12 oktober : s Morgens kwam de man ons wekken. Tu veux du café ?. Ja, natuurlijk ! Alles stond al klaar, de vrouw wees ons de WC en de badkamer, legde handdoeken klaar. Echt heel vriendelijk. Dat is juist wat ik het meeste wou, gewoon me wat verfrissen. Koffie en een aperitiefje ismooi meegenomen, maar dat hoeft allemaal niet voor mij. Het enige waar ik naar verlang is me proper kunnen maken, zo ben ik nu eenmaal.
We kregen nog 2 kg peren mee. Wel lief van hen ,maar waar gingen we het weer allemaal steken ?
Weeral te zwaar geladen vertrokken we voor onze zware tocht. Vandaag gaan we over het hoogste punt tot nu toe : 1090m. Ja dat voel je wel, daarboven in de wolken is het veel frisser. Op sommige plaatsen zie je zelfs niets.
Op een bepaalde moment begon de weg mijn voeten uit te hangen, steil omhoog voor de zoveelste keer én over grote keien, dat maakt het allemaal zo gevaarlijk en pijnlijk aan je gewrichten. Ik zit er echt niks mee in om lang te wandelen, maar het mag op zijn minst via een deftig aangelegd pad zijn. Want waar wij over moesten is niet gemaakt om met een rugzak van 23 kg door te wandelen. Je moet wel beseffen dat je vier maanden aan één stuk wandelt hé. Dus mag er wel een ander pad genomen worden dan die stomme GR. Ik vind het wel plezant om die route te volgen, maar ze moet ook te doen zijn hé. Ik ben maar een gewoon mens, geen atleet of machine. Ik kom uit de gevangenis en ben dit allemaal niet meer gewoon. Ze leren je om te gaan met een moeilijke situatie, maar ze weten ook dat overdaad schaadt. Ik ben al mensen tegengekomen die één maand van de route naar Compostela hebben afgelegd zonder een zware rugzak en die hadden meer dan één jaar nadiennog last van hun gewrichten, vooral de knieen. Het is zelfs niet meer goed gekomen. Reken daarbij nog eens dat ge een natte ambetante rugzak van meer dan 20 kg meezeult.
Als ge dat vertelt, dan lachen ze ermee, maar het zou al veel aangenamer zijn dat de tent enz achterwege gelaten kon worden. Dat zou al veel schelen. Met zovele jaren ervaring zou je toch overnachtingen kunnen regelen, bij mensen die je al eens ontmoet hebt ofzo, of via en andere connectie
Maar ja, het is nu éénmaal zo hé, ik zal zelf mijn plan wel trekken. Wacht maar, als het binnenkort echt koud wordt als Maarten in zijn tent wil slapen, mij goed. Maar ik ga toch blijven zoeken tot ik eengoed warm plekje heb gevonden. Want overdag afzien van de koude en s nachts ook nog eens nee hoor. Je lichaam moet ook even terug op zijn normale temperatuur kunnen komen. Anders ben je het binnen de kortste keren beu. En het is wel mijn bedoeling om dit tot een goed einde te brengen. Zodat iedereen beseft dat ik mijn woord kan houden en dat ik doe wat ik beloof en dat ik kan veranderen als het echt moet.
Soms willen mensen dat je verandert. Mij goed. Maar geef me dan ALSTUBLIEFT OOK DE KANS EN DE TIJD OM TE VERANDEREN. Dan zul je ook veel gelukkiger zijn, dat je iemand de kans hebt gegeven.
Ik vind, als iemand verwacht dat je verandert, dan moet die persoon als eerste de deur daarvoor open zetten. Die persoon zal dan ook terugkrijgen wat hij of ZIJ verlangde. Ja sorry, maar voor sommige dierbaren in mijn leven kan ik het echt niet beter uitdrukken.
Zo, even weer weg van mijn verhaal, maar alles heeft er veel mee te maken. Alles moet terug goed komen in mijn levenssituatie. Hopelijk staat iedereen er binnenkort terug voor open, want dat is mijn enige sleutel terug naar PEACE,LOVE andHAPPYNESS.
Op een bepaald moment was ik een verkeerde baan opgewandeld, allé niet echt verkeerd, maar wel langer dan de normale. Ik heb wel 5 km extra gedaan, maar ben toch aangekomen, dat is voor mij het belangrijkste.
Maarten zette soep op, we hadden niet veel mee. Ik dronk de soep op en besloot zonder iets tegen Maarten te zeggen om eten te gaan zoeken. Ik zag een vrouwtje bezig met haar inkopen binnen te dragen. Ik vroeg haar of het mogelijk was wat eten te kopen, maar ze stelde me onmiddellijk voor om te komen eten. Ik moest Maarten gaan halen, terwijl zij aan t eten begon. Maarten was verrast, maar kwam dan toch mee.
Ze woonde alleenin een mooi gerenoveerd oud huisje, ik vond het echt knap. Ze maakte voor ons omelet met spek, wortelen en erwtjes, daarna nog een koek met suiker, ananas en ander fruit, cider, kaas en koffie. We praten over van alle dingen en namen daarna afscheid. Ze was echt heel lief. Spijtig dat haar man al op zij 47ste overleden was, erg hé. Het leven is soms zo oneerlijk, mensen verdienen dit allemaal niet. Ik gaf ze nog drie dikke zoenen en we trokken naar ons tentje, waar ik nog enkele t-shirts waste, daarna begon te schrijven en dan lekker ging slapen.
11 oktober : tegen 11.30u vertrokken we pas, we gaven de sleutel terug aan de mevrouw van de Office de Tourisme en bedankten haar voor de gastvrijheid en lieten 5 achter voor de moeite.
Vandaag gingen we de heuvels en bergen in, tot 700 m hoogte. t Waren wel heel mooie bergen, veel mooier dan die wijnstreken waar iedereen zo over stoeft. Daar zie je enkel druivestruiken.
We belden naar Jef, die was juist in de winkel nog wat spullen aan t kopen voor mij voor de koudere dagen. Wij spraken met hem vrijdag-avond in Violay af. Daar gaan we dan verblijven samen met mijn zoon Giovanni. Eindelijk eens iemand uit mijn omgeving !
We stapten die dag 5 km verder dan gepland, zo konden we wat afdoen van de lange 30 km van morgen, die dan ook nog serieuze beklimmingen tot over de 1000 m bevatte.
We stopten in een dorpje met 3 à 4 huisjes. In een tuin zagen we een man, die leek precies wel geïnteresseerd wat we kwamen doen. We vroegen of we achter in zijn tuin mochten kamperen. Dat was direct in orde. Hij trakteerde ons op een aperitiefje en chips en we kregen een fles wijn voor bij ons avondmaal. Het was een heel vriendelijke en open koppel. Enkele jaren geleden waren ze van Lyon naar het platteland verhuisd. Hij speelde theater en was ook cineast.
10 oktober :Om 6.30u werd ik wakker, maakte me klaar en vertrok, niet zonder een foto te nemen van de camping. Ik liep naar het centrum van Cluny. Ik kocht koffiekoeken en vroeg naar een wasserette. Toen ik die vond was ik blij dat ik eindelijk mijn was kon doen, één probleem was al opgelost. Tijdens de was ging ik een koffietje drinken. De cafébaas was een Waal en de enige andere klant was ook een Waal !
Na mijne koffie ging ik mijn was ophalen, opvouwen. En toen wou ik een internet-café gaan zoeken om te kijken hoe het met de alba-blog gesteld was. Plots kwam ik Maarten tegen ! Hij was ook doorgewandeld tot in Cluny en was zelfs bij de nonnetjes gaan slapen, beter dan waar ik de nacht had doorgebracht. En ik maar denken dat ik voor Maarten in Cluny was toegekomen, een halve dag rustig kon rondwandelen en internetten hihihi
Allé we kochten nog wat eten en vertrokken richting Tramaye. Onderweg kwamen we een Fransman tegen die voor een week ook de route naar Santiago volgde. Hij was wel weinig van zeg, een beetje een eenzaat, zo leek het mij. Bon, we wandelden door , Maarten bleef ver achter.
