Om 7.30u opgestaan, ik heb me vlug klaargemaakt want om 8u wordt het ontbijt opgediend. Dat was zeer in orde : licht geroosterd brood met drie soorten zelfgemaakte confituur : krieken en aardbeien,perziken en pruimen. Daarbij nog lekkere honing, koffie en cake. De overschot van de cake mochten we meenemen.
We betaalden 40 voor alles wat we kregen. Dat was overnachting, avondmaal en ontbijt. Gisteren kregen we zelfs een Belgisch biertje. Als je dat allemaal zelf moet kopen hadden minstens zoveel opgedaan. De prijs viel erg mee en met zon lange wandeling in het vooruitzicht hadden we het wel verdiend om ons te laten verwennen.
Ik wacht nog altijd op de masseuze die Jef me beloofde. Wanneer zij komt weet ik niet maar binnentwee weken komt Jef. En dan mag hij zijn handen insmeren om mijn benen te masseren want mijn kuiten en knieen zijn zo overbelast. Ik hoop dat die pijnen nog ooit overgaan iemand 4 maanden laten wandelen, dat is overdaad en overdaad schaadt. Ik zal waarschijnlijk 2 jaar werkonbekwaam zijn ze zullen ermee lachen op de Surb.
Nee, grapje, dat gaat wel over. Ik heb al zoveel doorstaan. Dit is wel en zware taak, maar ik kom, of beter gezegd, we komen er samen wel door. Maar als Jef komt , dan roep ik héél hard en gemeend : Jef, masseer mijn voet eens. Misschien tracteert hij ons op en grote verwenningskuur met sauna en alles erop en eraan.
Bon, we namen dus afscheid van de gastvrije mensen en gingen een stempel halen op het gemeentehuis en inkopen doen in een Colruyt. Daar kochten we eten voor twee dagen, zodat we zeker toekwamen tot woensdag, want gisteren waren we vertrokken met een eindje frans brood en dat was alles voor de hele dag. En juist die dag was de zwaarste : tien keer naar omhoog en weer omlaag. Om 12u was al mijn energie op. Ik zakte door mijn benen van zwakte. Je hebt echt een goed ontbijt nodig om te kunnen starten, mar dat hebben we vandaag wel gehad.
We kochten nasi goreng en fishsticks en voor de dag erna couscous met gerookte worst. Verder nog brood, schimmelkaas en chorizo.
Met goed gevulde rugzakken konden we op weg naar onze volgende bestemming, Chamboeuf, slechts 14 km van hier.
Om 10u waren we op weg en om 16u kwamen we toe. 14 km kunnen lang duren We deden het wel rustig aan vandaag, maar de beklimming in het begin was wel serieus steil, 500 m hoogteverschil. Soms kreeg je echt het gevoel dat je achterover viel. Ik moest echt wel alert blijven om geen misstap te begaan, zoals in het echte leven
Mo how zeg !
Bovenop de berg zagen we mooie beelden van het gebergte en een oud monument dat wat scheef gezakt stond. Het beeld keek recht naar ons en volgens de mensen in het dorp, zou t naar beneden vallen als er niet vlug wordt ingegrepen. Voor de veiligheid stond er een omheining rond.
Maarten raakte aan de praat met een jongen op een mountain-bike, die ook regelmatig wandelde. Binnenkort ging hij de GR op Corsica doen. Die gast heeft ook mooie vooruitzichten.
We namen nog enkele fotos van het hoogste punt van het dorp en wandelden naar de volgende bestemming. Onderweg kwamen we een grote oude hoeve tegen die stukje bij stukje gerenoveerd werd. Het was een refuge waar meestal groepen verblijven. Dat kost dan 7,50 per persoon. Dat is niet veel.
De eigenaar was onmiddellijk geïnteresseerd in ons verhaal en vroeg van waar we kwamen en waar we naartoe gingen. Ik vroeg of hij ons wat water kon geven. Kom binnen zei de man en wees me de kraan. Maarten voeg of we een tafel mochten gebruiken. Natuurlijk zei de man,zet u, ik ga ook eten .
