Vandaag reden Jean Pierre en Tom naar de 41e plaats! En dit in de langste etappe.

Na 5u 54 min en 43 seconden haspelden ze de wedstijd af. In het klassement stijgen ze met deze knalpresatie dan ook 5 plaatsen en komen nu op plaats 52.

In het algemene klassement staan ze op 74.

Zou de fietswissel er voor iets tussenzitten???

Hopelijk kan er vandaag wel een verslag vanuit de bergen toegestuurd worden.

Raceday 3

Heel de nacht regen, en ’s ochtends nog van dat.  Om 6hr gaat de wekker, en Koenraad is net terug van de bakker.   Appelstrudel en verse pistolets.  Hmmm.    Na ’t ontbijt is het even over met regenen, en om iets na 8 begeven we ons naar ons startblok B.  Ondertussen staan we op plaats 62 bij de mannen.  Net als we denken het droog te houden begint het opnieuw te regenen.  De briefing leert ons dat de rit doorgaat zoals gepland.  Het heeft boven gesneeuwd, en dat kunnen we zien van in het dal, maar het zou niet noemenswaardig zijn, en de weg is vrij.  Ze raden wel aan om warme kledij mee te nemen gezien het boven 2 graden is, met wind en neerslag.  Bibberen aan de start, en blij als het startschot weerklinkt, knallen we weer weg in de zenuwachtige meute.  Na wat geslinger van een kleine 2 kilometer, komen we aan onze lastige klim, die ons naar 2737 meter hoogte zal brengen.  Ik was JP in de menigte kwijt geraakt, en zie hem een paar honderd meter voor me de klim opdraaien.  Ik probeer er naartoe te rijden, maar die Apfelstrudel speelt me parten en heeft mijn maag wat ontregeld.  Ik trap te hard op mn adem, en moet wat gas minderen.  Het is nog lang, dus rustig aan is de boodschap.  Het draait voor geen meter, en Jean-Pierre is vandaag in topvorm.  Dat zie je zo, als hij sommige stukken in de klim in zn typische steil aanpakt, rechtstaand op de pedalen, terwijl iedereen gewoon blijft zitten.  Hoe hoger we gaan, hoe kouder het werd, en op ongeveer 2300 meter krijgen we nog ijsregen over ons heen.  Ik zie de top, maar wat later verdwijnt die in de mist.  Boven aangekomen heeft de Pitte zijn regenjasje al aangetrokken om aan de afdaling te beginnen, en dat doen we ook zo snel mogelijk want we zijn bevroren.  Al na een paar honderd meter paniek bij de Pitte.  Geen remkracht !   Wel druk, maar stoppen lukt niet.  De nieuwe niet ingeremde remblokjes lagen aan de oorzaak, en waren te heet geworden.  Wat later was alles terug in orde.  De afdalingen zijn echt wel top.  Vaste ondergrond, dus remmen los en alles geven, het is gewoon kicken! Het zwaarste is achter de rug, en de andere beklimmingen zijn nog wel zwaar, maar niet zo lang meer.  De verbindingsstukken over de weg gaan steeds hard, en opnieuw staat er overal weer heel wat volk alle rijders aan te moedigen.  Na een dikke 40 km zien we JP zijn familie en vrienden weer staan, die ons een banaantje toestoppen, dat smaakt altijd.  Opnieuw zit er vandaag een technisch stuk afdaling in, waar we probleemloos en goed doorkomen.  Ik verschiet soms van mezelf, maar als je voorganger niet twijfelt, ga je automatisch mee.  Verder in de rit kom ik er helemaal door, maar toch voel ik wat vermoeidheid in de benen.  De laatste 15 km zijn gewoon schitterend.  Op en neer over fietspaden en schotter, echt iets wat wij Belgen kennen, en we houden het tempo dan ook strak.  We laten niemand aanpikken, en in de laatste 2 kilometer versnelt JP nog eens, verschalkt eerst een groep van 3 teams, die allemaal moeten passen, en in de laatste kilometer nog een team, die eerst wel proberen mee te gaan, maar eraan zijn voor de moeite.  Het gemiddelde lag vandaag weer iets hoger, op 18,3 en leverde ons een 55^ste plaats op bij de mannen.  We zijn daarmee dik tevreden.  Benieuwd waar dit ons zal brengen in de eindrangschikking.   Buiten het slechte weer aan de start en in op de top, hebben we verder perfect bikeweer gehad.   Zelfs warm bij aankomst in het pittoreske Scuol, waar we gelukkig weer op een camping staan met perfecte sanitaire voorzieningen. 

