5 november : De volgende morgen deden mijn voeten en knieën het niet zo goed, het duurde lang eer ik op gang geraakte, maar het mooie water van de Lot deed de pijn wel wat vergeten.

Het was een rustige dag, Maarten had de route iets ingekort, zodat we op tijd bij de volgende meestapper zouden geraken : Pipo de Clown (in ’t echt : Lucas). Een toffe kerel, ik zal weer veel lachen denk ik, zoals bij Karel Six.

Lucas heeft juist een clown-opleiding achter de rug, zo schreef hij me in zijn brief. Langs de Lot kwamen we hoge rotsen tegen. Voor de wandelaars was er een diepte van 2 m op 2m hoogte uitgegraven. Wel tof om in te lopen, al zijpelde het water van boven naar binnen. Iets later kwamen we in Beaux toe, een stadje dat niet op onze lijst staat. Maar we moesten daar stoppen, anders was er geen plaats of mogelijkheid.

De avond was stil, Maarten en  ik kwamen even in discussie over vanalles en nog wat. Ja, dat heb je na 9 weken elke dag samen te zitten, en altijd met mekaar rekening  te moeten houden … ge wordt het ook beu hoor …

Het verschil tussen mij en Maarten is dat ik graag praat en me graag amuseer. Maarten daarentegen is zeer stil en ’s avonds kruipt hij in zijn tent en dat is het dan. Elke dag hetzelfde. Ge mist het na enkele weken, eens iemand die met me weg wil gaan en wat amuseren. Ik amuseer me niet met wijn en kaas, ik amuseer me liever tussen de mensen, met wat muziek of wat kaarten bijvoorbeeld. Overdag wordt er bijna niks gezegd, dan heb ik ’s avonds geen goesting meer om iets te zeggen. VOILA ! Iedereen wil wel eens alleen zijn, maar als ge liever  niet praat, wandel dan alleen en schrijf u niet in om mee te wandelen als begeleider. Nu mis ik wel echt de Manu, die normaal mee ging wandelen met ons. Maar ja, ’t is nu zo, dan had ik tenminste nog iemand om mee te praten.

Spijtig maar ik kan hem niet veranderen hé. Ik wandel nu enkele dagen alleen. Zo kan Maarten ook wat alleen zijn en ik zoek onderweg wel wat contact om te praten.

15-12-2011 om 20:17 geschreven door V-Oikoten  

3 november : We stappen naar Decazeville en ik begon al direct op kop en ben zo de hele dag blijven gaan, weer in topvorm. Mijn blessure is zo goed als voorbij. Jef zal content zijn, maar ik ben dat ook. De hele dag waaide er een sterke wind en er was regen voorspeld, ook voor de volgende dagen.

Toen we aankwamen gingen we eerst iets drinken en winkelden daarna. Het was even zoeken, maar we vonden toch een klein plaatsje om onze tenten te zetten. Toen begon het keihard te regenen, te donderen, te bliksemen, de regen viel er met liters uit. Er was nog een tennisclubje open en de vrouw van de bar riep ons binnen. Ze tracteerde ons op een douche, een babbel en een drankje. Toen het ophield met regenen gingen we iets eten, want de goesting om eten te maken was over. We gingen naar een kebab-zaakje en daarna slapen. Morgen trekken we alleen verder. Bieze en Veerle reizen naar huis.

4 november : ’t Is half drie ’s morgens en ik ben precies al uitgeslapen en ‘k heb dan maar de drie laatste dagen  op papier gezet. Vandaag vrijdag ga ik nog eens naar het thuisfront bellen. Dat is al enkele dagen geleden, maar ja de laatste dagen was dat ook niet altijd mogelijk.

Zo, eindelijk iedereen klaar om te vertrekken. Bieze en Veerle wandelden nog een eindje met ons mee. Dan gingen we verder langs de GR 65 richting Figeac. Normaal gezien zouden we daar moeilijk geraken, maar ja wat is moeilijk hé. Toen we rond 16u aankwamen op de plaats waar we normaal gingen overnachten, St-Felix. Daar was totaal niets “dus zullen we maar naar Figeac gaan zeker” zeiden we tegen elkaar.

Hop, weer 10 km extra  nu dat ik juist genezen was. Weer een ernstig risico. Na het eten deden we nog onze was en het duurde tot 0.30u eer we een plaatsje vonden bij een rugby-veld om te overnachten. Maarten zette zijn tent neer, ik wou me nog eerst douchen. Er was een groot gebouw aan dit terrein. Ik ging eens kijken, de deur stond open. In de gang waren er grote douches. Ik testte het water en ja hoor, het was warm, zelfs zeer warm ! Wie zoekt die vindt, beter dan niet zoekt en stinkt !

Na de douche voelde ik me veel beter, zette mijn “huisje” op en kroop in mijn slaapzak.

14-12-2011 om 18:12 geschreven door V-Oikoten  

1 november : ’s Morgens vertrokken we naar “Le Soulie” waar ook een pelgrimshuis is, een onderdak voor de mensen op weg naar Compostela. Veerle, de vrouw van Bieze, zou ook naar daar komen. Dan zijn we voor 3 dagen met zijn vieren onderweg. ’t Is de eerste dag na mijn blessure dat ik terug op mijn eigen ritme begin te komen.

Weet je nog die dokter in Panissieres die zei dat ik moest stoppen ? Wel, ik heb stap voor stap mezelf terug kunnen klaarstomen, ook dank zij de hulp van vele andere mensen rond me heen. Maar hier ben ik terug. Ik voel me zo goed dat ik niet meer te stoppen ben. De ontwikkeling van mijn beenspieren hebben me veel sterker gemaakt. Ik heb nog veel meer doorzettingsvermogen gekregen, ben veel rustiger geworden en heb al veel principes opzij kunnen zetten.

Nog 22 dagen en we zijn aan de Spaanse grens “e viva España !”.

Na een goede stapdag kom ik Veerle tegen aan ons nieuw verblijf voor vannacht. Het is fijn om zo maar mensen tegen te komen. We hebben wel even moeten wachten tot er iemand langs kwam, maar we mochten ons al douchen en relaxen binnen. Er stond een telefoonnummer op de deur. Veerle belde daarheen en de man vertelde ons dat de deuren open stonden.

Enkele uurtjes later waren ze daar : Michel en de Duitse zwerver Reiner. weeral echt speciale mensen, ongelooflijk. Het eten was tiptop in orde. Na het eten gingen we naar een plaatsje, dat de chapelle noemde.

Ze hebben dat verblijf met enkele mensen samen gekocht en om de beurt zijn ze daar aanwezig, zodat heel het jaar door mensen daar terecht kunnen. In de ‘chapelle’ vertelde hij dat zijn moeder drie maand geleden gestorven was en dat hij het hondje van zijn moeder nu verder verzorgde, plus hoe hij alles opgeknapt had enzo … Daarna vertelde iedereen van ons wat hij of zij kwijt wou in de groep. Dat waren hartige woorden … Veerle zong een liedje over “Lieve Vrouwe” en Reiner zong er één dat hij op de Portugese Camiño op weg naar Fatima was tegengekomen. Michel vertelde enkele persoonlijke dingen en hij las een gedichtje voor in mijn naam, heel tof en krachtig. Maarten vertelde over wat we al van mekaar geleerd hadden en hoe hij de weg terug naar het christelijke gevonden had. Ik had ongeveer dezelfde woorden en vertelde over de ervaringen die ik tot nu toe had meegemaakt in dit project.

