Woensdag ging ik naar Ceres samen met Charlotte, Tandi en Ida. Er was een telefoon binnengekomen van een vrouw die zei dat ze misbruikt werd door een man vanop de boerderij en dat de boer haar uit haar huis wou zetten. We hadden een gesprek met de boer. Ik was wat achterdochtig, want veel van de boeren zijn hier heel onbetrouwbaar en behandelen hun personeel allesbehalve goed. Maar deze boer was op de hoogte van de wetten en de huizen zagen er ook heel verzorgd uit. Volgens Ida was deze boer ‘één van de goeie’. Het verhaal van de vrouw bleek ook niet te kloppen. De boer had haar al meerdere keren werk aangeboden, maar ze weigerde dit aan te nemen. En de man die ze beschuldigde was blijkbaar haar vriend die haar had laten staan voor een andere vrouw. Ze wou dus wraak nemen. Heel raar verhaal en eigenlijk waren we dus voor niets naar Ceres gereden. S ’avonds deed ik een poging om te skypen met Marthe. Maar ze was bang van de koptelefoon. Ik klonk nogal brokkelig en alles klonk ook een beetje hol. Ze gaven even de microfoon aan Mona en ik hoorde een lachje van haar, dat was wel leuk. Tante Els herinnerde me eraan dat Mona 1 jaar werd. Wat gaat de tijd toch snel zeg! Het is dus 1  jaar geleden dat ik bij Els en Edwin bleef slapen toen ze naar het ziekenhuis gingen. Ik herinner me nog heel goed dat ik heel de dag vol spanning zat te wachten op een berichtje om te weten of ik er een neefje of een nichtje bij had. Ik hoop dat Marthe en Mona me nog zullen herinneren wanneer ik terug ben!

Donderdag ging ik met Ida naar De Doorns. We gingen daar naar een meeting die georganiseerd werd door Cape Winelands District Municipality. Ze hadden een onderzoek gedaan over de wijzigende ‘employment trends’ op boerderijen in een bepaalde regio. Het was de bedoeling om nu de bevindingen van het onderzoek voor te leggen aan mensen uit het werkveld om het onderzoek dan bij te sturen waar nodig. S ‘avonds ging ik lopen, dezelfde toer die ik hier al altijd loop. Er zijn hier veel loslopende honden, ik heb altijd schrik gehad voor honden, maar ik had die schrik hier precies wat overwonnen. Plots was er terug een hond aan de kant van de weg, met een man ernaast. Ik liep op straat, omdat ik toch liever niet al te dicht kom bij honden, die hond zag me al van ver afkomen maar hij deed niets. Toen ik bijna naast hem was kwam hij naar me toe gelopen, maar ik dacht dat hij gewoon even wou snuffelen of even met me mee wou lopen, want hij stormde niet op me af. Plots beet hij in mijn kuit, ik reageerde heel snel door hem weg te schoppen. En ik begon meteen ook te roepen tegen de man die bij de hond was. Hij zei doodleuk ‘it’s not my dog’. Hij vroeg niet eens of ik in orde was en hij bleef gewoon staan, zonder bezorgd te zijn. Ik was enorm geschrokken en ik wou gewoon zo snel mogelijk naar  huis. Toen ik thuiskwam vertelde ik mijn verhaal aan Charlotte en zij zocht op internet op wat we moesten doen. Door mijn snelle reactie had de hond niet echt de kans gekregen om door te bijten, dus er was geen open wonde, maar de plek waar de hond gebeten had was wel opgezwollen en blauw en rood. We besloten om Karien te bellen om te vragen wat we moesten doen, doordat ik enorm geschrokken was kon ik niet meer goed nadenken. Ze kwam ons ophalen om naar een apotheek te gaan, de vrouw die daar werkte keek naar mijn been en zei dat het niet nodig was om ingeënt te worden tegen rabiës. Ze gaf me een antibacteriële zalf mee die ik op de wonde kon smeren. Ik was heel de avond aan het natrillen, want ik was toch wel behoorlijk geschrokken! We gingen die avond iets drinken, ideaal om mijn zinnen te verzetten.

Vrijdag had ik een vrije dag, we gingen naar Kaapstad om wat rond te wandelen en we deden op het gemak een terrasje. Toen ik thuiskwam zag ik dat mijn ouders intussen dingen hadden zitten opzoeken over rabiës en ze waren er helemaal niet gerust in. Ze stonden er op dat ik een dokter zou zien. Ze hadden me toch ook wel wat bang gemaakt met al hun verhalen, dus ik was ook in paniek op dat moment. Ik belde iemand op om me naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te brengen. Het was een privé-ziekenhuis dat Karien ons had aangeraden voor als er eens iets zou zijn, het was niet te vergelijken met een publiek ziekenhuis, want het was er heel rustig (doordat het behoorlijk duur is waarschijnlijk, maar ik heb een verzekering dus alles zal normaal terug betaald worden). De dokter kon bevestigen dat het niet nodig was om een inenting te krijgen en hij zei dat het normaal was dat mijn been wat stijf zou zijn de komende dagen. Ik belde die avond nog naar mijn ouders om hen te vertellen dat ze niet meer ongerust moesten zijn. Ik zal nu dus op zoek moeten gaan naar een nieuwe looproute, zonder loslopende honden ;-).

Zaterdag stonden we vroeg op om terug naar Kaapstad te gaan, we hadden al een paar keer een poging gedaan om de Tafelberg te bezoeken, maar het was telkens te bewolkt en de collega’s hadden ons verteld dat de kans klein was om een mooi uitzicht te hebben in de winter. Wanneer ik naar de badkamer strompelde (het was behoorlijk vroeg in de ochtend) om me te douchen kwam ik tot de vaststelling dat de elektriciteit op was, ik moest me dus aan de lavabo wassen met behulp van mijn zaklamp.  Er is namelijk ook geen warm water wanneer er geen elektriciteit is. Ik moet nog steeds wennen aan het feit dat je hier elektriciteit moet kopen in de winkel, volgens mij komt het wel vaker voor dat mensen vergeten om elektriciteit bij te kopen. We gingen met de trein. Op de trein en in de stations lopen mensen rond (ook kinderen) om vanalles en nog wat te verkopen: losse yoghurtjes, groenten en fruit, kousen, lijm, posters, chips, snoep, frisdrank… . Toen we aankwamen in Kaapstad was het terug bewolkt, we waren wat ontgoocheld. We besloten toen om gewoon wat rond te wandelen en de Tafelberg in de gaten te houden voor het geval dat het nog zou opklaren. We bezochten een museum over de geschiedenis van de moslimgemeenschap in Kaapstad. Plots klaarde het helemaal op en toen gingen we meteen richting Tafelberg. We wilden eigenlijk omhoog wandelen, maar aangezien de laatste trein al om 17h  was hadden we daar geen tijd voor. We gingen dus met de kabellift naar boven. Het uitzicht was prachtig, ondanks wat wolken hier en daar. We deden een wandeling op de Tafelberg, zo zagen we het uitzicht vanop de verschillende punten. S ‘avonds gingen we terug iets drinken, want intussen was Katherine (de Amerikaanse studente die we hier leerden kennen en die haar stage doet in Limpopo) terug in Stellenbosch. We geraakten aan de praat met een muziek journalist die deze zomer de Belgische festivals wil bezoeken voor zijn werk, ik kan hem geen ongelijk geven natuurlijk J!

17-05-2012 om 00:00 geschreven door Yana  

Het plan om naar Kaapstad te gaan vorig weekend viel in het water. Ik dacht dat ik beter was, maar toen we naar het station wandelden voelde ik dat ik dit al heel vermoeiend was. En mezelf kennende zou ik zoveel mogelijk willen zien in Kaapstad waardoor ik mezelf zou forceren. In het station besloot ik dus om terug te keren naar huis. Ik heb me het hele weekend rustig gehouden en dat heeft geholpen.

Op maandag begon ik na het middageten met het bakken van mijn verjaardagstaarten voor de 50 vrouwen die naar de workshop zouden komen. Het was toch wat meer werk dan verwacht. Ik begon eraan vol goeie moed, maar na een tijdje dacht ik ‘waar ben ik toch weer aan begonnen’.

Op mijn verjaardag moest ik om 5h30 opstaan, dat was toch wel pijnlijk vroeg! Charlotte stond ook op, ook al ging ze niet mee naar de workshop, ze kwam uit haar kamer met een taartje met kaarsjes erop. Er lag ook een pakje op mijn plaats. Echt leuk ! De workshop met de 50 farmwomen was een groot succes. Alle vrouwen waren heel enthousiast en ze leerden veel bij. Er kwam een man praten van het ‘labour department’ en de vrouwen konden vragen stellen. Daarna gingen de vrouwen in groepen zitten, per regio, om de problemen te bespreken die ze ondervinden op de boerderijen. Tussendoor deelde ik mijn taart uit en zongen de vrouwen ‘happy birthday’ voor mij. Ik moest vooraan gaan staan toen ze zongen, toch wel even een ongemakkelijk moment. De vrouwen vonden mijn taart lekker en sommigen vroegen zelfs naar het recept. Ik ben blij dat ik toch heb volgehouden met het bakken ;-). Voor sommige vrouwen was het waarschijnlijk al heel lang geleden dat ze nog eens taart aten, want hier en daar kwam er iemand vragen naar een tweede stukje. We sloten de dag af met een korte manifestatie over de rechten van de vrouw. Er werd terug veel gedanst en gezongen. In de loop van de dag kreeg ik veel gelukwensen en drukkies voor mijn verjaardag en ik kon zien dat de vrouwen echt oprecht waren, heel tof! Toen ik thuis kwam sprong Karien vlug binnen met een fles wijn, een plantje en lekkere dingen om te eten. Daarna ging ik taart brengen naar wat vrienden. Ik wou gewoon thuis eten die avond, maar Knowledge en Shephard verrasten me met een etentje. Het was een atypische verjaardag, maar ik heb enorm genoten van de dag en het was een verjaardag om nooit meer te vergeten!

