27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
24-09-2008
Magazine Pink Ribbon
Kan jij geen reclame maken voor het nieuwe Pink Ribbon magazine dat vanaf 25 september in de winkel ligt, vroeg Nan me ...zij vraagt...wij draaien Naast het feit dat je met dit magazine de strijd tegen Borstkanker steunt, staan er ook goede, mooie, ontroerende artikels in... zoals dàt van de dochter van Nan! Dus allen als de bliksem naar jullie dagbladhandelaar en kopen maar!
1 op 9 vrouwen krijgt borstkanker, en dat is te veel
Het goede nieuws is dat 9 op 10 overleven bij vroege ontdekking. Preventie werkt écht, sensibiliseren is dus van levensbelang. Nog té veel vrouwen zijn bang of terughoudend om zich te laten onderzoeken.
Omdat vrouwen en alles wat hen aanbelangt Sanoma Magazines Belgium na aan het hart ligt, en we bovendien meer dan de helft van de Vlaamse vrouwen bereiken met onze bladen, gaan we samen de strijd aan tegen borstkanker.
De allereerste Vlaamse Pink Ribbon was een fantastisch succes. Er werden bijna 60.000 exemplaren verkocht en de opbrengst van 138.749 ging integraal naar Kom op tegen Kanker! Hier bouwen we graag op verder.
Op 25 september pakken we uit met eennationale editie van Pink Ribbon, uiteraard nog steeds voor het goede doel.
Toen Evelyn Lauder, schoondochter van cosmeticagigante Estée Lauder, in 1992 Pink Ribbon lanceerde, stond borstkankeronderzoek nog in zijn kinderschoenen. Nu is het roze lintje bekend in 40 landen, staat borstkanker wereldwijd op de agenda en zijn er Pink Ribbon magazines in Amerika, Australië, Groot-Brittannië en Nederland.
Er zijn drie goede redenen om dit nieuwe Pink Ribbon magazine te kopen:
De meest volledige informatie: de redactie ging op zoek naar de nieuwste informatie van de beste borstkankerspecialisten en de ontroerendste verhalen van bekende en minder bekende vrouwen die er middenin zitten.
Je krijgt een uniek, warm en stijlvol blad dat alles brengt waar vrouwen positieve energie van krijgen. Pink Ribbon brengt ook mooie mode, lifestyle, beauty en culinair lekkers.
Met je 4 euro steun je bovendien de strijd tegen borstkanker en help je mee aan de sensibiliseringscampagne, waardoor het bewustzijn en de kennis rond borstkanker verhoogt.
Pink Ribbon is nu te koop in de dagbladhandel
Borstkanker in cijfers
1 op 9 Vlaamse vrouwen krijgt borstkanker 9 op 10 overleven bij vroege ontdekking 2 op 3 koppels krijgen het moeilijk 1 op 3 kankers bij vrouwen is borstkanker 1 op 200 mannen krijgt borstkanker
92% van de vrouwen tussen 50 en 69 kennen het screeningsprogramma, 70% staat er voor open, amper 35% laten zich effectief screenen 58% is bang voor een negatief resultaat 46% is bang voor de straling 25% is bang voor de pijn 17% schaamt zich streefdoel is 75% van de vrouwen tussen 50 en 69 te overtuigen 500 levens per jaar kunnen gered worden als alle vrouwen tussen 50 en 69 zich laten screenen
Pink Ribbon in cijfers
1992: Evelyn Lauder lanceert de Estée Lauder Breast Cancer Awareness Campaign + eerste Pink Ribbon magazine
vanaf 2000 worden er overal gebouwen in roze verlicht: in 2005 het Europees Parlement in Brussel
Pink Ribbon Internationaal
Engels: Pink Ribbon Spaans: Cinta Rosada Frans: Ruban Rose Italiaans: Nastro Rosa Duits: Rosa Schleife Nederlands: Roze Lint Deens: Lyserøde Sløjfe Tjechisch: Růo Vástuka Fins: Roosa Nauha Noors: Rosa Sløyfe Pools: Różowa Wstążką Hongaars: Rózsaszín Szalag Russisch: розовая лента Zweeds: Rosa Bandet Turks: Pembe Kurdele Japans: ピンクリボン Chinees: 粉红丝带
Zoals blijkbaar een overgrootdeel van de Vlamingen heb ik het ook zitten: Snipverkouden... Ja, ja Sebas...begin je al maar serieus schuldig te voelen...JIJ moest persé ellendig en snotterend komen werken...ik zei nog...o wee als je mij hebt aangestoken...en lap...we zijn nog maar een paar uur verder en ik heb het zitten.... Of heb ik het toch van iemand anders kado gekregen die microobjes?! 't Zou al rap zijn...of hebben die venijntjes maar een paar uur incubatietijd nodig?! Jullie zijn bij deze dus gewaarschuwd...een bezoekje aan mijn blog kan besmettelijk zijn! HATSJIE! Hopelijk ben ik er snel van verlost!