De pastaparty was vandaag op een hoogte van 2182 meter, waarvoor we de kabelbaan moesten nemen.  Dat gaf ons even de tijd om eens deftig van de indrukwekkende omgeving te genieten, en van het lekkere eten, wat dat was vandaag dik in orde.  Verschillende pasta’s, groenten, slaatjes, … dessert.  Alles was aanwezig.   Het was hier een stralende dag, maar als we naar de bergen kijken hangt er opnieuw een regenfront te wachten.  We rekenen op de Dolomieten!  Daar vallen we aan.   

Raceday 2

’t heeft de hele nacht geregend, en wanneer ik zo over de camping loop, zie ik niks anders dan bedrukte gezichten.  ’t Is een drukte van jewelste op het overvol gestouwde kampeerterrein.  We voorzien ons van de nodige warme armstukken en regenkledij, en begeven ons tegen 8 uur naar de start.  Ondertussen is het gestopt met regenen, en dat geeft toch weer een beetje hoop op het verdere verloop van de dag.  Het is minder druk dan gisteren, en gezien onze uitslag van gisteren, staan we in het startvak achter de pro’s en alle andere top 10 rijders van de verschillende categorieën.   Tijdens de korte briefing weet men ons ook te vertellen dat het in de namiddag zeker en vast gaat regenen, dus maken dat je binnen bent is dan ook de boodschap.   Om 9hr knallen we weg met het gebruikelijke “highway to hell”.  We zijn vertrokken voor een niet te onderschatten ritje van 76km met een slordige 3200 hoogtemeters.      Na een 3-tal hectische kilometers achter de startwagen, wordt het hele pakt gestopt aan een spoorweg, waar er op dat moment een trein zou moeten gaan passeren.  Een dikke 5 minuten later zijn we weg, en beginnen we onmiddellijk aan de zwaarste klim van de dag, die ons naar een hoogte van ongeveer 2000 meter moet brengen.  Jean-Pierre zet het tempo, en alles loopt weer lekker.  Onderweg komt af en toe zelfs een zonnetje piepen, wat later rijden we weer door een regenwolk, maar niks ergs, en we houden het de hele rit zelfs droog.  Ideaal temperatuurje, niet te koud en niet te warm.   De afdaling gaat deze keer een stuk sneller.  Vandaag geen schotter afdaling, maar meer dikkeren stenen, vastere ondergrond, en in geen tijd verliezen we een dikken 900 meter aan hoogte.  Dichter naar het dal toe gaat het over in asfalt, en daar gaat de teller steeds richting 80km/h.  Echt te gek, ik amuseer me hier reuze, maar probeer toch geen te grote risico’s te pakken.  Wat later beginnen we weer aan een klim van 10 kilometer, alleen niet zo steil als de voorgaande.  Hier draaien de percentages tussen de 10 en 20%, echt helemaal mijn ding, maar ik laat JP het tempo bepalen, want het gaat hem minder af.  Hij maakt zich dan ook nog eens druk in zijn piepende schijven, maar dat lossen we vanavond wel op.  De techniek moet hier ook bovengehaald worden, want er zijn toch enkele technische passages waar voorzichtigheid geboden moet worden, wil je niet de ravijn in donderen.  Na de 3 zwaarste klimmen van de dag, was het in stijgende lijn naar Ischgl.  Te gek parkoers, met korte klimmetjes, en veel single tracks / paden.  Af en toe zat er zelfs een jump in.  Een echt Rush parkoer.

