22 oktober : ’s Morgens rond 3.40u werd ik wakker van het gesnurk van een vrouwtje van rond de zestig die daar ook sliep. Ik werd er ambetant van, frommelde een papiertje bijeen en gooide het naar haar bed in de hoop dat ze zou ophouden. Maar het werd enkel erger en erger. Ik heb mijn slaapzak genomen en ben naar de douches, naast de lavabo’s gaan liggen en beginnen te schrijven, want ik stond al enkele dagen achter. De verwarming stond daar op, dus dat viel nogal mee. Olivier was er samen met zijn vriendin Astrid ook gaan liggen om wat te schrijven.

Ik was even terug in slaap gevallen en om 6u stond ik op om te ontbijten. Daarna ben ik naar de mis gegaan, die speciaal elke morgen wordt opgedragen voor de mensen die naar Compostela gaan, de camino doen, pelgrims dus, in de grote kathedraal.

Als ge daar binnenkomt, dat geeft echt een speciaal gevoel, ge kunt dat niet beschrijven. Het is een zeer oude, maar opnieuw gerestaureerde kathedraal en het is echt mooi, ongelooflijk. Het beeld van Santiago staat er, en ook dat van Sint Anneke, Notre Dame, de paus enz. Je voelt daar dat er geloof en vanalles aanwezig is. Niet zoals in een kerkje in Belgie waar de pater zijn handen niet kan thuishouden van onze jeugd. Door al die dingen die in het nieuws en de media verschenen zijn was het lang geleden dat ik nog in een kerk binnengeweest was. Het is niet goed wat er in sommige kerken gebeurt, maar elke dag alles op TV brengen hoeft ook niet, want dat brengt zoveel haat bij de mensen dat ze in niets meer durven te geloven. En wat is een leven eigenlijk zonder dat je in iets kan geloven ? Niets.

In elk geval ga ik af en toe terug naar de kerk, gewoon voor mezelf, voor mijn familie en kinderen. Wat er rond me gebeurt of op het nieuws komt, kan me gestolen worden, want ik trek me vanalles veel te veel aan. En dat zorgt alleen maar voor meer frustaties en daar kan ik moeilijk mee omgaan.

Mijn gevoelens komen terug los in dit project. Ik kreeg op een bepaald moment zelfs natte ogen tijdens de mis, zomaar … Ja, je hebt al 933 km gewandeld, je scheenbeenvlies is ontstoken, je wil verder maar je kan niet. Heel je lichaam zit vol energie, maar ik moet rusten en dat kan ik niet. Ik kan geen 5 minuten stil zitten, maar toch zal ik dat moeten doen om verder te geraken. Anders is er maar één weg, en dat is terug naar huis.

Als ik nu wil ben ik onmiddellijk terug thuis bij mijn kinderen. Maar ben ik een opgever ? Nee, ik ben een doorzetter ! En ik geef niet op, ook al kan ik nu naar huis. Mijn kinderen, familie en enkele vrienden plus gedetineerden, of beter geëgd MENSEN die opgesloten zitten, zouden het veel toffer vinden dat ik het wel haal. Want velen geloofden er echt niet in, maar toch zullen ze erin geloven binnenkort. Ik geef niet op. Ik heb al dagen rondgelopen met iets waar je eerst mee moet rusten, dus waarom zou ik nu opgeven ? Rusten zal ik nu wel moeten doen, maar stoppen staat niet in mijn woordenboek. Mensen die me echt kennen weten dat wel.
Ik ga nu toch doen wat ik moet doen. Zoals Karel vertelde : je doet wat je kan en niets meer, zo geraak je nooit in de problemen. En als je niet verder kan, rust dan even, anders wordt het alleen maar veel erger.

Wat me wel was bijgebleven van die avond was een uitspraak van een Franse wandelaar die ook al in Spanje had gestapt :”con pan y vino se hace el camino”

Daarmee sluit ik vandaag mijn verslag af. Groetjes aan iedereen, slaapwel.

Nico XXX

01-12-2011 om 10:45 geschreven door V-Oikoten  

21 oktober : ’s Morgens voelde ik al direct dat het niet goed zat, mijn been wou van in ’t begin van de dag niet meer mee, slecht voorgevoel …

Ik heb volgehouden tot de middag. Toen zei Maarten me dat ik zo nooit in Santiago zou geraken.
Dus probeerde ik verder te gaan met een auto. Het duurde wel even voor iemand me meenam. Maar na 1.30u stopte een meisje van rond de 25 jaar. Ze reed naar Rosières. Daar stapte ik uit en kreeg direct een nieuwe lift  tot in Le Puy.
Die man zag aan mijn grote rugzak een St Jacobsschelp hangen. Dus wist hij al direct dat ik naar Santiago ging, want zijn zus heeft dat ook gedaan. Hij herkende dus het symbool van de pelgrim.
Hij was heel vriendelijk en reed speciaal voor mij het hele gebied door zodat ik alles kon zien. "Met je been gaat dat niet lukken, dus ik laat je alle mooie dingen zien en dan zet ik je af in het centrum." zei hij.
Daar ben ik op zoek gegaan naar een onderkomen en vond een verblijfje voor mensen die de 'camino' afleggen.
Toen ik daar aankwam, moest ik onmiddellijk gaan zitten
Er zaten ervaren pelgrims. Voor mij leek het zo precies of ik had niets meer te protocollen. Het was zelfs al te veel dat ik naar de plaats wandelde waar ik met Maarten had afgesproken, dus ja Nico, luisteren hé ! Anders kan je nog buiten slapen ook.
In het pelgrimshuis golden er wel vele regels. Zo moest je o.m. tussen 9u 's morgens en 15u buiten, maar je mag wel je gerief laten staan. "waw". 's Avonds om 22u gaan de deuren dicht, dus je moet ervoor zorgen dat je op tijd bent. Je rugzak mag je niet mee op je kamer nemen, die moet op de gang blijven staan.
's Morgens was er mis om 7u. in de grote kathedraal.
Maar het waren wel goede mensen hoor. Ze noemden Robert en Guy.
Robert was een heel klein mannetje, heel kordaat , een beetje een betweter, maar hij bedoelde het wel goed en had een heel goed hart.
Guy daarentegen was veel rustiger. Hij was vroeger ziek geworden aan kanker. Daarom kon hij niet meer wandelen en omdat hij dat niet meer kon, richtte hij een hospitaal op voor de mensen die de camino de Santiago afleggen.
Ze keken heel hard uit naar me, ik mocht me niet bewegen of ik werd op mijn vingers getikt, maar ze hadden wel gelijk.
We kwamen ook Astrid en Olivier tegen. Hij was een fransman die vroeger tegen Aarlon woonde en zij was van Tsjechische afkomst. Zij had nog in Berlijn gewoond, maar had nu voor het nomadenleven gekozen. Ze hield zich bezig met sculturen in keramiek en gaat voor vijf dagen naar Amsterdam om haar werken te verkopen. Ze regelt dat haar handwerk gratis in Nederland geraakt.

Ja, ik heb mijn trots dan maar opzij gezet en nu ga ik nog maar doen wat ik zelf aankan. Ik wil er geraken en niets anders. Dus, nog meer luisteren naar mijn lichaam dan voordien. Ik ga hier rusten, wachten tot het beter gaat. Anders reis ik maar enkele dagen verder met de bus en rust daar. Het zit echt, echt niet goed. De ontsteking zat al op mijn scheenbeenvlies en nu is heel mijn kuit stijf geworden, ik kan niet meer normaal lopen en ben precies  een ventje van in de zeventig.

