21 september : 's Morgens was ik om 7u wakker, heb me klaar gemaakt, ben vlug even gaan vissen met het vislijntje dat ik in Sedan had gekocht. Enkele keren is mijn dobber ondergegaan, maar 'k heb geen echte vangst gehad vandaag. Daarna vertrokken we, weeral steil omhoog. Het was een heel lange wandeling met veel plezante en mooie dingen. Toen we stopten om even iets te drinken heb ik Hilde, Reiner en Maarten getrakteerd op een creme glace. Onderweg praatte ik met Reiner. Hij vertelde me dat hij met een minderjarige, die geplaatst was, onderweg was naar Compostela. En juist op de plaats waar we nu waren, was hij hem kwijtgespeeld, zodat de missie moest stoppen. Ik vond het wel spijtig voor hem, want hij is echt wel een plezante en goede kerel. Dom van die jongen die deze gouden kans heeft laten voorbijgaan. Binnenkort vertrekt Reiner naar het buitenland voor een missie met Artsen zonder Grenzen. Het kan Afghanistan zijn of India of Kenia, weet ik waar. Het kan elk moment gebeuren ... toch tof dat hij nog een weekje wil meestappen met ons.
Vandaag kwam er precies geen einde aan die wandeling. Toch kwamen we om 19u aan op onze bestemming. We vroegen aan de burgemeester of we onze tent aan het graspleintje naast de kerk mochten zetten. Dat was allemaal goed. Hilde moest dringend naar het toilet. "Weet je wat" zei de burgemeester "ik geef jullie de feestzaal. Daar is een toilet , keuken en badkamer aan. Maar zorg wel dat alles terug proper is" OK alles in orde, weeral een slaapplaats geregeld. Man, man, man, waar komen al die mensen vandaan ? Van een andere planeet of zo ? Neen hoor, ze zijn van deze planeet. Je moet alleen de moeite doen om vreemde mensen beleefd en vriendelijk aan te spreken. De rest volgt vanzelf. En als iemand zuur doet, negeer dat dan en zoek iemand anders, meer moet je niet doen. Allé en nu slapen, want morgen wacht weer een zware dag. Groetjes beste familie, kindjes, Bianca en alle andere mensen rond me of ons heen. Slaapwel.
20 september : Opgestaan en onmiddellijk gaan douchen. Als ik op een camping sta maak ik van de gelegenheid gebruik om me 's morgens en 's avonds te douchen. Toen iedereen klaar was zijn we naar het cafeetje van gisteren-avond teruggegaan. Ze gingen daar voor ons koffie en croissants klaarmaken. Ik bestelde een chocomelk. Voor we vertrokken zijn we nog langs de apotheker gepasseerd voor een speciaal steunverband voor mijn knie. 't Is wel een goeie,met twee staven opzij, voor extra-versteviging, want de druk is voor 80% verdwenen. Hilde en Reiner zijn nog wat inkopen gaan doen om mee naar huis te nemen. Wijn en kaas hebben ze achtergelaten in het café van de spaanse madammen met snor. Als Reiner en Hilde terug vertrekken, komt de man van de camping met Reiner's auto hen ophalen waar we zijn. En zo geraken ze dan terug thuis. Ja,van vreemde mensen krijg je hier veel respect, hulp en vriendschap. Na de breuk met mijn vrouw heb ik dat wel hard gemist, want met haar had ik echt wel een goede band. Alleen heb ik de verkeerde mensen en wegen genomen en haar iets te close gehouden. Zo ben ik haar verloren. Maar enkele weken geleden zijn we terug met elkaar beginnen te praten en dat is voor mij en voor onze kindjes toch al