We kregen een pintje bier en haalden onze voorraad uit de rugzak. De man bood ons ook eten aan, maar we hadden genoeg bij en we waren niet van plan om dat nog verder mee te sleuren of slecht te laten worden. We trakteerden de man op wat kaas en vlees, hij gaf ons nog koffie. We leerden elkaar wat beter kennen.
Overal kreeg je wel dezelfde vragen : wat doe je voor werk, waarom doe je deze grote voettocht, met welk doel. Het zijn inleidende vragen voor een vertrouwelijk en vriendschappelijk gesprek.
Na het eten gaf de vriendelijke man ons een adreskaartje en hij schreef er ons een tekstje bij waarin hij schreef dat hij blij was ons te ontmoeten, hij ons veel moed en geluk toewenste en mooie ervaringen om nooit te vergeten.
Hij leidde ons rond in de boerderij : mooie kamers met super-grote bedden, echt leuk om er met een groepje vrienden of familie te logeren. We namen nog wat fotos en konden weeral, met genoeg energie, op weg voor de laatste 6 km.
Toen we in Chamboeuf aankwamen sprak er ons onmiddellijk een man aan. Dat was wel grappig, hij sprak ons in t Engels aan, terwijl we Frans verstaan. Toen we zeiden datwe van Vlaanderen waren, begon hij in t Duits en dan weer in t Frans. Tof, maar we gingen naar de mairie. Daar spraken we een werkman aan, die naast het gemeentehuis een kluis aan t opknappen was. We vroegen waar de burgemeester was en hij antwoordde ons dat hij 1 km verder woonde. Dat kwam niet echt geloofwaardig over.
Plots stopte er een mevrouw. Die zei dat ze ons een stempel zou geven, maar op t moment dat die mevrouw binnen wou gaan stopte ook de burgemeester voor de deur.
Ongelooflijk !Overal, vooral als je het niet verwacht val je met je gat in de boter. De burgemeester gaf ons fris water en een stempel en belde de camping om een plaatsje te huren voor één nacht. De camping was gesloten maar omdat we naar Santiago stapten mochten we er wel kamperen. Er was water en electriciteit, geen warm water. Maar dat vonden we niet erg. We waren al erg blij dat we mochten kamperen zonder te betalen. De burgemeester voerde ons naar de camping (onze wandeldag zat erop, dan mogen we ons laten voeren).
Dit was de eerste keer sinds ons vertrek dat we nog eens in een auto hebben gezeten. Dat deed raar, zo snel ! De radio stond aan en ik hoorde Rhiana zingen. Maarten vroeg wat informatie aan de burgemeester. Toen we op de camping toekwamen zagen we een echt vakantieverblijf ! Een grote bar, een pizzeria, een zwembad, douches, speeltuin, alles erop en eraan. Spijtig dat alles gesloten was, want van dat zwembad had ik wel graag gebruik gemaakt.
Maarten nam een douche, ijskoud. Ik waste mijn kleren en hing ze aan het volleybal-net te drogen. Toen kroop ik ook in de douche. Man, man, man, koud zeg, maar achteraf voelde ik me echt goed.
Terwijl onze kleren droogden zetten we onze tentjes en kookten we het eten, onze rijst met vissticks. Lekker hoor. En dan zoals het echte Fransen past een wijntje met kaas en koffie.
