27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
24-10-2008
Datums voor eeuwig in mijn geheugen...
Vandaag is het de verjaardag van mijn mama en mijn schoonzusje...nog eens een dikke proficiat voor jullie tweetjes!
Maar vandaag is ook de dag dat ik 2 jaar geleden een mammo en echo liet uitvoeren...2 jaar al...de tijd vliegt...maar ik herinner het me nog haarscherp...Die ochtend was ik extra vroeg opgestaan...mama werd 60 jaar en ik wou haar verrassen met een ontbijt op bed...dus vlug naar de bakker voor kofiekoeken...en daarna maken dat ik in Hasselt stond voor de geplande echo...Een week eerder was ik bij de gyn geweest, omdat die harde schijf, die ik begin dat jaar voor de eerste keer voelde er nog steeds zat, gegroeid was en me toch meer zorgen begon te baren...ondanks het feit dat mijn huisdokter het had afgedaan als "niets om je zorgen over te maken". Ik zie nog haarscherp het gezicht van de radioloog. Ik vroeg hem wat er loos was..."het is zeker geen cyste, maar ik zie microverkalkingen..." Wist ik veel wat dat betekende, maar ik voelde dat er iets niet pluis was...Hij bleef maar naar het scherm kijken en fronste zijn voorhoofd..." Ik wil dat je toch ook een mammo laat nemen"...ik kleede me aan en mocht weer gaan zitten wachten...Na de mammo moest ik effe wachten in het kleedhokje...de dokter moest zien of de foto's goed gelukt waren...Na 5 minuten, die in mijn geheugen gegrifd staan als uren, kwam de vriendelijke verpleegster me zeggen dat ze gelukt waren, dat ze niets mocht zeggen, maar dat ik de dag erop naar mijn gyn MOEST bellen....thuis gekomen googlede ik naar microverkalkingen...en toen wist ik het zeker...dit is niet goed! 3 dagen later op 27 oktober viel het definitieve verdict! Zucht...2 jaar geleden...een dag die voorgoed mijn leven veranderde!
p.s. Mijn tandpijn is nog steeds niet weg...heb oude middeltjes uit de trukkendoos gehaald...eau de cologne op een watje in mijn oor...en morgenvroeg bel ik naar de wachtdienst van de tandartsen.
Al sinds zondag loop ik hier rond als een boer met kiespijn...van veel lachen komt er dus niet veel in huis. Het is geen constante pijn, maar soms welt het zomaar op en dan ben ik genoodzaakt om een hele resem dafalgannekes op te lossen. Wie is de schuldige van al deze ellende?! Mijn wijsheidstandje, waarvan vorige week een stukje is afgebroken, is dé grote boosdoener. Ga dan toch naar de tandarts, hoor ik jullie al denken! Eenvoudiger gezegd dan gedaan...mijn tandarts is met bevallingsverlof en ze heeft wel een vervangster voor dringende gevallen...Sinds maandag hang ik al elke dag aan de telefoon...maar meestal is ze er niet en de secretaresse mag niet zomaar een dringend geval ertussen zetten...al 3 keer heeft ze mijn GSMnummer genotteerd, in de hoop dat de vervangster mij zelf zou opbellen...maar nog steeds heb ik niets gehoord...blijkbaar behoort tandpijn hebben dan niet bij de dringende gevallen... Ondertussen heb ik nog andere tandartsen gebeld...2 keer kreeg ik de vriendelijke stem van het antwoordapparaat aan de andere kant van de lijn die me wist te vertellen dat de tandarts niet werkt vandaag en één keer kreeg ik te horen dat ik er niet tussenkon vandaag, omdat ik geen patiënt ben van hen...pffttt
...doet eten, zeggen ze wel eens! De zomer ligt alweer een tijdje achter ons...ook al was het zonnetje afgelopen week volop van de partij...het werd tijd om de strandstoelen en parasols van op mijn vorige layout op winterstalling te zetten en te gaan voor een layout meer in de stijl van de herst. 'k Moet er zelf nog wel wat aan wennen...maar 'k vind het wel kunnen, niet?!
...was intens, emotioneel...ik daalde af naar de onderwereld...kreeg inzicht in mijn innerlijke conflicten...ik kwam thuis in mezelf ervaarde liefde, genegenheid, geliefd worden...ik liet los, dit alles vergde veel energie, kracht, moed en ging gepaard met traantjes, afgewisseld met een lach...Een vermoeidheid overviel me. Ik voel dat ik nog rust nodig heb, en ik ga mezelf die rust ook gunnen... Lieve collegaatjes...mijn uitspraak "Maandag, sta ik er weer met vernieuwde kracht..." Ik ga het nog eventjes uitstellen...Ik neem komende week nog wat rust, wat tijd voor mezelf! Mijn krachtbron is weer aan het borrelen, er is een vernieuwde kracht in mij....maar het heeft nog wat tijd nodig.
