Het is zondag. We hadden vannacht een luxe BLM-camping in the middle of nowhere, met fraai uitzicht. Vandaag stond Craters of the Moon Nat. Monument op het programma. Een lava-gebied, ontstaan door diverse eruptie. De laatste van zo’n 2.000 jaar geleden. Wetende dat de laatste erupties hier elkaar om de ca. 2.000 jaar opvolgen, realiseer je je dat het zo weer kan gebeuren. Craters ligt zo’n 300 km ten westen van Yellowstone Park, dat hier wordt gezien als mogelijk episch centrum als er wordt zou gebeuren. In de jaren 20 heeft een of andere deskundige de opmerking gemaakt dat het landschap op dat van de maan lijkt. Van daar de naam. Eind zestiger jaren zijn de astronauten van de Apollo 11 hier geweest om te oefenen voorde maanlanding.

Hoewel het gebied er in eerste instantie erg zwart en stoffig uitziet, verbaast het wat hier groeit. Ook hier weer een aantal grotten, die ontstaan zijn doordat de lava aan de bovenkant stolt en er onder als gloeiende lava verder doorstroomt. Via de 7-mijlen loop die door het gebied is aangelegd, kom je bij verschillende bijzondere punten, waar tevens via borden uitleg wordt gegeven. Het te bezichtigen gebied is slechts een fractie van het gehele lava-gebied.

 NB We hebben enkele dagen geen internet gehad. Daarom nu meerdere stukje op de blog gezet.

Het is zaterdag als we over een hele mooie weg rijden naar Stanley (ID Hwy 75). Op een parkeerplaats wordt verwezen naar een uitzichtpunt. We komen op een soort ‘veranda’ met een mooi uitzicht op de bergen. Perfecte plaats voor de koffiepauze. Verderop zien we in een groen landschap het begin van de Salmon River, een nog erg nietig beekje. We zullen de Salmon rivier de hele dag volgen. In het groen lopen Pronghorns. Even voor Stanley komen we bij het Redfish Lake, een mooi gletchermeer. Onderweg komen we in het dorp Clayton. Dit moet denk ik wel het kleinste dorp van Amerika zijn…

Hoewel we over een grote doorgaande weg rijden, komen we maar heel weinig verkeer tegen. Ook de campings waar we langs rijden zijn nog zo goed als leeg. Nog erg rustig in Idaho.

Het was vandaag weer een route door een prachtig stuk van Amerika met een prachtig zonnetje.

Hoihoi Allemaal, vandaag op weg naar de Ice Cave. Vanuit Jerome richting Stanley over Hwy 75. Het eerste stuk is erg druk, wat we niet gewend zijn. Clemens gaat dan meestal als het kan even aan de kant, zodat we de opgespaarde sliert auto’s kunnen laten passeren. Dan kunnen we zelf ook weer iets rustiger rijden. De Ice Cave  is een grot, gevonden onder de Lava. We hebben een aardige gids die ons (en nog drie anderen) meeneemt de Cave in. De grot is meer dan 2.000 jaar geleden ontstaat na een lava-uitbarsting, waarbij de lava aan de bovenzijde stolt en de vloeibare lava er onder doorstroomt. Doordat er openig moment minder lava doorheen stroomt ontstaat een gang. We lopen 160 treden naar beneden. We lopen een echte vriezer binnen tussen 0 en -5 gr.C. Er ligt een ijslaag, die aangroeit en mindert gelang de weersomstandigheden. De ijslaag ontstaat door doorsijpelend water en doordat daaroverheen een luchtstroom door de grot gaat, die tevens zorgt dat er een soort vacuüm ontstaat. Hierdoor gaat het water bevriezen. De gids toonde in de cave een tableau met diverse (bewerkte) stenen die in de omgeving worden gevonden. Door enkel ultraviolet licht erop te laten vallen, geven die stenen zelf kleuren af.

Vanuit de Ice Cave zijn we richting Ketchum gereden, dat halverwege Stanley ligt. Even in Ketchum een rondje gelopen. Het is een wintersportplaats waar op dit moment niet veel te doen is. Van daaruit naar een National Forest-camping. Mooi weer, nog een beetje fris (18 gr), maar wel buiten een pilsje gedaan. Leuke plek, met een mooie blauwe vogel.