De eigenaar stelde me voor om na de tocht eens naar daar weer te keren en wat op het verblijf te letten zoals zij dat nu doen. Je hebt dan gratis verblijf en eten en moet dan eten maken voor de pelgrims en zorgen dat alles oké blijft.

Dat zie ik wel zitten. Als ik ooit de kans krijg wil ik dat wel even doen.

2 november : Op weg naar Conques, een mooie wandeling. We deden het wat rustiger aan, want mijn kuit was nog wat ontstoken maar ik had geen pijn meer.

Toen we in ’t dorp aankwamen was alles even niet duidelijk, waar we naartoe gingen enz … Allez, na veel wikken en wegen besloten we naar de gite communale te gaan, het pelgrimsverblijf dat de gemeente ter beschikking stelt. Het was daar perfect in orde. Die avond speelde Real Madrid tegen Lyon, dus moest er gezocht worden naar een plaats waar we de voetbal konden kijken. Ik zou voor het eten zorgen en de anderen gingen op zoek naar een café waar we de voetbal konden volgen. Ik bereidde verse groentensoep en ratatouille  met brochetjes en een slaatje van tomaten en najuin …

Na het eten vertrokken we onmiddellijk naar het enige café dat in het dorp open was. We waren wel zeker dat er een TV stond, maar voetbal kijken ??? Bieze en ik waren daar al, bestelden iets om te drinken en ik begon onmiddellijk met de eigenaar rond mijn vinger te draaien. Ja, wat wil je ? Ze hadden me verteld dat het een zure man was en dat hij steeds vroeg sloot. Ik geraakte aan de praat met hem en bestelde voor de volgende dag een menu voor zes personen om hem het gevoel te geven dat hij  toch toegevingen moest doen als eigenaar. Ik kocht ook enkele kaartjes en betaalde hem. Hij was naar de weersvoorspelling aan ’t kijken op TV. We keken mee en hij begon door te hebben dat we voor de voetbal kwamen.
Hij zei zo met een scheef oog : “je ferme a dix heures”. Om 10 u, okee mijnheer, geen probleem. Zo kon ik toch al een stuk van de match zien. Ik was blij. Maarten kwam iets later binnen en daarna Veerle ook. Om te lachen vertelde ik hen dat ik de eigenaar het laatste half uur zou vastbinden aan een paal, want de match duurde tot 22.30u. Dat was maar een grapje.

Het stond 0-1 voor Real Madrid toen we de zaak moesten verlaten.

We trokken naar ons verblijf en iedereen ging slapen, behalve ik. Ik waste nog mijn kleren en nam en douche.

13-12-2011 om 10:06 geschreven door V-Oikoten  

30 oktober : ’s Morgens begon het wel zwaar, met een lange steile afdaling van 1340 m naar 5 of 600 m. 800 m afdalen, dat voel je  in je benen.

Toen we in St Come d’Olt aankwamen zochten we achter Bieze, iemand die ons ook een week komt vergezellen. Zijn vrouw Veerle komt binnen twee dagen. Toen we aan de kerk kwamen waar we hadden afgesproken riep een mijnheer : “Zijn jullie Belgen ?” “Ja !” “Oké dan zit jullie vriend hier binnen op jullie te wachten !” Dat was grappig.                                                       

Ik ging met Maarten naar binnen, Bieze kwam onmiddellijk naar ons en gaf ons een stevige knuffel. De mensen waar Bieze was gaan aankloppen om informatie boden ons koffie en pannekoeken aan. Daarna namen we van hen afscheid en gingen naar ons verblijf voor die nacht : een oud klooster, volledig gerenoveerd. Een schitterend gebouw ! We werden heel vriendelijk ontvangen én er was een zeer grote bibliotheek, veel groter dan de bib van Marijke hoor, onze toffe dame uit Hasselt.

We aten lekker en gingen daarna slapen.

31 oktober : We trokken die dag naar Estaing. Het was een leuke wandeldag. ‘s Middags stopten we even in een klein dorp om ons budget af te halen voor de volgende week. We kwamen een oude zwerver tegen. Bieze en Maarten gaven hem wat geld omdat hij ons een beetje geld voeg om te eten. Ik gaf hem twee walnoten en een snoepje. Ik had niet direct geld bij de hand en ik heb ook niet teveel. Daarom gaf ik hem iets om te eten. Dan moet hij dan niet meer kopen, dacht ik.

Daarna wandelden we langs mooi helder water en bezochten enkele mooi kerkjes.

Toen we in Estaing aankwamen  gingen we eerst iets drinken, daarna liet ik mijn Opinel-mes bijslijpen en dan trokken we naar een onderdak voor pelgrims waar je een vrije bijdrage mag geven. Dan mag je overnachten, douchen, avondmaal gebruiken en ontbijten en je betaalt wat je wil of kan. We werden zeer goed ontvangen. Dat mevrouwtje leidde ons rond langs de kamers, de bib, douches en eetplaats én langs de kapel waar we na het eten naar de mis konden.

We werden nogal verwend, het waren weeral toffe mensen. We zongen samen het liedje van de pelgrims : “tous les chemins …. Ultreia” etc … Dat was weeral plezant, zo samen met mensen zingen die je niet kent, maar toch deden we het. In de mis mocht ik een briefje achterlaten met mijn gebeden en wensen aan de heer Jezus. De mensen van het verblijf bidden dan 2 maand voor mijn wensen, dat ze zouden uitkomen, dat is wel tof. Je krijgt zoveel warmte, dat doet zo goed. En na een tijdje wordt je ook veel zachter van persoon. Door al die liefdevolle mensen.

Bieze had ook een mooie brief bij uit Hasselt van een man die ik niet ken. En toch heeft hij een grote brief aan mij geschreven. Van zovele anderen had ik iets verwacht, maar daar heb ik nog niks van gekregen. Hopelijk lezen ze dit, want ik zit hier wel hé mijn plicht na te komen zodat in de toekomst nog andere jongens de kans krijgen om dit te doen. En waar zijn die zogezegde vrienden ? Plots verdwenen of wat ? Benny, Michael en nog enkele anderen, die hebben hun woord gehouden. Bedankt daarvoor echt waar ! Jullie zijn mannen van goud. Ik hoop voor jullie het beste en dat jullie vlug terug thuis mogen zijn bij jullie familie.

Michael, hoe gaat het met je, ik hoop dat alles goed gaat. Ik weet niet of je daar nog zit, zo ja geef me een seintje, dan stuur ik je een brief, privé.

Ja Philipe, jij bent ne goeie kerel “ultreia”. Ik vind het echt tof dat je me geschreven hebt. En ja je mag me verder schrijven. Alleen, ik hoop dat je me begrijpt dat ik je geen grote brieven kan schrijven. Ik schrijf alleen dit verhaal, zo kan iedereen meevolgen : familie, vrienden enz. Ik heb ook geen echt budget om iedereen apart te schrijven , begrijp je ?

09-12-2011 om 19:05 geschreven door V-Oikoten  

27 oktober : Vandaag verjaart Timo. Gelukkige verjaardag Timo XXX Dikke kusjes.

Die dag kwam Maarten toe na de middag, samen met Thierry, een fransman die hij onderweg was tegengekomen. Om mijn benen te testen stapten we naar de winkel, 2,5 km heen en 2,5 km terug. Het viel goed mee. Ik voelde nog veel pijn maar veel minder dan tevoren. Nu kan ik toch al terug stappen !

