19 november : Vandaag stappen we naar Navarrenx, een lange tocht. Ik ben langs de baan gestapt, dat was iets korter, toch ook nog 27 km ipv langs de GR-paden. Dan was het 32,2 km. Ja dat voel je wel zenne, zolang de familie van Maarten er was konden we onze tent enzo in de auto laten, zodat onze rugzak toch enkele kilos lichter was, maar nu voel je weer het volle gewicht doorhangen. Het wordt tijd dat we in Spanje zitten, dan kanik mijn kampeergerief aan Jef meegeven. Het werd me langs alle kanten aangeraden om mijn rugzak minder zwaar te maken. Maar van mijn toiletgerief geef ik niks af, daar hou ik me proper mee. En dat heb ik nodig, dus moet ik maar andere dingen laten vallen.
Het was 16 u toen ik in Navarrenx aankwam. Maarten was er nog niet, dus benik rustig alles gaan bekijken om te zien welke mogelijkheden ik had voor vanavond. Ik vond twee slaapplaatsen voor vanavond maar met eentje had ik wel genoeg. Het kostte 11 .
Navarrenx is bekend om zijn zalm. Ik heb enkele mooie exemplaren zien zwemmen. Had ik nu nog maar mijn vislijntje bij ! Dan had ik zeker zalm gegeten.
Na enkele tijd kwam Maarten ook toe. Hij besloot in zijn tent te slapen. Dus ja, voor mij ook goed. Maarten kwam wel mee naar de gite om het eten te maken in de keuken , daarna was hij weg. Ik ben die avond op mijn eentje nog een pizza gaan eten. Ja, ik stond er nog eentje achter
20 november : s Morgens om 7 u stond ik op, nam een flinke douche en ben naar Maarten gegaan. Samen vertrokken we richting Aroue. Na een paar kilometer waren er twee mogelijkheden. Ik ging naar links, Maarten nam de rechtse afslag. De rest van die dagtocht heb ik alleen afgelegd en doorgezet tot het einde. Onderweg kwam ik een hertje tegen dat nog niet lang was doodgereden. Het was nog een jong diertje, ocharme triestig.
Onderweg kwam ik veel jagers tegen,maar ook een lama, een ezel en vele andere dieren.
Vandaag begint het hier en daar weer te klimmen en te dalen. Stilaan komen de bergen weer in t vizier. Vanmorgen zijn we met drie vertrokken : Greet, Maarten en ik. In de namiddag wandelen we met zijn vieren. De vader van Maarten is er ook bij. Ik vind hem een zeer toffe persoon, hij praat regelmatig met mij en doet me dikwijls lachen. Het is voor zijn leeftijd een sterke man. Toen we aankwamen in ons stadje vond ik direct een goede slaapplaats, een mooi ingericht herenhuis, vol antieke meubelen. Je kan je ogen niet geloven hoe los die mensen zijn. Er staat een frigo met allerlei soorten drank. Alles kost 1 en je mag het zelf nemen en achteraf betalen op het moment dat je vertrekt. Iedere slaapplaats had zijn douche en WC. We hebben onze kleren gewassen en gedroogd, zodat we er weer voor een tijd tegen kunnen, want morgen vertrekt Greet en de rest van de familie terug naar huis.
Zo kunnen wij terug ons eigen ritme volgen. Dat zal nodig zijn, want al dat verwennen maakt het niet altijd gemakkelijker. De volgende dagen zullen we terug een beetje afvallen
14 15 16 17 november : Een beetje samengevat, gezien we met zes personen onderweg zijn en daardoor heel de dag druk bezig en zo lijft er weinig tijd over om te schrijven.
Toen we in Condom aankwamen werden we door de drie musketiers en Greet ontvangen. Ze zochten een hotelletje en wij onze gite. De eerste avond werden we getrakteerd op een avondmaal en een slaapplaats. Het was wel leuk om weer andere mensen te ontmoeten. We zijn nog enkele dagen verwijderd van de Pyreneeën dan zal t terug klimmen worden. De laatste dagen is het heel aangenaam wandelen, minder bergen en gemakkelijker paden.
De volgende dag stapte de vader en de schoonnonkel van Maarten mee. Na de eerste dag moesten ze beiden al afhaken. t Waren voor hen iets te veel kilometers in één keer, de voeten en spieren raakten oververhit. Maar ze hebben toch heel goed kunnen volgen, zeker voor mensen van die leeftijd. Chapeau ! Greet heeft voor ons nieuwe zolen meegebracht omdat onze schoenen afgesleten zijn. Nu moeten we nog enkel een schoenmaker vinden die dit wil doen. Want de eerste stielman die we tegenkwamen, wou het zelfs niet doen. We zullen moeten wachten tot net voor de bergen. Hopelijk vinden we in St-Jean-Pied-de-Port een schoenmaker, anders bestaat de kans dat ze niet meer te repareren zijn. En dan moeten we andere schoenen dragen, en dat geeft weer kans op nieuwe kwetsuren en pijnlijke voeten en blijnen. Op donderdag hebben we een rustdag genomen.
Ik heb al een verblijfplaats geregeld tegen dat Maarten en Greet aankomen. Dan kunnen ze zich direct gaan douchen. En daarnaworden we getrakteerd op een etentje van de kassa die Greet bij elkaar heeft gekregen. Vanmorgen konden we in de ochtendzon de Pyreneeën al zien ! t Is nog 4 a 5 dagen wandelen tot aan de voet van de bergen . Ge moet u niet afvragen hoe hoog die bergen zijn ! Deze streek is gekend om een soort stierenvechten, maar zonder dat de stier gedood wordt, veel sportiever. En ook wordt hier de armagnac gemaakt, een sterke drank.
Ik ben stilaan van alles aan t achterlaten om minder gewicht mee te sleuren tegen dat we de bergen over moeten, want dat zal zwaar klimmen worden. Maar veel geraak ik niet kwijt, want warme kledij kan goed van pas komen, je weet maar nooit welk weer we in het gebergte krijgen.
Ze komen hier juist een foto van mij trekken. Grappig. Goe bezig !
