In deze blog worden onze wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Van Herreweghe Brigitta
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gestopt met werken..
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, lezen.
Dag 14: om 06.45 uur heb ik het kamertje verlaten en ben naar de albergue gegaan waar Brigitta heeft geslapen. Daar was nog maar 1 persoon opgestaan, een Italiaan, een jongeling van 72 jaar. Met hem heb ik dan een gesprek gehad, totdat de heilige Brigitta verscheen. Even later was Patrick er ook. Gezamenlijk ontbijt en om 08.00 uur waren we op weg. Er hing een zware mist en het was amper 10 graden. Het ging even omhoog en dan langzaam naar beneden tot in La Mesa. En dan begon het echte werk, een paar honderd meter hoogteverschil naar boven over een weg. Daar hebben wij Patrick ook zien verdwijnen in de mist. Daarna ging het steeds naar beneden, een hoogteverschil van maar liefst 800 meter. Dan waren we aan de stuwdam van Salime. Die moesten we over en vervolgens weer 400 meter omhoog. Om 13.30 uur waren we in Grandas De Salime aan de albergue.
Inschrijven, douchen, de was in het wasmachine en dat was nodig, want we hadden goed gezweet, ik ga voor mezelf spreken, ik stonk! Tja, gisteren niks kunnen uitwassen wegens laat op de bestemming.
De Poolse jongelingen zijn hier ook, evenals de Italiaan en Lieven, een Belg. Ondertussen is het hier aan het vollopen, het is ook het enige dat hier is, buiten een hotel. Bars zijn hier voldoende, we zitten nu op een terras ervan in het zonnetje met een frisse pint en.... WiFi. Een beetje verwennen mag wel hé?
Vandaag hebben we 20 km gedaan en dat was voldoende, de andere toekomers vonden dit ook meer dan voldoende. Het totaal staat nu op 346 km. We zitten ondertussen 2 volle dagen op voorsprong dus we gaan wat kortere afstanden nemen, voor zover er overnachtingsmogelijkheden zijn. Brigitta wil geen drie dagen in Santiago doorbrengen...
Vertrek in de mist Gans stuk langs de baan Begonnen aan de lange afdaling, 800 meter hoogteverschil naar beneden Het stuwmeer van Grandas Slingerpaadje
De stuwdam van Grandas de Salime Het laatste stuk voor het dorp Voilà, we zijn er Na de douche een lekker frisse pint, of meerdere, gaan drinken In het museum, dat die dag gratis was Idem Nog idem En nog Nog, nog Luguber
Verschillende klompen per streek
Klopt Arnau, dat is de tweede maal dat wij onze spagetti delen met jou Tis al op
Dag 13: zoals gepland opgestaan om 06.00 uur. Na het ontbijt in de albergue hebben we ingepakt en zijn we vertrokken om 07.00 uur. Het was fris, maar het beloofde een mooie dag te worden. Eerst een stukje langs de straat en dan een stuk modderig pad. Na het dorp Borres begon het klimwerk, van 700 meter naar 1228 meter. Al gauw waren we voorbij de boomgrens en was er een frisse wind. Jammer dat er wat lichte mist was, dat belemmerde de vergezichten. Patrick stapte de ganse weg met ons mee. Aan een top van 1205 meter was er een poel, waarin wilde paarden gretig het wier met bloemen aan het verorberen waren. Een weinig later waren we aan de top en dan begon een steile afdaling. Ik had gisteren mijn enkel licht verzwikt en enkel bij de afdaling voelde ik dat. Na nog een rustpauze in een bijna verlaten bergdorp Montefurado gingen wij verder en pas in Lago was de eerste bar van de dag die open was, je moet moet hier dus je voorzorgen nemen. Daar werden de dorstigen gelaafd.
Om 16.30 uur waren we op de bestemming, het dorp Barducedo. Daar zijn 2 albergues en een hostal. In de eerste albergue stonden de bedden zeer dicht naast elkaar, bijna geen plaats en het was er bovendien zeer druk. We gingen naar de volgende, een private herberg, en daar waren alleen de bovenste bedden vrij. Ik had geen zin om naar een bovenste bed te kruipen. We gingen kijken naar het hostal maar daar was enkel een éénpersoonskamer vrij voor 20 euro, dus maar 5 euro meer dan in de albergue. Brigitta zat er niet mee in om in de albergue te overnachten, maar ik nam de kamer. We slapen dus eens apart, mag wel eens na 31 jaar... en ik zit hier dus wel in de onmiddellijke omgeving van de bar ;-) Staks gaan we hier eten in het hostal.
Vandaag was het een zware tocht, dat wisten we op voorhand. We hebben 28 km gedaan, totaal 326 km. Het is erg druk geworden, bijna alles volzet, dat belooft voor de volgende dagen....
Begonnen aan de hoge route Allee, nog even doorbijten... Die is niet te houden
Eerste bergkam en de Polen moeten weeral eten Moet me al ondersteunen om niet omver te vallen van het lachen Patrick op zen best Bij de ruine van Hospitales Nu met meer licht
En we gingen verder 100 meter naast de top werden we op dit getrakteerd
Dag 12: de ervaring in Bodenaya is met geen woorden te beschrijven, een ervaring apart. De ontvangst van David, de hospitalero was hartverwarmend. Na de ons aangeboden koffie, gingen wij ons installeren in een knus hoekje in het dortoir. 's Avonds was er een gezamenlijke maaltijd met wijn à volonté, daarna was er eigengebrouwde aqua dente. Om 21.30 uur was het al stil.
Zoals afgesproken werden wij om 06.45 uur met lichte muziek gewekt door David, de hospitalero. Hij had ook de kledij van de 11 gasten gewassen, gedroogd en ze lagen opgevouwen op een tafel. Daarna gingen wij gezamenlijk ontbijten. Na het opruimen vertrokken wij om 08.00 uur, omhelst en uitgewuifd door David, zoals echte familie, want zo beschouwde hij ons. Hij kende ook al onze namen.
