Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
16-02-2009
Intakedatum
We hebben onze lang verwachte intake datum. Donderdag 19 februari worden we om 9u in Berlare verwacht om het administratieve gedeelte in orde te brengen. Tussen 9u en 10u zal de individuele intake doorgaan om vervolgens tussen 10u en 11u30 de gezamelijke toelichting te kunnen volgen. Ook het voorbeeld contract hebben ze al doorgestuurd zodat we dit eens rustig kunnen doornemen tegen donderdag.
Vorige week vrijdag (13 feb) ben ik naar een info-avond van VAG geweest te Roeselare. De spreking ging over "hoe praat je met je adoptiekind". Ik moet zeggen, ben blij dat ik geweest ben. Eerst ging ik niet gaan aangezien Christophe niet meekon en alleen is maar alleen, maar Mieke (een adoptiemama in spé) heeft me over de streep getrokken en me mee op sleeptouw genomen. Thx Mieke!
Veel meer nieuws is er niet te melden, hopelijk weten we donderdag op welk volgnummer we gaan krijgen.
Eindelijk..... nadat ik gistermiddag mijn geduld niet meer te baas kon heb ik gebeld naar RoH om te horen of men ons al meer nieuws kon verstrekken. Fien wist me te zeggen dat ze alle dossiers gingen opnemen in de wachtlijst en we hierover een mailtje mochten ontvangen met de verdere procedures. Thuisgekomen, direct pc opgestart en jawel hoor, het mailtje zat erbij. Wat blijkt, we staan zelfs al op die lang gewachte, begeerde wachtlijst. Het is dus officieel, we worden mama en papa ( allé, voor de 2de maal dan, want Pauline is hier ook nog). De dossiers met het oudste vonnis starten vooraan, beter gezegd, achteraan de vorige reeds ingediende dossier. Er staan momenteel 94 wachtenden op de lijst en er komen 43 dossiers bij. Concreet wil dit zeggen dat we ergens tussen de 95ste en de 138ste plaats staan. Er is verteld dat dit een wachttijd van 2 à 3 jaar met zich meebrengt, afhankelijk van waarje juist staat en wat je leeftijdsvoorkeur is. Einde februari worden we verwacht voor ons intake-gesprek, de juiste data wordt ons nog meegedeeld.
Onze laatste wachtweek is ingegaan met de hoop op maandag nieuws te mogen ontvangen van RoH. De verwachte stormloop naar RoH is uitgebleven, of er zou zich een hele bus KA zich het laatste moment moeten aanmelden, met een ouder vonnis dan het onze, maar normaal gezien zal er zeker een plaatsje voor ons zijn op de wachtlijst. Dit weekend zijn we al begonnen met een beetje orde in onze wanorde te scheppen en zijn we de bovenverdieping stilaan beginnen leegmaken en opruimen, ik zeg wel stilaan, dus dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen. Tegen pasen zou ik toch graag "broertje's" (zegt Pauline altijd) toekomstig kamertje vrij willen hebben zodoende dat men hier ons laatste te vervangen raam en rolluik kan komen steken. Tegen het grote verlof zou dan de electriciteit moeten aangesloten zijn, de muren opnieuw bepleisterd zodat ik tegen einde 2009 (klinkt nog lang, maar we werken echt niet rap!) de kamer klaar kan beginnen maken. Ik heb ondertussen ook contact gehad met enkele tuinontwerpers, want de ruïne zou ik graag tegen de eerste lentezon gefatsoeneerd hebben, dat we nu eindelijk deze zomer eens terug in een proper tuintje kunnen BBQ'en. Je ziet, plannen kan ik goed, enkel de uitvoering laat soms op zich wachten
Ondertussen is ook bekend geraakt dat FIAC tijdelijk de wachtlijsten voor Ethiopië stopzet, dit voor nieuwe KA om te vermijden dat deze te lang zou worden. Toch wel beetje intriest nieuws dat ons doet beseffen dat het echt niet zo vanzelfsprekend is om een vlotte, snelle adoptieprocedure te doorstaan. Onze sympathie gaat uit naar alle nieuwe KA, die nog maar net beginnen aan de procedure, want soms geloof ik zelf niet dat we al bijna 1 jaar en 10 maand bezig zijn zonder ergens op een lijst te staan "wachten". Eén ding hebben we geleerd, om alles goed te kunnen doorstaan moet je héél véél geduld hebben.