Mijn weg...ik ben goed op weg...maar mijn weg is nog lang...Ik heb afgelopen week zeker wat balast kunnen achterlaten...maar er gebeurt nog zoveel in mij er zitten nog heel wat innerlijke conflicten diep in mij, in 'mijn' onderwereld...ik hoor ze, voel ze, zie ze...ik wil mijn gevoel volgen,vertrouwen... maar dat is niet meteen de makkelijkste weg...maar ik kom er...sterker dan voorheen...
Het was een fantastische week...gedragen door de Godin Inanna, door Marijke, door de groep...door mezelf...in het prachtig kader van het domein Koningsteen. Een omgeving die je uitnodigt om te voelen, te herbronnen...Het straalt zoveel rust, vertrouwen, genegenheid uit...de ruimtes zijn met zoveel liefde ingericht,de tekstjes aan de muur in de slaapkamer...je voelt je er meteen thuis. De mensen van Koningsteen verwende ons met zalige vegetarische gerechten...lekkere receptjes werden dan ook uitgewisseld... Ook de weergoden waren ons gunstig gezind...ze trakteerden ons op een warm najaarszonnetje, we genoten van het buiten eten, met de warmte van de zon op ons gezicht...we genoten van de stiltewandeling, de ochtendwandeling...de pracht van de natuur, we lieten de kleuren van de herfst tot ons komen. Ik voelde me thuis in de groep, een warme groep...
Door meditatie, dans, creatief bezig zijn, relaxatie in de vorm van cranio-sacraal behandeling, mantra's zingen, gesprekjes, genegenheid heb ik verbinding gelegd, ben ik afgedaald, geland in mijn lichaam, weet ik wat mijn leven wil en erken ik wat is! Ik haal uit deze week zeker de dingen die mij verder helpen mijn weg te bewandelen...
Maanden ernaar uitgekeken...en nu is het bijna zover..."De herbronningsweek van WISTIK op het domein Koningsteen in Kapelle-op-den-Bos"...maandag om 10.00 worden we (we = 12 vrouwen, (ex)kankerpatiënten) er verwacht.
Herbronnen...Woorden die in de lijn liggen van herbronnen zijn: ontspannen, rusten, relaxen, verwennen, herademen, kracht opdoen, opladen, zelfzorg, .
Het komt er bij het herbronnen op aan om opnieuw contact te maken met jezelf, opnieuw te ontdekken wat je in feite precies wil, wat goed voor jou is, waar je grenzen liggen en daar op een respectvolle manier naar jezelf en anderen mee om te gaan. Een rustpauze om alles voor jezelf eens op een rijtje te zetten, zonder dat het dan om een midlife of burn-out hoeft te gaan. Even afstand nemen van de huidige situatie thuis, op het werk, of in je sociale leven om vanuit een ander perspectief naar je eigen situatie te kijken.
Herbronnen kan ook zijn: gewoon even de batterijen opladen, zodat je op je weg vol energie verder kan.
Wanneer denk je dan dat het de goede tijd is om eens te herbronnen? Wel, er is een wijze spreuk die zegt: het is tijd om te herbronnen als er geen tijd voor is. Het gaat niet zozeer om de tijd maar wel om de keuze die je voor jezelf en dus voor diegenen in je omgeving, maakt om even die tijd te nemen voor jezelf. Iedereen heeft dezelfde tijd, niet iedereen maakt dezelfde prioriteiten. (bron website www.herbronning.nu)
Enkele fotootjes van het domein Koningsteen:
Ik ben er nu al van overtuigd dat het me ontzettend veel deugd gaat doen...tijd nemen voor mezelf, de innerlijke kracht vinden in mezelf!
Je zou toch denken dat in het tijdperk van Sex and the city er geen taboe meer rust op intimiteit en sexualiteit...maar niets is minder waar...het is al meer bespreekbaar dan pakweg 10-20 jaar geleden...maar toch...er blijft toch nog steeds heel wat schroom te pas komen wanneer het over ons eigen sexleven gaat...
Gisteren organiseerde de borstverpleegkundigen van het VJZ en het VLK een thema-avond "Intimiteit en sexualiteit...praktische informatie", begeleid door mevrouw Magda Van de Wiele, psychotherapeute en seksuologe.
Uit gesprekken met lotgenotes weet ik dat dit onderwerp leeft...dat er onderling over gesproken wordt, dat dokters, hulpverleners dit onderwerp doodzwijgen, terwijl er nood is aan informatie, inlichtingen, tips, je begrepen voelen etc...je zou dan ook verwachten dat de hele aula vol zou zitten met (ex)patiënten en hun partners...maar niets is minder waar...Naast vriendin en lotgenote A. waren er nog 2 koppels...een bejaard koppel...de 70 al gepasseerd (maar ook voor hen is sexualiteit en intimiteit BELANGRIJK) en een koppel van om en bij de 50 jaar...een aantal verpleegkundigen, een psychologe, de 2 borstverpleegkundige, de verantwoordelijke van VLK-Limburg en nog een aantal hulpverleners....Het is en blijft nog steeds een groot TABOE!
