Koninginnen etappe 1 – een dikke 2800 hoogtemeters en 122 km staan er op het programma.  Koud koud en nog eens koud is het hier in Livigno.  Ik beperk me tot armstukken, handschoenen met lange vingers en een windstopperke.  Gelukkig schijnt de zon als we aan de start staan en kunnen we ons toch een beetje warmen, er is hoop.  We moeten al meteen klimmen naar bijna 2800 meter, en er zitten enorm veel steile stukken in.  Al snel krijgen we door dat dit echt wel een zware rit gaat worden.  Wij konden de voorgaande dagen steeds de steilste stukken naar boven rijden, maar vandaag is dat even anders.  De klim is, buiten de eerste 5 km, bijna uitsluitend over single track, met afgronden, en super vergezichten over het enorm mooie landschap.  Maar het is hier weer fucking koud!  Op kilometer 13 ongeveer hoor ik een Duitser roepen : aufgepast, Pfärde vom hinten!  Ik dacht weer dat er één of ander kieken weer de plezanten wou uithangen, maar ik schrok me een bult toen er op de single track, ineens een paard kwam voorbij gesjeesd, en wat later nog een pony ook.  Ik was al blij dat hier geen honden zaten, maar paarden, tja daar hadden we net niet op gerekend.  Ze bleven ons een hele tijd volgen, briesden en sloegen met hun poten.  Ze hebben ons toch enige tijd bezig gehouden, maar gelukkig heeft een toeschouwer ze weten weg te jagen.  Ik was er niet gerust in, gezien vele rijders de paarden probeerden op te jagen door er met stenen naar te gooien.   Wat later was het weer pure concentratie, en begin ik voor het eerst in de Transalp aan een afdaling op mn hardtail.  Miljaar, valt dat tegen.  Weer alle techniek moeten bovenhalen, en al botterend over de alpenweide naar beneden.  De afdaling is echt wel de max.  Kilometers lang, asfalt, schotter, single track, noem maar op.  De laatste 60 km zijn echt op mijn lijf geschreven.  In dalende lijn, met af een toe een stekende klim.  De snelheden dalen bijna nooit meer onder de 40 km/h, en de pieken van vandaag gaan tot 75 km max.  JP was in de klim weer heel sterk, en op de snelle stukken begint hij zelfs mee kop te trekken.  De laatste 40 km gaan echt hard, en we hangen met zo’n 10 teams samen denk ik.  Op snelheid volgt iedereen, maar bij de volgende klim vallen ze er allemaal af.  Op 5hr54 komen we binnen.  Super tijd naar ons gevoel, en dat blijkt later ook want we hebben een mooie 41^ste plaats bij de heren.  Er zijn er vandaag velen gestorven, en we hebben vele bekenden kunnen achterlaten.  Super dag ! Hopelijk kunnen we dit morgen overdoen, maar dan is het voornamelijk klimmen, en maken we bijna 4000 hoogte meters.   We gaan slapen, want we zijn moe, en hebben onze nachtrust meer dan nodig.   

Hey folks… zoals Tom gisteren beloofd had vandaag een verslagje van het “support team”.

Tom en JP zijn net binnen en hebben toch weer sterk gereden, ze zijn ondertussen gaan douchen en hebben binnen een half uurtje een afspraak bij “der Hans und die Trudie”. Een ietwat fout koppel (denk an Rudy Völler zonder  snor en een z’n bevallige assistente), in een witte overjaarse VW transporter, dat schijnbaar gouden handen heeft. Voor de slechte verstaanders: ze gaan zich een keertje lekker laten masseren. Een ideaal moment lijkt me om onszelf hier even te bewieroken. A day in the life of…

05u50. De wekker gaat af en met een dagelijks afnemende gezwindheid spring ik uit bed om het water  op te zetten  (JP blijkt een complete koffie addict) en uit de camper te sluipen op zoek naar een warme bakker. Wanneer die er niet is kunnen we altijd nog terugvallen op de “afbakbroodjes”. Echt optimaal is dit echter niet aangezien onze oven er VEERTIG minuten over doet om 5 broodjes een ietwat zwarte kleur te geven.  