J Vanavond gaan we met de hele bende eten. Ik belde naar het thuisfront en kreeg te horen dat mijn zoon Giovanni niet op bezoek komt. Nochtans had hij het met vorig bezoek beloofd. Maar ja, hij wordt ook maar één keer 18 hé. Ik begrijpdit wel. Ik hoop dat zich goed amuseert, zodat het de moeite is dat hij niet mee naar Spanje komt. In elk geval : op 28 november nen gelukkige verjaardag Giovanni, XXX
11 november : Vandaag is het feestdag én rustdag. Ik ben vroeg opgestaan en de kathedraal gaan bekijken, daarna ontbeten. Lucas was inkopen gaan doen. Om 11.11u zijn we dan nog even de kathedraal binnengegaan om te bezinnen. 11 november 2011 om 11.11u
Een speciaal moment hé, dat maak je maar één keer in je leven mee.
12 november. Vandaag stappen we tot Lectoure.
s Morgens schotelde Lucas ons nog eens krachtvoer voor, en ik had fruitsla gemaakt. Een lekkere en energie-rijke combinatie. Onderweg in Miradoux stopten we nog bij de apotheker om nog enkele nodige dingen te kopen en daarna bereikten we ons einddoel. Daar was een groot evenement te doen : kermis, braderij en een soort beurs. Na ons avondmaal besloten we gaan aan te kloppen bij de paters. Normaal gezien was het voor pelgrims gesloten. Maar de twee oude vrouwtjes konden precies geen neen zeggen. Dank zij het aandringen van Lucas was het toch gelukt om binnen te geraken. We kregen een kamer van drie én avondeten. Maar we hadden juist gedaan met eten ! Dus propten we ons nog wat voller. Jawadde, k ben wel drie keer naar de WC gegaan die nacht.
13 november : Om 6u was ik al op en schreef mijn dagboek wat bij. Daarna heb ik me stilaan klaargemaakt. Onze tocht gaat vandaag naar Condom, waar Greet en andere familie van Maarten op ons wachten. Ze hebben al een verblijf geboekt voor ons. Daar hoeven we ons al geen zorgen over te maken. Lucas zal ons waarschijnlijk morgen-avond of maandag-morgen verlaten. Het was tof van hem dat hij ons al die dagen verwende. En nu komen nog eens vier mensen ons met vanalles verlichten. De vrouw van Maarten ken ik al, de rest niet, maar het zal wel tof worden.
Ik hoop alleen dat het weer meevalt, want stilaan naderen we de grens en dan kan het serieus koud worden. Tot nutoe hebben we 7 dagen regen gehad en voor de rest bijna altijd goed weer. Gisteren was het 23°C en vandaag zou het 20°C worden en maandag ook. Waarschijnlijk wordt het dinsdag slechter, mar zover zijn we nog niet, dus niet aan denken.
Vorige week moest ik de post gaan ophalen, maar er was niets bij voor mij. Hopelijk volgende keer wel, want ik ben wel verschoten eigenlijk. Vooral van sommige jongens in Hasselt, daar had ik meer van verwacht. Maar er zijn nog drie kansen om me te schrijven naar me, dus doe het aub
10 november : Vandaag stappen we tot Moissac. s Morgens maakte Lucas voor ons speed-voeder klaar : havermout met bananen en abrikozen. Dat was erop hoor, we waren weeral niet te stoppen. Goed dat we niet geflitst werden onderweg J.
In Moissac was Lucas weeral met het eten bezig. Ja die zorgt nogal voor ons hoor. Hij had ons ontvangen met sangria en pindanootjes. Tof hé. Plots tijdens het eten kregen we nog twee dozen soep van een lief meisje die in een kaaswinkel werkt. Ze sprak vloeiend Spaans. Uit dankbaarheid zong Lucas een liedje voor haar. Iets later kwamen we drie mannen tegen. Die spraken ook Nederlands. Ze kwamen iets in verband met muziek doen. Nu wou het toch lukken dat die jongste man Lucas kende van enkele jaren terug. Ik ging verder naar een gite, samen met de twee oudere mannen van de zanggroep, zodat ik me kon verfrissen. Ze zaten in hetzelfde verblijf waar ik naartoe ging. Ik werd daar goed ontvangen. In de grote leefruimte zongen ze liedjes uit de 16de eeuw. Echt oude mooie liefdesliederen. Dat was wel speciaal en mooi om me te maken, ik was er echt stil van geworden. Iedereen was daar aan t zingen, ik stond daar schoon
Iets later ging ik nog wandelen, kwam Maarten en Lucas tegen dienet uit de bar kwamen en juist ging slapen. Daarna ben ik terug naar mijn verblijfje gegaan.
9 november : Vandaag vertrekken we naar Lauzerte. Ik liet mijn zware rugzak in de auto van Lucas liggen. Ja, als mensen ons wat in de watten komen leggen, dan doet dat wel eens deugd. Je kan wat gerief aan hen geven of als ze een auto bijhebben dan kan je iets meer achterlaten. Lucas vroeg wat wij verlangden en we komen tot het besluit dat Lucas ons zou verwennen. Hij stelde dat ook zelf voor, dus s middags op weg naar Montcuq zou hij voor ons met eten klaarstaan. Onderweg kwam ik weer die leuke Roland tegen. We hebben nog wat samen gewandeld en dan namen we afscheid.
Toen ik in Lauzerte toekwam, kwam ik voorbij de camping, dus ik dacht al bij mezelf : als we niks vinden kunnen we hier terecht. Toen ik boven in het dorp aankwam was er niet echt veel te zien. Maarten en Lucas waren er nog niet. Ik was langs de baan gewandeld, dus de afstand was iets korter. Na even zoeken had ik Lucas gevonden. Hij stelde voor om Maarten verder op te wachten en hij zou dan al voor het eten zorgen : pasta met vegetarische saus.
Even later kwam ik Maarten tegen, ik ging nog even winkelen, daarna aten we en gingen we naar onze camping. Die was gesloten, maar de ingang was open. We besloten onze tentjes op te zetten. Ik liep wat rond op de camping, kwam de douches tegen en testte of het water koud of warm was. Raar maar waar : er kwam warm water uit ! Super ! Dat was onverwacht ! We lachten, dronken en daarna gingen we slapen.
Ik niet natuurlijk, ik profiteerde nog eerst van de douche.
8 november : Vandaag vertrek ik naar Lascabannes, daar komt Lucas om 18u toe met zijn auto. Onderweg kwam ik een pelgrim tegen. Terwijl ik aan t eten was, wandelde hij me voor bij. Ik zei bonjour, hij hello. Do you speak english ? No, no, Francais antwoordde hijen hij was weg, blijkbaar was hij niet geïnteresseerd in een gesprek.