Aangezien ik gewerkt had op een feestdag bleef ik  thuis op 2 mei. Ik beantwoordde de vele verjaardagsberichten en mails (waarvoor dank), ging naar de wasserij en ik bakte nog een taart voor de collega’s op het werk. Ik kon eigenlijk even geen taart meer zien  na de bakmarathon op maandag, maar ik hield toch vol om nog een laatste taart te bakken. In de namiddag sprong ik dan binnen op het werk met mijn versgebakken taart en de collega’s waren enthousiast.

Zaterdag had Claus alle collega’s uitgenodigd voor een afscheidsbraai, hij is gisteren terug naar Duitsland vertrokken.  De braai vond plaats bij Sharon thuis, omdat zij een gezellige tuin heeft. Er was veel volk en het was een gezellige middag/avond. Liyema, het dochtertje van Bongeka was ook meegekomen, ze was bang dat ik ook naar huis zou vertrekken. Ze spreekt enkel Xhosa en Afrikaans, dus we kunnen eigenlijk niet met elkaar praten, maar je kan gelukkig veel doen met gebaren J. Na een paar regenachtige dagen was het terug zonnig, ideaal voor de braai! Toen de zon onder ging was het wel frisjes, maar ik begin het weer hier wat te kennen, dus ik was voorbereid met 2 truien (ik heb een fleeze-trui gekocht vorige week, ik had dit niet meegenomen van thuis, omdat ik niet verwacht had dat ik dit hier nodig te hebben).

Zondag was het ook terug een zonnige dag, dus ik nam mijn boek en ging in een parkje zitten om van de zon te genieten. De collega’s zijn me wat bang aan het maken voor ‘de winter’ hier, dus ik wil zoveel mogelijk genieten van de zon als die er is. Al denk ik dat de winter hier echt wel goed zal meevallen.

Een job hier is om alle winkelkarren te verzamelen die mensen achtergelaten hebben in de hele stad. Mensen nemen de winkelkarren mee tot bij hun huis en laten de kar dan gewoon ergens achter. De supermarkten hebben een groep mensen ter beschikking die dan de karren overal moeten gaan ophalen. Je kan ook aan één van hen vragen om je kar met boodschappen naar je huis te duwen in ruil voor een kleine fooi. Zwervers gebruiken de karren ook om hun hele hebben en houden in te vervoeren en ik heb ook al gezien dat sommigen de karren ombouwen om zo van alles en nog wat mee te vervoeren. Zo zag ik bijvoorbeeld iemand die op het onderstel van een winkelkar een oude badkuip gezet had om zo lege flessen te vervoeren. 

08-05-2012 om 10:09 geschreven door Yana  

Vorige week donderdag  at ik voor de eerste keer  ‘pap’, een typisch gerecht uit Zimbabwe. Je kan het vergelijken met rijst die heel goed gekookt is en dan in een papje aan elkaar plakt. Je moet het met je handen eten. Bij die pap worden groenten en vlees gemaakt. Ik vond het heel moeilijk om alles deftig op te eten en ik heb me ook wat verbrand aan het warme eten. Toen ik mijn linkerhand wou gebruiken werd me verteld dat dit niet de bedoeling was, je mag slechts één hand gebruiken.

Intussen hoorde ik dat de obers hier ongeveer 9 rand per uur verdienen, dat is zo’n  90 eurocent. Er wordt dus echt wel gerekend op een fooi. Dat verklaart wel waarom er in alle cafés en restaurants zoveel personeel rondloopt. Wanneer er weinig volk is kan het dus zijn dat de obers met weinig geld naar huis gaan, maar op drukke avonden kunnen ze wel een mooi bedrag verdienen.

Een opmerkelijke vaststelling is dat het afval hier helemaal niet gesorteerd wordt, alles wordt gewoon in één zak gegooid, zelfs het glas. Ik voel me er heel ongemakkelijk bij om alles zo ongesorteerd in de vuilbak te gooien! Mensen gooien hier ook veel dingen gewoon op straat of nadat ze ergens iets gegeten hebben laten ze alles gewoon achter.

Vrijdag had ik een vrije dag, omdat we de week ervoor een paar keer laat gewerkt hadden mocht ik die overuren opnemen. Ik heb die dag uitgeslapen en daarna op het gemak boodschappen gedaan. Plots kreeg ik telefoon van Bongeka dat ze zich verveelde op het werk. Er was bijna niemand aanwezig op kantoor en ze had niet echt iets te doen zei ze. Ik sprong dus even binnen op kantoor tijdens de lunchpauze en ik ging iets drinken met Bongeka.

Zaterdag ging ik naar Camps Bay met Knowledge, Shephard, Anita (vriendin van Shephard), de zus van Anita en haar 2 kindjes en nog een vriendin. Ze zijn hier op vakantie vanuit Zimbabwe. Ze hadden nog nooit de zee gezien, ze hadden dus de tijd van hun leven. Het was heel leuk om hen bezig te zien J!De rit van en naar Camps Bay was niet echt comfortabel, ik zat op de achterbank samen met 3 vrouwen en 2 kinderen. Je zou denken dat het onmogelijk is om met zijn allen in de auto te passen, maar dat lukte wel degelijk. We mochten de auto gebruiken van Shephard zijn broer. Toen we hem terugbrachten drongen ze erop aan dat we zouden blijven eten. Toen at ik dus terug pap en het ging al wat beter dan de eerste keer. De vrouw was vergeten dat ik geen vlees at en ze had het vlees en de groenten door elkaar gemengd, ze zei dat ik de groenten eruit kon vissen, maar ik ben er vrij zeker van dat ik vlees heb ingeslikt. Ik vond het echter heel vervelend om alles te weigeren, dus heb ik het gewoon opgegeten. Voor ik naar hier vertrok had ik gezegd dat ik op zo’n momenten mijn principes wel opzij kon schuiven ;-).

Zondagmiddag ging ik iets drinken in Kayamandi (township naast Stellenbosch) met Knowledge en een vriend van hem. De drank in de bar werd verkocht vanachter een tralies, wat ik toch wel wat vreemd vond. De meeste mensen drinken hier ook bier uit grote flessen, maar het alcoholgehalte is hier wel lager dan bij ons. En tijdens de weekends wordt er behoorlijk veel gedronken overal. Ik was terug de enige blanke, wat opnieuw vreemde blikken opleverde hier en daar. Toen we binnenkwamen kwam er een oude man naar mij die het heel plezant vond dat ik als blanke in een zwarte bar kwam. Toen we naar huis wandelden waren Knowledge en zijn vriend (waarvan ik de naam vergeten ben) enorm op hun hoede, Kayamandi staat namelijk bekend als een onveilige plaats. Ik voelde me op geen enkel moment bedreigd, maar ik ben misschien soms te gerust in alles ;-). We zijn zonder problemen thuis geraakt. Ik heb me hier nog geen enkele keer bedreigd gevoeld en ik ben hier nu toch al een hele periode, alle verhalen over het onveilige Zuid-Afrika zijn dus volgens mij wat overdreven.

Dinsdag en woensdag bracht ik door in bed, ik had te kampen met een zware verkoudheid (of misschien was het wel een griepje, want ik zweette me te pletter af en toe). De collega’s probeerden me allerlei medicijnen aan te smeren, maar de mensen die me kennen weten dat ik daar geen fan van ben ;-). Slapen en veel water en thee drinken is de beste remedie in dergelijke situaties. Vandaag ben ik terug op het werk. Ik kan niet ademen door mijn neus en er is een druk in mijn hoofd, maar ik heb de indruk dat het al wat beter gaat dan de voorbije dagen. Ik neem nu echinacea druppels in de hoop er snel terug bovenop te zijn.

Morgen vertrekken Charlotte en ik voor een weekendje naar Kaapstad. Ik kijk er al naar uit om in een echt bed te slapen ;-)! We komen terug op maandagochtend, s ’middags ga ik heel de middag taarten bakken. Ik heb namelijk een workshop op mijn verjaardag met 50 ‘farmwomen ‘ en ik wil hen trakteren op taart, misschien een beetje een zot idee, maar ik heb er zin in J.

26-04-2012 om 14:05 geschreven door Yana  

Vorige week was Ida ziek en zij is de verantwoordelijke van ons programma, dus we hebben niet zoveel gedaan tijdens haar afwezigheid. De mensen zullen zich hier zeker niet overwerken, dus wanneer er iemand afwezig is vallen sommige dingen wat stil.

Vrijdagavond gingen we op pad met Katherine (de Amerikaanse studente die we leerden kennen toen Griet hier was). Katherine nam even vrijaf van haar stage in Limpopo om ons te bezoeken. We gingen eerst iets eten en daarna gingen we iets drinken in verschillende bars en clubs. Het was een korte nacht, dus toen ik de zaterdag mijn stageverslag wou afwerken ging dat niet zo vlot. S’avonds besloten we op het gemak te kijken naar een film. We keken naar ‘The tree of life’.

Zondag was een sportieve dag, we huurden fietsen en we reden eerst naar Ivana om dan verder te fietsen naar Jonkershoek. Ik vond het heerlijk om te fietsen, het was de eerste keer dat ik terug op een fiets zat sinds ik hier ben. Toen we aan het wandelen waren in het prachtige natuurreservaat werden we een paar keer helemaal nat geregend. Maar we hadden s ’morgens al gezien dat er regen in de lucht ging, dus we waren er op voorbereid. Het deed echt deugd om te wandelen en te fietsen. Ik zal het nog maar eens zeggen: het is hier prachtig!