een mooie verandering. Toen ik naar Leuven vertrok om de dag erna met de voorbereiding van de tocht te beginnen, heeft ze me zelfs weggedaan samen met onze kindjes. Dat heeft me veel kracht en moed gegeven om deze tocht te doen slagen. Hopelijk komt mijn leven en dat van mijn kindjes en hun mama terug op zijn pootjes terecht. Want ik heb futen gemaakt. Maar hoe weinigen er ook in geloven : ik zet mijn fouten recht. Dat is eerlijk gezegd niet gemakkelijk, maar ik ben er al wel 29 maanden mee bezig geweest. Nu doe ik iets om te bewijzen dat ik "het bijna onmogelijke" kan waarmaken. Hopelijk begrijpen sommigen dat een mens terug een kans verdient. Er kan alleen maar iets mooiers en sterker uit groeien. Bon, we zijn toen vertrokken en weeral begon onze dag met een steile klim. Even verder doken we weer het bos in. Halverwege kwamen we gepensioneerde wandelaars tegen, met een héél lichte rugzak, en nog stapten wij eens zo snel. Er was een vrouwtje dat zei : " dat is een generatie hoger dan ons". We moesten erom lachen en praatten nog met enkele anderen. Want ook al denk je 'dat wandelen is maar niets' toch krijg je veel respect, van iedereen. Want zo naar Spanje wandelen, tot bijna Portugal, dat doet niet iedereen hoor. 's Morgens vertrekken in snel tempo, effen een pauze 's middags en dan zorgen dat je tussen 16 en 18.30u ten laatste aankomt. Het is niet zomaar gewoon recht naar Spanje. Nee,nee, dat dacht ik ook in 't begin. Maar de GR-routes lopen bijna uitsluitend langs bossen, bergen, steile beklimmingen, stevige dalingen. Geloof me, je voelt plaatsen en drukpunten die je in je ganse leven nog niet gevoeld hebt. Maar je geniet ook meer van dingen die je er voor niets vond of je gewoon vooraf niet interesseerden. Zoals een stom glas water, dat kan zo goed doen. Als ge liters hebt gezweet, dan gaat dan binnen als een engeltje dat in je mond plast, bij wijze van spreken. 's Middags zijn we aangekomen an een Frans militair kerkhof, herdenkingsplaats. Dar beslisten we samen om te eten, we warmden de chili con carne op en enkele van die Nederlandse sité-balletjes die we gekregen hadden van die kampeerders. Om eerlijk te zijn : Hollanders, dat is een goed volk, echt waar, ongeloofelijk. Nog wat van die speciale kazen, frans brood en hopla, ons maagje was weeral gevuld, klaar om terug te vertrekken. Er was veel drukte op die steenweg, veel mensen die de herdenkingsplaats kwamen bezoeken. Onderweg liepen Reiner en Maarten voorop, Hilde en ik op de tweede lijn. We kwamen enkele vliegenzwammen tegen, waar we een foto van maakten. Rode paddestoelen met witte stippels, dat doet me denken aan de liedjes uit mijn kindertijd. Na veel stappen en zweet kwamen we aan in Clermont-en-Argonne. De twee cafés, die Reiner kende in Clermont, waren beide gesloten. Even een teleurstelling. Ik ben naar de 'tabac' gegaan om een telefoonkaart te kopen, waarmee ik naar Belgie kon bellen. Daarna ging ik met Maarten naar de winkel Plots merkte Maarten dat Hilde en Reiner boven waren gebleven. Hij keerde terug om hen te gaan halen. We kochten pasta, vlees en drank voor het avondmaal. Eenmaal weer boven ging Reiner in de richting van het kerkhof. Ik deed teken naar Hilde van 'zijn die nu mannen