Jean-Pierre Taymans, afkomstig uit Overijse, maar reeds jaren woonachtig in Geel, en ikzelf, Tom Van den Plas uit Lichtaart, kwamen elkaar voor het eerst tegen tijdens de LCMT in 2006. Jean-Pierre rijdt al jaren bij de Bierkarboys uit Overijse, gezien hij afkomstig is van deze streek. We hadden dezelfde gedachten over bepaalde zaken, en waren beiden verslaafd aan marathons. Na de LCMT kwamen we mekaar geregeld tegen op allerlei events, en soms trokken we er ook samen op uit. Van het het één komt het ander, en zo vertelde Jean-Pierre me in de zomer van 2007 over zijn Transalp droom. Als echte mountainbiker moet je die toch wel eens gereden hebben. Gezien ik dat jaar zeer weinig op de fiets had gezeten vanwege te druk op het werk, was ik echt wel toe aan een sportieve uitdaging, en zo beslisten we onze kans te wagen, en onze kandidatuur te stellen voor de Transalp Challenge 2008! Het was meteen raak, onze online inschrijving op 1 december 2007 ging er vlotjes door. Reeds na 8 minuten waren alle plaatsen weg gegeven. In totaal worden er slechts 500 teams toegelaten, dus hebben we veel geluk gehad. De voorbereiding kon starten ... we hadden een teamnaam nodig, welke shirts gingen we dragen? wie gaat onze begleiding doen? mobilhome of camp ? ..... een hele waslijst "to do's" stond ons te wachten. Een naam hadden we snel gevonden - Yellow Bikers waren ontstaan.
14-09-2009
Ziek
't was weer zover. Dinsdag beginnen snotteren, en da werd er nie beter op. Mijn neus is er nog helemaal kapot van. Gisteren geprobeerd wa op de rollen te rijden, met een wispelturige hartslag .... maar we vliegen er volle bak terug in ....
Ik kon kiezen dit week-end. Een feestje op zaterdag voor de 30ste verjaardag van mn broer, of koersen in Langdorp op zondag. Tja, kiezen is nooit leuk, dus heb ik ze alletwee maar gedaan wat eigenlijk geen verstandige keuze is, maar ja. Het weer zat in elk geval mee, maar de kop en het lijf waren niet echt fris te noemen op zondag ochtend. XC is sowieso al niet echt mijn ding, maar toch vertrokken we met volle zin richting Langdorp. Daar aangekomen loop ik natuurlijk weer direkt een aantal bekenden tegen het lijf, en das toch altijd weer leuk. Yves Verbruggen, wereldkampioen Masters 24hr Solo en zijn vrouwtje liepen er ook rond. Die hadden natuurlijk een hoop te vertellen, gezien Yves ook deelnam aan de Transrockies begin augustus, en daarna in Duitsland zijn wereldtitel haalde. Echt sterk om zoiets te voltooien, echt een karakter mens. Maar goed, de koers dan. Omstreeks 15hr vliegen de elites weg, en een 4-tal minuten later worden de masters los gelaten. Ik sta op de laatste rij, dus weet ik wat me te doen staat in de eerste klim, en das dus vlammen. De eerste meters lukt dat goed en ik geraak tot 2 fietslengtes achter Johan, maar geraak dan geblokeerd aan de verkeerde kant van de weg. Hier kom ik dus weer die koerservaring tekort, of misschien het lef om mijn plaats af te dwingen. Ooit zal het wel eens lukken zeker. Na de eerste halve ronde met de nodige single tracks, klimmetjes en afdalingskes komen we naast het rechte stuk aan de spoorweg, en al direkt is de schade zichtbaar. In het stuk single track naast de spoorweg is het onmogelijk in te halen (voor mij toch), dus is het gewoon blijven zitten en wachten op het asfalt stuk. Daar kan ik wat mannen achter me laten, en kom dan op mn positie terecht waar ik niet meer vanaf zal geraken, op een paar plaatskes na. Het parkoers valt me zwaar, en ik merk dat hier weinig recuperatie in zit. In tegenstelling tot vele anderen, rij ik sterker in de klimmen, en op de rechte stukken. Dat maakte in de eerste rondes dat ik constant jojo aan 't spelen was met een renner van Pervelo/Vanomobil en nog een andere, maar die braken in de laatste ronde. In de afdalingen was het echt volle bak, en volledig concentreren, want het was er één grote zandbak geworden, met putten die van ronde tot ronde veranderden in valkuilen. Eenmaal je daar sukkelde en tempo verloor, was het moeilijk de goeie cadans terug te vinden. Maar buiten een kleine val heb ik me goed kunnen redden. Na een uur wedstrijd was de motivatie soms ver te zoeken, maar gezien de talrijke supporters, ben ik toch maar doorgegaan, en heb ik eigenlijk zonder problemen de wedstrijd rond kunnen maken zonder posities te verliezen, integendeel zelfs. Uiteindelijk kom ik na 2hr als 23e aan, met een gemiddelde hartslag die veel te hoog lag. Feestjes -> niet goed dus. Maar gezien dit totaal anders rijden is dan een marathon, beshouw ik het liever als een training, waar we toch een 1000 hoogtemeterkes te verwerken kregen. Ik begin toch meer en meer van deze XC's te genieten, misschien mij hier later dit jaar toch wat op toeleggen. Eerst nog de nodige marathons afwerken ! Op naar La Bastognarde !!