Maar toen ik in Lascabannes aankwam om 14.05u koelde ik eerst mijn voeten af in een beekje en ging eens naar de gite kijken. Daar zat hij op de trap, mister Roland. Opeens wou hij wel praten, hij was aan t wachten op zijn flesje wijn. Maar ik had eerder een man gezien die aan zijn deur wijn verkocht, dus ik stapte daar naartoe en vroeg of ik twee liter kon kopen. Dat was allemaal oké, het was zelfs heel goede wijn. Ik trakteerde onze Hollander en hij geraakte meer en meer los. We lachten en praten over vanalles en plots kwam onze Jef ter sprake. En hij kende die toch zeker, ongelooflijk ! 10 jaar geleden had Roland nog een gite in Spanje en Jef was daar geweest met twee geplaatste minderjarigen. Het was een toffe man die Roland.
Rond 18u kwam Maarten toe en rond 19u Lucas. Het was een toffe ontmoeting. Ik ben nog eens naar die wijnboer gegaan om wat wijn bij te bestellen Iedereen kwam los en het werd genieten en lachen.
7 oktober : Beaux Cahors. Vandaag heb ik de hele dag alleen gestapt. t Was echt tof. Eindelijk terug de kaart in mijn handen, zo kan ik zelf mijn weg kiezen. Ik was heel vroeg in Cahors, om 15 u was ik er al. Voor Cahors kwam ik een pizza-restaurantje tegen. Daar dronk ik een cola. Het eten was gedaan, de keuken sloot. Er zaten twee oude vrouwtjes die met me aan de praat geraakten. Eentje vertelde me dat ze ook graag de weg naar Compostela had gedaan, maar wegens haar gezondheid werd het haar afgeraden. Ze hielp me met het vinden van de jeugdherberg. Toen ik betaald had aan de kassa ging ik even naar haar en gaf haar een zilveren ketting-hangertje met het symbool van Compostela, een St Jacobsschelp. En ik zei tegen haar : Hier neem dit aan van mij, ik zal ook voor u de weg afleggen. Dit hangertje is een teken dat ook jij de camino hebt afgelegd. Ze was er even van aangedaan Ze riep me terug en vroeg waarom ik de voettocht deed. Ik vertelde haar dat ik dit deed om mijn leven terug in orde te brengen, de band met mijn vrouw terug te versterken, zodat we terug zouden overeen komen met elkaar en voor mijn kinderen én vooral voor de gezondheid van mijn moeder en grootmoeder, dat ze beter zouden worden. Ze nam me stevig vast, gaf me twee kussen en weende. Bon courage zei ze me veel sterkte. Ik kreeg het ook moeilijk en ging naar mijn rugzak om hem over mijn schouders te smijten. De andere vrouw die erbij was kwam met tijgerbalsem af. Ze zei dat ze niet veel meer had, maar dat ik die balsem goed zou kunnen gebruiken omdat ik nog een beetje mankte. Dan kwam dat andere vrouwtje die me twee zoenen had gegeven, nog altijd wenend af en zei : Ik ga u iets geven wat veel betekent voor mij, ik draag het al vele jaren mee in mijn handtas en ik zou het u graag willen geven. Ik keek ernaar en het was een spiegeltje waar ik mezelf in kon zien. Er stond in geschreven : Dieu taime comme tu es ! God houdt van je zoals je bent !
Ja, nu moest ik echt wel doorgaan hoor. Toen ik buiten kwam liepen de tranen ook over mijn wangen, alle emotie kwam naar boven Alles wat je mist, van thuis, vrouw en kindjes, vrienden en familie enzovoort en dan van een wildvreemde zomaar een knuffel krijgen, terwijl je zo vermoeid bent en op. Dat zijn momenten van glorie en van héél intense gevoelens. Had ik nu maar een knuffel van mijn kindjes. Ge kunt niet geloven hoe hard ik die nu allemaal mis.
Ik ben wel blij dat ik deze twee vrouwtjes ben tegengekomen. Ik heb hen een kleinigheid gegeven en krijg dubbel en dik van henterug. Dit zal me altijd bijblijven. Contact zoeken hoeft niet, het komt wel vanzelf wanneer je het minste verwacht. Als je er teveel mee bezig bent, dan komt er juist niets of iets waaraan je niks hebt.
Maarten zette zijn tentje, ik ging terug naar de jeugdherberg, deed mijne was en ging rusten.
5 november : De volgende morgen deden mijn voeten en knieën het niet zo goed, het duurde lang eer ik op gang geraakte, maar het mooie water van de Lot deed de pijn wel wat vergeten.
Het was een rustige dag, Maarten had de route iets ingekort, zodat we op tijd bij de volgende meestapper zouden geraken : Pipo de Clown (in t echt : Lucas). Een toffe kerel, ik zal weer veel lachen denk ik, zoals bij Karel Six.
Lucas heeft juist een clown-opleiding achter de rug, zo schreef hij me in zijn brief. Langs de Lot kwamen we hoge rotsen tegen. Voor de wandelaars was er een diepte van 2 m op 2m hoogte uitgegraven. Wel tof om in te lopen, al zijpelde het water van boven naar binnen. Iets later kwamen we in Beaux toe, een stadje dat niet op onze lijst staat. Maar we moesten daar stoppen, anders was er geen plaats of mogelijkheid.
De avond was stil, Maarten enik kwamen even in discussie over vanalles en nog wat. Ja, dat heb je na 9 weken elke dag samen te zitten, en altijd met mekaar rekeningte moeten houden ge wordt het ook beu hoor
Het verschil tussen mij en Maarten is dat ik graag praat en me graag amuseer. Maarten daarentegen is zeer stil en s avonds kruipt hij in zijn tent en dat is het dan. Elke dag hetzelfde. Ge mist het na enkele weken, eens iemand die met me weg wil gaan en wat amuseren. Ik amuseer me niet met wijn en kaas, ik amuseer me liever tussen de mensen, met wat muziek of wat kaarten bijvoorbeeld. Overdag wordt er bijna niks gezegd, dan heb ik s avonds geen goesting meer om iets te zeggen. VOILA ! Iedereen wil wel eens alleen zijn, maar als ge lieverniet praat, wandel dan alleen en schrijf u niet in om mee te wandelen als begeleider. Nu mis ik wel echt de Manu, die normaal mee ging wandelen met ons. Maar ja, t is nu zo, dan had ik tenminste nog iemand om mee te praten.
Spijtig maar ik kan hem niet veranderen hé. Ik wandel nu enkele dagen alleen. Zo kan Maarten ook wat alleen zijn en ik zoek onderweg wel wat contact om te praten.