Maandag was het de bedoeling om vrouwen te verzamelen om vrouwengroepen op te richten in verschillende regio’s. In de ochtend gingen we naar Kayamandi, we hadden daar een meeting met een paar vrouwen. We vertelden hen over  de organisatie, over het labour rights programma, over de komende activiteiten… . Daarna gingen we naar Paarl en Bekweni. We moesten van nul beginnen, we reden dus overal wat rond en wanneer we een paar vrouwen samen zagen spraken we hen aan. Het was een succesvolle dag , want alle vrouwen die we aanspraken waren geïnteresseerd en waren ook echt enthousiast. We vroegen hen om meer vrouwen te mobiliseren.  Volgende week hebben we meetings met de verschillende groepen.

Dinsdag ging ik wat vroeger naar kantoor omdat ik wist dat we om 9h zouden vertrekken naar Wellington. Maar toen ik aankwam bleek dat er een telefoontje binnengekomen was op het werk van een meisje dat uit haar huis gezet was door de boer. We gingen eerst naar het politiekantoor voordat we de boerderij betraden, want de boeren zien onze organisatie niet zo graag komen en er wordt vaak geweld gebruikt, je mag ook niet zomaar privaat domein betreden. Toen we aankwamen bij de huizen bleek dat de boer die ochtend begonnen was met het afbreken van een huis. Het meisje dat in het huis woonde is 20  jaar en mentaal gehandicapt. Haar beide ouders zijn gestorven, haar broer zit in de gevangenis en haar vriend werd diezelfde dag opgepakt omdat hij het meisje misbruikte. De hele inboedel lag voor het huis gesmeten. Het meisje wist echt totaal niet wat er allemaal aan de hand was. We luisterden naar het verhaal van de mensen op de boerderij, echt schrijnend wat daar allemaal gebeurt! De huizen waren allemaal in erbarmelijke toestand, ongelofelijk dat mensen zo moeten leven! We namen het meisje en haar tante mee naar het politiebureau om een klacht in te dienen tegen de boer. Ze wilden ons echter niet helpen, we denken dat ze zelf ook bang waren voor de boer. Ik begrijp echt niet dat ze niets hebben opgeschreven, zelfs onze namen niet, helemaal niets. We vroegen dan of ze de boer konden halen, zodat we een gesprek konden hebben met hem. Ze reden naar ginder, maar hij weigerde mee te komen. We zaten uren in het politiekantoor. We moesten ook een slaapplaats zoeken voor het meisje, want de tante zei dat haar man veel drinkt en ze vertrouwde hem niet met het meisje. Uiteindelijk kon ze dan bij een andere vrouw van de boerderij verblijven. Ida belde toen naar het Labour Department en zij regelden een advocaat voor het meisje, we kregen intussen telefoon dat bezig zijn met de zaak. Ze zijn bezig met de farm workers te interviewen en ze hebben papieren mee die ingevuld moeten worden door de politie. Ze vertelden ons ook dat er wel degelijk een klacht kan ingediend worden tegen die boer. Een leuke ervaring was dat ik mocht meerijden met de politiecombi. Mijn collega’s wilden me achteraan in de combi zetten (de ruimte met tralies aan), ze zeiden dat het grappig zou zijn om te zien hoe twee zwarte politiemensen een blank meisje vervoerden op die manier. Ik verkoos toch de voorzetel ;-). S ‘avonds hadden we nog een meeting op een andere boerderij, ik was dus de hele dag in de weer waardoor ik geen tijd had om na te denken over alles. Toen ik thuiskwam begon alles door te dringen en ik voelde me echt ‘down’ toen. Ik had het enorm lastig. Ik heb toen een douche genomen en een tas thee gedronken en ik ben vroeg in mijn bed gekropen.

Woensdag vertelde ik aan Ida dat ik het moeilijk had met de dingen die we meemaakten en we zijn toen even gaan samenzitten om erover te praten. Ze zij dat ik altijd mocht roepen als het nodig was, dat het beter was om erover te praten. Ik ben blij dat ze me wat hebben opgevangen! S'avonds kregen we bericht van Jasper (onze klasgenoot die zijn stage doet in Plettenberg) dat hij in Stellenbosch was. Hij is op rondreis met zijn ouders. We gingen met zijn allen iets eten. Het was leuk om nog eens te praten met West-Vlamingen, want ik ben mijn accent aan het verliezen ;-). We wisselden verhalen en ervaringen uit, het was een leuke en gezellige avond.

19-04-2012 om 11:16 geschreven door Yana  

Op 3 april werd Ida telefonisch geïnterviewd door de radio naar aanleiding van het Embizo van vorige week, ik hielp haar met het beantwoorden van sommige vragen en ik probeerde haar aan te moedigen, want ze was wat zenuwachtig. S ’avonds was er een infosessie in klapmuts. Voor de meeting ging ik mee naar Bongeka haar huis. Ze woont samen met haar vriend en dochtertje in een huisje dat gebouwd is uit golfplaten. De muren zijn niet helemaal dicht, waardoor er stof en wind binnenkomt langs alle kanten. Er is ook geen water aanwezig in het huisje, ze moeten dus telkens achter water wanneer ze willen afwassen, water willen drinken, zich willen wassen… . Ze had wel iets moois gemaakt van haar huis. Het was een komen en gaan van vrienden en familie en ik maakte onder andere kennis met haar broer. Hij maakt foto’s op feesten. Ik zag ook Liyema terug, het dochtertje van Bongeka. Ze zat boordevol vragen. Zo begreep ze niet dat ik geen Afrikaans sprak als blanke en ze begreep niet zo goed hoe ik naar hier gekomen was. Er kwamen 11 vrouwen opdagen op de informatiesessie, wat minder was dan gehoopt/verwacht. Er werd besproken wat we konden doen om meer vrouwen te mobiliseren. Blijkbaar is de klapmuts-gemeenschap moeilijk te organiseren. Er waren een paar nieuwe vrouwen aanwezig, dus we overliepen de namen en iedereen kreeg de kans om problemen aan te brengen en om vragen te stellen over het werk op de boerderijen. De aanwezige vrouwen waren enorm gemotiveerd en zullen er dan ook alles aan doen om de volgende keer meer vrouwen te verzamelen. Ik nam verslag van de meeting. Op het einde gingen we allemaal in een cirkel staan voor een gebed en we hielden ook een minuut stilte voor twee vrouwen die gestorven waren.

Woensdagavond kwamen Claus, Ivana en Tande op bezoek. Charlotte maakte een heerlijke pastaschotel klaar. Het was een gezellige avond, het is leuk dat we allemaal zo goed overeen komen!

Donderdag mocht ik mee naar  een bijeenkomst in Kaapstad. Ik moest op 5h opstaan, want Ida wou de ochtendspits vermijden. We waren veel te vroeg in Kaapstad en de andere vrouwen hadden nog niet ontbeten, dus toen gingen we naar Wimpy. Daar at de rest een ontbijt bestaande uit frieten, worst, ei, tomaat en toast. Ze houden hier echt van vettig eten, sommigen eten bijna elke dag frieten met kip of vis. Ik hield het bij een tas rooibosthee, want ik had al ontbeten (muesli met yoghurt en fruit). Op de bijeenkomst werden de nieuwe arbeidsrechten overlopen, we kregen die ook op papier. Ik ga alles nog eens goed doornemen, want het is interessant om te weten wat er in de nieuwe wetten staat.

Vorige week heb ik loopschoenen gekocht, ik miste het om aan sport te doen. Ik wou eerst kijken voor heel goedkope schoenen, omdat ik ze misschien zal moeten achterlaten, maar toen dacht ik dat dit geen goed idee zou zijn voor mijn rug en ik besloot dus om toch te kiezen voor duurdere schoenen. Intussen ben ik al twee keer gaan lopen, 1 keer in de vlakke zon en de tweede keer tussen de buien door. Het deed echt enorm deugd om te gaan lopen.

Vrijdag moesten we niet werken, Goeie Vrijdag is hier een officiële feestdag. Ik heb dus eens uitgeslapen en s ’middags gingen we picknicken samen met Tande. We namen ook onze boeken mee. Het was een rustig dagje, wat wel eens deugd deed.

Zondag hadden we een ‘paasontbijt’ voorzien met croissants, eclairs en donuts. Het was de eerste keer dat we koffiekoeken aten, dus het smaakte! We hadden ook ovenfrieten gekocht, maar die waren helemaal niet zo lekker als verwacht/gehoopt. Wanneer ik terug thuis ben zal ik dus met volle teugen genieten van de overheerlijke Belgische frietjes. S ’middags mocht ik mee met Knowledge en Shephard naar hun familie (de mensen bij wie ik al een paar keer ging thuiswachten). Daar aten we taart. Ik miste het wel om paaseitjes te rapen in de tuin, misschien kan de paashaas nog vlug even binnenspringen als ik terug ben?

Op paasmaandag besloten we naar Kaapstad te gaan, om de Tafelberg te bezoeken. We kochten een ticket voor de 'hop on, hop off toeristenbus', zodat we de belangrijkste bezienswaardigheden van Kaapstad konden zien. Toen we aan het loket stonden van Table Mountain wist de vrouw ons te vertellen dat er geen uitzicht was die dag, omdat het wat bewolkt was. We besloten toen om een andere keer terug te komen. We stapten af bij Camps Bay om daar te lunchen. Om 5 uur hadden we onze laatste trein terug en we moesten lopen om die trein te halen. Op de trein ontmoetten we meneer Franken, hij moest bij elke halte door het raam hangen om te roepen welke haltes er nog aan bod zouden komen. Plots kwam hij bij ons zitten om een praatje te slaan. Hij werkt al 36 jaar voor Metrorail en binnen 4 jaar moet hij op pensioen. Hij vertelde met heel veel passie en enthousiasme over zijn job en hij nam ons ook even mee in de locomotief van de trein.