’s Avonds maakte de man wat soep en pasta voor ons klaar en daarna gingen we slapen.

30-11-2011 om 08:20 geschreven door V-Oikoten  

20 oktober : Karel maakte me wakker en we vertrokken naar de stad. Ik haalde mijn was op en we gingen koffie drinken, daarna ging ik nog naar de bakker en we namen afscheid van mekaar. Karel ging richting station, ik keerde weer naar de camping. Maarten was al wakker toen ik aankwam. We ontbeten samen en vertrokken naar Beaux. ’s Middags stopten we in een mooi dorpje waar we iets dronken en aan de kerk aten we ons brood.

Tegen het einde van de dag begon ik weer zwaar af te zien, mijn scheenbeen en kuit wilden niet meer mee. Mijn lichaam snakt naar rust. Ik begin te voelen dat ik moet luisteren naar mijn lichaam, anders loopt dit fout af. Boven in ’t dorp is niets te zien, maar plots staat daar een camionette met “pizza” erop. Wat een geschenk uit de hemel !

Maarten trakteerde, ik betaalde nog een extra pintje. We plaatsten onze tenten op een open stuk terrein en gingen rusten.

30-11-2011 om 07:16 geschreven door V-Oikoten  

19 oktober : ’s Morgens voelden we al enkele regendruppels op onze tentjes. We pakten vlug in omdat alles dan nog droog in onze rugzak kon. Onze koffiekoeken stonden al op tafel en we dronken twee koffies. Een  vrouw die verjaarde die dag trakteerde ons nog. We namen afscheid. De baas nam heel het ontbijt voor zijn rekening. Dat was wel fijn hoor. We kregen in dat dorp wel niets voor mekaar, niets van de kerk, of van de gemeente, maar dat Turks restaurantje maakte alles goed.

Vandaag moesten we normaal naar Malvalette, maar we gaan naar een iets groter dorp wat verder, zodat Karel de dag daarna met de trein weer naar Lyon en van daar naar huis kan geraken. Hij had graag nog een dagje Lyon bezichtigd.

Veel regen, grote wegen, drukte op de baan enz … maar rond de middag stopten we aan een café-restaurant om wat op te drogen. Ze serveerden een betaalbare menu du jour, dus besloten we om ’s middags warm te eten en ’s avonds dan enkel een stuk brood met beleg te eten. Lekker opgewarmd vertrokken we weer en stapten tot … weet ik veel.

We konden daar gratis op de camping kamperen, maar het water en dus ook de douches waren buiten gebruik. Alles was al afgesloten, wegens het einde van ’t seizoen. Dat zullen we nog veel tegenkomen.

We trokken naar het dorp, ik nam mijne vuile was mee, in de hoop om daar een wasserette te vinden. En wat was één van de eerste dingen die we tegenkwamen : een wasserette ! Dus stak ik al mijn gerief in een machine, drukte op “start” en gingen ergens iets drinken. Rond 20.15 u ging ik terug om mijn was op te halen, mar de deur ging niet meer open … Shit , wat nu ? Mijne was zit daar en ik kan niet meer naar binnen. Even kreeg ik een colère, maar ik moest ook met mezelf lachen : “Nico toch, zie je niet dat er op de deur staat : open van 7 tot 20u ?” Man, man, man, miserie …

Om mijn gedachten op iets anders te zetten, besloot ik om even naar mijn kindjes te bellen. Ik had ze al twee keer proberen te bellen de laatste veertien dagen, maar er was geen antwoord gekomen. Waarschijnlijk lagen ze al te slapen. Deze keer lukte het wel. Bianca nam op, ze klonk goed en gaf de kinderen door. Ik had een goeie babbel met haar en met de kindjes en voelde me weer 100% goed in mijn vel. Ik nam afscheid en ging weer terug naar mijn twee wandelcollega’s. Die leken precies moe te zijn. Ik dronk nog een glaasje met hen en daarna trokken we naar onze tenten. Onderweg  zagen we dat er iemand in de wasserette zat ! Het waren de eigenaars. Ik mocht mijne natte was nog in de droogkast steken en hem dan ’s morgens komen halen rond 7u. Karel moest toch vroeg vertrekken op weg naar zijn trein naar Lyon.

Op de camping had ik nog een goeie babbel met Karel, over zijn ervaringen in ’t leven en de tochten die hij gedaan had met andere mensen. Hij vertelde me dat je in ’t leven verschillende stappen moet zetten eer je iets kan bereiken. Als ik bvb. vroeger iets wou, dan zorgde ik vlug voor geld – op  een illegale manier – en ik kocht dat dan. Maar dan  nam ik telkens het risico om in de gevangenis te raken. Karel vertelde me dat hij op zijn 37^ste ook geen huis enz had. Maar stap voor stap keek hij wel naar de mogelijkheden die hij dag in dag uit had, tot het wel mogelijk werd om een huisje te kopen. Hij vertelde me dat wandelen ook zo in mekaar zit. ’s Morgens sta je op en je hebt een doel : naar dat dorp gaan. Als je er geraakt dan is het super, maar lukt het niet dan is dat ook zo. Dan moet je je daar bij neerleggen. Ik vroeg hem wat hij vroeger deed als hij iets wou kopen en het lukte niet omdat het budget het niet toeliet. Wel zei hij, ik keek die dag wat er voor mijn voeten lag en wat ik ermee kon doen en hoe ik stap voor stap verder kon geraken op weg naar wat ik wou bereiken. Maar ik zette wel mijn verstand op  0 en stopte met teveel te verlangen, want dat is ook niet goed. Gewoon genieten van wat er die dag voor je voeten ligt, meer niet …

Ja, eerlijk gezegd, ik had goed kunnen luisteren en praten met Karel. Ik ben content dat ik die man ben tegengekomen in mijn leven. Spijtig dat hij naar huis moet, maar ja dat zijn ook de dingen des levens. Mensen komen en mensen gaan, mensen worden geboren en sterven, allemaal moeilijke situaties die je een plaatsje moet geven. Moeilijk zenne, maar het moet …

29-11-2011 om 22:53 geschreven door V-Oikoten  

18 oktober : ’s Morgens werden we heel vroeg wakker en vertrokken naar Sury le Comtal. Daar wou ik een café vinden waar ik voetbal kon kijken want Real Madrid speelde tegen Lyon.

Onderweg, na de middag telefoneerden we naar mijn justitie-assistente en stopten we ook nog om te eten. Veel herinner ik me niet meer, want het was heel de dag op mijn tanden bijten om er te geraken. De pijn komt en gaat, stilaan begint nu ook mijn kuit op te stijven en bemoeilijkt me het stappen.

Raar maar waar, bijna onmiddellijk vond ik een plaats waar we de match konden volgen. ’t Was een kebab-zaak, een Turks restaurantje. De man had ook familie in Belgie. Het eten was zeer goed, we werden echt verwend en de avond was echt geslaagd. Karel en Maarten volgden mee de match, alhoewel voetbal hen over ’t algemeen niet boeit. Toch keken ze met spanning. Madrid won de match met dikke 4-0 cijfers en we vierden de overwinning nog met wat lekkers.  
De baas stelde ons voor om ’s morgens nog te komen ontbijten. We hadden voor die avond nog geen slaapplaats gevonden en onze rugzakken stonden nog geladen.

In de kebab-zaak vertelden ze ons dat we onze tenten in het park konden zetten. Dat viel nog goed mee, onze tentjes waren vlug opgesteld en we sliepen onmiddellijk in.

Die nacht sloeg het weer om en er was regen op komst.