28 oktober : Die dag deden we ongeveer 16 km, langs het mooie Aubrac-gebergte, van 1000 m tot 1310 m hoogte. Een volledig plateau, dus kans op veel wind, regen en koude. Maar we hadden geluk. Koud was het zeker niet, wel fris. Regen voel er af en toe maar niet veel. En de wind kwam soms weleens op maar ging dan weer liggen.

Toen we een verblijf tegenkwamen, stopten we en vroegen we of we er mochten overnachten. De man vertelde ons dat het gesloten was, maar dat we mochten er onze tentjes zetten. Allez, dat viel ook goed mee, alleen begon de regen ons te vervelen. We kropen dan maar in ons tentje en hop … naar de volgende dag.

De dagen dat ik nu terug loop met mijn kwetsuur zijn heel moeilijk voor me. Ik geniet minder van de dingen rond me, ben geconcentreerd op mezelf en hou alles in d’oog : waar ik stap, hoe ik stap. Dus deze dagen zal ik wat minder opschrijven, maar daarna zal dat wel weer veranderen.

29 oktober : s’ Morgens hebben we onze tentjes nat ingepakt en dan het laatste stukje van de Aubrac. Maar eerst naar Nasbinals.

Dat begon al goed : er liepen daar gewoon koeien op de weg, maar ja dat is daar normaal. Voor de rest is daar geen levend wezen te bespeuren, alleen koeien en wandelaars. Wel heel speciaal, het is echt de moeite om daar eens heen te gaan. Het hele gebied is ontstaan door vulkanen die 300 miljoen jaar geleden uiteengespat zijn en daar allemaal reuze-rotsen hebben in het rond gesmeten. Het is vrij plat, maar overal liggen er daar van die reuze grote stenen die daar door die vulkanen terecht zijn gekomen. Bomen groeien daar zo goed als niet. Alleen een speciaal soort gras, enkele kleine struiken en één grote champignon, vele sterke planten en kruiden.

Toen we in Nasbinals aankwamen gingen we eten halen. We plaatsten ons aan de kerk. Daar stond een bankje. Nu wou het juist lukken dat er daar een mis was en ja ,de pelgrims zijn hier heilig. De meesten doen de tocht is stukjes, elk jaar een dag of tien, en zo telkens verder tot ze de volledige route hebben afgelegd. Maar pelgrims die vier maand wandelen, die kom je niet elke dag tegen. De mensen vragen ons meestal tot waar we wandelen. En als we dan zeggen dat we van Belgie tot Santiago wandelen dan is het van “amaai ! tof ! Bon, courage ! Bonne continuation !”. Je krijgt daar wel veel respect van die mensen. En dat geeft je wel veel moed.

Toen we verder gingen tot Aubrac en daar aankwamen hebben we ons naast de kerk gezet met onze tentjes. We hebben wat soep gemaakt en brood erbij en ruste goed uit.

08-12-2011 om 19:10 geschreven door V-Oikoten  

26 oktober : Vandaag heb ik afscheid genomen van “Flam” Olivier, waar ik twee dagen een kamer mee deelde. Ieder 14,50 €, dat maakte 29€ voor twee dagen per persoon. Dat kwam voor mij goedkoper uit en zo kon ik goed rusten. Vandaag heb ik de bus genomen, overgestapt op een andere bus en dan nog een trein, 10 minuten maar, tot Aumont-Aubrac. Als ik van daaruit terug vertrek kan  ik nog genieten van het oversteken van het mooie Aubrac-plateau. Van hieruit heb ik een gite gevonden voor 12 €, zeer mooi en goed. Morgen  komt Maarten aan en dan hoop ik mee te vertrekken. Ik zal voor hem koken als hij toekomt.

Het is hier wel zeer stil zo alleen. Ik zal content zijn dat Maarten er terug bij is. Ik begin al tegen mezelf te praten uit verveling. Gelukkig staat hier een TV. Daarop kijk ik nu naar de voetbalmatch Lyon – St Etienne.

Allé, slaapwel allemaal, wat een dag zeg !

06-12-2011 om 18:11 geschreven door V-Oikoten  

24 en 25 oktober : Ik ben de hele dag in mijn kamer gebleven, af en toe eens een luchtje geschept en iets gaan halen om te eten. Voor de rest heb ik plat gelegen.
Hoe meer je rust, hoe harder je alles begint te voelen. Hopelijk is mijn lichaam vlug op punt om verder te gaan. Morgen 26 oktober vertrek ik met de bus tot waar mijn collega gestapt is en dan ga ik rustig verder proberen. ’t Is juist één van die mooie stukken van de weg, die wil ik niet missen.

Ik weet niet echt wie dit allemaal leest, maar als iemand een gemotiveerde werker kan gebruiken, laat me dan iets weten. Je zou er me een groot plezier mee kunnen doen.

Nu ga ik slapen want morgen is het de “grote test”. Hoe gaat mijn been reageren ? Ik hoop dat het goed komt !

Slaapwel allemaal ! Dikke kusjes aan mijn lieve kinderen, mijn grootmoeder,zus,moeder, papa, broer. Allemaal veel groetjes.  

02-12-2011 om 18:29 geschreven door V-Oikoten  

23 oktober : Weer een hele dag gerust maar de pijn en de vermoeidheid komt meer en meer opzetten in plaats van te zakken. Maar als ik met ervaren stappers praat dan is dit normaal. Als je begint te rusten, dan begint heel je lichaam te recupereren. Na twee dagen heb ik plots overal pijn. Nu voel ik echt dat ik bijna 1000 km heb afgelegd. Iedereen voelt zoiets en bij mij kunnen ze geen olie verversen, dus moet ik mijn lichaam de tijd geven.

Hier op dit moment voel ik iets veranderen, wat mijn toekomst zal verbeteren, allez dat hoop ik toch tenminste. Zelf voel ik dat altijd maar doorgaan schade oplevert, ook met andere dingen in ’t leven. En door in de mooie natuur te zitten, begin ik toch goesting te krijgen in meer rust en minder stress en drukte. Op je 37^ste is het zelfs nog niet te laat om op te bouwen, wat je eigenlijk wil of wou bereiken.

Ik heb onderweg vele mogelijkheden gezien, die ik in de toekomst ga gebruiken. Welke, dat hou ik liever voor mezelf. Zo heb ik de tijd en kans om er zelf op mijn eigen iets van te maken. Normaal ga ik na deze tocht een opleiding lasser volgen, maar onderweg ben ik tot het besef gekomen dat dit eigenlijk niets voor mij is. Ik ga dit wel eens bespreken met Mit en hopelijk kan ik gewoon actief achter werk gaan zoeken. Beter direct zeggen dat ge er u niet goed bij voelt, dan achteraf weer miserie te krijgen. Werk is na de tocht het belangrijkste voor mij.

Ja, hier zit ik u vol energie en ik moet rusten. Ik heb met Maarten afgesproken dat hij verder wandelt en dat ik achter kom als ik beter ben.