En 5e senior, master ben je hier pas vanaf 41 jaar. t Was vroeg dag, ook voor mijn vrouw en zoon Thomas die meegingen om mijn bevoorradingen te verzorgen. Inschrijven ging vlot ondanks het vele volk dat was komen opdagen op deze mooie dag. Maar wat was het koud daar in Houffa om 8hr s morgens, brrr ... Om 9hr mogen we aan onze 100km beginnen, maar eerst komt the one and only Frank VDB nog een plaatsje uitkiezen op de eerste startrij uiteraard. De startklim is dezelfde als die van de wereldbeker, alleen gaat het nog ietsje verder door. De kop moet ik al meteen laten voor wat het is, gezien mijn motortje niet hoger dan 140 wil klimmen. Ik zie VDB netjes met de eersten opschuiven.Na de gemiste start kom ik in een groepje van een man of 6 terecht, waar een goed tempo gereden werd. Na een dik uur draait alles vlot, en zie ik mn vrouw en zoon vlak voor de bevoorrading. Ik pak een drinkbus, en rij door over een goed lopen stuk, waar ik de groep makkelijk kan achterlaten.Nog eentje weet wat later terug aan te sluiten, en dat moet volgens mij Bourguin Gautier geweest zijn.Maar na wat gejojo, moet ook hij afhaken.Na de steile klimmen in de aanvangsfase, is het middenstuk iets glooiender wat maakt dat de kilometers voorbij vliegen.En daar liep het mis met de bevoorradingen.Mijn vrouw had blijkbaar iets te veel tussenstops gepland, maar kwam daar telkens aan, als ik al voorbij was. Ik zou ze niet meer tegenkomen, en zo moest ik noodgedwongen 2 keer zelf mn buske gaan vullen.Gelukkig bleven de benen super aanvoelen, geen krampen, niks. In het middenstuk steek ik ook VDB makkelijk voorbij. Hij heeft het blijkbaar een beetje onderschat. In een baankoers kun je jezelf makkelijk voor 3/4 wedstrijd verstoppen, maar bij mountainbiken moet je constant je krachten gebruiken. Aan de laatste bevoorrading, zon 15km voor het einde maakte ik me toch zorgen want vrouwlief was nergens te bespeuren.Het slotstuk ging weer heel even over het parkoers van de wereldbeker, welliswaar zonder afdaling aan Fosse Douth, en zonder afdaling aan de Brandweer, maar t was wel leuk.Na 4hr25 bol ik over de meet, met een goed gevoel.De conditie is goed, maar t had weer net iets beter gekund.Niks aan te doen.Hopelijk kan ik deze conditie doortrekken tot het BK in oktober.
Algemeen moet ik zeggen dat we met een aantal rijders op km 72 stonden te twijfelen welk van de 3 paden we zouden nemen.Er hing geen enkele pijl, en de dunne kalklijnen waren erg onduidelijk. Gelukkig kozen we het juiste pad, maar dit zou echt niet mogen kunnen in een marathon. Ondanks de vele afstanden, was het ook telkens remmen en kijken dat je zeker het juiste trajekt koos. Op km 88 kom ik Rudy Geentjes tegen.Ik was aan t afdalen, maar hij terug aan t klimmen, en ik twijfelde of ikzelf wel goed zat, dus stopte ik. Hij bleek ergens een verkeerde afslag genomen te hebben, maar zoek maar eens uit waar dat was.Ergens een mat gemist, en diskwalificatie als resultaat.