En dan de tocht... Modder was ons deel, niet even maar het grootste deel van de tocht. Om 11.30 uur hadden we eindelijk een bar gevonden die open was, in Tineo. Patrick was daar ook, evenals Arnau en even later ook Stannis. Het was in die bar precies Vlaamse kermis. Verder wachtte ons nog een stevige klim met dito afdaling en om 16.15 uur kwamen we aan in Campiello. Er is daar concurrentie tussen 2 albergues die naast elkaar gelegen zijn. We namen onze intrek in de albergue Ricardo voor 10 euro per persoon, uiterst modern en zeer netjes, wasmachine, droogkast, perfecte bedden. We namen een douche en waren weer nieuw. De kledij in de wasmachine, later in de droger.
Maar dan kregen wij dorst. Wij waren vergezeld van Patrick en gingen wat drinken in de bar van de albergue. Plannen werden gesmeed voor morgen, we gaan de hoge route nemen, die is wat zwaarder, wel wat korten maar met het goede weer morgen worden wij dan beloond met adembenemende vergezichten.
Na het plannen gingen we daar eten om genoeg energie te hebben om de tocht morgen tot een goed einde te brengen. Straks ook op tijd naar bed, want om 06.00 uur moeten wij uit de veren.
Vandaag hebben wij 25 km gedaan, totaal op 298 km.
Afscheid van David en zijn albergue in Bodenaya
De sloebers...
twee concurrerende albergues, één in het groen en één in het rood Wij namen de groene
Binnenhof van de albergue De slaapzaal, zeer proper en verzorgd zelfs een bron in de slaapzaal ( stond wel droog )
Dag 11: opgestaan om 06.15, eerst zijn wij gaan eten, daarna inpakken en op weg om 07.30 uur. Het had tijdens de nacht geregend, zodat modder ons deel werd. Het traject was fantastisch, de modder niet meegerekend. Om 12.30 uur waren we al ik Salas. We besloten om verder te gaan, maar pas nadat wij flink gegeten hadden, een pelgrimsmenu voor 7 euro per persoon. Ik was precies in verwachting na die maaltijd.
Dan met volle maag op weg voor een stevige klim, onze eindbestemming voor de dag was Bodenaya. Daar werden we om 15.30 uur verwelkomd door de hospitalero met koffie, thee of fruitsap. Na het inschrijven werd een douche genomen. Alles wat iedereen van kledij had gedragen tijdens de tocht, ging de hospitalero wassen en drogen, en morgenvroeg zou dat klaar zijn, laten we hopen!
Straks gaan wij hier nog een gezamenlijke maaltijd gebruiken.
Vandaag hebben wij 25 km gedaan, totaal op 273 km.
Volgens de hospitalero zijn er heel veel mensen onderweg, gisteren waren alle albergues in de omgeving volledig volzet.
Ochtendzicht vanaf de albergue Klooster/abdij Rustpauze onderweg Die twee linkse kennen we al lang, helemaal vooraan in beeld is Arnau, rechts achteraan Patrick en helemaal achteraan de schuchtere Poolse Magdalena Onze rugzakken mochten ook wat rusten Binnenkomen van Salas Kerk van Salas
Wacht, even mijnen bril af doen, want dat trekt anders op niks Das al beter Die gaan hier blijven fotograferen zeker? Nog ééntje Oeps, staat er al eens op...maar tis wel nen mooien hé? Ja Stanislas, ik heb U ook met uwen ducktape... Typisch schoeisel van de streek Na het eten gingen wij verder En kwamen wij aan in Bodenaya Even later was het aan het regenen
Interieur Foto van het gezelschap toen de selfiestick van Arnau nog intact was. Rechts op de voorgrond staat David, de hospitalero
Later op de avond ging het er gezellig aan toe, in de plastic fles zat geen water maar zelfgebrouwen sterke drank Onze slaapplaats voor de nacht, voor sommigen lijkt het op " de laatste rustplaats "
Dag 10: gisteravond zijn wij tesamen met John en Patrick, een Belg uit Herentals, die wij voor het eerst zagen, uit eten geweest. Daarna zijn wij nog enkele glaasjes wijn gaan drinken. Om 22.00 uur lagen wij in bed.
Wij zijn opgestaan om 05.30 uur, want de eerste dag van de Camino Primitivo stond op het programma. Om 07.00 uur waren we op weg. Het duurde een uur om het stad uit te geraken. Daarna ging het op en neer, een mooi parcours. Het eerste wat wij tegenkwamen om iets te eten en te drinken was in Peñaflor, en toen was het al middag. Dat was welkom, want onze beer grolde al goed. Daarna gingen wij verder en om 14.45 uur kwamen we als eerste aan in de albergue van Villapañada. Brigitta telefoneerde naar de hospitalero en wij mochten binnen en ons installeren. Dat deden wij en na een douche waren we weeral nieuw. Daarna deden we de was en toen begonnen de andere pelgrims toe te stromen. In totaal waren we met ongeveer 13, Polen, Spanjaarden en Belgen.
Even later kwam de hospitalero toe. Hij controleerde alles en we moesten onszelf inschrijven. Op een gegeven ogenblik werd Brigitta gebombardeerd tot hospitalero ad interim, want hij moest even weg. Dat even was met een elastiek, want hij was anderhalf uur weg. Zij moest dus de nieuwkomers begeleiden, alles uitleggen, enz. En dat omdat zij Spaans kon!!! Zo zie je maar....
Rond 18.00 uur begonnen wij aan het eten. Patrick was er ook en wij besloten om samen eten te maken. hij is kok van opleiding, dat was dus gemakkelijk. Wij hadden toch genoeg spaghetti gemaakt en Arnau, een jonge Spaljaard, die geen eten bij zich had, mocht gerust mee aan tafel schuiven. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen.