nu zot aan 't worden of menen ze dat echt ?" Ik ging zeker niet naast een kerkhof liggen ! Maar ik maakte me weeral zorgen voor niets. We liepen het kerkhof op om te kijken wat er op 't einde van dat kerkhof te zien was. We zagen een mooie tuin die naar beneden liep vol fruitbomen, een zeer mooie vijver en een mooie chalet met terras. Maarten en Reiner gingen vragen of we in de tuin mochten kamperen. Ze deden teken dat we ook moesten afkomen. Eens we bij hen waren, zegden ze om te lachen : "er mag twee man in de chalet slapen en wij hebben al beslist wie, Nico en Hilde slapen dus in de tentjes" Maar dat was maar een grapje. We mochten gewoon heel dat groot domein met ons gevieren hebben : huis, vijver ... De man noemde Georges Collin, een gedreven en rijke schrijnwerker. Dat is toch ongelooflijk : wij kennen die man van niets of nergens en die vertrouwt ons gewoon hebben en houden toe. Hij verteld ons hoe het er binnen aan toeging, waar we moesten op letten. Hij zette whisky, ricard en dure Borbeaux-wijn op tafel, allemaal voor ons, alles gratis ! Ik voelde me zo raar daarmee, dat ik aan hem vroeg of we iets terug konden doen, wat werken in de tuin ofzo. Hij zei "neenee, bedankt. Brandt gewoon een kaarsje voor mij in Compostela" en hij kreeg precies een krop in zijn keel. Ik beloofde hem om dat zeker te doen ! Buiten voor mijn familie, kindjes, vrienden, de mensen in de gevangenis enz zal ik voor hem ook een kaarsje branden. Zo'n goede mensen verdienen dat. Het wordt eens heel grote tijd dat iedereen zo wordt : elkaar kunnen VERGEVEN, elkaar steunen in goede en slechte tijden. En mensen die in de gevangenis wat meer op een juiste manier te behandelen, zodat ze het leven ook op een andere manier kunnen bekijken. Met geloof en hoop, in plaats van met afschuw. Ik weet natuurlijk dat niet iedereen kan geholpen worden, zoals Dutroux of Horion of Janssens. Dat zijn zieke, gestoorde, a-sociale en gevaarlijke zotten. Die kun je niet veranderen, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zo is. Ik vind in ieder geval dat de directie van de gevangenis van Hasselt veel moeite heeft gedaan om dit project te doen starten. Ik hoop dat vele jongens in de gevangenis zo'n project ook een plaats willen geven. Want als dit experiment lukt kriijgen nog veel mensen de kans om eraan mee te doen. En geloof me, als ge dan niet verandert, dan is het echt spijtig, want veranderen doe je echt wel hoor. Ik gun het velen onder jullie, echt waar. Het leven is meer dan geld, ge kunt zoveel doen, maar we zijn er gewoon blind voor. Open jullie ogen, het leven is al zo kort ! Mijn ogen zijn in elk geval open gegaan. Bedankt Alba, Oikoten, Jef en iedereen die ermee achterstaat. Allez, we hebben heel hard genoten van deze dag. Eerst denk je van 'wat gebeurt er hier ? gaan we op het kerkhof slapen ?' en twee minuten later krijg je daar een luxe van jewelste, ongelofelijk ! Ja, Georges, je bent een man met een gouden hart, want vele mensen met zoveel geld doen dit zelfs niet voor hun eigen familie. Ze laten ze nog liever creperen. Waarom ? Help toch je medemens, je krijgt er altijd vriendschap en voldoening voor terug. Gierig en hypokriet zijn, denk je dat gelukkiger maakt ? Nee hoor.