Tot de volgende!

10-04-2012 om 10:33 geschreven door Yana  

Vorige week zaterdag gingen we uit in Kayamandi, Bongeka had ons meegevraagd. We werden vergezeld door onze twee Zimbabwaanse vrienden. Heel wat mensen verklaarden ons zot dat we daar naartoe gingen, Kayamandi is een township waar het niet echt veilig is om rond te lopen. Het feestje vond plaats in openlucht, echt heel gezellig! We waren de enige blanken, dus toen Bongeka aankwam was het gemakkelijk om ons terug te vinden. We waren vroeg, dus er was eerst niet zoveel volk maar al snel werd het drukker en barstte het feestje los. Ik kreeg hier en daar een complimentje dat ik goed kan dansen en dat ik ‘african hips’ heb, al is er toch wel nog werk aan de winkel vind ik. Heel wat mensen waren bezorgd, want af en toe vroeg er iemand hoe we naar huis gingen en als we wat te lang wegbleven kwamen ze ons zoeken. Lief van hen, maar ik moet zeggen dat ik me op geen enkel moment bedreigd voelde ofzo. Het was een geslaagde avond, zeker voor herhaling vatbaar.

Maandag moest ik verslag typen van een workshop. De workshop werd georganiseerd ter voorbereiding van een tweedaagse workshop in Kaapstad, waar verschillende organisaties en mensen uit het werkveld aanwezig waren (farm workers, seks workers & home based care workers). Eerst moesten de vrouwen hun verwachtingen en bezorgdheden voor de workshop opschrijven. Tijdens de workshop werden de werkervaringen besproken en de problemen die de vrouwen daarbij ondervinden. Ook werd er gepraat over de problemen die er zijn om vrouwen te organiseren.

Vorige week moest ik samen met Tande werken aan een press release naar aanleiding van het embizo dat georganiseerd werd deze zaterdag. Een embizo is een bijeenkomst waarbij de minister in debat treedt met ‘het werkvolk’. Fatima vroeg ons om een persbericht te schrijven, we hadden dat nog nooit gedaan dus het was niet eenvoudig. Uiteindelijk herschreef Fatima ook bijna de hele tekst, maar het was wel fijn dat ze ons de kans gaf om het te proberen. Volgende keer zal het wel beter gaan.

Ik ging ook mee met Bongeka en Ida om te praten met een meisje dat onterecht ontslagen werd. Op haar 17^de werd ze zwanger van een man van bijna 40. Er ontstond een ruzie tussen de familie van het meisje en de man omdat hij na de geboorte niet wou betalen voor het kindje en er ook niet wilde voor zorgen. De boer koos de kant van de man en hij zei dat het meisje teveel herrie schopte op de boerderij, daarom ontsloeg hij haar. Ze had helemaal niets verkeerd gedaan. Omdat WFP niet zo geliefd is bij de boeren moesten we het meisje gaan ophalen aan de poort van de boerderij en toen namen we haar mee naar een plaats wat verder om met haar te praten. De boer reed af en toe voorbij om te zien wat we aan het doen waren.

Vrijdag gingen we met de 5 interns naar een feestje van de school van Ida’s kleinkinderen. Ida kwam ons na het werk oppikken. We gingen eerst naar haar huis om samen iets te eten. Het feestje was dik in orde. Er was veel volk en de muziek was goed, ik heb terug veel gedanst die avond.

Zaterdag moest ik vroeg opstaan om naar het embizo te gaan, het was een pijnlijk korte nacht. Het embizo werd georganiseerd door het ‘labour department’ en aangezien ik voor het ‘labour programme’ werk was het dus interessant om dat bij te wonen . De minister van arbeid en een paar vertegenwoordigers van de overheid kwamen spreken en er was de mogelijkheid om vragen te stellen of opmerkingen te geven. Voor WFP werden er twee bussen geregeld, maar er kwam een bus niet opdagen, daardoor waren er dus heel veel farmworkers tekort. De vrouwen stonden te wachten op de bus, maar toen het te lang duurde gingen ze terug naar huis. In het publiek zaten farmworkers, vakbonden en organisaties die de farmworkers vertegenwoordigen. Wanneer er gesproken werd in het Engels werd er vertaald in het Xhosa en het Afrikaans. Toen de interactieve sessie aanbrak werd al snel duidelijk dat er teveel mensen waren die aan het woord wilden komen. Maar buiten stonden allerlei kraampjes waar de mensen hun verhaal konden doen. Eén vrouw vertelde dat ze al 12 jaar zonder proper water zat, ze moest de was doen in bruin water waardoor het schoolhemd van haar kindje bruin was geworden. Ze had ook geen elektriciteit. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog zo zou moeten leven en ze nodigde de minister uit om eens een kijkje te komen nemen. Een ander probleem dat besproken werd was het vervoer, dat vaak heel gevaarlijk is. De boeren vervoeren de arbeiders in trucks, waar wij dieren in zouden vervoeren. De farmworkers vroegen zich af hoe het zat met eventuele verzekeringen. Ook bleek dat sommige seizoenarbeiders moeten betalen voor hun veiligheidskledij en dat de kleren vaak te dun zijn. De minister vertelde dat ze 39 boerderijen bezocht had en dat er slechts op 3 boerderijen problemen waren. Fatima (onze directeur) reageerde daarop dat de boerderijen op de hoogte waren van de komst van de minister, dat dit dus zorgde voor een vertekend beeld. Ze nodigde de minister uit om haar overall aan te trekken en het werkveld in te trekken. Ze zei ook dat er te weinig inspecteurs waren en dat de overheid weigerde om samen te werken met de vakbonden en de andere organisaties in het werkveld. Omdat we met zo weinig waren van WFP kregen we allemaal een VIP-badge. Na het embizo mochten we gaan lunchen in de VIP-tent. De vrouwen die mee waren genoten met volle teugen van de uitgebreide maaltijd. Aan de overkant van het terrein werd er eten uitgedeeld aan de mensen van het dorp, het was een echte stormloop. Het was eigenlijk de bedoeling om enkel eten te geven aan de farmworkers die aanwezig waren op het embizo, maar al snel stond het hele dorp daar.

Na het embizo gingen we naar een braai bij Sharon. Haar huis grenst aan het Jonkershoek Nature Reserve, echt een heel mooie plaats om te wonen. We zaten heel de avond buiten op een paar bankjes, rond twee vuurtjes. Het gezelschap bestond uit Sharon en Thandi (collega’s), 3 vrouwen die betrokken zijn bij de activiteiten van WFP, wij (de 5 interns), een dronken buurman en de zoon van Sharon met zijn vrienden. Achteraan de tuin stond een soort hutje/tuinhuis waar de zoon van Sharon en zijn vrienden vaak rondhangen, zij zorgden de hele avond voor muziek. In België zouden de buren al lang komen klagen zijn over de te luide muziek. Er werd terug veel gedanst. En de dronken buurman raakte blijkbaar voor de eerste keer in zijn leven een blanke vrouw aan. Hij was dronken op een aangename manier, daarom wou ik hem wel een paar dansen gunnen. Het was een heel sympathieke man, maar hij had duidelijk een alcoholprobleem. Hij was nog maar in de 30, maar hij zag er echt veel ouder uit. Het was wel wat vreemd om te zien dat de jonge gasten zaten te drinken en drugs gebruikten en dat hun ouders daar niets van zeiden.

Gisteren ging ik mijn was doen bij de nonkel van Knowledge, terwijl we zaten te wachten vroegen ze ons plots of we het zagen zitten om op de kindjes te letten, zo moest ik dus onverwachts een hele dag babysitten. Ik was er niet echt op voorbereid, maar ik deed het met heel veel plezier.

Het was een heel druk weekend, ik ben dus wat moe nu, maar ik vind het echt fantastisch dat iedereen ons uitnodigt voor vanalles. 

02-04-2012 om 11:47 geschreven door Yana  

Op 12 maart maakten we kennis met de drie andere interns. Claus (uit Duitsland) blijft twee maanden,  zijn vriendin Ivana (uit Peru) en Thandi (uit G.B) blijven 3 maanden. Zij zullen allemaal werken voor het ‘cooperatives programme’.

Nu zij er waren zaten we eens allemaal samen om te bespreken wat wij kunnen doen de komende maanden. Ik zal samenwerken met Ida en Bongeka bij het ‘Labour Programme’. Dit programma licht de farm workers in over hun rechten. Zo is er vanaf 1 maart bijvoorbeeld een nieuw minimumloon en de meeste farm workers zijn daar niet vanop de hoogte. Via workshops, informatiesessies, pamfletten, huisbezoeken… worden de farm workers op de hoogte gebracht van hun rechten. Ida groeide op op een boerderij en ze heeft er dus ook heel lang gewerkt, Bongeka komt ook uit het werkveld waardoor beide vrouwen enorm gedreven zijn. Heel leuk om samen te werken met hen!

Dinsdag wilden de collega’s graag samen eten. Ze stelden voor om braai te doen. Ik hielp met het snijden van de groentjes, Claus en Thandi (de twee mannelijke interns) stonden aan de braai. De vrouwen bij WFP moeten wat wennen aan het mannelijke gezelschap, er hebben hier namelijk nog nooit mannen gewerkt. Op de braai lagen heel grote stukken varkensvlees en ze hebben hier ook de gewoonte om ‘braaibrood’ te eten. Dat zijn gewoon twee boterhammen met daartussen tomaat en heel veel ajuin, een soort croque-monsieurs op de bbq dus. Hiermee was mijn eerste braai een feit. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan zou ik uiteraard vegetarische dingen voorzien.