Daarna hebben we nog enkele glazen wijn gedronken en om 21.30 lagen we al in bed.
Vandaag hebben we 29 km gedaan, totaal op 248 km.
Is zij nu gekrompen?
Zulke bouwsels kom je daar overal tegen
De albergue van San Juan de Villappanada, in de deuropening de tijdelijke hospitalero
Dag 9: gisteravond zijn we nog gaan eten, platos combinados met een flesje wijn en voor geen geld. Daarna keerden wij terug naar de albergue. De Duitse jonge vrouw, Louise, stelde voor om in de bar-sidreria aan de overzijde van de straat, tesamen met Stannis, de Slovaak, de sidra te gaan proberen. Stannis zou achterna komen, want hij wou zich nog scheren. Toen wij even in de bar zaten, kwam Stannis er toe met wat bloed in het aangezicht. Hij had goedkope mesjes gekocht en het scheren daarmee was niet zo prettig geweest, het resultaat was zichtbaar. Het uitschenken van de sidra is een ritueel. Na de proeverij zijn wij naar bed gegaan om 22.30 uur.
Deze morgen zijn wij opgestaan om 07.00 uur. Na het ontbijt in de keuken hebben we opgeruimd en zijn wij vertrokken om 08.30 uur. Het was maar een kort traject, maar 17 km. Het was aan het regenen, dus alvorens te vertrekken werd de tarp overgegooid. Onderweg in Collota dronken wij koffie. Om 12.45 uur, toen wij juist aan de binnenring van de stad waren, werden we ingehaald door een Fransman, die had verbleven in de albergue van Vego de Sariego. Na een korte babbel en het bekijken van de kaart, gingen wij verder naar het hotel waar wij een kamer hadden geboekt. Wij kwamen daar aan om 13.30 uur. Inchecken en straks gaan wij het oude stadsgedeelte verkennen, met paraplu.
Vandaag was het traject niet zo mooi, bedrijven, fabrieken, enz. Daarbovenop was het de ganse tijd aan het regenen.
Vandaag hebben we een kort traject gedaan, 17 km, totaal 219 km. Vanaf morgen begint stilaan het zware werk op de Camino Primitivo....
Stappen in de regen Even een tussenstop in een "gezellige" bar
Nog een Middeleeuwse brug... Oviedo Grappig standbeeld Romeinse bron
Dag 8: opgestaan om 06.30 uur. Het ontbijt was klaargezet op een tafeltje, net buiten onze kamer en voor de deur. Dat smaakte uiteraard en na het inpakken zijn wij om 08.15 uur vertrokken. Het was frisjes, amper 13 graden, maar ondanks dat waren we snel opgewarmd. We stapten flink door over een mooi pad, dan langs de baan en dan kwamen we aan het punt waar de wegen splitsten, rechts verder over de Camino del Norte, maar we namen links naar Oviedo, de Camino Primitivo. In feite begint die pas vanaf Oviedo, en dit zijn dus nog 2 overgangsdagen. Tijdens de eerste rustpauze kwam er een vrouw uit Duitsland voorbij. Even later kwam de man uit Slovakije aangewandeld. Wij hadden hem al enkele malen gezien de vorige dagen en hij had ook overnacht in San Esteban, waar wij verbleven. Hij wandelde dan een tijdje met ons mee, maar ging dan verder met de Duitse vrouw.
En dan begon het... een forse klim over en modderig pad dat half overwoekerd was. Dat werd weer zweten! Toen wij boven kwamen in een dorp waar nog 3 mensen wonen, hebben we de tweede rustpauze genomen. De Duitse vrouw haalde ons in, maar even later haalden wij haar in. Eindelijk na drie uur stappen kwamen wij de eerste bar tegen en die was nog open ook! Tortilla met koffie en nog een cola om ons vloeistoftekort aan te vullen. De Duitse vrouw kwam daar ook toe en was blij dat ze daar iets kon eten en drinken, want ze had bijna 4 uur gestapt zonder te stoppen.
We waren voldaan en gingen verder. Na 1 km waren we in La Vega De Sariego en in 2 etappes waren we aan de Ermita de la Bienvenido, een eeuwenoude kerk. Dat was onze laatste rustpauze, want van daar gingen we in 1 etappe naar Pola de Siero.
Om 16.30 uur kwamen we aan op de overnachtingsplaats, de nieuwe albergue. Inschrijven, installeren en de was doen, want dat was hoognodig na al dat zweten.
We zijn nu de stad aan het verkennen bij enkele glaasjes wijn. ;-) Straks nog iets zoeken om te eten.
Vandaag hebben we 27 km gedaan, totaal 202 km. Morgen gaan we naar de stad Oviedo op 17 km.
Het kan zijn dat we eens één of zelf meerdere dagen geen verslag posten, maar dan komt dat omdat er gen WiFi beschikbaar is, we trekken namelijk de bergen in...
Gelukkig dat we de tocht in mei doen, dat vermindert de discussies met de schapen en geiten onderweg.....
Hier is de splitsing, ofwel verder de Camino del Norte, ofwel de Camino Primitivo Actiefoto
Ermita de la Bienvenida
Middeleeuwse brug
De albergue in Pola de Siero Het dortoir: veeeeeel ruimte
Dag 7: opgestaan om 06.00 uur en ondertussen was John bezig in de keuken met het maken van havermoutpap als ontbijt. Een goede koffie en om 07.15 uur waren wij op weg. Het was nog wat frisjes maar goed stapweer. Na elk stapuur stopten wij 15 minuten. Nergens was er iets open zodat het tot Colunga duurde om iets te kunnen eten en drinken. Dan gingen wij verder langs paden en wegen, allemaal vrij vlot. We stapten Sebrayo voorbij, want daar was wel een albergue zonder meer en zouden we vanaf Colunga eten moeten meezeulen. Daar hadden wij geen zin in. We stapten verder naar Villaviciosa, waar we aankwamen om 17.30 uur. We namen een kamer in een hotel, voor 25 Euro, alles netjes en eigen badkamer. We gingen eerst de dorstigen laven en namen een douche. Straks gaan wij iets zoeken waar we kunnen eten.