Ook ons medeleven naar de ouders, familieleden en vrienden van de dodelijke slachtoffers die te betreuren vielen bij de steekpartij in het kinderdagverblijf vorige week vrijdag. Hoe diep kan haat bij iemand zitten, hoe verward of depressief kan men zijn om een waar bloedbad aan te richten in een kinderkribbe? Ik ben niet voor het oog om oog, tand om tand principe, maar is dit nu echt nog een geval waar de maatschappij voor de rest van de jeugdige dader zijn leven, moet opdraaien om hem in de gevangenis te beschermen. Onbegrijpelijk! Nu, zolang de ware toedracht niet gekend is, is het niet aan ons om te veroordelen en straffen toe te kennen. Ik hoop dat het belgische gerecht zijn werk netjes zal afronden en gerechtigheid mag geschieden.
Er is een kleine heisa ontstaan binnen het adoptiegebeuren. Ongelooflijk hoe sommige het voor elkaar krijgen. De heisa is ontstaan door een krantenartikel dat op zaterdag 10-01 in "het Nieuwsblad" verschenen is. Ik probeer het hier even op te kleven. Toen ik hem uit zijn bedje pakte, werd ik zijn mama. Els Schelfhout vertelt in Het Nieuwsblad hoe ze in een Congolees weeshuis haar hart verloor (10-01-2009)
Met drie kinderen was het gezin van Els Schelfhout (41) compleet. Tot ze met een parlementaire missie naar Congo trok en gegrepen werd door de blinkende ogen van een baby zonder naam. Cadetje bleef haar achtervolgen. 'Het idee dat zo'n pienter en begaafd kindje geen enkele kans zou krijgen, daar kon ik echt niet tegen.' Cadetje heet inmiddels Emile, is dertien maanden en woont nu twee weken in België. 'Ik weet het hoor, het is een druppel op een hete plaat, maar moest ik hem daarom die ene kans op een toekomst ontzeggen?'
Ze is helemaal de mama vol zorgen voor haar jongste spruit. Ze heeft hem op de arm wanneer ze de deur opendoet en vertroetelt hem met koekjes en mooie kleertjes. 'Nu hij er is, ga ik ervan genieten'. Het is iets meer dan twee weken geleden dat ze afreisde naar Congo en haar Emile in het weeshuis van Kinshasa eindelijk echt in haar armen kon sluiten. Niet dat ze nog geen band hadden. Emile was voor Els Schelfhout bijzonder van toen ze hem de eerste keer zag. Of de eerste keer ontmoette, zoals ze zelf liever zegt. Omdat hij tussen al die lege blikken in het ziekenhuis wél blinkende ogen had. En onvermijdelijk onder haar huid kroop, om haar nooit meer los te laten.
Op onze vraag doet ze haar verhaal. Omdat de vragen toch komen. Hoe is dat kind hier plots gekomen? 'Dan vertel ik het liever zelf', zegt Els. 'Want plots is het natuurlijk wel. Met Matthijs, dertien jaar, Victor, twaalf jaar en onze uit Ethiopië geadopteerde dochter Cato, tien jaar, beschouwden wij ons gezin als compleet. De babyspullen waren opgeruimd. Emile is ons vierde kindje, waar we eigenlijk zelf niet meer op gerekend hadden.'