Ok, 't was niet Heist aan zee zoals in het liedje van Bart Peeters...maar Mariakerke kan zeker concureren...Het is er zowaar nog veel gezelliger...Om half 10 hadden Tricky en ik afgesproken op de carpool in Leuven...ondertussen weet ik dus ook dat op tijd komen niet haar sterkste kant is....maar 't is je vergeven hoor De radio voorspelde file op de E40 ter hoogte van Sint Denijs Westrem...we zouden beter de E34 nemen....maar goed dat we de GPS meehadden...zowel Tricky als ik wisten begod niet waar die E34 zich ergens begaf....Waren we te druk met babbelen...of hadden ze zich op de radio vergist wat die E34 betreft....maar plots stonden we dus midden in de file van 10 km...Na zo'n 5 km en heel wat minuten later beslisten we de E17 te nemen...wegwijzer gaf aan "Oostende volg E17"...maar naar waar? We gokten richting Kortrijk...mis gegokt dus...40 km hebben we maar moeten omrijden... 't Is dan ook al middag gepasseerd als we aankomen in Mariakerke...tijd om de hongerigen te spijzen met een spaghettike...om ons daarna te haasten naar het idyllisch kerkje in de Duinen waar vriendin E. van Tricky haar jawoord zal geven aan D. Een romantisch kerkje, een mooie mis...mooie bezinningsteksten die me weer tot nadenken zetten... Na de huwelijksplechtigheid wandelen we een stukje door de duinen...maken tijd voor wat foto's en keren via het strand terug...
In het natte zand schreven we CANCER...de zee heeft de letters uitgeveegd en voorgoed met zich meegenomen....
WE ARE SURVIVORS schreven we ietsje hogerop....op een plaatsje waar de zee het niet onmiddellijk tot zich zou nemen...
Het zonnetje was volop van de partij...net zoals de wind, het geluid van de zee....het nam mijn gedachten mee...
Vandaag zakte heel wat Vlaamse ambtenaren weer af naar Brussel voor de jaarlijkse sportdag...Het was van in 2001 geleden dat ik me er nog eens aan had gewaagd...maar mijn collega Sjoeke trok me over de streep...we zouden 8 km gaan wandelen....Haalbare kaart of toch teveel van het goede?! Na mijn 500 meter zwemmen gisteren, had ik toch een beetje mijn twijfels...maar vol goede moed spoorde ik deze ochtend naar Brussel. Rond half 9 hadden Sjoeke en ik afgesproken in het Zuid station, startpunt van onze wandeling. Het wandeltraject bracht ons door de gemeenten Sint- Gillis en Elsene en eindigde bij de campus van de VUB. Meermaals hebben Sjoeke en ik tegen elkaar gezegd "Nooit geweten dat Brussel zulke mooie idyllische plekjes had". Geniet mee van onze wandeling...
Onze wandeling brengt ons tot aan de Hallepoort. Deze werd in 1383 opgetrokken en vormt het enige overblijfsel van de tweede Brusselse omwalling. Na de Hallepoort zetten we onze koers verder door de gemeente Sint-Gillis en komen langs verschillende huizen opgetrokken in art nouveau-stijl
We vervolgen ons pad en komen zo terecht in het Pierre Pauluspark (in Engelse landschapsstijl)...meteen valt onze mond open van verbazing...wat een idyllisch plaatsje...zo midden in de stad...wat zouden we maar al te graag hier ergens in de buurt werken in plaats van het o zo gezeligge- grijs-grauwe Wetstraat... Kronkelende paden, hoogteverschillen, het vijvertje, de neo-Renaissancevilla die boven het park torent.