Alles is in orde met ons en de fysiek is aan het groeien.
Dag6: om 06.00 uur uit de veren. Tesamen met John hebben wij ontbeten en om 07.00 uur waren we op weg. Het was heel mooi wandelweer en hele mooie paden met af en toe zicht op zee. Tijdens de eerste etappe zei John "nature calls" en verdwijnt in de struiken nog zeggende dat we verder mogen gaan en hij ons wel zal inhalen. Na elk uur wandelen rustten we 15 minuten, maar we hebben John niet meer gezien. Op een gegeven ogenblik zijn we verkeerd gelopen, maar een Spaanse dame heeft ons de goede weg getoond, dus wij liepen slechts weinig om. 25 minuten later pikten wij het pad weer op. In Nueva de Llanes gingen se koffie drinken en nog steeds geen spoor van John. In Ribadesella gingen we inkopen doen voor in de herberg, brood en kaas en uiteraard wijn, want volgens het boekje was er geen keuken. We stapten verder en toen begon het lichtjes te regenen. Om 17.15 uur kwamen wij aan in de albergue te San Esteban! Het was er proper en ruim en de hospitalera was uiterst vriendelijk.en toonde ons met trots de nieuwe inductie kookplaat. Douchen en we waren weer nieuw.
Om 18.30 uur was het tijd voor een glaasje wijn, ikke meegezeuld vanaf Ribadesella. Om 18.40 uur kwan de verloren zoon John daar ook aan. Tesamen aten wij brood met kaas en wijn en chocolade als dessert. Nog wat gepraat en om 22.15 uur was het tijd om in bed te kruipen.
We waren daar met 7 pelgrims, waarvan en ééntje de tocht doet op crocs, amai zijn voetjes!
Vandaag deden wij 32 km, totaal 142 km.
Duistere foto Lief hé
Het kustpad
Mooie stranden
Gerestaureerde brug uit de Middeleeuwen
De albergue in San Esteban
Keuken Koffie-en frisdrankenautomaat Het dortoir Kleurenpracht bij avondschemering Met in de verte besneeuwde bergtoppen
Dag 5: gisteravond gingen wij eten in het restaurant aan de overkant. Op de terugweg waggelden wij, niet van de alcohol, maar van het vele eten. Goed moe gingen we in bed om 22.00 uur.
Deze morgen stonden wij op om 06.00 uur. We konden daar niet ontbijten, dus snel zelf een kleinigheid gegeten, overschot brood en konfituur. Met een lege maag vertrekken doen wij niet. John had niets gegeten en zou onderweg wel een ontbijt nemen in een bar. We vertrokken om 07.30 uur. Het was winderig, maar helemaal niet fris. De eerste bar die wij tegen kwamen was niet open, de tweede bar was ook niet open en de uitbater zei dat het te vroeg was, het was nog maar 09.00 uur! We gingen verder en in Pendueles hadden we geluk, dat was wel open en een groep Australiërs was daar ook aan het ontbijten. Tortilla's en tostados werden door ons drieën verslonden en doorgespoeld met koffie. Voilà, we waren voldaan en konden er weer tegenaan. Vanaf daar kan je inpikken op de kustroute, de E9, niets te maken met autosnelweg, maar wel met een mooi slingerend pad niet ver van de kust. Het wandelde goed en op een gegeven ogenblik kwamen we aan de Bufònes de Areinillas. Dat zijn geisers met zeewater. Dat wordt veroorzaakt door golven in een grot. Maar we hadden weeral eens geen geluk, het was laag water en er waren geen golven. Na een deugddoende rustpauze gingen wij verder tot Andrin, waar wij ook een rustpauze namen in een bar, met cola uiteraard. Weer verder langs de kustroute tot in llanes. Dat is een drukke stad dus daar deden wij wat inkopen en gingen verder naar Poo, waar John voor ons drieën had gereserveerd in een albergue. We kwamen daar aan om 16.00 uur.
Vlug naar de kamer , uitkleden, douchen en dan kon de vuile was in de wasautomaat. We kunnen hier ook blijven eten vanavond, maar daarjuist vernam ik verschrikkelijk nieuws: er is geen wijn bij het avondeten!!! Het is zondag en er is niks open om wijn aan te schaffen, kwestie van vooruitziend te zijn door de uitbaters!?!?
Vandaag hebben we 25 km gedaan, totaal 110 km. Het weer was prachtig vandaag, hopelijk blijft dat zo. De tocht was ook minder over de baan dan de vorige dagen.
Tot morgen.
Prachtig zicht, niet?
Ha, de bufones! Rustpauze Voeten inspecteren, oeps, een blaar op de tweede teen! John rust... Ik ook maar geen platte rust Hier moet normaal gezien water uit spuiten, maar wegens gebrek aan golven, komt er niets
Mooie baai
Llanes in de verte Even poseren Allee John, nog even... Das beter se... Vooruit, de laatste! Albergue in Poo de Llanes Tuin
Dag 4: Gisteren was de albergue La Peña in Comillas goed volgelopen, nog 1 plaats vrij, dus 19 pelgrims. De albergue is in feite een oude gevangenis. Wij sliepen op de bovenverdieping waar het geen stapelbedden waren en er veel ruimte was.
Deze morgen om 05.30 uur waren er al aan het inpakken. We waren wakker, en zijn dus opgestaan om 06.15 uur. We gingen eerst ontbijten in de keuken om de anderen niet te storen. Ondertussen vertrokken de vroege vogels al in totale duisternis. Om 07.15 uur waren we ingepakt en vertrokken wij bij een temperatuur van 11 graden.