Neem nu mijn situatie (ga proberen niet te ...toch nog schroom hé)...op moment van diagnose 29 jaar, single...Door de zoladexspuiten vanaf eerste chemo kunstmatig in de menopauze gezet...of met andere woorden "chemisch gecastreerd". Na het hele zooitje te hebben ondergaan...krijg ik er ook nog eens Nolvadex bovenop...Denk je dat er ooit enige dokter de moeite heeft genomen om me intelichten wat die medicatie met je lichaam doet...OK, ze vermelden terloops wel dat je in een kunstmatige menopauze wordt gezet...maar wat weet een prille dertiger in hemelsnaam wat dat inhoudt...in eerste instantie joepie want de Russen komen niet meer op bezoek... maar wat de gevolgen op sexueel vlak zouden zijn, daar werd al helemaal niet over gesproken...'k Had toch geen relatie, 't was dan ook niet aan de orde! Maar dat was het wel...zeker wanneer je dan iemand leert kennen en je plots ondervindt dat het allemaal niet meer zo macheert als vroeger...dan heb je nood aan informatie...maar wat blijkt...het is niet bespreekbaar. Je krijgt te horen dat het spijtige nevenwerkingen zijn van de anti-hormonen en daarmee wordt de kous afgedaan... De libido die vermindert, uitdroging van de vagina, pijn bij het vrijen, het niet meer geprikkeld worden, het niet makkelijk meer kunnen klaarkomen...gelukkig is dit niet bij iedereen die anti-hormonen neemt het geval...maar velen onder ons krijgen er toch mee te maken...Niet simpel als je net zoals ik nog een relatie moet beginnen...want tja leg maar eens uit dat je wel opgewonden bent, je zin hebt in sex, terwijl je lichaam andere signalen uitzendt... Ook wanneer je een relatie hebt is het niet altijd evident...tijdens je behandeling is het laatste waar jij misschien zin in hebt 'vrijen'...je voelt je ellendig, je bent misselijk,je hebt pijn, je bent kaal, voelt je niet aantrekkelijk...maar je partner is niet ziek en heeft waarschijnlijk wel nog steeds zijn verlangens...ook na de behandeling...door de antihormonen, door vermoeidheid, door pijn, zelf nog moeten wennen aan ons veranderde lichaam, stramme spieren...is vrijen niet altijd een evidentie! De stap zetten om hiervoor hulp te zoeken is groot, het is een grote drempel waar je over moet...en heel wat lotgenoten en partners durven deze niet te zetten...daarom de dokters, (borst)verpleegkundigen, psychologen ze zouden het bespreekbaar moeten maken...praat erover...zwijg het niet dood! De duur van de behandeling, de nevenwerkingen...het heeft een impact op een relatie op alle vlakken...er zijn relaties die hier door stranden en toch doen ze nog steeds weinig om mensen hierin te begeleiden en tips te geven. Het past bovendien perfect als thema -avond tijdens een revalidatieprogramma...in kleine groep, onder lotgenoten...begeleid door een psychologe...
En wat die praktische informatie betreft en tips: " Babyolie van Zwitsal blijkt het beste glijmiddel te zijn en nog goedkoper bovendien dan eender welk ander glijmiddel" " En wie op zoek is naar handige hulpmiddeltjes...www.erotischeverbeelding.com"
En om met de woorden van de sexuologe te eindigen "verban sex en intimiteit nooit uit je leven!"
Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht...was dan ook met verstomming geslagen toen ik deze namiddag mijn GSM opnam en de meneer aan de andere kant hoorde zeggen...."Goedendag, het is hier met professor Frijns..."
11 juni 2007 ...lang geleden dus...heeft ie bij mij bloed geprikt...nodig om na te gaan of ik erfelijk belast zou zijn met het borstkankergen en met één of ander gen dat een verhoogd risico geeft op Bk en darmkanker.... Begin dit jaar...kreeg ik een eerste telefoontje...Ik was niet belast met het borstkankergen...yihaa, super nieuws!...dat ander gen moest nog verder onderzocht worden, daarvoor had ie meer info en weefsel nodig....ik contacteerde hem meermaals...maar ofwel was het onderzoek nog bezig ofwel had ie niet genoeg info...Ik was er eigenlijk heilig van overtuigd dat ze daar niet veel moeite meer aan het doen waren...maar vandaag kreeg ik dus een telefoontje..."Ik heb eindelijk het weefsel te pakken gekregen en we hebben er testen op uitgevoerd....en ook hier positief nieuws! De darmpoliepen zijn niet erfelijk belast!" Yihaa Yihaa Yihaa....toch echt wel goed nieuws!