28-11-2011 om 22:13 geschreven door V-Oikoten  

17 oktober : We vertrokken redelijk laat, maar we gingen het vandaag rustig houden, min of meer …

We kwamen verder dan we gepland hadden, want de pijn viel redelijk mee. In het kleine dorpje kwam ik een hotel tegen van de jaren stillekes. Aan een man vroeg ik waar we onze tent konden zetten. Ergens achter de kerk mocht dat wel ,en voor een euro en een klets kregen we nog een liter tafelwijn mee. Karel had gezien dat het restaurant om 19u opende. Eer we naar daar gingen wilden we eerst de burgemeester vinden. Zijn vrouwtje had ons gezien toen ze de vuilnisbakken kwam buitenzetten en had ons beloofd dat mijnheer ging langskomen met de stempel. Iets later arriveerde hij. Wij hadden nog een leuke babbel en vertrokken dan naar het restaurantje. Karel betaalde het grootste deel van de rekening en we lachten veel. Karel is echt een mens die leven in de brouwerij brengt.

Die dag kon ik voor het eerst van mijn warmere kledij genieten en van een opblaasmatje.

28-11-2011 om 19:54 geschreven door V-Oikoten  

16 oktober : Vandaag vertrekt het bezoek terug naar het thuisfront. Spijtig, want als je je zoon terugziet, dan is het moeilijk om hem te laten gaan. Maar toch, Gio heeft zich geamuseerd en ik ook. Onze band is terug op zijn normale peil aan ’t geraken. Jef heeft met Gio gepraat om met de vakantie één wek te komen meestappen, hopelijk lukt het. Dat zou tof zijn : samen met mijn zoon een stukje van de weg naar Compostela te doen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. We namen afscheid van elkaar.

Ik zag mijn zoon in de verte naar me zwaaien en ging naar het toilet om mijn emoties te verbergen. Na enkele minuten was het over en kon ik het een plaats geven. Die dag heb ik niet veel meer gedaan, we zijn nog eentje gaan drinken. Dan heb  ik binnen gezeten, rusten en nog eens rusten, want mijn been is op dit moment belangrijk om verder te kunnen stappen

14-11-2011 om 19:27 geschreven door V-Oikoten  

15 oktober : Die dag was ik al opgestaan om 6.30u, dan kon ik vlug douchen, de tafel zetten en naar de bakker gaan voor vers  brood. Zo verloor ik geen tijd, want Giovanni was bij me en ik wou van elk moment ,dat we samen hadden, genieten.

Mijn scheenbeen was verslechterd. Jef belde rond en vond een dokter van wacht. Om 15u moesten we naar hem gaan in een nabijgelegen dorp, Panissieres. Luc en Giovanni reden ook mee naar het dorp waar we eerst winkelden en dan naar de dokter gingen.

De dokter onderzocht me en zei me dat ik moest stoppen met wandelen : scheenbeenvliesontsteking. Hij zei me dat het tussen één en 18 maanden kon duren eer dat genezen was ! Ik keek eens scheef naar Jef en dacht ‘die man is gek zeker ?’ Ik stop niet ! Ik ga me wel verzorgen en ik ga gewoon door. Hij schreef me voltaren en andere geneesmiddelen voor… Ja ik was wel verschoten hoor. Opletten en luisteren naar je lichaam, Nico, voorzichtig zijn ! Maar opgeven ? Nee, de storm is niet zwaar genoeg voor mij, ik ga door. “Het Spaanse graan zal de orkaan wel doorstaan ! No way, José !”

Ik heb me dat weekendje goed verzorgd. We gingen samen nog een pintje drinken en naar de plaatselijke kermis, want het was feest in het dorp.

Na de kermis gingen we terug naar ons verblijf en lachten ongelooflijk veel. Op een bepaald moment masseerde Jef mijn voeten. Ik had het in een brief al zwanzend geschreven, maar hij deed het ook. Giovanni had ‘s middags mijn rug al gemasseerd, en toen Jef mijn voeten ‘bewerkte’ kwam mijn zoon   mee helpen, tof hé. Aan elke voet een persoon, wat een leven!  Dat maak je niet elke dag mee, hoor. Maar zoiets komt niet zomaar : ik heb me ingezet, mensen appreciëren dit en je krijgt belangstelling en respect terug. Je moet er wel voor open staan, niet op wachten want dan komt het precies niet. Laat gewoon los, stop met verlangen en dan komt het wel. Ja, je leert toch nog veel bij, al ben je 37 jaar. Bijleren kan je je hele leven, daar is het nooit te laat voor.

Jef had ook vanalle andere kleren bij, warmere kledij, een slaapmatje … Allé, we waren weer goed voorbereid voor de periode die we tegemoet gaan. Ik voelde me heel rustig die avond, zorgde voor de voorbereiding van ons ‘feestmaal’ : couscous, provencaalse saus, spek, kippeblokjes … Amaai, niet normaal …

Toen de anderen gingen slapen, trokken Gio, Jef en ik nog eens naar het dorp. Daar was in de feestzaal nog iets te doen, maar we zijn niet verder geraak dan een kraampje in de buurt. Ze hadden zelfs geen bier, dus we bestelden een frisdrank en namen er nog een bakje frieten bij. Dat was al lang geleden, maar de kwaliteit … 0,0, maar ze gingen wel binnen.

De nacht was snel voorbij.

14-11-2011 om 19:15 geschreven door V-Oikoten  

14 oktober : We stonden op, mijn scheenbeen was nog steeds opgezwollen, ’t zag er niet goed uit, maar niets kon ons die dag tegenhouden. Mijn zoon Giovanni  komt ons bezoeken, samen met Luc, Jef en een meestapper, Karel Six, een zeer leuke man, echt.

De dag naar Violay stappen was afzien, maar ik ben er toch geraakt, meer kon ik niet over die dag niet vertellen. Het waren slechts 13 km, maar die heb ik wel afgelegd met die ontsteking. Bang en vol angst ben ik er geraakt, maar ik voelde dat het niet goed zat.

We gingen nu twee dagen kunnen rusten, dat stelde me gerust op dat moment én mijn zoon Giovanni ging komen.

We gingen naar de mairie in Violay om de sleutel van de gite ’Jeanne d’Arc’ te gaan halen.  Jef had die besteld voor het weekend.

We douchten en ik ging naar de bank om iets extra’s af te halen. Toen ik in de winkel stond, kwam Jef daar ook binnen. Dat was echt leuk. En dan Giovanni, dan Luc , dan Karel, één voor één stonden ze voor mij. Ik pakte ze allemaal stevig vast, echt content was ik.

Want ik was al meer dan  een maand van huis, en ik wist wel dat er iemand ging komen, maar zou dat ook zo zijn, of kwam er op ’t laatst nog iets tussen of hadden ze iets anders te doen ? Nee, nee, Giovanni, mijn oudste zoon, had zijn woord gehouden en dat maakte mij blij en fier als vader! Dat mijn zoon toch tijd maakt voor mij, terwijl hij verkering heeft met zijn vriendinnetje, Amy.

Hopelijk begrijpt ze dit een beetje, want dit betekent zoveel voor ons. Onze band moet terug versterkt worden en dit is het moment. En voor hen is dit ook goed, want teveel bij elkaar is ook niet goed. Kijk naar mij : ik hou zoveel van mijn vrouwtje, maar ik zag haar zo graag dat ze tussen mijn vingers wegglipte, zoals zand aan het strand in je hand.

