(nico schrijft) donderdag 8 september : Vroeg opgestaan, tanden gepoetst, haren gewassen, dan mijn collega wakker gemaakt. We hebben samen spek met eieren, tomaat en brood gegeten. De tent was een beetje vochtig, dus ik had ze aan de goal van de plaatselijke voetbalclub, waar we hadden gekampeerd, te drogen gehangen. Als alles droog was hebben we vlug ingepakt en weg. Onze tweede dag is gestart. In 't begin voelen de spieren wat stijf aan, maar na enkele minuten was dat al over hoor.Vandaag was het een lange drukke tocht, veel harde wegen en verkeer en we kwamen weinig tegen. Rond 18u hebben wij pas ons eerste drankje gedronken op café. We hadden wel drinken bij maar tijdens de pauzes is het gezellig om ergens iets te gaan drinken. Ik heb vandaag veel windmolens gezien. En voor mij was dit, de voorbereiding ingerekend, tot nu toe de zwaarste dag van allemaal. Na ons pintje zijn we gaan winkelen en zijn we een stempel gaan halen in de abdij van Floreffe. Daar hadden we contact met de plaatselijke priester, die ons eten, douche en een kamer aangeboden heeft. Morgenvroeg mogen we tussen 7u en 8.30u nog mee met de kinderen van het internaat ontbijten, daarna wegwezen, want dan begint de school. Amaai, hoe een mens kan genieten van een douche. Dat kan je pas begrijpen als ge hier aan meegedaan hebt. Want je voeten voelen aan alsof er een vrachtwagen is overgereden. Mijn rug doet pijn omdat mijn rugzak veel te zwaar weegt, 23 kg, als 't niet meer is. Tijdens het klimmen of dalen, voel je wat je op je rug hebt hangen. Maar toch, ik ga lekker verder blijven doen, dat is de bedoeling. Nu ga ik het korthouden, want ik heb vandaag mijn slaap hard nodig. Tot morgen beste mensen.
vrijdag 9 september : Dag drie. Opgestaan in de abdij. De kinderen van 't internaat worden wakker gemaakt, wij maken onze rugzakken op orde en ontbijten dan samen met de kinderen. We namen afscheid en bedankten de directie van de school. We stapten richting Buzet. Dat begon al onmiddellijk met een serieuze beklimming. "Ma how zeg" zeggen ze in het West-Vlaams. Op een bepaald moment kwamen we een bos tegen. Eindelijk terug weg van de drukte van het verkeer. Als je aan het klimmen bent en je moet constant uitwijken voor het verkeer, dan kost dat extra energie. Toen we het mooie rustige bos uit waren, rook ik een lijkgeur. Ik zag duizenden maden kruipen. Ik zocht langs de beek achter een kadaver. En plots zag ik het : een groot everzwijn, waarschijnlijk bezweken na een aanrijding, bedekt met ontelbare maden. We besloten samen om even terug het bos in te wandelen, want we waren iets te ver uit de richting. Het begon plots oude wijven te regenen. Niet normaal, alles nat en midden in 't bos niets om te schuilen. Onder een boom staan hielp niet echt, zo hard regende het. Tijdens de zware regenbui vonden we enkele pruimenboompjes. Ik geloof dat ik er 15 heb opgegeten. Hoe een mens toch blij kan zijn met een pruim ! En hoe een pruim kan smaken tijdens zo'n zware tocht. We kwamen een vrouw en haar dochter tegen. Ze vroeg ons waar we heen gingen. We legden hen uit dat we naar Santiago de Compostela gingen. Ze vroeg of we een slaapplaats zochten, maar we waren juist begonnen aan onze dag."Spijtig" zei ze "want anders kon je bij ons logeren, douchen en eten" We konden moeilijk "ja" zeggen, want dan lopen we achter en dat is niet de bedoeling. En daarbij, wie weet wat wil die vrouw wel. Ik stap naar Spanje en wacht op iemand anders, dat zijn mijn doelen.Ik hou mijn focus op de dingen die voor mij belangrijk zijn en dat is rechtzetten wat ik verkeerd heb gedaan. Daar ben ik volop mee bezig of denk je nu echt dat ik voor de leut elke dag mijn lichaam tot het uiterste dwing. Ik doe dat niet voor niets hoor ! In Bioul zijn we frieten gaan eten en kregen we veel belangstelling van de frietbakker. Nog even langs de kerk voor een stempel, want ons boekske moet vol zijn tegen Santiago. Toen we in Foy arriveerden, kwam er een oud madammeke naar ons. Ze begon lekker met ons te praten over vanalles en nog wat. Ze bracht ons water en keek naar naar mijn voeten, hoe ik mijn blaren openprikte en ontsmette en daarna terug inplakte. Ik probeerde mijn sportschoenen aan te doen. De pijn viel nog redelijk mee. We overlegden samen om al een stuk te doen van de volgende dag. En hop, weg waren we. Drie kilometer voor het einde kwamen we eindelijk een cafétje tegen. Maarten besteld een streekbier, een Maredsous,en ik JB cola. Een Bacardi hadden ze niet. Alle klanten praten met ons, over de voettocht. Ik ben dat allemaal niet gewoon. Maar toch , als iemand er tegen u over begint, begin je automatisch mee te praten uit beleefdheid.. Dat is het minste dat ge kunt doen. En eigenlijk is over normale dingen praten ook wel goed om je zinnen te verzetten. Zo genoeg gedronken, en stappen tot Sommiere om daar de tenten op te zetten.