Het ging goed vooruit, klimmen, dalen, ook dwars door een golfterrein en om 10.45 uur waren we in San Vicente de la Barquera. Daar waren wij vorig jaar al geweest en kochten wat mondvoorraad. We gingen dan verder met een steile klim, daarna wat op en neer en toen kwam de zon er door, net op tijd want we begonnen aan een lange steile klim. Het werd dus zweten, zweten, zweten bij 23 graden. Gelukkig stond er bovenaan een bank en daar profiteerden wij van om het middagmaal te nuttigen. Wij zagen even later een Corsicaan boven komen die ook had genoten van de klim met de woorden "that was a tough one". Na het maal hebben wij met hem nog een tijdje tesamen gewandeld tot wij in Serdio een bar zagen. De man dacht dat je daar dan ook eten kon kopen zoals op de Francès. Niet dus en hij moest zijn noodrantsoen aanspreken. Wij dronken daar in een paar teugen een ganse cola leeg. Hij bleef nog wat zitten, maar wij gingen verder.
Op een gegeven ogenblik sloegen wij linksaf op een pad waarvan wij dachten dat het de goede weg was. Plotseling hoorde wij achter ons roepen en teken doen dat dat niet de goede weg was. Bleek dat dat een langere weg was dwars door de Picos De Europa, een hooggebergte keten. Hij had gelijk want toen zagen wij het bord Camino de Santiago dat in de andere richting wees. Zo maakten wij kennis met de 54-jarige John uit Ierland. Hij wandelde vanaf dan tesamen met ons mee tot het eindpunt van de dag.
In Unquera hielden wij pauze. Plotseling zagen wij daar de politie die een begeleiding deed. Bleek dat het een begeleiding was van een kudde koeien met achteraan een stier, die blijkbaar tevreden was met hetgeen voor hem liep. Het waren ook allemaal versierde prijsbeesten. Even later was er nog zo'n kudde.
Na dat dorp begonnen wij aan een ferme klim naar Colombres, waar wij zouden overnachten in een albergue. Bleek dat daar een ganse groep schoolkinderen zaten, en het overige deel, waar wij als pelgrims konden verblijven, was alles behalve proper en het stonk er nog ook. En nu? Even gebrainstormd, de gidsen geraadpleegd en Brigitta telefoneerde naar een pension in La Peral, het pension Oyambre, waar men pelgrims ontvangt tegen schappelijke prijs. We konden naar daar, nog 1,5 km verder. We kwamen daar aan om 16.30 uur. Daar bleek alles perfect, wij slapen op een dubbele kamer en John op een enkele kamer. Wij hebben hem dan eerst getrakteerd met een pint voor het wijzen van de goede weg, anders hadden we wel wat meegemaakt.
Straks gaan we eten in het hotel restaurant aan de overzijde van de straat.
Vandaag hebben wij 30 km gedaan, totaal op 85 km. Dit is een wat langer verslag, wegens wat tijd over.
Vergezicht op San Vicente de la Barquera
Bar zonder eten... Koeienparade in Unquera
Klim na Unquera en dat stond er op de top, het kapelletje hé
Dag 3: vanmorgen zijn wij opgestaan om 07.00 uur. De anderen op onze kamer bleven in bed liggen en lagen er trouwens nog in toen wij vertrokken om 08.00 uur. We hebben zelf een ontbijt geprepareerd en na het inpakken vertrokken wij. Het was lichtjes aan het miezeren, zoals trouwens tijdens de ganse tocht vandaag, maar te weinig om de tarp over te gooien, we werden er in feite niet nat van. Het was 15 graden en later op de dag klom het naar 18 graden maximum. Gisteren was het de ganse tijd over de baan, vandaag hadden we zeker 1 km onverhard!.. Het was soms zeer aangenaam, klimmen, dalen, klimmen dalen, maar de vlakke stukken waren zeldzaam. De vergezichten waren uitmuntend.
Om 15.45 uur besloten we om te stoppen in Comillas. Het is er mooi en er is een propere albergue, die om 15.00 uur zou openen, zou! Want het was bijna 15.30 uur toen er werd open gedaan. Ondertussen was er al een file aan het wachten. Inschrijven en betalen uiteraard, installeren en douche. Er zijn 20 bedden in de albergue, maar ondertussen was de albergue al bijna volgelopen. Er is dus al veel volk onderweg.
Buiten de schaafwondjes van haar val, mankeert Brigitta niets. Mijn blaar op de teen is wel wat vergroot en ik vrees dat wanneer die zal ontploffen, er hier wateroverlast zal zijn.
Er zijn hier pelgrims van overal, Denemarken, Ierland, Amerika, Duitsland, Frankrijk, België, enz.
Waar wij morgen naar toe gaan, moeten wij nog bepalen, we zitten nu al voor op het schema. Waarschijnlijk wordt het Colombres, vermoedelijk 28,5 km.
Vandaag waren het 22,5 km, totaal 55 km.
Bij het verlaten van Santillana del Mar
Zwaar bewolkt en het lag wat nattekes... Lama's ?!? Gesloten kerk, dan maar schuilen onder de palmboom Hier rechts in beeld... Maar 530 km meer...
Kerk van Cobrèces Afdalen naar de zee die nooit ver weg is
Middeleeuws pad Aankomst in... De albergue
die in feite in vroegere tijden een gevangenis was
Weinig volk op straat, komt door het goede weer...
Dag 2: Gisteravond zijn wij gaan eten in een pizzeria schuin tegenover het hotel. Dat waren pizza's om U tegen te zeggen. Wij waren meer dan voldaan zodat we geen dessert hoefden. Met een overvolle maag zijn wij om 22.00 uur naar bed gegaan.