Als je zand in je hand neemt en je maakt een vuist dan loopt het zand langs je vingers weg. Dus je moet leren loslaten, leren vertrouwen en vrijheid geven, anders verlies je, juist wat je niet wil verliezen. Ik heb dit ervaren en ook geleerd. Hopelijk komt het ooit terug. Dan kan er niks meer stuk gaan en zullen we veel gelukkiger zijn. Maar ik laat het gewoon komen, zonder druk. Echte liefde komt toch terug, vroeg of laat. Mijn ervaringen wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen als ze op die leeftijd komen. Gio is daar al, en ik geef hem dat dan ook door. Hopelijk kan Amy daar ook mee leven. Als ze dat beiden kunnen zullen ze ook sterker staan in hun relatie en in hun verdere leven.

Moest ik ooit terug samen geraken met mijn vrouw, dan laat ik haar haar gang gaan. Gaat ze werken, dan gaat ze werken. Wil ze eens weggaan, dan laat ik haar dat doen.  Ze is vrij in alles wat ze verlangt of wil. Ik ga dan ook eens vissen of wandelen of pas op de kindjes. Zolang we elkaar maar niet beginnen te verplichten, van dit mag niet en dat kan niet enz …

Hilde, een mevrouw die een week kwam meestappen schreef me een brief en daarin stond iets moois : “Nico, leef om te leren en je zult leren leven”. Kort ,maar wel duidelijk en krachtig. Als ik de kans krijg,  potverdorie, ik zal leven. Maar gelukkig zijn is ook nodig om goed te leven, weet je. Dan lukt alles beter. Nu ben ik ook een beetje gelukkig, dank zij mijn kinderen enz en omdat ik aan zo’n mooi project kan deelnemen. Maar die pijn en dat verdriet moet terug opgelost geraken. Dan gaat alles terug vanzelf. Maar daarvoor moet je met twee zijn hé. Alleen kan je er slechts op hopen, maar hoop doet leven, ik geef niet op.

Ik heb gekozen om mijn  kinderen op de wereld te zetten, dus zal ik niet zo vlug mijn doel uit het oog verliezen. Ik ga door vuur en water.. Ik geef niet op, nu ook niet : ik heb  pijn en ben er toch geraakt. Alles speelt zich af in je hoofd en zolang het daar goed zit, komt alles wel goed.

Ik zag Giovanni, we hielden elkaar stevig vast, we waren beiden gelukkig dat we elkaar terug zagen.

We gingen naar onze gite, dronken een aperitiefje en toasten op ons weekendje samen met ons zessen.

We aten lasagne die Jef thuis had klaargemaakt. Het was een leuke avond. We vertelden over onze belevenissen onderweg. Het bezoek had brieven bij van het thuisfront. Ik zal de namen noemen van de echte vrienden die ik heb, allez van degenen die me toch geschreven hebben, want vele weten niet hoe ze moeten bereiken, maar daar komt verandering in, want in Hasselt is er nu een mogelijkheid gekomen dat ze me kunnen schrijven. Goed hé !

Michael , Benny, Mit, Lucas, Koen, mijn grootmoeder die heel hard voor mij in de weer is, Giovanni, Hilde en Jef, mijn papa, die aan Jef  een mail stuurde, Marijke van de bib in Hasselt, die me altijd gesteund en gemotiveerd heeft in dit project, zoals ook Michel.  Al die mensen schreven me een brief.

De directie van Hasselt heeft zich ook erg ingezet voor dit initiatief. Allez, allemaal onverwachte dingen, en toch komen die er plots , dank zij je inzet. Er wordt veel begrip getoond voor iemand die zich inzet voor zo’n project. Al mijn inzet wordt eindelijk aanvaard en dat geeft me een goed gevoel. Dit project moet doorgaan voor meerdere gedetineerden. Als ze mensen opsluiten, omdat ze de wet overtreden , oké, maar mensen opsluiten kost veel geld. Geef dan af en toe, al is het maar 1, 2 of 3 keer per jaar één gedetineerde op de 11000 de kans om met Alba, Oikoten mee te gaan met zo’n voettocht. Je betrekt daar een hele familiekring mee en een beter leven voor je kinderen, banden die beter worden, vrienden die je maakt, mensen die je leert kennen, gevoelens die jaren niet meer naar boven kwamen die weer wakker worden, … teveel om op te noemen.

Er is een budget voor nodig. Dit is een pilootproject, maar er moet geld vrijkomen om dit nog te kunnen doen, subsidies. Steek geld in nuttige dingen, dan krijg je ook verbeteringen in de maatschappij. Er zijn zoveel knelpunt-beroepen die open staan. Zorg  met alle nodige instanties voor een goede samenwerking en je kan een gedetineerde onmiddellijk op de arbeidsmarkt zetten, zodat hij onmiddellijk aan de slag kan, al is het maar tijdelijk. Dat zorgt ervoor dat er geen verveling komt. Maar ja, wie ben  ik om dit te veranderen … ik kan alleen mijn gevoel en gedachten doorgeven als ervaringsdeskundige. Het zijn de mensen met macht die er iets aan moeten doen.

Maar wil je een  verbetering bij de maatschappij, begin dan bij jezelf. Iedereen heeft ooit gezondigd. Ooit werd een vrouw gestenigd die gezondigd had, alle mensen van dat dorp wierpen stenen. Plots kwam Jezus en die zei :”Al wie nooit gezondigd heeft, mag een steen gooien” en iedereen liet zijn stenen vallen. Dus, kijk allemaal eens diep in jezelf en kijk wat je kan verbeteren, niet wat je kan verslechteren. Geef de minderen en de mensen die fouten hebben gemaakt de kans om die fouten recht te zetten. Geef iets en je zal iets terug krijgen.

Bon, na stevige verhalen en drankjes gingen we slapen.

09-11-2011 om 15:12 geschreven door V-Oikoten  

13 oktober : Vandaag stappen we naar Les Sauvages, ongeveer 22 km. Ik heb ongelooflijk rap gestapt. Ik begin nu echt de veranderingen te voelen in mezelf, in mijn lichaam en in mijn spieren. Hoe je kan evolueren op een maand tijd, dat is een super-gevoel. Je begint jezelf onder controle te krijgen, je ademhaling verbetert en je hartslag wordt rustiger.

’t Is heel belangrijk om erdoor te geraken. Je merkt dat zelf niet van dag tot dag, maar als je vergelijkt met maand geleden, dan voel en zie je de veranderingen meteen.

In Les Sauvages was er echt niet zoveel. Het was wel een redelijk groot dorp, maar er viel niks te beleven. Vlak naast een pelgrims-plaatsje van Notre-Dame, was er een koud, maar wel overdekt plaatsje met een lavabo en WC, wat banken en tafels. Dat mochten we gebruiken voor de nacht. Het was eerlijk gezegd niets vergeleken met andere slaapplaatsen die we hadden gekregen. Maar we zaten onder dak, uit de nattigheid en uit de wind, en dat was welkom.

Maarten ging naar de winkel om eten te kopen. Ik bleef deze keer ter plaatse, want één kilometer voor aankomst had ik plots hevige pijn gekregen  onderaan mijn scheenbeen. Maarten vond dat ik geen risico moest nemen en beter wat rustte. Dat deed ik dan ook, want hij had gelijk : geen risico’s nemen.

Na een tijdje was Maarten terug met eten en drinken. Daarna heb ik nog mijn been verzorgd en uitgerust voor de volgende dag.

07-11-2011 om 17:51 geschreven door V-Oikoten  

12 oktober : ’s Morgens kwam de man ons wekken. “ Tu veux du café ?”. Ja, natuurlijk ! Alles stond al klaar, de vrouw wees ons de WC en de badkamer, legde handdoeken klaar. Echt heel vriendelijk. Dat is juist wat ik het meeste wou, gewoon me wat verfrissen. Koffie en een aperitiefje is  mooi meegenomen, maar dat hoeft allemaal niet voor mij. Het enige waar ik naar verlang is me proper kunnen maken, zo ben ik nu eenmaal.

