10 november : Vandaag stappen we tot Moissac. s Morgens maakte Lucas voor ons speed-voeder klaar : havermout met bananen en abrikozen. Dat was erop hoor, we waren weeral niet te stoppen. Goed dat we niet geflitst werden onderweg J.
In Moissac was Lucas weeral met het eten bezig. Ja die zorgt nogal voor ons hoor. Hij had ons ontvangen met sangria en pindanootjes. Tof hé. Plots tijdens het eten kregen we nog twee dozen soep van een lief meisje die in een kaaswinkel werkt. Ze sprak vloeiend Spaans. Uit dankbaarheid zong Lucas een liedje voor haar. Iets later kwamen we drie mannen tegen. Die spraken ook Nederlands. Ze kwamen iets in verband met muziek doen. Nu wou het toch lukken dat die jongste man Lucas kende van enkele jaren terug. Ik ging verder naar een gite, samen met de twee oudere mannen van de zanggroep, zodat ik me kon verfrissen. Ze zaten in hetzelfde verblijf waar ik naartoe ging. Ik werd daar goed ontvangen. In de grote leefruimte zongen ze liedjes uit de 16de eeuw. Echt oude mooie liefdesliederen. Dat was wel speciaal en mooi om me te maken, ik was er echt stil van geworden. Iedereen was daar aan t zingen, ik stond daar schoon
Iets later ging ik nog wandelen, kwam Maarten en Lucas tegen dienet uit de bar kwamen en juist ging slapen. Daarna ben ik terug naar mijn verblijfje gegaan.
9 november : Vandaag vertrekken we naar Lauzerte. Ik liet mijn zware rugzak in de auto van Lucas liggen. Ja, als mensen ons wat in de watten komen leggen, dan doet dat wel eens deugd. Je kan wat gerief aan hen geven of als ze een auto bijhebben dan kan je iets meer achterlaten. Lucas vroeg wat wij verlangden en we komen tot het besluit dat Lucas ons zou verwennen. Hij stelde dat ook zelf voor, dus s middags op weg naar Montcuq zou hij voor ons met eten klaarstaan. Onderweg kwam ik weer die leuke Roland tegen. We hebben nog wat samen gewandeld en dan namen we afscheid.
Toen ik in Lauzerte toekwam, kwam ik voorbij de camping, dus ik dacht al bij mezelf : als we niks vinden kunnen we hier terecht. Toen ik boven in het dorp aankwam was er niet echt veel te zien. Maarten en Lucas waren er nog niet. Ik was langs de baan gewandeld, dus de afstand was iets korter. Na even zoeken had ik Lucas gevonden. Hij stelde voor om Maarten verder op te wachten en hij zou dan al voor het eten zorgen : pasta met vegetarische saus.
Even later kwam ik Maarten tegen, ik ging nog even winkelen, daarna aten we en gingen we naar onze camping. Die was gesloten, maar de ingang was open. We besloten onze tentjes op te zetten. Ik liep wat rond op de camping, kwam de douches tegen en testte of het water koud of warm was. Raar maar waar : er kwam warm water uit ! Super ! Dat was onverwacht ! We lachten, dronken en daarna gingen we slapen.
Ik niet natuurlijk, ik profiteerde nog eerst van de douche.
8 november : Vandaag vertrek ik naar Lascabannes, daar komt Lucas om 18u toe met zijn auto. Onderweg kwam ik een pelgrim tegen. Terwijl ik aan t eten was, wandelde hij me voor bij. Ik zei bonjour, hij hello. Do you speak english ? No, no, Francais antwoordde hijen hij was weg, blijkbaar was hij niet geïnteresseerd in een gesprek.
Maar toen ik in Lascabannes aankwam om 14.05u koelde ik eerst mijn voeten af in een beekje en ging eens naar de gite kijken. Daar zat hij op de trap, mister Roland. Opeens wou hij wel praten, hij was aan t wachten op zijn flesje wijn. Maar ik had eerder een man gezien die aan zijn deur wijn verkocht, dus ik stapte daar naartoe en vroeg of ik twee liter kon kopen. Dat was allemaal oké, het was zelfs heel goede wijn. Ik trakteerde onze Hollander en hij geraakte meer en meer los. We lachten en praten over vanalles en plots kwam onze Jef ter sprake. En hij kende die toch zeker, ongelooflijk ! 10 jaar geleden had Roland nog een gite in Spanje en Jef was daar geweest met twee geplaatste minderjarigen. Het was een toffe man die Roland.