Het was echt gezellig, de rust om ons heen, we aten ons buikje rond en genoten van de natuur. Nog vlug de afwas gedaan en dan ons bed in
2 oktober . Zondag vandaag. We moeten naar een hooggelegen dorpje Velars-sur-Ouche. Man, man, man, wat was dat zeg ? Hard en recht omhoog klimmen, niet normaal. Langs de rand van 't gebergte moesten we naar beneden stappen op grote rotsblokken met die grote rugzak. Je zou hem zo willen wegsmijten, echt waar. Die zak elke dag moeten meesleuren, dat is niet normaal. Klimmers zonder rugzak hadden zelfs twee wandelstokken nodig om naar boven te klimmen. En wij met 20 kg op onze rug en zonder wandelstokken ... zie je ons al bezig ? Ik moest om de 5 minuten het zweet uit mijn aangezicht vagen met een nat washandje, anders zag ik geen steek meer. Met die gel in mijn haar en door het zweten liep alles in mijn ogen en dat pikte enorm. Terwijl wij aan 't klimmen waren moesten wij ook nog de tekens op de bomen in 't oog houden hé, anders waren we de weg kwijt. Eens we boven waren, waren we content. Maar enkele minuten later was het weer van dat, zo ging het de hele dag door. Ik werd er eerlijk gezegd boos van. Ik had even genoeg van al dat stijgen en dalen. Een beetje omhoog en een beetje omlaag : o.k., maar recht naar boven en recht naar beneden, dat doet je gewrichten kapot. Dat is niet normaal. Toen we in het dorp aankwamen waar normaal een bankcontact moest zijn en een winkel, was er weeral niets. We hadden 's morgens al niets gegeten, zo hebben we de hele dag volgehouden tot Velars-sur-Ouche. Daar kwamen we toe en dronken een biertje in de bar-tabac. De waard vertelde ons dat er niets in het dorp te vinden was om te eten. We zochten naar een feestzaal om te overnachten. Die vonden we. We spraken met een man, die had een gite, iets als een B&B. Hij wou ons helpen en nodigde ons uit om te komen eten. Toen we aankwamen liet hij wel verstaan dat we 40 moesten betalen. Maar we kregen wel avondmaal, overnachting en ontbijt ervoor ...
Als ge rekent dat we anders een camping hadden betaald en eetwaren in de winkel hadden gekocht, zouden we er niet ver hebben van afgezeten. Al bij al viel de prijs goed mee. We kregen ons huisje, we douchten, er waren twee aparte bedden en een klein keukentje. Om 20u gingen we eten bij de mensen. Als entrée was het biogroentjes met vinaigrette, dan rosbief met rijst en groentjes, daarna nog kaas en wijn, thé. dan gingen we naar onze rustplaats om nog wat verder te schrijven en de route van morgen te bekijken. Slaap zacht allemaal. Nog even dit voor u Manu. Ik had op u gerekend , Manu, ik vind het zo dom dat je bent weggebleven toen je uitgangspermissie had. Nu ben je er niet bij. Je hebt me alleen gelaten, vind je dat nu zelf niet dom. Je had jezelf wel hard moeten inspannen, maar je zou ook veel hebben meegemaakt. Je wordt er vooral sterker door. Nu heb ik soms een gesprekje nodig met iemand anders dan Maarten, en doordat jij er niet bij bent kan dat niet. Ik vind dat spijtig, je moet eens leren om wat je hebt beloofd, ook na te komen. Dat is een eerste stap in de juiste richting. Ik had je echt graag mee gehad. Probeer eens te bellen met Jef, misschien kan je halverwege nog aansluiten, wie weet. Kusjes aan kindjes, familie en vrienden .
1 oktober : s' morgens zijn we opgestaan zonder kater maar onderweg ondervonden we wel dat we de nacht ervoor weinig rust hadden gehad. 's Middags toen we gestopt waren om te eten, nam Maarten een kleine siesta. Ik deed mijn stapschoenen uit en koelde mijn voeten af, want ze waren serieus verhit. Toen we aankwamen in St Foy, zagen we drie huisjes : twee gewone en één restaurant met tuin, terras en forelvijver. We vroegen aan de eigenaar of we mochten kamperen op zijn domein. Dat was in orde ! We mochten ook enkele stoelen gebruiken. Die nacht gingen we vroeg slapen om onze rust wat in te halen.