19 september : De volgende morgen ben ik om 7.15u wakker, mijn hele hebben en houden op orde gezet, nog een babbeltje met onze Nederlandse vrienden, die ons nog zakjes soep, koffie, thé , suiker en gerookte balletjes (?) meegeven. Toen we onze rugzak al aan hadden kwam er een heel vriendelijk Nederlands vrouwtje naar me toe, in zwarte jurk, met een rode bloem opgeprikt. Ze vroeg heel geinteresseerd of we naar Compostela gingen. "ja" antwoordde ik, en ze zei " ik dacht het wel". Ze gaf ons nog enkele tips mee. Ze was zelf ooit naar daar gestapt en wist wat ons nog te wachten stond. Ze vertelde ons dat we niet te veel op de paters moeten rekenen, maar dat de mensen in het plaatselijk gemeentehuis ons veel beter verder gaan helpen. "Je gaat iets meemaken dat je je hele leven meedraagt, tot in je graf" zei ze. Ze was echt ontdaan en tegelijkertijd een beetje jaloers op ons. Ze wenste ons nog veel moed en ging terug naar haar caravanne. Even later stond ze daar terug, met iets in haar handen. "Ook al wil je het niet, toch moet je het aannemen" zei ze "je zal ervan kunnen genieten, ik heb het zelf meegemaakt. Ik weet wat jullie te wachten staat". Maarten nam het geld, 10, aan dat ze gaf. Het pakte me wel, zo'n doodvreemde vrouw, die gewoon 10 in je handen duwt ... dat kom je niet gauw tegen. We bedankten de vrouw voor haar mooie gift en vertrokken met een blij en goed gevoel naar onze volgende bestemming. Er volgde al snel een steile helling door 't bos. Toen we boven waren, vonden we teken meer van de GR 14. Geen wit-rode strepen meer op bomen of palen, geen andere aanduidingen. We hebben toen een baan gevolgd die helemaal de verkeerde richting uitging. Daarna liepen we langs slijkerige paden weer helemaal naar beneden. Toen we eindelijk door al die modder door waren kwamen we op een andere baan uit. We wisten echt niet meer waar we waren. Toen kwam er een auto angereden, die stopte en de chauffeur wees ons de weg : weer door die slijkpaden, maar nu omhoog ... man, man, man, dat was echt niet te doen. Op een bepaald moment ging het zo steil, dat ik me moest vasthouden aan de takken, anders rolde ik gewoon naar beneden. Bij een jagershut stond een weegschaal waar we onze rugzakken op wogen. Die van Maarten woog 19,5kg die van mij 22,25 kg ! Met hulp van ons kompas vonden we het juiste pad weer. Ik liep in het stille bos achter Maarten, plots sprong er iets in de varens naar me toe. Ik verschoot zo fel dat dat beest of beter gezegd dier, ook verschoot. Het was vlugger weg dan ik dacht. Van het verschieten liep ik met mijn 22 kg op mijn rug Maarten voorbij, alsof ik niks op mijn schouders had. Dat was wel even lachen. Toen we in 't dorp aankwamen hebben we vlug iets gegeten. Maarten belde naar Reiner en Hilde om te vragen waar ze waren. Dat zijn twee mensen die vanuit Belgie een weekje komen steunen. Ze waren nog onderweg. We spraken met hen af op de eindbestemming van die dag Varennes-en-Argonne. Toen we daar aankwamen hebben we eerst iets gedronken en we zijn een stempel gaan halen. Toen kwamen we op de brug Reiner en Hilde tegen. Ze hadden voor ons eten gekocht een een caravanneke voor de nacht gereserveerd. Dat begon al heel aangenaam en verrassend. Ze kookten chili con carne met merguez-worstjes. Ze hadden ook brieven bij van de familie en vrienden van de gevangenis enzo. Ik kreeg ook een brief van Jef, de man die zoveel voor ons geregeld had, de man die eigenlijk het project heeft geleid. Hij deelde mee dat er van verschillende kanten financiele steun was gekomen, van scholen en andere plaatsen. En ook dat de directie van Hasselt er ging voor zorgen dat de jongens mijn verhaal zouden kunnen lezen en brieven aan mij zouden kunnen schrijven. Dat deed me veel, echt. Mijn grootmoeder, mijn zoon Giovanni en Michael hadden ook geschreven. Ge kunt niet geloven hoe goed dat doet, nieuws krijgen van familie en vrienden. Mijn grootmoeder had ook warme kousen, druivesuiker en wat andere lekkernijen meegegeven. Na het lekker dineetje en een glaasje zijn we ons gaan douchen en hebben we ons klaargemaakt om nog iets te gaan drinken in het dorp. Reiner kende een café, waar twee Spaanse vrouwen de bar runnen. Het was wel heel grappig. Ze waren moeder en dochter en ze hadden beiden een "snor" hihi. Het deed me denken aan het liedje van Tom Waes : "dos cervesas por favor" Conchita met een snor hihi. Reiner vertelde dat er altijd een man aanwezig was die zit te wachten tot er iemand arriveert om mee te kickeren, op 't sjotterkaske te spelen. We hebben die man dan maar zijn pleziertje gegund en een partijtje tegen hem gespeeld. Daarna zijn we terug naar onze kampeerplaats gegaan. Reiner, Hilde en Maarten sliepen in hun tent. Ik kreeg de eer om in het caravanneke te slapen. Toen zij gingen slapen ben ik het verslag van de twee laatste dagen beginnen op te schrijven. Nu dit gebeurt is ga ik ook rustig slapen en dromen over jullie allemaal. Want deze en alle volgende brieven schrijf ik voor jullie allemaal. Want jullie betekenen allemaal veel voor mij : familie en kindjes, vrienden in de gevangenis en erbuiten en de mensen die dit allemaal hebben georganiseerd. Echt ik hou van jullie en mis jullie. Ik hoop dat jullie allemaal beseffen wat jullie voor mij betekenen. En ook mijn vrouw waar ik momenteel niet meer bij ben. Ik mis jullie.
