Donderdag vroeg Thandi, één van onze collega’s, of we zin hadden om s ’avonds mee te gaan naar een bijeenkomst waar ze moest spreken. We willen graag zoveel mogelijk meepikken nu we hier zijn, dus we zeiden ja. Het was allemaal nogal vaag geregeld, we wisten gewoon dat we rond 17h15 voor de deur moesten staan van WFP en dat we daar moesten wachten op twee mannen, waarvan de ene met een witte auto reed en de man is van Sharon, een andere collega. We wisten totaal niet naar wie we moesten uitkijken, want de meeste auto’s zijn hier wit. Maar we hebben elkaar gevonden. We dachten dat we met die mannen konden meerijden naar de bijeenkomst in Kaapstad, maar blijkbaar werden we opgepikt door een taxi. De taxi’s hier zijn helemaal anders dan die bij ons. Zo bestaat een Zuid-Afrikaanse taxi uit 5 rijen met telkens 3 zetels, er zijn geen gordels voorzien, de chauffeur belde achter het stuur en er ging een sticker ‘stop TB, open the window’. Ik zat op de achterbank naast drie andere meisjes en ik moest me in de bochten goed vasthouden om te voorkomen dat ik niet op hen schoof. Op de bijeenkomst kwamen een paar mensen vertellen over hun organisatie. Het publiek mocht ook haar mening geven en vragen stellen. Het ging er soms hevig aan toe en ik begreep ook niet altijd waar het over ging. Maar het kwam er eigenlijk op neer dat iedereen het ermee eens was dat ze teveel onderdrukt werden op de boerderijen en dat het land niet eerlijk verdeeld is. Het was leuk om eens mee te maken.

Op de terugweg zat onze taxi stampvol en we moesten onderweg een paar keer stoppen omdat er een probleem was met de motor. De pechstrook hier wordt meer gebruikt als extra rijstrook dan als pechstrook, dus toen we daar stil stonden om de motor te repareren toeterden alle auto’s en ze vlamden ons voorbij.Normaal ben ik nogal bang in het verkeer, maar aangezien iedereen er nu gerust in was voelde ik me wel op mijn gemak. En ik vond het best wel gezellig allemaal.

Onderweg moesten we een paar mensen afzetten in Kayamandi, een buitenwijk van Stellenbosch. Het contrast met het centrum van Stellenbosch is enorm, de mensen leven in heel kleine huisjes. Tandi zei dat we zeker eens moesten komen eten bij haar mama, die een bed & breakfast heeft in Kayamandi. Ze kan blijkbaar heel lekker koken en ze maakt typische Afrikaanse kost, dat willen we uiteraard wel eens proeven.

Zaterdagochtend hadden we afgesproken met Ida om pamfletten uit te delen over het nieuwe minimumloon voor farm workers. We hadden afgesproken om 6h. Ons groepje bestond uit Charlotte en ik, Ida, Griet (een Belgische fotografe) en een jongen uit Brazilië (hij kon amper Engels, dus de communicatie met hem verliep uiterst moeilijk). Ida bleek haar rijbewijs kwijt te zijn, dus we reden eerst nog ongeveer anderhalf uur rond (naar haar huis, naar het politiebureau). Uiteindelijk bleek dat ze naar een kantoor moest gaan dat niet open was op zaterdag, we gingen dan maar op pad zonder haar rijbewijs in de hoop dat we niet tegengehouden zouden worden . We reden naar Ceres (zo’n anderhalf uur rijden van Stellenbosch) en daar moesten we uitleggen aan de farm workers dat wanneer ze minder verdienen dan het minimumloon ze mogen bellen naar WFP. We deelden 500 folders uit, dus we bereikten toch wel een grote groep mensen. In het weekend krijgen de farm workers even vrijaf om boodschappen te doen, ze worden naar het centrum gebracht met allerlei karren, sommige waren helemaal gesloten en waren eerder om dieren in te vervoeren.

Op de terugweg naar Stellenbosch stopten we nog op een paar boerderijen. We spraken met de farm workers en we mochten ook even in hun huisjes kijken. Het nemen van foto’s lag nogal gevoelig, de mensen zijn hier heel bang dat hun foto’s gepubliceerd gaan worden in een krant en dat hun bazen dat zullen zien. Nadat Ida had uitgelegd dat we uit België kwamen was het geen probleem meer dat we foto’s namen en begonnen sommigen zelfs te poseren. Onze laatste stop was in ‘spooky town’, een heel erg afgelegen plaats zonder verlichting waar de mensen echt in enorme armoede leven. Dit is een plaats waar mensen naartoe trekken wanneer ze afgedankt worden bijvoorbeeld. We maakten daar kennis met Roos, haar man kwam een paar jaar geleden om tijdens zijn werk op de boerderij. Ze kreeg niets van vergoeding en sindsdien woont ze dus in ‘spooky town’. Zelf werkte ze ook heel haar leven op die boerderij.