Eerder deze ochtend nog voor mijn gastroscopie geweest...Het was van juli 2006 geleden en omdat ik de laatste tijd weer meer last kreeg van mijn maag...toch maar eens laten checken...Niet bepaald mijn favo-onderzoek...maar 'k moet zeggen dat de lieve dokter mij echt op mijn gemak stelde...het spuitje waar ik (maar) een klein beetje dizzy van werd en de vieze spray in mijn keel zorgde ervoor dat ik er niet al te veel last van had... Frietjes eten de dag ervoor was blijkbaar niet zo'n goed idee...ik ben geen echte belg...eet zelden frietjes...maar gisteren had ik er ontzettend veel zin in...niet bij stilgestaan dat ik vandaag voor mijn maag moest gaan...hihihi de dokter zag onmiddellijk wat ik gegeten had... Mijn maagbreukje is er nog steeds (zou straf zijn dat ie er niet meer zou zijn), der was nog steeds ontsteking, maar niet zo erg meer als in 2006...met aangepaste medicatie zou ik binnen de korste keren geen last meer mogen hebben van mijn maag...en hij heeft wat bioptjes genomen...maar daarover moet ik me niet meteen zorgen maken! Daar ben ik ook weer vanaf voor 2 à 3 jaar!
Een nieuwe dag, een nieuw begin... Ik voel de kracht stilaan weer in mij opborrelen...ik heb me heel slecht gevoeld door diene controle-arts...maar hij is het niet waard om me er ook nog maar een dag langer door down te laten voelen...nè Heb gisteren contact gehad met de hrm-verantwoordelijke van mijn werk...ze wist me niet onmiddellijk te vertellen hoeveel macht diene dokter heeft... wat mijn rechten enzo zijn, maar beloofde me alles tot op het bot uit te spitten...Wel fijn te weten dat mijn werkgever achter me staat.
"The road is long, there are mountains in our way But we climb a step every day"
Heb inderdaad nog een hele weg af te leggen, maar elke dag een stapje hoger..."Ik kom er wel"
6 maanden draai ik ondertussen terug mee...deeltijds wel te verstaan...tot voor kort 40% en sinds deze maand 50% (ipv een dagje verlof te nemen werk ik een dagje van thuis uit) Het is niet dat ik niet wil...maar mijn lichaam geeft te kennen dat het niet meer aankan...Afgelopen week was ik zelfs op het einde van mijn Latijn...te moe om van thuis uit te werken, te moe om een ganse dag naar de personeelsdag te gaan... en mijn huisarts besloot me 2 weken op verplichtte rust te zetten....aaneensluitend een weekje verlof om te gaan herbronnen...de kracht in mezelf terug te vinden...want toegegeven...die was effe ver zoek...de vechterslust die ik had tijdens mijn behandeling, het euforisch gevoel iets na mijn behandeling...het gevoel dat ik de hele wereld aankon...waar het naartoe was weet ik niet...Mijn lichaam gaf al een tijdje signalen aan...maar ik negeerde...maar door dacht ik...tot mijn controle eraan kwam...ineens sloeg de angst me om mijn oren...In het borstcentrum kreeg ik te horen "je moet geduld hebben Wen"...je hebt de allerzwaarste behandeling gehad...en het wil niet zeggen dat je sneller recupereerd omdat je nog jong bent...je mag het effect van de zoladex en nolvadex niet onderschatten...maar jezelf en je omgeving verwachten dat je de draad weer volledig oppikt, want je bent nog zo jong en je ziet er goed uit...dus denken ze ook dat je weer de oude bent... En inderdaad ik wil zo graag mijn leven weer op rails krijgen, wil niets liever dan weer "normaal" functioneren...Ik maak een afspraak bij de psychologe...niet bij de pakken blijven zittend, voel dat ik ergens begeleiding nodig heb...bij de eerste sessie komt er zoveel naar boven...dingen waarvan ik dacht ze verwerkt te hebben...maar die ik eigenlijk gewoon verdrongen had...aanvaarden is zo moeilijk... Na mijn tweede sessie deze week voelde ik me alweer vele beter...wetende dat ik nog een lange weg te gaan heb...want aanvaarden wat de K en de chemo en de antihormonen met je lichaam hebben gedaan en nog steeds doet..doe je niet in 1-2-3...aanvaarden dat het allemaal wat trager gaat...aanvaarden dat je als jonge meid in de menopauze bent beland met alle gevolgen van dien...Mezelf vooral tijd geven... Maar dat is dan buiten de controle-arts gerekend...Elke 3 maanden komt ie hier op bezoek....De eerste keer...17 maanden na diagnose herinner ik me nog haarscherp...vooral zijn uitspraak "17 maanden thuis om gewoon een stukje uit je borst te halen?" Ik blijf vrij kalm...leg hem vriendelijk uit dat ik eerst 8 chemokuren, dan een stukje uit mijn borst en daarna uitwendige en inwendige bestraling heb ondergaan...hij keurde mijn halftijds goed en weg was ie...3 maanden geleden stond ie hier dan weer...zonder boe of ba keurt ie mijn 50% goed en binnen de 5 minuten was ie weg...En vandaag was het weer zo ver...een fluitje van een cent...dacht ik, hoopte ik...Hij komt binnen..."waarvoor ben je ook al weer thuis?" vraagt ie..."Ah ja borstkanker zeker....en je vraagt opnieuw 50 %...dat is dan de laatste keer dat ik dat goedkeur...dan heb je 9 maanden inlooptijd gehad"...Ik moet slikken...want wat als ik na 3 maanden nog niet 100% kan werken?! "Het kan niet dat je 50% werkt en je 100% betaalt wordt (ik ben ambtenaar)...als je in een fabriek zou werken...Als je in januari nog niet 100% kan werken dan zullen we daar onze conclussies moeten uittrekken en je volledig thuis zetten" Ik kon de tranen niet meer bedwingen...probeer hem nog duidelijk te maken dat ik niets liever zou willen...maar dat het hier gaat om niet kunnen..."Hou je nog goed" mompelt ie nog en weg was ie...en daar zat ik dan...in zak en as...tranen, woede...ik heb toch nooit gevraagd om Kanker te krijgen...ik kan er toch niet aan doen dat ik niet zo snel recupereer als gehoopt, verwacht, gewild?! Wat moet ik aanvangen als ik in januari niet fulltime kan beginnen? Hoe zit het dan financieel (ik ben alleen heb een lening voor mijn huis)...Voor het eerst ben ik ontzettend woedend...als ik dan toch BK had moeten krijgen, waarom nu...waarom kon het niet 20 jaar later?! Zoveel vragen...zo weinig antwoorden... Hij is alvast er heel goed in geslaagd om me nog dieper in de put te duwen!