Toen we woensdag aankwamen op het werk vertelden ze ons dat we mee mochten met Elna naar Ceres om een paar scholen te bezoeken. Na de schoolbezoeken moest Elna nog naar een meeting, dus ze waarschuwde ons dat het een lange dag zou worden. Onderweg naar Ceres vloog er een steen tegen ons raam. Er was een serieuze ster recht voor de chauffeur. Elna had wat schrik om verder te rijden, aangezien er hier nogal veel putten in de weg zitten en het s ’avonds ook wel serieus kan afkoelen. We stopten op een kampplaats waar WFP soms dingen organiseert. De man nam Charlotte en mij mee in zijn jeep om ons een rondleiding te geven op het terrein. We zagen zebra’s en springbokken. We stopten ook bij de buren die gewonde springbokken verzorgden. Eén van de springbokken volgde me overal en likte mijn benen helemaal af, altijd leuk. Toen we terugkwamen van de rondrit had Elna beslist om niet verder te rijden, we keerden dus terug naar Stellenbosch. We waren dan toch vroeger terug dan verwacht en we hebben geen scholen bezocht, maar ik weet intussen dat de dingen hier niet altijd verlopen als verwacht en ik geniet van elke belevenis.

Vrijdagavond ging ik met Knowledge babysitten op zijn twee nichtjes. We gingen hen eerst ophalen op school en daarna gingen we naar hun appartement. Daar kwam ik nog maar eens tot de vaststelling dat privacy iets typisch ‘westers’ is. Het appartement had één slaapkamer en daar sliepen de ouders en hun dochter in. De ouders studeren nog allebei en hun dochtertje heeft heel veel energie, ik kan me dus heel goed inbeelden dat het niet zo evident is om zo te leven.

Zaterdag vertrokken we samen met Claus en Ivana op roadtrip, woensdag 21 maart is een feestdag in Zuid-Afrika (Human Rights Day), dus WFP ging pas terug open op donderdag. We besloten daarvan te profiteren dus trokken we erop uit voor een paar dagen. We reden eerst naar Kirstenbosch, dat is een grote botanische tuin in Kaapstad. Nadat we daar hadden rondgewandeld reden we door naar Cape point. Daar bezochten we een vuurtoren, een gezellig strandje en ook ‘Kaap van de goeie hoop’. Dat laatste was meer voor de naam dan voor wat er te zien viel. Op het domein van Cape Point liepen baboons rond. Deze dieren zien er heel schattig uit, maar zijn blijkbaar behoorlijk gevaarlijk. Zo zagen we bijvoorbeeld dat er eentje in een auto probeerde te klimmen via het raam.

De eerste nacht sliepen we in een bacpackers in Simonstown, daar deelden Charlotte en ik de kamer met nog twee andere mensen. Vanop het terras van de backpackers kon je de zee zien, ideaal om s ’morgens een tasje thee te drinken.

Zondagochtend gingen we de pinguïns bekijken en daarna reden we verder naar Strand, daar geraakten zowel Charlotte als ik verbrand. We hadden ons nochtans goed ingesmeerd, maar de zon stond op haar hoogste punt, dus dat zal teveel van het goeie geweest zijn waarschijnlijk. De dagen erna moesten we ons dus wat bedekt houden en goed smeren met aftersun.

Die avond sliepen we in Mosselbaai, in een bacpackers in de vorm van een trein. De trein stond vlakbij de zee, waardoor je de zee kon horen wanneer je in bed lag. In Mosselbaai viel er eigenlijk wel niet zoveel te beleven.

Maandag stopten we in Victoriabaai, Ivana en Claus gingen het water in, Charlotte en ik bleven flink in de schaduw zitten, kwestie van onze verbrande huid wat rust te gunnen.

De volgende stop was Knysna. We wandelden wat rond in dit gezellige dorpje en ik kocht een olifant gemaakt uit blik in één van de kraampjes. Ik weet dat het de bedoeling is om wat af te dingen, maar ik heb waarschijnlijk toch teveel betaald. De man was wel heel sympathiek en hij legde uit dat het heel moeilijk was om dingen te maken uit blik, hij toonde ook zijn handen die vol zaten met schrammen. Ik zou graag enkel aandenkens kopen aan mensen die de dingen zelfgemaakt hebben, omdat ik dan weet dat het geld bij hen terecht komt.

‘ S avonds belandden we in Plettenberg. Daar zagen we Jasper (medestudent die daar zijn stage doet). We wisselden ervaringen uit tussen pot en pint. Het was een heel gezellige avond.

Dinsdag mochten Charlotte en ik  mee met Jasper naar de township waar hij zijn stage doet. Hij gaf ons een rondleiding in het schooltje waar hij werkt en we wandelden ook even rond in ‘The Crags’ (dat is de naam van de township). Toen we in de backpackers vertelden dat we naar de township gingen verklaarde één van de mannen ons zot. Hij zei dat het allesbehalve veilig was om daar rond te lopen. Maar zoals we hier al vaker meemaakten was dat echt wel overdreven. De mensen waren allemaal supervriendelijk en ik voelde me helemaal niet bedreigd ofzo. Ik denk dat de angst die bij veel mensen leeft ervoor zorgt dat het inderdaad gevaarlijk wordt, maar zolang je je vriendelijk opstelt zijn de andere mensen ook vriendelijk tegen jou.

Na een middagje op het gemak rondwandelen in Plettenberg reden we verder naar Oudtshoorn. Daar sliepen we in een gezellige en rustige backpackers. Die nacht kon ik eindelijk eens deftig slapen. Aangezien er niet veel volk was sliepen Charlotte en ik alleen in een kamer waar eigenlijk een tiental mensen in pasten.

Woensdag brachten we een bezoekje aan een struisvogelfarm. Achteraf bekeken hadden we dat beter niet gedaan, want ik begon me enorm op te jagen aan alles. De struisvogels hadden niet veel plaats om rond te lopen en de man vertelde ook dat ze de pluimen uittrokken, ik vermoed dat ze die dan verkopen. Op het einde van de rondleiding was er de mogelijkheid om op de struisvogels te zitten en werd er een race gehouden, ik vond dat er echt over dus ik heb de rondleiding toen verlaten om iets te gaan drinken.  

Woensdagavond waren we terug in Stellenbosch en we waren moe, maar voldaan. Zuid-Afrika is echt een prachtig land, ik zou hier wel kunnen wonen eigenlijk ;-).

23-03-2012 om 15:33 geschreven door Yana  

Hier ben ik weer om mijn avonturen van de voorbije week met jullie te delen.

Vorige week maandag kwamen ze eindelijk om het lek in onze badkamer te repareren. Ze moesten een stuk van de muur uitbreken om de buis waar het lek in zat te kunnen vervangen. De loodgieter was blank en hij had een zwart hulpje mee. Terwijl het hulpje de tegels uitkapte, wat heel veel stof en vuiligheid met zich meebracht, liep de blanke man wat heen en weer op de gang en kwam hij af en toe eens kijken of alles nog goed ging. Toen het vuile werk gedaan was kwam de blanke man naar binnen om de kapotte buis te vervangen en daarna moest de zwarte jongen alles opkuisen. Ik voelde me heel vreemd bij dit alles, maar dit is helaas tot op vandaag een veelvoorkomende situatie.

Dinsdag werkten we aan de site. We moesten alle foto’s op de server bekijken en de goeie eruit halen. De structuur op de server is ver te zoeken en er waren heel veel foto’s bij van slechte kwaliteit, dus het was behoorlijk veel werk om een selectie te maken. We moesten ook per programma een tekstje schrijven. Ook speelde ik even voor fotograaf, we hadden namelijk foto’s nodig van alle staff members.

Woensdag liepen we mee in een betoging in Kaapstad, wat een belevenis! Er was heel veel volk en iedereen was aan het zingen en dansen, heel leuk om mee te maken! Zoals verwacht viel onze groep al vrij snel uit elkaar, ik bleef over met Bongeka, de rest van de collega’s liep elders in de betoging. Bongeka en ik droegen het spandoek van de organisatie. Op een bepaald moment kwam er een journalist naar mij, ik maakte hem snel duidelijk dat hij beter Bongeka kon interviewen. Nadat hij dat inderdaad gedaan had, wou hij mij toch ook nog een paar vragen stellen. Ik viel natuurlijk wel behoorlijk op als één van de weinige blanken en dan nog met een spandoek vast. Het feit dat ik daar rondliep als blanke zorgde er ook voor dat er heel wat mannen met mij op de foto wilden, al zal de drank daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben waarschijnlijk. Net als bij ons zien bepaalde mensen zo’n betoging als een uitstapje.  Het was in ieder geval een heel leuke ervaring!

Donderdag werkten we de hele dag aan de site van WFP. S’ Avonds  kwamen Marc en Karien eten. We hadden hen uitgenodigd omdat we hen graag wilden bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan hebben en nog steeds doen. We zijn echt heel dankbaar dat we hen leerden kennen!

Vrijdagavond gingen we op pad met twee collega’s (Ida en Bongeka) en met Griet. Griet vertrok zaterdag terug naar België dus we wilden graag iets doen samen. We gingen eerst iets eten en daarna nam Ida ons mee naar een soort club. Er was niet zoveel volk en de aanwezige mannen hadden al behoorlijk wat gedronken, we moesten ze af en toe letterlijk van ons afslaan. Maar het was een leuke en gezellige avond. Ik vind het heel jammer dat Griet naar huis gaat, ik ga haar missen. En ik kijk al uit naar het resultaat van haar werk hier!