Een interview met de Pitte :

Vraag : vertel eens het verloop van de rit van vandaag :

Eerlijk gezegd was het een zware lange eerste klim van vandaag, met serieuze percentages tot 25%.  De eerste afdaling viel goed mee, maar heb hier geen risico’s genomen, maar dat maakte dat we een mooi tempo bergaf maakten.  Op het tussenstuk had ik de kracht niet meer om de snelheid te maken, wat maakte dat we geregeld sommige groepjes voorbij staken, die ons wat later dan weer voorbij kamen.  Wie beweert dat de Transalp niet technisch is, zit er toch naast.  Er zaten verschillende kilometers single track in, met een paar technische afdalingen, die er heel gevaarlijk bij lagen, met scherpe glibberige stenen.   Afstappen was dan op sommige momenten de beste keuze om niet op je bek te gaan.  Wat later op een tussenstuk in een asfalt afdaling verkijk ik me op een andere rijder, en ga tegen de grond.  Derailleur scheef, maar na wat afregelwerk is er mee verder te rijden.  De verhouding asfalt, pad, schotter was vandaag perfect, en het aandeel asfalt was meer dan welkom.   Ik vond het meer dan zwaar genoeg, en heb vandaag veel teams zien doodgaan.   De cijfers zeggen dan ook genoeg, en ons gemiddelde kwam vandaag amper boven de 15km/h.   Zwaar dus

************************ 

Een uurtje na onze aankomst is het hier beginnen regenen, maar wat later veranderde dit in een heuse storm met hagel, donder en bliksem.  We zagen verschillende party tenten en ook gewone tenten vliegen, en in no time werd er hier redelijk wat schade aangericht.  We moesten met zn drieën aan onze luifel gaan hangen, anders had ook die weg geweest.   Het bleef hier maar regenen, en we moesten nog aan onze fietsen beginnen.  Meer dan wat afkuisen, en het aandrijfgedeelte in orde brengen zat er niet in.   De vallei hangt hier vol regenwolken, die van de ene berg naar de andere botsen.  Het blijft dus regenen, en ik heb er mijn buik al van vol.

Morgen staat ons weer wat anders te wachten.  Men verwacht dat het hier om 9hr 0 graden zal zijn, en we krijgen mogelijk sneeuw in onze klim naar de top van 2737meter. Ze zullen enkel een omweg maken, of een neutralisatie inlassen, als er 20 cm ligt.  Ja watte.  Ik hoop dat de Dolomieten beterschap in het weer brengen, want dit is echt niks, en gaat morgen voor heel wat opgaves zorgen denk ik.  Als we ’t overleven, morgen meer ….

Preview stage 2

De eerste etappe zit erop, met een 52e plaats op een half uur van de leiders/

52. Yellow Bikers  BEL 3:41.46,8

De kop is er af... 

Weer slecht geslapen, en al heel vroeg deze ochtend (rond een uur of 5!) was er al bedrijvigheid op de camping.  Ook gisteren avond was de toestroom mobilhomes niet te stoppen, tot laat in de nacht bleven ze aankomen.   Om 7hr gaat onze wekker af, en springen we opgelucht uit bed.  De racekak zit hoog, met als gevolg dat de kleinste plaats in onze mobilhome de populairste wordt.  Koenraad is weeral naar de bakker geweest, en wat later kunnen we lekker ontbijten.  Dan is het effe stressen om alles klaar te maken.  Ook bij Koenraad, want die wil kost wat kost de grote karavaan voor zijn, zodat hij in Imst een lekker plaatske kan uitkiezen.  Om 8hr50 zijn we gepakt, en begeven we ons naar de start.  We waren niet bij de eersten.  Ik denk dat er al een 500 man voor ons stonden, en zo hadden we ook rustig de tijd om alles wat te aanschouwen.  Echt grappig, je ziet vanalles en nog wat aan de start staan, en bij sommigen vraag je jezelf soms af wat die hier in godsnaam komen doen.  We hebben er zelfs met zware all mountain fietsen, of waren het misschien al downhill fietsen.  Dan volgt de briefing, waar niets verteld werd wat we nog niet wisten, en om klokslag 10hr weerklinkt Highway to Hell van AC/DC als startschot.  