3 november : We stappen naar Decazeville en ik begon al direct op kop en ben zo de hele dag blijven gaan, weer in topvorm. Mijn blessure is zo goed als voorbij. Jef zal content zijn, maar ik ben dat ook. De hele dag waaide er een sterke wind en er was regen voorspeld, ook voor de volgende dagen.
Toen we aankwamen gingen we eerst iets drinken en winkelden daarna. Het was even zoeken, maar we vonden toch een klein plaatsje om onze tenten te zetten. Toen begon het keihard te regenen, te donderen, te bliksemen, de regen viel er met liters uit. Er was nog een tennisclubje open en de vrouw van de bar riep ons binnen. Ze tracteerde ons op een douche, een babbel en een drankje. Toen het ophield met regenen gingen we iets eten, want de goesting om eten te maken was over. We gingen naar een kebab-zaakje en daarna slapen. Morgen trekken we alleen verder. Bieze en Veerle reizen naar huis.
4 november : t Is half drie s morgens en ik ben precies al uitgeslapen en k heb dan maar de drie laatste dagenop papier gezet. Vandaag vrijdag ga ik nog eens naar het thuisfront bellen. Dat is al enkele dagen geleden, maar ja de laatste dagen was dat ook niet altijd mogelijk.
Zo, eindelijk iedereen klaar om te vertrekken. Bieze en Veerle wandelden nog een eindje met ons mee. Dan gingen we verder langs de GR 65 richting Figeac. Normaal gezien zouden we daar moeilijk geraken, maar ja wat is moeilijk hé. Toen we rond 16u aankwamen op de plaats waar we normaal gingen overnachten, St-Felix. Daar was totaal niets dus zullen we maar naar Figeac gaan zeker zeiden we tegen elkaar.
Hop, weer 10 km extra nu dat ik juist genezen was. Weer een ernstig risico. Na het eten deden we nog onze was en het duurde tot 0.30u eer we een plaatsje vonden bij een rugby-veld om te overnachten. Maarten zette zijn tent neer, ik wou me nog eerst douchen. Er was een groot gebouw aan dit terrein. Ik ging eens kijken, de deur stond open. In de gang waren er grote douches. Ik testte het water en ja hoor, het was warm, zelfs zeer warm ! Wie zoekt die vindt, beter dan niet zoekt en stinkt !
Na de douche voelde ik me veel beter, zette mijn huisje op en kroop in mijn slaapzak.
1 november : s Morgens vertrokken we naar Le Soulie waar ook een pelgrimshuis is, een onderdak voor de mensen op weg naar Compostela. Veerle, de vrouw van Bieze, zou ook naar daar komen. Dan zijn we voor 3 dagen met zijn vieren onderweg. t Is de eerste dag na mijn blessure dat ik terug op mijn eigen ritme begin te komen.
Weet je nog die dokter in Panissieres die zei dat ik moest stoppen ? Wel, ik heb stap voor stap mezelf terug kunnen klaarstomen, ook dank zij de hulp van vele andere mensen rond me heen. Maar hier ben ik terug. Ik voel me zo goed dat ik niet meer te stoppen ben. De ontwikkeling van mijn beenspieren hebben me veel sterker gemaakt. Ik heb nog veel meer doorzettingsvermogen gekregen, ben veel rustiger geworden en heb al veel principes opzij kunnen zetten.
Nog 22 dagen en we zijn aan de Spaanse grens e viva España !.
Na een goede stapdag kom ik Veerle tegen aan ons nieuw verblijf voor vannacht. Het is fijn om zo maar mensen tegen te komen. We hebben wel even moeten wachten tot er iemand langs kwam, maar we mochten ons al douchen en relaxen binnen. Er stond een telefoonnummer op de deur. Veerle belde daarheen en de man vertelde ons dat de deuren open stonden.
Enkele uurtjes later waren ze daar : Michel en de Duitse zwerver Reiner. weeral echt speciale mensen, ongelooflijk. Het eten was tiptop in orde. Na het eten gingen we naar een plaatsje, dat de chapelle noemde.
Ze hebben dat verblijf met enkele mensen samen gekocht en om de beurt zijn ze daar aanwezig, zodat heel het jaar door mensen daar terecht kunnen. In de chapelle vertelde hij dat zijn moeder drie maand geleden gestorven was en dat hij het hondje van zijn moeder nu verder verzorgde, plus hoe hij alles opgeknapt had enzo Daarna vertelde iedereen van ons wat hij of zij kwijt wou in de groep. Dat waren hartige woorden Veerle zong een liedje over Lieve Vrouwe en Reiner zong er één dat hij op de Portugese Camiño op weg naar Fatima was tegengekomen. Michel vertelde enkele persoonlijke dingen en hij las een gedichtje voor in mijn naam, heel tof en krachtig. Maarten vertelde over wat we al van mekaar geleerd hadden en hoe hij de weg terug naar het christelijke gevonden had. Ik had ongeveer dezelfde woorden en vertelde over de ervaringen die ik tot nu toe had meegemaakt in dit project.
De eigenaar stelde me voor om na de tocht eens naar daar weer te keren en wat op het verblijf te letten zoals zij dat nu doen. Je hebt dan gratis verblijf en eten en moet dan eten maken voor de pelgrims en zorgen dat alles oké blijft.
Dat zie ik wel zitten. Als ik ooit de kans krijg wil ik dat wel even doen.
2 november : Op weg naar Conques, een mooie wandeling. We deden het wat rustiger aan, want mijn kuit was nog wat ontstoken maar ik had geen pijn meer.