01-12-2011 om 12:19 geschreven door V-Oikoten  

22 oktober : ’s Morgens rond 3.40u werd ik wakker van het gesnurk van een vrouwtje van rond de zestig die daar ook sliep. Ik werd er ambetant van, frommelde een papiertje bijeen en gooide het naar haar bed in de hoop dat ze zou ophouden. Maar het werd enkel erger en erger. Ik heb mijn slaapzak genomen en ben naar de douches, naast de lavabo’s gaan liggen en beginnen te schrijven, want ik stond al enkele dagen achter. De verwarming stond daar op, dus dat viel nogal mee. Olivier was er samen met zijn vriendin Astrid ook gaan liggen om wat te schrijven.

Ik was even terug in slaap gevallen en om 6u stond ik op om te ontbijten. Daarna ben ik naar de mis gegaan, die speciaal elke morgen wordt opgedragen voor de mensen die naar Compostela gaan, de camino doen, pelgrims dus, in de grote kathedraal.

Als ge daar binnenkomt, dat geeft echt een speciaal gevoel, ge kunt dat niet beschrijven. Het is een zeer oude, maar opnieuw gerestaureerde kathedraal en het is echt mooi, ongelooflijk. Het beeld van Santiago staat er, en ook dat van Sint Anneke, Notre Dame, de paus enz. Je voelt daar dat er geloof en vanalles aanwezig is. Niet zoals in een kerkje in Belgie waar de pater zijn handen niet kan thuishouden van onze jeugd. Door al die dingen die in het nieuws en de media verschenen zijn was het lang geleden dat ik nog in een kerk binnengeweest was. Het is niet goed wat er in sommige kerken gebeurt, maar elke dag alles op TV brengen hoeft ook niet, want dat brengt zoveel haat bij de mensen dat ze in niets meer durven te geloven. En wat is een leven eigenlijk zonder dat je in iets kan geloven ? Niets.

In elk geval ga ik af en toe terug naar de kerk, gewoon voor mezelf, voor mijn familie en kinderen. Wat er rond me gebeurt of op het nieuws komt, kan me gestolen worden, want ik trek me vanalles veel te veel aan. En dat zorgt alleen maar voor meer frustaties en daar kan ik moeilijk mee omgaan.

Mijn gevoelens komen terug los in dit project. Ik kreeg op een bepaald moment zelfs natte ogen tijdens de mis, zomaar … Ja, je hebt al 933 km gewandeld, je scheenbeenvlies is ontstoken, je wil verder maar je kan niet. Heel je lichaam zit vol energie, maar ik moet rusten en dat kan ik niet. Ik kan geen 5 minuten stil zitten, maar toch zal ik dat moeten doen om verder te geraken. Anders is er maar één weg, en dat is terug naar huis.

Als ik nu wil ben ik onmiddellijk terug thuis bij mijn kinderen. Maar ben ik een opgever ? Nee, ik ben een doorzetter ! En ik geef niet op, ook al kan ik nu naar huis. Mijn kinderen, familie en enkele vrienden plus gedetineerden, of beter geëgd MENSEN die opgesloten zitten, zouden het veel toffer vinden dat ik het wel haal. Want velen geloofden er echt niet in, maar toch zullen ze erin geloven binnenkort. Ik geef niet op. Ik heb al dagen rondgelopen met iets waar je eerst mee moet rusten, dus waarom zou ik nu opgeven ? Rusten zal ik nu wel moeten doen, maar stoppen staat niet in mijn woordenboek. Mensen die me echt kennen weten dat wel.
Ik ga nu toch doen wat ik moet doen. Zoals Karel vertelde : je doet wat je kan en niets meer, zo geraak je nooit in de problemen. En als je niet verder kan, rust dan even, anders wordt het alleen maar veel erger.

Wat me wel was bijgebleven van die avond was een uitspraak van een Franse wandelaar die ook al in Spanje had gestapt :”con pan y vino se hace el camino”

Daarmee sluit ik vandaag mijn verslag af. Groetjes aan iedereen, slaapwel.

Nico XXX

01-12-2011 om 10:45 geschreven door V-Oikoten  

21 oktober : ’s Morgens voelde ik al direct dat het niet goed zat, mijn been wou van in ’t begin van de dag niet meer mee, slecht voorgevoel …

Ik heb volgehouden tot de middag. Toen zei Maarten me dat ik zo nooit in Santiago zou geraken.
Dus probeerde ik verder te gaan met een auto. Het duurde wel even voor iemand me meenam. Maar na 1.30u stopte een meisje van rond de 25 jaar. Ze reed naar Rosières. Daar stapte ik uit en kreeg direct een nieuwe lift  tot in Le Puy.
Die man zag aan mijn grote rugzak een St Jacobsschelp hangen. Dus wist hij al direct dat ik naar Santiago ging, want zijn zus heeft dat ook gedaan. Hij herkende dus het symbool van de pelgrim.
Hij was heel vriendelijk en reed speciaal voor mij het hele gebied door zodat ik alles kon zien. "Met je been gaat dat niet lukken, dus ik laat je alle mooie dingen zien en dan zet ik je af in het centrum." zei hij.
Daar ben ik op zoek gegaan naar een onderkomen en vond een verblijfje voor mensen die de 'camino' afleggen.
Toen ik daar aankwam, moest ik onmiddellijk gaan zitten
Er zaten ervaren pelgrims. Voor mij leek het zo precies of ik had niets meer te protocollen. Het was zelfs al te veel dat ik naar de plaats wandelde waar ik met Maarten had afgesproken, dus ja Nico, luisteren hé ! Anders kan je nog buiten slapen ook.
In het pelgrimshuis golden er wel vele regels. Zo moest je o.m. tussen 9u 's morgens en 15u buiten, maar je mag wel je gerief laten staan. "waw". 's Avonds om 22u gaan de deuren dicht, dus je moet ervoor zorgen dat je op tijd bent. Je rugzak mag je niet mee op je kamer nemen, die moet op de gang blijven staan.
's Morgens was er mis om 7u. in de grote kathedraal.
Maar het waren wel goede mensen hoor. Ze noemden Robert en Guy.
Robert was een heel klein mannetje, heel kordaat , een beetje een betweter, maar hij bedoelde het wel goed en had een heel goed hart.
Guy daarentegen was veel rustiger. Hij was vroeger ziek geworden aan kanker. Daarom kon hij niet meer wandelen en omdat hij dat niet meer kon, richtte hij een hospitaal op voor de mensen die de camino de Santiago afleggen.
Ze keken heel hard uit naar me, ik mocht me niet bewegen of ik werd op mijn vingers getikt, maar ze hadden wel gelijk.
We kwamen ook Astrid en Olivier tegen. Hij was een fransman die vroeger tegen Aarlon woonde en zij was van Tsjechische afkomst. Zij had nog in Berlijn gewoond, maar had nu voor het nomadenleven gekozen. Ze hield zich bezig met sculturen in keramiek en gaat voor vijf dagen naar Amsterdam om haar werken te verkopen. Ze regelt dat haar handwerk gratis in Nederland geraakt.

Ja, ik heb mijn trots dan maar opzij gezet en nu ga ik nog maar doen wat ik zelf aankan. Ik wil er geraken en niets anders. Dus, nog meer luisteren naar mijn lichaam dan voordien. Ik ga hier rusten, wachten tot het beter gaat. Anders reis ik maar enkele dagen verder met de bus en rust daar. Het zit echt, echt niet goed. De ontsteking zat al op mijn scheenbeenvlies en nu is heel mijn kuit stijf geworden, ik kan niet meer normaal lopen en ben precies  een ventje van in de zeventig.