Weg zijn we.  De hele massa komt in beweging, en het is een nerveus gedoe door de straten van Füssen.  Massa’s applaudisserende mensen langs de straten en dat doet wel wat met je.  Echt een te gekke sfeer.      Zoals gemeld hadden we de eerste kilometers verkend, en zou het vlammen worden, en dat was ook zo.  Volledig mijn parkoers, en wat voelden de benen goed aan.  Nerveuze bende, veel stoppen en optrekken door de smalle straten en de eerste klimmen, maar het tempo gaat goed omhoog.  Na een 30 tal kilometer hebben we nog steeds 29 gemiddeld over, dus niet echt een Alpen perkoers.  Maar daarna begint het stilaan te komen.  Bij JP draait het iets minder, maar we zijn in elk geval goed onderweg.  Vlak voor de grote klim van de dag, waarbij we klimmen naar 1800 meter staat onze enige bevoorrading van de dag, waar we even een banaan binnen steken, en onmiddellijk verder rijden.  Hier gaat het beginnen denk ik, maar het gaat allemaal zeer vlot.  Na een 15 kilometer klimmen komen we bijna aan de top, en werd er gemeld dat het laatste stuk een stapstuk zou zijn, maar dat heb ik genegeerd, en gewoon naar boven gereden.  Ook weer redelijk wat volk boven.  Na de klim zou het enkel nog bergaf gaan, met nog enkele lichte klimmetjes.  Afdalen op schotter vraagt wel uiterste concentratie, want als je te laat remt, is het zeer moeilijk bijtrekken.  Eindelijk kon ik hier eindelijk de capaciteiten van mijn Rush volledig benutten, en de achterdemper eens openzetten.  15km downhill, ongelooflijk.  Na schotter komt er hier asfalt, en dan gaat het echt hard bergaf.   De laatste 8 km is weer op en neer, maar hoofdzakelijk vlammen.  40km/h en meer is dan ook nooit veraf.  Ik zat vandaag echt wel super, en bij het doortrekken rij ik gewoon weg van de achtervolgende groepjes.  Jean-Pierre zet in de laatste 5 km de tanden op elkaar, en we vlammen naar Imst.  13hr40, we zijn binnen, samen met het team van DC construct.   Een dikke 21,5 gemiddeld, dat gaat de volgende dagen nog serieus zakken.  We hadden 20 gemiddeld voorop gesteld, dus deze rit is al zeker geslaagd.  Algemeen zouden we momenteel op 81 & 82 staan, wat ons hopelijk morgen in een goeie box plaatst.

Koenraad heeft hier een leuke plek uitgezocht op een camping, die ook dienst doet als Transalp Camp.  Goeie douches, heet water, toiletten, zwembad naast de deur, zalig.  Bij aankomst stonden Sofie en Koenraad al klaar met onze recup drankjes, en maakten ons wegwijs in het bikersdorpje waar we alles konden vinden.  Pistolets, fruit, cake, drank, … het is er allemaal.   Voorlopig zijn we dik tevreden over de organisatie en over de prestatie.     Nu volgende 6 zwaarste ritten, met als absolute knaller dag 6.   Voila, da was het vanuit het zonnige Imst.  De regen hebben we hopelijk achtergelaten!

Vannacht heeft het hier nog wat geregend, maar niet spectaculair.   Vrij slecht geslapen, maar toch redelijk goed uitgerust.  Rond 7hr30 was iedereen toch wakker, en Koenraad was al naar de bakker geweest, en kwam met lekker vers stokbrood aandraven.  Wat later moesten we onze parking verlaten, gezien deze blijkbaar gereserveerd was voor de organisatie.  We staan nu op een officieel Transalp Camp terrein , dat ondertussen al bakvol staat.  Ons startnummer afhalen ging vrij vlot, en daarna naar de volgende halte om onze sportzak en T-shirt in ontvangst te nemen.  Startnummer 237 A+B moet je dus de komende dagen in de gaten houden.  Na het officiële gedeelte besloten we de beentjes eens goed los te gooien.  Eerst de fietsen goed nagekeken en in orde gebracht, en dan kon onze kennismaking met de omgeving beginnen.  Füssen ligt trouwens op een 800 meter hoogte, en via leuke wandelwegeltjes, een paar klimmen van 24 % (jawel) kwamen we uiteindelijk al midden in de bergen aan de Oostenrijkse grens, op iets meer dan 1100 meter hoogte.  Na een 40 kilometer, hadden we al 650 hoogtemeters op de teller staan.   Wat opvalt is dat de steden hier ongelooflijk proper zijn, veel toerisme dus heel druk, en ook de bossen en omgeving zijn kraaknet.  Ze hebben hier zelfs al belkoeien …  het Alpengevoel is er helemaal.  De benen voelen goed aan en ook bij Jean-Pierre zit het goed, maar morgen komt pas de eerste test.    Op de pasta party hadden we keuze uit 3 sauzen, ’t was te eten, maar dat hou je geen hele week vol.  Al goed dat we op de kookkunsten van onze begeleiders kunnen terugvallen.   Nadien was er de eerste officiële briefing, waar ze ons wisten te vertellen dat we dit jaar over de hoogste pas ooit trekken, en dat is er eentje van 2775 meter.  De kans op regen en grote temperatuurschommelingen is vrij hoog momenteel, dus raden ze aan om steeds iets warms mee te nemen.  Hopelijk krijgen we in de Dolomieten beter weer voorgeschoteld, hoewel vandaag hier toch een regenloze en mooie dag was.  Op papier is de rit van morgen een makkie, en zouden we hier moeten knallen, maar onze vrees voor wat komen gaat is toch vrij groot.  We hebben de eerste kilometers vandaag al verkend, en die zijn echt wel snel te noemen.  Lange vlakken aanloopstroken, met Hageland klimmen, dus nooit echt lang, maar wel pittig.  Er zit 1 serieuze klim in van een 15 kilometer, en daar beginnen we rond kilometer 45 aan.  De laatste kilometer ervan zou echt steil zijn, en daar zullen de meesten te voet moeten gaan.  80 km en een kleine 2000 hoogtemeters, dat mag geen probleem vormen als te temperatuur tenminste niet te sterk daalt en we gespaard blijven van technische problemen.    Het is ondertussen iets na negen, en we gaan onder de wol kruipen.  De stress meter staat hoog, morgen beginnen we eraan!