Deze morgen na een stevig ontbijt in het hotel, zijn wij met volle zon om 08.30 uur vertrokken. We passeerden Santa Cruz de Bezana waar wij aansloten op het pad. Via Mompia, Boo de Piélagos en de spoorwegbrug, kwamen we in Mogro. We besloten rechtstreeks door te steken via een variante naar Polanco en Requiejada, waar we een terrasje deden. Het was toen nog maar 13.30 uur, we voelden ons nog fris en gingen verder, met de bedoeling te overnachten in de albergue Arco Iris. Toen wij om 15.50 uur plotseling een oud stadje zagen, beseften wij dat we de afslag naar die albergue gemist hadden. Bleek dat we al in Santillana Del Mar waren. Daar de weg gevraagd naar de goed verstopte albergue die pas vanaf 16.00 uur open was. Inschrijven, installeren en douchen en dan het oude stadje gaan verkennen. De dorstigen laven was een prioriteit. Straks gaan wij hier ook ergens gaan eten.
De albergue loopt al goed vol, er zijn 16 plaatsen en deze zijn bijna allen ingenomen. Bij inschrijven krijg je hier verse lakens en het is er proper.
Vandaag hebben wij 26 km gedaan, totaal 32,5 km. Ik heb 1 kleine blaar maar waarschijnlijk overleef ik dat wel... Brigitta heeft vandaag de Spaanse grond gekust met als gevolg een gat in haar broek en een gekwetst ego! Dat was nogal nen val se, zelfs alle auto's stopten! Ze had nochtans nog niets gedronken....
Tot morgen....
Ondertussen is het hier na een prachtige dag, beginnen te regenen....
De eerste foto's van de besneeuwde bergen van de Picos de Europa Idem Op de voorgrond Brigitta, op de achtergrond de zee... Nog eens de zee...
En we gingen verder... Actiefoto Poging tot kunstfoto In de verte het fabrieksterrein van Solvay
Deze tekens zagen we overal op het voetpad De albergue van Santillana del Mar Sandalen aan de voeten deed deugd Sfeerbeeld van het oude stadje
04/05/2016 Reis naar Santander en eerste kilometers.
Dag 1: met zekerheid wist ik dat ik niet lang zou slapen, om 04.15 uur lag ik al wakker. Om 05.30 uur zijn wij opgestaan. Ontbijten, douchen, klaarmaken en de laatste zaken controleren en dan kwam "Luchthavenvervoer Jos" al toe om 07.25 uur. Rugzakken ingeladen en op weg naar Charleroi. Hier en daar hadden wij eens vertraagd verkeer, maar om 09.30 uur kwamen wij aan. Op de toegangsweg vroegen militairen onze identiteitskaarten en even verder moesten wij een ondergrondse parking inrijden. Daar werden wij afgezet door Jos.
Na bedanking en afscheid te hebben genomen, zochten wij onze weg naar de vertrekhal. Bij de ingang ervan moesten wij onze boardingpass en onze identiteitskaart tonen, en we konden binnen. Onmiddellijk checkten wij onze rugzakken in en schoven aan voor de controle. Dat was zo gefikst, dus waarom we ten minste 3 uur voor vertrek daar aanwezig moesten zijn? Het viel wel op dat het daar veel drukker was dan vorig jaar. En dan...wachten....wachten....wachten.... Om 12.10 uur was de boarding en om exact 12.40 uur stegen wij op! Naast mij was de enige plaats die nog vrij was in het vliegtuig van Ryanair, raar, waarom juist die plaats!?!
Om 14.20 uur, een kwartier vroeger dan gepland, zijn wij geland. De rugzakken waren er ook, oef! Nu verdwijnt de stress volledig! En dan op weg naar Igollo, via een route die ikzelf uitgestippeld had, om alzo op de Camino del Norte te geraken. Het ging goed vooruit en in 2 etappes, totaal 6,5 km, kwamen wij aan het hotel, waar wij een kamer voor 1 nacht geboekt hadden.
Straks gaan wij hier op verkenning en uit eten, en dorst dat ik heb! ;-)
Morgen moeten wij nog ongeveer een kwartier stappen om op de Camino te geraken.
Het is wel gemakkelijk als je een persoonlijke Spaanse tolk bij hebt. De 2 jaar Spaanse les, die Brigitta gevolgd heeft, werpt zijn vruchten af.
Op 4 mei 2016 vertrekken wij om te beginnen met de tocht, waar wij vorig jaar moesten stoppen door problemen met het been van Brigitta. Wij gaan het gedeelte van de Camino del Norte vanaf Santander wandelen en daarna via de Camino Primitivo en een stukje Camino Frances om alzo in Compostela te geraken. De totale tocht zal ongeveer 556 km bedragen en wij zullen er 22 à 24 dagen over doen, al naargelang de conditie.
We zochten naar een maatschappij die op Santander vliegt, maar de enige was Ryanair. Toeval wilde dat er een vlucht was midden in de week en dat is interessant omdat er dan ook minder pelgrims vertrekken. We hadden wel één probleem, nl. het vervoer naar de luchthaven van Charleroi, maar dat is gelukkig opgelost door onze vriend Jos, die ons die dag thuis zal ophalen om 08.00 uur, waarvoor onze dank. De vlucht is pas om 12.40 uur, maar met de ontwikkelingen de laatste tijd, wordt er gevraagd om 3 uur op voorhand in de luchthaven te zijn en dan nog rekening houdend met de Kennedytunnel en file aan de luchthavens.....
We zijn afgelopen weekend begonnen met het materiaal klaar te nemen, te wegen en beslissen wat wij wel of niet zullen meenemen. We gaan het totale gewicht proberen te beperken om het risico op kwetsuren te verlagen.
Zoals bij vorige tochten zal ik trachten om dagelijks een verslag toe te voegen, de foto's komen er later bij.
Hieronder een foto van het traject dat wij gaan doen, Het is het gedeelte in stippellijn tussen Santander en Santiago.