Toen we in t dorp aankwamen was alles even niet duidelijk, waar we naartoe gingen enz Allez, na veel wikken en wegen besloten we naar de gite communale te gaan, het pelgrimsverblijf dat de gemeente ter beschikking stelt. Het was daar perfect in orde. Die avond speelde Real Madrid tegen Lyon, dus moest er gezocht worden naar een plaats waar we de voetbal konden kijken. Ik zou voor het eten zorgen en de anderen gingen op zoek naar een café waar we de voetbal konden volgen. Ik bereidde verse groentensoep en ratatouillemet brochetjes en een slaatje van tomaten en najuin
Na het eten vertrokken we onmiddellijk naar het enige café dat in het dorp open was. We waren wel zeker dat er een TV stond, maar voetbal kijken ??? Bieze en ik waren daar al, bestelden iets om te drinken en ik begon onmiddellijk met de eigenaar rond mijn vinger te draaien. Ja, wat wil je ? Ze hadden me verteld dat het een zure man was en dat hij steeds vroeg sloot. Ik geraakte aan de praat met hem en bestelde voor de volgende dag een menu voor zes personen om hem het gevoel te geven dat hijtoch toegevingen moest doen als eigenaar. Ik kocht ook enkele kaartjes en betaalde hem. Hij was naar de weersvoorspelling aan t kijken op TV. We keken mee en hij begon door te hebben dat we voor de voetbal kwamen. Hij zei zo met een scheef oog : je ferme a dix heures. Om 10 u, okee mijnheer, geen probleem. Zo kon ik toch al een stuk van de match zien. Ik was blij. Maarten kwam iets later binnen en daarna Veerle ook. Om te lachen vertelde ik hen dat ik de eigenaar het laatste half uur zou vastbinden aan een paal, want de match duurde tot 22.30u. Dat was maar een grapje.
Het stond 0-1 voor Real Madrid toen we de zaak moesten verlaten.
We trokken naar ons verblijf en iedereen ging slapen, behalve ik. Ik waste nog mijn kleren en nam en douche.
30 oktober : s Morgens begon het wel zwaar, met een lange steile afdaling van 1340 m naar 5 of 600 m. 800 m afdalen, dat voel jein je benen.
Toen we in St Come dOlt aankwamen zochten we achter Bieze, iemand die ons ook een week komt vergezellen. Zijn vrouw Veerle komt binnen twee dagen. Toen we aan de kerk kwamen waar we hadden afgesproken riep een mijnheer : Zijn jullie Belgen ? Ja ! Oké dan zit jullie vriend hier binnen op jullie te wachten ! Dat was grappig.
Ik ging met Maarten naar binnen, Bieze kwam onmiddellijk naar ons en gaf ons een stevige knuffel. De mensen waar Bieze was gaan aankloppen om informatie boden ons koffie en pannekoeken aan. Daarna namen we van hen afscheid en gingen naar ons verblijf voor die nacht : een oud klooster, volledig gerenoveerd. Een schitterend gebouw ! We werden heel vriendelijk ontvangen én er was een zeer grote bibliotheek, veel groter dan de bib van Marijke hoor, onze toffe dame uit Hasselt.
We aten lekker en gingen daarna slapen.
31 oktober : We trokken die dag naar Estaing. Het was een leuke wandeldag. s Middags stopten we even in een klein dorp om ons budget af te halen voor de volgende week. We kwamen een oude zwerver tegen. Bieze en Maarten gaven hem wat geld omdat hij ons een beetje geld voeg om te eten. Ik gaf hem twee walnoten en een snoepje. Ik had niet direct geld bij de hand en ik heb ook niet teveel. Daarom gaf ik hem iets om te eten. Dan moet hij dan niet meer kopen, dacht ik.
Daarna wandelden we langs mooi helder water en bezochten enkele mooi kerkjes.
Toen we in Estaing aankwamengingen we eerst iets drinken, daarna liet ik mijn Opinel-mes bijslijpen en dan trokken we naar een onderdak voor pelgrims waar je een vrije bijdrage mag geven. Dan mag je overnachten, douchen, avondmaal gebruiken en ontbijten en je betaalt wat je wil of kan. We werden zeer goed ontvangen. Dat mevrouwtje leidde ons rond langs de kamers, de bib, douches en eetplaats én langs de kapel waar we na het eten naar de mis konden.
We werden nogal verwend, het waren weeral toffe mensen. We zongen samen het liedje van de pelgrims : tous les chemins . Ultreia etc Dat was weeral plezant, zo samen met mensen zingen die je niet kent, maar toch deden we het. In de mis mocht ik een briefje achterlaten met mijn gebeden en wensen aan de heer Jezus. De mensen van het verblijf bidden dan 2 maand voor mijn wensen, dat ze zouden uitkomen, dat is wel tof. Je krijgt zoveel warmte, dat doet zo goed. En na een tijdje wordt je ook veel zachter van persoon. Door al die liefdevolle mensen.
Bieze had ook een mooie brief bij uit Hasselt van een man die ik niet ken. En toch heeft hij een grote brief aan mij geschreven. Van zovele anderen had ik iets verwacht, maar daar heb ik nog niks van gekregen. Hopelijk lezen ze dit, want ik zit hier wel hé mijn plicht na te komen zodat in de toekomst nog andere jongens de kans krijgen om dit te doen. En waar zijn die zogezegde vrienden ? Plots verdwenen of wat ? Benny, Michael en nog enkele anderen, die hebben hun woord gehouden. Bedankt daarvoor echt waar ! Jullie zijn mannen van goud. Ik hoop voor jullie het beste en dat jullie vlug terug thuis mogen zijn bij jullie familie.
Michael, hoe gaat het met je, ik hoop dat alles goed gaat. Ik weet niet of je daar nog zit, zo ja geef me een seintje, dan stuur ik je een brief, privé.
Ja Philipe, jij bent ne goeie kerel ultreia. Ik vind het echt tof dat je me geschreven hebt. En ja je mag me verder schrijven. Alleen, ik hoop dat je me begrijpt dat ik je geen grote brieven kan schrijven. Ik schrijf alleen dit verhaal, zo kan iedereen meevolgen : familie, vrienden enz. Ik heb ook geen echt budget om iedereen apart te schrijven , begrijp je ?
27 oktober : Vandaag verjaart Timo. Gelukkige verjaardag Timo XXX Dikke kusjes.
Die dag kwam Maarten toe na de middag, samen met Thierry, een fransman die hij onderweg was tegengekomen. Om mijn benen te testen stapten we naar de winkel, 2,5 km heen en 2,5 km terug. Het viel goed mee. Ik voelde nog veel pijn maar veel minder dan tevoren. Nu kan ik toch al terug stappen !
28 oktober : Die dag deden we ongeveer 16 km, langs het mooie Aubrac-gebergte, van 1000 m tot 1310 m hoogte. Een volledig plateau, dus kans op veel wind, regen en koude. Maar we hadden geluk. Koud was het zeker niet, wel fris. Regen voel er af en toe maar niet veel. En de wind kwam soms weleens op maar ging dan weer liggen.
Toen we een verblijf tegenkwamen, stopten we en vroegen we of we er mochten overnachten. De man vertelde ons dat het gesloten was, maar dat we mochten er onze tentjes zetten. Allez, dat viel ook goed mee, alleen begon de regen ons te vervelen. We kropen dan maar in ons tentje en hop naar de volgende dag.