We kregen nog 2 kg peren mee. Wel lief van hen ,maar waar gingen we het weer allemaal steken ?

Weeral te zwaar geladen vertrokken we voor onze zware tocht. Vandaag gaan we over het hoogste punt tot nu toe : 1090m. Ja dat voel je wel, daarboven in de wolken is het veel frisser. Op sommige plaatsen zie je zelfs niets.

Op een bepaalde moment begon de weg mijn voeten uit te hangen, steil omhoog voor de zoveelste keer én over grote keien, dat maakt het allemaal zo gevaarlijk en pijnlijk aan je gewrichten. Ik zit er echt niks mee in om lang te wandelen, maar het mag op zijn minst via een deftig aangelegd pad zijn. Want waar wij over moesten is niet gemaakt om met een rugzak van 23 kg door te wandelen. Je moet wel beseffen dat je vier maanden aan één stuk wandelt hé. Dus mag er wel een ander pad genomen worden dan die stomme GR. Ik vind het wel plezant om die route te volgen, maar ze moet ook te doen zijn hé. Ik ben maar een gewoon mens, geen atleet of machine. Ik kom uit de gevangenis en ben dit allemaal niet meer gewoon. Ze leren je om te gaan met een moeilijke situatie, maar ze weten ook dat overdaad schaadt. Ik ben al mensen tegengekomen die één maand van de route naar Compostela hebben afgelegd zonder een zware rugzak en die hadden meer dan één jaar nadien  nog last van hun gewrichten, vooral de knieen. Het is zelfs niet meer goed gekomen. Reken daarbij nog eens dat ge een natte ambetante rugzak van meer dan 20 kg meezeult.

Als ge dat vertelt, dan lachen ze ermee, maar het zou al veel aangenamer zijn dat de tent enz achterwege gelaten kon worden. Dat zou al veel schelen. Met zovele jaren ervaring zou je toch overnachtingen kunnen regelen, bij mensen die je al eens ontmoet hebt ofzo, of via en andere connectie…

Maar ja, het is nu éénmaal zo hé, ik zal zelf mijn plan wel trekken. Wacht maar, als het binnenkort echt koud wordt … als Maarten in zijn tent wil slapen, mij goed. Maar ik ga toch blijven zoeken tot ik een  goed warm plekje heb gevonden. Want overdag afzien van de koude en ’s nachts ook nog eens … nee hoor. Je lichaam moet ook even terug op zijn normale temperatuur kunnen komen. Anders ben je het binnen de kortste keren beu. En het is wel mijn bedoeling om dit tot een goed einde te brengen. Zodat iedereen beseft dat ik mijn woord kan houden en dat ik doe wat ik beloof en dat ik kan veranderen als het echt moet.

Soms willen mensen dat je verandert. Mij goed. Maar geef me dan ALSTUBLIEFT OOK DE KANS EN DE TIJD OM TE VERANDEREN. Dan zul je ook veel gelukkiger zijn, dat je iemand de kans hebt gegeven.

Ik vind, als iemand verwacht dat je verandert, dan moet die persoon als eerste de deur daarvoor open zetten. Die persoon zal dan ook terugkrijgen wat hij of ZIJ verlangde. Ja sorry, maar voor sommige dierbaren in mijn leven kan ik het echt niet beter uitdrukken.

Zo, even weer weg van mijn verhaal, maar alles heeft er veel mee te maken. Alles moet terug goed komen in mijn levenssituatie. Hopelijk staat iedereen er binnenkort terug voor open, want dat is mijn enige sleutel terug naar PEACE,  LOVE and  HAPPYNESS.

Op een bepaald moment was ik een verkeerde baan opgewandeld, allé niet echt verkeerd, maar wel langer dan de normale. Ik heb wel 5 km extra gedaan, maar ben toch aangekomen, dat is voor mij het belangrijkste.

Maarten zette soep op, we hadden niet veel mee. Ik dronk de soep op en besloot zonder iets tegen Maarten te zeggen om eten te gaan zoeken. Ik zag een vrouwtje bezig met haar inkopen binnen te dragen. Ik vroeg haar of het mogelijk was wat eten te kopen, maar ze stelde me onmiddellijk voor om te komen eten. Ik moest Maarten gaan halen, terwijl zij aan ’t eten begon. Maarten was verrast, maar kwam dan toch mee.

Ze woonde alleen  in een mooi gerenoveerd oud huisje, ik vond het echt knap. Ze maakte voor ons omelet met spek, wortelen en erwtjes, daarna nog een koek met suiker, ananas en ander fruit, cider, kaas en koffie. We praten over van alle dingen en namen daarna afscheid. Ze was echt heel lief. Spijtig dat haar man al op zij 47^ste overleden was, erg hé. Het leven is soms zo oneerlijk, mensen verdienen dit allemaal niet. Ik gaf ze nog drie dikke zoenen en we trokken naar ons tentje, waar ik nog enkele t-shirts waste, daarna begon te schrijven en dan lekker ging slapen.

06-11-2011 om 12:01 geschreven door V-Oikoten  

11 oktober : tegen 11.30u vertrokken we pas, we gaven de sleutel terug aan de mevrouw van de Office de Tourisme en bedankten haar voor de gastvrijheid en lieten 5 € achter voor de moeite.

Vandaag gingen we de heuvels en bergen in, tot 700 m hoogte. ’t Waren wel heel mooie bergen, veel mooier dan die wijnstreken waar iedereen zo over stoeft. Daar zie je enkel druivestruiken.

We belden naar Jef, die was juist in de winkel nog wat spullen aan ’t kopen voor mij voor de koudere dagen. Wij spraken met hem vrijdag-avond in Violay af. Daar gaan we dan verblijven samen met mijn zoon Giovanni. Eindelijk eens iemand uit mijn omgeving !

We stapten die dag 5 km verder dan gepland, zo konden we wat afdoen van de lange 30 km van morgen, die dan ook nog serieuze beklimmingen tot over de 1000 m bevatte.

We stopten in een dorpje met 3 à 4 huisjes. In een tuin zagen we een man, die leek precies wel geïnteresseerd wat we kwamen doen. We vroegen of we achter in zijn tuin mochten kamperen. Dat was direct in orde. Hij trakteerde ons op een aperitiefje en chips en we kregen een fles wijn voor bij ons avondmaal. Het was een heel vriendelijke en open koppel. Enkele jaren geleden waren ze van Lyon naar het platteland verhuisd. Hij speelde theater en was ook cineast.

05-11-2011 om 17:14 geschreven door V-Oikoten  

10 oktober :  Om 6.30u werd ik wakker, maakte me klaar en vertrok, niet zonder een foto te nemen van de camping. Ik liep naar het centrum van Cluny. Ik kocht koffiekoeken en vroeg naar een wasserette. Toen ik die vond was ik blij dat ik eindelijk mijn was kon doen, één probleem was al opgelost. Tijdens de was ging ik een koffietje drinken. De cafébaas was een Waal en de enige andere klant was ook een Waal !

Na mijne koffie ging ik mijn was ophalen, opvouwen. En toen wou ik een internet-café gaan zoeken om te kijken hoe het met de alba-blog gesteld was. Plots kwam ik Maarten tegen ! Hij was ook doorgewandeld tot in Cluny en was zelfs bij de nonnetjes gaan slapen, beter dan waar ik de nacht had doorgebracht. En ik maar denken dat ik voor Maarten in Cluny was toegekomen, een halve dag rustig kon rondwandelen en internetten … hihihi …

Allé we kochten nog wat eten en vertrokken richting Tramaye. Onderweg kwamen we een Fransman tegen die voor een week ook de route naar Santiago volgde. Hij was wel weinig van zeg, een beetje een eenzaat, zo leek het mij. Bon, we wandelden door , Maarten bleef ver achter.