Juist voor het dorp kwam ik een jager tegen, hij hing vol kartouchen en een tweeloop. Voor te lachen zei ik dat er een everzwijn onderweg was naar hem, dat hij zich maar klaar moest zetten om te schieten. Die man keek zo van wat krijgt die hier ?. Toen zag hij Maarten afkomen en ik zei voila le sanglier(everzwijn). We moesten er met zijn drieen om lachen. Maarten zei tegen de jager je moet niet op hem letten hoor, hij is een beetje gek. Allé weer wat gelachen en even verder kwamen we toe in Tramaye.
In de Office de Tourisme gaven ze ons de sleutel van een klein huisje dat bestemd is voor pelgrims, de mensen die de weg naar Compostela bewandelen. Het was simpel, maar goed genoeg voor ons. We maakten spagetti klaar, genoten van de avond en praatten over t misverstand van de dag voordien. Alles uitgepraat en we waren beiden content dat het opgelost was.
We spraken af dat we het de dag erna rustig zouden opstaan, rustiger wandelen dan de vorige dagen. Anders zitten we twee dagen voor op ons schema en dan moet Jef vrijdag weeral een andere gite huren. Want vrijdag komen ze vanuit Belgie ons opzoeken : Jef, Giovanni, mijn zoon en Luc. Dat gaat leuk worden : mijn oudste zoon komt langs ! Echt super !
7 oktober : De volgende dag was leuk. Greet wandelde in de voormiddag mee, Arthur in de namiddag, en onze rugzakken bleven in de auto , we liepen enkel met een dag-rugzakje met wat eten en drinken, een regenjas 10 keer lichter dan die zware rugzak.
We kwamen dus op tijd aan, ongelukkig genoeg was er geen camping in t dorp. Maar met onze volgwagen was dit vlug opgelost. Op 9 km was er wel één.
We aten alles op wat er nog over was, zodat we morgen niks zouden moeten meesleuren.
8 oktober : Niet lang na ons vertrek begon het te regenen. En dat duurde de hele dag, tot Montagny-les- Buxy. Daar vonden we echt niks. Maarten was daarenboven ook zijn regenvest vergeten, die lag nog in de auto bij Greet, die alweer op weg was naar Belgie. We besloten niet verder te wandelen en daar een plaatsje te zoeken. Ik vond een gite, maar die was al bezet. De vrouw van de gite belde naar andere plaatsen, maar die waren veel te duur. We moesten ons dus tevreden stellen met de minimale mogelijkheden die er waren.
9 oktober : Weer een hele dag regen.
Veel kan ik echt niet vertellen over die dag, wel dat we s middags een winkeltje hadden gevonden waar Maarten en ik een klein misverstand kregen, waarna we ieder apart onze weg gingen. Op de aankomstplaats toegekomen was ik helemaal doorweekt, kletsnat. Maarten wou daar overnachten, maar ik zag dat eerlijk gezegd niet zitten. Maarten wou terug beginnen over dat misverstand in de winkel, maar ik had daar geen zin in. Ik wou droog zitten, mijn kleren wassen en de rest kon me eerlijk gezegd gestolen worden.
Ik zei dat ik verder stapte naar het volgende dorp. We hadden toen al 25 km achter de rug. Toen ik in Flagy toekwam was er weeral niks. Ik vroeg raad aan mensen die buiten stonden, maar die leken niet erg geinteresseerd om met een zot te praten die door de regen met zon rugzak wil wandelen. Iets daarna moest ik naar het groot toilet, maar ik had geen WC-papier meer. Dus belde ik weer bij iemand aan, waar ik een beetje WC-papier kreeg.
Even later kwam ik een kerkje tegen waarvan de deur open stond. Ik besloot daar te overnachten. t Was er wel erg koud.
Ik liet mijn rugzak in de kerk achter en ging bellen naar Jef om te laten horen dat ik niet weg was, maar gewoon was doorgewandeld op zoek naar een slaapplaats. Ik vertelde hem ook wat er gaande was en wat me stoorde. Jef zei me dat het normaal was, dat twee mensen niet altijd hetzelfde willen, en dat het ook normaal is dat je je soms stoort aan iemand waarmee je zo lang stapt. Ik vertelde Jef dat ik in de kerk wou slapen. Jef zei me dat ik moest opletten dat ze de kerk niet op slot zouden doen. Mijn idee om in de kerk te slapen liet ik meteen varen en stapte door tot Cluny.
Daar vond ik rond 22.30u een camping. Maar na 44 km stappen had ik geen goesting om mijn tent op te zetten. Ik was op en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Al mijn natte kleren hing ik aan een warme buis van de douche te drogen, blies mijn slaapmatje op en nam een lekkere warme douche. Dat was genieten na zon zware dag ! Ik stond er wel een uur onder om zeker te zijn dat ik proper was, liters zweet had ik gelaten die dag.
Toen ik mijn eten wou klaarmaken merkte ik dat ik wel een vuurtje mee had, maar geen kookpotje. Ik zette dus een gesloten blik op mijn gasvuurtje.
Toen het opgewarmd was en ik het begon open te maken, sprong het ook langs onder open. Alles spatte tegen de muren van de douche waar ik me geïnstalleerd had Man, man man, met een aftrekker schraapte ik alles wat bijeen en at het toch op Wat een dag, hopelijk gaat het morgen beter
Na veel afzien en denken viel ik uiteindelijk in slaap.
Na een douche gingen we naar de grote stad om te winkelen. Daar kochten Greet en Maarten verschillende soorten kaas, vlees voor de bbq, chips, chocolade, sla, andere groenten en drank. Daarna gingen we nog iets drinken op een terrasje van een bar-tabac. Toen de bakker weer open was kochten we nog brood en gingen terug naar de camping.
We aten toen brood met rijkelijk beleg, wijn of een andere drankje : sangria en eristof met redbull.
Na onze aperitiefjes begon ik de groenten voor de soep te snijden : knolselder ,prei, ui, wortel, tomaat ...
We staken de bbq aan en zetten onze soep op het vuur. We waren allemaal content van het resultaat, het was verrukkelijke soep. Toen legden we 4 gevulde St-Jacobsschelpen op de bbq. We hadden die speciaal gekocht omdat we ze daarna aan onze rugzak zouden kunnen hangen. Enkele dorpjes terug hadden we een Italiaan ontmoet, die al verschillende malen de weg had gedaan. Hij vertelde ons dat je met een schelp op je rugzak veel meer kans zal hebben dat de mensen je aanspreken. Dus, dachten Maarten en ik, we kopen er één om op te eten en hangen die daarna als herkenningsteken aan onze rugzak.
Die schelpen gingen ook goed binnen. Toen we aan het vlees begonnen begon het plots hard te regenen en we schuilden in de auto. We besloten enkel de merguez op te eten en de ribbetjes en koteletten voor de volgende dag te bewaren.
s Avonds dronken we vanalles onder mekaar, we lachten en zeverden en kropen dan in onze tentjes.
5 oktober: We vertrokken op tijd vandaag want we hebben een mooie wandeling voor de boeg langs Pommard en Auxey-Duresses, twee bekende wijndorpen. Wijngaarden, wijnboeren, wijn-degustatie-winkels Wij hebben van alle druifjes geproefd, ze zitten vol met suiker en geven ons extra-energie en smaken nog heel lekker ook.
Tijdens een pauze onderweg kwamen we een jonge verstrooide Duitser tegen. Tobias noemde hij. De manier waarop hij uitgerust was, de manier waarop hij zijn rugzak had ingepakt zo slecht, dat hij scheef liep van t gewicht. Hij had ook slechte wandelschoenen aan en had daar last van. Hij liep als een aangeschoten vogeltje. Onderweg was hij zijn kaart verloren en hij vroeg of wij op zijn rugzak wilden passen terwijl hij terugliep.
Dat was geen probleem, na lang zoeken kwam hij terug zonder kaart. Wij hadden ondertussen iets gegeten en gingen verder naar de plaats waar we met Greet, de vrouw van Maarten, hadden afgesproken. Onderweg liep Mega-Toby nog met ons mee, eigenlijk slenterde hij achter ons, want hij kon ons tempo niet aan.
Ik vroeg aan een boer of ik wat wijn kon kopen. Hij knikte ja en iets later kwam hij terug met twee flessen wijn, Bourgogne van 2004 !