’s Avonds maakte de man wat soep en pasta voor ons klaar en daarna gingen we slapen.

30-11-2011 om 08:20 geschreven door V-Oikoten  

20 oktober : Karel maakte me wakker en we vertrokken naar de stad. Ik haalde mijn was op en we gingen koffie drinken, daarna ging ik nog naar de bakker en we namen afscheid van mekaar. Karel ging richting station, ik keerde weer naar de camping. Maarten was al wakker toen ik aankwam. We ontbeten samen en vertrokken naar Beaux. ’s Middags stopten we in een mooi dorpje waar we iets dronken en aan de kerk aten we ons brood.

Tegen het einde van de dag begon ik weer zwaar af te zien, mijn scheenbeen en kuit wilden niet meer mee. Mijn lichaam snakt naar rust. Ik begin te voelen dat ik moet luisteren naar mijn lichaam, anders loopt dit fout af. Boven in ’t dorp is niets te zien, maar plots staat daar een camionette met “pizza” erop. Wat een geschenk uit de hemel !

Maarten trakteerde, ik betaalde nog een extra pintje. We plaatsten onze tenten op een open stuk terrein en gingen rusten.

30-11-2011 om 07:16 geschreven door V-Oikoten  

19 oktober : ’s Morgens voelden we al enkele regendruppels op onze tentjes. We pakten vlug in omdat alles dan nog droog in onze rugzak kon. Onze koffiekoeken stonden al op tafel en we dronken twee koffies. Een  vrouw die verjaarde die dag trakteerde ons nog. We namen afscheid. De baas nam heel het ontbijt voor zijn rekening. Dat was wel fijn hoor. We kregen in dat dorp wel niets voor mekaar, niets van de kerk, of van de gemeente, maar dat Turks restaurantje maakte alles goed.

Vandaag moesten we normaal naar Malvalette, maar we gaan naar een iets groter dorp wat verder, zodat Karel de dag daarna met de trein weer naar Lyon en van daar naar huis kan geraken. Hij had graag nog een dagje Lyon bezichtigd.

Veel regen, grote wegen, drukte op de baan enz … maar rond de middag stopten we aan een café-restaurant om wat op te drogen. Ze serveerden een betaalbare menu du jour, dus besloten we om ’s middags warm te eten en ’s avonds dan enkel een stuk brood met beleg te eten. Lekker opgewarmd vertrokken we weer en stapten tot … weet ik veel.

We konden daar gratis op de camping kamperen, maar het water en dus ook de douches waren buiten gebruik. Alles was al afgesloten, wegens het einde van ’t seizoen. Dat zullen we nog veel tegenkomen.

We trokken naar het dorp, ik nam mijne vuile was mee, in de hoop om daar een wasserette te vinden. En wat was één van de eerste dingen die we tegenkwamen : een wasserette ! Dus stak ik al mijn gerief in een machine, drukte op “start” en gingen ergens iets drinken. Rond 20.15 u ging ik terug om mijn was op te halen, mar de deur ging niet meer open … Shit , wat nu ? Mijne was zit daar en ik kan niet meer naar binnen. Even kreeg ik een colère, maar ik moest ook met mezelf lachen : “Nico toch, zie je niet dat er op de deur staat : open van 7 tot 20u ?” Man, man, man, miserie …

Om mijn gedachten op iets anders te zetten, besloot ik om even naar mijn kindjes te bellen. Ik had ze al twee keer proberen te bellen de laatste veertien dagen, maar er was geen antwoord gekomen. Waarschijnlijk lagen ze al te slapen. Deze keer lukte het wel. Bianca nam op, ze klonk goed en gaf de kinderen door. Ik had een goeie babbel met haar en met de kindjes en voelde me weer 100% goed in mijn vel. Ik nam afscheid en ging weer terug naar mijn twee wandelcollega’s. Die leken precies moe te zijn. Ik dronk nog een glaasje met hen en daarna trokken we naar onze tenten. Onderweg  zagen we dat er iemand in de wasserette zat ! Het waren de eigenaars. Ik mocht mijne natte was nog in de droogkast steken en hem dan ’s morgens komen halen rond 7u. Karel moest toch vroeg vertrekken op weg naar zijn trein naar Lyon.

Op de camping had ik nog een goeie babbel met Karel, over zijn ervaringen in ’t leven en de tochten die hij gedaan had met andere mensen. Hij vertelde me dat je in ’t leven verschillende stappen moet zetten eer je iets kan bereiken. Als ik bvb. vroeger iets wou, dan zorgde ik vlug voor geld – op  een illegale manier – en ik kocht dat dan. Maar dan  nam ik telkens het risico om in de gevangenis te raken. Karel vertelde me dat hij op zijn 37^ste ook geen huis enz had. Maar stap voor stap keek hij wel naar de mogelijkheden die hij dag in dag uit had, tot het wel mogelijk werd om een huisje te kopen. Hij vertelde me dat wandelen ook zo in mekaar zit. ’s Morgens sta je op en je hebt een doel : naar dat dorp gaan. Als je er geraakt dan is het super, maar lukt het niet dan is dat ook zo. Dan moet je je daar bij neerleggen. Ik vroeg hem wat hij vroeger deed als hij iets wou kopen en het lukte niet omdat het budget het niet toeliet. Wel zei hij, ik keek die dag wat er voor mijn voeten lag en wat ik ermee kon doen en hoe ik stap voor stap verder kon geraken op weg naar wat ik wou bereiken. Maar ik zette wel mijn verstand op  0 en stopte met teveel te verlangen, want dat is ook niet goed. Gewoon genieten van wat er die dag voor je voeten ligt, meer niet …

Ja, eerlijk gezegd, ik had goed kunnen luisteren en praten met Karel. Ik ben content dat ik die man ben tegengekomen in mijn leven. Spijtig dat hij naar huis moet, maar ja dat zijn ook de dingen des levens. Mensen komen en mensen gaan, mensen worden geboren en sterven, allemaal moeilijke situaties die je een plaatsje moet geven. Moeilijk zenne, maar het moet …

29-11-2011 om 22:53 geschreven door V-Oikoten  

18 oktober : ’s Morgens werden we heel vroeg wakker en vertrokken naar Sury le Comtal. Daar wou ik een café vinden waar ik voetbal kon kijken want Real Madrid speelde tegen Lyon.

Onderweg, na de middag telefoneerden we naar mijn justitie-assistente en stopten we ook nog om te eten. Veel herinner ik me niet meer, want het was heel de dag op mijn tanden bijten om er te geraken. De pijn komt en gaat, stilaan begint nu ook mijn kuit op te stijven en bemoeilijkt me het stappen.

Raar maar waar, bijna onmiddellijk vond ik een plaats waar we de match konden volgen. ’t Was een kebab-zaak, een Turks restaurantje. De man had ook familie in Belgie. Het eten was zeer goed, we werden echt verwend en de avond was echt geslaagd. Karel en Maarten volgden mee de match, alhoewel voetbal hen over ’t algemeen niet boeit. Toch keken ze met spanning. Madrid won de match met dikke 4-0 cijfers en we vierden de overwinning nog met wat lekkers.  
De baas stelde ons voor om ’s morgens nog te komen ontbijten. We hadden voor die avond nog geen slaapplaats gevonden en onze rugzakken stonden nog geladen.

In de kebab-zaak vertelden ze ons dat we onze tenten in het park konden zetten. Dat viel nog goed mee, onze tentjes waren vlug opgesteld en we sliepen onmiddellijk in.