Juist voor het dorp kwam ik een jager tegen, hij hing vol kartouchen en een tweeloop. Voor te lachen zei ik dat er een everzwijn onderweg was naar hem, dat hij zich maar klaar moest zetten om te schieten. Die man keek zo van ‘wat krijgt die hier ?’. Toen zag hij Maarten afkomen en ik zei “voila le sanglier’(everzwijn). We moesten er met zijn drieen om lachen. Maarten zei tegen de jager ”je moet niet op hem letten hoor, hij is een beetje gek”. Allé weer wat gelachen en even verder kwamen we toe in Tramaye.

In de Office de Tourisme gaven ze ons de sleutel van een klein huisje dat bestemd is voor pelgrims, de mensen die de weg naar Compostela bewandelen. Het was simpel, maar goed genoeg voor ons. We maakten spagetti klaar, genoten van de avond en praatten over ’t misverstand van de dag voordien. Alles uitgepraat en we waren beiden content dat het opgelost was.

We spraken af dat we het de dag erna rustig zouden opstaan, rustiger wandelen dan de vorige dagen. Anders zitten we twee dagen voor op ons schema en dan moet Jef vrijdag weeral een andere gite huren. Want vrijdag komen ze vanuit Belgie ons opzoeken : Jef, Giovanni, mijn zoon en Luc. Dat gaat leuk worden : mijn oudste zoon komt langs ! Echt super !

Ik mis ze allemaal één voor één zo hard !

04-11-2011 om 18:26 geschreven door V-Oikoten  

7 oktober : De volgende dag was leuk. Greet wandelde in de voormiddag mee, Arthur in de namiddag, en onze rugzakken bleven in de auto , we liepen enkel met een dag-rugzakje met wat eten en drinken, een regenjas … 10 keer lichter dan die zware rugzak.

We kwamen dus op tijd aan, ongelukkig genoeg was er geen camping in ’t dorp. Maar met onze “volgwagen” was dit vlug opgelost. Op 9 km was er wel één.

We aten alles op wat er nog over was, zodat we morgen niks zouden moeten meesleuren.

8 oktober : Niet lang na ons vertrek begon het te regenen. En dat duurde de hele dag, tot Montagny-les- Buxy. Daar vonden we echt niks. Maarten was daarenboven ook zijn regenvest vergeten, die lag nog in de auto bij Greet, die alweer op weg was naar Belgie. We besloten niet verder te wandelen en daar een plaatsje te zoeken. Ik vond een gite, maar die was al bezet. De vrouw van de gite belde naar andere plaatsen, maar die waren veel te duur. We moesten ons dus tevreden stellen met de minimale mogelijkheden die er waren.

9 oktober : Weer een hele dag regen.

Veel kan ik echt niet vertellen over die dag, wel dat we ’s middags een winkeltje hadden gevonden waar Maarten en ik een klein misverstand kregen, waarna we ieder apart onze weg gingen. Op de aankomstplaats toegekomen was ik helemaal doorweekt, kletsnat. Maarten wou daar overnachten, maar ik zag dat eerlijk gezegd niet zitten. Maarten wou terug beginnen over dat misverstand in de winkel, maar ik had daar geen zin in. Ik wou droog zitten, mijn kleren wassen en de rest kon me eerlijk gezegd gestolen worden.

Ik zei dat ik verder stapte naar het volgende dorp. We  hadden toen al 25 km achter de rug. Toen ik in Flagy toekwam was er weeral niks. Ik vroeg raad aan mensen die buiten stonden, maar die leken niet erg geinteresseerd om met een zot te praten die door de regen met zo’n rugzak wil wandelen. Iets daarna moest ik naar het groot toilet, maar ik had geen WC-papier meer. Dus belde ik weer bij iemand aan, waar ik een beetje WC-papier kreeg.

Even later kwam ik een kerkje tegen waarvan de deur open stond. Ik besloot daar te overnachten. ’t Was er wel erg koud.

Ik liet mijn rugzak in de kerk achter en ging bellen naar Jef om te laten horen dat ik niet weg was, maar gewoon was doorgewandeld op zoek naar een slaapplaats. Ik vertelde hem ook wat er gaande was en wat me stoorde. Jef zei me dat het normaal was, dat twee mensen niet altijd hetzelfde willen, en dat het ook normaal is dat je je soms stoort aan iemand waarmee je zo lang stapt. Ik vertelde Jef dat ik in de kerk wou slapen. Jef zei me dat ik moest opletten dat ze de kerk niet op slot zouden doen. Mijn idee om in de kerk te slapen liet ik meteen varen en stapte door tot Cluny.

Daar vond ik rond 22.30u een camping. Maar na 44 km stappen had ik geen goesting om mijn tent op te zetten. Ik was op en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Al mijn natte kleren hing ik aan een warme buis van de douche te drogen, blies mijn slaapmatje op en nam een lekkere warme douche. Dat was genieten na zo’n zware dag ! Ik stond er wel een uur onder om zeker te zijn dat ik proper was, liters zweet had ik gelaten die dag.

Toen ik mijn eten wou klaarmaken merkte ik dat ik wel een vuurtje mee had, maar geen kookpotje. Ik zette dus een gesloten blik op mijn gasvuurtje.

Toen het opgewarmd was en ik het begon open te maken, sprong het ook langs onder open. Alles spatte tegen de muren van de douche waar ik me geïnstalleerd had … Man, man man,…  met een aftrekker schraapte ik alles wat bijeen en at het toch op … Wat een dag, hopelijk gaat het morgen beter …

Na veel afzien en denken viel ik uiteindelijk in slaap.

03-11-2011 om 18:59 geschreven door V-Oikoten  

6 oktober : rustdag vandaag en we sliepen uit.

Na een douche gingen we naar de grote stad om te winkelen. Daar kochten Greet en Maarten verschillende soorten kaas, vlees voor de bbq, chips, chocolade, sla,  andere groenten en drank. Daarna gingen we nog iets drinken op een terrasje van een bar-tabac. Toen de bakker weer open was kochten we nog brood en gingen terug naar de camping.

We aten toen brood met rijkelijk beleg, wijn of een andere drankje : sangria en eristof met redbull.

Na onze aperitiefjes begon ik de groenten voor de soep te snijden : knolselder ,prei, ui, wortel, tomaat ...

We staken de bbq aan en zetten onze soep op het vuur. We waren allemaal content van het resultaat, het was verrukkelijke soep. Toen legden we 4 gevulde St-Jacobsschelpen op de bbq. We hadden die speciaal gekocht omdat we ze daarna aan onze rugzak zouden kunnen hangen. Enkele dorpjes terug hadden we een Italiaan ontmoet, die al verschillende malen de weg had gedaan. Hij vertelde ons dat je met een schelp op je rugzak veel meer kans zal hebben dat de mensen je aanspreken. Dus, dachten Maarten en ik, we kopen er één om op te eten en hangen die daarna als herkenningsteken aan onze rugzak.

Die schelpen gingen ook goed binnen. Toen we aan het vlees begonnen begon het plots hard te regenen en we schuilden in de auto. We besloten enkel de merguez op te eten en de ribbetjes en koteletten voor de volgende dag te bewaren.

’s Avonds dronken we vanalles onder mekaar, we lachten en zeverden en kropen dan in onze tentjes.