Na genieten van al dit moois zetten we onze tocht verder naar het Stadhuis van de gemeente Sint-Gillis...inderdaad de gemeente heeft een stadhuis...verkregen onder WillemI, doordat de gemeente een versterking had.
Op weg naar de gevangenis van Sint-Gillis komen we nog heel wat sterke staaltjes qua architectuur tegen.
En maar goed dat ze je niet meer oppakken voor een beetje gek doen
De gevangenis van Sint-Gillis:
We passeren het Victor Horta huis, waar nu een museum is gevestigd
We zijn ondertussen al halfweg (alé dat denken en hopen we toch)...het is nog wat te vroeg voor de lunch, maar effe uitrusten op een zonnig terras met een warme chocomelk kan ons wel bekoren...
Ineens valt er ons een kledingwinkeltje op...het retrowinkeltje van Spullenhulp...en zoals echte vrouwen betaamd, kunnen we dit niet onbezocht laten...Zouden we er ons gading gevonden hebben?
Heimwee naar????....AAAARGGGHHHH neen toch niet hoor!
Pfftttt...we hebben toch ons goesting niet echt gevonden...al moet wel gezegd worden dat de kleding echt RETRO waren... We kuieren verder, genieten van de vijvers in Elsene, rusten nog wat uit op een bankje en babbelen erop los...
Aan de ene kant aanschouwen we de vijvers...aan de andere kant weer pareltjes qua architectuur...Weer een huis opgetrokken in art nouveau stijl, en meteen weten we ook waarvan de spotnamen -zweepslagstijl, spaghettistijl, palingstijl- vandaan komen.
Via de vijvers van Elsene passeren we de abdij van Terkameren
Het is al 2 uur gepasseerd...hebben nog steeds niet gegeten...en zijn ook moe....dus tijd voor lunchpauze!
Om half 4 bereikte we de VUB...moe, maar genoten!
Sjoeke, bedankt voor de gezellige dag! Ik heb ervan genoten, mijn zinnen zeker kunnen verzetten....kijk al naar uit naar volgend jaar!
Jullie herinneren misschien één van mijn eerste postje nog over de straffe boezemmadammen bijeenkomst? Op onze date in Hasselt leerde ik Lucie kennen: Een jonge meid, hervallen, uitzaaiingen in de hersenen. Een zeer moedige meid....Deze avond kreeg ik een mail...Lucie heeft haar strijd tegen deze rotziekte verloren...
Kettingmails...gruwelen doe ik er van...maar 'k moet toegeven dat een zeldzame keer er toch goei dingen in staan...De volgende mail kreeg ik een aantal maanden geleden...
"Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kunt doen. Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit. Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze lijken door God gestuurd en dat zijn ze ook. Ze zijn er om een reden waarvan je het nodig vind dat ze er zijn. Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen. Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het verzoek dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Geloof het , het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven."
Ik ben ontroerd...zo'n lieve reacties....sorry dat ik jullie zo lang heb doen wachten. Vandaag was dus controle-day! Man, man, man...de dag duurde echt zo ontzettend lang...ben op tijd naar't borstcentrum vertrokken...de drukte was daar voorbij...heb maar een paar minuutjes moeten wachten...heb dat daar echt al wel anders geweten hoor ...En lap... voor de derde keer op rij had mijn Gyn een mannelijke stagaire bij haar...een knap ventje...dat wel...maar leuk is anders hoor! 2 paar handen hebben me onderzocht...aheum...en concludeerde dat het OK voelde...bloedresultaat heb ik natuurlijk nog niet....echo en mammo worden pas over 3 maanden gepland...Om mijn slaapprobleem door de menopauze?! aan te pakken moet ik naar een slaaplabo en mijn maagproblemen moeten ook nog eens onder de loep genomen worden met een gastroscoop.... Veel wijzer ben ik niet...maar ik veronderstel dat ik weer 3 maanden gerust op mijn twee oren kan slapen!!!
