12 oktober : s Morgens kwam de man ons wekken. Tu veux du café ?. Ja, natuurlijk ! Alles stond al klaar, de vrouw wees ons de WC en de badkamer, legde handdoeken klaar. Echt heel vriendelijk. Dat is juist wat ik het meeste wou, gewoon me wat verfrissen. Koffie en een aperitiefje ismooi meegenomen, maar dat hoeft allemaal niet voor mij. Het enige waar ik naar verlang is me proper kunnen maken, zo ben ik nu eenmaal.
We kregen nog 2 kg peren mee. Wel lief van hen ,maar waar gingen we het weer allemaal steken ?
Weeral te zwaar geladen vertrokken we voor onze zware tocht. Vandaag gaan we over het hoogste punt tot nu toe : 1090m. Ja dat voel je wel, daarboven in de wolken is het veel frisser. Op sommige plaatsen zie je zelfs niets.
Op een bepaalde moment begon de weg mijn voeten uit te hangen, steil omhoog voor de zoveelste keer én over grote keien, dat maakt het allemaal zo gevaarlijk en pijnlijk aan je gewrichten. Ik zit er echt niks mee in om lang te wandelen, maar het mag op zijn minst via een deftig aangelegd pad zijn. Want waar wij over moesten is niet gemaakt om met een rugzak van 23 kg door te wandelen. Je moet wel beseffen dat je vier maanden aan één stuk wandelt hé. Dus mag er wel een ander pad genomen worden dan die stomme GR. Ik vind het wel plezant om die route te volgen, maar ze moet ook te doen zijn hé. Ik ben maar een gewoon mens, geen atleet of machine. Ik kom uit de gevangenis en ben dit allemaal niet meer gewoon. Ze leren je om te gaan met een moeilijke situatie, maar ze weten ook dat overdaad schaadt. Ik ben al mensen tegengekomen die één maand van de route naar Compostela hebben afgelegd zonder een zware rugzak en die hadden meer dan één jaar nadiennog last van hun gewrichten, vooral de knieen. Het is zelfs niet meer goed gekomen. Reken daarbij nog eens dat ge een natte ambetante rugzak van meer dan 20 kg meezeult.
Als ge dat vertelt, dan lachen ze ermee, maar het zou al veel aangenamer zijn dat de tent enz achterwege gelaten kon worden. Dat zou al veel schelen. Met zovele jaren ervaring zou je toch overnachtingen kunnen regelen, bij mensen die je al eens ontmoet hebt ofzo, of via en andere connectie
Maar ja, het is nu éénmaal zo hé, ik zal zelf mijn plan wel trekken. Wacht maar, als het binnenkort echt koud wordt als Maarten in zijn tent wil slapen, mij goed. Maar ik ga toch blijven zoeken tot ik eengoed warm plekje heb gevonden. Want overdag afzien van de koude en s nachts ook nog eens nee hoor. Je lichaam moet ook even terug op zijn normale temperatuur kunnen komen. Anders ben je het binnen de kortste keren beu. En het is wel mijn bedoeling om dit tot een goed einde te brengen. Zodat iedereen beseft dat ik mijn woord kan houden en dat ik doe wat ik beloof en dat ik kan veranderen als het echt moet.
Soms willen mensen dat je verandert. Mij goed. Maar geef me dan ALSTUBLIEFT OOK DE KANS EN DE TIJD OM TE VERANDEREN. Dan zul je ook veel gelukkiger zijn, dat je iemand de kans hebt gegeven.
Ik vind, als iemand verwacht dat je verandert, dan moet die persoon als eerste de deur daarvoor open zetten. Die persoon zal dan ook terugkrijgen wat hij of ZIJ verlangde. Ja sorry, maar voor sommige dierbaren in mijn leven kan ik het echt niet beter uitdrukken.
Zo, even weer weg van mijn verhaal, maar alles heeft er veel mee te maken. Alles moet terug goed komen in mijn levenssituatie. Hopelijk staat iedereen er binnenkort terug voor open, want dat is mijn enige sleutel terug naar PEACE,LOVE andHAPPYNESS.