De douches waren goed, de pasta te verwaarlozen, afspuitstand zéér zwak, maar toch bedroeg het inschrijvingsgeld 31, waar je geen Euro van terugkreeg (wel een T-shirt, maar die mogen ze er wat mij betreft aflaten).Duur en nog steeds voor verbetering vatbaar!
k had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar telt deze mee voor de O2 bikers Marathon Challenge. Gezien we met een hele bende een MTB week-endje hadden georganiseerd in de Ardennen, leek het ons een goed idee om eerst deze Chrono mee te pakken, gezien deze slechts 40km verder startte dan onze vooropgestelde verblijfplaats, Remouchamps. Sart-Lierneux, vlakbij Vielsalm, was de plaats van vertrek.Ik had me er niet echt op voorbereid, en dacht eerder dat dit een flutmarathon zou zijn, maar op die voorbarige conclusie moest ik achteraf terugkomen. Pas om iets na 10hr vertrokken Eli en ik als bijna laatste deelnemers aan de Chrono. Het gaat meteen lichtjes bergop, en na een vijftal minuten zitten de benen al vol zuur, en voelen ze als blokken aan. Het eerste gedeelte verloopt vrij golvend, met nooit echt steile stukken, dus kan ik alles makkelijk met mn 42 aan. Wat daarna volgt is weer totaal wat anders, met technische stukken, fantasietjes door een soort van bomkraters, snelle afdalingen, technische afdalingen, ... vanalles wat, en vooral weinig asfalt. Ze hadden hier echt wel moeite gedaan om een aantrekkelijk parkoers in mekaar te knutselen. De eerste 23km rijden Eli en ik samen, tot ik hem weer kwijt speel in een afdaling. Ik hoop hem nog ergens terug te zien, maar besluit mezelf niet op te blazen. Iets over halfweg steekt opeens iemand voorbij.Ken Van de Bulke was dus nog later dan ons gestart, en ging aan een lekker tempo voorbij. Ik besluit om aan te pikken, al doet dit met momenten ff pijn. Maar plots zie ik iemand in een rood tenueke steeds dichter komen, en wat later hebben we Eli weer bijgebeend. Ook Eli pikt mee aan, en zo rijden we naar een technisch stukske, waar ik al direkt met mn schouder tegen een boom plak. En hup, weer aansluiting kwijt.Aan de bevoorrading kom ik net achter hen aan, maar ik moet bijtanken en ga weer alleen verder. Op 15 km van het einde haal ik Eli terug in, en het beste is er bij hem duidelijk af. Ik por hem in een klim aan om nog ff door te gaan, en dat doet hij ook, maar het begint nu toch allemaal door te wegen, en de technische stukskes voelen loodzwaar aan. Ik speel hem dan ook weer kwijt in zon stuk, en uitgeteld kom ik een minuut na Eli over de streep. Verdomme, dit hadden we niet verwacht, maar we hebben toch een 5e en 6e plaats binnen gesleept.Een echte aanrader!
Tijdens het verlof in Fréjus had ik redelijk wat kilometerkes gemaakt, maar nooit met een goed gevoel. Pas in de laatste 2 dagen vond ik daar een stel goeie benen, en had ik het gevoel dat de kracht er weer in zat. Eenmaal thuis gekomen was het gevoel weer slecht, en was het zoeken en trainen om te zien wat er aan de hand was. Ik weet het nog steeds niet, maar na een paar zware trainingsweken merk ik toch een verbetering.
La Bataille zou dan ook de eerste marathon zijn waar ik
naartoe zou trekken, om het 2e gedeelte van 't seizoen aan te snijden. De
laatste 2 jaren heb ik de Bataille steeds verloren, en moest telkens opgeven
door 2 platte banden, en dan 2 jaar op rij op identiek dezelfde plaats. Vandaar
dat ik niet anders kon dan toch nog eens een derde keer te gaan proberen. Maar
zaterdag voelde ik mij slap op mn benen, en had ik afgebeld. Zondag ochtend
toch vroeg wakker geworden, en dan toch maar besloten om te vertrekken, gezien
ik achteraf misschien wel spijt zou gekregen hebben dat ik niet zou gegaan
zijn. Daar aangekomen stond Eli mij op te wachten, en na de gebruikelijke
rituelen vertrekken we samen voor de 81 km. Mijn verwachtingen lagen niet hoog,
maar dacht gewoon te gaan tot het licht zou uitgaan. En dat bleek goed mee te
vallen. De eerste 15 km rijden Eli en ik samen, en bergop kan ik goed volgen.