Deze week ga ik voor de eerste keer - sinds ik in april weer halftijds aan de slag ben gegaan -3 dagen werken...tot nu toe nam ik telkens een dagje verlof...3 dagen in een week naar Brussel sporen, 3 dagen per week tussen half 6 en 6 uur 's morgens opstaan en tussen 17.00 en 17.45 weer thuis komen...dat was gewoon te veel van het goede...Maar morgen ga ik dus voor de eerste keer van thuis uit werken! 'k Vind het toch wel een beetje spannend hoor...Ben er nog niet goed uit om hoe laat ik ga beginnen...Als ik om 8 uur opsta...dan kan ik om 9 uur beginnen....of slaap ik gewoon uit en werk ik 's avonds wat langer Ik heb ook geen flauw idee hoeveel werk ik kan verzetten op zo'n dagje...er zijn dan wel geen collegaatjes die me van het werk kunnen afhouden...maar er zijn natuurlijk wel heel wat andere verleidingen. Het voelt voor mij toch weer een stapje vooruit...van 40% naar 50%...misschien maar een klein stapje...maar 't is er eentje!
Stillekesaan ontdek je de wondere wereld van het internet...chapeau hoor...je hebt al heel wat bijgeleerd op korte tijd...enne niet twijfelen over je internetlessen...ook dat ga je met onderscheiding volmaken. Ik weet dat je ondertussen begonnen bent met het lezen van mijn blog. Het verloop van mijn behandeling enzo...die ken je als geen ander...papa en jij zijn de enigen die op de ergste momenten naast me stonden. Het moet voor jullie ook niet makkelijk zijn geweest, hé?! Maar gelukkig ligt dit alweer een lange tijd achter ons. Ik besef ook dat de dingen die ik hier schrijf...emoties bij jou en papa teweegebrengen...dingen waar ik misschien nooit met jullie heb over gesproken, waarvan je misschien niet weet dat het mij bezighoudt...omdat ik de woorden er niet voor vond...of gewoon om jullie te sparen...Erover schrijven lukt me vaak ook beter dan erover spreken...het is mijn therapie geworden... Lieve mama en papa...bedankt voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan en nog steeds doen! We nemen het maar al te vaak als vanzelfsprekend dat ouders dit voor hun kinderen doen...tonen te weinig onze appreciatie....met deze dus: Dank je wel!
Eerst en vooral bedankt voor jullie massale reacties...dat doet deugd! Enne aan de mensen waarmee ik afgelopen dagen heel wat diepzinnige gesprekken mee heb mogen voeren...bedankt voor jullie luisterend oor, jullie raad...ik hoop dat jullie net zoals ik er veel aan gehad hebben...een aantal dingen hebben me zeker stof tot verder nadenken gegeven...
De baaldagen ebben langzaam weg...De angst is nog steeds aanwezig, maar houdt zich wat meer op de achtergrond...Ik voel me weer wat sterker...
Heel wat emoties zijn er de laatste 2 weken dan ook op mij afgekomen...dingen waarmee ik niet zo goed blijf mee wist. Het was intens, mooi, maar ook verwarrend. Het werd effe tijd om de dingen eens op een rijtje te zetten....Wat is er mij overkomen, waarom is mij dit overkomen...etc Ik heb jullie al verteld dat ik een open boek ben hé...Nu dat is ooit wel anders geweest...bij mensen waarmee ik me goed voelde, heb ik altijd wel open over mijn gevoelens gebabbeld...maar vaak had ik toch een soort bufferzone...een zone waar maar enkele mensen toegang tot kregen... Die bufferzone was soms wel handig...het zorgde ervoor dat ik niet gekwetst zou geraken...maar was het beter?...Ik droeg een masker, mijn levenslijn zag er nogal vlak uit...niet veel ups, niet veel downs...elke dag leek hetzelfde...vroeg opstaan, gaan werken, eten maken...in het weekend poetsen en inkopen doen...heel vaak te moe om 's avonds iets met de vrienden te doen... Nu probeer ik ECHT te leven...door mijn gevoelens vaak bloot te geven en te delen met anderen, stel ik me kwetsbaarder op...en wie kwetsbaar is, wordt natuurlijk ook al eens gekwetst. Begin deze week dreigde ik weer een beetje te hervallen...ik voelde dat ik weer een muurtje rondom mij aan het bouwen was...mensen die ik graag zie, afstootte...terwijl dit echt wel het laatste is wat ik wil... Ik hoop dan ook dat ik de kracht blijf vinden om het leven te leiden dat ik nu leid...dat de herbronningsweek met WISTIK me hierin een stukje kan helpen...Half oktober ga ik op Koningsteen in Kapelle-op-den-Bos 5 dagen op zoek naar wat voor mij bron van leven kan zijn, ik zou nog dichter bij mezelf willen komen, op zoek gaan naar mijn innerlijke kracht, ...(meer info over de herbronningsweek vind je bij mijn Links in de rechterkolom) De mythe van Inanna is de leidraad tijdens de herbronningsweek.