Op een bepaald moment was ik een verkeerde baan opgewandeld, allé niet echt verkeerd, maar wel langer dan de normale. Ik heb wel 5 km extra gedaan, maar ben toch aangekomen, dat is voor mij het belangrijkste.
Maarten zette soep op, we hadden niet veel mee. Ik dronk de soep op en besloot zonder iets tegen Maarten te zeggen om eten te gaan zoeken. Ik zag een vrouwtje bezig met haar inkopen binnen te dragen. Ik vroeg haar of het mogelijk was wat eten te kopen, maar ze stelde me onmiddellijk voor om te komen eten. Ik moest Maarten gaan halen, terwijl zij aan t eten begon. Maarten was verrast, maar kwam dan toch mee.
Ze woonde alleenin een mooi gerenoveerd oud huisje, ik vond het echt knap. Ze maakte voor ons omelet met spek, wortelen en erwtjes, daarna nog een koek met suiker, ananas en ander fruit, cider, kaas en koffie. We praten over van alle dingen en namen daarna afscheid. Ze was echt heel lief. Spijtig dat haar man al op zij 47ste overleden was, erg hé. Het leven is soms zo oneerlijk, mensen verdienen dit allemaal niet. Ik gaf ze nog drie dikke zoenen en we trokken naar ons tentje, waar ik nog enkele t-shirts waste, daarna begon te schrijven en dan lekker ging slapen.
11 oktober : tegen 11.30u vertrokken we pas, we gaven de sleutel terug aan de mevrouw van de Office de Tourisme en bedankten haar voor de gastvrijheid en lieten 5 achter voor de moeite.
Vandaag gingen we de heuvels en bergen in, tot 700 m hoogte. t Waren wel heel mooie bergen, veel mooier dan die wijnstreken waar iedereen zo over stoeft. Daar zie je enkel druivestruiken.
We belden naar Jef, die was juist in de winkel nog wat spullen aan t kopen voor mij voor de koudere dagen. Wij spraken met hem vrijdag-avond in Violay af. Daar gaan we dan verblijven samen met mijn zoon Giovanni. Eindelijk eens iemand uit mijn omgeving !
We stapten die dag 5 km verder dan gepland, zo konden we wat afdoen van de lange 30 km van morgen, die dan ook nog serieuze beklimmingen tot over de 1000 m bevatte.
We stopten in een dorpje met 3 à 4 huisjes. In een tuin zagen we een man, die leek precies wel geïnteresseerd wat we kwamen doen. We vroegen of we achter in zijn tuin mochten kamperen. Dat was direct in orde. Hij trakteerde ons op een aperitiefje en chips en we kregen een fles wijn voor bij ons avondmaal. Het was een heel vriendelijke en open koppel. Enkele jaren geleden waren ze van Lyon naar het platteland verhuisd. Hij speelde theater en was ook cineast.
10 oktober :Om 6.30u werd ik wakker, maakte me klaar en vertrok, niet zonder een foto te nemen van de camping. Ik liep naar het centrum van Cluny. Ik kocht koffiekoeken en vroeg naar een wasserette. Toen ik die vond was ik blij dat ik eindelijk mijn was kon doen, één probleem was al opgelost. Tijdens de was ging ik een koffietje drinken. De cafébaas was een Waal en de enige andere klant was ook een Waal !
Na mijne koffie ging ik mijn was ophalen, opvouwen. En toen wou ik een internet-café gaan zoeken om te kijken hoe het met de alba-blog gesteld was. Plots kwam ik Maarten tegen ! Hij was ook doorgewandeld tot in Cluny en was zelfs bij de nonnetjes gaan slapen, beter dan waar ik de nacht had doorgebracht. En ik maar denken dat ik voor Maarten in Cluny was toegekomen, een halve dag rustig kon rondwandelen en internetten hihihi
Allé we kochten nog wat eten en vertrokken richting Tramaye. Onderweg kwamen we een Fransman tegen die voor een week ook de route naar Santiago volgde. Hij was wel weinig van zeg, een beetje een eenzaat, zo leek het mij. Bon, we wandelden door , Maarten bleef ver achter.
