Vorige week hadden we een meeting met Aby, hij werd
aangesteld als manager van de aandeelhouders van de boerderij. De boerderij
heeft geen boer, maar is in handen van ongeveer 100 aandeelhouders. Aby runt de
boerderij en krijgt daar loon voor, maar hij krijgt niet meer dividend dan de andere
aandeelhouders. Aby is colored, dus we kunnen stellen dat deze boerderij een
goed voorbeeld is van Black Economic Empowerment. Op de terugweg
sprongen we binnen in het ziekenhuis om het nichtje van Ida te bezoeken. Toen
we haar kamer binnen kwamen schrok ik enorm. Het meisje (20 jaar) was verbrand in
haar gezicht, er was niets over van haar vel, haar hele gezicht was roze. Toen
we vroegen wat er precies gebeurd was vertelde ze dat twee jongens haar
probeerden te verkrachten en toen ze tegenspartelde zeiden ze We zullen eens
tonen wat we doen met ongehoorzame meisjes en toen gooiden ze benzine op haar
gezicht en staken ze haar in brand. Ze schrokken blijkbaar toen ze zagen dat
het zo hard brandde, want toen gooiden ze snel water op haar gezicht. Het
meisje zat blijkbaar aan de drugs en ze zei dat ze eerst dacht dat ze aan het
spelen waren toen ze met benzine begonnen te gooien. Ze besefte dus niet zo
goed wat er aan de hand was. Ze kende de jongens wel, dus nu zitten ze in de
gevangenis. Het meisje woonde niet meer bij haar ouders en haar mama had haar
vaak gezegd dat er op een dag iets ergs zou gebeuren wanneer ze niet zou
stoppen met het gebruiken van drugs. Nu vond ze dus dat het misschien haar
verdiende loon was. Ik was het daar helemaal niet mee eens, niemand verdient
het om zoiets mee te maken! Wat ik ook vreemd vond was dat ze na 2 dagen het
ziekenhuis al mocht verlaten! Haar gezicht zag er zo pijnlijk en kwetsbaar uit!
Ik zie het gezicht van dat meisje nog steeds voor me. Ik hoop dat ze haar
gezicht nog wat kunnen herstellen, want nu had ze eigenlijk geen gezicht meer,
Ida herkende haar zelfs niet.
Dit weekend namen we
de trein naar Kaapstad, de neef van Knox was op bezoek uit Zimbabwe. Normaal
neem ik altijd een ticket voor eerste klasse (35 rand heen en terug), maar nu
gingen we in de gewone klasse (22 rand). Het verschil is dat het drukker is
en dat de banken minder comfortabel zijn. We reden ook een hele tijd met de
deur open, een paar jongeren hadden de deur geopend, bizar dat dat mogelijk is.
In Kaapstad gingen we eerst op zoek naar een jas, die neef had het enorm koud,
hij liep zelfs rond met handschoenen. Daarna namen we een taxi naar Waterfront,
daar bezochten we het aquarium. In het aquarium zagen we haaien, clownvisjes, pinguïns,
slangen, . Op zon moment voel ik me precies een kind, verwonderd over alles
wat ik zie. S Avonds bekeken we de
voetbalmatch op café, normaal ben ik helemaal geen voetbalfan, maar ik moet
zeggen dat het echt gezellig was! Om de dag af te sluiten lieten we die neef
kennismaken met het nachtleven in Stellenbosch.
Toen we zondag
aankwamen in het appartement van Knox en shephard kwam de buurvrouw ons
helemaal in paniek tegemoet met haar kindje in haar armen. Het kindje had plots
hevige koorts en het had de stuipen. Ze riep mijn kindje is aan het doodgaan.
We waren met vrij veel volk in het appartement, dus ik besloot me wat afzijdig
te houden, ik speel namelijk altijd me die kindjes waardoor ik wat emotioneel
was en ik wou ook liever niet in de weg lopen. We belden overal rond om iemand
te vinden die de vrouw en het kind naar het ziekenhuis konden brengen, want de
man was aan het werk. Het kindje heeft de nacht moeten doorbrengen in het ziekenhuis,
het had blijkbaar koortsstuipen. De symptomen daarvan zijn koorts, schokkende
bewegingen, wegdraaien van de ogen en stokkende ademhaling. Het was echt een heel akelige ervaring, want
je kon zien dat het kindje pijn had en het had moeilijkheden om te ademen. Ik
was de hele avond ongerust. Intussen is alles wel terug in orde.
Gisteren gingen we naar Wellington, er was daar een
uitzettingszaak. De man van het gezin werkt als tuinman in de lagere school. We
ontmoetten de directrice van de school, een heel gemotiveerde en warme vrouw. Ze
komt ook op zaterdag naar school om het computerlokaal en de bibliotheek open
te stellen voor de middelbare schoolkinderen die op de boerderijen rond de
school leven. De meesten van hen hebben geen computer en ze wil hen de kans
geven om hun huiswerk te maken en te studeren. Ik kon voelen dat dit echt een
sterke vrouw was met een heel groot hart.
Ze was ook enorm geïnteresseerd in de werking van onze organisatie. Ze
zei dat we misschien eens met een paar programmas naar de school konden komen
om een informatie-sessie te geven voor de ouders van de schoolkinderen. Ze werd
vaak geconfronteerd met allerlei problemen: armoede, uitzettingen, kinderen die
de school verlaten . Volgens mij moet je echt gemotiveerd zijn om een school
te runnen hier. S Middags gingen we naar De Doorns, er kwamen
echter niet zoveel vrouwen opdagen, waardoor we besloten de meeting te
verplaatsen. S Avonds gingen we mee met Thandi, ze had een
meeting met een paar mensen van Rawsonville. Daar waren ook slechts een paar
mensen aanwezig, het begint hier winter te worden, wat betekent dat de mensen
na hun werk vuur moeten maken om hun huizen/shacks te verwarmen en te koken.
Sommigen moeten s avonds ook nog op zoek naar hout. De meeste mensen zien het
ook niet zitten om in de koude nacht ergens naartoe te gaan. Deze meeting werd
dus ook uitgesteld. Best wel demotiverend wanneer er niet zoveel mensen
afkomen, maar je kan de mensen niet verplichten om te komen hé.