Zaterdag nam Karien ons mee naar Franschhoek. Ze zette ons af en twee uur later kwam ze ons terug ophalen. We liepen op het gemak wat rond om te kijken in de winkeltjes. Het dorpje leek enorm op de Provence en de namen van heel wat dingen waren ook in het Frans. Wel terug een opvallend contrast tussen het centrum en er net buiten.

Zondag gingen we naar het strand (de naam van de badplaats was Strand). We werden vergezeld door twee jongens uit Zimbabwe. We gingen met de taxi en het was wel handig om iemand mee te hebben die wist welke taxi’s we moesten nemen. Al is het systeem niet zo moeilijk, het is een beetje zoals een bus nemen bij ons. Er hing een bordje dat er maximum 15 mensen in de taxi konden, maar op een bepaald moment zaten we er toch wel met een stuk of 20 personen in. Ik was dan ook heel blij toen we aan het strand waren, want het was om te stikken in die taxi! Eén van onze compaignons vertelde ons hoe het strand vroeger ingedeeld was in een zone voor de blanken en een zone voor de zwarten. En vreemd genoeg behouden sommige mensen die verdeling tot op vandaag, op het ene stuk van het strand waren bijna enkel zwarte mensen te vinden en hoe verder we wandelden hoe meer blanken we tegenkwamen. Het water was lekker warm om in te zwemmen, echt heerlijk. Ze hadden ons gewaarschuwd dat er soms heel veel wind was aan het strand, maar we hadden een goeie dag uitgekozen blijkbaar, want er was gewoon een aangenaam briesje.

12-03-2012 om 19:45 geschreven door Yana  

Zo, er is al weer een weekje voorbij. En we hebben terug vanalles beleefd J. 

Dinsdag werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een conferentie in Kaapstad. De titel van de conferentie was ‘Can land and agrarian reform in South Africa create opportunities for smallholder farmers and help reduce rural poverty?’.  We namen samen met Thandi de trein richting Kaapstad. Overdag is het veilig om de trein te nemen, maar vanaf dat het wat later op de avond wordt raden ze het nemen van de trein ten zeerste af. We kochten een biljet voor 1^ste klas, hier bestaan enkel eerste en derde klasse. Derde klasse is blijkbaar heel druk, de mensen staan echt op elkaar gedrukt. En aangezien we toch wel een hele poos op de trein moesten zitten stelde Thandi voor om in eerste klasse te reizen . Ik vond het wat te vergelijken met de tweede klasse van bij ons, want het werd toch ook wel druk hoor. En toen het warm begon te worden reden we gewoon met de deuren open, gelukkig hadden wij een zitplaats kunnen veroveren. In Kaapstad namen we terug een taxi, deze keer reden we mee met een chauffeur die geïnvesteerd had in fancy boxen en de muziek stond echt keihard, wat tot ergernis leidde bij een paar passagiers. Ik vond het best wel gezellig, het was precies een partybusje. De conferentie vond plaats in het Protea President Hotel, een veel te chique hotel als je het mij vraagt. De overvloedige luxe stond in schril contrast met de problematiek die besproken werd die dag. Tussendoor hadden we het met Carmen over de problemen in Zuid-Afrika en dat zijn er een heleboel. Maar ze blijven heel hoopvol.

Doordat er elke nacht wel ergens een feestje is in ons appartement slaap ik niet zo goed, ik begon dus wat oververmoeid te geraken. Charlotte had nog een extra paar oordopjes mee die ik mocht gebruiken en dat heeft ervoor gezorgd dat ik woensdagnacht eindelijk eens deftig kon slapen. Ik werd tussendoor wel nog een paar keer wakker, maar ik voelde me al een stuk frisser donderdag. Ik denk dat ik vanaf nu elke nacht met die oordopjes ga slapen!

Donderdagavond moesten Carmen en Thandi naar een vergadering en ze vroegen ons mee, niet zozeer voor de vergadering maar eerder om ons het mooie uitzicht te tonen. Onderweg bleek dat er een wijziging van de plannen was, er was namelijk een telefoontje binnengekomen van een gezin dat uit hun huis gezet was. Ze stonden langs de weg met hun hele hebben en houden. Er was ook een baby bij van 6 maanden. Het was na 17h, dus we konden niet meer zoveel mensen bereiken om nog een slaapplaats te vinden . Uiteindelijk kon er een plaats geregeld worden voor de vrouwen en de kindjes, de mannen moesten de hele nacht bij hun gerief waken. Blijkbaar had de boer een uitzettingsbevel, maar dat gezin was daar niet vanop de hoogte. Charlotte en ik hadden enorm te doen met die mensen en we boden aan om hen even bij ons in huis te nemen, Carmen legde ons uit dat we dit niet konden doen. Want wanneer je dat voor 1 iemand doet, moet je het voor iedereen doen. Daarna reden we dan verder naar de vergadering. Het gebouwtje waar de bijeenkomst doorging lag bijna op de top van een berg, het was een wilde rit naar boven. Terwijl de rest aan het vergaderen was, genoten wij  van het uitzicht en speelden we ook met de kindjes. Op weg naar huis konden we genieten van een prachtige sterrenhemel. Door de weinige verlichting is die hier heel goed zichtbaar. Echt mooi! Het was terug een lange dag, maar ik vind het wel fijn als mijn dagen goed gevuld zijn.

Vrijdagavond hadden we afgesproken met Griet en haar Amerikaanse kamergenote om naar een reggae-festivalletje te gaan. Volgens ons plannetje was er in het centrum van Stellenbosch een informatiepunt over alles wat er die avond te doen was, het leek ons wel interessant om daar eerst even langs te gaan. Nadat we de weg gevraagd hadden kwamen we terecht in een museum waar er een opening van een tentoonstelling bleek te zijn. De mevrouw aan de ingang zei dat we toegangsticketjes nodig hadden, we waren dus blijkbaar op de verkeerde plek beland. Maar ze zei dat we toch verder mochten lopen, dat het goed was voor één keer :-p. We waren wat ‘underdressed’, maar we lieten dit allemaal niet aan ons hart komen en we lieten ons een gratis glaasje schuimwijn inschenken. We gingen ook even een kijkje nemen op de tentoonstelling. Er hingen onder andere tekeningen van Paul Emsley, het was zo mooi gedaan dat je zou denken dat het foto’s waren, echt prachtig! Jammer dat ik helemaal geen talent heb voor zo’n dingen. Daarna wilden we dan naar dat festivalletje gaan, maar toen we de weg vroegen bleek al snel dat het een heel eind stappen was. En iedereen zei dat het echt gevaarlijk was om in het donker rond te wandelen. We overwogen even om met een taxi (eentje zoals we die kennen bij ons) te gaan, maar dat bleek heel duur te zijn. We besloten toen maar om gewoon op het gemak iets te gaan eten en om daarna een leuk cafeetje te zoeken. Ik heb mijn eerste Zuid-Afrikaanse pint gedronken en ik moet zeggen dat het eigenlijk wel lekker was, al kon het uiteraard niet tippen aan ons heerlijke Belgische bier ;-).

Zaterdag gingen we mee met Elna, zij is verantwoordelijk voor het jeugd- en gezondheidsprogramma van WFP. We reden terug naar Ceres, waar we vorige week ook met Ida waren. We stopten op een boerderij waar er blijkbaar heel veel problemen zijn met mishandeling en alcoholgebruik. Het was de bedoeling dat we de vrouwen op de hoogte brachten van de werking van WFP en dat we een datum vastlegden voor een eerste informatiesessie. Nu polsten we eerst even wat de problemen waren van de vrouwen, ze waren met niet zoveel, maar tegen volgende week gingen de nu wel aanwezige vrouwen de anderen op de hoogte brengen. Op die boerderij was er een vrouw die heel erg mishandeld werd door haar man, al jaren aan een stuk en ook voor de ogen van hun kinderen. Maar ze durft haar man niet verlaten, omdat het huis op zijn naam staat, als ze bij hem weggaat heeft ze dus echt niets meer, want ze heeft ook geen familie waarbij ze terecht kan. Ik voelde me nog maar eens heel machteloos! Daarna stopten we nog op een paar boerderijen, Griet was ook terug mee en ze wou graag nog wat foto’s nemen. Elna had ons gewaarschuwd dat er heel veel mensen dronken zouden zijn, in het weekend moeten ze niet werken en beginnen ze al van s ’morgens vroeg te drinken. Op één van de boerderijen zagen we een vrouw die inderdaad behoorlijk dronken was, ze klampte ons meteen aan. Heel schrijnend om te zien, want haar dochtertje liep daar ook rond. Die vrouw woont nu bij haar ouders en haar moeder zorgt voor haar dochtertje. De moeder  van de vrouw had al een paar keer haar gerief buiten gezet, omdat het voor haar ook soms teveel wordt. Toen we vroegen hoe het kwam dat ze zo was beginnen drinken zei Elna dat de vrouw in een relatie zit waar er veel mishandeling is. Veel mensen zitten hier echt in een straatje zonder einde. Ze vroeg ons om hulp, maar Elna zei dat ze bij zichzelf moest beginnen, dat ze daarna pas kon helpen.

S’ avonds hadden we terug afgesproken met Griet en Catherine om iets te gaan drinken. Onderweg liepen we een Nederlandse jongen tegen het lijf die in hetzelfde hotel verbleef als Griet en Catherine, hij stond te praten met twee jongens uit Zimbabwe. We geraakten allemaal aan de praat en we gingen samen verder. Het was een leuke avond.

Vandaag werden we uitgenodigd door Karien en Marc om hen te vergezellen naar een optreden van de Blues Broers. Dit optreden vond plaats in Kirstenbosch, echt een prachtige locatie! Alle mensen brachten lakens mee om op te zitten en een pick-nick, heel gezellig allemaal! We ontmoetten er ook de familie van Karien, allemaal heel lieve mensen. Het was een leuke afsluiter van het weekend!