Deze middag...ik nam juist een grote hap uit een sappig appeltje van Anita's appelboom ...krijg ik een smsje van één van de vriendinnekes...
"Sebastiaan is geboren! Zoontje van Nadine en Bart. 3940 gram en 54 cm. Met mama en Sebastiaan gaat alles goed."
Ik proest het uit en verslik me zowaar bijna in dat stukje appel...toch wel heel toevallig dat ik net eergisteren hier een stukje schreef over Sebastiaan de spin...En neen...we kenden het geslacht niet, laat staan de naam...al hebben Vero en ik altijd al gezegd dat ze een jongetje zou krijgen...Vero we zijn gewoon goed...nu nog 2 maandjes afwachten en zien of we ook gelijk krijgen bij Kris en Goele...
Nadine en Bart...mochten jullie de komende weken nog eens de tijd vinden om mijn blog te lezen...want met zo'n kleine spruit in huis...zullen jullie je handen wel vol hebben ...langs deze weg ook een dikke proficiat met jullie zoontje Sebastiaan....en ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met jullie Sebastiaan een beetje zachter zal omspringen!
Dit is de spin Sebastiaan Het is niet goed met hem gegaan
Luister! Hij zei tot alle and're spinnen: Vreemd ik weet niet wat ik heb, maar ik krijg zo'n drang van binnen tot het weven van een web.
Zeiden alle and're spinnen: O, Sebastiaan, nee Sebastiaan kom Sebastiaan, laat dat nou, wou je aan een web beginnen in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen: 't web hoeft niet groot te zijn, 't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen ergens achter een gordijn.
Zeiden alle and're spinnen: O Sebastiaan, nee Sebastiaan toe Sebastiaan, toom je in! Het is zò gevaarlijk binnen, zò gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de drang is mij te groot. Zeiden alle and'ren innig: Sebastiaan, dit wordt je dood!
O, o, o, Sebastiaan... Het is niet goed met hem gegaan....
Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang! Zeiden alle and're spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn drang!
Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd Sebastiaan is opgeveegd (Annie MG Schmidt)
Lieve bloggertjes..ik beken...ik heb denk ik de spin Sebastiaan en zijn vriendje vermoord...Gisteren zat ik in de zetel, genietend van een glaasje wijn...hmmm...rustig naar Witse te kijken en ineens bespeur ik me daar in een klein hoekje een gigantisch grote spin...zo eentje met van die dikke zwarte poten, wel ZOOOOOO groot....gruwel van jewelste...in koele bloede heb ik hem de eeuwige jachtvelden in gestuurd....Maar mijn ervaring heeft me geleerd dat Sebastiaan altijd een vriendje meeneemt op zijn avontuur ten huize Wen...'k was dus op mijn hoede...Heb een heuse klopjacht gehouden....gewapend met in mijn ene hand mijn schoen en in de andere hand drie vellen keukenpapier... liep ik als een heuse speurneus door mijn huis... Wie zoekt die vindt...ook Sebas vriendje heeft eraan moeten geloven... En ik, ik kon met een gerust hart mijn bedje in!
that's the question?! Ik geef toe...ik heb er serieus over getwijfeld...zou ik mijn blogje niet eventjes On hold zetten?!? Er eventjes tussenuit...eventjes wat adempauze nemen...wat tijd voor mezelf! Een aantal maanden geleden begon ik deze blog als uitlaatklep, als therapie...dingen van mij afschrijven had een positief effect op mij...Al gauw merkte ik dat mijn schrijfsels gesmaakt werden...Aan het aantal bezoekers te zien...de stille fans, maar ook diegene die trouw bij elk postje een reactie plaatste...het deed me deugd....ja het had zelfs een verslavend effect op me...ik heb de laatste dagen even gewikt en gewogen...me afgevraagd...schaadt het me of baadt het me???!!! Tenslotte spreid ik mijn gedachtengangen, mijn avonturen voor het world wide web tentoon...Daarom dat ik eraan dacht om een beetje afstand te nemen...