02-11-2011 om 15:55 geschreven door V-Oikoten  

5 oktober  : We vertrokken op tijd vandaag want we hebben een mooie wandeling voor de boeg langs Pommard en Auxey-Duresses, twee bekende wijndorpen. Wijngaarden, wijnboeren, wijn-degustatie-winkels … Wij hebben van alle druifjes geproefd, ze zitten vol met suiker en geven ons extra-energie en smaken nog heel lekker ook.

Tijdens een pauze onderweg kwamen we een jonge verstrooide Duitser tegen. Tobias noemde hij. De manier waarop hij uitgerust was, de manier waarop hij zijn rugzak had ingepakt … zo slecht, dat hij scheef liep van ’t gewicht. Hij had ook slechte wandelschoenen aan en had daar last van. Hij liep als een aangeschoten vogeltje. Onderweg was hij zijn kaart verloren en hij vroeg of wij op zijn rugzak wilden passen terwijl hij terugliep.

Dat was geen probleem, na lang zoeken kwam hij terug zonder kaart. Wij hadden ondertussen iets gegeten en gingen verder naar de plaats waar we met Greet, de vrouw van Maarten, hadden afgesproken. Onderweg liep Mega-Toby nog met ons mee, eigenlijk slenterde hij achter ons, want hij kon ons tempo niet aan.

Ik vroeg aan een boer of ik wat wijn kon kopen. Hij knikte “ja” en iets later kwam hij terug met twee flessen wijn, Bourgogne van 2004 !

Mega-Toby nam er één aan en ik stak de andere weg. Normaal was er één voor Marten en één voor mij, maar ja … Ik had al een idee om dit misverstand te recupereren. Een eind verder moest Mega-Toby de andere kant op, dus had ik er niet beter op gevonden dan hem een glaasje ten afscheid aan te bieden.

Toen we onze bekers vast hadden deed ik teken dat hij zijn fles moest bovenhalen. Hij keek even verward maar nam dan toch zijn fles. Maarten ontkurkte de fles en schonk in. Toen Toby even nog naar iets ging kijken, schonken we onszelf nog wat bij, zodat we de fles wijn bijna voor ons hadden . Gerechtigheid geschiedt !

Allé, eindelijk waren we van Mega-Toby vanaf, want we verloren alleen maar tijd met hem.

Toen we in Auxey-Duresses aankwamen, was Greet er nog niet. We zetten ons op een bankje en wachtten op haar. Ondertussen dronken we ons lekker wijntje en Maarten ging eens bellen om te horen waar zijn vrouw bleef. Ze moest nog een klein  uur rijden. We wandelden 4 km terug en wachten daar op een terrasje aan de kerk.

Ik belde even naar mijn grootmoeder om het telefoon-nummer  van de schuldbemiddelaarster te vragen. Die vrouw had van haar oren gemaakt omdat mijn geld op mijn rekening gestort was, terwijl ze vond dat het aan haar moest gestort worden. Nochtans stond in mijn vonnis van de Surb dat mijn collectieve schuldregeling pas zou starten als ik terugkwam van mijn tocht naar Compostela. Als wij, ex-gedetineerden ,ons aan onze voorwaarden moeten houden, dan moet de rest, die in de voorwaarden vermeld staan, zich daar ook aan houden.

Ik heb twee jaar proberen contact te maken om enkele dingen op papier  te krijgen voor de Surb. Toen is er  nooit een  antwoord van haar gekomen. Maar nu, als er geld mee gemoeid is, zijn ze er als de gieren bij. Dan moet ge dat maar door de vingers zien hé, want ge hebt toch geen recht van spreken.

In ieder geval, ik laat dit niet zo, juist is juist en daarmee basta.

Toen ik gedaan had met bellen stond de vrouw van Maarten daar met zijn zoon, Arthur, al een pintje te drinken. We staken onze zakken in de auto en reden richting camping. Na onze ‘dagtaak’ mogen we per auto verplaatsingen maken. Maar het deed raar, zo in de auto …

Greet vond dat we er goed uitzagen en bruin gebrand waren. Ja wat wil je met al die zon.

Op de camping zetten we onze tentjes op en begonnen met het eten en de aperitief. We werden verwend langs alle kanten : haring, garnaal, chips … terwijl we de bbq aanstaken. Er kwamen verse biefstuk op te liggen, patatjes in zilverpapier en een provencaalse saus. Snoepjes als toetje.

01-11-2011 om 14:18 geschreven door V-Oikoten  

4 oktober 2011 : Vandaag goed opgestaan.

We lieten onze kleren en de tentjes, nat van de dauw, nog even verder drogen in de ochtendbries en ontbijten ondertussen stevig. De tocht van vandaag leidt ons naar Arcenant, de hele dag door het bos. We namen al onze krachten bij mekaar om er een goede dag van te maken.

Toen we daar aankwamen was er weeral niks te zien en we beslisten om verder te wandelen. We zate al in de mooi wijnstreek van Bourgogne. In Echevronne, het volgend dorp was ook niks te vinden, dus beten we op onze tanden en gingen nog verder. In Savigny vonden we eindelijk een bankcontact, een camping en eten.

We werden onmiddellijk aangesproken door verschillende mensen. Iedereen vindt onze voettocht zo sterk en moedig. Velen die ons aanspraken hadden het ooit voor een stuk zelf gedaan of hadden familie of kennissen die het ooit deden.

Om eerlijk te zijn, we hebben het gesprek vlug beëindigd omdat we nog voor het donker onze tenten wilden zetten. De camping viel goed mee en alles was aanwezig, zelfs wasmachine en droogkast om onze kleren te wassen.

We maakten lekkere worstjes klaar, pasta en een heel lekkere provencaalse saus, wijn en limonade.

We kropen er vroeg in want morgen komen de vrouw en zoon van Maarten op bezoek. Dat zal leuk worden want ze brengen vanalles mee, zelfs een barbecue-stel.

Dat gaat een verwenningskuur worden !

31-10-2011 om 18:32 geschreven door V-Oikoten  

3 oktober, maandag

Om 7.30u opgestaan, ik heb me vlug klaargemaakt want om 8u wordt het ontbijt opgediend. Dat was zeer in orde : licht geroosterd brood met drie soorten zelfgemaakte confituur : krieken en aardbeien,  perziken en pruimen. Daarbij nog lekkere honing, koffie en cake. De overschot van de cake mochten we meenemen.

We betaalden 40 € voor alles wat we kregen. Dat was overnachting, avondmaal en ontbijt. Gisteren kregen we zelfs een Belgisch biertje. Als je dat allemaal zelf moet kopen hadden minstens zoveel opgedaan. De prijs viel erg mee en met zo’n lange wandeling in het vooruitzicht hadden we het wel verdiend om ons te laten verwennen.

Ik wacht nog altijd op de masseuze die Jef me beloofde. Wanneer zij komt weet ik niet maar binnen  twee weken komt Jef. En dan mag hij zijn handen insmeren om mijn benen te masseren  want mijn kuiten en knieen zijn zo overbelast. Ik hoop dat die pijnen nog ooit overgaan … iemand 4 maanden laten wandelen, dat is overdaad en overdaad schaadt.
Ik zal waarschijnlijk 2 jaar werkonbekwaam zijn … ze zullen ermee lachen op de Surb.

Nee, grapje, dat gaat wel over. Ik heb al zoveel doorstaan. Dit is wel en zware taak, maar ik kom, of beter gezegd, we komen er samen wel door. Maar als Jef komt , dan roep ik héél hard en gemeend : “Jef, masseer mijn voet eens”. Misschien tracteert hij ons op en grote verwenningskuur met sauna en alles erop en eraan.

