Op dinsdag 22 mei ging ik samen met Ida naar Stofland om terug een bijeenkomst te houden met nieuwe vrouwen. We verzamelden in de voortuin van anti Betty (een vrouw die als vrijwilliger / contactpersoon werkt voor onze organisatie). Er kwamen ongeveer 20 vrouwen opdagen. In het begin was iedereen wat ongemakkelijk om problemen met elkaar te delen, maar nadat Ida haar verhaal verteld had was het ijs gebroken.  Ida vertelde dat ze op haar 18de verkracht werd door haar buurjongen, tot op vandaag heeft ze dit nooit aan haar ouders durven vertellen. Ze vertelde ook over de relatie met haar ex-man. Hij mishandelde haar. Op een dag stak hij haar met een glas in het gezicht, hij dwong haar ook om seks met haar te hebben nadat hij haar verrot had geslagen. Ik was enorm geschokt en ik bewonder Ida echt dat ze haar verhaal zo deelt met alle vrouwen. Ze zegt dat dit haar zelf en de vrouwen sterker maakt. Na dit verhaal kwamen de verhalen van de andere vrouwen naar boven en Ida haar verhaal is blijkbaar geen uitzondering. Eén vrouw vroeg of het ook mishandeling is wanneer je man je constant uitscheldt. Het antwoord was dat dit emotionele mishandeling is. De vrouwen waren het erover eens dat hun mannen te weinig appreciatie tonen voor al het werk dat de vrouwen doen in het huishouden. Veel vrouwen hebben hier toch echt wel een zwaar en hard leven hoor.

In de informal settlement in De Doorns zag ik dat de mensen van die toi toi toiletten moeten gebruiken. Ze delen dit met een hele hoop mensen. Op festivals zie ik er altijd tegenop om zo’n toilet te gebruiken en dat is slecht voor een paar dagen, hier moeten sommige mensen heel hun leven zo’n toilet gebruiken. Je zal me dus niet meer horen klagen over de toiletten op festivals ;-)! Intussen heb ik wat meer inzicht gekregen in het systeem van de shacks. Mensen hebben een huis en in hun achtertuin worden shacks gebouwd (meestal 2 of 3) . De mensen die in de shacks wonen moeten huur betalen aan de mensen die in het eerste huis wonen. En ze gebruiken ook het sanitair en water van het eerste huis. Volgens mij zorgt het delen van sanitair ervoor dat zo’n omgevingen echte broeihaarden zijn voor ziektes. En wanneer er daar iets gebeurt is de impact ook enorm. Mensen die zo dicht op elkaar leven zijn heel kwetsbaar wanneer er iets misloopt. Daarbij denk ik aan ziektes, als er brand uitbreekt verspreidt zich dat enorm snel, in een gemeenschap waar mensen zo dicht op elkaar leven is er volgens mij ook meer criminaliteit, … .

Ivana wilde aan één van de farmvrouwen uitleggen waar Australië ligt omdat ze daar naartoe gaan voor een conferentie. Ze printte een wereldkaart af om dan Australië op aan te duiden. De collega’s vroegen ‘waar ligt België nu?’, je had bijna letterlijk een vergrootglas nodig om ons kleine landje terug te vinden :-p.

Op donderdag 24 mei gingen we naar een boerderij om te overlopen wat de taken zijn van de mannen en van de vrouwen en om te zien of er grote verschillen zijn. We vroegen toen of de vrouwen het werk van de mannen zouden willen doen. Het is namelijk zo dat de vrouwen meestal niet de kans krijgen om dezelfde dingen te doen als de mannen. We gaven ook nog wat uitleg over de rechten op de boerderij. Toen ze hoorden dat ik van België was wilden ze weten hoe mijn kennis van het Afrikaans was. Ik moest een zinnetje zeggen in het Nederlands ik koos voor ‘het is mooi weer vandaag’ en dat klonk hen inderdaad heel vertrouwd in de oren. Ze kenden België van de chocolade. In de namiddag hadden we terug een structure meeting, deze keer in Wellington. Er waren ongeveer 30 vrouwen aanwezig, wat zeer goed is aangezien we nooit eerder in deze regio werkten. De bijeenkomst verliep in isiXhosa en Afrikaans, vertalingen waren belangrijk, want beide groepen verstaan elkaar niet (blijkbaar zijn er ook af en toe conflicten tussen beide groepen in de gemeenschap). Nadat we wat uitleg gegeven hadden over de organisatie en nadat er vragen gesteld waren, vroeg een vrouw plots het woord. Ze vertelde dat ze al jaren mishandeld wordt door haar man. Ik kon inderdaad zien dat haar hele lichaam vol littekens zat. Ze vertelde dat hij haar een paar weken geleden helemaal uitkleedde en haar dan buitensloot, heel vernederend. Ook dwong hij haar af en toe om haar uit te kleden voor al zijn vrienden. En op een dag had hij anale seks met haar, op een heel brutale manier, waardoor ze een paar weken niet meer normaal kon zitten. Hij slaat haar dagelijks en hij geeft haar geen geld voor eten of kleren. Ze begon te wenen terwijl ze haar verhaal deed en ik kreeg ook tranen in mijn ogen, ik zat naast haar en ik wist totaal niet wat ik moest doen. Het was muisstil en niemand wist goed wat te doen. De vrouw heeft geen familie of vrienden waarbij ze terecht kan, dus de reden waarom ze bij deze man blijft is omdat ze toch tenminste onderdak heeft nu. Ze is nog vrij jong, maar ze zag er oud uit, door alles wat ze al had meegemaakt. We beloofden de vrouw om de zaak door te geven aan één van onze collega’s die gewoon is om te werken met dergelijke cases. Zij zal langsgaan bij de vrouw om het verhaal neer te schrijven en zij weet ook welke stappen gezet moeten worden om een scheiding op te starten en om een huis te zoeken voor de vrouw. Toen we op de vrouwen stonden te wachten zagen we een voedselbedeling. Ida ging aan wat mensen vragen wat er aan de hand was. Ze hoorde veel mensen klagen dat ze geen inkomen hadden en toch niet op de lijst stonden. We gingen toen één van de organisatoren aanspreken om te vragen hoe alles geregeld werd. De vrouw legde uit dat ze op de hoogte waren van de situaties waarin de verschillende gezinnen leven en dat ze op basis daarvan een lijst opstellen om voedselpakketten uit te delen. Ze zei ook dat er uiteraard een limiet was op het aantal pakketten dat uitgedeeld werd. We hadden nog twee vrouwen mee en zij zeiden dat ze de indruk hadden dat de meest kwetsbaren en de armste mensen nooit voedsel kregen, omdat ze zich meestal stil houden. De mensen die hun mond opendoen zijn diegene die het eigenlijk helemaal niet zo slecht hebben in vergelijking met veel andere mensen. De vrouw van de organisatie probeerde zich daar uit te praten, maar wij waren niet echt overtuigd. Ik kan me inbeelden dat het heel moeilijk is om een lijst op te stellen met mensen die voedsel zullen krijgen, want sowieso kan je niet iedereen helpen. Maar ik had een beetje een probleem met het feit dat de bedeling als het ware in het midden van de straat gebeurde, voor de ogen van heel veel gezinnen die niets ontvingen.

25-05-2012 om 11:59 geschreven door Yana