Natuurlijk moet ik een gat laten vallen in een afdaling waar Eli 2 tragere
rijders voorbij zoeft, maar ik het risiko net niet durf te nemen. En weg is hij!
Ik had hem nog in mn vizier tot km 23, maar daarna zou ik hem niet meer terug
zien. Dan maar op eigen tempo verder, en das soms toch wel lastig. Maar het
parkoers is toch weer de moeite, met soms niet al te steile, maar wel lange
klimmen. De afdalingen waren van hetzelfde type : stenen, rotsen, snel, ... en
ik kon weer volop genieten van de Top Fuel ! Zalig gewoon. Onderweg moet ik
noodgedwongen nog 2 keer stoppen om bij te tanken. Ik was weer aan 't zweten
als een paard, en moest drinken om krampen te vermijden. De eerste 40 km gingen
zelfs zeer vlot, met 23,5 gemiddeld op de teller, maar in het tweede gedeelte,
en door de stops, daalde het naar 21,.. Aangekomen op 3hr43, met een 5e plaats
algemeen, en 2de master. Maar wat later kwamen er nog een paar snelle mannen
binnen, en schoof ik net naast het podium naar een 4de master plaats, en 7e
algemeen. Goe gereden en de krampen bleven uit bij een toch redelijk goed
weertje. Op naar de volgende!
Mats geraakt stilaan in form Canchelara ... on a yellow bike .... dikke benen the Schlecks Sastre & Evans. Wat klopt hier niet? Evans rijdt normaal gezien op een witte fiets, maar hier lijkt hij al te dromen van de gele trui, want ook zn fiets is in het geel. Misschien phsychologisch bedoeld, maar voorlopig heeft het niet geholpen. MURAVYEV Dmitriy met problemen aan zijn achterste wiel, Mats geeft aanwijzingen, ..... Mats snelt ter hulp .... want die pummels bakken er niks van
Yes !!! 't is zo ver! Gisteren was onmogelijk om in Monaco te geraken. Enkel toegankelijk voor inwoners, met als gevolg dat de toegangswegen naar Monaco waren afgezet, en er 1 weg was opengelaten, waar het natuurlijk een mega file was. Dus vandaag op tijd vertrokken, en een rustig plekje uitgezocht na de Col de L'Ange, waar ze na een afdalingske weer een klein klimmetje / vals plat op moesten. De hitte was bijna niet te doen, en we zochten constant schaduwplekjes op. Eerst links van de weg, dan weer rechts, dan wat opschuiven. Af en toe was er een wind, maar soms voerde die ook de hitte van het asfalt aan. Gelukkig waren we goed voorzien van eten en drinken. Lange wachten, maar toch wel veel fun gehad.
Relax dagje, wat cultuur opgedaan, marktje gedaan, crèmeke gegeten, ..... iedereen weer content .... Thomas had op een kids avondje een tatootje laten zetten, COOL hè ! Zolang ze er maar af gaan ....
Thomas zn tatoo Typisch straatje in centrum Fréjus Plein aan het amphitheater Ons jachtje. Icecream op hopen .... om in te zijn moet het hier blijkbaar op hoopjes liggen. Indrukwekkend, maar als je kraampje 2 minuten in de zon komt te staan heb je geen berg meer over
We're here, finaly we made it to Fréjus, one of the famous mountainbike spots on the côte d'azur in the south of France, for a 2 weeks holiday. Unfortunately I'm on my own for biking, so I decided to bring the road bike with me for extra training on endurance. The idea is to get a glance of the Tour de France, starting tomorrow in Monaco which is about a one hour drive from here. But sunday, they'll be passing on less then half an hours drive from here. Sun is shining, pool is good, rides are very hot and sweaty, but I'm not complaining ..................................................................... We're all having fun. Sons and mom are spending most of their time in and at the pool. Great !!!