06u00. De wekker voor de twee rijders gaat af; ze zijn klaar voor hun vaste ochtendritueel. Rol toiletpa            pier in de aanslag, enkele minuten ijsberen door de camper  om dan, vloekend op de benen, op zoek te gaan naar het dichtstbijzijnde gat in de aarde waar een bril boven hangt. Ondertussen laat Fieke de koffie doorlopen, wordt de tafel gedekt en arriveer ik met brood en de occasionele apfelstrudel (Tom is hier gek op, zelden zo’n gelukkige mens aan de aankomst gezien als die dag dat ik hem een strudelke had laten eten als ontbijt).

06u40  We gaan aan tafel. Favorieten zijn: speculaaspasta, muesli, Honny Pops, confituur, wat kaas en vlees  en sloten koffie (of wat je gedacht). 

07u10. Terwijl onze twee rijders hun aankleden, meer crèmekes smeren dan Carla Bruni en nog eens op zoek gaan naar het toilet wordt de afwas gedaan en starten we met het vertassen en inladen van de camper. Zo’n ding is namelijk niet gemaakt  voor twee bikers, hun begeleiders, drie fietsen, hun bagage, het eten plus de ontelbare bakken reserveonderdelen, poedertjes, energierepen en donkere Leffe (home sweet home baby). Gevolg is dat we dag na dag alle materiaal van de koffer naar de bedden en omgekeerd moeten verhuizen… om gek van te worden.

08u00 Onze bikers vertrekken naar hun startvak terwijl we een laatste checkup doen: deuren op slot, is toilet leeggemaakt, zit er nog genoeg water in de tank, staat de GPS goed ingesteld, roadbook, passen en portefeuilles bij de hand, fototoestel in de aanslag? Off we go!!

De verbindingsritten duren tussen de één a twee uren en brengen ons over prachtige bergpassen met uitzonderlijke uitzichten. Al lijken niet alle wegen, stadspoorten en tunnels gemaakt voor een camper van goed 3 meter hoog, toch hebben we nog geen serieuze problemen gehad onderweg. Vandaag zijn we aan de Zwitsers Italiaanse grens  wel een keertje op de weegbrug gezet en bleek dat we (met gevulde watertanks en Tom’s  biervoorraad) 320 kg boven ons maximum gewicht van 3,5 ton zaten. Je kan het al raden, mee naar het kantoor en dokken natuurlijk… afzetters!! Zonet hebben we zelf vernomen dat één van de teams €510 moest betalen omdat ze een dikke 600 kilo over de limiet zaten…

10u00 De zoektocht naar de beste camperplaats kan beginnen. Ongelooflijk hoe slecht dit georganiseerd is. Elke dag weer moet je serieus knokken voor een plaatsje. Water en elektriciteitsaansluitingen zijn schaars en vaak wordt je halverwege een wegje (waar je natuurlijk niet kan keren) geconfronteerd met een vriendelijke stadsambtenaar die je tien of vijftien euro vraagt voor een prachtige standplaats die wat later een parkeerterrein blijkt te zijn zonder meer. Ze vullen hier stevig hun zakken, geloof me gerust. Het fijne van deze hele zooi is dat de begeleidingsploegen samenklitten, wat de sfeer natuurlijk ten goede komt.

10u30 Het opstellen kan beginnen. Tafel en stoelen uitladen, zakken terug verplaatsen, luifel uitrollen en een poging doen om de camper waterpas te zetten. Nu kunnen we meestal snel zelf nog even douchen en wat later prepareren we met veel liefde Tom’s en JP’s recovery drankjes en smeren we snel nog enkele boterhammetjes voor onszelf. Dat is het nadeel van twee van die racekiekens te begeleiden, die komen altijd te snel aan.