Op Wikipedia vond ik volgende info over de mythe van Inanna terug:
Volgens een mythe maakte Inanna een reis naar de onderwereld, omdat ze de troon probeerde over te nemen van haar zusEreshkigal die heerste over de onderwereld. Ze moest bij zeven poorten telkens iets afgeven, waardoor ze steeds naakter en kwetsbaarder werd. Uiteindelijk werd ze gedood door haar zus. Haar lichaam werd rottend aan een pin aan de wand gehangen, hetgeen symbool staat voor het sterven van de vruchtbaarheid van de aarde tijdens een rouwperiode. Haar dienares kwam haar echter helpen, en Inanna kon de onderwereld verlaten als ze een menselijke plaatsvervanger achterliet. Dat werd haar echtgenoot koningDumuzi, die niet had gerouwd om haar dood, maar het er integendeel goed van had genomen. Bij haar terugkeer op aarde neemt Inanna wraak. Dumuzi wordt door de demonen van de onderwereld -de galla's- gedood en naar de onderwereld gesleept.
In Inanna komen leven en dood, orde en chaos samen. Enerzijds wordt Inanna voorgesteld als een beschroomde maagd, anderzijds als een wulpse hoer. De mythe van Inanna wordt soms gezien als een verhaal over de rijping van een aanvankelijk wispelturige vrouw. Haar reis wordt opgevat als een levensreis die iedereen moet maken: het leven gaat gepaard met teleurstelling, depressie, lijden, verandering en keuzes maken. Maar ook wordt er gefeest, gelachen en lief gehad.
Ik kijk al maanden ontzettend uit naar deze week...een week voor mezelf, waarin ik belangrijk ben!
Onderstaand gedichtje stond op het foldertje dat Marijke Baken (begeleidster tijdens de week) opstuurde met info over de herbronningsweek:
Sta op en schitter want lang was de nacht en bitter de strijd met oude fantomen maar nu is het morgen nu wordt het tijd om blinkende dromen waar te maken weet je geborgen in een nieuw licht vat moed en schitter en richt je op wat komen gaat want je hart wordt witter en de dag verwacht je eigen, herboren gelaat. (Catharina Visser)
Er zijn zo van die dagen dat alles dreigt mis te gaan...baaldagen...veel woorden ga ik er niet aan vuil maken...laat Axelle Red er maar over zingen...
De controlekoorts is ook komen opstijgen...volgende week is het weer zover...Ik weet het...het heeft geen zin om mij nu al nodeloos ongerust te maken...maar ik kan het niet helpen...ook al wil ik het niet...ik heb geen knoppeke om het zomaar uit te zetten... (Nu lukt het me blijkbaar ook niet meer iets van youtube te plaatsen)
Il y a des jours comme ça où rien ne va où t'as l'impression l'monde est contre toi tu comprends pas
ça commence par quelque chose d'innocent ça prend vite une ampleur qui te fait peur te fait peur
Et tout ce temps tu te demandes pourquoi moi fallait que ça tombe sur moi t'aurais juré que jamais ça n'pouvait t'arriver
Tu ralentis ton pas tu te croises les doigts tu respires un bon coup et espère qu'on en restera là mais ça n'marche pas
Tu te mets tout doucement à t'énerver tu te pinces, vérifies suis-je entrain d'rêver mais tu rêves pas
Mais dieu pourquoi c'est toujours moi t'appelles le ciel il répond pas
´t Is weer voorbij die mooie zomervakantie...maandag weer naar school toe. Peuters, kleuters, kinderen, tieners...en leerkrachten. Dit weekend stond dan ook voornamelijk in het teken van het vieren van het einde van de vakantie...overdag met de nichtjes, ´s avonds met de treinbabes...op Inge, Griet en ik na...zijn het allemaal juffrouwkes in het Brusselse ...en ook aan hun verlof is dus een eind gekomen...het verslagje van een heel geslaagde avond volgt nog...als ik toestemmimg krijg tenminste om het op het web te plaatsen
Maar nu dus eerst het tripje naar Bokrijk met de nichtjes, Vake en Moeke...Terug in de tijd van toen...een geslaagde dag...Liesel vond het nog steeds fascinerend ondanks het feit dat ze er al voor de tweede keer deze zomer naartoe ging en ze nog steeds maar 5 jaar is...voor Maite duurde het net allemaal ietsje te lang...en tante Wendy, Moeke en Vake waren op het einde van de dag moe maar voldaan... Laat de foto´s maar voor zich spreken...