Voorbije week kreeg ik dan ook weer bezoek van het mannetje met de hamer...maar goed voor mij...hij had niet zoveel kracht...het werd slechts maar een klein tikje...hij gaf me wel weer een waarschuwing...Je neemt weer teveel hooi op je vork...en het slaapmannetje die nog steeds zoek blijkt te zijn...zorgde ervoor dat ik niet al te veel energie meer over had...Daarom ga ik de komende weken mezelf wat meer rust gunnen...proberen een paar dingen op een rijtje te zetten...met tot slot de herbronningsweek!
Ik voel me trouwens sinds gisteren ook al weer beter...komt het door het zonnetje, door de shoptherapie (tja 'k ben en blijf een vrouw en shoppen heeft vaak een boosteffect op me), het pas opstaan als ik uit mezelf wakker word, de mail die een lach op mijn gezicht toverde...of door de vitamientjes die ik van mijn huisdok moet innemen???!!! Wie zal het zeggen...misschien is het gewoon een combinatie van...
Kan jij geen reclame maken voor het nieuwe Pink Ribbon magazine dat vanaf 25 september in de winkel ligt, vroeg Nan me ...zij vraagt...wij draaien Naast het feit dat je met dit magazine de strijd tegen Borstkanker steunt, staan er ook goede, mooie, ontroerende artikels in... zoals dàt van de dochter van Nan! Dus allen als de bliksem naar jullie dagbladhandelaar en kopen maar!
1 op 9 vrouwen krijgt borstkanker, en dat is te veel
Het goede nieuws is dat 9 op 10 overleven bij vroege ontdekking. Preventie werkt écht, sensibiliseren is dus van levensbelang. Nog té veel vrouwen zijn bang of terughoudend om zich te laten onderzoeken.
Omdat vrouwen en alles wat hen aanbelangt Sanoma Magazines Belgium na aan het hart ligt, en we bovendien meer dan de helft van de Vlaamse vrouwen bereiken met onze bladen, gaan we samen de strijd aan tegen borstkanker.
De allereerste Vlaamse Pink Ribbon was een fantastisch succes. Er werden bijna 60.000 exemplaren verkocht en de opbrengst van 138.749 ging integraal naar Kom op tegen Kanker! Hier bouwen we graag op verder.
Op 25 september pakken we uit met eennationale editie van Pink Ribbon, uiteraard nog steeds voor het goede doel.
Toen Evelyn Lauder, schoondochter van cosmeticagigante Estée Lauder, in 1992 Pink Ribbon lanceerde, stond borstkankeronderzoek nog in zijn kinderschoenen. Nu is het roze lintje bekend in 40 landen, staat borstkanker wereldwijd op de agenda en zijn er Pink Ribbon magazines in Amerika, Australië, Groot-Brittannië en Nederland.
Er zijn drie goede redenen om dit nieuwe Pink Ribbon magazine te kopen:
De meest volledige informatie: de redactie ging op zoek naar de nieuwste informatie van de beste borstkankerspecialisten en de ontroerendste verhalen van bekende en minder bekende vrouwen die er middenin zitten.
Je krijgt een uniek, warm en stijlvol blad dat alles brengt waar vrouwen positieve energie van krijgen. Pink Ribbon brengt ook mooie mode, lifestyle, beauty en culinair lekkers.
Met je 4 euro steun je bovendien de strijd tegen borstkanker en help je mee aan de sensibiliseringscampagne, waardoor het bewustzijn en de kennis rond borstkanker verhoogt.
Pink Ribbon is nu te koop in de dagbladhandel
Borstkanker in cijfers
1 op 9 Vlaamse vrouwen krijgt borstkanker 9 op 10 overleven bij vroege ontdekking 2 op 3 koppels krijgen het moeilijk 1 op 3 kankers bij vrouwen is borstkanker 1 op 200 mannen krijgt borstkanker
92% van de vrouwen tussen 50 en 69 kennen het screeningsprogramma, 70% staat er voor open, amper 35% laten zich effectief screenen 58% is bang voor een negatief resultaat 46% is bang voor de straling 25% is bang voor de pijn 17% schaamt zich streefdoel is 75% van de vrouwen tussen 50 en 69 te overtuigen 500 levens per jaar kunnen gered worden als alle vrouwen tussen 50 en 69 zich laten screenen
Pink Ribbon in cijfers
1992: Evelyn Lauder lanceert de Estée Lauder Breast Cancer Awareness Campaign + eerste Pink Ribbon magazine
vanaf 2000 worden er overal gebouwen in roze verlicht: in 2005 het Europees Parlement in Brussel
Pink Ribbon Internationaal
Engels: Pink Ribbon Spaans: Cinta Rosada Frans: Ruban Rose Italiaans: Nastro Rosa Duits: Rosa Schleife Nederlands: Roze Lint Deens: Lyserøde Sløjfe Tjechisch: Růo Vástuka Fins: Roosa Nauha Noors: Rosa Sløyfe Pools: Różowa Wstążką Hongaars: Rózsaszín Szalag Russisch: розовая лента Zweeds: Rosa Bandet Turks: Pembe Kurdele Japans: ピンクリボン Chinees: 粉红丝带
Zoals blijkbaar een overgrootdeel van de Vlamingen heb ik het ook zitten: Snipverkouden... Ja, ja Sebas...begin je al maar serieus schuldig te voelen...JIJ moest persé ellendig en snotterend komen werken...ik zei nog...o wee als je mij hebt aangestoken...en lap...we zijn nog maar een paar uur verder en ik heb het zitten.... Of heb ik het toch van iemand anders kado gekregen die microobjes?! 't Zou al rap zijn...of hebben die venijntjes maar een paar uur incubatietijd nodig?! Jullie zijn bij deze dus gewaarschuwd...een bezoekje aan mijn blog kan besmettelijk zijn! HATSJIE! Hopelijk ben ik er snel van verlost!
