29 september : s Morgens vond ik mijn rugzak veel te zwaar. Ja, als je in zon grote stad komt koop je campinggaz, douche-gel, eten en dan weegt alles veel meer. Dus besloot ik mijn nieuwe blik-openener die ik van mijn grootmoeder kreeg achter te laten en nog een aantal dingen. Aan de mensen van de caravane vroeg ik of ze het voor mij konden bijhouden, zodat ik, eens terug in Belgie, het bij hen zou kunnen ophalen.
Toen ze hoorden waar ik woonde, zeiden ze maar wij wonen ook in Putte, twee straten verder dan waa r jij woont. Echt ongelooflijk ! Ik schreef nog een klein briefke voor mijn grootmoeder en ze beloofden alles naar haar te brengen.
We pakten in en vertrokken, met pijn in t hart. Want Langres is echt een mooie historische stad met o.a. een bekende burcht en het geboortehuis van de schrijver Diderot, veel natuur, waterplassen en er worden lekkere kazen en wijnen geproduceerd.
Vandaag stappen we tot Auberive, 27,5 km,een vrij lange tocht dus. Maar de volgende dagen zijn allemaal zwaar hoor, allemaal afstanden boven de 25 km.
30 september : t Was een moeilijke, maar mooie route, met op veel bomen en muurtjes het kenteken van Compostela, een blauwe achtergrond met een gele St-Jacobsschelp.
Het stuk tot Avot, dat was heel aangenaam, in t begin wel een steile helling en zweten niet te doen. Het water liep van mijn gezicht, langs mijn lichaam tot in mijn schoenen.
De zon bleef maar schijnen, ik geloof dat het wel 30° was.
Toen ik in dat dorpje aankwam, zag ik geen Maarten. Dat vond ik raar, want hij liep voor me. Wij hadden verkeerd afgesproken en Maarten zat nog in het vorige dorp op me te wachten. Ja, dat kan gebeuren tussen West-Vlamingen en Antwerpenaars, hihi, ma how zeg
Ik was nog maar net in het dorp gearriveerd of er stopt een auto, de burgemeester ! Raar hé ! Bij ons vindt ge die mannen niet, hier komen ze naar je toe.
Hij stopte bij me en vroeg of ik naar Compostela wandelde. Ik antwoordde ja en vroeg of er ergens een plaats was om onze tent te zetten. Je mag de salles de fetes (de feestzaal dus)gebruiken. t Was niet de eerste keer dat we in de feestzaal mochten overnachten. Hij leidde me rond en zou zorgen voor gas zodat we ons konden douchen en koken. Hij had een goede vriend die ook naar Santiago was gestapt. Hij belde hem op en die man stond daar direct met zijn fiets. Een man van 74 jaar, maar heel fit en heel geinteresseerd in onze tocht.
Hij verteld over de gebeurtenissen en zijn ervaringen, waar je kon verblijven enz.
De burgemeester is dan op zoek gegaan naar Maarten en na een uurtje had hij hem gevonden. Hij stelde hem een lift voor, maar dat doen we niet hé. Maarten stapte de laatste 2 km nog tot hier. We hebben samen nog wat gepraat en daarna maakten we ons klaar want ik had gezien dat er vandaag een Italiaans menu geserveerd werd met karaoke live. De burgemeester reserveerde twee plaatsen voor ons, 13 per persoon.
Als starter stond er gerookte ham met brood op het menu, verder was er pasta met zeevruchten en Parmezaanse kaas, en als dessert nog een mokka-ijs met créme fraiche en koffie.
Ze begonnen daar te zingen en te dansen. Plots kwamen er drie personen aan onze tafel zitten : Manu met een speciale vrouw en een zwerver. Je zag het zo niet aan hem. Hij was goed gekleed, hij leed aan hevige pijnen door de kanker en nam zware morfine. De vrouw die erbij was, was wel heel opdringerig en kwam aan mijn lijf hangen, ze vroeg om te dansen. Ik zei constant nee, maar ze bleef maar zagen. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik dat niet zag zitten, daarmee uit. Daarbij ik dans niet met een andere vrouw, zeker niet met dronken vrouw.
Eindelijk was ik er vanaf en vond ze een ander slachtoffer.
De bazin van dat restaurant en haar dochter waren van Italiaanse afkomst, beiden sexy vrouwtjes. Ze trokken en kregen veel aandacht in dat kleine dorp.