Mega-Toby nam er één aan en ik stak de andere weg. Normaal was er één voor Marten en één voor mij, maar ja Ik had al een idee om dit misverstand te recupereren. Een eind verder moest Mega-Toby de andere kant op, dus had ik er niet beter op gevonden dan hem een glaasje ten afscheid aan te bieden.
Toen we onze bekers vast hadden deed ik teken dat hij zijn fles moest bovenhalen. Hij keek even verward maar nam dan toch zijn fles. Maarten ontkurkte de fles en schonk in. Toen Toby even nog naar iets ging kijken, schonken we onszelf nog wat bij, zodat we de fles wijn bijna voor ons hadden . Gerechtigheid geschiedt !
Allé, eindelijk waren we van Mega-Toby vanaf, want we verloren alleen maar tijd met hem.
Toen we in Auxey-Duresses aankwamen, was Greet er nog niet. We zetten ons op een bankje en wachtten op haar. Ondertussen dronken we ons lekker wijntje en Maarten ging eens bellen om te horen waar zijn vrouw bleef. Ze moest nog een kleinuur rijden. We wandelden 4 km terug en wachten daar op een terrasje aan de kerk.
Ik belde even naar mijn grootmoeder om het telefoon-nummer van de schuldbemiddelaarster te vragen. Die vrouw had van haar oren gemaakt omdat mijn geld op mijn rekening gestort was, terwijl ze vond dat het aan haar moest gestort worden. Nochtans stond in mijn vonnis van de Surb dat mijn collectieve schuldregeling pas zou starten als ik terugkwam van mijn tocht naar Compostela. Als wij, ex-gedetineerden ,ons aan onze voorwaarden moeten houden, dan moet de rest, die in de voorwaarden vermeld staan, zich daar ook aan houden.
Ik heb twee jaar proberen contact te maken om enkele dingen op papier te krijgen voor de Surb. Toen is ernooit een antwoord van haar gekomen. Maar nu, als er geld mee gemoeid is, zijn ze er als de gieren bij. Dan moet ge dat maar door de vingers zien hé, want ge hebt toch geen recht van spreken.
In ieder geval, ik laat dit niet zo, juist is juist en daarmee basta.
Toen ik gedaan had met bellen stond de vrouw van Maarten daar met zijn zoon, Arthur, al een pintje te drinken. We staken onze zakken in de auto en reden richting camping. Na onze dagtaak mogen we per auto verplaatsingen maken. Maar het deed raar, zo in de auto
Greet vond dat we er goed uitzagen en bruin gebrand waren. Ja wat wil je met al die zon.
Op de camping zetten we onze tentjes op en begonnen met het eten en de aperitief. We werden verwend langs alle kanten : haring, garnaal, chips terwijl we de bbq aanstaken. Er kwamen verse biefstuk op te liggen, patatjes in zilverpapier en een provencaalse saus. Snoepjes als toetje.
We lieten onze kleren en de tentjes, nat van de dauw, nog even verder drogen in de ochtendbries en ontbijten ondertussen stevig. De tocht van vandaag leidt ons naar Arcenant, de hele dag door het bos. We namen al onze krachten bij mekaar om er een goede dag van te maken.
Toen we daar aankwamen was er weeral niks te zien en we beslisten om verder te wandelen. We zate al in de mooi wijnstreek van Bourgogne. In Echevronne, het volgend dorp was ook niks te vinden, dus beten we op onze tanden en gingen nog verder. In Savigny vonden we eindelijk een bankcontact, een camping en eten.
We werden onmiddellijk aangesproken door verschillende mensen. Iedereen vindt onze voettocht zo sterk en moedig. Velen die ons aanspraken hadden het ooit voor een stuk zelf gedaan of hadden familie of kennissen die het ooit deden.
Om eerlijk te zijn, we hebben het gesprek vlug beëindigd omdat we nog voor het donker onze tenten wilden zetten. De camping viel goed mee en alles was aanwezig, zelfs wasmachine en droogkast om onze kleren te wassen.
We maakten lekkere worstjes klaar, pasta en een heel lekkere provencaalse saus, wijn en limonade.
We kropen er vroeg in want morgen komen de vrouw en zoon van Maarten op bezoek. Dat zal leuk worden want ze brengen vanalles mee, zelfs een barbecue-stel.
Om 7.30u opgestaan, ik heb me vlug klaargemaakt want om 8u wordt het ontbijt opgediend. Dat was zeer in orde : licht geroosterd brood met drie soorten zelfgemaakte confituur : krieken en aardbeien,perziken en pruimen. Daarbij nog lekkere honing, koffie en cake. De overschot van de cake mochten we meenemen.
We betaalden 40 voor alles wat we kregen. Dat was overnachting, avondmaal en ontbijt. Gisteren kregen we zelfs een Belgisch biertje. Als je dat allemaal zelf moet kopen hadden minstens zoveel opgedaan. De prijs viel erg mee en met zon lange wandeling in het vooruitzicht hadden we het wel verdiend om ons te laten verwennen.
Ik wacht nog altijd op de masseuze die Jef me beloofde. Wanneer zij komt weet ik niet maar binnentwee weken komt Jef. En dan mag hij zijn handen insmeren om mijn benen te masseren want mijn kuiten en knieen zijn zo overbelast. Ik hoop dat die pijnen nog ooit overgaan iemand 4 maanden laten wandelen, dat is overdaad en overdaad schaadt. Ik zal waarschijnlijk 2 jaar werkonbekwaam zijn ze zullen ermee lachen op de Surb.
Nee, grapje, dat gaat wel over. Ik heb al zoveel doorstaan. Dit is wel en zware taak, maar ik kom, of beter gezegd, we komen er samen wel door. Maar als Jef komt , dan roep ik héél hard en gemeend : Jef, masseer mijn voet eens. Misschien tracteert hij ons op en grote verwenningskuur met sauna en alles erop en eraan.
Bon, we namen dus afscheid van de gastvrije mensen en gingen een stempel halen op het gemeentehuis en inkopen doen in een Colruyt. Daar kochten we eten voor twee dagen, zodat we zeker toekwamen tot woensdag, want gisteren waren we vertrokken met een eindje frans brood en dat was alles voor de hele dag. En juist die dag was de zwaarste : tien keer naar omhoog en weer omlaag. Om 12u was al mijn energie op. Ik zakte door mijn benen van zwakte. Je hebt echt een goed ontbijt nodig om te kunnen starten, mar dat hebben we vandaag wel gehad.
We kochten nasi goreng en fishsticks en voor de dag erna couscous met gerookte worst. Verder nog brood, schimmelkaas en chorizo.
Met goed gevulde rugzakken konden we op weg naar onze volgende bestemming, Chamboeuf, slechts 14 km van hier.
Om 10u waren we op weg en om 16u kwamen we toe. 14 km kunnen lang duren We deden het wel rustig aan vandaag, maar de beklimming in het begin was wel serieus steil, 500 m hoogteverschil. Soms kreeg je echt het gevoel dat je achterover viel. Ik moest echt wel alert blijven om geen misstap te begaan, zoals in het echte leven
Mo how zeg !
Bovenop de berg zagen we mooie beelden van het gebergte en een oud monument dat wat scheef gezakt stond. Het beeld keek recht naar ons en volgens de mensen in het dorp, zou t naar beneden vallen als er niet vlug wordt ingegrepen. Voor de veiligheid stond er een omheining rond.
Maarten raakte aan de praat met een jongen op een mountain-bike, die ook regelmatig wandelde. Binnenkort ging hij de GR op Corsica doen. Die gast heeft ook mooie vooruitzichten.
We namen nog enkele fotos van het hoogste punt van het dorp en wandelden naar de volgende bestemming. Onderweg kwamen we een grote oude hoeve tegen die stukje bij stukje gerenoveerd werd. Het was een refuge waar meestal groepen verblijven. Dat kost dan 7,50 per persoon. Dat is niet veel.
De eigenaar was onmiddellijk geïnteresseerd in ons verhaal en vroeg van waar we kwamen en waar we naartoe gingen. Ik vroeg of hij ons wat water kon geven. Kom binnen zei de man en wees me de kraan. Maarten voeg of we een tafel mochten gebruiken. Natuurlijk zei de man,zet u, ik ga ook eten .