woensdag 7 september : (Nico schrijft) : Om 7.15u opgestaan, klaargestoomd en ingepakt. Jef en Lucas, twee ongelooflijke mensen, ik heb er geen woorden voor, vergezellen ons op onze eerste stappen richting Compostela. Ze wandelen een kilometer met ons mee en wuifden ons uit. Ze gaven ons nog een roos mee als steunsymbool en klapten in hun handen om ons het tempo aan te geven bij elke stap die wij zetten. Ze bleven maar wuiven tot ze in het niets verdwenen. Maarten, mijn begeleider en ik beseften nu werkelijk dat de tocht echt begonnen was. Toshka, de mechelese herder van Maarten, gaat ook mee met ons. We zijn dus met zijn drieen. Na ongeveer 8 km had de hond zich bezeerd. Hij was met zijn nagel blijven vastzitten in een metalen trap. We twijfelden geen moment en belden Jef op. Lucas, die veearts is, heeft hem onderzocht en we hebben dan maar beslist om de hond terug te laten keren met hen, om daar te genezen van zijn verwonding. Een spijtig voorval maar beter nu dan halverwege, want dan hadden we niet verder gekund. Later zal Toshka terugkeren om met ons verder te stappen. Waarschijnlijk kan hij meekomen als Reiner en Hilde binnen twee weken met ons komen meestappen. We namen weer afscheid en trokken verder en lieten ons niet afleiden door de emoties. Enkele kilometers verder voelde ik pijn in mijn voetzool. Ik heb mijn voeten even afgekoeld, andere sokken aangetrokken. Dat ging terug beter. Niet veel later kwamen we in een wegje de eerste wegaanduiding naar Compostela tegen, raar hé, zo ver weg en toch hangt daar een teken van ons doel. Ietsje later stopte er een auto bij ons, een mooie blonde vrouw sprak ons aan en vroeg ons waar we naartoe wandelden. We vertelden haar dat we naar Compostela gingen. Ze zei dat ze dat ook al gedaan had. Ze wenste ons veel moed en sterkte en feliciteerde ons met onze inzet en wilskracht. Toen wuifde ze nog lief na en reed verder. Maarten zag donkere regenwolken op ons afkomen. We versnelden even zodat we konden schuilen onder een garagepoort. Als de vlaag over was zijn we onmiddellijk terug vertrokken. Weer een eindje verder zag Maarten een handtas liggen. Er stak een gsm en een lege portefeuille in. We heben alles laten liggen. We liepen langs mooie vijvers met veel riet en bos. Toen we daarna langs een drukke baan stapten vond Maarten weer iets : 0,50. Niet veel, maar je kan er toch iets mee doen ! Toen kwamen we bij een doodsimpel huisje een plakaat tegen. In het Frans stond daar op geschreven "heeft iemand de salamander gezien ?". We keken elkaar niet begrijpend aan en dachten "wat is dat ?". Iets later was er een salamander OP de baan geschilderd, raar maar waar. Toen we uiteindelijk op onze bestemming van de dag aankwamen, gingen we een pintje drinken in de brasserie-café. Ik heb daar onmiddellijk mijn wandelschoenen uitgedaan en mijn Oasics aangedaan, die ik in de gevangenis had gekocht. Dat deed deugd, ik had er geen woorden voor ! Ik ben eens goed naar het toilet geweest en heb daar, heel stilletjes en onschuldig, wat wc-papier opgerold en meegenomen voor 's avonds. Ondertussen was Maarten brood gaan kopen bij de bakker. Daarna vroegen we aan de cafébaas of hij een goed plaatsje wist in de buurt om onze tentjes op te stellen. Hij stuurde ons naar een grote visput, met bbq en kampeergelegenheid. Op weg daar naartoe kwamen we een frituur tegen. Ja, die kans hebben we vooral niet laten liggen ! Het smaakte lekker en