17 september : vandaag moeten we een heel stuk door het bos, allemaal rustige paden die aangeduid zijn met rood-witte strepen. Ze noemen dat GR-paden. In Frankrijk volgen we nu de GR14. Op een bepaald moment kwamen we aan in een heel klein dorpje en werden we aangesproken door enkele mensen die vroegen of we de route naar Compostela volgden. "Ja, natuurlijk" antwoordden we. Ze waren een wandeltocht rondom de streek aan 't voorbereiden. We vroegen nog waar we een stempel konden krijgen en gingen dan verder. Plots kwamen we een reuze-grote zwarte hond tegen. Hij leek vrij kalm en rustig en volgde ons. Ik zei tegen Maarten dat we nu met zijn drieen waren. Maarten was er zeker van dat hij onmiddellijk zou terugkeren, maar 4 km verder volgde hij ons nog. Ik begon echt compassie te krijgen, hij zou zijn huis niet meer terugvinden al liet hij overal urinesporen achter. We kwamen aan een grote baan en Maarten joeg hem terug, zodat er niks ergs met hem zou gebeuren. En dat lukte. Weer moesten we klimmen in het bos. En daar stopte de weg. Beneden zagen we één kilometer verder een andere weg. De enige oplossing om daar te geraken was onder de prikkeldraad te kruipen en de weide met veel te lang gras over te steken. Niet makkelijk maar het ging.
Nog 8 km verder kwamen we in Buzancy. Daar kochten we eten en zochten we een plaatsje voor onze tenten. Op de camping was er een viering voor studenten aan de gang. De camping-verantwoordelijke zei dat we wel konden douchen, maar niet op de camping konden verblijven. Terwijl ik me douchte zocht Maarten een plaatsje op het voetbalterrein. Hij praatte met de verntwoordelijke en het mocht. Mijn douche viel niet mee : het water was gewoon ijskoud ! Je bent zo blij dat je een camping tegenkomt en dan marcheert het warm water niet ... Na een dik halfuur kwam ik aan onze kampeerplaats. Maarten dacht dat ik al voorbij was gewandeld of weg was. Hij had zijn tent al gezet en ik moest er nog aan beginnen in het pikdonker. Na veel gedoe stond ze recht. We aten nog wat brood met vlees enz. Om te koken was het veel te laat geworden. Toen we gingen slapen begon het fel te regenen.