Techniek staat voor niks de dag van vandaag, zie hier ons eerste verslagske.  We zijn aangekomen in Füssen.   Eindelijk zou ik zeggen, blijkt dat onze chauffeur nie van de snelste.  Neenee, toch niet,  hij heeft het echt prima gedaan, en zijn veilig en wel toegekomen.  Het zicht in de laatste kilometers naar hier is echt wel beangstigend, want je komt vanuit een Ardennen landschap, recht aan de voet nog veel indrukwekkender worden.  Het heeft hier blijkbaar de hele dag geregend, want alles is hier goed nat, en de temperatuur is net niet datgene wat het zou moeten zijn.  We staan hier op een parking aan de sporthal, en de sfeer zit er volledig in.  We staan naast een familie uit Colorado USA, ja watte!  Die hebben pas een tocht achter de rug.  Alle bagage op ’t vliegtuig,  en dan een Mobilhome gehuurd in München, respect!  Zij maakten ons al onmiddellijk wegwijs hier.  Wat later 2 mannen uit Ijsland die een praatje komen maken, dan weer 2 uit Kenia die hun Cape Epic verhaal kwamen vertellen, echt te gek.  Wat later komen er nog Italianen toe, Spanjaarden, Canadezen, …  allemaal gelijkgezinden.    

Onderweg viel alles goed mee, wel af en toe file gehad, heel veel wegwerkzaamheden, maar niks onoverkomelijks.  We hadden alles bij, we waren op ons gemak, en hebben regelmatig een plaspauze ingelast, voor sommigen onder ons echt noodzakelijk …

Onze hut was stampende vol geladen, nie te doen.  Ondertussen hebben we alles moeten reorganiseren, en zo moet dit perfect lukken in de volgende dagen.   Morgen krijgen we hopelijk goed weer, zodat we de benen eens goed kunnen los gooien.   ’t Is nodig, want ik wil absoluut de omgeving eens aanvoelen.  Mijn benen lijken wel op ontploffen te staan, en hopelijk zit de kracht en uithouding er goed in. 

’t Is nu 22hr, we zitten nog buiten maar ’t begint fris te worden.   Volgend verslagje volgt morgen, en dan proberen we er ook wat fotootjes bij te gooien.