VERTEL EENS, WAAR HEB JE EMILE PRECIES ONTMOET? Els Schelfhout: 'In een ziekenhuis in Kinshasa. In april van vorig jaar ben ik met een parlementaire delegatie naar Congo gereisd. Ik had wel wat Afrika-ervaring, maar was geschokt door de ellende in het land. Emile zag ik toen we in Kinshasa een ziekenhuis bezochten. Een ziekenhuis waar de Vlaamse zuster Angèle Verstraete een afdeling runt. Ze vangt doodzieke mensen op, die geen enkele andere uitweg meer hebben. En in de bedjes van zuster Angèle lag daar plots een baby heel pienter en geïnteresseerd te kijken. Met ogen waar wél nog lichtjes in brandden. Want dat is zo typisch aan de mensen in Congo: ze léven wel, maar in de diepte van hun ogen kan je niet meer kijken. Dus daar lag dat kind. Met zijn korte historiek. En zijn compleet gebrek aan toekomst. Ik had te veel schroom op hem op te pakken. Maar eigenlijk wilde ik dat wel.'
WAT WAS DIE HISTORIEK? 'Zijn mama was twee weken voordien gestorven aan een hartafwijking. Ze was alleen in het ziekenhuis aangekomen, zonder familie of iemand die een beetje voor haar zorgde. Over de vader was niets geweten. Die baby van vier maanden had niemand meer. Hij had zelfs geen naam. Dat is vaak zo in Afrika, omdat veel kinderen sterven voor ze een of twee jaar oud zijn. Zuster Angèle noemde hem Cadetje. En ik kon alleen maar denken: hoe ellendig kan je leven starten? Daarna heeft het me niet meer losgelaten. Ik stond op met Cadetje en ik ging ermee slapen.'
WANNEER KREEG JE HET PLAN OM HEM TE ADOPTEREN? 'Dat is zeer geleidelijk gekomen. Een tweetal weken na mijn thuiskomst heb ik contact opgenomen met zuster Angèle. Hoe gaat het met Cadetje? Kunnen we niets doen? Financieel steunen was toen de meest logische optie. Dus als iemand naar Kinshasa reisde, gaven we wat geld mee. Maar toen hoorde ik dat Cadetje naar het weeshuis was gebracht en ik ging weer verder denken. Wat is het lot van zo'n kind? Groeien, groot worden en uiteindelijk sterven. Daar komt het op neer. Dus toen ik in juni weer naar Kinshasa reisde, heb ik hem weer opgezocht. En toen wist ik: hij komt naar hier. We hebben vorig jaar de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens gevierd. Alle mensen zijn gelijk. Mooi hoor, maar zo is het niet. Sommigen beginnen met een achterstand die nooit meer in te halen is.'
WAREN ER TWIJFELS OF HIJ HIER ZOU GERAKEN? 'Natuurlijk. Ik heb er nachten van wakker gelegen. We hadden twijfels om twee redenen. Eerst de vraag: waar beginnen we toch aan? Ik heb vele diepe gesprekken gevoerd met mijn echtgenoot en met de kinderen. En als je de knoop dan doorhakt, komen de twijfels over de slaagkansen. Al hebben we er altijd in geloofd dat het zou lukken. Ons besluit was: we gaan zover als nodig is.'
HOE IS HIJ HIER UITEINDELIJK GERAAKT? 'We hebben eerst in Congo de voogdij aangevraagd. Dan heeft Emile met veel moeite een Congolees paspoort gekregen en konden we een visum voor humanitaire voogdij aanvragen. Nu hij in België is, kunnen we starten met de procedure voor vrije adoptie.' Was je echtgenoot meteen bereid om Emile in het gezin op te nemen? (lachend) 'Ja. Ik ben hem dankbaar. Want hij vertrok natuurlijk vanuit een heel ander uitgangspunt dan ik. Hij heeft niet gevoeld wat ik gevoeld heb. Ik denk zelfs dat hij blij was dat we uit de luiers en de buggy's waren. Het is niet vanzelfsprekend om dan opnieuw te beginnen. Maar ik merk nu al dat hij zijn zoon ongelooflijk graag ziet. Vorige week moest hij enkele dagen naar het buitenland, en voilà: hij had Emiles eerste voetbalpakje bij. (lacht) Weet je, we hebben veel gepraat, maar op een bepaald moment zei hij ook: wij hebben de keuze, in alles wat we doen. Hoe absurd is het dat wij kunnen kiezen over het leven en lot van een kind dat geen enkele keuze heeft?'