De dagen dat ik nu terug loop met mijn kwetsuur zijn heel moeilijk voor me. Ik geniet minder van de dingen rond me, ben geconcentreerd op mezelf en hou alles in doog : waar ik stap, hoe ik stap. Dus deze dagen zal ik wat minder opschrijven, maar daarna zal dat wel weer veranderen.
29 oktober : s Morgens hebben we onze tentjes nat ingepakt en dan het laatste stukje van de Aubrac. Maar eerst naar Nasbinals.
Dat begon al goed : er liepen daar gewoon koeien op de weg, maar ja dat is daar normaal. Voor de rest is daar geen levend wezen te bespeuren, alleen koeien en wandelaars. Wel heel speciaal, het is echt de moeite om daar eens heen te gaan. Het hele gebied is ontstaan door vulkanen die 300 miljoen jaar geleden uiteengespat zijn en daar allemaal reuze-rotsen hebben in het rond gesmeten. Het is vrij plat, maar overal liggen er daar van die reuze grote stenen die daar door die vulkanen terecht zijn gekomen. Bomen groeien daar zo goed als niet. Alleen een speciaal soort gras, enkele kleine struiken en één grote champignon, vele sterke planten en kruiden.
Toen we in Nasbinals aankwamen gingen we eten halen. We plaatsten ons aan de kerk. Daar stond een bankje. Nu wou het juist lukken dat er daar een mis was en ja ,de pelgrims zijn hier heilig. De meesten doen de tocht is stukjes, elk jaar een dag of tien, en zo telkens verder tot ze de volledige route hebben afgelegd. Maar pelgrims die vier maand wandelen, die kom je niet elke dag tegen. De mensen vragen ons meestal tot waar we wandelen. En als we dan zeggen dat we van Belgie tot Santiago wandelen dan is het van amaai ! tof ! Bon, courage ! Bonne continuation !. Je krijgt daar wel veel respect van die mensen. En dat geeft je wel veel moed.
Toen we verder gingen tot Aubrac en daar aankwamen hebben we ons naast de kerk gezet met onze tentjes. We hebben wat soep gemaakt en brood erbij en ruste goed uit.
26 oktober : Vandaag heb ik afscheid genomen van Flam Olivier, waar ik twee dagen een kamer mee deelde. Ieder 14,50 , dat maakte 29 voor twee dagen per persoon. Dat kwam voor mij goedkoper uit en zo kon ik goed rusten. Vandaag heb ik de bus genomen, overgestapt op een andere bus en dan nog een trein, 10 minuten maar, tot Aumont-Aubrac. Als ik van daaruit terug vertrek kanik nog genieten van het oversteken van het mooie Aubrac-plateau. Van hieruit heb ik een gite gevonden voor 12 , zeer mooi en goed. Morgenkomt Maarten aan en dan hoop ik mee te vertrekken. Ik zal voor hem koken als hij toekomt.
Het is hier wel zeer stil zo alleen. Ik zal content zijn dat Maarten er terug bij is. Ik begin al tegen mezelf te praten uit verveling. Gelukkig staat hier een TV. Daarop kijk ik nu naar de voetbalmatch Lyon St Etienne.
24 en 25 oktober : Ik ben de hele dag in mijn kamer gebleven, af en toe eens een luchtje geschept en iets gaan halen om te eten. Voor de rest heb ik plat gelegen. Hoe meer je rust, hoe harder je alles begint te voelen. Hopelijk is mijn lichaam vlug op punt om verder te gaan. Morgen 26 oktober vertrek ik met de bus tot waar mijn collega gestapt is en dan ga ik rustig verder proberen. t Is juist één van die mooie stukken van de weg, die wil ik niet missen.
Ik weet niet echt wie dit allemaal leest, maar als iemand een gemotiveerde werker kan gebruiken, laat me dan iets weten. Je zou er me een groot plezier mee kunnen doen.
Nu ga ik slapen want morgen is het de grote test. Hoe gaat mijn been reageren ? Ik hoop dat het goed komt !
Slaapwel allemaal ! Dikke kusjes aan mijn lieve kinderen, mijn grootmoeder,zus,moeder, papa, broer. Allemaal veel groetjes.
23 oktober : Weer een hele dag gerust maar de pijn en de vermoeidheid komt meer en meer opzetten in plaats van te zakken. Maar als ik met ervaren stappers praat dan is dit normaal. Als je begint te rusten, dan begint heel je lichaam te recupereren. Na twee dagen heb ik plots overal pijn. Nu voel ik echt dat ik bijna 1000 km heb afgelegd. Iedereen voelt zoiets en bij mij kunnen ze geen olie verversen, dus moet ik mijn lichaam de tijd geven.
Hier op dit moment voel ik iets veranderen, wat mijn toekomst zal verbeteren, allez dat hoop ik toch tenminste. Zelf voel ik dat altijd maar doorgaan schade oplevert, ook met andere dingen in t leven. En door in de mooie natuur te zitten, begin ik toch goesting te krijgen in meer rust en minder stress en drukte. Op je 37ste is het zelfs nog niet te laat om op te bouwen, wat je eigenlijk wil of wou bereiken.
Ik heb onderweg vele mogelijkheden gezien, die ik in de toekomst ga gebruiken. Welke, dat hou ik liever voor mezelf. Zo heb ik de tijd en kans om er zelf op mijn eigen iets van te maken. Normaal ga ik na deze tocht een opleiding lasser volgen, maar onderweg ben ik tot het besef gekomen dat dit eigenlijk niets voor mij is. Ik ga dit wel eens bespreken met Mit en hopelijk kan ik gewoon actief achter werk gaan zoeken. Beter direct zeggen dat ge er u niet goed bij voelt, dan achteraf weer miserie te krijgen. Werk is na de tocht het belangrijkste voor mij.
Ja, hier zit ik u vol energie en ik moet rusten. Ik heb met Maarten afgesproken dat hij verder wandelt en dat ik achter kom als ik beter ben.
22 oktober : s Morgens rond 3.40u werd ik wakker van het gesnurk van een vrouwtje van rond de zestig die daar ook sliep. Ik werd er ambetant van, frommelde een papiertje bijeen en gooide het naar haar bed in de hoop dat ze zou ophouden. Maar het werd enkel erger en erger. Ik heb mijn slaapzak genomen en ben naar de douches, naast de lavabos gaan liggen en beginnen te schrijven, want ik stond al enkele dagen achter. De verwarming stond daar op, dus dat viel nogal mee. Olivier was er samen met zijn vriendin Astrid ook gaan liggen om wat te schrijven.