18 september : toen ik wakker werd was 't nog aan 't regenen, maar dan hield het op. Er stond een felle wind zodat onze tentjes vlug droog waren. Inpakken en wegwezen, maar niet voor we een stempel bij de burgemeester waren gaan vragen. Toen gingen we op weg naar Grandpré, het dorpje waar we morgen met enkele meestappers hebben afgesproken. Ze gaan een weekje met ons mee en brengen wat gerief van thuis mee, dat gaat goed doen. Hopelijk hebben ze ook lekker eten bij ! (grapje). Vandaag was het een zeer rustige tocht, mooi landschap, natuur, paardjes en koeien in overvloed. Aan een kerk stopten Maarten en ik om iets te eten en enkel kilometers verder kwamen we toe in Grandpré. We zochten een camping. Die viel goed mee. We zetten vlug onze tentjes op en zochten de pastoor voor een stempel. Maar om eerlijk te zijn, degenen die ons normaal moeten bijstaan, zijn ofwel niet aanwezig, ofwel niet thuis. Je kan beter naar 't gemeentehuis gaan. Daar helpen ze je tenminste aan een slaapplaats. We gingen dan maar zonder stempel terug. In een heel klein café dronken we samen iets. Het was wel een heel rare plaats : in het café lagen porno-boekjes waar de klanten gewoon in keken, zonder zich te generen om de andere aanwezigen. We gingen terug naar de camping. Maarten wou nog wat geld halen van de bank, maar er was gewoon geen bank in dit dorp. De dichtstbij gelegen was op 20 km. Toen we op de camping arriveerden boden enkele Nederlanders ons een wijntje aan en we begonnen te praten over de voettocht. Ze kenden iemand die naar Compostela was gefietst. Daarna wou diezelfde man de weg ook te voet afleggen, maar was aan de belgisch-franse grens weergekeerd. Zo alleen is niet gemakkelijk en hij was gestopt. We kregen van die mensen nog enkele dingen : brood en worstjes in blik. We hadden kipfilet gekocht, couscous en zoetzure saus. Het eten deed ons echt goed. We dronken nog een wijntje en dan ging Maarten slapen. Ik ben nog de was gaan doen, wat opgeruimd en geschreven.
15 september, rustdag in Sedan : Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan en naar de wasserette gestapt om de was te doen. 't Was mooi weer, we konden genieten van de zon. In de Decathlon ben ik nog een paar nuttige dingen gaan kopen die we nog misten en een klein vislijntje voor als de gelegenheid zich zou voordoen. We hebben lekkere maaltijd bereid en een praatje gemaakt met enkele Nederlanders, die ons koffie en een koekje aanboden. Daarna hebben we gezellig gepraat en zijn gaan slapen. Allé, slapen, nu ben ik aan 't schrijven, anders kon ik jullie niet veel laten weten hé. Morgen is onze rustdag voorbij en vliegen we er terug in. Hou jullie goed. Tot morgen.
16 september : Met spijt in het hart moesten we de camping verlaten, anders lopen we achter op ons schema en dat is niet de bedoeling. De mensen die met ons een praatje hadden gedaan de vorige dag kwamen één voor één afscheid nemen en ze wensten ons veel moed toe. We kregen nog goede tips mee en ik kreeg zelfs een rugriem mee, omdat ze zagen dat ik last had van mijn rug. Als ik thuis ben, moet ik hem gewoon terugbrengen. Dat is echt lief van die mensen. Wij gooiden onze zware rugzakken terug over onze schouders en begonnen eraan. Na zo'n rustdag is herbeginnen moeilijker dan verwacht. Elke dag was mijn rug nat geweest, dat trekt in je gewrichten. Als je dan één dag stil hebt gezeten, is alles stijf en scharniert niet alles zo goed meer. Maar toch gingen we ervoor : steile hellingen en afdalingen, bospaden ... vandaag zo'n 25 km. Eerst kwamen we aan in Chémery-sur-Bar. In dat dorpje was echt niks buiten één caféetje, waar je de pis al van buiten rook. Maar we hadden dorst, dus bestelden we een Jupiler. We vroegen ook waar we eten konden kopen. Daarvoor moesten we helemaal terug naar Sedan. Ik vroeg mevrouw of we eieren en brood konden kopen, maar ze kon ons dat echt niet vertellen. Tenslotte stelde ze voor dat we bij haar wel iets konden kopen : 6 eitjes en en stokbrood voor 2,10. Toen zijn we verdergestapt, eerst even de benen inlopen, want als je stopt duurt het even voor je weer op gang geraakt. Ja, en mijn begeleider heeft vroeger altijd triathlon gedaan, dus die heeft wel tempo. Dat heb ik ook, maar de pijn