Die nacht sloeg het weer om en er was regen op komst.

28-11-2011 om 22:13 geschreven door V-Oikoten  

17 oktober : We vertrokken redelijk laat, maar we gingen het vandaag rustig houden, min of meer …

We kwamen verder dan we gepland hadden, want de pijn viel redelijk mee. In het kleine dorpje kwam ik een hotel tegen van de jaren stillekes. Aan een man vroeg ik waar we onze tent konden zetten. Ergens achter de kerk mocht dat wel ,en voor een euro en een klets kregen we nog een liter tafelwijn mee. Karel had gezien dat het restaurant om 19u opende. Eer we naar daar gingen wilden we eerst de burgemeester vinden. Zijn vrouwtje had ons gezien toen ze de vuilnisbakken kwam buitenzetten en had ons beloofd dat mijnheer ging langskomen met de stempel. Iets later arriveerde hij. Wij hadden nog een leuke babbel en vertrokken dan naar het restaurantje. Karel betaalde het grootste deel van de rekening en we lachten veel. Karel is echt een mens die leven in de brouwerij brengt.

Die dag kon ik voor het eerst van mijn warmere kledij genieten en van een opblaasmatje.

28-11-2011 om 19:54 geschreven door V-Oikoten  

16 oktober : Vandaag vertrekt het bezoek terug naar het thuisfront. Spijtig, want als je je zoon terugziet, dan is het moeilijk om hem te laten gaan. Maar toch, Gio heeft zich geamuseerd en ik ook. Onze band is terug op zijn normale peil aan ’t geraken. Jef heeft met Gio gepraat om met de vakantie één wek te komen meestappen, hopelijk lukt het. Dat zou tof zijn : samen met mijn zoon een stukje van de weg naar Compostela te doen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. We namen afscheid van elkaar.

Ik zag mijn zoon in de verte naar me zwaaien en ging naar het toilet om mijn emoties te verbergen. Na enkele minuten was het over en kon ik het een plaats geven. Die dag heb ik niet veel meer gedaan, we zijn nog eentje gaan drinken. Dan heb  ik binnen gezeten, rusten en nog eens rusten, want mijn been is op dit moment belangrijk om verder te kunnen stappen

14-11-2011 om 19:27 geschreven door V-Oikoten  

15 oktober : Die dag was ik al opgestaan om 6.30u, dan kon ik vlug douchen, de tafel zetten en naar de bakker gaan voor vers  brood. Zo verloor ik geen tijd, want Giovanni was bij me en ik wou van elk moment ,dat we samen hadden, genieten.

Mijn scheenbeen was verslechterd. Jef belde rond en vond een dokter van wacht. Om 15u moesten we naar hem gaan in een nabijgelegen dorp, Panissieres. Luc en Giovanni reden ook mee naar het dorp waar we eerst winkelden en dan naar de dokter gingen.

De dokter onderzocht me en zei me dat ik moest stoppen met wandelen : scheenbeenvliesontsteking. Hij zei me dat het tussen één en 18 maanden kon duren eer dat genezen was ! Ik keek eens scheef naar Jef en dacht ‘die man is gek zeker ?’ Ik stop niet ! Ik ga me wel verzorgen en ik ga gewoon door. Hij schreef me voltaren en andere geneesmiddelen voor… Ja ik was wel verschoten hoor. Opletten en luisteren naar je lichaam, Nico, voorzichtig zijn ! Maar opgeven ? Nee, de storm is niet zwaar genoeg voor mij, ik ga door. “Het Spaanse graan zal de orkaan wel doorstaan ! No way, José !”

Ik heb me dat weekendje goed verzorgd. We gingen samen nog een pintje drinken en naar de plaatselijke kermis, want het was feest in het dorp.

Na de kermis gingen we terug naar ons verblijf en lachten ongelooflijk veel. Op een bepaald moment masseerde Jef mijn voeten. Ik had het in een brief al zwanzend geschreven, maar hij deed het ook. Giovanni had ‘s middags mijn rug al gemasseerd, en toen Jef mijn voeten ‘bewerkte’ kwam mijn zoon   mee helpen, tof hé. Aan elke voet een persoon, wat een leven!  Dat maak je niet elke dag mee, hoor. Maar zoiets komt niet zomaar : ik heb me ingezet, mensen appreciëren dit en je krijgt belangstelling en respect terug. Je moet er wel voor open staan, niet op wachten want dan komt het precies niet. Laat gewoon los, stop met verlangen en dan komt het wel. Ja, je leert toch nog veel bij, al ben je 37 jaar. Bijleren kan je je hele leven, daar is het nooit te laat voor.

Jef had ook vanalle andere kleren bij, warmere kledij, een slaapmatje … Allé, we waren weer goed voorbereid voor de periode die we tegemoet gaan. Ik voelde me heel rustig die avond, zorgde voor de voorbereiding van ons ‘feestmaal’ : couscous, provencaalse saus, spek, kippeblokjes … Amaai, niet normaal …

Toen de anderen gingen slapen, trokken Gio, Jef en ik nog eens naar het dorp. Daar was in de feestzaal nog iets te doen, maar we zijn niet verder geraak dan een kraampje in de buurt. Ze hadden zelfs geen bier, dus we bestelden een frisdrank en namen er nog een bakje frieten bij. Dat was al lang geleden, maar de kwaliteit … 0,0, maar ze gingen wel binnen.

De nacht was snel voorbij.

14-11-2011 om 19:15 geschreven door V-Oikoten  

14 oktober : We stonden op, mijn scheenbeen was nog steeds opgezwollen, ’t zag er niet goed uit, maar niets kon ons die dag tegenhouden. Mijn zoon Giovanni  komt ons bezoeken, samen met Luc, Jef en een meestapper, Karel Six, een zeer leuke man, echt.

De dag naar Violay stappen was afzien, maar ik ben er toch geraakt, meer kon ik niet over die dag niet vertellen. Het waren slechts 13 km, maar die heb ik wel afgelegd met die ontsteking. Bang en vol angst ben ik er geraakt, maar ik voelde dat het niet goed zat.

We gingen nu twee dagen kunnen rusten, dat stelde me gerust op dat moment én mijn zoon Giovanni ging komen.

We gingen naar de mairie in Violay om de sleutel van de gite ’Jeanne d’Arc’ te gaan halen.  Jef had die besteld voor het weekend.

We douchten en ik ging naar de bank om iets extra’s af te halen. Toen ik in de winkel stond, kwam Jef daar ook binnen. Dat was echt leuk. En dan Giovanni, dan Luc , dan Karel, één voor één stonden ze voor mij. Ik pakte ze allemaal stevig vast, echt content was ik.

Want ik was al meer dan  een maand van huis, en ik wist wel dat er iemand ging komen, maar zou dat ook zo zijn, of kwam er op ’t laatst nog iets tussen of hadden ze iets anders te doen ? Nee, nee, Giovanni, mijn oudste zoon, had zijn woord gehouden en dat maakte mij blij en fier als vader! Dat mijn zoon toch tijd maakt voor mij, terwijl hij verkering heeft met zijn vriendinnetje, Amy.

Hopelijk begrijpt ze dit een beetje, want dit betekent zoveel voor ons. Onze band moet terug versterkt worden en dit is het moment. En voor hen is dit ook goed, want teveel bij elkaar is ook niet goed. Kijk naar mij : ik hou zoveel van mijn vrouwtje, maar ik zag haar zo graag dat ze tussen mijn vingers wegglipte, zoals zand aan het strand in je hand.

