Vorige week was Ida ziek en zij is de verantwoordelijke van ons programma, dus we hebben niet zoveel gedaan tijdens haar afwezigheid. De mensen zullen zich hier zeker niet overwerken, dus wanneer er iemand afwezig is vallen sommige dingen wat stil.

Vrijdagavond gingen we op pad met Katherine (de Amerikaanse studente die we leerden kennen toen Griet hier was). Katherine nam even vrijaf van haar stage in Limpopo om ons te bezoeken. We gingen eerst iets eten en daarna gingen we iets drinken in verschillende bars en clubs. Het was een korte nacht, dus toen ik de zaterdag mijn stageverslag wou afwerken ging dat niet zo vlot. S’avonds besloten we op het gemak te kijken naar een film. We keken naar ‘The tree of life’.

Zondag was een sportieve dag, we huurden fietsen en we reden eerst naar Ivana om dan verder te fietsen naar Jonkershoek. Ik vond het heerlijk om te fietsen, het was de eerste keer dat ik terug op een fiets zat sinds ik hier ben. Toen we aan het wandelen waren in het prachtige natuurreservaat werden we een paar keer helemaal nat geregend. Maar we hadden s ’morgens al gezien dat er regen in de lucht ging, dus we waren er op voorbereid. Het deed echt deugd om te wandelen en te fietsen. Ik zal het nog maar eens zeggen: het is hier prachtig!

Maandag was het de bedoeling om vrouwen te verzamelen om vrouwengroepen op te richten in verschillende regio’s. In de ochtend gingen we naar Kayamandi, we hadden daar een meeting met een paar vrouwen. We vertelden hen over  de organisatie, over het labour rights programma, over de komende activiteiten… . Daarna gingen we naar Paarl en Bekweni. We moesten van nul beginnen, we reden dus overal wat rond en wanneer we een paar vrouwen samen zagen spraken we hen aan. Het was een succesvolle dag , want alle vrouwen die we aanspraken waren geïnteresseerd en waren ook echt enthousiast. We vroegen hen om meer vrouwen te mobiliseren.  Volgende week hebben we meetings met de verschillende groepen.

Dinsdag ging ik wat vroeger naar kantoor omdat ik wist dat we om 9h zouden vertrekken naar Wellington. Maar toen ik aankwam bleek dat er een telefoontje binnengekomen was op het werk van een meisje dat uit haar huis gezet was door de boer. We gingen eerst naar het politiekantoor voordat we de boerderij betraden, want de boeren zien onze organisatie niet zo graag komen en er wordt vaak geweld gebruikt, je mag ook niet zomaar privaat domein betreden. Toen we aankwamen bij de huizen bleek dat de boer die ochtend begonnen was met het afbreken van een huis. Het meisje dat in het huis woonde is 20  jaar en mentaal gehandicapt. Haar beide ouders zijn gestorven, haar broer zit in de gevangenis en haar vriend werd diezelfde dag opgepakt omdat hij het meisje misbruikte. De hele inboedel lag voor het huis gesmeten. Het meisje wist echt totaal niet wat er allemaal aan de hand was. We luisterden naar het verhaal van de mensen op de boerderij, echt schrijnend wat daar allemaal gebeurt! De huizen waren allemaal in erbarmelijke toestand, ongelofelijk dat mensen zo moeten leven! We namen het meisje en haar tante mee naar het politiebureau om een klacht in te dienen tegen de boer. Ze wilden ons echter niet helpen, we denken dat ze zelf ook bang waren voor de boer. Ik begrijp echt niet dat ze niets hebben opgeschreven, zelfs onze namen niet, helemaal niets. We vroegen dan of ze de boer konden halen, zodat we een gesprek konden hebben met hem. Ze reden naar ginder, maar hij weigerde mee te komen. We zaten uren in het politiekantoor. We moesten ook een slaapplaats zoeken voor het meisje, want de tante zei dat haar man veel drinkt en ze vertrouwde hem niet met het meisje. Uiteindelijk kon ze dan bij een andere vrouw van de boerderij verblijven. Ida belde toen naar het Labour Department en zij regelden een advocaat voor het meisje, we kregen intussen telefoon dat bezig zijn met de zaak. Ze zijn bezig met de farm workers te interviewen en ze hebben papieren mee die ingevuld moeten worden door de politie. Ze vertelden ons ook dat er wel degelijk een klacht kan ingediend worden tegen die boer. Een leuke ervaring was dat ik mocht meerijden met de politiecombi. Mijn collega’s wilden me achteraan in de combi zetten (de ruimte met tralies aan), ze zeiden dat het grappig zou zijn om te zien hoe twee zwarte politiemensen een blank meisje vervoerden op die manier. Ik verkoos toch de voorzetel ;-). S ‘avonds hadden we nog een meeting op een andere boerderij, ik was dus de hele dag in de weer waardoor ik geen tijd had om na te denken over alles. Toen ik thuiskwam begon alles door te dringen en ik voelde me echt ‘down’ toen. Ik had het enorm lastig. Ik heb toen een douche genomen en een tas thee gedronken en ik ben vroeg in mijn bed gekropen.

Woensdag vertelde ik aan Ida dat ik het moeilijk had met de dingen die we meemaakten en we zijn toen even gaan samenzitten om erover te praten. Ze zij dat ik altijd mocht roepen als het nodig was, dat het beter was om erover te praten. Ik ben blij dat ze me wat hebben opgevangen! S'avonds kregen we bericht van Jasper (onze klasgenoot die zijn stage doet in Plettenberg) dat hij in Stellenbosch was. Hij is op rondreis met zijn ouders. We gingen met zijn allen iets eten. Het was leuk om nog eens te praten met West-Vlamingen, want ik ben mijn accent aan het verliezen ;-). We wisselden verhalen en ervaringen uit, het was een leuke en gezellige avond.

19-04-2012 om 11:16 geschreven door Yana