Vorige week zaterdag gingen we uit in Kayamandi, Bongeka had ons meegevraagd. We werden vergezeld door onze twee Zimbabwaanse vrienden. Heel wat mensen verklaarden ons zot dat we daar naartoe gingen, Kayamandi is een township waar het niet echt veilig is om rond te lopen. Het feestje vond plaats in openlucht, echt heel gezellig! We waren de enige blanken, dus toen Bongeka aankwam was het gemakkelijk om ons terug te vinden. We waren vroeg, dus er was eerst niet zoveel volk maar al snel werd het drukker en barstte het feestje los. Ik kreeg hier en daar een complimentje dat ik goed kan dansen en dat ik ‘african hips’ heb, al is er toch wel nog werk aan de winkel vind ik. Heel wat mensen waren bezorgd, want af en toe vroeg er iemand hoe we naar huis gingen en als we wat te lang wegbleven kwamen ze ons zoeken. Lief van hen, maar ik moet zeggen dat ik me op geen enkel moment bedreigd voelde ofzo. Het was een geslaagde avond, zeker voor herhaling vatbaar.

Maandag moest ik verslag typen van een workshop. De workshop werd georganiseerd ter voorbereiding van een tweedaagse workshop in Kaapstad, waar verschillende organisaties en mensen uit het werkveld aanwezig waren (farm workers, seks workers & home based care workers). Eerst moesten de vrouwen hun verwachtingen en bezorgdheden voor de workshop opschrijven. Tijdens de workshop werden de werkervaringen besproken en de problemen die de vrouwen daarbij ondervinden. Ook werd er gepraat over de problemen die er zijn om vrouwen te organiseren.

Vorige week moest ik samen met Tande werken aan een press release naar aanleiding van het embizo dat georganiseerd werd deze zaterdag. Een embizo is een bijeenkomst waarbij de minister in debat treedt met ‘het werkvolk’. Fatima vroeg ons om een persbericht te schrijven, we hadden dat nog nooit gedaan dus het was niet eenvoudig. Uiteindelijk herschreef Fatima ook bijna de hele tekst, maar het was wel fijn dat ze ons de kans gaf om het te proberen. Volgende keer zal het wel beter gaan.

Ik ging ook mee met Bongeka en Ida om te praten met een meisje dat onterecht ontslagen werd. Op haar 17^de werd ze zwanger van een man van bijna 40. Er ontstond een ruzie tussen de familie van het meisje en de man omdat hij na de geboorte niet wou betalen voor het kindje en er ook niet wilde voor zorgen. De boer koos de kant van de man en hij zei dat het meisje teveel herrie schopte op de boerderij, daarom ontsloeg hij haar. Ze had helemaal niets verkeerd gedaan. Omdat WFP niet zo geliefd is bij de boeren moesten we het meisje gaan ophalen aan de poort van de boerderij en toen namen we haar mee naar een plaats wat verder om met haar te praten. De boer reed af en toe voorbij om te zien wat we aan het doen waren.

Vrijdag gingen we met de 5 interns naar een feestje van de school van Ida’s kleinkinderen. Ida kwam ons na het werk oppikken. We gingen eerst naar haar huis om samen iets te eten. Het feestje was dik in orde. Er was veel volk en de muziek was goed, ik heb terug veel gedanst die avond.

