24 en 25 oktober : Ik ben de hele dag in mijn kamer gebleven, af en toe eens een luchtje geschept en iets gaan halen om te eten. Voor de rest heb ik plat gelegen. Hoe meer je rust, hoe harder je alles begint te voelen. Hopelijk is mijn lichaam vlug op punt om verder te gaan. Morgen 26 oktober vertrek ik met de bus tot waar mijn collega gestapt is en dan ga ik rustig verder proberen. t Is juist één van die mooie stukken van de weg, die wil ik niet missen.
Ik weet niet echt wie dit allemaal leest, maar als iemand een gemotiveerde werker kan gebruiken, laat me dan iets weten. Je zou er me een groot plezier mee kunnen doen.
Nu ga ik slapen want morgen is het de grote test. Hoe gaat mijn been reageren ? Ik hoop dat het goed komt !
Slaapwel allemaal ! Dikke kusjes aan mijn lieve kinderen, mijn grootmoeder,zus,moeder, papa, broer. Allemaal veel groetjes.
23 oktober : Weer een hele dag gerust maar de pijn en de vermoeidheid komt meer en meer opzetten in plaats van te zakken. Maar als ik met ervaren stappers praat dan is dit normaal. Als je begint te rusten, dan begint heel je lichaam te recupereren. Na twee dagen heb ik plots overal pijn. Nu voel ik echt dat ik bijna 1000 km heb afgelegd. Iedereen voelt zoiets en bij mij kunnen ze geen olie verversen, dus moet ik mijn lichaam de tijd geven.
Hier op dit moment voel ik iets veranderen, wat mijn toekomst zal verbeteren, allez dat hoop ik toch tenminste. Zelf voel ik dat altijd maar doorgaan schade oplevert, ook met andere dingen in t leven. En door in de mooie natuur te zitten, begin ik toch goesting te krijgen in meer rust en minder stress en drukte. Op je 37ste is het zelfs nog niet te laat om op te bouwen, wat je eigenlijk wil of wou bereiken.
Ik heb onderweg vele mogelijkheden gezien, die ik in de toekomst ga gebruiken. Welke, dat hou ik liever voor mezelf. Zo heb ik de tijd en kans om er zelf op mijn eigen iets van te maken. Normaal ga ik na deze tocht een opleiding lasser volgen, maar onderweg ben ik tot het besef gekomen dat dit eigenlijk niets voor mij is. Ik ga dit wel eens bespreken met Mit en hopelijk kan ik gewoon actief achter werk gaan zoeken. Beter direct zeggen dat ge er u niet goed bij voelt, dan achteraf weer miserie te krijgen. Werk is na de tocht het belangrijkste voor mij.
Ja, hier zit ik u vol energie en ik moet rusten. Ik heb met Maarten afgesproken dat hij verder wandelt en dat ik achter kom als ik beter ben.
22 oktober : s Morgens rond 3.40u werd ik wakker van het gesnurk van een vrouwtje van rond de zestig die daar ook sliep. Ik werd er ambetant van, frommelde een papiertje bijeen en gooide het naar haar bed in de hoop dat ze zou ophouden. Maar het werd enkel erger en erger. Ik heb mijn slaapzak genomen en ben naar de douches, naast de lavabos gaan liggen en beginnen te schrijven, want ik stond al enkele dagen achter. De verwarming stond daar op, dus dat viel nogal mee. Olivier was er samen met zijn vriendin Astrid ook gaan liggen om wat te schrijven.
Ik was even terug in slaap gevallen en om 6u stond ik op om te ontbijten. Daarna ben ik naar de mis gegaan, die speciaal elke morgen wordt opgedragen voor de mensen die naar Compostela gaan, de camino doen, pelgrims dus, in de grote kathedraal.
Als ge daar binnenkomt, dat geeft echt een speciaal gevoel, ge kunt dat niet beschrijven. Het is een zeer oude, maar opnieuw gerestaureerde kathedraal en het is echt mooi, ongelooflijk. Het beeld van Santiago staat er, en ook dat van Sint Anneke, Notre Dame, de paus enz. Je voelt daar dat er geloof en vanalles aanwezig is. Niet zoals in een kerkje in Belgie waar de pater zijn handen niet kan thuishouden van onze jeugd. Door al die dingen die in het nieuws en de media verschenen zijn was het lang geleden dat ik nog in een kerk binnengeweest was. Het is niet goed wat er in sommige kerken gebeurt, maar elke dag alles op TV brengen hoeft ook niet, want dat brengt zoveel haat bij de mensen dat ze in niets meer durven te geloven. En wat is een leven eigenlijk zonder dat je in iets kan geloven ? Niets.
