begrijpen we dat we ons aan de regels van de tempel moeten houden. Dat houdt in: nooit met je slippers een andere ruimte ingaan dan alleen de gang. Niet op je kamer, ook niet op toilet. Daar laat je ze ook buiten staan want binnen in de ruimte staan 3 paar slippers, want er zijn 3 toiletten. Buiten de toiletten op de gang zijn twee wasbakken waar je je gezicht kunt wassen en tanden poetsen. Altijd het licht achter je uitdoen. Je moet s avonds om negen uur binnen zijn. Dan gaat de poort op slot. Om stipt half zes is het diner. Daar ik moeilijk op de grond kan zitten vraag ik om een stoeltje en dat kan. We krijgen allemaal eenzelfde persoonlijk buffetje, bestaande uit negen verschillende gerechtjes. Alles is vegetarisch, we kunnen het niet allemaal benoemen, maar het smaakt goed. Als we zitten komt een monnik uitleggen dat als we groene thee willen we eerst de rijst op moeten eten, want de thee moet in dat schaaltje. We verzinnen zelf dat ze of niet zoveel afwas willen of niet zoveel kopjes hebben. We slapen op een futon, een matrasje op de grond. Morgenvroeg kunnen we meedoen aan een ceremonie die om half zeven begint. We moeten 10 minuten eerder aanwezig zijn. Aansluitend om half acht ontbijt. Maar nu (maandagmiddag) gaan we eerst Koyasan in. Weer een feest aan tempels, pagodes, poorten en beelden. We hebben schitterend weer, blauwe lucht en zon. In heel veel reisverslagen lees je echter dat het in Koyasan altijd regent.
Vandaag met de trein naar Fukuoka. Dit is eigenlijk een tussenstation om morgen de grote afstand die we moeten overbruggen kleiner te maken. We zijn tegen enen in het hotel en kunnen de bagage achterlaten. Even later lopen we richting het winkelgebied en het park. Vandaag wordt de Street Party en het Chickenfestival gevierd. We vallen met onze neus in de boter. Er is overal muziek en in de grote Mall worden door kinderen in alle leeftijden dansjes uitgevoerd. Erg gezellig allemaal. We hebben er ook prachtig weer bij. In Japan doen ze in het voorjaar hanami. Hanami (letterlijk bloemen kijken) is om onder de sakura boom te eten en te drinken. Elk park met kersenbomen zit vol met kleine en grote groepen mensen die daar picknicken onder de bloesembomen. Ook in het park waar we door liepen zagen we groepen mensen hanami doen. Ook de komende dagen wordt zon verwacht en is het rond de 20 gr. C. Lekker voorjaarsweer. Fukuoka is wat eten betreft bekend van Yatai, verrijdbare eetstalletjes waarop het eten wordt bereid langs de straat of in een park. Meestal staan er enkele bij elkaar, zodat je keuze hebt. In Fukuoka zijn er zn 150. Natuurlijk hebben we dit ook uitgeprobeerd. Het is toch lastig kiezen als het in het Japans wordt vermeld en er geen foto wordt getoond. Daarom maar iets bekends genoemd: ramen. Dat hebben we eerder gehad. Het viel wat tegen. De portie was niet erg groot en wat voorgeschoteld werd was niet erg gevarieerd. .
In 1640 zijn de eerste Nederlander in Nagasaki neergestreken. Enkele decennia eerder al in andere Japanse havens, maar in Nagasaki kregen de Nederlanders een permanent onderkomen. Het is een klein kunstmatig eilandje voor de kust met slechts een brug naar het vasteland. In die tijd verjoeg de heersende shogun alle buitenlanders uit Japan. Dit omdat hij bang was dat het christelijke geloof teveel aanhang zou krijgen. Omdat de Nederlanders de shogun eerder hadden gesteund kregen zij het voorrecht om als enige buitenlander handel te drijven met Japan en dan vanuit het eiland Dejima bij Nagasaki. Vanuit deze handelspost van de VOC werd veel Japans porselein, zijde en koper naar Nederland verscheept. Tevens was het in die jaren de enige plek waar naast de handel ook de culturele uitwisseling tussen Europa en Japan plaatsvond. Aan het einde van de 20e eeuw is dit kunstmatig eiland als Wereld Erfgoed opgenomen. Sindsdien is er veel gerestaureerd. De huizen en pakhuizen zijn weer geheel in stijl van de 18e eeuw opgebouwd. Het geheel geeft een aardige indruk hoe het leven hier toentertijd moet zijn geweest. Bij de entree hebben ze de informatiebrochure ook in het Nederlands. Veel uitleg in de gebouwen is overigens alleen in het Japans. En als je ergens een vraag stelt dan verstaan ze helaas alleen Japans.... Verder hebben we vandaag een wandeling gemaakt door een winkelgebied en een route over een weg waarlangs een groot aantal tempels ligt. Door het fraaie weer schieten overal de bomen vol met bloezem. Vanavond gewacht op het vertrek van de Queen Elisabeth uit haven van Nagasaki.
De tweede atoombom viel 9 augustus 1945 om 11:02 op Nagasaki. Omdat er teveel bewolking boven Kokura, een industriestad ten noorden van Nagasaki, hing werd het volgende doelwit gekozen. Door deze atoombom, die bijna twee keer zo zwaar was als die op Hiroshima, stierven er direct 74.000 inwoners, bijna een derde van de stad. Ons bezoek aan deze stad staat vandaag in dit teken. Op de plek waar de bom tot ontploffing is gebracht, het Atomic Bomb Hypocenter, is een gedenknaald geplaatst met vele kersenbomen er omheen die nu in bloei staan. Iets verderop is het Peacepark met een aantal monumenten en centraal een beeld van een zittend mannefiguur, die met de houding van de rechterhand verwijst naar de dreiging met nucleare wapens en de uitgestrekte linkerhand de rust en wereldvrede symboliseert. Overal hangen felgekleurde slingertrossen. Dit zijn aan elkaar verbonden gevlochten papieren kraanvogels. In het Nagasaki Atomic Bomb Museum wordt op indrukwekkende wijze getoond wat er die dag gebeurde en de gevolgen daarvan die nog steeds worden gevoeld. Ook zijn we in de Urakami Cathedral geweest, tot die dag de grootste katholieke cathedraal in Azië. Deze stond op nog geen kilometer van het hypocenter en is geheel weggevaagd. Deze kathedraal is later in kleinere vorm weer opgebouwd. In de namiddag hebben we enkele punten in het zuiden van de stad bezocht, ondermeer de Shrine van Confusius, een Chinese wijsgeer, en zijn we door enkele stegen van een heuvelachtig deel van Nagasaki gewandeld. Aan het eind kwamen we uit bij de haven waar een groot cruiseschip, de Majestic Princess, lag afgemeerd, een immens schip waar 3.500 toeristen op kunnen plus 1.500 bemanningsleden. s Avonds na even googlen naar een Japanse eetgelegenheid in de buurt met enkele goede reviews. Het blijkt een eethuis te zijn waar ze alleen Japans spreken, waar alleen Japanners zitten en waar ze geen menukaart in het Engels hebben. In de review gelezen dat ze er lekkere okonomiyaki hebben, die we uit Hiroshima kennen. Dus daar naar gevraagd. Dat was mogelijk. Het werd iets anders klaargemaakt, maar was overheerlijk.