Juist voor het dorp kwam ik een jager tegen, hij hing vol kartouchen en een tweeloop. Voor te lachen zei ik dat er een everzwijn onderweg was naar hem, dat hij zich maar klaar moest zetten om te schieten. Die man keek zo van wat krijgt die hier ?. Toen zag hij Maarten afkomen en ik zei voila le sanglier(everzwijn). We moesten er met zijn drieen om lachen. Maarten zei tegen de jager je moet niet op hem letten hoor, hij is een beetje gek. Allé weer wat gelachen en even verder kwamen we toe in Tramaye.
In de Office de Tourisme gaven ze ons de sleutel van een klein huisje dat bestemd is voor pelgrims, de mensen die de weg naar Compostela bewandelen. Het was simpel, maar goed genoeg voor ons. We maakten spagetti klaar, genoten van de avond en praatten over t misverstand van de dag voordien. Alles uitgepraat en we waren beiden content dat het opgelost was.
We spraken af dat we het de dag erna rustig zouden opstaan, rustiger wandelen dan de vorige dagen. Anders zitten we twee dagen voor op ons schema en dan moet Jef vrijdag weeral een andere gite huren. Want vrijdag komen ze vanuit Belgie ons opzoeken : Jef, Giovanni, mijn zoon en Luc. Dat gaat leuk worden : mijn oudste zoon komt langs ! Echt super !
7 oktober : De volgende dag was leuk. Greet wandelde in de voormiddag mee, Arthur in de namiddag, en onze rugzakken bleven in de auto , we liepen enkel met een dag-rugzakje met wat eten en drinken, een regenjas 10 keer lichter dan die zware rugzak.
We kwamen dus op tijd aan, ongelukkig genoeg was er geen camping in t dorp. Maar met onze volgwagen was dit vlug opgelost. Op 9 km was er wel één.
We aten alles op wat er nog over was, zodat we morgen niks zouden moeten meesleuren.
8 oktober : Niet lang na ons vertrek begon het te regenen. En dat duurde de hele dag, tot Montagny-les- Buxy. Daar vonden we echt niks. Maarten was daarenboven ook zijn regenvest vergeten, die lag nog in de auto bij Greet, die alweer op weg was naar Belgie. We besloten niet verder te wandelen en daar een plaatsje te zoeken. Ik vond een gite, maar die was al bezet. De vrouw van de gite belde naar andere plaatsen, maar die waren veel te duur. We moesten ons dus tevreden stellen met de minimale mogelijkheden die er waren.
9 oktober : Weer een hele dag regen.
Veel kan ik echt niet vertellen over die dag, wel dat we s middags een winkeltje hadden gevonden waar Maarten en ik een klein misverstand kregen, waarna we ieder apart onze weg gingen. Op de aankomstplaats toegekomen was ik helemaal doorweekt, kletsnat. Maarten wou daar overnachten, maar ik zag dat eerlijk gezegd niet zitten. Maarten wou terug beginnen over dat misverstand in de winkel, maar ik had daar geen zin in. Ik wou droog zitten, mijn kleren wassen en de rest kon me eerlijk gezegd gestolen worden.
Ik zei dat ik verder stapte naar het volgende dorp. We hadden toen al 25 km achter de rug. Toen ik in Flagy toekwam was er weeral niks. Ik vroeg raad aan mensen die buiten stonden, maar die leken niet erg geinteresseerd om met een zot te praten die door de regen met zon rugzak wil wandelen. Iets daarna moest ik naar het groot toilet, maar ik had geen WC-papier meer. Dus belde ik weer bij iemand aan, waar ik een beetje WC-papier kreeg.
Even later kwam ik een kerkje tegen waarvan de deur open stond. Ik besloot daar te overnachten. t Was er wel erg koud.
Ik liet mijn rugzak in de kerk achter en ging bellen naar Jef om te laten horen dat ik niet weg was, maar gewoon was doorgewandeld op zoek naar een slaapplaats. Ik vertelde hem ook wat er gaande was en wat me stoorde. Jef zei me dat het normaal was, dat twee mensen niet altijd hetzelfde willen, en dat het ook normaal is dat je je soms stoort aan iemand waarmee je zo lang stapt. Ik vertelde Jef dat ik in de kerk wou slapen. Jef zei me dat ik moest opletten dat ze de kerk niet op slot zouden doen. Mijn idee om in de kerk te slapen liet ik meteen varen en stapte door tot Cluny.
