16 oktober : Vandaag vertrekt het bezoek terug naar het thuisfront. Spijtig, want als je je zoon terugziet, dan is het moeilijk om hem te laten gaan. Maar toch, Gio heeft zich geamuseerd en ik ook. Onze band is terug op zijn normale peil aan t geraken. Jef heeft met Gio gepraat om met de vakantie één wek te komen meestappen, hopelijk lukt het. Dat zou tof zijn : samen met mijn zoon een stukje van de weg naar Compostela te doen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. We namen afscheid van elkaar.
Ik zag mijn zoon in de verte naar me zwaaien en ging naar het toilet om mijn emoties te verbergen. Na enkele minuten was het over en kon ik het een plaats geven. Die dag heb ik niet veel meer gedaan, we zijn nog eentje gaan drinken. Dan hebik binnen gezeten, rusten en nog eens rusten, want mijn been is op dit moment belangrijk om verder te kunnen stappen
15 oktober : Die dag was ik al opgestaan om 6.30u, dan kon ik vlug douchen, de tafel zetten en naar de bakker gaan voor versbrood. Zo verloor ik geen tijd, want Giovanni was bij me en ik wou van elk moment ,dat we samen hadden, genieten.
Mijn scheenbeen was verslechterd. Jef belde rond en vond een dokter van wacht. Om 15u moesten we naar hem gaan in een nabijgelegen dorp, Panissieres. Luc en Giovanni reden ook mee naar het dorp waar we eerst winkelden en dan naar de dokter gingen.
De dokter onderzocht me en zei me dat ik moest stoppen met wandelen : scheenbeenvliesontsteking. Hij zei me dat het tussen één en 18 maanden kon duren eer dat genezen was ! Ik keek eens scheef naar Jef en dacht die man is gek zeker ? Ik stop niet ! Ik ga me wel verzorgen en ik ga gewoon door. Hij schreef me voltaren en andere geneesmiddelen voor Ja ik was wel verschoten hoor. Opletten en luisteren naar je lichaam, Nico, voorzichtig zijn ! Maar opgeven ? Nee, de storm is niet zwaar genoeg voor mij, ik ga door. Het Spaanse graan zal de orkaan wel doorstaan ! No way, José !
Ik heb me dat weekendje goed verzorgd. We gingen samen nog een pintje drinken en naar de plaatselijke kermis, want het was feest in het dorp.
Na de kermis gingen we terug naar ons verblijf en lachten ongelooflijk veel. Op een bepaald moment masseerde Jef mijn voeten. Ik had het in een brief al zwanzend geschreven, maar hij deed het ook. Giovanni had s middags mijn rug al gemasseerd, en toen Jef mijn voeten bewerkte kwam mijn zoonmee helpen, tof hé. Aan elke voet een persoon, wat een leven! Dat maak je niet elke dag mee, hoor. Maar zoiets komt niet zomaar : ik heb me ingezet, mensen appreciëren dit en je krijgt belangstelling en respect terug. Je moet er wel voor open staan, niet op wachten want dan komt het precies niet. Laat gewoon los, stop met verlangen en dan komt het wel. Ja, je leert toch nog veel bij, al ben je 37 jaar. Bijleren kan je je hele leven, daar is het nooit te laat voor.
Jef had ook vanalle andere kleren bij, warmere kledij, een slaapmatje Allé, we waren weer goed voorbereid voor de periode die we tegemoet gaan. Ik voelde me heel rustig die avond, zorgde voor de voorbereiding van ons feestmaal : couscous, provencaalse saus, spek, kippeblokjes Amaai, niet normaal
Toen de anderen gingen slapen, trokken Gio, Jef en ik nog eens naar het dorp. Daar was in de feestzaal nog iets te doen, maar we zijn niet verder geraak dan een kraampje in de buurt. Ze hadden zelfs geen bier, dus we bestelden een frisdrank en namen er nog een bakje frieten bij. Dat was al lang geleden, maar de kwaliteit 0,0, maar ze gingen wel binnen.