Ik ben benieuwd wat de komende week weer allemaal in petto zal hebben voor mij J.

Tot blogs!

04-03-2012 om 21:32 geschreven door Yana  

Donderdag vroeg Thandi, één van onze collega’s, of we zin hadden om s ’avonds mee te gaan naar een bijeenkomst waar ze moest spreken. We willen graag zoveel mogelijk meepikken nu we hier zijn, dus we zeiden ja. Het was allemaal nogal vaag geregeld, we wisten gewoon dat we rond 17h15 voor de deur moesten staan van WFP en dat we daar moesten wachten op twee mannen, waarvan de ene met een witte auto reed en de man is van Sharon, een andere collega. We wisten totaal niet naar wie we moesten uitkijken, want de meeste auto’s zijn hier wit. Maar we hebben elkaar gevonden. We dachten dat we met die mannen konden meerijden naar de bijeenkomst in Kaapstad, maar blijkbaar werden we opgepikt door een taxi. De taxi’s hier zijn helemaal anders dan die bij ons. Zo bestaat een Zuid-Afrikaanse taxi uit 5 rijen met telkens 3 zetels, er zijn geen gordels voorzien, de chauffeur belde achter het stuur en er ging een sticker ‘stop TB, open the window’. Ik zat op de achterbank naast drie andere meisjes en ik moest me in de bochten goed vasthouden om te voorkomen dat ik niet op hen schoof. Op de bijeenkomst kwamen een paar mensen vertellen over hun organisatie. Het publiek mocht ook haar mening geven en vragen stellen. Het ging er soms hevig aan toe en ik begreep ook niet altijd waar het over ging. Maar het kwam er eigenlijk op neer dat iedereen het ermee eens was dat ze teveel onderdrukt werden op de boerderijen en dat het land niet eerlijk verdeeld is. Het was leuk om eens mee te maken.

Op de terugweg zat onze taxi stampvol en we moesten onderweg een paar keer stoppen omdat er een probleem was met de motor. De pechstrook hier wordt meer gebruikt als extra rijstrook dan als pechstrook, dus toen we daar stil stonden om de motor te repareren toeterden alle auto’s en ze vlamden ons voorbij.Normaal ben ik nogal bang in het verkeer, maar aangezien iedereen er nu gerust in was voelde ik me wel op mijn gemak. En ik vond het best wel gezellig allemaal.

Onderweg moesten we een paar mensen afzetten in Kayamandi, een buitenwijk van Stellenbosch. Het contrast met het centrum van Stellenbosch is enorm, de mensen leven in heel kleine huisjes. Tandi zei dat we zeker eens moesten komen eten bij haar mama, die een bed & breakfast heeft in Kayamandi. Ze kan blijkbaar heel lekker koken en ze maakt typische Afrikaanse kost, dat willen we uiteraard wel eens proeven.

Zaterdagochtend hadden we afgesproken met Ida om pamfletten uit te delen over het nieuwe minimumloon voor farm workers. We hadden afgesproken om 6h. Ons groepje bestond uit Charlotte en ik, Ida, Griet (een Belgische fotografe) en een jongen uit Brazilië (hij kon amper Engels, dus de communicatie met hem verliep uiterst moeilijk). Ida bleek haar rijbewijs kwijt te zijn, dus we reden eerst nog ongeveer anderhalf uur rond (naar haar huis, naar het politiebureau). Uiteindelijk bleek dat ze naar een kantoor moest gaan dat niet open was op zaterdag, we gingen dan maar op pad zonder haar rijbewijs in de hoop dat we niet tegengehouden zouden worden . We reden naar Ceres (zo’n anderhalf uur rijden van Stellenbosch) en daar moesten we uitleggen aan de farm workers dat wanneer ze minder verdienen dan het minimumloon ze mogen bellen naar WFP. We deelden 500 folders uit, dus we bereikten toch wel een grote groep mensen. In het weekend krijgen de farm workers even vrijaf om boodschappen te doen, ze worden naar het centrum gebracht met allerlei karren, sommige waren helemaal gesloten en waren eerder om dieren in te vervoeren.

Op de terugweg naar Stellenbosch stopten we nog op een paar boerderijen. We spraken met de farm workers en we mochten ook even in hun huisjes kijken. Het nemen van foto’s lag nogal gevoelig, de mensen zijn hier heel bang dat hun foto’s gepubliceerd gaan worden in een krant en dat hun bazen dat zullen zien. Nadat Ida had uitgelegd dat we uit België kwamen was het geen probleem meer dat we foto’s namen en begonnen sommigen zelfs te poseren. Onze laatste stop was in ‘spooky town’, een heel erg afgelegen plaats zonder verlichting waar de mensen echt in enorme armoede leven. Dit is een plaats waar mensen naartoe trekken wanneer ze afgedankt worden bijvoorbeeld. We maakten daar kennis met Roos, haar man kwam een paar jaar geleden om tijdens zijn werk op de boerderij. Ze kreeg niets van vergoeding en sindsdien woont ze dus in ‘spooky town’. Zelf werkte ze ook heel haar leven op die boerderij.

Ik vond het heel lastig om al die armoede te zien, ongelofelijk dat mensen zo moeten leven! Ook was er een vrouw die vertelde dat ze geslagen wordt door haar man, je voelt je echt heel machteloos op zo’n moment. Ik vond het zelf wat ongepast om overal foto’s van te nemen, dus ik heb dat wat beperkt. Nadat Ida vertelde dat we van België waren vroegen sommigen om gefotografeerd te worden, dus dat deed ik toen ook wel.We werden overal heel hartelijk ontvangen, wel jammer dat ik niet echt kon communiceren met de mensen.

Vandaag trokken we onze wandelschoenen aan, we wilden graag de natuur intrekken. En aangezien Stellenbosch ingesloten is door bergen en natuur dachten we dat dit wel geen probleem zou zijn. Maar blijkbaar zijn veel van die gebieden afgesloten, enkel de rijke mensen kunnen er via hun tuin in. We hebben dan maar gewoon wat rondgewandeld, tot we plots op een stuk natuur botsten waar we wel in konden, vlak naast het sportterrein van de universiteit van Stellenbosch. Het was er prachtig! Tijdens het wandelen hoorden we plots kinderen lachen, toen we wat dichter gingen zagen we dat ze in een meer aan het zwemmen waren. Er stond een bord dat het verboden was om te zwemmen, maar het zag er wel zalig uit! Ze riepen ons dan ook meteen toe ‘come swim with us’, misschien kunnen we dat de volgende keer wel doen J. Het was een lange en intensieve wandeling, maar het heeft deugd gedaan!

We vervelen ons hier dus niet zoals je kan lezen J.

26-02-2012 om 16:26 geschreven door Yana  

Molo (Xhosa voor hallo)

Vorig weekend gingen we op pad in Stellenbosch, op aanraden van Karien gingen we naar de botanical garden. Het was heel leuk zitten daar, dus we namen onze boeken mee en we lazen op het gemak met het geluid van de fonteintjes op de achtergrond.

Maandagochtend werden we verwacht op onze stageplaats, we mochten komen wanneer we wilden. En toen we aankwamen bleek dat er niemand echt goed wist wat moesten en konden doen. We hebben dan maar wat gewerkt aan ons stageplan dat we moeten opstellen voor de Katho.

S’middags gingen we een matras kopen, want Charlotte sliep tot nu toe op een kampeermatras die nogal dun was. Allison bracht ons naar de winkel. Haar auto is echter niet zo groot, dus het was een heel gedoe om die matras daar in te krijgen. We propten hem op de achterbank en daar moest ik dan ook nog bij, maar de achterdeur was stuk dus moest ik over de voorzetel klimmen. Haar auto is ook nogal oud, dus ze moet enorm aan haar stuur sleuren om uit een parkeerplaats te geraken bijvoorbeeld.

Dinsdag was onze tweede stagedag. We zaten samen met Collette om te bespreken wat we kunnen doen de komende 5 maanden. Onze stageopdracht ziet eruit als volgt:

- Helpen bij een onderzoek over het verband tussen socio-economische empowerment, op gender gerelateerd geweld en het risico op HIV in de Westkaap. Wij zouden ingeschakeld worden bij het verwerken van de onderzoekresultaten. We hebben daar nog geen ervaring mee, maar het is de bedoeling dat er iemand van buiten WFP ingeschakeld wordt om ons wat in te leiden hierin.

- Verder werken aan een programma dat gegeven zal worden in scholen aan meisjes en jongens van 13/14 jaar. Het is de bedoeling dat er gewerkt wordt rond rollenpatronen, gelijkheid, relaties, … . We moeten dus kijken om deze thema’s op een speelse, maar toch leerrijke manier aan te snijden. Het idee hierachter is dat de jongeren, vooral de meisjes, al vanaf die leeftijd op de hoogte zijn van wat hun rechten zijn, wat ze mogen toelaten… . Wanneer er enkel gewerkt wordt met volwassen vrouwen zal er een soort van vicieuze cirkel ontstaan. Hierbij komt onze chiro-ervaring zeker van pas.

- Ook zouden we af en toe ingeschakeld worden in de andere programma’s van WFP, zodat we echt zien waar WFP mee bezig is en wat de problemen zijn op de boerderijen.

Eén van de programma’s houdt zich bezig met de rechten van de arbeid(st)ers, op zaterdag 25 februari mogen we mee om pamfletten uit te delen op de boerderijen.  In die pamfletten staat wat het minimumloon is dat de farm workers zouden moeten krijgen.