Ok, 't was niet Heist aan zee zoals in het liedje van Bart Peeters...maar Mariakerke kan zeker concureren...Het is er zowaar nog veel gezelliger...Om half 10 hadden Tricky en ik afgesproken op de carpool in Leuven...ondertussen weet ik dus ook dat op tijd komen niet haar sterkste kant is....maar 't is je vergeven hoor De radio voorspelde file op de E40 ter hoogte van Sint Denijs Westrem...we zouden beter de E34 nemen....maar goed dat we de GPS meehadden...zowel Tricky als ik wisten begod niet waar die E34 zich ergens begaf....Waren we te druk met babbelen...of hadden ze zich op de radio vergist wat die E34 betreft....maar plots stonden we dus midden in de file van 10 km...Na zo'n 5 km en heel wat minuten later beslisten we de E17 te nemen...wegwijzer gaf aan "Oostende volg E17"...maar naar waar? We gokten richting Kortrijk...mis gegokt dus...40 km hebben we maar moeten omrijden... 't Is dan ook al middag gepasseerd als we aankomen in Mariakerke...tijd om de hongerigen te spijzen met een spaghettike...om ons daarna te haasten naar het idyllisch kerkje in de Duinen waar vriendin E. van Tricky haar jawoord zal geven aan D. Een romantisch kerkje, een mooie mis...mooie bezinningsteksten die me weer tot nadenken zetten... Na de huwelijksplechtigheid wandelen we een stukje door de duinen...maken tijd voor wat foto's en keren via het strand terug...
In het natte zand schreven we CANCER...de zee heeft de letters uitgeveegd en voorgoed met zich meegenomen....
WE ARE SURVIVORS schreven we ietsje hogerop....op een plaatsje waar de zee het niet onmiddellijk tot zich zou nemen...
Het zonnetje was volop van de partij...net zoals de wind, het geluid van de zee....het nam mijn gedachten mee...
Vandaag zakte heel wat Vlaamse ambtenaren weer af naar Brussel voor de jaarlijkse sportdag...Het was van in 2001 geleden dat ik me er nog eens aan had gewaagd...maar mijn collega Sjoeke trok me over de streep...we zouden 8 km gaan wandelen....Haalbare kaart of toch teveel van het goede?! Na mijn 500 meter zwemmen gisteren, had ik toch een beetje mijn twijfels...maar vol goede moed spoorde ik deze ochtend naar Brussel. Rond half 9 hadden Sjoeke en ik afgesproken in het Zuid station, startpunt van onze wandeling. Het wandeltraject bracht ons door de gemeenten Sint- Gillis en Elsene en eindigde bij de campus van de VUB. Meermaals hebben Sjoeke en ik tegen elkaar gezegd "Nooit geweten dat Brussel zulke mooie idyllische plekjes had". Geniet mee van onze wandeling...
Onze wandeling brengt ons tot aan de Hallepoort. Deze werd in 1383 opgetrokken en vormt het enige overblijfsel van de tweede Brusselse omwalling. Na de Hallepoort zetten we onze koers verder door de gemeente Sint-Gillis en komen langs verschillende huizen opgetrokken in art nouveau-stijl
We vervolgen ons pad en komen zo terecht in het Pierre Pauluspark (in Engelse landschapsstijl)...meteen valt onze mond open van verbazing...wat een idyllisch plaatsje...zo midden in de stad...wat zouden we maar al te graag hier ergens in de buurt werken in plaats van het o zo gezeligge- grijs-grauwe Wetstraat... Kronkelende paden, hoogteverschillen, het vijvertje, de neo-Renaissancevilla die boven het park torent.
Na genieten van al dit moois zetten we onze tocht verder naar het Stadhuis van de gemeente Sint-Gillis...inderdaad de gemeente heeft een stadhuis...verkregen onder WillemI, doordat de gemeente een versterking had.