In elk geval ga ik af en toe terug naar de kerk, gewoon voor mezelf, voor mijn familie en kinderen. Wat er rond me gebeurt of op het nieuws komt, kan me gestolen worden, want ik trek me vanalles veel te veel aan. En dat zorgt alleen maar voor meer frustaties en daar kan ik moeilijk mee omgaan.
Mijn gevoelens komen terug los in dit project. Ik kreeg op een bepaald moment zelfs natte ogen tijdens de mis, zomaar Ja, je hebt al 933 km gewandeld, je scheenbeenvlies is ontstoken, je wil verder maar je kan niet. Heel je lichaam zit vol energie, maar ik moet rusten en dat kan ik niet. Ik kan geen 5 minuten stil zitten, maar toch zal ik dat moeten doen om verder te geraken. Anders is er maar één weg, en dat is terug naar huis.
Als ik nu wil ben ik onmiddellijk terug thuis bij mijn kinderen. Maar ben ik een opgever ? Nee, ik ben een doorzetter ! En ik geef niet op, ook al kan ik nu naar huis. Mijn kinderen, familie en enkele vrienden plus gedetineerden, of beter geëgd MENSEN die opgesloten zitten, zouden het veel toffer vinden dat ik het wel haal. Want velen geloofden er echt niet in, maar toch zullen ze erin geloven binnenkort. Ik geef niet op. Ik heb al dagen rondgelopen met iets waar je eerst mee moet rusten, dus waarom zou ik nu opgeven ? Rusten zal ik nu wel moeten doen, maar stoppen staat niet in mijn woordenboek. Mensen die me echt kennen weten dat wel. Ik ga nu toch doen wat ik moet doen. Zoals Karel vertelde : je doet wat je kan en niets meer, zo geraak je nooit in de problemen. En als je niet verder kan, rust dan even, anders wordt het alleen maar veel erger.
Wat me wel was bijgebleven van die avond was een uitspraak van een Franse wandelaar die ook al in Spanje had gestapt :con pan y vino se hace el camino
Daarmee sluit ik vandaag mijn verslag af. Groetjes aan iedereen, slaapwel.
21 oktober : s Morgens voelde ik al direct dat het niet goed zat, mijn been wou van in t begin van de dag niet meer mee, slecht voorgevoel
Ik heb volgehouden tot de middag. Toen zei Maarten me dat ik zo nooit in Santiago zou geraken. Dus probeerde ik verder te gaan met een auto. Het duurde wel even voor iemand me meenam. Maar na 1.30u stopte een meisje van rond de 25 jaar. Ze reed naar Rosières. Daar stapte ik uit en kreeg direct een nieuwe lift tot in Le Puy. Die man zag aan mijn grote rugzak een St Jacobsschelp hangen. Dus wist hij al direct dat ik naar Santiago ging, want zijn zus heeft dat ook gedaan. Hij herkende dus het symbool van de pelgrim. Hij was heel vriendelijk en reed speciaal voor mij het hele gebied door zodat ik alles kon zien. "Met je been gaat dat niet lukken, dus ik laat je alle mooie dingen zien en dan zet ik je af in het centrum." zei hij. Daar ben ik op zoek gegaan naar een onderkomen en vond een verblijfje voor mensen die de 'camino' afleggen. Toen ik daar aankwam, moest ik onmiddellijk gaan zitten Er zaten ervaren pelgrims. Voor mij leek het zo precies of ik had niets meer te protocollen. Het was zelfs al te veel dat ik naar de plaats wandelde waar ik met Maarten had afgesproken, dus ja Nico, luisteren hé ! Anders kan je nog buiten slapen ook. In het pelgrimshuis golden er wel vele regels. Zo moest je o.m. tussen 9u 's morgens en 15u buiten, maar je mag wel je gerief laten staan. "waw". 's Avonds om 22u gaan de deuren dicht, dus je moet ervoor zorgen dat je op tijd bent. Je rugzak mag je niet mee op je kamer nemen, die moet op de gang blijven staan. 's Morgens was er mis om 7u. in de grote kathedraal. Maar het waren wel goede mensen hoor. Ze noemden Robert en Guy. Robert was een heel klein mannetje, heel kordaat , een beetje een betweter, maar hij bedoelde het wel goed en had een heel goed hart. Guy daarentegen was veel rustiger. Hij was vroeger ziek geworden aan kanker. Daarom kon hij niet meer wandelen en omdat hij dat niet meer kon, richtte hij een hospitaal op voor de mensen die de camino de Santiago afleggen. Ze keken heel hard uit naar me, ik mocht me niet bewegen of ik werd op mijn vingers getikt, maar ze hadden wel gelijk. We kwamen ook Astrid en Olivier tegen. Hij was een fransman die vroeger tegen Aarlon woonde en zij was van Tsjechische afkomst. Zij had nog in Berlijn gewoond, maar had nu voor het nomadenleven gekozen. Ze hield zich bezig met sculturen in keramiek en gaat voor vijf dagen naar Amsterdam om haar werken te verkopen. Ze regelt dat haar handwerk gratis in Nederland geraakt.