Over de middag zaten we samen met een paar collega’s, het was heel gezellig. Ze waren meteen vanalles aan het regelen om ons eens mee te nemen naar het strand en om eens samen uit te gaan enzo, echt tof J! Ze toonden ons ook foto’s van hun kinderen en kleinkinderen en ze vroegen ons om ook eens wat foto’s mee te brengen. We babbelden ook over België, Ida was er al eens geweest. Ze herinnerde zich niet zoveel van ons landje, enkel dat de chocolade heel lekker was. We hadden het ook over het schoolsysteem. Hier beginnen de lessen in de lagere school rond 8h en rond 13h zit het er al op. De middelbare school duurt tot rond 14h/15h, afhankelijk van school tot school.

Woensdag werden we om 6h10 verwacht om op teambuilding te gaan. We reden naar de boerderij en de sfeer zat er meteen goed in. Het was de bedoeling dat we hielpen met het plukken van de druiven. We kregen elk een tuinschaar en toen begonnen we eraan. Al snel werd duidelijk dat het zwaar werk is, vooral voor de rug omdat je de hele tijd voorover gebogen moet staan.  Er is ook niets van schaduw, dus er moet gewerkt worden in de vlakke zon. Wij hadden geluk dat het vandaag een beetje bewolkt was. Ze hadden ons ook aangeraden om een lange broek aan te trekken en onze armen te bedekken en dat was inderdaad een goed idee, want je moest soms echt tussen de planten kruipen om de druiven te kunnen afknippen. Charlotte en ik gingen gisterenavond goedkope kleren kopen, omdat we wisten dat we wel eens heel vuil zouden kunnen zijn en dat is inderdaad het geval, we hangen vol met druivensap en aarde enzo. De farm workers worden betaald per krat dat ze vullen en ze verdienen ongeveer 7000 rand (ongeveer gelijk aan 700 euro)  per maand. Wanneer ze een krat gevuld hebben moeten ze die afgeven aan de tractor die voortdurend heen en weer rijdt en dan krijgen ze een rode jeton, op het einde van de dag kunnen ze die dan inwisselen voor geld.

Ik vond het een leuke ervaring om eens te kunnen zien hoe het eraan toegaat op zo’n boerderij. En voor 1 dag was het plezant, maar ik zou het niet kunnen voor de rest van mijn leven!

Het was ook een leuke manier om de collega’s beter te leren kennen. We hebben veel gelachen, maar we hebben ook wel goed gewerkt.

Voor ik vertrok had ik op internet een lijstje gevonden met een paar woorden Xhosa, omdat ik wist dat dit gesproken wordt door een deel van de Zuid-Afrikanen, 1 van de collega’s spreekt Xhosa (het is haar moedertaal) en ze vond het heel leuk dat ik een paar woordjes kende. Ze wil mij de taal ook leren, maar momenteel heb ik al genoeg met het leren van Afrikaans ;-). Wanneer ze traag praten begrijp ik het Afrikaans wel, maar meestal praten ze te snel en het is soms ook een mengeling van Engels, Afrikaans en een dialect.

Plots begonnen de collega’s te lachen en ik vroeg wat er aan de hand was, ze vertelden me dat 1 van de farm workers had gezegd dat hij me leuk vond. Ik had nochtans echt foute kledij aan (een veel te ruime broek en een hemd dat eveneens te groot was). Ik heb me er allemaal niet teveel van aangetrokken, maar de collega’s vonden het wel heel grappig uiteraard. Op het werk zijn het bijna allemaal single moeders en ze maken heel veel grapjes over mannen enzo J. Ze zeiden ook dat we dan eens een  homewarming party moeten geven in ons appartement en dat we mannen moeten regelen voor hen :-p. Die homewarming party overwegen we wel, we wonen vlakbij het werk, dus het lijkt ons wel leuk om na het werk op het gemak iets te drinken samen. En ik heb hen gezegd dat ik graag wil proeven van het Zuid-Afrikaanse bier, ze zeiden dat ze dat dan wel zullen meebrengen. Ik ben benieuwd, al denk ik dat het niet zo goed zal smaken als het Belgische bier.

Op de foto’s zie je: de botanical garden, de collega’s tijdens de teambuilding, uitzicht over de wijnvelden met de farm workers.

22-02-2012 om 16:05 geschreven door Yana  

Intussen zijn we geïnstalleerd in ons appartementje. Ik heb het gevoel dat we aan het kamperen zijn, want we hebben niet zoveel materiaal. We kregen wel wat dingen mee van Karien en Marc die we mogen lenen, we zijn hen eeuwig dankbaar voor al hun hulp! We hebben een klaptafel met twee stoelen, twee matrassen, gordijnen, een pot, een pan, borden en bestek. Ook kregen we een koelkastje mee dat ze over hadden, dat is wel nodig om ons eten in te bewaren met die warmte. We hebben dus genoeg om te overleven ;-).

Gisteren hebben we de eerste avond gevierd met een flesje wijn en de film ‘into the wild’. Net voordat we wilden kijken naar de film ontdekten we een kakkerlak in mijn kamer, best wel vies. In de gang ligt er ook eentje. Vannacht was er nogal veel lawaai (we zitten in een studentencomplex en er is een grote weg naast ons appartement) en het was ook heel warm om te slapen. Maar ik was moe van het verhuizen en van al het heen en weer geloop van de dagen ervoor, dus ik heb toch wel goed geslapen.

Vanmorgen gingen we op pad om nog wat gerief te kopen. Eén van de dingen op ons lijstje was een product tegen kakkerlakken en dat hebben we ook gevonden, er was zelfs vrij veel keuze, dus blijkbaar komt dat hier wel vaker voor.

Charlotte vond dat de badkamer een grondige poetsbeurt nodig had dus bij thuiskomst trok zij haar handschoenen aan en begon ze te schrobben. Ik vond dat het allemaal wel meeviel, dus ik trok er foto’s van ;-).

Door de hele dag rond te lopen in de stralende zon ben ik een beetje verbrand aan mijn nek, maar ik ben er zeker van dat het snel een bruin kleurtje zal krijgen.

We hebben nog steeds niet zoveel gezien van Stellenbosch, maar daar gaan we zo snel mogelijk verandering in brengen, want er valt hier heel veel te zien en te beleven. Het is wel een heel drukke stad en er rijden hier enorm veel auto’s. Iedereen heeft hier een auto en het verkeer zit dan ook heel snel strop. De verkeersregels worden ook niet echt nageleefd zoals bij ons en het is nog steeds wat wennen dat ze hier links rijden.

Gisteren moesten we ook elektriciteit gaan kopen in de supermarkt, heel vreemd systeem. In ons appartement hangt een bakje met een code op en dan moet je met die code naar de supermarkt om elektriciteit te kopen. Het is een beetje zoals een herlaadkaart van je gsm. We begonnen met 50 rand (dat is ongeveer 5 euro), we zijn benieuwd hoelang we daar zullen mee doen. Maar we hebben allebei een zaklamp mee, dus wanneer de elektriciteit plots op is kunnen we ons plan wel trekken ;-).

Sinds vanavond hebben we ook internet, we moesten daarvoor bellen naar een bepaald nummer en dan sloten ze het internet aan. Stel je voor, er zit dus iemand standby op zaterdagavond om 19h, job apart. We kunnen wel maar om beurt op internet. Maar ik ben van plan om mijn internetgebruik wat te beperken, er valt hier namelijk genoeg te beleven om niet de hele tijd aan de pc gekluisterd te zitten J. Ik verlang echt om op ontdekkingstocht te gaan  en nu we eindelijk geïnstalleerd zijn zullen we daar vanaf nu normaal gezien wel meer tijd voor hebben.

We zijn blij dat we nu ons eigen stekje hebben, maar we vonden het ook wel leuk om de eerste dagen bij Marc en Karien te verblijven. Karien heeft ons al het één en ander van Stellenbosch getoond en ze liet ons ook een paar typisch Zuid-Afrikaanse dingen proeven. Ik ben in ieder geval al fan van de rooibosthee en de bijhorende ‘biscuits’. Dat zijn een soort koekjes die je in je thee moet doppen, ze verkopen die koekjes enkel in Zuid-Afrika. Ook proefden we van ‘prickly pears’, dat zijn vruchten die aan een cactus groeien. Ze staan vol stekeltjes, dus het is een hele karwei om ze te pellen, maar ze zijn zo lekker! Karien stuurde ons intussen al een paar berichtjes om te vragen of alles in orde was, dus als er iets zou zijn kunnen we altijd bij haar terecht.

Zo, nu weten jullie terug wat er allemaal gebeurd is de voorbije dagen. Al is het wel heel moeilijk om neer te schrijven wat we allemaal beleven.

Op de bijgevoegde foto’s zien jullie ons appartement, ons uitzicht, de eerste avondmaaltijd op ons appartement, rooibosthee met bijhorende koekjes, de kakkerlak.

18-02-2012 om 21:14 geschreven door Yana  

16-02-2012 om 20:38 geschreven door Yana  

15-02-2012 om 17:07 geschreven door Yana  

15-02-2012 om 16:52 geschreven door Yana  

Voor de mensen die bezorgd waren dat we onder een brug ofzo zouden moeten slapen, geen paniek, we hebben een slaapplaats gevonden voor de eerste dagen . We mogen verblijven bij Karien en Marc, een Belgisch koppel dat in Stellenbosch woont. Zij gaan ons de eerste dagen opvangen en ook helpen met het vinden van een verblijfplaats voor de rest van de stage. 

Ik kijk in ieder geval al uit naar de Zuid-Afrikaanse zon, volgende week kan ik mijn sandalen aantrekken !

08-02-2012 om 14:54 geschreven door Yana  

30-01-2012 om 12:59 geschreven door Yana  

Ik zal proberen om hier regelmatig iets te posten, zodat jullie mijn avonturen kunnen volgen . 

07-01-2012 om 16:10 geschreven door Yana