Rond 18u kwam Maarten toe en rond 19u Lucas. Het was een toffe ontmoeting. Ik ben nog eens naar die wijnboer gegaan om wat wijn bij te bestellen Iedereen kwam los en het werd genieten en lachen.
7 oktober : Beaux Cahors. Vandaag heb ik de hele dag alleen gestapt. t Was echt tof. Eindelijk terug de kaart in mijn handen, zo kan ik zelf mijn weg kiezen. Ik was heel vroeg in Cahors, om 15 u was ik er al. Voor Cahors kwam ik een pizza-restaurantje tegen. Daar dronk ik een cola. Het eten was gedaan, de keuken sloot. Er zaten twee oude vrouwtjes die met me aan de praat geraakten. Eentje vertelde me dat ze ook graag de weg naar Compostela had gedaan, maar wegens haar gezondheid werd het haar afgeraden. Ze hielp me met het vinden van de jeugdherberg. Toen ik betaald had aan de kassa ging ik even naar haar en gaf haar een zilveren ketting-hangertje met het symbool van Compostela, een St Jacobsschelp. En ik zei tegen haar : Hier neem dit aan van mij, ik zal ook voor u de weg afleggen. Dit hangertje is een teken dat ook jij de camino hebt afgelegd. Ze was er even van aangedaan Ze riep me terug en vroeg waarom ik de voettocht deed. Ik vertelde haar dat ik dit deed om mijn leven terug in orde te brengen, de band met mijn vrouw terug te versterken, zodat we terug zouden overeen komen met elkaar en voor mijn kinderen én vooral voor de gezondheid van mijn moeder en grootmoeder, dat ze beter zouden worden. Ze nam me stevig vast, gaf me twee kussen en weende. Bon courage zei ze me veel sterkte. Ik kreeg het ook moeilijk en ging naar mijn rugzak om hem over mijn schouders te smijten. De andere vrouw die erbij was kwam met tijgerbalsem af. Ze zei dat ze niet veel meer had, maar dat ik die balsem goed zou kunnen gebruiken omdat ik nog een beetje mankte. Dan kwam dat andere vrouwtje die me twee zoenen had gegeven, nog altijd wenend af en zei : Ik ga u iets geven wat veel betekent voor mij, ik draag het al vele jaren mee in mijn handtas en ik zou het u graag willen geven. Ik keek ernaar en het was een spiegeltje waar ik mezelf in kon zien. Er stond in geschreven : Dieu taime comme tu es ! God houdt van je zoals je bent !
Ja, nu moest ik echt wel doorgaan hoor. Toen ik buiten kwam liepen de tranen ook over mijn wangen, alle emotie kwam naar boven Alles wat je mist, van thuis, vrouw en kindjes, vrienden en familie enzovoort en dan van een wildvreemde zomaar een knuffel krijgen, terwijl je zo vermoeid bent en op. Dat zijn momenten van glorie en van héél intense gevoelens. Had ik nu maar een knuffel van mijn kindjes. Ge kunt niet geloven hoe hard ik die nu allemaal mis.
Ik ben wel blij dat ik deze twee vrouwtjes ben tegengekomen. Ik heb hen een kleinigheid gegeven en krijg dubbel en dik van henterug. Dit zal me altijd bijblijven. Contact zoeken hoeft niet, het komt wel vanzelf wanneer je het minste verwacht. Als je er teveel mee bezig bent, dan komt er juist niets of iets waaraan je niks hebt.
Maarten zette zijn tentje, ik ging terug naar de jeugdherberg, deed mijne was en ging rusten.
5 november : De volgende morgen deden mijn voeten en knieën het niet zo goed, het duurde lang eer ik op gang geraakte, maar het mooie water van de Lot deed de pijn wel wat vergeten.
Het was een rustige dag, Maarten had de route iets ingekort, zodat we op tijd bij de volgende meestapper zouden geraken : Pipo de Clown (in t echt : Lucas). Een toffe kerel, ik zal weer veel lachen denk ik, zoals bij Karel Six.
Lucas heeft juist een clown-opleiding achter de rug, zo schreef hij me in zijn brief. Langs de Lot kwamen we hoge rotsen tegen. Voor de wandelaars was er een diepte van 2 m op 2m hoogte uitgegraven. Wel tof om in te lopen, al zijpelde het water van boven naar binnen. Iets later kwamen we in Beaux toe, een stadje dat niet op onze lijst staat. Maar we moesten daar stoppen, anders was er geen plaats of mogelijkheid.