We kregen een pintje bier en haalden onze voorraad uit de rugzak. De man bood ons ook eten aan, maar we hadden genoeg bij en we waren niet van plan om dat nog verder mee te sleuren of slecht te laten worden. We trakteerden de man op wat kaas en vlees, hij gaf ons nog koffie. We leerden elkaar wat beter kennen.
Overal kreeg je wel dezelfde vragen : wat doe je voor werk, waarom doe je deze grote voettocht, met welk doel. Het zijn inleidende vragen voor een vertrouwelijk en vriendschappelijk gesprek.
Na het eten gaf de vriendelijke man ons een adreskaartje en hij schreef er ons een tekstje bij waarin hij schreef dat hij blij was ons te ontmoeten, hij ons veel moed en geluk toewenste en mooie ervaringen om nooit te vergeten.
Hij leidde ons rond in de boerderij : mooie kamers met super-grote bedden, echt leuk om er met een groepje vrienden of familie te logeren. We namen nog wat fotos en konden weeral, met genoeg energie, op weg voor de laatste 6 km.
Toen we in Chamboeuf aankwamen sprak er ons onmiddellijk een man aan. Dat was wel grappig, hij sprak ons in t Engels aan, terwijl we Frans verstaan. Toen we zeiden datwe van Vlaanderen waren, begon hij in t Duits en dan weer in t Frans. Tof, maar we gingen naar de mairie. Daar spraken we een werkman aan, die naast het gemeentehuis een kluis aan t opknappen was. We vroegen waar de burgemeester was en hij antwoordde ons dat hij 1 km verder woonde. Dat kwam niet echt geloofwaardig over.
Plots stopte er een mevrouw. Die zei dat ze ons een stempel zou geven, maar op t moment dat die mevrouw binnen wou gaan stopte ook de burgemeester voor de deur.
Ongelooflijk !Overal, vooral als je het niet verwacht val je met je gat in de boter. De burgemeester gaf ons fris water en een stempel en belde de camping om een plaatsje te huren voor één nacht. De camping was gesloten maar omdat we naar Santiago stapten mochten we er wel kamperen. Er was water en electriciteit, geen warm water. Maar dat vonden we niet erg. We waren al erg blij dat we mochten kamperen zonder te betalen. De burgemeester voerde ons naar de camping (onze wandeldag zat erop, dan mogen we ons laten voeren).
Dit was de eerste keer sinds ons vertrek dat we nog eens in een auto hebben gezeten. Dat deed raar, zo snel ! De radio stond aan en ik hoorde Rhiana zingen. Maarten vroeg wat informatie aan de burgemeester. Toen we op de camping toekwamen zagen we een echt vakantieverblijf ! Een grote bar, een pizzeria, een zwembad, douches, speeltuin, alles erop en eraan. Spijtig dat alles gesloten was, want van dat zwembad had ik wel graag gebruik gemaakt.
Maarten nam een douche, ijskoud. Ik waste mijn kleren en hing ze aan het volleybal-net te drogen. Toen kroop ik ook in de douche. Man, man, man, koud zeg, maar achteraf voelde ik me echt goed.
Terwijl onze kleren droogden zetten we onze tentjes en kookten we het eten, onze rijst met vissticks. Lekker hoor. En dan zoals het echte Fransen past een wijntje met kaas en koffie.
Het was echt gezellig, de rust om ons heen, we aten ons buikje rond en genoten van de natuur. Nog vlug de afwas gedaan en dan ons bed in
2 oktober . Zondag vandaag. We moeten naar een hooggelegen dorpje Velars-sur-Ouche. Man, man, man, wat was dat zeg ? Hard en recht omhoog klimmen, niet normaal. Langs de rand van 't gebergte moesten we naar beneden stappen op grote rotsblokken met die grote rugzak. Je zou hem zo willen wegsmijten, echt waar. Die zak elke dag moeten meesleuren, dat is niet normaal. Klimmers zonder rugzak hadden zelfs twee wandelstokken nodig om naar boven te klimmen. En wij met 20 kg op onze rug en zonder wandelstokken ... zie je ons al bezig ? Ik moest om de 5 minuten het zweet uit mijn aangezicht vagen met een nat washandje, anders zag ik geen steek meer. Met die gel in mijn haar en door het zweten liep alles in mijn ogen en dat pikte enorm. Terwijl wij aan 't klimmen waren moesten wij ook nog de tekens op de bomen in 't oog houden hé, anders waren we de weg kwijt. Eens we boven waren, waren we content. Maar enkele minuten later was het weer van dat, zo ging het de hele dag door. Ik werd er eerlijk gezegd boos van. Ik had even genoeg van al dat stijgen en dalen. Een beetje omhoog en een beetje omlaag : o.k., maar recht naar boven en recht naar beneden, dat doet je gewrichten kapot. Dat is niet normaal. Toen we in het dorp aankwamen waar normaal een bankcontact moest zijn en een winkel, was er weeral niets. We hadden 's morgens al niets gegeten, zo hebben we de hele dag volgehouden tot Velars-sur-Ouche. Daar kwamen we toe en dronken een biertje in de bar-tabac. De waard vertelde ons dat er niets in het dorp te vinden was om te eten. We zochten naar een feestzaal om te overnachten. Die vonden we. We spraken met een man, die had een gite, iets als een B&B. Hij wou ons helpen en nodigde ons uit om te komen eten. Toen we aankwamen liet hij wel verstaan dat we 40 moesten betalen. Maar we kregen wel avondmaal, overnachting en ontbijt ervoor ...
Als ge rekent dat we anders een camping hadden betaald en eetwaren in de winkel hadden gekocht, zouden we er niet ver hebben van afgezeten. Al bij al viel de prijs goed mee. We kregen ons huisje, we douchten, er waren twee aparte bedden en een klein keukentje. Om 20u gingen we eten bij de mensen. Als entrée was het biogroentjes met vinaigrette, dan rosbief met rijst en groentjes, daarna nog kaas en wijn, thé. dan gingen we naar onze rustplaats om nog wat verder te schrijven en de route van morgen te bekijken. Slaap zacht allemaal. Nog even dit voor u Manu. Ik had op u gerekend , Manu, ik vind het zo dom dat je bent weggebleven toen je uitgangspermissie had. Nu ben je er niet bij. Je hebt me alleen gelaten, vind je dat nu zelf niet dom. Je had jezelf wel hard moeten inspannen, maar je zou ook veel hebben meegemaakt. Je wordt er vooral sterker door. Nu heb ik soms een gesprekje nodig met iemand anders dan Maarten, en doordat jij er niet bij bent kan dat niet. Ik vind dat spijtig, je moet eens leren om wat je hebt beloofd, ook na te komen. Dat is een eerste stap in de juiste richting. Ik had je echt graag mee gehad. Probeer eens te bellen met Jef, misschien kan je halverwege nog aansluiten, wie weet. Kusjes aan kindjes, familie en vrienden .
1 oktober : s' morgens zijn we opgestaan zonder kater maar onderweg ondervonden we wel dat we de nacht ervoor weinig rust hadden gehad. 's Middags toen we gestopt waren om te eten, nam Maarten een kleine siesta. Ik deed mijn stapschoenen uit en koelde mijn voeten af, want ze waren serieus verhit. Toen we aankwamen in St Foy, zagen we drie huisjes : twee gewone en één restaurant met tuin, terras en forelvijver. We vroegen aan de eigenaar of we mochten kamperen op zijn domein. Dat was in orde ! We mochten ook enkele stoelen gebruiken. Die nacht gingen we vroeg slapen om onze rust wat in te halen.
29 september : s Morgens vond ik mijn rugzak veel te zwaar. Ja, als je in zon grote stad komt koop je campinggaz, douche-gel, eten en dan weegt alles veel meer. Dus besloot ik mijn nieuwe blik-openener die ik van mijn grootmoeder kreeg achter te laten en nog een aantal dingen. Aan de mensen van de caravane vroeg ik of ze het voor mij konden bijhouden, zodat ik, eens terug in Belgie, het bij hen zou kunnen ophalen.
Toen ze hoorden waar ik woonde, zeiden ze maar wij wonen ook in Putte, twee straten verder dan waa r jij woont. Echt ongelooflijk ! Ik schreef nog een klein briefke voor mijn grootmoeder en ze beloofden alles naar haar te brengen.
