24 september : We stonden 's morgens vroeg op en ik heb soep gemaakt. Ze was echt lekker. Dan begonnen we eraan, een nieuwe tocht, lang, de hele tijd langs de baan, maar toch heel mooi. Maarten had onderweg kip, appelmoes en frisdrank kunnen kopen en 's middags rusten we even bij een water om te rusten. Ik ben beginnen te vissen en .. prijs ! Een kanjer van ongeveer 700 gr ! Maar ik heb hem teruggezet. We hebben er wel enkele foto's van genomen (die hopelijk binnenkort op deze blog te zien zijn - nvdr). Met extra moed trokken we verder tot het volgende dorp. Daar aten we onze kip op, met nog wat brood, kaas en worst. Toen we op onze bestemming aankwamen waren Maarten en Reiner hun tentjes al aan 't opzetten. We mochten op een grasveld kamperen waar het vol kippen zat. Ik heb er twee kunnen vangen en ze daarna terug laten lopen. Maar 't was wel leuk om zo'n kip te vangen. We hebben er dan ook een foto van getrokken zodat jullie thuis kunnen zien dat wij echte survivers zijn. Morgen vertrekken Reiner en Hilde terug naar Belgie. We gaan ze wel hard missen, want het zijn echte supermensen ! Spijtig dat ze niet verder meestappen met ons, maar ja, 't is nu zo hé. Maarten en ik vertrekken dan ook iets vroeger, want we moeten 34 km stappen. Terug met tweetjes, 't zal even wennen worden. Maar ja, we komen er wel door. Daarna nemen we een rustdag, eindelijk, dat zal goed doen. Deze brief geef ik mee met Hilde, dan moet ik geen postzegel plakken.
23 september : De volgende morgen was ik al om 6u wakker. Ik haalde de was uit de droogkast en plooide alles op. Eindelijk zijn onze kleren gewassen, daar kan je van genieten, geloof me. Zoals telkens als we op een camping staan heb ik genoten van een warme douche, daarna een goed ontbijt en we konden vertrekken. We moesten nog campinggaz kopen, want de volgende dagen zou dat nergens te vinden zijn. Toen we dat gekocht hadden, konden we echt vertrekken. Het was geen speciale dag. Ik had wel een off-day : mijn lichaam protesteerde en mijn geest wou vooruit, raar hoor. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe beter het ging. Toen we na een vermoeiende dag aankwamen in het dorpje, hebben we in een klein café iets gedronken, een kamplaats gezocht en gevonden. Ik had kool, prei en wortels gekregen, we hadden nog vanalles in de rugzak steken, dus konden we weer lekker eten. Toen de anderen gingen slapen ben ik doorgewandeld naar een telefooncel, want het was de verjaardag van Bianca, de mama van onze kindjes. Ze was thuis, dus was ik blij dat ik haar kon bellen op haar verjaardag. Mijn dag is nu geslaagd. Ik heb mijn plicht gedaan en ben haar niet vergeten te feliciteren.Ik heb veel respect voor haar want ze heeft haar hart op de juiste plaats, dat heeft ze al bewezen. Mijn belkaart gaf een sein, plots had ik geen contact meer, gedaan met bellen. Ik ben terug naar onze rustplaats gegaan en voelde me plots zo wat eenzaam. Ik heb nog wat naar de sterren liggen kijken. Er waren er zoveel, ongeloofelijk. Ik wachtte op een vallende ster maar er wou er geen vallen ... Dus hou ik mijn innige wens maar voor een andere dag, desnoods wacht ik ermee tot in Spanje. Ik zal hem daar doen, terwijl ik een kaarsje brand voor iederen die ik ken en voor mezelf ook. Als mijn wens ooit moest uitkomen, dan kan ik eindelijk bewijzen dat een mens die wil veranderen, kan veranderen. Maar ja, momenteel zijn we nog zo ver niet ... Alles komt wel goed. Waar een wil is, is een weg, zeggen ze in Mechelen.