Als je zand in je hand neemt en je maakt een vuist dan loopt het zand langs je vingers weg. Dus je moet leren loslaten, leren vertrouwen en vrijheid geven, anders verlies je, juist wat je niet wil verliezen. Ik heb dit ervaren en ook geleerd. Hopelijk komt het ooit terug. Dan kan er niks meer stuk gaan en zullen we veel gelukkiger zijn. Maar ik laat het gewoon komen, zonder druk. Echte liefde komt toch terug, vroeg of laat. Mijn ervaringen wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen als ze op die leeftijd komen. Gio is daar al, en ik geef hem dat dan ook door. Hopelijk kan Amy daar ook mee leven. Als ze dat beiden kunnen zullen ze ook sterker staan in hun relatie en in hun verdere leven.

Moest ik ooit terug samen geraken met mijn vrouw, dan laat ik haar haar gang gaan. Gaat ze werken, dan gaat ze werken. Wil ze eens weggaan, dan laat ik haar dat doen.  Ze is vrij in alles wat ze verlangt of wil. Ik ga dan ook eens vissen of wandelen of pas op de kindjes. Zolang we elkaar maar niet beginnen te verplichten, van dit mag niet en dat kan niet enz …

Hilde, een mevrouw die een week kwam meestappen schreef me een brief en daarin stond iets moois : “Nico, leef om te leren en je zult leren leven”. Kort ,maar wel duidelijk en krachtig. Als ik de kans krijg,  potverdorie, ik zal leven. Maar gelukkig zijn is ook nodig om goed te leven, weet je. Dan lukt alles beter. Nu ben ik ook een beetje gelukkig, dank zij mijn kinderen enz en omdat ik aan zo’n mooi project kan deelnemen. Maar die pijn en dat verdriet moet terug opgelost geraken. Dan gaat alles terug vanzelf. Maar daarvoor moet je met twee zijn hé. Alleen kan je er slechts op hopen, maar hoop doet leven, ik geef niet op.

Ik heb gekozen om mijn  kinderen op de wereld te zetten, dus zal ik niet zo vlug mijn doel uit het oog verliezen. Ik ga door vuur en water.. Ik geef niet op, nu ook niet : ik heb  pijn en ben er toch geraakt. Alles speelt zich af in je hoofd en zolang het daar goed zit, komt alles wel goed.

Ik zag Giovanni, we hielden elkaar stevig vast, we waren beiden gelukkig dat we elkaar terug zagen.

We gingen naar onze gite, dronken een aperitiefje en toasten op ons weekendje samen met ons zessen.

We aten lasagne die Jef thuis had klaargemaakt. Het was een leuke avond. We vertelden over onze belevenissen onderweg. Het bezoek had brieven bij van het thuisfront. Ik zal de namen noemen van de echte vrienden die ik heb, allez van degenen die me toch geschreven hebben, want vele weten niet hoe ze moeten bereiken, maar daar komt verandering in, want in Hasselt is er nu een mogelijkheid gekomen dat ze me kunnen schrijven. Goed hé !

Michael , Benny, Mit, Lucas, Koen, mijn grootmoeder die heel hard voor mij in de weer is, Giovanni, Hilde en Jef, mijn papa, die aan Jef  een mail stuurde, Marijke van de bib in Hasselt, die me altijd gesteund en gemotiveerd heeft in dit project, zoals ook Michel.  Al die mensen schreven me een brief.

De directie van Hasselt heeft zich ook erg ingezet voor dit initiatief. Allez, allemaal onverwachte dingen, en toch komen die er plots , dank zij je inzet. Er wordt veel begrip getoond voor iemand die zich inzet voor zo’n project. Al mijn inzet wordt eindelijk aanvaard en dat geeft me een goed gevoel. Dit project moet doorgaan voor meerdere gedetineerden. Als ze mensen opsluiten, omdat ze de wet overtreden , oké, maar mensen opsluiten kost veel geld. Geef dan af en toe, al is het maar 1, 2 of 3 keer per jaar één gedetineerde op de 11000 de kans om met Alba, Oikoten mee te gaan met zo’n voettocht. Je betrekt daar een hele familiekring mee en een beter leven voor je kinderen, banden die beter worden, vrienden die je maakt, mensen die je leert kennen, gevoelens die jaren niet meer naar boven kwamen die weer wakker worden, … teveel om op te noemen.

Er is een budget voor nodig. Dit is een pilootproject, maar er moet geld vrijkomen om dit nog te kunnen doen, subsidies. Steek geld in nuttige dingen, dan krijg je ook verbeteringen in de maatschappij. Er zijn zoveel knelpunt-beroepen die open staan. Zorg  met alle nodige instanties voor een goede samenwerking en je kan een gedetineerde onmiddellijk op de arbeidsmarkt zetten, zodat hij onmiddellijk aan de slag kan, al is het maar tijdelijk. Dat zorgt ervoor dat er geen verveling komt. Maar ja, wie ben  ik om dit te veranderen … ik kan alleen mijn gevoel en gedachten doorgeven als ervaringsdeskundige. Het zijn de mensen met macht die er iets aan moeten doen.

Maar wil je een  verbetering bij de maatschappij, begin dan bij jezelf. Iedereen heeft ooit gezondigd. Ooit werd een vrouw gestenigd die gezondigd had, alle mensen van dat dorp wierpen stenen. Plots kwam Jezus en die zei :”Al wie nooit gezondigd heeft, mag een steen gooien” en iedereen liet zijn stenen vallen. Dus, kijk allemaal eens diep in jezelf en kijk wat je kan verbeteren, niet wat je kan verslechteren. Geef de minderen en de mensen die fouten hebben gemaakt de kans om die fouten recht te zetten. Geef iets en je zal iets terug krijgen.

Bon, na stevige verhalen en drankjes gingen we slapen.

09-11-2011 om 15:12 geschreven door V-Oikoten  

13 oktober : Vandaag stappen we naar Les Sauvages, ongeveer 22 km. Ik heb ongelooflijk rap gestapt. Ik begin nu echt de veranderingen te voelen in mezelf, in mijn lichaam en in mijn spieren. Hoe je kan evolueren op een maand tijd, dat is een super-gevoel. Je begint jezelf onder controle te krijgen, je ademhaling verbetert en je hartslag wordt rustiger.

’t Is heel belangrijk om erdoor te geraken. Je merkt dat zelf niet van dag tot dag, maar als je vergelijkt met maand geleden, dan voel en zie je de veranderingen meteen.

In Les Sauvages was er echt niet zoveel. Het was wel een redelijk groot dorp, maar er viel niks te beleven. Vlak naast een pelgrims-plaatsje van Notre-Dame, was er een koud, maar wel overdekt plaatsje met een lavabo en WC, wat banken en tafels. Dat mochten we gebruiken voor de nacht. Het was eerlijk gezegd niets vergeleken met andere slaapplaatsen die we hadden gekregen. Maar we zaten onder dak, uit de nattigheid en uit de wind, en dat was welkom.

Maarten ging naar de winkel om eten te kopen. Ik bleef deze keer ter plaatse, want één kilometer voor aankomst had ik plots hevige pijn gekregen  onderaan mijn scheenbeen. Maarten vond dat ik geen risico moest nemen en beter wat rustte. Dat deed ik dan ook, want hij had gelijk : geen risico’s nemen.