We pakten in en vertrokken, met pijn in t hart. Want Langres is echt een mooie historische stad met o.a. een bekende burcht en het geboortehuis van de schrijver Diderot, veel natuur, waterplassen en er worden lekkere kazen en wijnen geproduceerd.
Vandaag stappen we tot Auberive, 27,5 km,een vrij lange tocht dus. Maar de volgende dagen zijn allemaal zwaar hoor, allemaal afstanden boven de 25 km.
30 september : t Was een moeilijke, maar mooie route, met op veel bomen en muurtjes het kenteken van Compostela, een blauwe achtergrond met een gele St-Jacobsschelp.
Het stuk tot Avot, dat was heel aangenaam, in t begin wel een steile helling en zweten niet te doen. Het water liep van mijn gezicht, langs mijn lichaam tot in mijn schoenen.
De zon bleef maar schijnen, ik geloof dat het wel 30° was.
Toen ik in dat dorpje aankwam, zag ik geen Maarten. Dat vond ik raar, want hij liep voor me. Wij hadden verkeerd afgesproken en Maarten zat nog in het vorige dorp op me te wachten. Ja, dat kan gebeuren tussen West-Vlamingen en Antwerpenaars, hihi, ma how zeg
Ik was nog maar net in het dorp gearriveerd of er stopt een auto, de burgemeester ! Raar hé ! Bij ons vindt ge die mannen niet, hier komen ze naar je toe.
Hij stopte bij me en vroeg of ik naar Compostela wandelde. Ik antwoordde ja en vroeg of er ergens een plaats was om onze tent te zetten. Je mag de salles de fetes (de feestzaal dus)gebruiken. t Was niet de eerste keer dat we in de feestzaal mochten overnachten. Hij leidde me rond en zou zorgen voor gas zodat we ons konden douchen en koken. Hij had een goede vriend die ook naar Santiago was gestapt. Hij belde hem op en die man stond daar direct met zijn fiets. Een man van 74 jaar, maar heel fit en heel geinteresseerd in onze tocht.
Hij verteld over de gebeurtenissen en zijn ervaringen, waar je kon verblijven enz.
De burgemeester is dan op zoek gegaan naar Maarten en na een uurtje had hij hem gevonden. Hij stelde hem een lift voor, maar dat doen we niet hé. Maarten stapte de laatste 2 km nog tot hier. We hebben samen nog wat gepraat en daarna maakten we ons klaar want ik had gezien dat er vandaag een Italiaans menu geserveerd werd met karaoke live. De burgemeester reserveerde twee plaatsen voor ons, 13 per persoon.
Als starter stond er gerookte ham met brood op het menu, verder was er pasta met zeevruchten en Parmezaanse kaas, en als dessert nog een mokka-ijs met créme fraiche en koffie.
Ze begonnen daar te zingen en te dansen. Plots kwamen er drie personen aan onze tafel zitten : Manu met een speciale vrouw en een zwerver. Je zag het zo niet aan hem. Hij was goed gekleed, hij leed aan hevige pijnen door de kanker en nam zware morfine. De vrouw die erbij was, was wel heel opdringerig en kwam aan mijn lijf hangen, ze vroeg om te dansen. Ik zei constant nee, maar ze bleef maar zagen. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik dat niet zag zitten, daarmee uit. Daarbij ik dans niet met een andere vrouw, zeker niet met dronken vrouw.
Eindelijk was ik er vanaf en vond ze een ander slachtoffer.
De bazin van dat restaurant en haar dochter waren van Italiaanse afkomst, beiden sexy vrouwtjes. Ze trokken en kregen veel aandacht in dat kleine dorp.
We hadden wel goede gesprekken met Manu en zijn vrienden. Maarten gaf Manu een cadeau omdat hij voor de zwerver zorgde. Hij had daar veel begrip voor, vandaar dat kleinigheidje. (op zijn west-vlaams)
We dronken nog één fles champagne en 6 cognacskes.
Toen gingen we afscheid nemen van iedereen. Ze wensten ons allemaal veel sterkte toe.
28 september, rustdag : Normaal hadden we de 25ste een rustdag maar aangezien er nergens iets te zien was, hebben we gewacht tot Langres.
Eindelijk eens rust, wat rondwandelen, iets gaan drinken Maarten is naar een grote winkel geweest om camping-gaz te kopen, ik naar een apotheker om mijn voet te verzorgen. Ik kocht er verband, spray en ijs om op mijn enkel te leggen om zo de zwelling weg te krijgen. Op de camping wasten we onze kleren, belden we naar Mit, de justitie-assistente, om een gesprek te voeren en onze week te vertellen.
s Avonds gingen we nog iets drinken en telefoneerden we naar Jef, onze kameraad van Alba. Dat was een goed gesprek, we vertelden over vanalle gebeurtenissen en lachten en maakten grappen met elkaar. Jef vroeg ons hoe t met Reiner en Hilde was gegaan. Super natuurlijk. Hij vertelde ons dat Hilde met spijt weer naar huis was gegaan.
Binnen twee weken komt mijn zoon Giovanni mee op bezoek en daarna komt er Karel Six meewandelen, ook een toffe man die ik op de receptie leerde kennen.
Onze rustdag zat er bijna op, plots kwam er een carvanne op de camping toe met Belgische nummerplaat. We hebben nog wat met die mensen gepraat en zijn dan gaan slapen.
27 september : 7u. We werden gewekt door de tandarts voor ontbijt en koffie.
We namen afscheid van deze onmogelijk lieve mensen en vertrokken richting Langres, een mooie stad. Dar wil ik een bar zoeken waar ik voetbal kan kijken, want Real Madrid speelt tegen Ajax. Het was een stevige wandeling met veel klimmen en dalen. Ik had last van mijn omgezwikte voet, hij was helemaal opgezwollen. Ik kon nog moeilijk vooruit. Ik stopte en smeerde mijn voet in met Voltaren en wikkelde er een verband rond, daar mijn kous over. Zo ben ik tot in Langres gesukkeld.
Ik moest gewoon, je gaat niet opgeven hé, Real Madrid speelt vanavond !
Doorgaan herhaalde ik altijd in mijn kop doorgaan.
Toen ik aankwam was ik zo content dat ik had doorgebeten, echt waar.
We installeerden ons op de camping, liepen wat door de winkelstraat, kochten een telefoonkaart en zochten iets goedkoop om te eten. Er was een kebab-zaak, dat was voor straks. Eerst belde ik naar mijn justitie-assistente. Ze zou eerst de volgende middag aanwezig zijn.
Na de lekkere kebab met frietjes gingen we een bar binnen die Europa noemde. Boven hadden ze een televisie-lokaal met groot scherm. Van de gerante kregen we de afstandsbediening . Het wou juist lukken dat er ook twee Franse ploegen speelden, dus ik moest geduld hebben tot die match gedaan was om dan naar een samenvatting te kijken. Erg vond ik het niet : ik kon toch de goalen zien, dat is beter dan niets hé.
Toen Maarten naar zijn tentje ging, kreeg ik weeral honger. Ik ben terug een kebab gaan halen
26 september : We zijn s morgens heel vroeg opgestaan. We zouden tot Mandres-la-Cote stappen.
Ik ben voor Maarten vertrokken en k heb de hele dag door een vallei gestapt, met mooi helder water. Tegen de middag kwam ik toe in Pancy.Maarten was een andere weg opgewandeld om in Rimancour een winkeltje te zoeken, ik had dus nikt te eten. In het dorp stond een mevrouw in haar open deur. Ik vroeg haar of het mogelijk was om iets te eten te kopen in het dorp. Ze antwoordde ontkennend en ze vroeg me waar ik mee bezig was. Ik vertelde haar over mijn tocht naar Compostela en ze nodigde me uit aan tafel, samen met haar man en zoon.
Ze had broccoli met varkensgebraad en patatjes klaargemaakt. Ik genoot echt van de maaltijd en de drank. Voor onderweg kreeg ik nog een yoghurtje en een banaan mee.
Ja dat waren echt toffe mensen. Aan tafel vroegen ze wat informatie over mezelf en hoe het nu ging met de regeringscrisis tussen Walen en Vlamingen. Echt veel kon ik daar niet op antwoorden, want die cinema interesseert me niet. We hebben nog wat over de tocht gepraat en dan benik doorgegaan.