WAREN JULLIE ANDERE KINDEREN EVEN ENTHOUSIAST? 'Onmiddellijk, hoewel ik hen erop gewezen heb dat ook hun leven grondig zou veranderen. Maar het loopt goed. Het is zelfs schipperen tussen wie hem pap mag geven en wie hem uit zijn bedje mag halen. Emile is ook al helemaal gesteld op zijn broers en zus. Hij is in de kerstvakantie aangekomen. Hij is wat verweesd nu zij weer overdag naar school gaan.'
ALS IK HEM BEZIG ZIE, LIJKT HET ALSOF HIJ HIER AL VEEL LANGER IS. HIJ HEEFT ZICH WEL HEEL SNEL AANGEPAST. 'Ja, dat klopt. Hij heeft in zijn korte leventje gelukkig niet veel schade opgelopen. Hij is motorisch heel sterk. Hij is heel levendig en stapt bijna alleen. Hij is ook niet ondervoed. Hij is aan de kleine kant, maar acht kilo is goed voor een kindje van dertien maanden. Hij is ook zeer sociaal. Hij speelt graag, klapt in de handjes als hij muziek hoort. Hij is zeer goed ontwikkeld, en dat terwijl hij nooit gestimuleerd is geweest. In het weeshuis bleven de kindjes bijna de hele dag in bed. Spelen gebeurde nauwelijks. Ergens snap ik dat wel. De verzorgers zijn al blij als ze aan de primaire behoeften van de kindjes kunnen voldoen.'
IS EMILE HELEMAAL JOUW KIND? 'Ja! Absoluut. Helemaal. Dat was hij vanaf het moment dat ik hem de eerste keer uit zijn bedje heb getild. Daarna moest niemand hem nog pakken. Ik heb hem in het weeshuis opgezocht met zuster Angèle. Hij draaide zich om naar mij: ik was zijn mama.'
WAT IS JOUW GROOTSTE WENS VOOR EMILE? 'Heel banaal: dat hij gelukkig wordt. Dat hij opgroeit als een vrolijk en gelukkig kind. Dat willen we toch allemaal?'
WELKE REACTIES KRIJGEN JULLIE? 'De meeste mensen reageren positief. Sommigen begrijpen niet goed waar Emile plots vandaan komt. Andere mensen moeten jaren wachten op een adoptiekind, zeggen ze. Ik snap dat wel. Maar dit verhaal is bijzonder. En wij hebben al een adoptiekindje, wij kénnen de procedure en weten dat het lang wachten is. En als mensen cynisch doen en zeggen dat het fundamenteel toch niets uithaalt, dan zeg ik: ik weet het hoor. Het is een druppel in de oceaan. Maar voor degene die de druppel krijgt, is het wel de oceaan. En ik laat Congo niet los. Zowel privé als als politicus wil ik me blijven inzetten voor dat land.'
TOT SLOT. DE PROCEDURE WORDT NU OPGESTART. IS ER KANS DAT HET NOG FOUT LOOPT? (fel) 'Neen! Neen. Neen. Dit kindje laat ik nooit terug naar Congo gaan. Tenzij dan op vakantie.'