Zaterdag moest ik vroeg opstaan om naar het embizo te gaan, het was een pijnlijk korte nacht. Het embizo werd georganiseerd door het ‘labour department’ en aangezien ik voor het ‘labour programme’ werk was het dus interessant om dat bij te wonen . De minister van arbeid en een paar vertegenwoordigers van de overheid kwamen spreken en er was de mogelijkheid om vragen te stellen of opmerkingen te geven. Voor WFP werden er twee bussen geregeld, maar er kwam een bus niet opdagen, daardoor waren er dus heel veel farmworkers tekort. De vrouwen stonden te wachten op de bus, maar toen het te lang duurde gingen ze terug naar huis. In het publiek zaten farmworkers, vakbonden en organisaties die de farmworkers vertegenwoordigen. Wanneer er gesproken werd in het Engels werd er vertaald in het Xhosa en het Afrikaans. Toen de interactieve sessie aanbrak werd al snel duidelijk dat er teveel mensen waren die aan het woord wilden komen. Maar buiten stonden allerlei kraampjes waar de mensen hun verhaal konden doen. Eén vrouw vertelde dat ze al 12 jaar zonder proper water zat, ze moest de was doen in bruin water waardoor het schoolhemd van haar kindje bruin was geworden. Ze had ook geen elektriciteit. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog zo zou moeten leven en ze nodigde de minister uit om eens een kijkje te komen nemen. Een ander probleem dat besproken werd was het vervoer, dat vaak heel gevaarlijk is. De boeren vervoeren de arbeiders in trucks, waar wij dieren in zouden vervoeren. De farmworkers vroegen zich af hoe het zat met eventuele verzekeringen. Ook bleek dat sommige seizoenarbeiders moeten betalen voor hun veiligheidskledij en dat de kleren vaak te dun zijn. De minister vertelde dat ze 39 boerderijen bezocht had en dat er slechts op 3 boerderijen problemen waren. Fatima (onze directeur) reageerde daarop dat de boerderijen op de hoogte waren van de komst van de minister, dat dit dus zorgde voor een vertekend beeld. Ze nodigde de minister uit om haar overall aan te trekken en het werkveld in te trekken. Ze zei ook dat er te weinig inspecteurs waren en dat de overheid weigerde om samen te werken met de vakbonden en de andere organisaties in het werkveld. Omdat we met zo weinig waren van WFP kregen we allemaal een VIP-badge. Na het embizo mochten we gaan lunchen in de VIP-tent. De vrouwen die mee waren genoten met volle teugen van de uitgebreide maaltijd. Aan de overkant van het terrein werd er eten uitgedeeld aan de mensen van het dorp, het was een echte stormloop. Het was eigenlijk de bedoeling om enkel eten te geven aan de farmworkers die aanwezig waren op het embizo, maar al snel stond het hele dorp daar.

Na het embizo gingen we naar een braai bij Sharon. Haar huis grenst aan het Jonkershoek Nature Reserve, echt een heel mooie plaats om te wonen. We zaten heel de avond buiten op een paar bankjes, rond twee vuurtjes. Het gezelschap bestond uit Sharon en Thandi (collega’s), 3 vrouwen die betrokken zijn bij de activiteiten van WFP, wij (de 5 interns), een dronken buurman en de zoon van Sharon met zijn vrienden. Achteraan de tuin stond een soort hutje/tuinhuis waar de zoon van Sharon en zijn vrienden vaak rondhangen, zij zorgden de hele avond voor muziek. In België zouden de buren al lang komen klagen zijn over de te luide muziek. Er werd terug veel gedanst. En de dronken buurman raakte blijkbaar voor de eerste keer in zijn leven een blanke vrouw aan. Hij was dronken op een aangename manier, daarom wou ik hem wel een paar dansen gunnen. Het was een heel sympathieke man, maar hij had duidelijk een alcoholprobleem. Hij was nog maar in de 30, maar hij zag er echt veel ouder uit. Het was wel wat vreemd om te zien dat de jonge gasten zaten te drinken en drugs gebruikten en dat hun ouders daar niets van zeiden.

Gisteren ging ik mijn was doen bij de nonkel van Knowledge, terwijl we zaten te wachten vroegen ze ons plots of we het zagen zitten om op de kindjes te letten, zo moest ik dus onverwachts een hele dag babysitten. Ik was er niet echt op voorbereid, maar ik deed het met heel veel plezier.

Het was een heel druk weekend, ik ben dus wat moe nu, maar ik vind het echt fantastisch dat iedereen ons uitnodigt voor vanalles. 

02-04-2012 om 11:47 geschreven door Yana