Daar vond ik rond 22.30u een camping. Maar na 44 km stappen had ik geen goesting om mijn tent op te zetten. Ik was op en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Al mijn natte kleren hing ik aan een warme buis van de douche te drogen, blies mijn slaapmatje op en nam een lekkere warme douche. Dat was genieten na zon zware dag ! Ik stond er wel een uur onder om zeker te zijn dat ik proper was, liters zweet had ik gelaten die dag.
Toen ik mijn eten wou klaarmaken merkte ik dat ik wel een vuurtje mee had, maar geen kookpotje. Ik zette dus een gesloten blik op mijn gasvuurtje.
Toen het opgewarmd was en ik het begon open te maken, sprong het ook langs onder open. Alles spatte tegen de muren van de douche waar ik me geïnstalleerd had Man, man man, met een aftrekker schraapte ik alles wat bijeen en at het toch op Wat een dag, hopelijk gaat het morgen beter
Na veel afzien en denken viel ik uiteindelijk in slaap.
Na een douche gingen we naar de grote stad om te winkelen. Daar kochten Greet en Maarten verschillende soorten kaas, vlees voor de bbq, chips, chocolade, sla, andere groenten en drank. Daarna gingen we nog iets drinken op een terrasje van een bar-tabac. Toen de bakker weer open was kochten we nog brood en gingen terug naar de camping.
We aten toen brood met rijkelijk beleg, wijn of een andere drankje : sangria en eristof met redbull.
Na onze aperitiefjes begon ik de groenten voor de soep te snijden : knolselder ,prei, ui, wortel, tomaat ...
We staken de bbq aan en zetten onze soep op het vuur. We waren allemaal content van het resultaat, het was verrukkelijke soep. Toen legden we 4 gevulde St-Jacobsschelpen op de bbq. We hadden die speciaal gekocht omdat we ze daarna aan onze rugzak zouden kunnen hangen. Enkele dorpjes terug hadden we een Italiaan ontmoet, die al verschillende malen de weg had gedaan. Hij vertelde ons dat je met een schelp op je rugzak veel meer kans zal hebben dat de mensen je aanspreken. Dus, dachten Maarten en ik, we kopen er één om op te eten en hangen die daarna als herkenningsteken aan onze rugzak.
Die schelpen gingen ook goed binnen. Toen we aan het vlees begonnen begon het plots hard te regenen en we schuilden in de auto. We besloten enkel de merguez op te eten en de ribbetjes en koteletten voor de volgende dag te bewaren.
s Avonds dronken we vanalles onder mekaar, we lachten en zeverden en kropen dan in onze tentjes.
5 oktober: We vertrokken op tijd vandaag want we hebben een mooie wandeling voor de boeg langs Pommard en Auxey-Duresses, twee bekende wijndorpen. Wijngaarden, wijnboeren, wijn-degustatie-winkels Wij hebben van alle druifjes geproefd, ze zitten vol met suiker en geven ons extra-energie en smaken nog heel lekker ook.
Tijdens een pauze onderweg kwamen we een jonge verstrooide Duitser tegen. Tobias noemde hij. De manier waarop hij uitgerust was, de manier waarop hij zijn rugzak had ingepakt zo slecht, dat hij scheef liep van t gewicht. Hij had ook slechte wandelschoenen aan en had daar last van. Hij liep als een aangeschoten vogeltje. Onderweg was hij zijn kaart verloren en hij vroeg of wij op zijn rugzak wilden passen terwijl hij terugliep.
Dat was geen probleem, na lang zoeken kwam hij terug zonder kaart. Wij hadden ondertussen iets gegeten en gingen verder naar de plaats waar we met Greet, de vrouw van Maarten, hadden afgesproken. Onderweg liep Mega-Toby nog met ons mee, eigenlijk slenterde hij achter ons, want hij kon ons tempo niet aan.
Ik vroeg aan een boer of ik wat wijn kon kopen. Hij knikte ja en iets later kwam hij terug met twee flessen wijn, Bourgogne van 2004 !