we hadden weer een beetje kracht om onze tent op te stellen. Maarten zag een voetbalveld en ging ernaar toe. Hij kwam terug met goed nieuws : wij mochten kamperen op het oefenveld. Geen knobbels of harde plekken , integendeel een lekker zacht graskussentje om ons tentje op te zetten. Iets later zijn we nog wat water gaan halen om morgenvroeg koffie te kunnen zetten en onze tanden te poetsen. Maarten dronk nog een glaasje wijn, we staken nog één chokotoff in onze mond en 10 minuten later ben ik beginnen te schrijven wat ik vandaag allemaal had meegemaakt en beleefd. Morgen zal het vroeg dag zijn.
Maarten en Nico zijn 14 dagen geleden, op 7 september, vertrokken. Ze sturen per post hun tochtverslag door. Met wat vertraging kan je het hier voortaan meelezen. Nico schrijft : Dinsdag 6 september : Vandaag laatste dag van de voorbereiding en afscheid van de familie en alle betrokken mensen van Oikoten, de directie van de gevangenis, justitie assistente, mensen van VZW Alba, oud stappers en nog zoveel anderen. Het is al jaren geleden dat ik nog zo'n gevoel heb gehad. Zoveel mensen die ik zelfs nog nooit gezien had kwamen mij feliciteren en steun betuigen. Ze vertelden me hoe hard ze er zich bij betrokken voelden. Vele van deze mensen komen onderweg meewandelen om wat verse kledij enzo mee te brengen, om eten te maken, om de post van familie en vrienden mee te brengen. Tweemaal mag iemand van mijn familie op bezoek komen met de mensen van Oikoten. Dat wil zeggen dat ik tweemaal het bezoek kan krijgen van mijn grootste kinderen of zus. Voor de kleintjes is het wat moeilijk , maar daar heb ik begrip voor. Als een mens opgesloten zit, ziet hij dikwijls alleen maar de slechte dingen van de medemens. Maar om heel eerlij kte zijn, heb ik nu wel door dat bepaalde mensen van de directie van de gevangenis veel inzet en moeite hebben gedaan om dit pilootproject te kunnen realiseren samen met Alba en extra steun van Oikoten. Ik zag zelf van in 't begin deze kans zitten. Ik heb mijn interesse geen minuut losgelaten. Spijtig voor de andere twee jongens die deze gouden ervaring en kans hebben laten liggen. Want je leert veel andere mensen kennen, die je geen stress of agressie bezorgen, integendeel. Het is al zo lang geleden dat ik nog eens dagen heb gekend dat ik zo rustig was en geen ruzie heb gezien of gehoord. Of mensen die het bloed van onder je nagels halen voor het minste. Het leven kan toch zo mooi zijn als iedereen rondom jou relax is en behulpzaam en je steunt zonder enige bijbedoeling. Het is nu bijna 18.30u, mijn familie is juist aangekomen : mijn grootmoeder, moeder en haar vriend, mijn oudste zoon en mijn twee kleinsten. De rest van de familie moest werken of ze hadden andere verplichtingen. Mijn petekind was ziekjes maar ze had een mooi berichtje verzonden en ze gelooft in mij, en dat ik mijn doel zal bereiken. Dat geloof betekent veel voor mij. Als elke mens eens wat minder zou bezig zijn met geld en wat meer met de medemens dan zou het leven toch zoveel anders zijn. Nu hebben velen geldproblemen en dat haalt zoveel mensen uit mekaar.en bezorgt zoveel stress onder ons allen. Kinderen moeten naar de opvang omdat beide ouders moeten werken. De banden van tegenwoordig kunnen nog heel mooi zijn, maar duren ze ook zolang als vroeger ? Al die druktes, al die extra regels en wetten worden gewoon teveel voor zwakkere burgers of oude mensen. Mijn kindjes zijn eindelijk