Gisteren was onze terugreis naar huis. Het been van Brigitta is nog altijd even slecht, zij kon amper gaan. Na alles ingepakt te hebben, werd een taxi gebeld om ons naar de luchthaven van Bilbao te brengen. In de luchthaven was een manifestatie aan de gang van Basken, wat gepaard ging met het roepen van slogans. Verder bleef het rustig, onder toeziend oog van de veiligheid van de luchthaven en de Guardia Civil. Bagage inchecken, gedaan voor even met het gesleur met 2 rugzakken. En dan nog een paar uur wachten op de vlucht. Wanneer het zo ver was, gingen we aan boord. Het vliegtuig, een Airbus 320, zat nog niet halfvol. Stipt om 15.15 uur stegen wij op. 20 minuten vroeger dan voorzien zijn wij geland in Zaventem. Uit het vliegtuig en onmiddellijk vroeg men aan Brigitta of zij het was die assistentie gevraagd had. Ze kon mee met een wagentje waarmee men passagiers, die slecht te been zijn, vervoert tot aan de uitgang. Daar werden wij opgewacht door onze dochter Evelyn en haar vriend Philip. We bleven bij hen nog eten en dan werden we naar huis gevoerd. Omstreeks 21.30 uur waren wij thuis.
Straks naar de dokter, we zijn benieuwd wat er mis is met dat been....
manifestatie in de luchthaven van Bilbao ons vliegtuig van de maatschappij Vueling
Na het ontbijt hebben we ingepakt en op het gemak zijn wij naar de bushalte gegaan op 200 meter van het hotel. De bus kwam toe met vertraging om 11.10 uur. Voor lange trajecten gebruikt men hier comfortabele reisbussen. Voor 21,50 euro voor twee konden wij mee naar Bilbao. Men verkoopt tickets met genummerde plaatsen zoals op een vliegtuig.
We konden onze wandeling meevolgen, want de bus passeerde vele plaatsen waar wij geweest zijn. Om 14.30, met een halfuur vertraging, kwam de bus toe in het busstation van Bilbao. Aangezien Brigitta's been nog niet verbeterd is, tegendeel zelfs, want ze heeft tijdens de nacht wakker gelegen van de pijn, namen wij een taxi tot aan het pension. Dat lag helemaal aan de andere kant van de stad. Een kleine 10 euro later waren we aan dat pension. Inchecken en ik ging alleen op verkenning naar het dichtst bijzijnde restaurant. Dat lag 3 à 400 meter van het pension, na een tamelijk lange bergaf, niet goed voor haar been dus. Dan maar inkopen gedaan om zelf iets klaar te maken in de keuken van het pension, dat vrij ter beschikking is van de gasten. Een terrasje hebben we wel gedaan, dat lag niet zo veraf. Het was wel nodig om te drinken want het was hier 34 graden en volle zon.
Wij gaan ons vandaag niet meer verplaatsen. Morgen is de terugreis naar huis, met taxi, vliegtuig en taxi Evelyn...
nu was het beter weer, warm zelfs, in tegenstelling tot gisteren
nog eens de onduidelijke toren, laatste foto in San Vicente
Deze morgen weer uitgeslapen, toch niets anders te doen. Brigitta's been was nog steeds niet verbeterd. Na het ontbijt zijn wij gaan brainstormen wat onze opties waren. We gingen nog 2 pillen afwachten, deze van 's morgens en deze van 's middags, of deze betering zouden brengen.
In de namiddag hebben wij gepoogd om een kleine stadswandeling te maken, geheel op het gemak. Dit ging zeer traag en dan nog met de onvermijdelijke pijnscheuten. Dat zou morgen dus niet veel veranderen, dus hebben wij de knoop doorgehakt: we gaan naar huis!
Eerst heb ik geprobeerd om de vlucht van Vueling om te boeken naar een andere datum en plaats. Enkel de datum kon men veranderen, maar dan moesten wij nog 500 km verder zien te geraken naar Santiago, en moesten wij bovendien nog 110 euro omboekingskosten + toeslag voor de vlucht betalen. Het zou dan nog een vlucht zijn met tussenstop in Barcelona, waar je dan 8 uur zou vastzitten. Geen optie dus, dus hebben we maar een nieuwe vlucht geboekt van Bilbao naar Brussel, een rechtstreekse vlucht op maandag 11/05. Dan nog tickets afdrukken... Oeps, daar gaan we weer.... De bank was al gesloten, zodat Cristina ons niet kon helpen. Even een spurtje naar het toeristenbureau. Ik moest de mail met de tickets doormailen en dan kon men de tickets afdrukken. Weeral gelukt, hoewel ik denk dat als ik de volgende maal naar Spanje kom, ik zelf een printer zal meebrengen ( bij wijze van spreken ) met al dat geprint hier!!!
Tot slot nog een pension voor één nacht geboekt in Bilbao. De bus van San Vicente naar Bilbao vertrekt morgen om 10.50 uur. Onze dochter Eefje werd al verwittigd van onze terugkomst en zij beloofde om ons af te halen in Zaventem.
baal-foto! vooruit bukt u ne keer! ist zo beter?
bustabel nog iets drinken met Joachim, die daar ook al was toegekomen en eten neem en nog één
en nog één, er zal nu toch wel een goeie foto bij zijn hé
Deze morgen hebben wij eens uitgeslapen, pas om 08.00 uur zijn wij opgestaan. Brigitta mankte nog even erg, eigenlijk kon zij zich amper verplaatsen. We hadden afgesproken om in dit geval de bus te nemen, een heel eind verder, en daar dan twee dagen rust te nemen. Ontbijten, inpakken en te voet op weg naar het busstation, waar wij aankwamen om 09.55 uur. Om 10.30 uur was er een bus naar San Vicente de la Barquera, in de gids twee etappes van tesamen 73 km verder. Voor 9,60 voor ons twee konden we met de reisbus mee tot daar. Wat ging dat vlot, om 12.15 uur waren we er al. En dan nog een onderkomen zoeken voor 2 nachten. In principe kan je in de albergue maar één nacht verblijven, dus namen wij onze intrek in hotel Luzon aan de kust. De verantwoorlijke van het hotel zag Brigitta manken en vroeg of zij naar de dokter wou, want op amper 100 meter van het hotel was een medisch centrum dat 24 uur per dag open was. Wij dus daarheen en dan begon het....