11u30 We trekken naar de “ziel”. In één trek doen we nog enkele inkopen en checken we de bakker voor morgen.  En dan begint het wachten op onze twee ridders… dat hele aankomstgedoe is best wel aangenaam. Zeker bij mooi weer zit de spanning en de sfeer er goed in. De braadworsten, speklappen en andere vettigheden gaan er bij de toeschouwers vlot in.  Voor de rijders zijn er uitgebreide bevoorradingen net naast de aankomst met belegde broodjes, cake, drankjes, worst, je noemt het maar op. Die aankomst verloopt bijna elke dag volgens hetzelfde vaste stramien. Aan de hand van de binnenkomende teams kunnen we snel inschatten hoe lang het nog duurt vooraleer ze zullen binnenrijden. Ondertussen Glijden de profteams binnen met hier en daar héél schoon volk…

(Morgen deel II)

Raceday 4

Weer een grijze ochtend, met wat motregen, en toch weer koude temperaturen.  Fucking hell, wil dat weer dan echt niet beteren?  Na een lekker ontbijtje (geen Apfelstrudel deze keer) maken we ons klaar, kleden we ons warm aan, en rijden we naar de start in het pittoreske centrum van Scuol.  Smalle straatjes, de merkenstanden en de vele drankhekken maken dat het er een drukte is, met moeilijke doorgang naar ons startblok.  Daar aangekomen maken we een praatje met de talrijke Belgen die we ondertussen al kennen.   De briefing meld ons dat het koud is (brrr of we dat niet wisten) maar dat het vanaf nu enkel kan beteren.  Tja, dat denken wij al dagen …  Positief denken, en dan komt dat allemaal dik in orde.  Highway to Hell weerklinkt, en weg zijn we.  Ze kunnen een mens hier echt wel kapot krijgen, want na 500 meter beginnen we al meteen aan onze eerste klim van de dag.  22,4 km bergop.  Niet zo stijl als eergisteren, maar djeezes, weer lang.  De zon schijnt niet, en hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt, en weer worden we geplaagd door ijsregen, smeltende sneeuw, en dat snijdt met momenten in je gezicht.  Mijn handen zijn op een gegeven moment gewoon bevroren, en schakelen wordt steeds moeilijker.  Onze benen doen ondertussen al goed pijn, de vermoeidheid zit er goed in.  Diegenen die zeggen dat de Transalp veel weg heeft van een Transasfalt, is er dit jaar aan voor de moeite.  Geweldig sjieke paden kregen we vandaag voorgeschoteld, met weer hopen single tracks en trails.  Echt te gek.  De Pitte is weer sterk in de klimmen, maar vandaag kan ik probleemloos volgen.  We rijden een lekker tempo, sneller rijden zou gewoon zelfmoord zijn, wat niet wil zeggen dat we niet afzien.  Als je het profiel van vandaag bekijkt, zitten er 3 noemenswaardige klimmen in, maar wel 3 boven de 2000 meter.  De koude speelt ons parten, vooral bij mij, en drukt op sommige momenten wel op de gemoedstoestand.  Op km 60 hoor ik mijn voorvork tokken, zowel in lock-out als open toestand.  Ik ben er niet gerust in, maar merk verder niets abnormaals.  Nog geen 5 minuten later is de lock-out stuk, en voelt de vork gewoon sponzig aan.  Shit shit shit!  Gelukkig zien we op km 70 Lago di Livigno liggen, maar we moeten nog 5 kilometer klimmen alvorens we het centrum mogen binnenvallen.  Echt klote, want je ziet het centrum liggen, en in trapjes krijg je telkens stijle klimmen voorgeschoteld, die net de reserves uit de benen sleuren.  Op 4hr21 bollen we binnen, goe gereden, maar moe.  Ondertussen zie ik olie lopen uit vork.  Volledig om zeep.  Dikke klote!  De eindbevoorrading is weer dik in order.  Chocola, rozijnen, gerookt vlees, brood, salami, fruit, cola, noem maar op …  Geweldig koud hier in Livigno dat op een 1800 meter hoogte ligt.  We hebben de zon hier dus nog niet gevonden.     Ondertussen heb ik mijn reserve fiets klaargemaakt, en ben benieuwd wat het morgen gaat geven op de hardtail.  ’t Zal oppassen worden in de afdalingen. 

Koenraad en Sofie hebben weer een goei plaatske weten te bemachtigen op een camping, met warme douches en propere toiletten.  We kruipen gezellig binnen in onze hut, want het is buiten echt winter.  We gaan rusten, ’t is nodig, want het zwaarste moet nog komen.  Morgen staat de langste rit van 122 km op ’t programma, met een dikke 300 hoogtemeters.  ’t Zal geen vlamritje worden, maar dat zien we morgen wel weer.  De sfeer zit er hier in elk geval nog dik in. 