Ik vond het heel lastig om al die armoede te zien, ongelofelijk dat mensen zo moeten leven! Ook was er een vrouw die vertelde dat ze geslagen wordt door haar man, je voelt je echt heel machteloos op zo’n moment. Ik vond het zelf wat ongepast om overal foto’s van te nemen, dus ik heb dat wat beperkt. Nadat Ida vertelde dat we van België waren vroegen sommigen om gefotografeerd te worden, dus dat deed ik toen ook wel.We werden overal heel hartelijk ontvangen, wel jammer dat ik niet echt kon communiceren met de mensen.

Vandaag trokken we onze wandelschoenen aan, we wilden graag de natuur intrekken. En aangezien Stellenbosch ingesloten is door bergen en natuur dachten we dat dit wel geen probleem zou zijn. Maar blijkbaar zijn veel van die gebieden afgesloten, enkel de rijke mensen kunnen er via hun tuin in. We hebben dan maar gewoon wat rondgewandeld, tot we plots op een stuk natuur botsten waar we wel in konden, vlak naast het sportterrein van de universiteit van Stellenbosch. Het was er prachtig! Tijdens het wandelen hoorden we plots kinderen lachen, toen we wat dichter gingen zagen we dat ze in een meer aan het zwemmen waren. Er stond een bord dat het verboden was om te zwemmen, maar het zag er wel zalig uit! Ze riepen ons dan ook meteen toe ‘come swim with us’, misschien kunnen we dat de volgende keer wel doen J. Het was een lange en intensieve wandeling, maar het heeft deugd gedaan!

We vervelen ons hier dus niet zoals je kan lezen J.

26-02-2012 om 16:26 geschreven door Yana  

Molo (Xhosa voor hallo)

Vorig weekend gingen we op pad in Stellenbosch, op aanraden van Karien gingen we naar de botanical garden. Het was heel leuk zitten daar, dus we namen onze boeken mee en we lazen op het gemak met het geluid van de fonteintjes op de achtergrond.

Maandagochtend werden we verwacht op onze stageplaats, we mochten komen wanneer we wilden. En toen we aankwamen bleek dat er niemand echt goed wist wat moesten en konden doen. We hebben dan maar wat gewerkt aan ons stageplan dat we moeten opstellen voor de Katho.

S’middags gingen we een matras kopen, want Charlotte sliep tot nu toe op een kampeermatras die nogal dun was. Allison bracht ons naar de winkel. Haar auto is echter niet zo groot, dus het was een heel gedoe om die matras daar in te krijgen. We propten hem op de achterbank en daar moest ik dan ook nog bij, maar de achterdeur was stuk dus moest ik over de voorzetel klimmen. Haar auto is ook nogal oud, dus ze moet enorm aan haar stuur sleuren om uit een parkeerplaats te geraken bijvoorbeeld.

Dinsdag was onze tweede stagedag. We zaten samen met Collette om te bespreken wat we kunnen doen de komende 5 maanden. Onze stageopdracht ziet eruit als volgt:

- Helpen bij een onderzoek over het verband tussen socio-economische empowerment, op gender gerelateerd geweld en het risico op HIV in de Westkaap. Wij zouden ingeschakeld worden bij het verwerken van de onderzoekresultaten. We hebben daar nog geen ervaring mee, maar het is de bedoeling dat er iemand van buiten WFP ingeschakeld wordt om ons wat in te leiden hierin.

- Verder werken aan een programma dat gegeven zal worden in scholen aan meisjes en jongens van 13/14 jaar. Het is de bedoeling dat er gewerkt wordt rond rollenpatronen, gelijkheid, relaties, … . We moeten dus kijken om deze thema’s op een speelse, maar toch leerrijke manier aan te snijden. Het idee hierachter is dat de jongeren, vooral de meisjes, al vanaf die leeftijd op de hoogte zijn van wat hun rechten zijn, wat ze mogen toelaten… . Wanneer er enkel gewerkt wordt met volwassen vrouwen zal er een soort van vicieuze cirkel ontstaan. Hierbij komt onze chiro-ervaring zeker van pas.

- Ook zouden we af en toe ingeschakeld worden in de andere programma’s van WFP, zodat we echt zien waar WFP mee bezig is en wat de problemen zijn op de boerderijen.