Na een tijdje was Maarten terug met eten en drinken. Daarna heb ik nog mijn been verzorgd en uitgerust voor de volgende dag.

07-11-2011 om 17:51 geschreven door V-Oikoten  

12 oktober : ’s Morgens kwam de man ons wekken. “ Tu veux du café ?”. Ja, natuurlijk ! Alles stond al klaar, de vrouw wees ons de WC en de badkamer, legde handdoeken klaar. Echt heel vriendelijk. Dat is juist wat ik het meeste wou, gewoon me wat verfrissen. Koffie en een aperitiefje is  mooi meegenomen, maar dat hoeft allemaal niet voor mij. Het enige waar ik naar verlang is me proper kunnen maken, zo ben ik nu eenmaal.

We kregen nog 2 kg peren mee. Wel lief van hen ,maar waar gingen we het weer allemaal steken ?

Weeral te zwaar geladen vertrokken we voor onze zware tocht. Vandaag gaan we over het hoogste punt tot nu toe : 1090m. Ja dat voel je wel, daarboven in de wolken is het veel frisser. Op sommige plaatsen zie je zelfs niets.

Op een bepaalde moment begon de weg mijn voeten uit te hangen, steil omhoog voor de zoveelste keer én over grote keien, dat maakt het allemaal zo gevaarlijk en pijnlijk aan je gewrichten. Ik zit er echt niks mee in om lang te wandelen, maar het mag op zijn minst via een deftig aangelegd pad zijn. Want waar wij over moesten is niet gemaakt om met een rugzak van 23 kg door te wandelen. Je moet wel beseffen dat je vier maanden aan één stuk wandelt hé. Dus mag er wel een ander pad genomen worden dan die stomme GR. Ik vind het wel plezant om die route te volgen, maar ze moet ook te doen zijn hé. Ik ben maar een gewoon mens, geen atleet of machine. Ik kom uit de gevangenis en ben dit allemaal niet meer gewoon. Ze leren je om te gaan met een moeilijke situatie, maar ze weten ook dat overdaad schaadt. Ik ben al mensen tegengekomen die één maand van de route naar Compostela hebben afgelegd zonder een zware rugzak en die hadden meer dan één jaar nadien  nog last van hun gewrichten, vooral de knieen. Het is zelfs niet meer goed gekomen. Reken daarbij nog eens dat ge een natte ambetante rugzak van meer dan 20 kg meezeult.

Als ge dat vertelt, dan lachen ze ermee, maar het zou al veel aangenamer zijn dat de tent enz achterwege gelaten kon worden. Dat zou al veel schelen. Met zovele jaren ervaring zou je toch overnachtingen kunnen regelen, bij mensen die je al eens ontmoet hebt ofzo, of via en andere connectie…

Maar ja, het is nu éénmaal zo hé, ik zal zelf mijn plan wel trekken. Wacht maar, als het binnenkort echt koud wordt … als Maarten in zijn tent wil slapen, mij goed. Maar ik ga toch blijven zoeken tot ik een  goed warm plekje heb gevonden. Want overdag afzien van de koude en ’s nachts ook nog eens … nee hoor. Je lichaam moet ook even terug op zijn normale temperatuur kunnen komen. Anders ben je het binnen de kortste keren beu. En het is wel mijn bedoeling om dit tot een goed einde te brengen. Zodat iedereen beseft dat ik mijn woord kan houden en dat ik doe wat ik beloof en dat ik kan veranderen als het echt moet.

Soms willen mensen dat je verandert. Mij goed. Maar geef me dan ALSTUBLIEFT OOK DE KANS EN DE TIJD OM TE VERANDEREN. Dan zul je ook veel gelukkiger zijn, dat je iemand de kans hebt gegeven.

Ik vind, als iemand verwacht dat je verandert, dan moet die persoon als eerste de deur daarvoor open zetten. Die persoon zal dan ook terugkrijgen wat hij of ZIJ verlangde. Ja sorry, maar voor sommige dierbaren in mijn leven kan ik het echt niet beter uitdrukken.

Zo, even weer weg van mijn verhaal, maar alles heeft er veel mee te maken. Alles moet terug goed komen in mijn levenssituatie. Hopelijk staat iedereen er binnenkort terug voor open, want dat is mijn enige sleutel terug naar PEACE,  LOVE and  HAPPYNESS.

Op een bepaald moment was ik een verkeerde baan opgewandeld, allé niet echt verkeerd, maar wel langer dan de normale. Ik heb wel 5 km extra gedaan, maar ben toch aangekomen, dat is voor mij het belangrijkste.

Maarten zette soep op, we hadden niet veel mee. Ik dronk de soep op en besloot zonder iets tegen Maarten te zeggen om eten te gaan zoeken. Ik zag een vrouwtje bezig met haar inkopen binnen te dragen. Ik vroeg haar of het mogelijk was wat eten te kopen, maar ze stelde me onmiddellijk voor om te komen eten. Ik moest Maarten gaan halen, terwijl zij aan ’t eten begon. Maarten was verrast, maar kwam dan toch mee.

Ze woonde alleen  in een mooi gerenoveerd oud huisje, ik vond het echt knap. Ze maakte voor ons omelet met spek, wortelen en erwtjes, daarna nog een koek met suiker, ananas en ander fruit, cider, kaas en koffie. We praten over van alle dingen en namen daarna afscheid. Ze was echt heel lief. Spijtig dat haar man al op zij 47^ste overleden was, erg hé. Het leven is soms zo oneerlijk, mensen verdienen dit allemaal niet. Ik gaf ze nog drie dikke zoenen en we trokken naar ons tentje, waar ik nog enkele t-shirts waste, daarna begon te schrijven en dan lekker ging slapen.

06-11-2011 om 12:01 geschreven door V-Oikoten  

11 oktober : tegen 11.30u vertrokken we pas, we gaven de sleutel terug aan de mevrouw van de Office de Tourisme en bedankten haar voor de gastvrijheid en lieten 5 € achter voor de moeite.

Vandaag gingen we de heuvels en bergen in, tot 700 m hoogte. ’t Waren wel heel mooie bergen, veel mooier dan die wijnstreken waar iedereen zo over stoeft. Daar zie je enkel druivestruiken.

We belden naar Jef, die was juist in de winkel nog wat spullen aan ’t kopen voor mij voor de koudere dagen. Wij spraken met hem vrijdag-avond in Violay af. Daar gaan we dan verblijven samen met mijn zoon Giovanni. Eindelijk eens iemand uit mijn omgeving !

We stapten die dag 5 km verder dan gepland, zo konden we wat afdoen van de lange 30 km van morgen, die dan ook nog serieuze beklimmingen tot over de 1000 m bevatte.

We stopten in een dorpje met 3 à 4 huisjes. In een tuin zagen we een man, die leek precies wel geïnteresseerd wat we kwamen doen. We vroegen of we achter in zijn tuin mochten kamperen. Dat was direct in orde. Hij trakteerde ons op een aperitiefje en chips en we kregen een fles wijn voor bij ons avondmaal. Het was een heel vriendelijke en open koppel. Enkele jaren geleden waren ze van Lyon naar het platteland verhuisd. Hij speelde theater en was ook cineast.

05-11-2011 om 17:14 geschreven door V-Oikoten