Dit weekend hadden we een weekendworkshop met het ‘labour rights programme ‘. We trokken met ongeveer 45 vrouwen en hun kinderen naar een kampplaats in Ceres. Vrijdagmiddag ging ik mee met Bongeka, ze moest haar valies nog maken en daarna moest ze erop toezien dat alle vrouwen meegingen, want de gemeenschap waarin ze leeft (Klapmuts) is nogal moeilijk te organiseren. We werden samen met alle bagage in een taxi gepropt. Ik kreeg ook een kind op mijn schoot geduwd, maar ik hou van kinderen dus ik vond dat niet zo erg.

Vrijdagavond installeerden we ons, ik deelde een kamer met Bongeka. We werden die avond vergezeld door de ‘Klapmuts-vrouwen’. Eén van hen had haar dochtertje mee. Het kindje was nog maar 18 maanden, maar al een echte spraakwaterval.

Op zaterdag kwam er een man van het Labour Department spreken, de vrouwen konden hun problemen vertellen en vragen stellen. Er waren heel veel vragen. We schreven alles neer en die man gaat alles nu opvolgen. In de namiddag kwam er iemand van de CCMA (Commission for Conciliation, Mediation and Arbitration). Ze had het over wat je kan doen wanneer je het gevoel hebt ontslagen te worden op een onredelijke manier, of zonder reden. Of wanneer je onredelijk behandeld wordt door je baas.  Echt interessant en ik denk dat de vrouwen ook veel opgestoken hebben van die sessie. Ze gaf ook uitleg over ‘sexual harassment’.

Zaterdagavond trok ik terug op met de vrouwen uit Klapmuts. Ze vlochten mijn haar, maar het paste niet bij mij vonden ze, dus we haalden er alles terug uit. Ik stond er wel op dat ze ten minste 1 of 2 ‘breadings’ overlieten. Ze vonden het wel moeilijk om zo’n glad haar in te vlechten zeiden ze, maar ze hadden er hun plezier in. Ik had hen gezegd dat ze mochten doen wat ze wilden, ze bespraken met een vijftal vrouwen wat ze zouden doen, best wel grappig.

Zondagochtend bekeken we de film ‘North Country’ (http://www.imdb.com/title/tt0395972/), in het kader van de sessie over sexual harassment op zaterdag.  Echt een aangrijpende film en de vrouwen gingen er helemaal in op en ik denk ook dat veel van de vrouwen dingen herkenden.

Tijdens de lunch ging ik rond om afscheid te nemen van de vrouwen. Ik bedankte hen om mij meteen op te nemen in de groep en ik zei dat ik hen nooit zou vergeten. Ze hebben voor altijd een plaats in mijn hart en ik heb enorm veel respect voor hen. Ik had nooit durven dromen dat alles hier zo goed zou gaan. Ik ben iedereen hier dan ook enorm dankbaar om zo gastvrij te zijn en om me als één van hen te beschouwen. Deze week wordt een afscheidsweek, al beschouw ik dit niet echt als een afscheid, want ik weet nu al zeker dat ik terugkom. 

10-07-2012 om 11:11 geschreven door Yana