De avond was stil, Maarten enik kwamen even in discussie over vanalles en nog wat. Ja, dat heb je na 9 weken elke dag samen te zitten, en altijd met mekaar rekeningte moeten houden ge wordt het ook beu hoor
Het verschil tussen mij en Maarten is dat ik graag praat en me graag amuseer. Maarten daarentegen is zeer stil en s avonds kruipt hij in zijn tent en dat is het dan. Elke dag hetzelfde. Ge mist het na enkele weken, eens iemand die met me weg wil gaan en wat amuseren. Ik amuseer me niet met wijn en kaas, ik amuseer me liever tussen de mensen, met wat muziek of wat kaarten bijvoorbeeld. Overdag wordt er bijna niks gezegd, dan heb ik s avonds geen goesting meer om iets te zeggen. VOILA ! Iedereen wil wel eens alleen zijn, maar als ge lieverniet praat, wandel dan alleen en schrijf u niet in om mee te wandelen als begeleider. Nu mis ik wel echt de Manu, die normaal mee ging wandelen met ons. Maar ja, t is nu zo, dan had ik tenminste nog iemand om mee te praten.
Spijtig maar ik kan hem niet veranderen hé. Ik wandel nu enkele dagen alleen. Zo kan Maarten ook wat alleen zijn en ik zoek onderweg wel wat contact om te praten.
3 november : We stappen naar Decazeville en ik begon al direct op kop en ben zo de hele dag blijven gaan, weer in topvorm. Mijn blessure is zo goed als voorbij. Jef zal content zijn, maar ik ben dat ook. De hele dag waaide er een sterke wind en er was regen voorspeld, ook voor de volgende dagen.
Toen we aankwamen gingen we eerst iets drinken en winkelden daarna. Het was even zoeken, maar we vonden toch een klein plaatsje om onze tenten te zetten. Toen begon het keihard te regenen, te donderen, te bliksemen, de regen viel er met liters uit. Er was nog een tennisclubje open en de vrouw van de bar riep ons binnen. Ze tracteerde ons op een douche, een babbel en een drankje. Toen het ophield met regenen gingen we iets eten, want de goesting om eten te maken was over. We gingen naar een kebab-zaakje en daarna slapen. Morgen trekken we alleen verder. Bieze en Veerle reizen naar huis.
4 november : t Is half drie s morgens en ik ben precies al uitgeslapen en k heb dan maar de drie laatste dagenop papier gezet. Vandaag vrijdag ga ik nog eens naar het thuisfront bellen. Dat is al enkele dagen geleden, maar ja de laatste dagen was dat ook niet altijd mogelijk.
Zo, eindelijk iedereen klaar om te vertrekken. Bieze en Veerle wandelden nog een eindje met ons mee. Dan gingen we verder langs de GR 65 richting Figeac. Normaal gezien zouden we daar moeilijk geraken, maar ja wat is moeilijk hé. Toen we rond 16u aankwamen op de plaats waar we normaal gingen overnachten, St-Felix. Daar was totaal niets dus zullen we maar naar Figeac gaan zeker zeiden we tegen elkaar.
Hop, weer 10 km extra nu dat ik juist genezen was. Weer een ernstig risico. Na het eten deden we nog onze was en het duurde tot 0.30u eer we een plaatsje vonden bij een rugby-veld om te overnachten. Maarten zette zijn tent neer, ik wou me nog eerst douchen. Er was een groot gebouw aan dit terrein. Ik ging eens kijken, de deur stond open. In de gang waren er grote douches. Ik testte het water en ja hoor, het was warm, zelfs zeer warm ! Wie zoekt die vindt, beter dan niet zoekt en stinkt !
Na de douche voelde ik me veel beter, zette mijn huisje op en kroop in mijn slaapzak.
1 november : s Morgens vertrokken we naar Le Soulie waar ook een pelgrimshuis is, een onderdak voor de mensen op weg naar Compostela. Veerle, de vrouw van Bieze, zou ook naar daar komen. Dan zijn we voor 3 dagen met zijn vieren onderweg. t Is de eerste dag na mijn blessure dat ik terug op mijn eigen ritme begin te komen.
Weet je nog die dokter in Panissieres die zei dat ik moest stoppen ? Wel, ik heb stap voor stap mezelf terug kunnen klaarstomen, ook dank zij de hulp van vele andere mensen rond me heen. Maar hier ben ik terug. Ik voel me zo goed dat ik niet meer te stoppen ben. De ontwikkeling van mijn beenspieren hebben me veel sterker gemaakt. Ik heb nog veel meer doorzettingsvermogen gekregen, ben veel rustiger geworden en heb al veel principes opzij kunnen zetten.