De groeten, Tom, Jean-Pierre, Sofie en Koenraad

Jean-Pierre en ikzelf hadden besloten om naar L’Ardennaise Sébastien Rosseler te trekken.  In tegenstelling tot andere jaren, vertrekt deze niet op de Baraque de Fraiture, maar wel aan de Sporthal van Lierneux.  JP had zich lichtjes overslapen, maar zo had ik rustig de tijd om thuis alles in te laden, en richting Geel te vertrekken.  Rond 8hr15 komen we aan te Lierneux, waar het zeker geen overrompeling is.  Toch vreemd want je had toertochten over verschillende afstanden, en wegritten tot 150km.  Daardoor konden we vlot inschrijven, en moesten we niet aanschuiven aan de pot om ons ding te doen.  Rond 9hr15 waren we klaar en vertrokken we voor onze rit.  Al meteen merkte ik dat mijn banden véél te hard stonden, en of dat nog niet genoeg was, had ik ook de dag van te vooren mijn vork harder gezet, maar ook te hard vrees ik.  Het werd al meteen klimmen geblazen, niks onoverkomelijks, maar ik was al direkt opgewarmd.  Bij de eerste boomwortels die ik tegenkwam schoof ik al bijna op mn bek, en bij het afdalen was het al even moeilijk om recht te blijven.  Maar ja, das goed voor den techniek zeggen ze dan.  Op km 6 komen we aan onze eerste echte klim, en ergens halfweg moet ik JP toch wat meters voorsprong geven.  Mijn hartslag lijkt niet echt heel hoog te gaan, maar dat lag aan de afgelegde 150 kilometer van de dag ervoor waarschijnlijk.  Het zou wel loslopen dacht ik.   Eens boven aan de klim kon ik JP vlot terug inhalen, en bij de volgende klimmen ging het vlotter en vlotter.  Elke voorsprong die ik nam in de klimmen, werden door Jean-Pierre teniet gedaan in de afdalingen.  Daar kwam hij gewoon voorbij gestoven, en moest ik moeite doen om hem niet teveel te laten uitlopen.  Ik had vandaag trouwens mijn hardtail bij, waar ik dus al dik spijt van had gezien ik met de Rush hier het verschil had kunnen maken.  Van echte modder was er al evenmin sprake.  OK, je had hier en daar wel modder passages, maar die waren eerder beperkt.  JP en ik hangen als een jojo aan mekaar.  Dan neemt hij weer wat afstand, wat later ik weer, maar echt wegkomen van mekaar zat er niet in.  We waren mekaar meer dan waardig, en ook deze keer kwam JP weer sterk over.  Dus hebben we de hele rit samengehangen, zodat we mekaar op sommige stukken wat konden motiveren.  De afpeiling was wel een ramp.  Peilen waren er eigenlijk niet te vinden.  Ze hadden gewoon witte lijnen getrokken voor de paden waar je niet in mocht, maar peilen die de richting aangaven waren erg zeldzaam.  Dat maakte dat we regelmatig stevig in de remmen moesten vliegen, om terug te keren naar het voorgaande pad.  Het parkoers was volgens mij ook wel stevig verandert, en leek mij niet op zn minst op één van 1100 HM’s.  Het was behoorlijk veel klimmen, dus moest dit meer geven.  Bij aankomst bleken het er in totaal 1505HM’s te zijn op 72,5 km.  Hartslag gemiddeld was 146.  De vermoeide benen zaten daar voor iets tussen, gezien ik een 8 dagen lange training achter de rug heb.  En van krampen deze keer geen sprake, dus lang leve de magnesium tabletten !   Ik had zelfs weinig gedronken onderweg, 1,5 liter op een rit van meer dan 3hr is niet overdreven.  Dus da mut in orde kome hè. 

Op 3hr26 bollen we binnen, en blijkt dat we hiermee eerst staan.  Maar dan komt de Cleppe binnen, in 3hr05, dus zijn we eraan voor de moeite.  Nog wat later staan we al 4 en 5.  Na onze douche komt Luc Van Hoeck binnenrijden.  Hij dacht er iets van een 3hr30 over gedaan te hebben, wat hem na ons in de rangschikking zou zetten.  Pascal moest nog binnenkomen, dus hopelijk konden we onze posities aanhouden.  Luc wist ons te vertellen dat ze 2 keer gestart waren.  De eerste keer al direkt verkeerd gereden en na 9km stonden ze al aan de bevoorrading van km 68.  Ze zijn dan terug gekeerd, en hebben opnieuw mogen starten.   Na onze traditionele ardennen bbq worst zijn we huiswaarts gekeerd.  Luc stuurde me in de late namiddag nog een SMS en wist me te vertellen dat hij er uiteindelijk 3hr21 over gedaan had.  Damn, hij op 3, wij waarschijnlijk verschoven naar 5 en 6. 

Al bij al dik tevreden.    Transalp, here we come !