Eén van de programma’s houdt zich bezig met de rechten van de arbeid(st)ers, op zaterdag 25 februari mogen we mee om pamfletten uit te delen op de boerderijen.  In die pamfletten staat wat het minimumloon is dat de farm workers zouden moeten krijgen.

Over de middag zaten we samen met een paar collega’s, het was heel gezellig. Ze waren meteen vanalles aan het regelen om ons eens mee te nemen naar het strand en om eens samen uit te gaan enzo, echt tof J! Ze toonden ons ook foto’s van hun kinderen en kleinkinderen en ze vroegen ons om ook eens wat foto’s mee te brengen. We babbelden ook over België, Ida was er al eens geweest. Ze herinnerde zich niet zoveel van ons landje, enkel dat de chocolade heel lekker was. We hadden het ook over het schoolsysteem. Hier beginnen de lessen in de lagere school rond 8h en rond 13h zit het er al op. De middelbare school duurt tot rond 14h/15h, afhankelijk van school tot school.

Woensdag werden we om 6h10 verwacht om op teambuilding te gaan. We reden naar de boerderij en de sfeer zat er meteen goed in. Het was de bedoeling dat we hielpen met het plukken van de druiven. We kregen elk een tuinschaar en toen begonnen we eraan. Al snel werd duidelijk dat het zwaar werk is, vooral voor de rug omdat je de hele tijd voorover gebogen moet staan.  Er is ook niets van schaduw, dus er moet gewerkt worden in de vlakke zon. Wij hadden geluk dat het vandaag een beetje bewolkt was. Ze hadden ons ook aangeraden om een lange broek aan te trekken en onze armen te bedekken en dat was inderdaad een goed idee, want je moest soms echt tussen de planten kruipen om de druiven te kunnen afknippen. Charlotte en ik gingen gisterenavond goedkope kleren kopen, omdat we wisten dat we wel eens heel vuil zouden kunnen zijn en dat is inderdaad het geval, we hangen vol met druivensap en aarde enzo. De farm workers worden betaald per krat dat ze vullen en ze verdienen ongeveer 7000 rand (ongeveer gelijk aan 700 euro)  per maand. Wanneer ze een krat gevuld hebben moeten ze die afgeven aan de tractor die voortdurend heen en weer rijdt en dan krijgen ze een rode jeton, op het einde van de dag kunnen ze die dan inwisselen voor geld.

Ik vond het een leuke ervaring om eens te kunnen zien hoe het eraan toegaat op zo’n boerderij. En voor 1 dag was het plezant, maar ik zou het niet kunnen voor de rest van mijn leven!

Het was ook een leuke manier om de collega’s beter te leren kennen. We hebben veel gelachen, maar we hebben ook wel goed gewerkt.

Voor ik vertrok had ik op internet een lijstje gevonden met een paar woorden Xhosa, omdat ik wist dat dit gesproken wordt door een deel van de Zuid-Afrikanen, 1 van de collega’s spreekt Xhosa (het is haar moedertaal) en ze vond het heel leuk dat ik een paar woordjes kende. Ze wil mij de taal ook leren, maar momenteel heb ik al genoeg met het leren van Afrikaans ;-). Wanneer ze traag praten begrijp ik het Afrikaans wel, maar meestal praten ze te snel en het is soms ook een mengeling van Engels, Afrikaans en een dialect.

Plots begonnen de collega’s te lachen en ik vroeg wat er aan de hand was, ze vertelden me dat 1 van de farm workers had gezegd dat hij me leuk vond. Ik had nochtans echt foute kledij aan (een veel te ruime broek en een hemd dat eveneens te groot was). Ik heb me er allemaal niet teveel van aangetrokken, maar de collega’s vonden het wel heel grappig uiteraard. Op het werk zijn het bijna allemaal single moeders en ze maken heel veel grapjes over mannen enzo J. Ze zeiden ook dat we dan eens een  homewarming party moeten geven in ons appartement en dat we mannen moeten regelen voor hen :-p. Die homewarming party overwegen we wel, we wonen vlakbij het werk, dus het lijkt ons wel leuk om na het werk op het gemak iets te drinken samen. En ik heb hen gezegd dat ik graag wil proeven van het Zuid-Afrikaanse bier, ze zeiden dat ze dat dan wel zullen meebrengen. Ik ben benieuwd, al denk ik dat het niet zo goed zal smaken als het Belgische bier.

Op de foto’s zie je: de botanical garden, de collega’s tijdens de teambuilding, uitzicht over de wijnvelden met de farm workers.

22-02-2012 om 16:05 geschreven door Yana