Toen ik in Mandres-la-Cote aankwam, was Maarten nog niet gearriveerd. Iets later kwam hij toch toe : iemand had hem de verkeerde opgestuurd. Samen beslisten we om door te wandelen tot Nogent, want in Mandres was echt niks te zien,zelfsgeen winkel om eten te kopen.
Na een goeduur kwamen we in Nogent toe. We gingen eerst naar de mairie, das frans voor gemeentehuis. We stelden ons voor en die mevrouw vertelde heel spontaan dat de pater een heel sportieve man wasen dat ze hem ging opbellen om voor ons te zorgen.
Maarten vroeg me om al uit te kijken naar een winkel voor morgen. Ik kwam langs een caféetjeen vroeg aan de mensen of er een winkel in de buurt was. Een meisje dat netvan school terug was, moest ook die kant uit en ze vergezelde me tot aan de winkel.
Het was een Aldi. Goed hoor, eindelijk keuze. Ik kocht vanalles om die avond te koken. Op mijn terugweg kwam ik de mevrouw van het gemeentehuis tegen. Ze zei me dat Maarten me aan t zoeken was. We mochten logeren bij een tandarts, een Waal uit Bergen. Zijn vrouw was catechiste.
We werden er goed ontvangen, kregen verse handdoeken om ons te douchen, de slaapkamer van de zoon om te overnachten, een lekkere maaltijd en vanalle andere dingen.
Na het eten, bij een fles wijn met kaasschotel, praatten we gezellig. Daarna was er nog koffie en thé.
Daar stond ik nu met mijn aankopen. Die moeten we morgen allemaal meesleuren
25 september : Vandaag zijn we zondag. We nemen afscheid van Reiner en Hilde. Ze stapten een weekje met ons mee, maar vandaag is het voorbij. Weer met ons twee op stap, 31 km voor de boeg. De voormiddag is zo voorbij. Het was zeer warm weer. Alle delen van ons lichaam die aan de zon worden blootgesteld zijn al goed gebruind. De bovenkant van mijn oren zijn zelfs verbrand !. In de loop van de namiddag had ik een auto niet op tijd horen afkomen, ik verschoot en verstuikte zo mijn enkel ... Vanaf dat moment heb ik zwaar afgezien. Ik liep achter Maarten, maar als ge niet kunt, ja dan moet ge er u maar bij neerleggen hé, alle moed verzamelen en doorbijten tot de eindmeet. Zo kwamen we toe in Andelot-Blancheville. Normaal was het vandaag rustdag, maar we zijn doorgestapt omdat er gewoon niets is in de omgeving. En zo zal dat ook de volgende dagen zijn : de winkels zijn al jaren gesloten of juist met vakantie, in die kleine plaatsjes is er zelfs geen bakker. Dus zullen we moeten volhouden tot Langres. Maarten had vissticks, dessertjes en eieren gekregen. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben ook op ronde gegaan. Ik belde bij mensen aan, stelde me voor en vertelde over de voettocht naar Compostela. Ik vroeg of ik iets van eten kon kopen, iets waar de mensen genoeg reserve van hadden. De vrouw was heel vriendelijk. Haar man was burgemeester, da's ook toeval. Ik kreeg een hamburger, erwtjes, worteltjes, 2 appels, wat olie en drank. We kwamen dus niets te kort. Met de "vangst" van Maarten erbij hadden we een volledige maaltijd. En we moesten niks betalen, we kregen het voor niks mee. "Jullie tocht zal nog zwaar genoeg zijn" zei de burgemeesters-vrouw nog tegen me "hou het geld maar, je zal het geld nog nodig hebben". Ik nam afscheid en bedankte haar voor het eten en de gastvrijheid. Maarten kon zijn ogen niet geloven : ik had eten bij ! Hij wist dat ik dat niet zou doen, zo bij de mensen aanbellen en vragen om hulp of eten. Je ziet, zelfs zonder je het zelf beseft, verleg je weer je grenzen elke dag meer en meer. We hebben die avond ons buikje goed gevuld.
24 september : We stonden 's morgens vroeg op en ik heb soep gemaakt. Ze was echt lekker. Dan begonnen we eraan, een nieuwe tocht, lang, de hele tijd langs de baan, maar toch heel mooi. Maarten had onderweg kip, appelmoes en frisdrank kunnen kopen en 's middags rusten we even bij een water om te rusten. Ik ben beginnen te vissen en .. prijs ! Een kanjer van ongeveer 700 gr ! Maar ik heb hem teruggezet. We hebben er wel enkele foto's van genomen (die hopelijk binnenkort op deze blog te zien zijn - nvdr). Met extra moed trokken we verder tot het volgende dorp. Daar aten we onze kip op, met nog wat brood, kaas en worst. Toen we op onze bestemming aankwamen waren Maarten en Reiner hun tentjes al aan 't opzetten. We mochten op een grasveld kamperen waar het vol kippen zat. Ik heb er twee kunnen vangen en ze daarna terug laten lopen. Maar 't was wel leuk om zo'n kip te vangen. We hebben er dan ook een foto van getrokken zodat jullie thuis kunnen zien dat wij echte survivers zijn. Morgen vertrekken Reiner en Hilde terug naar Belgie. We gaan ze wel hard missen, want het zijn echte supermensen ! Spijtig dat ze niet verder meestappen met ons, maar ja, 't is nu zo hé. Maarten en ik vertrekken dan ook iets vroeger, want we moeten 34 km stappen. Terug met tweetjes, 't zal even wennen worden. Maar ja, we komen er wel door. Daarna nemen we een rustdag, eindelijk, dat zal goed doen. Deze brief geef ik mee met Hilde, dan moet ik geen postzegel plakken.
23 september : De volgende morgen was ik al om 6u wakker. Ik haalde de was uit de droogkast en plooide alles op. Eindelijk zijn onze kleren gewassen, daar kan je van genieten, geloof me. Zoals telkens als we op een camping staan heb ik genoten van een warme douche, daarna een goed ontbijt en we konden vertrekken. We moesten nog campinggaz kopen, want de volgende dagen zou dat nergens te vinden zijn. Toen we dat gekocht hadden, konden we echt vertrekken. Het was geen speciale dag. Ik had wel een off-day : mijn lichaam protesteerde en mijn geest wou vooruit, raar hoor. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe beter het ging. Toen we na een vermoeiende dag aankwamen in het dorpje, hebben we in een klein café iets gedronken, een kamplaats gezocht en gevonden. Ik had kool, prei en wortels gekregen, we hadden nog vanalles in de rugzak steken, dus konden we weer lekker eten. Toen de anderen gingen slapen ben ik doorgewandeld naar een telefooncel, want het was de verjaardag van Bianca, de mama van onze kindjes. Ze was thuis, dus was ik blij dat ik haar kon bellen op haar verjaardag. Mijn dag is nu geslaagd. Ik heb mijn plicht gedaan en ben haar niet vergeten te feliciteren.Ik heb veel respect voor haar want ze heeft haar hart op de juiste plaats, dat heeft ze al bewezen. Mijn belkaart gaf een sein, plots had ik geen contact meer, gedaan met bellen. Ik ben terug naar onze rustplaats gegaan en voelde me plots zo wat eenzaam. Ik heb nog wat naar de sterren liggen kijken. Er waren er zoveel, ongeloofelijk. Ik wachtte op een vallende ster maar er wou er geen vallen ... Dus hou ik mijn innige wens maar voor een andere dag, desnoods wacht ik ermee tot in Spanje. Ik zal hem daar doen, terwijl ik een kaarsje brand voor iederen die ik ken en voor mezelf ook. Als mijn wens ooit moest uitkomen, dan kan ik eindelijk bewijzen dat een mens die wil veranderen, kan veranderen. Maar ja, momenteel zijn we nog zo ver niet ... Alles komt wel goed. Waar een wil is, is een weg, zeggen ze in Mechelen.