We hadden wel goede gesprekken met Manu en zijn vrienden. Maarten gaf Manu een cadeau omdat hij voor de zwerver zorgde. Hij had daar veel begrip voor, vandaar dat kleinigheidje. (op zijn west-vlaams)
We dronken nog één fles champagne en 6 cognacskes.
Toen gingen we afscheid nemen van iedereen. Ze wensten ons allemaal veel sterkte toe.
28 september, rustdag : Normaal hadden we de 25ste een rustdag maar aangezien er nergens iets te zien was, hebben we gewacht tot Langres.
Eindelijk eens rust, wat rondwandelen, iets gaan drinken Maarten is naar een grote winkel geweest om camping-gaz te kopen, ik naar een apotheker om mijn voet te verzorgen. Ik kocht er verband, spray en ijs om op mijn enkel te leggen om zo de zwelling weg te krijgen. Op de camping wasten we onze kleren, belden we naar Mit, de justitie-assistente, om een gesprek te voeren en onze week te vertellen.
s Avonds gingen we nog iets drinken en telefoneerden we naar Jef, onze kameraad van Alba. Dat was een goed gesprek, we vertelden over vanalle gebeurtenissen en lachten en maakten grappen met elkaar. Jef vroeg ons hoe t met Reiner en Hilde was gegaan. Super natuurlijk. Hij vertelde ons dat Hilde met spijt weer naar huis was gegaan.
Binnen twee weken komt mijn zoon Giovanni mee op bezoek en daarna komt er Karel Six meewandelen, ook een toffe man die ik op de receptie leerde kennen.
Onze rustdag zat er bijna op, plots kwam er een carvanne op de camping toe met Belgische nummerplaat. We hebben nog wat met die mensen gepraat en zijn dan gaan slapen.
27 september : 7u. We werden gewekt door de tandarts voor ontbijt en koffie.
We namen afscheid van deze onmogelijk lieve mensen en vertrokken richting Langres, een mooie stad. Dar wil ik een bar zoeken waar ik voetbal kan kijken, want Real Madrid speelt tegen Ajax. Het was een stevige wandeling met veel klimmen en dalen. Ik had last van mijn omgezwikte voet, hij was helemaal opgezwollen. Ik kon nog moeilijk vooruit. Ik stopte en smeerde mijn voet in met Voltaren en wikkelde er een verband rond, daar mijn kous over. Zo ben ik tot in Langres gesukkeld.
Ik moest gewoon, je gaat niet opgeven hé, Real Madrid speelt vanavond !
Doorgaan herhaalde ik altijd in mijn kop doorgaan.
Toen ik aankwam was ik zo content dat ik had doorgebeten, echt waar.
We installeerden ons op de camping, liepen wat door de winkelstraat, kochten een telefoonkaart en zochten iets goedkoop om te eten. Er was een kebab-zaak, dat was voor straks. Eerst belde ik naar mijn justitie-assistente. Ze zou eerst de volgende middag aanwezig zijn.
Na de lekkere kebab met frietjes gingen we een bar binnen die Europa noemde. Boven hadden ze een televisie-lokaal met groot scherm. Van de gerante kregen we de afstandsbediening . Het wou juist lukken dat er ook twee Franse ploegen speelden, dus ik moest geduld hebben tot die match gedaan was om dan naar een samenvatting te kijken. Erg vond ik het niet : ik kon toch de goalen zien, dat is beter dan niets hé.
Toen Maarten naar zijn tentje ging, kreeg ik weeral honger. Ik ben terug een kebab gaan halen
26 september : We zijn s morgens heel vroeg opgestaan. We zouden tot Mandres-la-Cote stappen.
Ik ben voor Maarten vertrokken en k heb de hele dag door een vallei gestapt, met mooi helder water. Tegen de middag kwam ik toe in Pancy.Maarten was een andere weg opgewandeld om in Rimancour een winkeltje te zoeken, ik had dus nikt te eten. In het dorp stond een mevrouw in haar open deur. Ik vroeg haar of het mogelijk was om iets te eten te kopen in het dorp. Ze antwoordde ontkennend en ze vroeg me waar ik mee bezig was. Ik vertelde haar over mijn tocht naar Compostela en ze nodigde me uit aan tafel, samen met haar man en zoon.
Ze had broccoli met varkensgebraad en patatjes klaargemaakt. Ik genoot echt van de maaltijd en de drank. Voor onderweg kreeg ik nog een yoghurtje en een banaan mee.