aangekomen. Ik was er al de hele dag op aan 't wachten. Amaai, zoveel mensen, wel rond de vijftig seg, en dat allemaal omdat ik naar Santiago de Compostela wandel. Wat een gevoel seg :iedereen feliciteert mij en vertelt dat ik in de geschiedenisboeken ga komen, omdat ik als eerste volwassen gedetineerde deelneem aan een voetocht. Het is en heel grote eer om zoveel last op mijn schouders te voelen, want nu kan ik eindelijk eens laten zien dat ook mensen die in de gevangenis hebben gezeten, mensen zijn. Je hebt natuurlijk uitzonderinge zoals Horion, Dutroux of Ronald Janssens enz. Maar velen zijn gewoon sukkelaars of mensen die gewoon geen andere mogelijkheid hadden op een bepaald moment, omdat ze wilden proberen te overleven. Als je iets gedaan hebt waarvoor je opgesloten wordt, dan vind ik dat je je straf moet leren aanvaarden, zolang het een terechte straf is, en dat je gestraft wordt voor enkel voor hetgeen je echt misdaan hebt. Een man die één auto gestolen heeft, hoef je geen vier jaar van zijn leven af te nemen. Daarom is het voor mij een grote eer om dit piloot-project te doen slagen. Vooral ook voor de jongens die nog in de vele gevangenissen zitten, dat die misschien ooit deze kans krijgen. Michel heeft mij ook dag in dag uit gesteund om aan dit project mee te doen en vooral om het te doen slagen. Hij heeft me gemotiveerd met lopen, fitnessen enzo. Dat wou ik wel even vermelden.. Want fysiek ben ik sterker geworden dankzij zijn medeleven en vriendschap. Hij droomt ervan om ook aan dit project te kunnen meedoen. Maar voor hem kan dit pas ten vroegste binnen enkele jaren. En ik zal ervoor zorgen dat dit mogelijk kan worden, indien justitie hem de kans ertoe biedt. Wie had ooit gedacht dat ik, Nico, als eerste volwassen gevangene uit de Belgische geschiedenis aan dit project mag meedoen. Het is een eer en een grote verantwoordelijkheid dat, indien dit lukt, dit een vast project kan worden voor gedetineerden. Zo kunnen ze andere mensen leren kennen en het goede terugvinden in de medemens. Weg van al dat geld en de slechte dingen die ons leven zo laks maakt. Iedereen wil het beste van het beste maar hier leer je de waardering terug kennen van een beetje water, hoe goed dit wel kan smaken. Hier leer je dat alle overbodige luxe ons alleen maar uit mekaar drijft. Om het zelf te ervaren moet je je verstand op nul zetten, je wandelschoenen aandoen en vertrekken. De rest ontdek je wel zelf. Het is nu laat en mijn kindjes vertrekken terug naar huis. Het afscheid valt me zo moeilijk, mijn oma laat haar traantjes vloeien en mijn mama en de kindjes voelen dat het pijn doet om iemand te moeten leren missen. Maar hij zal wel nieuw terugkeren. Ik wuif mijn kindjes uit en ga dan terug naar boven. De aanwezigen stromen één voor één naar me toe en kwamen me op andere gedachten brengen en wat gewoon met me praten. Ze hadden aan mijn aangezicht gezien dat het moeilijk was om afscheid te nemen. Dat vond ik zo mooi en lief. Dat is wat velen van ons missen op momernten dat ze het moeilijk hebben. En dan zijn ze week voor andere dingen in het leven. Ik heb er geen woorden voor , maar ik vind het ongelooflijk tof dat ik aanvaard word. Dat geeft me zo'n boost dat ik het leven terug beter begin in te schatten. En het geeft me kracht, hoop en zelfvertrouwen. Stilaan nam iedereen afscheid, de avond begon laat te worden en 't werd tijd om te gaan slapen voor de grote uitdaging.
