30 oktober : s Morgens begon het wel zwaar, met een lange steile afdaling van 1340 m naar 5 of 600 m. 800 m afdalen, dat voel jein je benen.
Toen we in St Come dOlt aankwamen zochten we achter Bieze, iemand die ons ook een week komt vergezellen. Zijn vrouw Veerle komt binnen twee dagen. Toen we aan de kerk kwamen waar we hadden afgesproken riep een mijnheer : Zijn jullie Belgen ? Ja ! Oké dan zit jullie vriend hier binnen op jullie te wachten ! Dat was grappig.
Ik ging met Maarten naar binnen, Bieze kwam onmiddellijk naar ons en gaf ons een stevige knuffel. De mensen waar Bieze was gaan aankloppen om informatie boden ons koffie en pannekoeken aan. Daarna namen we van hen afscheid en gingen naar ons verblijf voor die nacht : een oud klooster, volledig gerenoveerd. Een schitterend gebouw ! We werden heel vriendelijk ontvangen én er was een zeer grote bibliotheek, veel groter dan de bib van Marijke hoor, onze toffe dame uit Hasselt.
We aten lekker en gingen daarna slapen.
31 oktober : We trokken die dag naar Estaing. Het was een leuke wandeldag. s Middags stopten we even in een klein dorp om ons budget af te halen voor de volgende week. We kwamen een oude zwerver tegen. Bieze en Maarten gaven hem wat geld omdat hij ons een beetje geld voeg om te eten. Ik gaf hem twee walnoten en een snoepje. Ik had niet direct geld bij de hand en ik heb ook niet teveel. Daarom gaf ik hem iets om te eten. Dan moet hij dan niet meer kopen, dacht ik.
Daarna wandelden we langs mooi helder water en bezochten enkele mooi kerkjes.
Toen we in Estaing aankwamengingen we eerst iets drinken, daarna liet ik mijn Opinel-mes bijslijpen en dan trokken we naar een onderdak voor pelgrims waar je een vrije bijdrage mag geven. Dan mag je overnachten, douchen, avondmaal gebruiken en ontbijten en je betaalt wat je wil of kan. We werden zeer goed ontvangen. Dat mevrouwtje leidde ons rond langs de kamers, de bib, douches en eetplaats én langs de kapel waar we na het eten naar de mis konden.
We werden nogal verwend, het waren weeral toffe mensen. We zongen samen het liedje van de pelgrims : tous les chemins . Ultreia etc Dat was weeral plezant, zo samen met mensen zingen die je niet kent, maar toch deden we het. In de mis mocht ik een briefje achterlaten met mijn gebeden en wensen aan de heer Jezus. De mensen van het verblijf bidden dan 2 maand voor mijn wensen, dat ze zouden uitkomen, dat is wel tof. Je krijgt zoveel warmte, dat doet zo goed. En na een tijdje wordt je ook veel zachter van persoon. Door al die liefdevolle mensen.
Bieze had ook een mooie brief bij uit Hasselt van een man die ik niet ken. En toch heeft hij een grote brief aan mij geschreven. Van zovele anderen had ik iets verwacht, maar daar heb ik nog niks van gekregen. Hopelijk lezen ze dit, want ik zit hier wel hé mijn plicht na te komen zodat in de toekomst nog andere jongens de kans krijgen om dit te doen. En waar zijn die zogezegde vrienden ? Plots verdwenen of wat ? Benny, Michael en nog enkele anderen, die hebben hun woord gehouden. Bedankt daarvoor echt waar ! Jullie zijn mannen van goud. Ik hoop voor jullie het beste en dat jullie vlug terug thuis mogen zijn bij jullie familie.
Michael, hoe gaat het met je, ik hoop dat alles goed gaat. Ik weet niet of je daar nog zit, zo ja geef me een seintje, dan stuur ik je een brief, privé.
Ja Philipe, jij bent ne goeie kerel ultreia. Ik vind het echt tof dat je me geschreven hebt. En ja je mag me verder schrijven. Alleen, ik hoop dat je me begrijpt dat ik je geen grote brieven kan schrijven. Ik schrijf alleen dit verhaal, zo kan iedereen meevolgen : familie, vrienden enz. Ik heb ook geen echt budget om iedereen apart te schrijven , begrijp je ?