p.s Hebben jullie mijn broer en mijn prins op het witte paard herkend?
Met de trein van mijn leven mijn dromen achterna...
7 jaar geleden...op de training "interculturele bemiddeling" - ik was nog niet zo lang aan de slag als inburgeringsconsulente bij VDAB- werd mij de vraag gesteld "Waar zie jij je over 10 jaar staan? Wat zijn je dromen?" en gisteren viel mij dit alles plots weer te binnen...Ik vertelde toen dat ik waarschijnlijk getrouwd zou zijn, 2 kindjes zou hebben...ik zag me niet meer bij VDAB werken, maar wel als cliniclown of ergens in la douce France een vakantiehuis hebben....Dromen hé! Heuhm...ik heb nog 3 jaar de tijd om ze te verwezenlijken....Maar het leven verloopt zelden hoe we dachten dat het zou gaan...Soms denk ik...was ik maar weer 7 jaar geleden...en had ik geweten wat ik nu weet...dan had ik waarschijnlijk de dingen anders aangepakt...Maar ook dat weet ik natuurlijk niet zeker... Ook nu denk ik vaak na over wat mijn DOEL is, waar ik naartoe wil in mijn leven...Na de K ben ik terug bezig om mijn leven terug op rails te krijgen...Dat dit niet altijd zonder slag of stoot gaat, hebben jullie hier al wel eens kunnen lezen...Soms loopt de trein van mijn leven gesmeerd...soms is het een boemeltrein...soms houdt ie halte...om vervolgens een andere koers te nemen... Soms rijdt ie recht naar de top...om daarna weer onmiddellijk te dalen...Ik ben de bestuurder van mijn trein, ik ben verantwoordelijk voor de koers die ik volg...samen met de passagiers die regelmatig opstappen...die samen met mij verder reizen....sommige gaan maar een halte mee...sommige reizen een tijdje mee om vervolgens toch af te stappen...sommige nemen even een onderbreking om daarna weer met me mee te reizen...en tenslotte heb je de pendelaars...die jaar in, jaar uit meegaan...reisgenoten voor het leven!
En nu weer even naar mijn dromen... Getrouwd...hmmm dat kan ik in die 3 jaar misschien nog wel verwezenlijken...Al schreeuw ik regelmatig van de daken dat ik NOOIT trouw...maar zeg nooit nooit hé! Kinderen...dat wordt al ietsje moeilijker... Cliniclown ...mijn kwaliteiten als clown zijn benedenmaats...dus toch maar beter van niet...en dat huisje in la douce France...misschien komt het er wel van als ik oud en versleten ben...Zou het toch maar moeilijk hebben om familie en vrienden hier achter te laten... En wat mijn job bij VDAB betreft...na al die jaren ben ik er nog steeds graag...ik zit in een fantastisch team van collega's...ik zou ze nog niet kunnen achterlaten...maar in mijn achterhoofd toch hetgeen ik hier gisteren postte...
Als je me vandaag zou vragen "Wen,waar zie jij jezelf over 10 jaar?" Ik zou antwoorden: Ik zie een Wen die gelukkig is met de kleine dingen rondom haar, die zichzelf kan zijn..bijzonder door 'gewoon' te zijn...een Wen die niet meer de perfectie nastreeft, die geleerd heeft om je m'en fou te zeggen, die nog steeds een straffe madam is, maar ook haar emoties aan de buitenwereld toont en de dag neemt zoals ze komt!