Ik was even terug in slaap gevallen en om 6u stond ik op om te ontbijten. Daarna ben ik naar de mis gegaan, die speciaal elke morgen wordt opgedragen voor de mensen die naar Compostela gaan, de camino doen, pelgrims dus, in de grote kathedraal.
Als ge daar binnenkomt, dat geeft echt een speciaal gevoel, ge kunt dat niet beschrijven. Het is een zeer oude, maar opnieuw gerestaureerde kathedraal en het is echt mooi, ongelooflijk. Het beeld van Santiago staat er, en ook dat van Sint Anneke, Notre Dame, de paus enz. Je voelt daar dat er geloof en vanalles aanwezig is. Niet zoals in een kerkje in Belgie waar de pater zijn handen niet kan thuishouden van onze jeugd. Door al die dingen die in het nieuws en de media verschenen zijn was het lang geleden dat ik nog in een kerk binnengeweest was. Het is niet goed wat er in sommige kerken gebeurt, maar elke dag alles op TV brengen hoeft ook niet, want dat brengt zoveel haat bij de mensen dat ze in niets meer durven te geloven. En wat is een leven eigenlijk zonder dat je in iets kan geloven ? Niets.
In elk geval ga ik af en toe terug naar de kerk, gewoon voor mezelf, voor mijn familie en kinderen. Wat er rond me gebeurt of op het nieuws komt, kan me gestolen worden, want ik trek me vanalles veel te veel aan. En dat zorgt alleen maar voor meer frustaties en daar kan ik moeilijk mee omgaan.
Mijn gevoelens komen terug los in dit project. Ik kreeg op een bepaald moment zelfs natte ogen tijdens de mis, zomaar Ja, je hebt al 933 km gewandeld, je scheenbeenvlies is ontstoken, je wil verder maar je kan niet. Heel je lichaam zit vol energie, maar ik moet rusten en dat kan ik niet. Ik kan geen 5 minuten stil zitten, maar toch zal ik dat moeten doen om verder te geraken. Anders is er maar één weg, en dat is terug naar huis.
Als ik nu wil ben ik onmiddellijk terug thuis bij mijn kinderen. Maar ben ik een opgever ? Nee, ik ben een doorzetter ! En ik geef niet op, ook al kan ik nu naar huis. Mijn kinderen, familie en enkele vrienden plus gedetineerden, of beter geëgd MENSEN die opgesloten zitten, zouden het veel toffer vinden dat ik het wel haal. Want velen geloofden er echt niet in, maar toch zullen ze erin geloven binnenkort. Ik geef niet op. Ik heb al dagen rondgelopen met iets waar je eerst mee moet rusten, dus waarom zou ik nu opgeven ? Rusten zal ik nu wel moeten doen, maar stoppen staat niet in mijn woordenboek. Mensen die me echt kennen weten dat wel. Ik ga nu toch doen wat ik moet doen. Zoals Karel vertelde : je doet wat je kan en niets meer, zo geraak je nooit in de problemen. En als je niet verder kan, rust dan even, anders wordt het alleen maar veel erger.
Wat me wel was bijgebleven van die avond was een uitspraak van een Franse wandelaar die ook al in Spanje had gestapt :con pan y vino se hace el camino
Daarmee sluit ik vandaag mijn verslag af. Groetjes aan iedereen, slaapwel.
21 oktober : s Morgens voelde ik al direct dat het niet goed zat, mijn been wou van in t begin van de dag niet meer mee, slecht voorgevoel
Ik heb volgehouden tot de middag. Toen zei Maarten me dat ik zo nooit in Santiago zou geraken. Dus probeerde ik verder te gaan met een auto. Het duurde wel even voor iemand me meenam. Maar na 1.30u stopte een meisje van rond de 25 jaar. Ze reed naar Rosières. Daar stapte ik uit en kreeg direct een nieuwe lift tot in Le Puy. Die man zag aan mijn grote rugzak een St Jacobsschelp hangen. Dus wist hij al direct dat ik naar Santiago ging, want zijn zus heeft dat ook gedaan. Hij herkende dus het symbool van de pelgrim. Hij was heel vriendelijk en reed speciaal voor mij het hele gebied door zodat ik alles kon zien. "Met je been gaat dat niet lukken, dus ik laat je alle mooie dingen zien en dan zet ik je af in het centrum." zei hij. Daar ben ik op zoek gegaan naar een onderkomen en vond een verblijfje voor mensen die de 'camino' afleggen. Toen ik daar aankwam, moest ik onmiddellijk gaan zitten Er zaten ervaren pelgrims. Voor mij leek het zo precies of ik had niets meer te protocollen. Het was zelfs al te veel dat ik naar de plaats wandelde waar ik met Maarten had afgesproken, dus ja Nico, luisteren hé ! Anders kan je nog buiten slapen ook. In het pelgrimshuis golden er wel vele regels. Zo moest je o.m. tussen 9u 's morgens en 15u buiten, maar je mag wel je gerief laten staan. "waw". 's Avonds om 22u gaan de deuren dicht, dus je moet ervoor zorgen dat je op tijd bent. Je rugzak mag je niet mee op je kamer nemen, die moet op de gang blijven staan. 's Morgens was er mis om 7u. in de grote kathedraal. Maar het waren wel goede mensen hoor. Ze noemden Robert en Guy. Robert was een heel klein mannetje, heel kordaat , een beetje een betweter, maar hij bedoelde het wel goed en had een heel goed hart. Guy daarentegen was veel rustiger. Hij was vroeger ziek geworden aan kanker. Daarom kon hij niet meer wandelen en omdat hij dat niet meer kon, richtte hij een hospitaal op voor de mensen die de camino de Santiago afleggen. Ze keken heel hard uit naar me, ik mocht me niet bewegen of ik werd op mijn vingers getikt, maar ze hadden wel gelijk. We kwamen ook Astrid en Olivier tegen. Hij was een fransman die vroeger tegen Aarlon woonde en zij was van Tsjechische afkomst. Zij had nog in Berlijn gewoond, maar had nu voor het nomadenleven gekozen. Ze hield zich bezig met sculturen in keramiek en gaat voor vijf dagen naar Amsterdam om haar werken te verkopen. Ze regelt dat haar handwerk gratis in Nederland geraakt.