Bon, we namen dus afscheid van de gastvrije mensen en gingen een stempel halen op het gemeentehuis en inkopen doen in een Colruyt. Daar kochten we eten voor twee dagen, zodat we zeker toekwamen tot woensdag, want gisteren waren we vertrokken met een eindje frans brood en dat was alles voor de hele dag. En juist die dag was de zwaarste : tien keer naar omhoog en weer omlaag. Om 12u was al mijn energie op. Ik zakte door mijn benen van zwakte. Je hebt echt een goed ontbijt nodig om te kunnen starten, mar dat hebben we vandaag wel gehad.

We kochten  nasi goreng en fishsticks en voor de dag erna couscous met gerookte worst. Verder nog brood, schimmelkaas en chorizo.

Met goed gevulde rugzakken konden we op weg naar onze volgende bestemming, Chamboeuf, slechts 14 km van hier.

Om 10u waren we op weg en om 16u kwamen we toe. 14 km kunnen lang duren … We deden het wel rustig aan vandaag, maar de beklimming in het begin was wel serieus steil, 500 m hoogteverschil. Soms kreeg je echt het gevoel dat je achterover viel. Ik moest echt wel alert blijven om geen misstap te begaan, zoals in het echte leven …

“Mo how zeg !”

Bovenop de berg zagen we mooie beelden van het gebergte en een oud monument dat wat scheef gezakt stond. Het beeld keek recht naar ons en volgens de mensen in het dorp, zou ’t naar beneden vallen als er niet vlug wordt ingegrepen. Voor de veiligheid stond er een omheining rond.

Maarten raakte aan de praat met een jongen op een mountain-bike, die ook regelmatig wandelde. Binnenkort ging hij de GR op Corsica doen. Die gast heeft ook mooie vooruitzichten.

We namen nog enkele foto’s van het hoogste punt van het dorp en wandelden naar de volgende bestemming. Onderweg kwamen we een grote oude hoeve tegen die stukje bij stukje gerenoveerd werd. Het was een refuge waar meestal groepen verblijven. Dat kost dan 7,50€ per persoon. Dat is niet veel.

De eigenaar was onmiddellijk geïnteresseerd in ons verhaal en vroeg van waar we kwamen en waar we naartoe gingen. Ik vroeg of hij ons wat water kon geven. “Kom binnen” zei de man en wees me de kraan. Maarten voeg of we een tafel mochten gebruiken. “Natuurlijk” zei de man,”zet u, ik ga ook eten” .

We kregen een pintje bier en haalden onze voorraad uit de rugzak. De man bood ons ook eten aan, maar we hadden genoeg bij en we waren niet van plan om dat nog verder mee te sleuren of slecht te laten worden. We trakteerden de man op wat kaas en vlees, hij gaf ons nog koffie. We leerden elkaar wat beter kennen.

Overal kreeg je wel dezelfde vragen :  wat doe je voor werk, waarom doe je deze grote voettocht, met welk doel. Het zijn inleidende vragen voor een vertrouwelijk en vriendschappelijk gesprek.

Na het eten gaf de vriendelijke man ons een adreskaartje en hij schreef er ons een tekstje bij waarin hij schreef dat hij blij was ons te ontmoeten, hij ons veel moed en geluk toewenste en mooie ervaringen om nooit te vergeten.

Hij leidde ons rond in de boerderij : mooie kamers met super-grote bedden, echt leuk om er met een groepje vrienden of familie te logeren. We namen nog wat foto’s en konden weeral, met genoeg energie, op weg voor de laatste 6 km.

Toen we in Chamboeuf aankwamen sprak er ons onmiddellijk een man aan. Dat was wel grappig, hij sprak ons in ’t Engels aan, terwijl we Frans verstaan. Toen we zeiden dat  we van Vlaanderen waren, begon hij in ’t Duits en dan weer in ’t Frans. Tof, maar we gingen naar de mairie. Daar spraken we een werkman aan, die naast het gemeentehuis een kluis aan ’t opknappen was. We vroegen waar de burgemeester was en hij antwoordde ons dat hij 1 km verder woonde. Dat kwam niet echt geloofwaardig over.

Plots stopte er een mevrouw. Die zei dat ze ons een stempel zou geven, maar op ’t moment dat die mevrouw binnen wou gaan stopte ook de burgemeester voor de deur.

Ongelooflijk !  Overal, vooral als je het niet verwacht val je met je gat in de boter. De burgemeester gaf ons fris water en een stempel en belde de camping om een plaatsje te huren voor één nacht. De camping was gesloten maar omdat we naar Santiago stapten mochten we er wel kamperen. Er was water en electriciteit, geen warm water. Maar dat vonden we niet erg. We waren al erg blij dat we mochten kamperen zonder te betalen. De burgemeester voerde ons naar de camping (onze wandeldag zat erop, dan mogen we ons laten voeren).

Dit was de eerste keer sinds ons vertrek dat we nog eens in een auto hebben gezeten. Dat deed raar, zo snel ! De radio stond aan en ik hoorde Rhiana zingen. Maarten vroeg wat informatie aan de burgemeester. Toen we op de camping toekwamen zagen we een echt vakantieverblijf ! Een grote bar, een pizzeria, een zwembad, douches, speeltuin, alles erop en eraan. Spijtig dat alles gesloten was, want van dat zwembad had ik wel graag gebruik gemaakt.

Maarten nam een douche, ijskoud. Ik waste mijn kleren en hing ze aan het volleybal-net te drogen. Toen kroop ik ook in de douche. Man, man, man, koud zeg, maar achteraf voelde ik me echt goed.

Terwijl onze kleren droogden zetten we onze tentjes en kookten we het eten, onze rijst met vissticks. Lekker hoor. En dan zoals het echte Fransen past een wijntje met kaas en koffie.

Het was echt gezellig, de rust om ons heen, we aten ons buikje rond en genoten van de natuur. Nog vlug de afwas gedaan en dan ons bed in   

30-10-2011 om 11:38 geschreven door V-Oikoten  

Als ge rekent dat we anders een camping hadden betaald en eetwaren in de winkel hadden gekocht, zouden we er niet ver hebben van afgezeten. Al bij al viel de prijs goed mee.
We kregen ons huisje, we douchten, er waren twee aparte bedden en een klein keukentje. Om 20u gingen we eten bij de mensen. Als entrée was het biogroentjes met vinaigrette, dan rosbief met rijst en groentjes, daarna nog kaas en wijn, thé. dan gingen we naar onze rustplaats om nog wat verder te schrijven en de route van morgen te bekijken.
Slaap zacht allemaal.
Nog even dit voor u Manu. Ik had op u gerekend , Manu, ik vind het zo dom dat je bent weggebleven toen je uitgangspermissie had. Nu ben je er niet bij. Je hebt me alleen gelaten, vind je dat nu zelf niet dom. Je had jezelf wel hard moeten inspannen, maar je zou ook veel hebben meegemaakt. Je wordt er vooral sterker door.
Nu heb ik soms een gesprekje nodig met iemand anders dan Maarten, en doordat jij er niet bij bent kan dat niet. Ik vind dat spijtig, je moet eens leren om wat je hebt beloofd, ook na te komen. Dat is een eerste stap in de juiste richting. Ik had je echt graag mee gehad. Probeer eens te bellen met Jef, misschien kan je halverwege nog aansluiten, wie weet.
Kusjes aan kindjes, familie en vrienden .

25-10-2011 om 23:19 geschreven door V-Oikoten  

25-10-2011 om 20:46 geschreven door V-Oikoten