22 september : na het opruimen van de feestzaal vertrokken we naar één van de grootste plaatsen die we de komende weken zullen doorkruisen : Bar-le-Duc. Het was een mooie wandedag. We heben twee hertjes gezien. Ze verschoten zo hard, dat ze beiden een andere richting kozen. 't Is heel mooi wilde dieren tegen te komen in zo'n rustige en mooie natuur. Zoals steeds moesten we op een bepaald moment stijgen. Ik kreeg het wat moeilijker en besloot wat talkpoeder aan mijn billen te doen, want door de wrijving irriteert mijn huid. Ja, rode billen, 't is grappig om te horen, maar niet als je ermee zit. Want je kan er bijna niet mee wandelen, zeker met dat zweet erbij. Maar ja, 'k zeg het nog eens, je kunt er pas over meespreken als ge het gedaan hebt of ermee bezig bent. En je leert er ook veel uit. Soms kan je kiezen tussen 3, 4 paden. Dan is het aan jou om de juiste te kiezen. Niet zomaar denken : ik neem wel een richting en dat zal wel goedkomen. Want dan kan je helemaal terugwandelen. En dat is geen pretje, geloof me. Maar zo is het in het leven ook hé : beter eens goed nadenken eer je een beslissing neemt, want je kan de klok niet meer terugdraaien. En dan sta je daar of je zit opgesloten als een dier, terwijl je beter bij je kindjes, vrouwtje, familie had kunnen zijn. Allé, na het poederen van mijn billen ben ik naar boven gestapt, de rest was al verder gegaan. Na goeie twee uur alleen stappen kwam ik aan de rand van het bos, het begin van de stad. Daar stonden mijn landgenoten mij op te wachten. Wij dronken nog vlug wat van onze drinkbussen en stapten richting stadhuis voor onze stempel. Daarna trokken we het centrum in en zetten ons neer op het terras van een café. Maarten en ik gingen eerst naar het postkantoor om onze brieven op te halen. Voor mij was er maar één briefje, van Koen van Oikoten. Maar ja, enkele dagen tevoren had ik al post gehad van mijn grootmoeder, mijn zoon Giovanni, Jef en Michael. Eigenlijk vond ik het niet zo erg, maar 'k had toch meer verwacht, zeker van de jongens uit de gevangenis. Want ik schrijf hier elke dag alles op zodat iedereen kan meevolgen. Zoals ik belofd had, ging ik iedereen zoveel mogelijk laten weten over het verloop van de voettocht. Ik heb dus mijn woord gehouden en geloof me, dit is een proefproject, als dit slaagt gaan er veel meer zoiets kunnen meemaken. Dus, graag wat steun van jullie kant hé, ik heb die steun van jullie hard nodig. 't Is echt heel mooi en belangrijk, maar tegelijk ook belastend en frustrerend. Want als ge met blaren/blijnen zit, dan kan je hoofd wel verder, maar je voeten niet meer. Da's niet gemakkelijk om mee om te gaan. Maar dag per dag voel je jezelf veranderen. En dat is wat ik en anderen rond mij willen. Dus ik leg me bij de ongemakken en pijn neer en leer eruit. Toen Hilde en Reiner vorige week arriveerden hadden ze een brief bij van mijn oudste zoon Giovanni. Hij schreef dat hij me miste en dat ik zijn vriendinnetje wat meer moest aanvaarden en dat hij met mij wil gaan vissen als ik terug thuis ben. En nog wat andere dingen : dat hij niet meer wil dat ik in de miserie beland. Zo'n woorden doen veel stof opwaaien en zetten me serieus aan het denken. Want ik zie mijn kinderen zo graag maar was er niet wanneer ze me nodig hadden. Maar dat kan ik niet meer terugdraaien, alleen maar ervoor zorgen dat het niet meer voorvalt, dus ... goed nadenken vooraleer ik een stap zet. Na het café gingen we naar de camping. Ik moest eerst nog een kaart gaan kopen, want de mama van mijn twee jongste kindjes verjaart op 23 september. Ik mag Bianca zeker niet vergeten nu we terug overeen komen. Ik ben een doodsimpel kaartje gaan halen met een zwaan erop, en een klein zwaantje erbij. Ik weet dat ze die beestjes graag ziet, dus nam ik die. Ik hoop dat ze er blij mee is. Ik heb tenminste aan haar gedacht en dat is het allerbelangrijkste. We konden dan met een gerust hart naar de camping om onze tenten op te zetten. En morgen zeker niet vergeten van die kaart te posten. We kwamen met ons vieren op de camping toe, maar moesten slechts voor twee betalen, dat was al een goed begin. We gingen ons allemaal douchen en dan trakteerden Reiner en Hilde ons op ne chinees. Ja, dat was een mooie verrassing van hen.'t Was plezant, lekker en we hebben ervan genoten. Binnenkort zal het heel wat moeilijker worden want dan lopen we door streken waar de dorpjes zelfs geen winkel of café hebben. Dorpjes van 80, 100 of 200 mensen, waar helemaal niks te beleven valt. Maar aan de andere kant zal daar wel rust te vinden zijn en dat heeft een mens nodig om zelf tot rust te komen. Weg van alle stress, weg van alle ruzies, computer, telefoon, GSM, TV, die de mensen enkel afleiden en doen vergeten wat het echte leven is. We zijn ondertussen honderden walnoten-bomen tegengekomen, je kan zoveel noten meenemen als je wil. In de winkel kost zo'n zakje van 400gr wel 6 tot 8 , da's ongelooflijk. Elke dag eet ik een verse appel of peer, recht van de boom waar we langskomen. Die smaken veel beter als die van de winkel. Ze zien er misschien niet allemaal even mooi uit, maar dat telt niet. Proef ze maar eens : 't is dag en nacht verschil ! En zo zijn er vele dingen, je moet maar zelf het initiatief nemen om te gaan wandelen of eens van de natuur te genieten. Na de chinees zijn we wat drank gaan halen, cola en vodka vor mij, de rest dronk rode wijn. Het was wel leuk zo wat lachen onder elkaar.
21 september : 's Morgens was ik om 7u wakker, heb me klaar gemaakt, ben vlug even gaan vissen met het vislijntje dat ik in Sedan had gekocht. Enkele keren is mijn dobber ondergegaan, maar 'k heb geen echte vangst gehad vandaag. Daarna vertrokken we, weeral steil omhoog. Het was een heel lange wandeling met veel plezante en mooie dingen. Toen we stopten om even iets te drinken heb ik Hilde, Reiner en Maarten getrakteerd op een creme glace. Onderweg praatte ik met Reiner. Hij vertelde me dat hij met een minderjarige, die geplaatst was, onderweg was naar Compostela. En juist op de plaats waar we nu waren, was hij hem kwijtgespeeld, zodat de missie moest stoppen. Ik vond het wel spijtig voor hem, want hij is echt wel een plezante en goede kerel. Dom van die jongen die deze gouden kans heeft laten voorbijgaan. Binnenkort vertrekt Reiner naar het buitenland voor een missie met Artsen zonder Grenzen. Het kan Afghanistan zijn of India of Kenia, weet ik waar. Het kan elk moment gebeuren ... toch tof dat hij nog een weekje wil meestappen met ons.
Vandaag kwam er precies geen einde aan die wandeling. Toch kwamen we om 19u aan op onze bestemming. We vroegen aan de burgemeester of we onze tent aan het graspleintje naast de kerk mochten zetten. Dat was allemaal goed. Hilde moest dringend naar het toilet. "Weet je wat" zei de burgemeester "ik geef jullie de feestzaal. Daar is een toilet , keuken en badkamer aan. Maar zorg wel dat alles terug proper is" OK alles in orde, weeral een slaapplaats geregeld. Man, man, man, waar komen al die mensen vandaan ? Van een andere planeet of zo ? Neen hoor, ze zijn van deze planeet. Je moet alleen de moeite doen om vreemde mensen beleefd en vriendelijk aan te spreken. De rest volgt vanzelf. En als iemand zuur doet, negeer dat dan en zoek iemand anders, meer moet je niet doen. Allé en nu slapen, want morgen wacht weer een zware dag. Groetjes beste familie, kindjes, Bianca en alle andere mensen rond me of ons heen. Slaapwel.
