Op 3 april werd Ida telefonisch geïnterviewd
door de radio naar aanleiding van het Embizo van vorige week, ik hielp haar met
het beantwoorden van sommige vragen en ik probeerde haar aan te moedigen, want
ze was wat zenuwachtig. S avonds was er een infosessie in
klapmuts. Voor de meeting ging ik mee naar Bongeka haar huis. Ze woont
samen met haar vriend en dochtertje in een huisje dat gebouwd is uit
golfplaten. De muren zijn niet helemaal dicht, waardoor er stof en wind
binnenkomt langs alle kanten. Er is ook geen water aanwezig in het huisje, ze
moeten dus telkens achter water wanneer ze willen afwassen, water willen
drinken, zich willen wassen . Ze had wel iets moois gemaakt van haar huis. Het
was een komen en gaan van vrienden en familie en ik maakte onder andere kennis
met haar broer. Hij maakt fotos op feesten. Ik zag ook Liyema terug, het
dochtertje van Bongeka. Ze zat boordevol vragen. Zo begreep ze niet dat ik geen
Afrikaans sprak als blanke en ze begreep niet zo goed hoe ik naar hier gekomen
was. Er kwamen
11 vrouwen opdagen op de informatiesessie, wat minder was dan gehoopt/verwacht.
Er werd besproken wat we konden doen om meer vrouwen te mobiliseren. Blijkbaar
is de klapmuts-gemeenschap moeilijk te organiseren. Er waren een paar nieuwe
vrouwen aanwezig, dus we overliepen de namen en iedereen kreeg de kans om
problemen aan te brengen en om vragen te stellen over het werk op de
boerderijen. De aanwezige vrouwen waren enorm gemotiveerd en zullen er dan ook
alles aan doen om de volgende keer meer vrouwen te verzamelen. Ik nam verslag
van de meeting. Op het einde gingen we allemaal in een cirkel staan voor een
gebed en we hielden ook een minuut stilte voor twee vrouwen die gestorven
waren.
Woensdagavond
kwamen Claus, Ivana en Tande op bezoek. Charlotte maakte een heerlijke
pastaschotel klaar. Het was een gezellige avond, het is leuk dat we allemaal zo
goed overeen komen!
Donderdag
mocht ik mee naar een bijeenkomst in
Kaapstad. Ik moest op 5h opstaan, want Ida wou de ochtendspits vermijden. We
waren veel te vroeg in Kaapstad en de andere vrouwen hadden nog niet ontbeten,
dus toen gingen we naar Wimpy. Daar at de rest een ontbijt bestaande uit
frieten, worst, ei, tomaat en toast. Ze houden hier echt van vettig eten,
sommigen eten bijna elke dag frieten met kip of vis. Ik hield het bij een tas
rooibosthee, want ik had al ontbeten (muesli met yoghurt en fruit). Op de
bijeenkomst werden de nieuwe arbeidsrechten overlopen, we kregen die ook op
papier. Ik ga alles nog eens goed doornemen, want het is interessant om te
weten wat er in de nieuwe wetten staat.
Vorige
week heb ik loopschoenen gekocht, ik miste het om aan sport te doen. Ik wou
eerst kijken voor heel goedkope schoenen, omdat ik ze misschien zal moeten
achterlaten, maar toen dacht ik dat dit geen goed idee zou zijn voor mijn rug
en ik besloot dus om toch te kiezen voor duurdere schoenen. Intussen ben ik al
twee keer gaan lopen, 1 keer in de vlakke zon en de tweede keer tussen de buien
door. Het deed echt enorm deugd om te gaan lopen.
Vrijdag
moesten we niet werken, Goeie Vrijdag is hier een officiële feestdag. Ik heb
dus eens uitgeslapen en s middags gingen we picknicken samen met Tande. We
namen ook onze boeken mee. Het was een rustig dagje, wat wel eens deugd deed.
Zondag
hadden we een paasontbijt voorzien met croissants, eclairs en donuts. Het was
de eerste keer dat we koffiekoeken aten, dus het smaakte! We hadden ook
ovenfrieten gekocht, maar die waren helemaal niet zo lekker als
verwacht/gehoopt. Wanneer ik terug thuis ben zal ik dus met volle teugen
genieten van de overheerlijke Belgische frietjes. S middags mocht ik mee met
Knowledge en Shephard naar hun familie (de mensen bij wie ik al een paar keer
ging thuiswachten). Daar aten we taart. Ik miste het wel om paaseitjes te rapen
in de tuin, misschien kan de paashaas nog vlug even binnenspringen als ik terug
ben?
Op
paasmaandag besloten we naar Kaapstad te gaan, om de Tafelberg te bezoeken. We
kochten een ticket voor de 'hop on, hop off toeristenbus', zodat we de
belangrijkste bezienswaardigheden van Kaapstad konden zien. Toen we aan het
loket stonden van Table Mountain wist de vrouw ons te vertellen dat er geen
uitzicht was die dag, omdat het wat bewolkt was. We besloten toen om een andere
keer terug te komen. We stapten af bij Camps Bay om daar te lunchen. Om 5 uur
hadden we onze laatste trein terug en we moesten lopen om die trein te halen.
Op de trein ontmoetten we meneer Franken, hij moest bij elke halte door het
raam hangen om te roepen welke haltes er nog aan bod zouden komen. Plots kwam
hij bij ons zitten om een praatje te slaan. Hij werkt al 36 jaar voor Metrorail
en binnen 4 jaar moet hij op pensioen. Hij vertelde met heel veel passie en
enthousiasme over zijn job en hij nam ons ook even mee in de locomotief van de
trein.