Morgen een plezant verslag van onze huiscomedian Koenraad, gezien wij laat binnen zullen zijn, massage moeten ondergaan enzo.  Tot de volgende …

Vandaag reden Jean Pierre en Tom naar de 41e plaats! En dit in de langste etappe.

Na 5u 54 min en 43 seconden haspelden ze de wedstijd af. In het klassement stijgen ze met deze knalpresatie dan ook 5 plaatsen en komen nu op plaats 52.

In het algemene klassement staan ze op 74.

Zou de fietswissel er voor iets tussenzitten???

Hopelijk kan er vandaag wel een verslag vanuit de bergen toegestuurd worden.

Raceday 3

Heel de nacht regen, en ’s ochtends nog van dat.  Om 6hr gaat de wekker, en Koenraad is net terug van de bakker.   Appelstrudel en verse pistolets.  Hmmm.    Na ’t ontbijt is het even over met regenen, en om iets na 8 begeven we ons naar ons startblok B.  Ondertussen staan we op plaats 62 bij de mannen.  Net als we denken het droog te houden begint het opnieuw te regenen.  De briefing leert ons dat de rit doorgaat zoals gepland.  Het heeft boven gesneeuwd, en dat kunnen we zien van in het dal, maar het zou niet noemenswaardig zijn, en de weg is vrij.  Ze raden wel aan om warme kledij mee te nemen gezien het boven 2 graden is, met wind en neerslag.  Bibberen aan de start, en blij als het startschot weerklinkt, knallen we weer weg in de zenuwachtige meute.  Na wat geslinger van een kleine 2 kilometer, komen we aan onze lastige klim, die ons naar 2737 meter hoogte zal brengen.  Ik was JP in de menigte kwijt geraakt, en zie hem een paar honderd meter voor me de klim opdraaien.  Ik probeer er naartoe te rijden, maar die Apfelstrudel speelt me parten en heeft mijn maag wat ontregeld.  Ik trap te hard op mn adem, en moet wat gas minderen.  Het is nog lang, dus rustig aan is de boodschap.  Het draait voor geen meter, en Jean-Pierre is vandaag in topvorm.  Dat zie je zo, als hij sommige stukken in de klim in zn typische steil aanpakt, rechtstaand op de pedalen, terwijl iedereen gewoon blijft zitten.  Hoe hoger we gaan, hoe kouder het werd, en op ongeveer 2300 meter krijgen we nog ijsregen over ons heen.  Ik zie de top, maar wat later verdwijnt die in de mist.  Boven aangekomen heeft de Pitte zijn regenjasje al aangetrokken om aan de afdaling te beginnen, en dat doen we ook zo snel mogelijk want we zijn bevroren.  Al na een paar honderd meter paniek bij de Pitte.  Geen remkracht !   Wel druk, maar stoppen lukt niet.  De nieuwe niet ingeremde remblokjes lagen aan de oorzaak, en waren te heet geworden.  Wat later was alles terug in orde.  De afdalingen zijn echt wel top.  Vaste ondergrond, dus remmen los en alles geven, het is gewoon kicken! Het zwaarste is achter de rug, en de andere beklimmingen zijn nog wel zwaar, maar niet zo lang meer.  De verbindingsstukken over de weg gaan steeds hard, en opnieuw staat er overal weer heel wat volk alle rijders aan te moedigen.  Na een dikke 40 km zien we JP zijn familie en vrienden weer staan, die ons een banaantje toestoppen, dat smaakt altijd.  Opnieuw zit er vandaag een technisch stuk afdaling in, waar we probleemloos en goed doorkomen.  Ik verschiet soms van mezelf, maar als je voorganger niet twijfelt, ga je automatisch mee.  Verder in de rit kom ik er helemaal door, maar toch voel ik wat vermoeidheid in de benen.  De laatste 15 km zijn gewoon schitterend.  Op en neer over fietspaden en schotter, echt iets wat wij Belgen kennen, en we houden het tempo dan ook strak.  We laten niemand aanpikken, en in de laatste 2 kilometer versnelt JP nog eens, verschalkt eerst een groep van 3 teams, die allemaal moeten passen, en in de laatste kilometer nog een team, die eerst wel proberen mee te gaan, maar eraan zijn voor de moeite.  Het gemiddelde lag vandaag weer iets hoger, op 18,3 en leverde ons een 55^ste plaats op bij de mannen.  We zijn daarmee dik tevreden.  Benieuwd waar dit ons zal brengen in de eindrangschikking.   Buiten het slechte weer aan de start en in op de top, hebben we verder perfect bikeweer gehad.   Zelfs warm bij aankomst in het pittoreske Scuol, waar we gelukkig weer op een camping staan met perfecte sanitaire voorzieningen. 