20 september : Opgestaan en onmiddellijk gaan douchen. Als ik op een camping sta maak ik van de gelegenheid gebruik om me 's morgens en 's avonds te douchen. Toen iedereen klaar was zijn we naar het cafeetje van gisteren-avond teruggegaan. Ze gingen daar voor ons koffie en croissants klaarmaken. Ik bestelde een chocomelk. Voor we vertrokken zijn we nog langs de apotheker gepasseerd voor een speciaal steunverband voor mijn knie. 't Is wel een goeie,met twee staven opzij, voor extra-versteviging, want de druk is voor 80% verdwenen. Hilde en Reiner zijn nog wat inkopen gaan doen om mee naar huis te nemen. Wijn en kaas hebben ze achtergelaten in het café van de spaanse madammen met snor. Als Reiner en Hilde terug vertrekken, komt de man van de camping met Reiner's auto hen ophalen waar we zijn. En zo geraken ze dan terug thuis. Ja,van vreemde mensen krijg je hier veel respect, hulp en vriendschap. Na de breuk met mijn vrouw heb ik dat wel hard gemist, want met haar had ik echt wel een goede band. Alleen heb ik de verkeerde mensen en wegen genomen en haar iets te close gehouden. Zo ben ik haar verloren. Maar enkele weken geleden zijn we terug met elkaar beginnen te praten en dat is voor mij en voor onze kindjes toch al een mooie verandering. Toen ik naar Leuven vertrok om de dag erna met de voorbereiding van de tocht te beginnen, heeft ze me zelfs weggedaan samen met onze kindjes. Dat heeft me veel kracht en moed gegeven om deze tocht te doen slagen. Hopelijk komt mijn leven en dat van mijn kindjes en hun mama terug op zijn pootjes terecht. Want ik heb futen gemaakt. Maar hoe weinigen er ook in geloven : ik zet mijn fouten recht. Dat is eerlijk gezegd niet gemakkelijk, maar ik ben er al wel 29 maanden mee bezig geweest. Nu doe ik iets om te bewijzen dat ik "het bijna onmogelijke" kan waarmaken. Hopelijk begrijpen sommigen dat een mens terug een kans verdient. Er kan alleen maar iets mooiers en sterker uit groeien. Bon, we zijn toen vertrokken en weeral begon onze dag met een steile klim. Even verder doken we weer het bos in. Halverwege kwamen we gepensioneerde wandelaars tegen, met een héél lichte rugzak, en nog stapten wij eens zo snel. Er was een vrouwtje dat zei : " dat is een generatie hoger dan ons". We moesten erom lachen en praatten nog met enkele anderen. Want ook al denk je 'dat wandelen is maar niets' toch krijg je veel respect, van iedereen. Want zo naar Spanje wandelen, tot bijna Portugal, dat doet niet iedereen hoor. 's Morgens vertrekken in snel tempo, effen een pauze 's middags en dan zorgen dat je tussen 16 en 18.30u ten laatste aankomt. Het is niet zomaar gewoon recht naar Spanje. Nee,nee, dat dacht ik ook in 't begin. Maar de GR-routes lopen bijna uitsluitend langs bossen, bergen, steile beklimmingen, stevige dalingen. Geloof me, je voelt plaatsen en drukpunten die je in je ganse leven nog niet gevoeld hebt. Maar je geniet ook meer van dingen die je er voor niets vond of je gewoon vooraf niet interesseerden. Zoals een stom glas water, dat kan zo goed doen. Als ge liters hebt gezweet, dan gaat dan binnen als een engeltje dat in je mond plast, bij wijze van spreken. 's Middags zijn we aangekomen an een Frans militair kerkhof, herdenkingsplaats. Dar beslisten we samen om te eten, we warmden de chili con carne op en enkele van die Nederlandse sité-balletjes die we gekregen hadden van die kampeerders. Om eerlijk te zijn : Hollanders, dat is een goed volk, echt waar, ongeloofelijk. Nog wat van die speciale kazen, frans brood en hopla, ons maagje was weeral gevuld, klaar om terug te vertrekken. Er was veel drukte op die steenweg, veel mensen die de herdenkingsplaats kwamen bezoeken. Onderweg liepen Reiner en Maarten voorop, Hilde en ik op de tweede lijn. We kwamen enkele vliegenzwammen tegen, waar we een foto van maakten. Rode paddestoelen met witte stippels, dat doet me denken aan de liedjes uit mijn kindertijd. Na veel stappen en zweet kwamen we aan in Clermont-en-Argonne. De twee cafés, die Reiner kende in Clermont, waren beide gesloten. Even een teleurstelling. Ik ben naar de 'tabac' gegaan om een telefoonkaart te kopen, waarmee ik naar Belgie kon bellen. Daarna ging ik met Maarten naar de winkel Plots merkte Maarten dat Hilde en Reiner boven waren gebleven. Hij keerde terug om hen te gaan halen. We kochten pasta, vlees en drank voor het avondmaal. Eenmaal weer boven ging Reiner in de richting van het kerkhof. Ik deed teken naar Hilde van 'zijn die nu mannen nu zot aan 't worden of menen ze dat echt ?" Ik ging zeker niet naast een kerkhof liggen ! Maar ik maakte me weeral zorgen voor niets. We liepen het kerkhof op om te kijken wat er op 't einde van dat kerkhof te zien was. We zagen een mooie tuin die naar beneden liep vol fruitbomen, een zeer mooie vijver en een mooie chalet met terras. Maarten en Reiner gingen vragen of we in de tuin mochten kamperen. Ze deden teken dat we ook moesten afkomen. Eens we bij hen waren, zegden ze om te lachen : "er mag twee man in de chalet slapen en wij hebben al beslist wie, Nico en Hilde slapen dus in de tentjes" Maar dat was maar een grapje. We mochten gewoon heel dat groot domein met ons gevieren hebben : huis, vijver ... De man noemde Georges Collin, een gedreven en rijke schrijnwerker. Dat is toch ongelooflijk : wij kennen die man van niets of nergens en die vertrouwt ons gewoon hebben en houden toe. Hij verteld ons hoe het er binnen aan toeging, waar we moesten op letten. Hij zette whisky, ricard en dure Borbeaux-wijn op tafel, allemaal voor ons, alles gratis ! Ik voelde me zo raar daarmee, dat ik aan hem vroeg of we iets terug konden doen, wat werken in de tuin ofzo. Hij zei "neenee, bedankt. Brandt gewoon een kaarsje voor mij in Compostela" en hij kreeg precies een krop in zijn keel. Ik beloofde hem om dat zeker te doen ! Buiten voor mijn familie, kindjes, vrienden, de mensen in de gevangenis enz zal ik voor hem ook een kaarsje branden. Zo'n goede mensen verdienen dat. Het wordt eens heel grote tijd dat iedereen zo wordt : elkaar kunnen VERGEVEN, elkaar steunen in goede en slechte tijden. En mensen die in de gevangenis wat meer op een juiste manier te behandelen, zodat ze het leven ook op een andere manier kunnen bekijken. Met geloof en hoop, in plaats van met afschuw. Ik weet natuurlijk dat niet iedereen kan geholpen worden, zoals Dutroux of Horion of Janssens. Dat zijn zieke, gestoorde, a-sociale en gevaarlijke zotten. Die kun je niet veranderen, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zo is. Ik vind in ieder geval dat de directie van de gevangenis van Hasselt veel moeite heeft gedaan om dit project te doen starten. Ik hoop dat vele jongens in de gevangenis zo'n project ook een plaats willen geven. Want als dit experiment lukt kriijgen nog veel mensen de kans om eraan mee te doen. En geloof me, als ge dan niet verandert, dan is het echt spijtig, want veranderen doe je echt wel hoor. Ik gun het velen onder jullie, echt waar. Het leven is meer dan geld, ge kunt zoveel doen, maar we zijn er gewoon blind voor. Open jullie ogen, het leven is al zo kort ! Mijn ogen zijn in elk geval open gegaan. Bedankt Alba, Oikoten, Jef en iedereen die ermee achterstaat. Allez, we hebben heel hard genoten van deze dag. Eerst denk je van 'wat gebeurt er hier ? gaan we op het kerkhof slapen ?' en twee minuten later krijg je daar een luxe van jewelste, ongelofelijk ! Ja, Georges, je bent een man met een gouden hart, want vele mensen met zoveel geld doen dit zelfs niet voor hun eigen familie. Ze laten ze nog liever creperen. Waarom ? Help toch je medemens, je krijgt er altijd vriendschap en voldoening voor terug. Gierig en hypokriet zijn, denk je dat gelukkiger maakt ? Nee hoor.