Mega-Toby nam er één aan en ik stak de andere weg. Normaal was er één voor Marten en één voor mij, maar ja Ik had al een idee om dit misverstand te recupereren. Een eind verder moest Mega-Toby de andere kant op, dus had ik er niet beter op gevonden dan hem een glaasje ten afscheid aan te bieden.
Toen we onze bekers vast hadden deed ik teken dat hij zijn fles moest bovenhalen. Hij keek even verward maar nam dan toch zijn fles. Maarten ontkurkte de fles en schonk in. Toen Toby even nog naar iets ging kijken, schonken we onszelf nog wat bij, zodat we de fles wijn bijna voor ons hadden . Gerechtigheid geschiedt !
Allé, eindelijk waren we van Mega-Toby vanaf, want we verloren alleen maar tijd met hem.
Toen we in Auxey-Duresses aankwamen, was Greet er nog niet. We zetten ons op een bankje en wachtten op haar. Ondertussen dronken we ons lekker wijntje en Maarten ging eens bellen om te horen waar zijn vrouw bleef. Ze moest nog een kleinuur rijden. We wandelden 4 km terug en wachten daar op een terrasje aan de kerk.
Ik belde even naar mijn grootmoeder om het telefoon-nummer van de schuldbemiddelaarster te vragen. Die vrouw had van haar oren gemaakt omdat mijn geld op mijn rekening gestort was, terwijl ze vond dat het aan haar moest gestort worden. Nochtans stond in mijn vonnis van de Surb dat mijn collectieve schuldregeling pas zou starten als ik terugkwam van mijn tocht naar Compostela. Als wij, ex-gedetineerden ,ons aan onze voorwaarden moeten houden, dan moet de rest, die in de voorwaarden vermeld staan, zich daar ook aan houden.
Ik heb twee jaar proberen contact te maken om enkele dingen op papier te krijgen voor de Surb. Toen is ernooit een antwoord van haar gekomen. Maar nu, als er geld mee gemoeid is, zijn ze er als de gieren bij. Dan moet ge dat maar door de vingers zien hé, want ge hebt toch geen recht van spreken.
In ieder geval, ik laat dit niet zo, juist is juist en daarmee basta.
Toen ik gedaan had met bellen stond de vrouw van Maarten daar met zijn zoon, Arthur, al een pintje te drinken. We staken onze zakken in de auto en reden richting camping. Na onze dagtaak mogen we per auto verplaatsingen maken. Maar het deed raar, zo in de auto
Greet vond dat we er goed uitzagen en bruin gebrand waren. Ja wat wil je met al die zon.
Op de camping zetten we onze tentjes op en begonnen met het eten en de aperitief. We werden verwend langs alle kanten : haring, garnaal, chips terwijl we de bbq aanstaken. Er kwamen verse biefstuk op te liggen, patatjes in zilverpapier en een provencaalse saus. Snoepjes als toetje.
We lieten onze kleren en de tentjes, nat van de dauw, nog even verder drogen in de ochtendbries en ontbijten ondertussen stevig. De tocht van vandaag leidt ons naar Arcenant, de hele dag door het bos. We namen al onze krachten bij mekaar om er een goede dag van te maken.
Toen we daar aankwamen was er weeral niks te zien en we beslisten om verder te wandelen. We zate al in de mooi wijnstreek van Bourgogne. In Echevronne, het volgend dorp was ook niks te vinden, dus beten we op onze tanden en gingen nog verder. In Savigny vonden we eindelijk een bankcontact, een camping en eten.
We werden onmiddellijk aangesproken door verschillende mensen. Iedereen vindt onze voettocht zo sterk en moedig. Velen die ons aanspraken hadden het ooit voor een stuk zelf gedaan of hadden familie of kennissen die het ooit deden.
Om eerlijk te zijn, we hebben het gesprek vlug beëindigd omdat we nog voor het donker onze tenten wilden zetten. De camping viel goed mee en alles was aanwezig, zelfs wasmachine en droogkast om onze kleren te wassen.
We maakten lekkere worstjes klaar, pasta en een heel lekkere provencaalse saus, wijn en limonade.
We kropen er vroeg in want morgen komen de vrouw en zoon van Maarten op bezoek. Dat zal leuk worden want ze brengen vanalles mee, zelfs een barbecue-stel.