Zij moest daar ingeschreven worden met haar Europese ziekteverzekeringskaart en wat bleek? Onvindbaar, waarschijnlijk verloren of thuis vergeten. We hebben dan gebeld naar Mutas in België en zij gingen een vervangdocument doormailen. Dat moesten we nog zien af te printen. In het hotel ging dat niet wegens internet dat plat lag of zoiets, in het medisch centrum wou men dat niet afprinten. Dan maar op zoek naar een printer. We gingen het bankkantoor Santander binnen en legden ons probleem voor. Zij konden niet op het internet want zij werkten met intranet, één letter verschil. We konden wel naar de bank mailen en dan konden ze dat wel afprinten. De bank ging sluiten om 15.00 uur en het was al 14.30 uur. Ikke vlug naar het hotel de ontvangen mail doorgemaild met de IPad naar de bank. Teruggelopen naar de bank en Cristina García kwam mij al tegemoet met een mapje met de afgedrukte documenten. Oef, dat was al gelukt! Ik heb haar uitvoerig bedankt en dan naar het medisch centrum. De nodige formaliteiten ingevuld en dan bij de dokteres binnen. Nog wat formaliteiten en dan het onderzoek. De dokteres zag blijkbaar al vlug wat het probleem was en begon haar voorschrift te schrijven. Nog een uitleg in het Spaans, waarvan ik enkel kon verstaan dat Brigitta 3 pillen per dag moet nemen en 2 dagen moest rusten. Dat had ik dus op voorhand al goed ingeschat!
Maar wat zij nu mankeert, dat weten wij nog steeds niet. De geneesmiddelen afgehaald om 16.30 uur, ik denk dat het ontstekingsremmers zijn, vlug de eerste pil al laten innemen en nu maar wachten tot zondagmorgen of het verbeterd is.
Indien het beter is gaan we verder langs de Camino del Norte, de Camino Primitivo laten wij voor wat hij is, wegens veel te zwaar in huidige omstandigheden. Van hieruit is het nog 505 km tot Santiago, vanaf zondag hebben we nog exact 20 dagen om er te geraken, dat is dus een gemiddelde van 25 km per dag.
Wij willen dit beiden wel afwerken, zodat ik op autoritaire wijze haar een volledig alcoholverbod heb opgelegd, totdat de pillen opgebruikt zijn, dat is dus 7 dagen en dat wordt een harde dobber... Oeps, ik voel een klein snorretje groeien!
Ondertussen rusten wij uit met bier ( ikke ), cola ( zij ) en ijsjes ( wij ), ook niet slecht, want het moet koel gehouden worden .
Gisteravond sprak de pater ons toe in verband met de motivatie om de albergue en alles wat ermee te maken heeft, indertijd op te bouwen. Het was een lang gesprek, waarna we aanschoven voor een gezamenlijke maaltijd. Deze bestond uit kippensoep, pasta en een fruitdesert. Dit alles konden wij doorspoelen met de nodige wijn. De tafel was schijnbaar verdeeld in twee helften, de ene helft zij die geen alcohol dronken, en de andere helft met de alcoholdrinkende en pleziermakende pelgrims. Wij zaten vanzelfsprekend bij deze laatste categorie.... Daarna tegen 22.00 uur in bed.
Om 07.00 uur, na een symphonische nacht van snurkers, wij inbegrepen, kwamen wij tot leven. Inpakken, ontbijten, de donatie doen in de voorziene zuil, die meer weg had van een boomstronk, en dan op weg naar Santander. Brigitta's knie is er niet op verbeterd, ondanks de rust en de ontstekingsremmers. Bij het vertrekken gaat zij voetje per voetje en na enkele minuten gaat het iets vlotter, wel nog mankend. Bij elke rust herhaalt zich dat scenario. Het ziet er niet goed uit en ik maak mij zorgen. Dit in het achterhoofd besloten wij om de tocht van vandaag wat in te korten. Op een gegeven ogenblik liepen wij op de rand van de klippen, rechts van ons strand, links van ons stront, een landbouwer die aal aan het spuiten was op zijn akker. Na 12 km en voldoende haltes, waren wij aan de overzet om 12.00 uur. Voor 5,40 voor ons twee stonden we een halfuur later in Santander. Daar zocht Brigitta eerst een apotheker op om iets te halen voor haar knie, die maar niet wil beteren.
Tot slot gingen we naar het pension waar wij een kamer gereserveerd hadden. Om 13.00 uur waren wij daar. Douche en gaan uiteten, zo vermijden wij de veel te late avondmalen. Daarna nog even naar de gesloten kathedraal, inkopen doen en terug naar de kamer, waar Brigitta ging rusten.
Vandaag hebben wij maar 12 km gedaan, totaal op 275 km.
Aan dit tempo geraken we nooit op tijd in Santiago. We hebben maar 2 dagen speling, maar het is nog 610 km te gaan op 22 resterende dagen, dat is dus een dagelijks gemiddelde van 27,5 km, zonder rustdagen of speling. Hopelijk komt er betering in de knie....
gezellige babbel met een Spanjaard dreigende lucht, maar we hielden het droog fantastische zichten
plankenvloer in een bar, gemaakt van fruitpaloxen uit Beveren-Waas
dat was die bar...en twee koffies in aantocht bloemenpracht
wachten op de overzetboot
daar is hij In de verte Santander komt dichterbij Het Palacio de la Magdalena verboden voor hoge hakken
Ik ben Leys Willy
Ik ben een man en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, viool spelen (poging), violen en altviolen bouwen..
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
.