Ja dat waren echt toffe mensen. Aan tafel vroegen ze wat informatie over mezelf en hoe het nu ging met de regeringscrisis tussen Walen en Vlamingen. Echt veel kon ik daar niet op antwoorden, want die cinema interesseert me niet. We hebben nog wat over de tocht gepraat en dan benik doorgegaan.
Toen ik in Mandres-la-Cote aankwam, was Maarten nog niet gearriveerd. Iets later kwam hij toch toe : iemand had hem de verkeerde opgestuurd. Samen beslisten we om door te wandelen tot Nogent, want in Mandres was echt niks te zien,zelfsgeen winkel om eten te kopen.
Na een goeduur kwamen we in Nogent toe. We gingen eerst naar de mairie, das frans voor gemeentehuis. We stelden ons voor en die mevrouw vertelde heel spontaan dat de pater een heel sportieve man wasen dat ze hem ging opbellen om voor ons te zorgen.
Maarten vroeg me om al uit te kijken naar een winkel voor morgen. Ik kwam langs een caféetjeen vroeg aan de mensen of er een winkel in de buurt was. Een meisje dat netvan school terug was, moest ook die kant uit en ze vergezelde me tot aan de winkel.
Het was een Aldi. Goed hoor, eindelijk keuze. Ik kocht vanalles om die avond te koken. Op mijn terugweg kwam ik de mevrouw van het gemeentehuis tegen. Ze zei me dat Maarten me aan t zoeken was. We mochten logeren bij een tandarts, een Waal uit Bergen. Zijn vrouw was catechiste.
We werden er goed ontvangen, kregen verse handdoeken om ons te douchen, de slaapkamer van de zoon om te overnachten, een lekkere maaltijd en vanalle andere dingen.
Na het eten, bij een fles wijn met kaasschotel, praatten we gezellig. Daarna was er nog koffie en thé.
Daar stond ik nu met mijn aankopen. Die moeten we morgen allemaal meesleuren
25 september : Vandaag zijn we zondag. We nemen afscheid van Reiner en Hilde. Ze stapten een weekje met ons mee, maar vandaag is het voorbij. Weer met ons twee op stap, 31 km voor de boeg. De voormiddag is zo voorbij. Het was zeer warm weer. Alle delen van ons lichaam die aan de zon worden blootgesteld zijn al goed gebruind. De bovenkant van mijn oren zijn zelfs verbrand !. In de loop van de namiddag had ik een auto niet op tijd horen afkomen, ik verschoot en verstuikte zo mijn enkel ... Vanaf dat moment heb ik zwaar afgezien. Ik liep achter Maarten, maar als ge niet kunt, ja dan moet ge er u maar bij neerleggen hé, alle moed verzamelen en doorbijten tot de eindmeet. Zo kwamen we toe in Andelot-Blancheville. Normaal was het vandaag rustdag, maar we zijn doorgestapt omdat er gewoon niets is in de omgeving. En zo zal dat ook de volgende dagen zijn : de winkels zijn al jaren gesloten of juist met vakantie, in die kleine plaatsjes is er zelfs geen bakker. Dus zullen we moeten volhouden tot Langres. Maarten had vissticks, dessertjes en eieren gekregen. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben ook op ronde gegaan. Ik belde bij mensen aan, stelde me voor en vertelde over de voettocht naar Compostela. Ik vroeg of ik iets van eten kon kopen, iets waar de mensen genoeg reserve van hadden. De vrouw was heel vriendelijk. Haar man was burgemeester, da's ook toeval. Ik kreeg een hamburger, erwtjes, worteltjes, 2 appels, wat olie en drank. We kwamen dus niets te kort. Met de "vangst" van Maarten erbij hadden we een volledige maaltijd. En we moesten niks betalen, we kregen het voor niks mee. "Jullie tocht zal nog zwaar genoeg zijn" zei de burgemeesters-vrouw nog tegen me "hou het geld maar, je zal het geld nog nodig hebben". Ik nam afscheid en bedankte haar voor het eten en de gastvrijheid. Maarten kon zijn ogen niet geloven : ik had eten bij ! Hij wist dat ik dat niet zou doen, zo bij de mensen aanbellen en vragen om hulp of eten. Je ziet, zelfs zonder je het zelf beseft, verleg je weer je grenzen elke dag meer en meer. We hebben die avond ons buikje goed gevuld.