22 september : na het opruimen van de feestzaal vertrokken we naar één van de grootste plaatsen die we de komende weken zullen doorkruisen : Bar-le-Duc. Het was een mooie wandedag. We heben twee hertjes gezien. Ze verschoten zo hard, dat ze beiden een andere richting kozen. 't Is heel mooi wilde dieren tegen te komen in zo'n rustige en mooie natuur. Zoals steeds moesten we op een bepaald moment stijgen. Ik kreeg het wat moeilijker en besloot wat talkpoeder aan mijn billen te doen, want door de wrijving irriteert mijn huid. Ja, rode billen, 't is grappig om te horen, maar niet als je ermee zit. Want je kan er bijna niet mee wandelen, zeker met dat zweet erbij. Maar ja, 'k zeg het nog eens, je kunt er pas over meespreken als ge het gedaan hebt of ermee bezig bent. En je leert er ook veel uit. Soms kan je kiezen tussen 3, 4 paden. Dan is het aan jou om de juiste te kiezen. Niet zomaar denken : ik neem wel een richting en dat zal wel goedkomen. Want dan kan je helemaal terugwandelen. En dat is geen pretje, geloof me. Maar zo is het in het leven ook hé : beter eens goed nadenken eer je een beslissing neemt, want je kan de klok niet meer terugdraaien. En dan sta je daar of je zit opgesloten als een dier, terwijl je beter bij je kindjes, vrouwtje, familie had kunnen zijn. Allé, na het poederen van mijn billen ben ik naar boven gestapt, de rest was al verder gegaan. Na goeie twee uur alleen stappen kwam ik aan de rand van het bos, het begin van de stad. Daar stonden mijn landgenoten mij op te wachten. Wij dronken nog vlug wat van onze drinkbussen en stapten richting stadhuis voor onze stempel. Daarna trokken we het centrum in en zetten ons neer op het terras van een café. Maarten en ik gingen eerst naar het postkantoor om onze brieven op te halen. Voor mij was er maar één briefje, van Koen van Oikoten. Maar ja, enkele dagen tevoren had ik al post gehad van mijn grootmoeder, mijn zoon Giovanni, Jef en Michael. Eigenlijk vond ik het niet zo erg, maar 'k had toch meer verwacht, zeker van de jongens uit de gevangenis. Want ik schrijf hier elke dag alles op zodat iedereen kan meevolgen. Zoals ik belofd had, ging ik iedereen zoveel mogelijk laten weten over het verloop van de voettocht. Ik heb dus mijn woord gehouden en geloof me, dit is een proefproject, als dit slaagt gaan er veel meer zoiets kunnen meemaken. Dus, graag wat steun van jullie kant hé, ik heb die steun van jullie hard nodig. 't Is echt heel mooi en belangrijk, maar tegelijk ook belastend en frustrerend. Want als ge met blaren/blijnen zit, dan kan je hoofd wel verder, maar je voeten niet meer. Da's niet gemakkelijk om mee om te gaan. Maar dag per dag voel je jezelf veranderen. En dat is wat ik en anderen rond mij willen. Dus ik leg me bij de ongemakken en pijn neer en leer eruit. Toen Hilde en Reiner vorige week arriveerden hadden ze een brief bij van mijn oudste zoon Giovanni. Hij schreef dat hij me miste en dat ik zijn vriendinnetje wat meer moest aanvaarden en dat hij met mij wil gaan vissen als ik terug thuis ben. En nog wat andere dingen : dat hij niet meer wil dat ik in de miserie beland. Zo'n woorden doen veel stof opwaaien en zetten me serieus aan het denken. Want ik zie mijn kinderen zo graag maar was er niet wanneer ze me nodig hadden. Maar dat kan ik niet meer terugdraaien, alleen maar ervoor zorgen dat het niet meer voorvalt, dus ... goed nadenken vooraleer ik een stap zet. Na het café gingen we naar de camping. Ik moest eerst nog een kaart gaan kopen, want de mama van mijn twee jongste kindjes verjaart op 23 september. Ik mag Bianca zeker niet vergeten nu we terug overeen komen. Ik ben een doodsimpel kaartje gaan halen met een zwaan erop, en een klein zwaantje erbij. Ik weet dat ze die beestjes graag ziet, dus nam ik die. Ik hoop dat ze er blij mee is. Ik heb tenminste aan haar gedacht en dat is het allerbelangrijkste. We konden dan met een gerust hart naar de camping om onze tenten op te zetten. En morgen zeker niet vergeten van die kaart te posten. We kwamen met ons vieren op de camping toe, maar moesten slechts voor twee betalen, dat was al een goed begin. We gingen ons allemaal douchen en dan trakteerden Reiner en Hilde ons op ne chinees. Ja, dat was een mooie verrassing van hen.'t Was plezant, lekker en we hebben ervan genoten. Binnenkort zal het heel wat moeilijker worden want dan lopen we door streken waar de dorpjes zelfs geen winkel of café hebben. Dorpjes van 80, 100 of 200 mensen, waar helemaal niks te beleven valt. Maar aan de andere kant zal daar wel rust te vinden zijn en dat heeft een mens nodig om zelf tot rust te komen. Weg van alle stress, weg van alle ruzies, computer, telefoon, GSM, TV, die de mensen enkel afleiden en doen vergeten wat het echte leven is. We zijn ondertussen honderden walnoten-bomen tegengekomen, je kan zoveel noten meenemen als je wil. In de winkel kost zo'n zakje van 400gr wel 6 tot 8 , da's ongelooflijk. Elke dag eet ik een verse appel of peer, recht van de boom waar we langskomen. Die smaken veel beter als die van de winkel. Ze zien er misschien niet allemaal even mooi uit, maar dat telt niet. Proef ze maar eens : 't is dag en nacht verschil ! En zo zijn er vele dingen, je moet maar zelf het initiatief nemen om te gaan wandelen of eens van de natuur te genieten. Na de chinees zijn we wat drank gaan halen, cola en vodka vor mij, de rest dronk rode wijn. Het was wel leuk zo wat lachen onder elkaar.