Op weg naar de gevangenis van Sint-Gillis komen we nog heel wat sterke staaltjes qua architectuur tegen.
En maar goed dat ze je niet meer oppakken voor een beetje gek doen
De gevangenis van Sint-Gillis:
We passeren het Victor Horta huis, waar nu een museum is gevestigd
We zijn ondertussen al halfweg (alé dat denken en hopen we toch)...het is nog wat te vroeg voor de lunch, maar effe uitrusten op een zonnig terras met een warme chocomelk kan ons wel bekoren...
Ineens valt er ons een kledingwinkeltje op...het retrowinkeltje van Spullenhulp...en zoals echte vrouwen betaamd, kunnen we dit niet onbezocht laten...Zouden we er ons gading gevonden hebben?
Heimwee naar????....AAAARGGGHHHH neen toch niet hoor!
Pfftttt...we hebben toch ons goesting niet echt gevonden...al moet wel gezegd worden dat de kleding echt RETRO waren... We kuieren verder, genieten van de vijvers in Elsene, rusten nog wat uit op een bankje en babbelen erop los...
Aan de ene kant aanschouwen we de vijvers...aan de andere kant weer pareltjes qua architectuur...Weer een huis opgetrokken in art nouveau stijl, en meteen weten we ook waarvan de spotnamen -zweepslagstijl, spaghettistijl, palingstijl- vandaan komen.
Via de vijvers van Elsene passeren we de abdij van Terkameren
Het is al 2 uur gepasseerd...hebben nog steeds niet gegeten...en zijn ook moe....dus tijd voor lunchpauze!
Om half 4 bereikte we de VUB...moe, maar genoten!
Sjoeke, bedankt voor de gezellige dag! Ik heb ervan genoten, mijn zinnen zeker kunnen verzetten....kijk al naar uit naar volgend jaar!
Jullie herinneren misschien één van mijn eerste postje nog over de straffe boezemmadammen bijeenkomst? Op onze date in Hasselt leerde ik Lucie kennen: Een jonge meid, hervallen, uitzaaiingen in de hersenen. Een zeer moedige meid....Deze avond kreeg ik een mail...Lucie heeft haar strijd tegen deze rotziekte verloren...
Kettingmails...gruwelen doe ik er van...maar 'k moet toegeven dat een zeldzame keer er toch goei dingen in staan...De volgende mail kreeg ik een aantal maanden geleden...
"Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kunt doen. Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit. Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze lijken door God gestuurd en dat zijn ze ook. Ze zijn er om een reden waarvan je het nodig vind dat ze er zijn. Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen. Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het verzoek dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven."
Ik ben ontroerd...zo'n lieve reacties....sorry dat ik jullie zo lang heb doen wachten. Vandaag was dus controle-day! Man, man, man...de dag duurde echt zo ontzettend lang...ben op tijd naar't borstcentrum vertrokken...de drukte was daar voorbij...heb maar een paar minuutjes moeten wachten...heb dat daar echt al wel anders geweten hoor ...En lap... voor de derde keer op rij had mijn Gyn een mannelijke stagaire bij haar...een knap ventje...dat wel...maar leuk is anders hoor! 2 paar handen hebben me onderzocht...aheum...en concludeerde dat het OK voelde...bloedresultaat heb ik natuurlijk nog niet....echo en mammo worden pas over 3 maanden gepland...Om mijn slaapprobleem door de menopauze?! aan te pakken moet ik naar een slaaplabo en mijn maagproblemen moeten ook nog eens onder de loep genomen worden met een gastroscoop.... Veel wijzer ben ik niet...maar ik veronderstel dat ik weer 3 maanden gerust op mijn twee oren kan slapen!!!
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
Ondertussen heb ik nog andere tandartsen gebeld...2 keer kreeg ik de vriendelijke stem van het antwoordapparaat aan de andere kant van de lijn die me wist te vertellen dat de tandarts niet werkt vandaag en één keer kreeg ik te horen dat ik er niet tussenkon vandaag, omdat ik geen patiënt ben van hen...pffttt
...toch nog schroom hé)...op moment van diagnose 29 jaar, single...Door de zoladexspuiten vanaf eerste chemo kunstmatig in de menopauze gezet...of met andere woorden "chemisch gecastreerd". Na het hele zooitje te hebben ondergaan...krijg ik er ook nog eens Nolvadex bovenop...Denk je dat er ooit enige dokter de moeite heeft genomen om me intelichten wat die medicatie met je lichaam doet...OK, ze vermelden terloops wel dat je in een kunstmatige menopauze wordt gezet...maar wat weet een prille dertiger in hemelsnaam wat dat inhoudt...in eerste instantie joepie want de Russen komen niet meer op bezoek... maar wat de gevolgen op sexueel vlak zouden zijn, daar werd al helemaal niet over gesproken...'k Had toch geen relatie, 't was dan ook niet aan de orde!
...langs deze weg ook een dikke proficiat met jullie zoontje Sebastiaan....en ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met jullie Sebastiaan een beetje zachter zal omspringen!