De pastaparty was vandaag op een hoogte van 2182 meter, waarvoor we de kabelbaan moesten nemen.  Dat gaf ons even de tijd om eens deftig van de indrukwekkende omgeving te genieten, en van het lekkere eten, wat dat was vandaag dik in orde.  Verschillende pasta’s, groenten, slaatjes, … dessert.  Alles was aanwezig.   Het was hier een stralende dag, maar als we naar de bergen kijken hangt er opnieuw een regenfront te wachten.  We rekenen op de Dolomieten!  Daar vallen we aan.   

Raceday 2

’t heeft de hele nacht geregend, en wanneer ik zo over de camping loop, zie ik niks anders dan bedrukte gezichten.  ’t Is een drukte van jewelste op het overvol gestouwde kampeerterrein.  We voorzien ons van de nodige warme armstukken en regenkledij, en begeven ons tegen 8 uur naar de start.  Ondertussen is het gestopt met regenen, en dat geeft toch weer een beetje hoop op het verdere verloop van de dag.  Het is minder druk dan gisteren, en gezien onze uitslag van gisteren, staan we in het startvak achter de pro’s en alle andere top 10 rijders van de verschillende categorieën.   Tijdens de korte briefing weet men ons ook te vertellen dat het in de namiddag zeker en vast gaat regenen, dus maken dat je binnen bent is dan ook de boodschap.   Om 9hr knallen we weg met het gebruikelijke “highway to hell”.  We zijn vertrokken voor een niet te onderschatten ritje van 76km met een slordige 3200 hoogtemeters.      Na een 3-tal hectische kilometers achter de startwagen, wordt het hele pakt gestopt aan een spoorweg, waar er op dat moment een trein zou moeten gaan passeren.  Een dikke 5 minuten later zijn we weg, en beginnen we onmiddellijk aan de zwaarste klim van de dag, die ons naar een hoogte van ongeveer 2000 meter moet brengen.  Jean-Pierre zet het tempo, en alles loopt weer lekker.  Onderweg komt af en toe zelfs een zonnetje piepen, wat later rijden we weer door een regenwolk, maar niks ergs, en we houden het de hele rit zelfs droog.  Ideaal temperatuurje, niet te koud en niet te warm.   De afdaling gaat deze keer een stuk sneller.  Vandaag geen schotter afdaling, maar meer dikkeren stenen, vastere ondergrond, en in geen tijd verliezen we een dikken 900 meter aan hoogte.  Dichter naar het dal toe gaat het over in asfalt, en daar gaat de teller steeds richting 80km/h.  Echt te gek, ik amuseer me hier reuze, maar probeer toch geen te grote risico’s te pakken.  Wat later beginnen we weer aan een klim van 10 kilometer, alleen niet zo steil als de voorgaande.  Hier draaien de percentages tussen de 10 en 20%, echt helemaal mijn ding, maar ik laat JP het tempo bepalen, want het gaat hem minder af.  Hij maakt zich dan ook nog eens druk in zijn piepende schijven, maar dat lossen we vanavond wel op.  De techniek moet hier ook bovengehaald worden, want er zijn toch enkele technische passages waar voorzichtigheid geboden moet worden, wil je niet de ravijn in donderen.  Na de 3 zwaarste klimmen van de dag, was het in stijgende lijn naar Ischgl.  Te gek parkoers, met korte klimmetjes, en veel single tracks / paden.  Af en toe zat er zelfs een jump in.  Een echt Rush parkoer.