We hebben de Thousand Spring scenic route gereden, maar geen spring gezien. Wel kwamen we 2 hatcheries (viskwekerijen) tegen. De eerste onder beheer van de staat Idaho, die forel kweek om deze uit te zetten in de meren en rivieren voor de sportvisserij. Voor de kwekerij is een grote vijver waar je vrij 6 vissen per dag/persoon mag vangen. Wat voor jou, Thijs. Van de kwekerij was weinig interessants te zien. Wel in een nabij gelegen vijver, waar pelikanen zwommen en de familie Gans zat uit te rusten.

De andere was een staatskwekerij. Voor informatie liep een vrijwilligersechtpaar rond. Ze zouden net een rondleiding voor een klas kinderen geven. Daar mochten wij bij aansluiten. Omdat ze nog even moesten wachten, begonnen wij een gezellig gesprekje met de dame. Toen de rondleiding begon zei de dame tegen haar man dat hij de klas maar moest nemen, dan zou zij ons wel begeleiden (kon ze ons dingen laten zien die je anders niet zou zien…). Hier wordt forel gekweekt om in de rivier uit te zetten, die dan naar zee zwemt en vervolgens moet zorgen voor de ‘vermenigvuldiging’ om de visstand op niveau te houden. De kuit wordt uit volwassen vis gehaald. Als deze voldoende grootte heeft, wordt deze in bakken uitgezet. Als ze na 11 maanden ongeveer 15 cm zijn worden de forellen in de vrachtwagens geladen die hun naar de rivier brengt waar ze los worden gelaten.

Ik had nog een vraag over de pelikanen, maar de dame zie: ik weet alleen van de vis en niets over vogels. Dit echtpaar doet 5 maanden vrijwilligerswerk op deze kwekerij, daarvoor in ruil mogen ze 5 maanden vrij staan op het terrein in hun motorhome.  De andere 7 maanden reizen ze rond in hun Motorhome door Amerika.

Gisterenmorgen (dinsdag) het City of the Rocks Park verlaten, omdat het regende. Jammer, want we wilden daar nog graag een wandeling maken. We moesten weer 3 mijlen terug over de dirt road, ja met dat lekkere wasbord, 10 km/u. En ja Wil, ons kristal is heel gebleven . Maar met die regen was het een lekkere modderweg. Gelukkig was er een dumpstation bij het begin van de normale weg. De onderkant van de kar zag er niet uit. Ik heb eerst de spuit op de onderkant gezet. Heb er een complete, forse zandbak onderuit gespoten.

In de namiddag, toen we bergen achter ons hadden gelaten, verscheen ook weer de zon.

Vandaag, woensdag, naar Twin Falls gereden. Eerst naar de Shoshone Falls en daarna de Perrine Bridge heen en weer gelopen. De foto’s spreken voor zich. Deze brug is de enige US-locatie waar BASE-jumping (= met parachute) het hele jaar is toegestaan. Helaas wij hebben ze niet gezien; te harde wind.

Onderweg in Twin Falls weer een Mormonen Tempel.

Hoihoi Allemaal, vandaag zijn wij de grens met Idaho overgegaan. Eerst bij het Visitor Center de nodige informatie opgehaald. Daar stond een Canadese man met een oude Ford, die hij in Tucson AZ had gekocht. Hij vertelde dat de Amerikanen autofanaten zijn. Hij dus ook… 

Ons doel vandaag was via een scenic route naar The City of Rocks te gaan en daar in het State Park te overnachten. Onderweg kom je dan weer leuke dingen tegen: een grote Silo, die de wagons van de treinen vult met ????, het Idaho-bord van Adopt a highway (iedere staat heeft zijn eigen afbeelding), een windmill met een in elkaar gezakt hutje, een potatofield (Idaho is de aardappelstaat) en de huifkarren die gebruikt werden bij de California Trail, die liep van het midden van Amerika naar Californie. We moesten, om bij het State Park te komen, 3 mijl over een dirt road. Nou Will, ik heb jouw wasbordjes gevoeld, maar dan in de camper. Dat was niet leuk. Gelukkig was de eerste de beste plaats vrij en zijn we gelijk gaan staan. Wel 1,5 mijl lopen om ons geld te brengen, maar dan zie je gelijk de mooie stukken van het park. En het zonnetje scheen nog lekker op de heenweg.