Na een eerste succesvolle deelname aan de Transalp 2008, zou ik graag opnieuw aan de editie van 2010 deelnemen.  Maar daarvoor moet je met zn 2 zijn, dus zoek ik een TRANSALP PARTNER !
Indien je iemand kent van ongeveer hetzelfde niveau, laat hem dan contact met mij opnemen.

7^e scratch in de Houffamarathon 100km

En 5^e senior, master ben je hier pas vanaf 41 jaar.   ’t Was vroeg dag, ook voor mijn vrouw en zoon Thomas die meegingen om mijn bevoorradingen te verzorgen.   Inschrijven ging vlot ondanks het vele volk dat was komen opdagen op deze mooie dag.  Maar wat was het koud daar in Houffa om 8hr ’s morgens, brrr ...  Om 9hr mogen we aan onze 100km beginnen, maar eerst komt “the one and only” Frank VDB nog een plaatsje uitkiezen op de eerste startrij uiteraard.  De startklim is dezelfde als die van de wereldbeker, alleen gaat het nog ietsje verder door.  De kop moet ik al meteen laten voor wat het is, gezien mijn motortje niet hoger dan 140 wil klimmen.  Ik zie VDB netjes met de eersten opschuiven.  Na de gemiste start kom ik in een groepje van een man of 6 terecht, waar een goed tempo gereden werd.  Na een dik uur draait alles vlot, en zie ik mn vrouw en zoon vlak voor de bevoorrading.  Ik pak een drinkbus, en rij door over een goed lopen stuk, waar ik de groep makkelijk kan achterlaten.  Nog eentje weet wat later terug aan te sluiten, en dat moet volgens mij Bourguin Gautier geweest zijn.  Maar na wat gejojo, moet ook hij afhaken.  Na de steile klimmen in de aanvangsfase, is het middenstuk iets glooiender wat maakt dat de kilometers voorbij vliegen.  En daar liep het mis met de bevoorradingen.  Mijn vrouw had blijkbaar iets te veel tussenstops gepland, maar kwam daar telkens aan, als ik al voorbij was.  Ik zou ze niet meer tegenkomen, en zo moest ik noodgedwongen 2 keer zelf mn buske gaan vullen.  Gelukkig bleven de benen super aanvoelen, geen krampen, niks.  In het middenstuk steek ik ook VDB makkelijk voorbij.   Hij heeft het blijkbaar een beetje onderschat.  In een baankoers kun je jezelf makkelijk voor 3/4 wedstrijd verstoppen, maar bij mountainbiken moet je constant je krachten gebruiken.  Aan de laatste bevoorrading, zo’n 15km voor het einde maakte ik me toch zorgen want vrouwlief was nergens te bespeuren.  Het slotstuk ging weer heel even over het parkoers van de wereldbeker, welliswaar zonder afdaling aan Fosse D’outh, en zonder afdaling aan de Brandweer, maar ’t was wel leuk.  Na 4hr25 bol ik over de meet, met een goed gevoel.  De conditie is goed, maar ’t had weer net iets beter gekund.  Niks aan te doen.  Hopelijk kan ik deze conditie doortrekken tot het BK in oktober.    

Algemeen moet ik zeggen dat we met een aantal rijders op km 72 stonden te twijfelen welk van de 3 paden we zouden nemen.  Er hing geen enkele pijl, en de dunne kalklijnen waren erg onduidelijk.  Gelukkig kozen we het juiste pad, maar dit zou echt niet mogen kunnen in een marathon.  Ondanks de vele afstanden, was het ook telkens remmen en kijken dat je zeker het juiste trajekt koos.  Op km 88 kom ik Rudy Geentjes tegen.  Ik was aan ’t afdalen, maar hij terug aan ’t klimmen, en ik twijfelde of ikzelf wel goed zat, dus stopte ik.  Hij bleek ergens een verkeerde afslag genomen te hebben, maar zoek maar eens uit waar dat was.  Ergens een mat gemist, en diskwalificatie als resultaat. 

De douches waren goed, de pasta te verwaarlozen, afspuitstand zéér zwak, maar toch bedroeg het inschrijvingsgeld € 31, waar je geen Euro van terugkreeg (wel een T-shirt, maar die mogen ze er wat mij betreft aflaten).  Duur en nog steeds voor verbetering vatbaar! 

6^e in L’Ardenne Coticule

‘k had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar telt deze mee voor de O2 bikers Marathon Challenge.  Gezien we met een hele bende een MTB week-endje hadden georganiseerd in de Ardennen, leek het ons een goed idee om eerst deze Chrono mee te pakken, gezien deze slechts 40km verder startte dan onze vooropgestelde verblijfplaats, Remouchamps.  Sart-Lierneux, vlakbij Vielsalm, was de plaats van vertrek.  Ik had me er niet echt op voorbereid, en dacht eerder dat dit een flutmarathon zou zijn, maar op die voorbarige conclusie moest ik achteraf terugkomen.  Pas om iets na 10hr vertrokken Eli en ik als bijna laatste deelnemers aan de Chrono.  Het gaat meteen lichtjes bergop, en na een vijftal minuten zitten de benen al vol zuur, en voelen ze als blokken aan.  Het eerste gedeelte verloopt vrij golvend, met nooit echt steile stukken, dus kan ik alles makkelijk met mn 42 aan.  Wat daarna volgt is weer totaal wat anders, met technische stukken, fantasietjes door een soort van bomkraters, snelle afdalingen, technische afdalingen, ... vanalles wat, en vooral weinig asfalt.   Ze hadden hier echt wel moeite gedaan om een aantrekkelijk parkoers in mekaar te knutselen.  De eerste 23km rijden Eli en ik samen, tot ik hem weer kwijt speel in een afdaling.  Ik hoop hem nog ergens terug te zien, maar besluit mezelf niet op te blazen.  Iets over halfweg steekt opeens iemand voorbij.  Ken Van de Bulke was dus nog later dan ons gestart, en ging aan een lekker tempo voorbij.  Ik besluit om aan te pikken, al doet dit met momenten ff pijn.  Maar plots zie ik iemand in een rood tenueke steeds dichter komen, en wat later hebben we Eli weer bijgebeend.  Ook Eli pikt mee aan, en zo rijden we naar een technisch stukske, waar ik al direkt met mn schouder tegen een boom plak.  En hup, weer aansluiting kwijt.  Aan de bevoorrading kom ik net achter hen aan, maar ik moet bijtanken en ga weer alleen verder.  Op 15 km van het einde haal ik Eli terug in, en het beste is er bij hem duidelijk af.  Ik por hem in een klim aan om nog ff door te gaan, en dat doet hij ook, maar het begint nu toch allemaal door te wegen, en de technische stukskes voelen loodzwaar aan.  Ik speel hem dan ook weer kwijt in zo’n stuk, en uitgeteld kom ik een minuut na Eli over de streep.  Verdomme, dit hadden we niet verwacht, maar we hebben toch een 5^e en 6^e plaats binnen gesleept.  Een echte aanrader!