Ja, ik heb mijn trots dan maar opzij gezet en nu ga ik nog maar doen wat ik zelf aankan. Ik wil er geraken en niets anders. Dus, nog meer luisteren naar mijn lichaam dan voordien. Ik ga hier rusten, wachten tot het beter gaat. Anders reis ik maar enkele dagen verder met de bus en rust daar. Het zit echt, echt niet goed. De ontsteking zat al op mijn scheenbeenvlies en nu is heel mijn kuit stijf geworden, ik kan niet meer normaal lopen en ben precieseen ventje van in de zeventig.
s Avonds maakte de man wat soep en pasta voor ons klaar en daarna gingen we slapen.
20 oktober : Karel maakte me wakker en we vertrokken naar de stad. Ik haalde mijn was op en we gingen koffie drinken, daarna ging ik nog naar de bakker en we namen afscheid van mekaar. Karel ging richting station, ik keerde weer naar de camping. Maarten was al wakker toen ik aankwam. We ontbeten samen en vertrokken naar Beaux. s Middags stopten we in een mooi dorpje waar we iets dronken en aan de kerk aten we ons brood.
Tegen het einde van de dag begon ik weer zwaar af te zien, mijn scheenbeen en kuit wilden niet meer mee. Mijn lichaam snakt naar rust. Ik begin te voelen dat ik moet luisteren naar mijn lichaam, anders loopt dit fout af. Boven in t dorp is niets te zien, maar plots staat daar een camionette met pizza erop. Wat een geschenk uit de hemel !
Maarten trakteerde, ik betaalde nog een extra pintje. We plaatsten onze tenten op een open stuk terrein en gingen rusten.
19 oktober : s Morgens voelden we al enkele regendruppels op onze tentjes. We pakten vlug in omdat alles dan nog droog in onze rugzak kon. Onze koffiekoeken stonden al op tafel en we dronken twee koffies. Een vrouw die verjaarde die dag trakteerde ons nog. We namen afscheid. De baas nam heel het ontbijt voor zijn rekening. Dat was wel fijn hoor. We kregen in dat dorp wel niets voor mekaar, niets van de kerk, of van de gemeente, maar dat Turks restaurantje maakte alles goed.
Vandaag moesten we normaal naar Malvalette, maar we gaan naar een iets groter dorp wat verder, zodat Karel de dag daarna met de trein weer naar Lyon en van daar naar huis kan geraken. Hij had graag nog een dagje Lyon bezichtigd.
Veel regen, grote wegen, drukte op de baan enz maar rond de middag stopten we aan een café-restaurant om wat op te drogen. Ze serveerden een betaalbare menu du jour, dus besloten we om s middags warm te eten en s avonds dan enkel een stuk brood met beleg te eten. Lekker opgewarmd vertrokken we weer en stapten tot weet ik veel.
We konden daar gratis op de camping kamperen, maar het water en dus ook de douches waren buiten gebruik. Alles was al afgesloten, wegens het einde van t seizoen. Dat zullen we nog veel tegenkomen.
We trokken naar het dorp, ik nam mijne vuile was mee, in de hoop om daar een wasserette te vinden. En wat was één van de eerste dingen die we tegenkwamen : een wasserette ! Dus stak ik al mijn gerief in een machine, drukte op start en gingen ergens iets drinken. Rond 20.15 u ging ik terug om mijn was op te halen, mar de deur ging niet meer open Shit , wat nu ? Mijne was zit daar en ik kan niet meer naar binnen. Even kreeg ik een colère, maar ik moest ook met mezelf lachen : Nico toch, zie je niet dat er op de deur staat : open van 7 tot 20u ? Man, man, man, miserie
Om mijn gedachten op iets anders te zetten, besloot ik om even naar mijn kindjes te bellen. Ik had ze al twee keer proberen te bellen de laatste veertien dagen, maar er was geen antwoord gekomen. Waarschijnlijk lagen ze al te slapen. Deze keer lukte het wel. Bianca nam op, ze klonk goed en gaf de kinderen door. Ik had een goeie babbel met haar en met de kindjes en voelde me weer 100% goed in mijn vel. Ik nam afscheid en ging weer terug naar mijn twee wandelcollegas. Die leken precies moe te zijn. Ik dronk nog een glaasje met hen en daarna trokken we naar onze tenten. Onderwegzagen we dat er iemand in de wasserette zat ! Het waren de eigenaars. Ik mocht mijne natte was nog in de droogkast steken en hem dan s morgens komen halen rond 7u. Karel moest toch vroeg vertrekken op weg naar zijn trein naar Lyon.
Op de camping had ik nog een goeie babbel met Karel, over zijn ervaringen in t leven en de tochten die hij gedaan had met andere mensen. Hij vertelde me dat je in t leven verschillende stappen moet zetten eer je iets kan bereiken. Als ik bvb. vroeger iets wou, dan zorgde ik vlug voor geld op een illegale manier en ik kocht dat dan. Maar dannam ik telkens het risico om in de gevangenis te raken. Karel vertelde me dat hij op zijn 37ste ook geen huis enz had. Maar stap voor stap keek hij wel naar de mogelijkheden die hij dag in dag uit had, tot het wel mogelijk werd om een huisje te kopen. Hij vertelde me dat wandelen ook zo in mekaar zit. s Morgens sta je op en je hebt een doel : naar dat dorp gaan. Als je er geraakt dan is het super, maar lukt het niet dan is dat ook zo. Dan moet je je daar bij neerleggen. Ik vroeg hem wat hij vroeger deed als hij iets wou kopen en het lukte niet omdat het budget het niet toeliet. Wel zei hij, ik keek die dag wat er voor mijn voeten lag en wat ik ermee kon doen en hoe ik stap voor stap verder kon geraken op weg naar wat ik wou bereiken. Maar ik zette wel mijn verstand op0 en stopte met teveel te verlangen, want dat is ook niet goed. Gewoon genieten van wat er die dag voor je voeten ligt, meer niet
Ja, eerlijk gezegd, ik had goed kunnen luisteren en praten met Karel. Ik ben content dat ik die man ben tegengekomen in mijn leven. Spijtig dat hij naar huis moet, maar ja dat zijn ook de dingen des levens. Mensen komen en mensen gaan, mensen worden geboren en sterven, allemaal moeilijke situaties die je een plaatsje moet geven. Moeilijk zenne, maar het moet