27 oktober : Vandaag verjaart Timo. Gelukkige verjaardag Timo XXX Dikke kusjes.
Die dag kwam Maarten toe na de middag, samen met Thierry, een fransman die hij onderweg was tegengekomen. Om mijn benen te testen stapten we naar de winkel, 2,5 km heen en 2,5 km terug. Het viel goed mee. Ik voelde nog veel pijn maar veel minder dan tevoren. Nu kan ik toch al terug stappen !
28 oktober : Die dag deden we ongeveer 16 km, langs het mooie Aubrac-gebergte, van 1000 m tot 1310 m hoogte. Een volledig plateau, dus kans op veel wind, regen en koude. Maar we hadden geluk. Koud was het zeker niet, wel fris. Regen voel er af en toe maar niet veel. En de wind kwam soms weleens op maar ging dan weer liggen.
Toen we een verblijf tegenkwamen, stopten we en vroegen we of we er mochten overnachten. De man vertelde ons dat het gesloten was, maar dat we mochten er onze tentjes zetten. Allez, dat viel ook goed mee, alleen begon de regen ons te vervelen. We kropen dan maar in ons tentje en hop naar de volgende dag.
De dagen dat ik nu terug loop met mijn kwetsuur zijn heel moeilijk voor me. Ik geniet minder van de dingen rond me, ben geconcentreerd op mezelf en hou alles in doog : waar ik stap, hoe ik stap. Dus deze dagen zal ik wat minder opschrijven, maar daarna zal dat wel weer veranderen.
29 oktober : s Morgens hebben we onze tentjes nat ingepakt en dan het laatste stukje van de Aubrac. Maar eerst naar Nasbinals.
Dat begon al goed : er liepen daar gewoon koeien op de weg, maar ja dat is daar normaal. Voor de rest is daar geen levend wezen te bespeuren, alleen koeien en wandelaars. Wel heel speciaal, het is echt de moeite om daar eens heen te gaan. Het hele gebied is ontstaan door vulkanen die 300 miljoen jaar geleden uiteengespat zijn en daar allemaal reuze-rotsen hebben in het rond gesmeten. Het is vrij plat, maar overal liggen er daar van die reuze grote stenen die daar door die vulkanen terecht zijn gekomen. Bomen groeien daar zo goed als niet. Alleen een speciaal soort gras, enkele kleine struiken en één grote champignon, vele sterke planten en kruiden.
Toen we in Nasbinals aankwamen gingen we eten halen. We plaatsten ons aan de kerk. Daar stond een bankje. Nu wou het juist lukken dat er daar een mis was en ja ,de pelgrims zijn hier heilig. De meesten doen de tocht is stukjes, elk jaar een dag of tien, en zo telkens verder tot ze de volledige route hebben afgelegd. Maar pelgrims die vier maand wandelen, die kom je niet elke dag tegen. De mensen vragen ons meestal tot waar we wandelen. En als we dan zeggen dat we van Belgie tot Santiago wandelen dan is het van amaai ! tof ! Bon, courage ! Bonne continuation !. Je krijgt daar wel veel respect van die mensen. En dat geeft je wel veel moed.
Toen we verder gingen tot Aubrac en daar aankwamen hebben we ons naast de kerk gezet met onze tentjes. We hebben wat soep gemaakt en brood erbij en ruste goed uit.
26 oktober : Vandaag heb ik afscheid genomen van Flam Olivier, waar ik twee dagen een kamer mee deelde. Ieder 14,50 , dat maakte 29 voor twee dagen per persoon. Dat kwam voor mij goedkoper uit en zo kon ik goed rusten. Vandaag heb ik de bus genomen, overgestapt op een andere bus en dan nog een trein, 10 minuten maar, tot Aumont-Aubrac. Als ik van daaruit terug vertrek kanik nog genieten van het oversteken van het mooie Aubrac-plateau. Van hieruit heb ik een gite gevonden voor 12 , zeer mooi en goed. Morgenkomt Maarten aan en dan hoop ik mee te vertrekken. Ik zal voor hem koken als hij toekomt.
Het is hier wel zeer stil zo alleen. Ik zal content zijn dat Maarten er terug bij is. Ik begin al tegen mezelf te praten uit verveling. Gelukkig staat hier een TV. Daarop kijk ik nu naar de voetbalmatch Lyon St Etienne.