Ja, ik heb mijn trots dan maar opzij gezet en nu ga ik nog maar doen wat ik zelf aankan. Ik wil er geraken en niets anders. Dus, nog meer luisteren naar mijn lichaam dan voordien. Ik ga hier rusten, wachten tot het beter gaat. Anders reis ik maar enkele dagen verder met de bus en rust daar. Het zit echt, echt niet goed. De ontsteking zat al op mijn scheenbeenvlies en nu is heel mijn kuit stijf geworden, ik kan niet meer normaal lopen en ben precieseen ventje van in de zeventig.
s Avonds maakte de man wat soep en pasta voor ons klaar en daarna gingen we slapen.
20 oktober : Karel maakte me wakker en we vertrokken naar de stad. Ik haalde mijn was op en we gingen koffie drinken, daarna ging ik nog naar de bakker en we namen afscheid van mekaar. Karel ging richting station, ik keerde weer naar de camping. Maarten was al wakker toen ik aankwam. We ontbeten samen en vertrokken naar Beaux. s Middags stopten we in een mooi dorpje waar we iets dronken en aan de kerk aten we ons brood.
Tegen het einde van de dag begon ik weer zwaar af te zien, mijn scheenbeen en kuit wilden niet meer mee. Mijn lichaam snakt naar rust. Ik begin te voelen dat ik moet luisteren naar mijn lichaam, anders loopt dit fout af. Boven in t dorp is niets te zien, maar plots staat daar een camionette met pizza erop. Wat een geschenk uit de hemel !
Maarten trakteerde, ik betaalde nog een extra pintje. We plaatsten onze tenten op een open stuk terrein en gingen rusten.
19 oktober : s Morgens voelden we al enkele regendruppels op onze tentjes. We pakten vlug in omdat alles dan nog droog in onze rugzak kon. Onze koffiekoeken stonden al op tafel en we dronken twee koffies. Een vrouw die verjaarde die dag trakteerde ons nog. We namen afscheid. De baas nam heel het ontbijt voor zijn rekening. Dat was wel fijn hoor. We kregen in dat dorp wel niets voor mekaar, niets van de kerk, of van de gemeente, maar dat Turks restaurantje maakte alles goed.
Vandaag moesten we normaal naar Malvalette, maar we gaan naar een iets groter dorp wat verder, zodat Karel de dag daarna met de trein weer naar Lyon en van daar naar huis kan geraken. Hij had graag nog een dagje Lyon bezichtigd.
Veel regen, grote wegen, drukte op de baan enz maar rond de middag stopten we aan een café-restaurant om wat op te drogen. Ze serveerden een betaalbare menu du jour, dus besloten we om s middags warm te eten en s avonds dan enkel een stuk brood met beleg te eten. Lekker opgewarmd vertrokken we weer en stapten tot weet ik veel.
We konden daar gratis op de camping kamperen, maar het water en dus ook de douches waren buiten gebruik. Alles was al afgesloten, wegens het einde van t seizoen. Dat zullen we nog veel tegenkomen.
We trokken naar het dorp, ik nam mijne vuile was mee, in de hoop om daar een wasserette te vinden. En wat was één van de eerste dingen die we tegenkwamen : een wasserette ! Dus stak ik al mijn gerief in een machine, drukte op start en gingen ergens iets drinken. Rond 20.15 u ging ik terug om mijn was op te halen, mar de deur ging niet meer open Shit , wat nu ? Mijne was zit daar en ik kan niet meer naar binnen. Even kreeg ik een colère, maar ik moest ook met mezelf lachen : Nico toch, zie je niet dat er op de deur staat : open van 7 tot 20u ? Man, man, man, miserie
Om mijn gedachten op iets anders te zetten, besloot ik om even naar mijn kindjes te bellen. Ik had ze al twee keer proberen te bellen de laatste veertien dagen, maar er was geen antwoord gekomen. Waarschijnlijk lagen ze al te slapen. Deze keer lukte het wel. Bianca nam op, ze klonk goed en gaf de kinderen door. Ik had een goeie babbel met haar en met de kindjes en voelde me weer 100% goed in mijn vel. Ik nam afscheid en ging weer terug naar mijn twee wandelcollegas. Die leken precies moe te zijn. Ik dronk nog een glaasje met hen en daarna trokken we naar onze tenten. Onderwegzagen we dat er iemand in de wasserette zat ! Het waren de eigenaars. Ik mocht mijne natte was nog in de droogkast steken en hem dan s morgens komen halen rond 7u. Karel moest toch vroeg vertrekken op weg naar zijn trein naar Lyon.