Een interview met de Pitte :

Vraag : vertel eens het verloop van de rit van vandaag :

Eerlijk gezegd was het een zware lange eerste klim van vandaag, met serieuze percentages tot 25%.  De eerste afdaling viel goed mee, maar heb hier geen risico’s genomen, maar dat maakte dat we een mooi tempo bergaf maakten.  Op het tussenstuk had ik de kracht niet meer om de snelheid te maken, wat maakte dat we geregeld sommige groepjes voorbij staken, die ons wat later dan weer voorbij kamen.  Wie beweert dat de Transalp niet technisch is, zit er toch naast.  Er zaten verschillende kilometers single track in, met een paar technische afdalingen, die er heel gevaarlijk bij lagen, met scherpe glibberige stenen.   Afstappen was dan op sommige momenten de beste keuze om niet op je bek te gaan.  Wat later op een tussenstuk in een asfalt afdaling verkijk ik me op een andere rijder, en ga tegen de grond.  Derailleur scheef, maar na wat afregelwerk is er mee verder te rijden.  De verhouding asfalt, pad, schotter was vandaag perfect, en het aandeel asfalt was meer dan welkom.   Ik vond het meer dan zwaar genoeg, en heb vandaag veel teams zien doodgaan.   De cijfers zeggen dan ook genoeg, en ons gemiddelde kwam vandaag amper boven de 15km/h.   Zwaar dus

************************ 

Een uurtje na onze aankomst is het hier beginnen regenen, maar wat later veranderde dit in een heuse storm met hagel, donder en bliksem.  We zagen verschillende party tenten en ook gewone tenten vliegen, en in no time werd er hier redelijk wat schade aangericht.  We moesten met zn drieën aan onze luifel gaan hangen, anders had ook die weg geweest.   Het bleef hier maar regenen, en we moesten nog aan onze fietsen beginnen.  Meer dan wat afkuisen, en het aandrijfgedeelte in orde brengen zat er niet in.   De vallei hangt hier vol regenwolken, die van de ene berg naar de andere botsen.  Het blijft dus regenen, en ik heb er mijn buik al van vol.

Morgen staat ons weer wat anders te wachten.  Men verwacht dat het hier om 9hr 0 graden zal zijn, en we krijgen mogelijk sneeuw in onze klim naar de top van 2737meter. Ze zullen enkel een omweg maken, of een neutralisatie inlassen, als er 20 cm ligt.  Ja watte.  Ik hoop dat de Dolomieten beterschap in het weer brengen, want dit is echt niks, en gaat morgen voor heel wat opgaves zorgen denk ik.  Als we ’t overleven, morgen meer ….

Preview stage 2

De eerste etappe zit erop, met een 52e plaats op een half uur van de leiders/

52. Yellow Bikers  BEL 3:41.46,8

De kop is er af... 

Weer slecht geslapen, en al heel vroeg deze ochtend (rond een uur of 5!) was er al bedrijvigheid op de camping.  Ook gisteren avond was de toestroom mobilhomes niet te stoppen, tot laat in de nacht bleven ze aankomen.   Om 7hr gaat onze wekker af, en springen we opgelucht uit bed.  De racekak zit hoog, met als gevolg dat de kleinste plaats in onze mobilhome de populairste wordt.  Koenraad is weeral naar de bakker geweest, en wat later kunnen we lekker ontbijten.  Dan is het effe stressen om alles klaar te maken.  Ook bij Koenraad, want die wil kost wat kost de grote karavaan voor zijn, zodat hij in Imst een lekker plaatske kan uitkiezen.  Om 8hr50 zijn we gepakt, en begeven we ons naar de start.  We waren niet bij de eersten.  Ik denk dat er al een 500 man voor ons stonden, en zo hadden we ook rustig de tijd om alles wat te aanschouwen.  Echt grappig, je ziet vanalles en nog wat aan de start staan, en bij sommigen vraag je jezelf soms af wat die hier in godsnaam komen doen.  We hebben er zelfs met zware all mountain fietsen, of waren het misschien al downhill fietsen.  Dan volgt de briefing, waar niets verteld werd wat we nog niet wisten, en om klokslag 10hr weerklinkt Highway to Hell van AC/DC als startschot.  

