14 oktober : We stonden op, mijn scheenbeen was nog steeds opgezwollen, ’t zag er niet goed uit, maar niets kon ons die dag tegenhouden. Mijn zoon Giovanni  komt ons bezoeken, samen met Luc, Jef en een meestapper, Karel Six, een zeer leuke man, echt.

De dag naar Violay stappen was afzien, maar ik ben er toch geraakt, meer kon ik niet over die dag niet vertellen. Het waren slechts 13 km, maar die heb ik wel afgelegd met die ontsteking. Bang en vol angst ben ik er geraakt, maar ik voelde dat het niet goed zat.

We gingen nu twee dagen kunnen rusten, dat stelde me gerust op dat moment én mijn zoon Giovanni ging komen.

We gingen naar de mairie in Violay om de sleutel van de gite ’Jeanne d’Arc’ te gaan halen.  Jef had die besteld voor het weekend.

We douchten en ik ging naar de bank om iets extra’s af te halen. Toen ik in de winkel stond, kwam Jef daar ook binnen. Dat was echt leuk. En dan Giovanni, dan Luc , dan Karel, één voor één stonden ze voor mij. Ik pakte ze allemaal stevig vast, echt content was ik.

Want ik was al meer dan  een maand van huis, en ik wist wel dat er iemand ging komen, maar zou dat ook zo zijn, of kwam er op ’t laatst nog iets tussen of hadden ze iets anders te doen ? Nee, nee, Giovanni, mijn oudste zoon, had zijn woord gehouden en dat maakte mij blij en fier als vader! Dat mijn zoon toch tijd maakt voor mij, terwijl hij verkering heeft met zijn vriendinnetje, Amy.

Hopelijk begrijpt ze dit een beetje, want dit betekent zoveel voor ons. Onze band moet terug versterkt worden en dit is het moment. En voor hen is dit ook goed, want teveel bij elkaar is ook niet goed. Kijk naar mij : ik hou zoveel van mijn vrouwtje, maar ik zag haar zo graag dat ze tussen mijn vingers wegglipte, zoals zand aan het strand in je hand.

Als je zand in je hand neemt en je maakt een vuist dan loopt het zand langs je vingers weg. Dus je moet leren loslaten, leren vertrouwen en vrijheid geven, anders verlies je, juist wat je niet wil verliezen. Ik heb dit ervaren en ook geleerd. Hopelijk komt het ooit terug. Dan kan er niks meer stuk gaan en zullen we veel gelukkiger zijn. Maar ik laat het gewoon komen, zonder druk. Echte liefde komt toch terug, vroeg of laat. Mijn ervaringen wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen als ze op die leeftijd komen. Gio is daar al, en ik geef hem dat dan ook door. Hopelijk kan Amy daar ook mee leven. Als ze dat beiden kunnen zullen ze ook sterker staan in hun relatie en in hun verdere leven.

Moest ik ooit terug samen geraken met mijn vrouw, dan laat ik haar haar gang gaan. Gaat ze werken, dan gaat ze werken. Wil ze eens weggaan, dan laat ik haar dat doen.  Ze is vrij in alles wat ze verlangt of wil. Ik ga dan ook eens vissen of wandelen of pas op de kindjes. Zolang we elkaar maar niet beginnen te verplichten, van dit mag niet en dat kan niet enz …

Hilde, een mevrouw die een week kwam meestappen schreef me een brief en daarin stond iets moois : “Nico, leef om te leren en je zult leren leven”. Kort ,maar wel duidelijk en krachtig. Als ik de kans krijg,  potverdorie, ik zal leven. Maar gelukkig zijn is ook nodig om goed te leven, weet je. Dan lukt alles beter. Nu ben ik ook een beetje gelukkig, dank zij mijn kinderen enz en omdat ik aan zo’n mooi project kan deelnemen. Maar die pijn en dat verdriet moet terug opgelost geraken. Dan gaat alles terug vanzelf. Maar daarvoor moet je met twee zijn hé. Alleen kan je er slechts op hopen, maar hoop doet leven, ik geef niet op.

Ik heb gekozen om mijn  kinderen op de wereld te zetten, dus zal ik niet zo vlug mijn doel uit het oog verliezen. Ik ga door vuur en water.. Ik geef niet op, nu ook niet : ik heb  pijn en ben er toch geraakt. Alles speelt zich af in je hoofd en zolang het daar goed zit, komt alles wel goed.

Ik zag Giovanni, we hielden elkaar stevig vast, we waren beiden gelukkig dat we elkaar terug zagen.

We gingen naar onze gite, dronken een aperitiefje en toasten op ons weekendje samen met ons zessen.