belet me dat tempo te kunnen aanhouden. Maar ik volg en geef niet op. Dat is mijn doel : niet opgeven, volhouden Nico. Twee kilometer verder kwamen we aan op onze bestemming, een dorpje van 100 inwoners. Maar wel leuk, we kregen onmiddellijk water, een mevrouw belde naar de burgemeester om te vragen of we op het pleintje mochten kamperen. En dat was toegestaan, tof hé ! Plots kwam de schoolbus met kinderen aangereden. Alle kinderen gaan naar dezelfde school. Echt tof, de mensen helpen hier mekaar, precies één grote familie. Bij ons doen ze de gordijnen dicht als je aankomt of ze komen klagen bij het minste lawaai. Het werd donker, er stond een heel mooie sterrenhemel, goed te zien omdat er in dit dorp geen licht brandt. Het viel ons op hoe net en proper het hier wel is in vergelijking met een stad. We hadden juist onze restjes opgegeten, toen er een auto arriveerde die broodjes met vlees en frieten verkocht. Maarten had geen honger meer, maar ik kon daar geen nee tegen zeggen. We hebben ook elk nog een biertje gedronken en we kregen veel aandacht van de dorpsbewoners. Een vrouwtje zei : "Als jullie nog iets nodig hebben, zeggen jullie het maar of kom langs". Maar voorlopig hadden we water genoeg, dus bedankten we haar voor de gastvrijheid. Toen het broodje en ons pintje op waren, hebben we ons gerief opgeruimd en zijn we gaan slapen .
11 september : De volgende dag kwam er vlug aan. We profiteerden van de gelegenheid en namen nog een douche voor we vertrokken. Toen we een km of vier onderweg waren, besefte ik dat ik mijn fototoestel was vergeten op de camping, ergens in een stopcontact. Na een frustrerende wandeling kwam ik terug aan op de camping. Ik zocht op de plaats waar ik hem had achtergelaten, maar vond niets. Plots riep een man : "mijnheer, zoek je een fototoestel ?" Uiteindelijk had ik het terug en was ik niet voor niks teruggewandeld. Weer naar Maarten, die bij de rugzakken was gebleven. Met zijn tweeen terugwandelen was dom geweest en nu had ik de afstand zonder rugzak kunnen doen, toch minder pijnlijk voor mijn voeten. Na een lange dag stappen kwamen we aan in een klein dorpje waar echt niets te zien was. Een mevrouw bood ons een koffie aan. Uit beleefdheid vroegen we wat onze schuld was. En we moesten nog betalen ook ! Ik drink bijna nooit koffie, maar er dan nog eens voor betalen ... nee, dat doe ik niet meer. We zetten vlug onze tenten op, kookten, aten en gingen slapen.
12 september : 't Was geen speciale dag. Gewoon een lange wandeling door 't bos en meer was het echt niet. Op 't einde hebben we wel onze was kunnen laten doen. En de volgende morgen kregen we hem gewassen en droog terug, gratis en voor niets. Ondertussen zijn we al in Frankrijk geweest, weer België in, en terug. Ja raar, maar dit is zo'n stukje langs de grens. 's Avonds vonden we in de mooie Ardeense bossen een plaats waar scholen op vakantie komen. Er stond nog een kampvuur dat we terug aan de gang hebben gekregen om er onze koteletten op te bakken, couscous, boontjes met een sjalotje ... lekker ! Ik heb elke vinger afgelikt ! Na 't eten hebben we nog wat hout bijeengezocht en nog wat genoten van de warmte van het vuur en daarna zijn we onze tenten ingekropen.
13 september/14 september : Weer lange boswandelingen. Eerst tot Laforet, dan tot Sedan. Eindelijk zijn we definitief in Frankrijk aanbeland, Belgie ligt nu achter ons. Toen we aankwamen in Sedan zijn we in het gemeentehuis een stempel gaan halen, want de priester was weer niet in zijn kot. We zijn toen naar een camping gegaan, hebben ons gedoucht en zijn toen de stad ingetrokken waar een supergrote braderie was, met optredens en vuurwerk. We zijn een cafeetje gaan zoeken , want vandaag speelde mijn club, Real Madrid. Ik was echt gelukkig dat ik die match op een groot scherm kon volgen. Na de match zijn we naar onze tentjes getrokken en gaan slapen. Morgen is het onze eerste rustdag, dan gaan we onze post halen in het postkantoor en bellen naar Mit, de justitie-assistente. Om de 10 dagen moeten we van de SURB met haar contact nemen om te rapporteren over het verloop. Maarten moet ook raport uitbrengen enzo. Allez, beste mensen, vrienden, kindjes en familie. Ik ga nu schaapjes tellen. Tot morgen.