Op de camping had ik nog een goeie babbel met Karel, over zijn ervaringen in t leven en de tochten die hij gedaan had met andere mensen. Hij vertelde me dat je in t leven verschillende stappen moet zetten eer je iets kan bereiken. Als ik bvb. vroeger iets wou, dan zorgde ik vlug voor geld op een illegale manier en ik kocht dat dan. Maar dannam ik telkens het risico om in de gevangenis te raken. Karel vertelde me dat hij op zijn 37ste ook geen huis enz had. Maar stap voor stap keek hij wel naar de mogelijkheden die hij dag in dag uit had, tot het wel mogelijk werd om een huisje te kopen. Hij vertelde me dat wandelen ook zo in mekaar zit. s Morgens sta je op en je hebt een doel : naar dat dorp gaan. Als je er geraakt dan is het super, maar lukt het niet dan is dat ook zo. Dan moet je je daar bij neerleggen. Ik vroeg hem wat hij vroeger deed als hij iets wou kopen en het lukte niet omdat het budget het niet toeliet. Wel zei hij, ik keek die dag wat er voor mijn voeten lag en wat ik ermee kon doen en hoe ik stap voor stap verder kon geraken op weg naar wat ik wou bereiken. Maar ik zette wel mijn verstand op0 en stopte met teveel te verlangen, want dat is ook niet goed. Gewoon genieten van wat er die dag voor je voeten ligt, meer niet
Ja, eerlijk gezegd, ik had goed kunnen luisteren en praten met Karel. Ik ben content dat ik die man ben tegengekomen in mijn leven. Spijtig dat hij naar huis moet, maar ja dat zijn ook de dingen des levens. Mensen komen en mensen gaan, mensen worden geboren en sterven, allemaal moeilijke situaties die je een plaatsje moet geven. Moeilijk zenne, maar het moet
18 oktober : s Morgens werden we heel vroeg wakker en vertrokken naar Sury le Comtal. Daar wou ik een café vinden waar ik voetbal kon kijken want Real Madrid speelde tegen Lyon.
Onderweg, na de middag telefoneerden we naar mijn justitie-assistente en stopten we ook nog om te eten. Veel herinner ik me niet meer, want het was heel de dag op mijn tanden bijten om er te geraken. De pijn komt en gaat, stilaan begint nu ook mijn kuit op te stijven en bemoeilijkt me het stappen.
Raar maar waar, bijna onmiddellijk vond ik een plaats waar we de match konden volgen. t Was een kebab-zaak, een Turks restaurantje. De man had ook familie in Belgie. Het eten was zeer goed, we werden echt verwend en de avond was echt geslaagd. Karel en Maarten volgden mee de match, alhoewel voetbal hen over t algemeen niet boeit. Toch keken ze met spanning. Madrid won de match met dikke 4-0 cijfers en we vierden de overwinning nog met wat lekkers. De baas stelde ons voor om s morgens nog te komen ontbijten. We hadden voor die avond nog geen slaapplaats gevonden en onze rugzakken stonden nog geladen.
In de kebab-zaak vertelden ze ons dat we onze tenten in het park konden zetten. Dat viel nog goed mee, onze tentjes waren vlug opgesteld en we sliepen onmiddellijk in.
Die nacht sloeg het weer om en er was regen op komst.
17 oktober : We vertrokken redelijk laat, maar we gingen het vandaag rustig houden, min of meer
We kwamen verder dan we gepland hadden, want de pijn viel redelijk mee. In het kleine dorpje kwam ik een hotel tegen van de jaren stillekes. Aan een man vroeg ik waar we onze tent konden zetten. Ergens achter de kerk mocht dat wel ,en voor een euro en een klets kregen we nog een liter tafelwijn mee. Karel had gezien dat het restaurant om 19u opende. Eer we naar daar gingen wilden we eerst de burgemeester vinden. Zijn vrouwtje had ons gezien toen ze de vuilnisbakken kwam buitenzetten en had ons beloofd dat mijnheer ging langskomen met de stempel. Iets later arriveerde hij. Wij hadden nog een leuke babbel en vertrokken dan naar het restaurantje. Karel betaalde het grootste deel van de rekening en we lachten veel. Karel is echt een mens die leven in de brouwerij brengt.
Die dag kon ik voor het eerst van mijn warmere kledij genieten en van een opblaasmatje.