Nog 22 dagen en we zijn aan de Spaanse grens e viva España !.
Na een goede stapdag kom ik Veerle tegen aan ons nieuw verblijf voor vannacht. Het is fijn om zo maar mensen tegen te komen. We hebben wel even moeten wachten tot er iemand langs kwam, maar we mochten ons al douchen en relaxen binnen. Er stond een telefoonnummer op de deur. Veerle belde daarheen en de man vertelde ons dat de deuren open stonden.
Enkele uurtjes later waren ze daar : Michel en de Duitse zwerver Reiner. weeral echt speciale mensen, ongelooflijk. Het eten was tiptop in orde. Na het eten gingen we naar een plaatsje, dat de chapelle noemde.
Ze hebben dat verblijf met enkele mensen samen gekocht en om de beurt zijn ze daar aanwezig, zodat heel het jaar door mensen daar terecht kunnen. In de chapelle vertelde hij dat zijn moeder drie maand geleden gestorven was en dat hij het hondje van zijn moeder nu verder verzorgde, plus hoe hij alles opgeknapt had enzo Daarna vertelde iedereen van ons wat hij of zij kwijt wou in de groep. Dat waren hartige woorden Veerle zong een liedje over Lieve Vrouwe en Reiner zong er één dat hij op de Portugese Camiño op weg naar Fatima was tegengekomen. Michel vertelde enkele persoonlijke dingen en hij las een gedichtje voor in mijn naam, heel tof en krachtig. Maarten vertelde over wat we al van mekaar geleerd hadden en hoe hij de weg terug naar het christelijke gevonden had. Ik had ongeveer dezelfde woorden en vertelde over de ervaringen die ik tot nu toe had meegemaakt in dit project.
De eigenaar stelde me voor om na de tocht eens naar daar weer te keren en wat op het verblijf te letten zoals zij dat nu doen. Je hebt dan gratis verblijf en eten en moet dan eten maken voor de pelgrims en zorgen dat alles oké blijft.
Dat zie ik wel zitten. Als ik ooit de kans krijg wil ik dat wel even doen.
2 november : Op weg naar Conques, een mooie wandeling. We deden het wat rustiger aan, want mijn kuit was nog wat ontstoken maar ik had geen pijn meer.
Toen we in t dorp aankwamen was alles even niet duidelijk, waar we naartoe gingen enz Allez, na veel wikken en wegen besloten we naar de gite communale te gaan, het pelgrimsverblijf dat de gemeente ter beschikking stelt. Het was daar perfect in orde. Die avond speelde Real Madrid tegen Lyon, dus moest er gezocht worden naar een plaats waar we de voetbal konden kijken. Ik zou voor het eten zorgen en de anderen gingen op zoek naar een café waar we de voetbal konden volgen. Ik bereidde verse groentensoep en ratatouillemet brochetjes en een slaatje van tomaten en najuin
Na het eten vertrokken we onmiddellijk naar het enige café dat in het dorp open was. We waren wel zeker dat er een TV stond, maar voetbal kijken ??? Bieze en ik waren daar al, bestelden iets om te drinken en ik begon onmiddellijk met de eigenaar rond mijn vinger te draaien. Ja, wat wil je ? Ze hadden me verteld dat het een zure man was en dat hij steeds vroeg sloot. Ik geraakte aan de praat met hem en bestelde voor de volgende dag een menu voor zes personen om hem het gevoel te geven dat hijtoch toegevingen moest doen als eigenaar. Ik kocht ook enkele kaartjes en betaalde hem. Hij was naar de weersvoorspelling aan t kijken op TV. We keken mee en hij begon door te hebben dat we voor de voetbal kwamen. Hij zei zo met een scheef oog : je ferme a dix heures. Om 10 u, okee mijnheer, geen probleem. Zo kon ik toch al een stuk van de match zien. Ik was blij. Maarten kwam iets later binnen en daarna Veerle ook. Om te lachen vertelde ik hen dat ik de eigenaar het laatste half uur zou vastbinden aan een paal, want de match duurde tot 22.30u. Dat was maar een grapje.
Het stond 0-1 voor Real Madrid toen we de zaak moesten verlaten.
We trokken naar ons verblijf en iedereen ging slapen, behalve ik. Ik waste nog mijn kleren en nam en douche.