The world belongs to those who believe in the beauty of their dreams
Ze is hervallen...al enkele maanden nu...ze blijft vechten...ze hoopt...Ik leerde haar kennen op de revalidatie...ze was de vreemde eend in de bijt...11 vrouwen met BK, zij had longkanker. Ze had meteen een speciaal plaatsje in mijn hart met haar grote dosis humor...En nu nog steeds...Ze is zo moedig...zo sterk...nog steeds rad van tong om alles met humor te bedekken of te verbergen. En samen met haar vechten en hopen we mee...dat ze ook nu weer dit zware gevecht zal overwinnen! Vandaag kreeg ze weer chemo...5 dagen op een rij...5 dagen over en weer naar het ziekenhuis...op dagzaal. Regelmatig springen we dan eens binnen om haar te verblijden met een bezoekje...je ziet gewoon dat het haar zoveel deugd doet...het kost ons dan ook zo weinig moeite, we doen het met veel plezier...
Ook vandaag eventjes bij haar langsgeweest...Het was vrij druk op dagzaal...vooral de vrouwenzaal lag/zat proppensvol...een vrouw die aan't wachten was op hare chemo vroeg me of ik ook Kpatiënte ben geweest...we raakten aan de praat...Over de nevenwerkingen, de bestralingen, de periode na de behandeling...Ik gaf haar mijn blogadres...misschien voelde ze er wel iets voor om te lezen hoe ik de dingen na mijn behandeling, het terug opnieuw aan't werk gaan, heb ervaren....Na het kort gesprekje had ik weer het gevoel...ik wil meer doen met mijn ervaring...Ik wil jonge BK patiënten helpen...Maanden geleden hebben ze me eens de vraag gesteld om als vrijwilligster te werken in een zelfhulpgroep, een nieuwe jonge wind door de organisatie...maar ik hield de bal af...één ik was daar toen zeker mentaal niet sterk genoeg voor en twee op vrijwillige basis is het niet haalbaar...Op termijn zal ik opnieuw fulltime moeten werken en dan valt het niet te combineren...Maar gezien mijn sociale opleiding, mijn 3 jaar stage op de kinderoncologie van het UZ Leuven...begint het toch te kriebelen om iets met "mijn ervaring" te doen...
Extravert, een open boek...dat is mijn manier om dingen te verwerken...Ik babbel graag, maar meer nog kan ik mijn gevoelens verwoorden op papier...Ik merkte het therapeutisch effect van schrijven tijdens mijn behandeling...Mijn gevoelens, mijn gedachten, mijn angsten, gewoon wat feiten... ik pende het neer in mijn persoonlijk dagboek...Een boek alleen voor mij bestemd...Soms deelde ik er kleine stukjes uit met vrienden...door hun enthousiasme kreeg ik de kriebels om een blog te beginnen...Tussen het aanmaken van de layout en het effectief iets schrijven zaten nog wel enkele maanden...Ik durfde toch niet zo goed...Want al weten mijn vrienden meestal wel zeer goed hoe het met mij gaat (tja "what you see is what you get" bij mij) mijn gedachten, gevoelens delen met het wereldwijde web...is toch net even ietsje anders...2 maanden geleden heb ik dan toch mijn stoute schoenen aangetrokken...heel voorzichtig postte ik mijn eerste schrijfsels...Zou het gesmaakt worden? Zijn de mensen überhaupt geïnteresseerd in hetgeen ik schrijf?...Ondertussen heb ik al vele reacties gekregen...vrienden, collega's die hier soms reageren, de stille fans, maar ook reacties van bloggenotes/lotgenotes...en jullie reacties, ze doen me deugd!