Weg zijn we.  De hele massa komt in beweging, en het is een nerveus gedoe door de straten van Füssen.  Massa’s applaudisserende mensen langs de straten en dat doet wel wat met je.  Echt een te gekke sfeer.      Zoals gemeld hadden we de eerste kilometers verkend, en zou het vlammen worden, en dat was ook zo.  Volledig mijn parkoers, en wat voelden de benen goed aan.  Nerveuze bende, veel stoppen en optrekken door de smalle straten en de eerste klimmen, maar het tempo gaat goed omhoog.  Na een 30 tal kilometer hebben we nog steeds 29 gemiddeld over, dus niet echt een Alpen perkoers.  Maar daarna begint het stilaan te komen.  Bij JP draait het iets minder, maar we zijn in elk geval goed onderweg.  Vlak voor de grote klim van de dag, waarbij we klimmen naar 1800 meter staat onze enige bevoorrading van de dag, waar we even een banaan binnen steken, en onmiddellijk verder rijden.  Hier gaat het beginnen denk ik, maar het gaat allemaal zeer vlot.  Na een 15 kilometer klimmen komen we bijna aan de top, en werd er gemeld dat het laatste stuk een stapstuk zou zijn, maar dat heb ik genegeerd, en gewoon naar boven gereden.  Ook weer redelijk wat volk boven.  Na de klim zou het enkel nog bergaf gaan, met nog enkele lichte klimmetjes.  Afdalen op schotter vraagt wel uiterste concentratie, want als je te laat remt, is het zeer moeilijk bijtrekken.  Eindelijk kon ik hier eindelijk de capaciteiten van mijn Rush volledig benutten, en de achterdemper eens openzetten.  15km downhill, ongelooflijk.  Na schotter komt er hier asfalt, en dan gaat het echt hard bergaf.   De laatste 8 km is weer op en neer, maar hoofdzakelijk vlammen.  40km/h en meer is dan ook nooit veraf.  Ik zat vandaag echt wel super, en bij het doortrekken rij ik gewoon weg van de achtervolgende groepjes.  Jean-Pierre zet in de laatste 5 km de tanden op elkaar, en we vlammen naar Imst.  13hr40, we zijn binnen, samen met het team van DC construct.   Een dikke 21,5 gemiddeld, dat gaat de volgende dagen nog serieus zakken.  We hadden 20 gemiddeld voorop gesteld, dus deze rit is al zeker geslaagd.  Algemeen zouden we momenteel op 81 & 82 staan, wat ons hopelijk morgen in een goeie box plaatst.

Koenraad heeft hier een leuke plek uitgezocht op een camping, die ook dienst doet als Transalp Camp.  Goeie douches, heet water, toiletten, zwembad naast de deur, zalig.  Bij aankomst stonden Sofie en Koenraad al klaar met onze recup drankjes, en maakten ons wegwijs in het bikersdorpje waar we alles konden vinden.  Pistolets, fruit, cake, drank, … het is er allemaal.   Voorlopig zijn we dik tevreden over de organisatie en over de prestatie.     Nu volgende 6 zwaarste ritten, met als absolute knaller dag 6.   Voila, da was het vanuit het zonnige Imst.  De regen hebben we hopelijk achtergelaten!