Boven in Foy kwamen we een oud madammeke tegen. Ze gaf ons water en begon over haar leven te vertellen. Ze was half-Duitse, half-Italiaanse. Ik verzorgde mijn blaren, Maarten bekeek op de kaart de route van morgen.
10 september : Die morgen werd ik wakker en vond niet direct een plaats om mijn grote boodschap te doen. Ik wandelde in de richting van het kerkhof, verschool me achter een muurtje en hopla : ik woog weeral enkele honderden grammen minder. Even later wandelden we langs de Maas richting Givet en ik voelde me content met het uitzicht : het mooie water, de natuur, de vissers, bootjes ... echt de moeite waard. Het was lekker warm die dag, 31°, eindelijk nog eens een zomerdag, dat was lang geleden. We stopten aan een rustig plaatsje langs de Maas. Ik ontdeed me onmiddellijk van mijn schoenen en liet mijn voeten in het frisse water afkoelen. Zo'n lange tocht moet je toch niet onderschatten. Dat stappen valt mee, maar de druk van die 25 kg op je rug, dat begin je na enkele uren serieus te voelen. Hoe later op de dag hoe meer je benen, rug en voeten pijn doen. Maar ik ben gedreven om mijn doel te bereiken, als 't moet ga ik puur op karakter. Opgeven is niet voor mij, dat weet mijn vrouw zelfs heel goed en vele andere mensen rondom mij. Ik hoop echt dat ik geen zware letsels oploop, want ik wil echt in Spanje geraken. Daar kan ik ook mijn vader even terugzien. Dat is al vele jaren geleden. Maarten genoot ook van het voetbad. We aten samen frans brood en chorizo picante. Toen waren we weer klaar voor de rest van de dagtocht. Onderweg kwamen we aan een vijver met een strand, veel karpervissers en een camping. Ik zag dat direct zitten ! Maarten ging eerst nog op zoek naar een stempel. Het Vlaams genootschap van Santiago heeft ons een boekje meegegeven , waarin wij elke dag een stempel verzamelen van de plaatselijke pastoor of het gemeentehuis. Dat kan van pas komen als we over de Spaanse grens gaan. Vroeger jaren kon je daarmee overal gratis eten. Nu ligt dat wat moeilijker. Maar toch, velen doen dit nog, we zullen wel zien als we ginder aanbelanden. De priester was er niet, niettegenstaande de kerk open stond. Na enkele glaasjes en eten zijn we naar de camping gegaan. De prijs viel goed mee : 4,87 per tent met douche. Eindelijk een lekkere douche ! Amaai, want zo'n hele dag met een zware zak op je rug, dat is niet alles, hoor ! Na 5 min stappen is je rug kletsnat. Ja, wat wil je, bergop, bergaf met meer dan 20 kg. Het zweet loopt tot in je schoenen. Dan ben je wel gelukkig dat je kan douchen met warm water. Ik geloof dat ik er wel 2u heb ondergestaan. Maarten is zelfs komen kijken of ik nog leefde. Na de douche hebben we samen nog iets gedronken en dan gaan rusten, want ik kon bijna niet meer vooruit van de pijn. Iets later kreeg ik zo'n dordt, zin in een frisse cola. Ik zocht, maar vond nergens een cola-automaat. Man, man, man, miserie, miserie : ik heb kilometers lopen zoeken op mijn pijnlijke voeten vol blaren. Drie kilometer heen en drie kilometer terug, met als resultaat : totaal NIETS. Wat had ik mezelf toch weer aangedaan ? Zoiets doe ik nooit meer. Van de pijn stapte ik zo traag dat ik eerst om 2.45u terug in mijn slaapzak kon kruipen. Dat doe ik echt nooit meer ...