We aten lasagne die Jef thuis had klaargemaakt. Het was een leuke avond. We vertelden over onze belevenissen onderweg. Het bezoek had brieven bij van het thuisfront. Ik zal de namen noemen van de echte vrienden die ik heb, allez van degenen die me toch geschreven hebben, want vele weten niet hoe ze moeten bereiken, maar daar komt verandering in, want in Hasselt is er nu een mogelijkheid gekomen dat ze me kunnen schrijven. Goed hé !

Michael , Benny, Mit, Lucas, Koen, mijn grootmoeder die heel hard voor mij in de weer is, Giovanni, Hilde en Jef, mijn papa, die aan Jef  een mail stuurde, Marijke van de bib in Hasselt, die me altijd gesteund en gemotiveerd heeft in dit project, zoals ook Michel.  Al die mensen schreven me een brief.

De directie van Hasselt heeft zich ook erg ingezet voor dit initiatief. Allez, allemaal onverwachte dingen, en toch komen die er plots , dank zij je inzet. Er wordt veel begrip getoond voor iemand die zich inzet voor zo’n project. Al mijn inzet wordt eindelijk aanvaard en dat geeft me een goed gevoel. Dit project moet doorgaan voor meerdere gedetineerden. Als ze mensen opsluiten, omdat ze de wet overtreden , oké, maar mensen opsluiten kost veel geld. Geef dan af en toe, al is het maar 1, 2 of 3 keer per jaar één gedetineerde op de 11000 de kans om met Alba, Oikoten mee te gaan met zo’n voettocht. Je betrekt daar een hele familiekring mee en een beter leven voor je kinderen, banden die beter worden, vrienden die je maakt, mensen die je leert kennen, gevoelens die jaren niet meer naar boven kwamen die weer wakker worden, … teveel om op te noemen.

Er is een budget voor nodig. Dit is een pilootproject, maar er moet geld vrijkomen om dit nog te kunnen doen, subsidies. Steek geld in nuttige dingen, dan krijg je ook verbeteringen in de maatschappij. Er zijn zoveel knelpunt-beroepen die open staan. Zorg  met alle nodige instanties voor een goede samenwerking en je kan een gedetineerde onmiddellijk op de arbeidsmarkt zetten, zodat hij onmiddellijk aan de slag kan, al is het maar tijdelijk. Dat zorgt ervoor dat er geen verveling komt. Maar ja, wie ben  ik om dit te veranderen … ik kan alleen mijn gevoel en gedachten doorgeven als ervaringsdeskundige. Het zijn de mensen met macht die er iets aan moeten doen.

Maar wil je een  verbetering bij de maatschappij, begin dan bij jezelf. Iedereen heeft ooit gezondigd. Ooit werd een vrouw gestenigd die gezondigd had, alle mensen van dat dorp wierpen stenen. Plots kwam Jezus en die zei :”Al wie nooit gezondigd heeft, mag een steen gooien” en iedereen liet zijn stenen vallen. Dus, kijk allemaal eens diep in jezelf en kijk wat je kan verbeteren, niet wat je kan verslechteren. Geef de minderen en de mensen die fouten hebben gemaakt de kans om die fouten recht te zetten. Geef iets en je zal iets terug krijgen.

Bon, na stevige verhalen en drankjes gingen we slapen.

09-11-2011 om 15:12 geschreven door V-Oikoten  

13 oktober : Vandaag stappen we naar Les Sauvages, ongeveer 22 km. Ik heb ongelooflijk rap gestapt. Ik begin nu echt de veranderingen te voelen in mezelf, in mijn lichaam en in mijn spieren. Hoe je kan evolueren op een maand tijd, dat is een super-gevoel. Je begint jezelf onder controle te krijgen, je ademhaling verbetert en je hartslag wordt rustiger.

’t Is heel belangrijk om erdoor te geraken. Je merkt dat zelf niet van dag tot dag, maar als je vergelijkt met maand geleden, dan voel en zie je de veranderingen meteen.

In Les Sauvages was er echt niet zoveel. Het was wel een redelijk groot dorp, maar er viel niks te beleven. Vlak naast een pelgrims-plaatsje van Notre-Dame, was er een koud, maar wel overdekt plaatsje met een lavabo en WC, wat banken en tafels. Dat mochten we gebruiken voor de nacht. Het was eerlijk gezegd niets vergeleken met andere slaapplaatsen die we hadden gekregen. Maar we zaten onder dak, uit de nattigheid en uit de wind, en dat was welkom.

Maarten ging naar de winkel om eten te kopen. Ik bleef deze keer ter plaatse, want één kilometer voor aankomst had ik plots hevige pijn gekregen  onderaan mijn scheenbeen. Maarten vond dat ik geen risico moest nemen en beter wat rustte. Dat deed ik dan ook, want hij had gelijk : geen risico’s nemen.

Na een tijdje was Maarten terug met eten en drinken. Daarna heb ik nog mijn been verzorgd en uitgerust voor de volgende dag.

07-11-2011 om 17:51 geschreven door V-Oikoten