Vannacht heeft het hier nog wat geregend, maar niet spectaculair.   Vrij slecht geslapen, maar toch redelijk goed uitgerust.  Rond 7hr30 was iedereen toch wakker, en Koenraad was al naar de bakker geweest, en kwam met lekker vers stokbrood aandraven.  Wat later moesten we onze parking verlaten, gezien deze blijkbaar gereserveerd was voor de organisatie.  We staan nu op een officieel Transalp Camp terrein , dat ondertussen al bakvol staat.  Ons startnummer afhalen ging vrij vlot, en daarna naar de volgende halte om onze sportzak en T-shirt in ontvangst te nemen.  Startnummer 237 A+B moet je dus de komende dagen in de gaten houden.  Na het officiële gedeelte besloten we de beentjes eens goed los te gooien.  Eerst de fietsen goed nagekeken en in orde gebracht, en dan kon onze kennismaking met de omgeving beginnen.  Füssen ligt trouwens op een 800 meter hoogte, en via leuke wandelwegeltjes, een paar klimmen van 24 % (jawel) kwamen we uiteindelijk al midden in de bergen aan de Oostenrijkse grens, op iets meer dan 1100 meter hoogte.  Na een 40 kilometer, hadden we al 650 hoogtemeters op de teller staan.   Wat opvalt is dat de steden hier ongelooflijk proper zijn, veel toerisme dus heel druk, en ook de bossen en omgeving zijn kraaknet.  Ze hebben hier zelfs al belkoeien …  het Alpengevoel is er helemaal.  De benen voelen goed aan en ook bij Jean-Pierre zit het goed, maar morgen komt pas de eerste test.    Op de pasta party hadden we keuze uit 3 sauzen, ’t was te eten, maar dat hou je geen hele week vol.  Al goed dat we op de kookkunsten van onze begeleiders kunnen terugvallen.   Nadien was er de eerste officiële briefing, waar ze ons wisten te vertellen dat we dit jaar over de hoogste pas ooit trekken, en dat is er eentje van 2775 meter.  De kans op regen en grote temperatuurschommelingen is vrij hoog momenteel, dus raden ze aan om steeds iets warms mee te nemen.  Hopelijk krijgen we in de Dolomieten beter weer voorgeschoteld, hoewel vandaag hier toch een regenloze en mooie dag was.  Op papier is de rit van morgen een makkie, en zouden we hier moeten knallen, maar onze vrees voor wat komen gaat is toch vrij groot.  We hebben de eerste kilometers vandaag al verkend, en die zijn echt wel snel te noemen.  Lange vlakken aanloopstroken, met Hageland klimmen, dus nooit echt lang, maar wel pittig.  Er zit 1 serieuze klim in van een 15 kilometer, en daar beginnen we rond kilometer 45 aan.  De laatste kilometer ervan zou echt steil zijn, en daar zullen de meesten te voet moeten gaan.  80 km en een kleine 2000 hoogtemeters, dat mag geen probleem vormen als te temperatuur tenminste niet te sterk daalt en we gespaard blijven van technische problemen.    Het is ondertussen iets na negen, en we gaan onder de wol kruipen.  De stress meter staat hoog, morgen beginnen we eraan!

Techniek staat voor niks de dag van vandaag, zie hier ons eerste verslagske.  We zijn aangekomen in Füssen.   Eindelijk zou ik zeggen, blijkt dat onze chauffeur nie van de snelste.  Neenee, toch niet,  hij heeft het echt prima gedaan, en zijn veilig en wel toegekomen.  Het zicht in de laatste kilometers naar hier is echt wel beangstigend, want je komt vanuit een Ardennen landschap, recht aan de voet nog veel indrukwekkender worden.  Het heeft hier blijkbaar de hele dag geregend, want alles is hier goed nat, en de temperatuur is net niet datgene wat het zou moeten zijn.  We staan hier op een parking aan de sporthal, en de sfeer zit er volledig in.  We staan naast een familie uit Colorado USA, ja watte!  Die hebben pas een tocht achter de rug.  Alle bagage op ’t vliegtuig,  en dan een Mobilhome gehuurd in München, respect!  Zij maakten ons al onmiddellijk wegwijs hier.  Wat later 2 mannen uit Ijsland die een praatje komen maken, dan weer 2 uit Kenia die hun Cape Epic verhaal kwamen vertellen, echt te gek.  Wat later komen er nog Italianen toe, Spanjaarden, Canadezen, …  allemaal gelijkgezinden.    

Onderweg viel alles goed mee, wel af en toe file gehad, heel veel wegwerkzaamheden, maar niks onoverkomelijks.  We hadden alles bij, we waren op ons gemak, en hebben regelmatig een plaspauze ingelast, voor sommigen onder ons echt noodzakelijk …

Onze hut was stampende vol geladen, nie te doen.  Ondertussen hebben we alles moeten reorganiseren, en zo moet dit perfect lukken in de volgende dagen.   Morgen krijgen we hopelijk goed weer, zodat we de benen eens goed kunnen los gooien.   ’t Is nodig, want ik wil absoluut de omgeving eens aanvoelen.  Mijn benen lijken wel op ontploffen te staan, en hopelijk zit de kracht en uithouding er goed in. 

’t Is nu 22hr, we zitten nog buiten maar ’t begint fris te worden.   Volgend verslagje volgt morgen, en dan proberen we er ook wat fotootjes bij te gooien.

De groeten, Tom, Jean-Pierre, Sofie en Koenraad