Jullie herinneren mijn gevecht van een tijdje geleden nog wel...die grijze wolken die mijn roze wolk probeerde te verdringen...Ahwel ik zei toch dat ik het gevecht ging winnen hé! Ook al zou je het niet zeggen... buiten kleurt de hemel grijs, valt de regen met bakken uit de lucht...Ik zit weer hoog en droog op mijn roze wolk
Gezien het late uur...het loopt al tegen half 3 aan midden in de nacht...kan ik maar één conclussie trekken: 'K heb weer een slapeloze nacht! Het is een constante geworden in mijn leven...Nachten lig ik te woelen, rol ik van de ene kant van mijn bed naar de andere...Alles heb ik al geprobeerd: achterste voren liggen (aardstralentoestanden), nieuw bed, nieuw matras, nog een matras op mijn matras, warme melk met honing, een warm bad, een slaapdagboek, een saai boek lezen, ...noem het maar op en ik heb het geprobeerd...maar tevergeefs...om uiteindelijk toch te moeten zwichten voor een slaappilleke...af en toe ...om verslavingsverschijnselen binnen de perken te houden. De slapeloze nachten zijn begonnen vlak na diagnose...niet onlogisch toch?!...je zou van minder wakker liggen...Maar dat is nu toch al lang verleden tijd...' tIs ook niet dat ik de hele nacht lig te piekeren...die periodes zijn tot de dagen voor een controle gereduceerd...Maar wat ligt dan wel aan de basis van mijn slapeloze nachten? Juist ja...die vervelende "kunstmatige menopauze"...Niets aan te doen...het is nu eenmaal een vervelend neveneffect... Slaapverwekkende ideeën zijn dus meer dan welkom... ondertussen ga ik hier verder met schaapjes te tellen...1 schaapje, 2 schaapje, 3...zzzzzz
Morgen is het 6 maanden geleden dat je vertrok naar de andere kant van de horizon. Nog elke dag denk ik aan je...aan je moed, je kracht...Ik mis je optimisme, je lach...waarmee je ons-je revalidatiemaatjes- een hart onder de riem stak. Je wist dat je niet meer te genezen was, maar dat het zo vlug zou gaan...neen, dat had niemand van ons verwacht...Je was zo strijdvaardig...maar de laatste woorden die je naar me schreef...ze zeiden genoeg "Het is allemaal klote" schreef je...het was zo onGoedele...Maar met die 4 woorden vertelde je meer dan je de laatste weken had gedaan...Ik las je onmacht erin... Je droom om samen met Sven in jouw pasgebouwd huisje te kunnen wonen, heb je net niet kunnen verwezenlijken...
Komende zaterdag zijn wij-je revalidatiemaatjes- uitgenodigd op de housewarming party van Sven. Ook al kennen we Sven helemaal niet goed, toch heeft ie aan ons gedacht..." Als Goedele er nog was, zou ze jullie zeker en vast ook hebben uitgenodigd" schreef ie...Ik vind dit echt mooi van hem....Je geeft maar eens een teken zaterdag hé...Ik zal eens regelmatig naar boven kijken op zoek naar het helderste sterretje aan de hemel.
Heb ik je trouwens al verteld dat ik plannen heb om volgende zomer een trektocht in de Pyreneeën te doen? Herinner je nog ons gesprek op de wandeling tijdens Herstel en Balans? We waren toen al plannen aan het smeden om ooit zo'n tocht te doen...maar tja zouden we dat wel kunnen en wat met de rugzak...want met onze kans op een dikke arm - zou dat niet simpel zijn hé! Ahwel...ik hoop dat volgend jaar mijn conditie en mijn gezondheid goed zijn...dan beklim ik de Monte perdido...ik maak er een eerbetoon aan jou van! Jouw verloren berg...maar ook je berg van moed en kracht!
De wonderbaarlijke kracht van eens goed uitslapen en vitamientjes onder de vorm van een lekker tomaten-courgettensoepje en verse groentjes, met speciale dank aan Gerda-die me met al dit lekkers verwende- hebben hun werk gedaan. Het gaat weer stukken beter met me....Ik voel stilaan de energie weer in mij opborrelen...En ja ik beloof het deze keer ga ik er zuinig mee omspringen, een beetje besparen...Alé, ik ga het alvast proberen...want mij kennende...ik zal me waarschijnlijk nog vaak bezondigen...Wie zijn billen verbrandt, moet op de blaren zitten...
Voila en nu ga ik deze rustige zaterdag beklinken met een lekker glaasje wijn in leuk gezelschap in de Dool in Helchteren.
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
Naast het feit dat je met dit magazine de strijd tegen Borstkanker steunt, staan er ook goede, mooie, ontroerende artikels in...
De rest van de maand zal het brood met choco worden