Interview: Annelies Rutten Het Nieuwsblad, 10-1-2009 Wat kunnen we hier nog aan toevoegen? Ongelooflijk allemaal hé. Na een procedure van net geen 2 jaar waarbij we nog niet eens zeker zijn of er nu een plaatsje vrijkomt op de lijst voor ons, stoot je op zulke artikels. Zullen we even een vliegticketje boeken? Braaf als we zijn, wachten wij geduldig verder tot 2 februari en hopen dat we tegen dan een verlossend telefoontje van RoH mogen ontvangen om ons zo "officeel" op een "echte" wachtlijst te kunnen plaatsen.
Tof, het nieuwe jaar is gestart. Altijd leuk om in een nagelnieuw agenda te beginnen plannen. Het lijkt dan alsof je nog véél vrije dagen hebt, maar al snel merk je dat die vrije dagen rap op zijn en voor we het goed en wel beseffen gaat 2009 in een sneltempo voorbij.
Dus bij deze, voor iedereen een voorspoedig en tof 2009 toegewenst, dat het gevuld moge zijn met véél liefde, geluk, goede gezondheid en natuurlijk het leukste, véél geld. Voor alle wachtenden op hun kindje, een snelle toewijziging of toch al een streeflichtje om naartoe te leven.
Onze ski-vakantie zit er spijtig genoeg weeral op maar het heeft deugd gedaan, schitterend weer, veel verse sneeuw (wel 1x lekke band, maar dat is bij ons precies jaarlijks voorkomend item op vakantie). Dat het nu maar rap februari is en we hopelijk een positief telefoontje ontvangen van RoH. Vanaf februari beginnen we ook wat verder te doen met onze verbouwingswerken (liefst een nieuwe badkamer, vandaar dat vele geld toewensen in 2009! :hihi ) zodat de wachttijden hopelijk goed onderbroken worden. Je leest het, het nieuwe agenda zal weer snel vol staan. Tot de volgende...
Oeps, het allerbelangrijkste nog vergeten neer te schrijven. Speciaal voor mijn ventje: Happy Birthday! Hij is deze week niet thuis, maar we hebben het de zondag al beetje gevierd hé. Jaja, we worden oud(er).
Deze ochtend (zoals elke dag) eens gaan kijken op de site van RoH of er al meer nieuws geweten is over de wachtlijsten. Daar konden we volgende tekst weervinden:
Heropenen wachtlijst Ethiopië (19-12-2008)
1. Nieuwe richtlijnen voor adoptie van de Ethiopische overheid In mei 2008 werden nieuwe richtlijnen uitgevaardigd door MOWA (Ministery Of Womens Affairs). Dit zijn de richtlijnen die de weeshuizen en adoptieorganisaties moeten volgen. Nieuwe kandidaten dienen rekening te houden met de volgende voorwaarden: - Alleen gehuwde koppels worden toegelaten. - Alleenstaanden worden niet meer toegelaten voor de adoptie van een kindje. De lopende dossiers van alleenstaanden zullen worden afgehandeld maar er zullen geen nieuwe worden aanvaard. - Wanneer één van beide ouders ouder is dan 50 is kan enkel een kind van boven de 7 jaar worden toegewezen. In se betekent dit dus dat er een maximaal leeftijdsverschil van 43 jaar mag zijn met het adoptiekind en de gemiddelde leeftijd van de adoptanten. - Wanneer in het adoptiegezin al kinderen aanwezig zijn, dient het adoptiekind minstens 2 jaar jonger te zijn dan het jongste kind in het gezin.
2. Heropening kanaal Ethiopië Er zijn 30 nieuwe plaatsen voorzien. Vanaf heden tot 31 januari 2009 kunnen kandidaat-adoptieouders voor Ethiopië hun vonnis bezorgen aan Ray of Hope. De kandidaten zullen chronologisch op basis van de datum van hun geschiktheidsvonnis een plaats op de wachtlijst verkrijgen. Dit betekent dat de kandidaat met het oudste vonnis eerst komt op de wachtlijst. Momenteel geldt er voor Ethiopië een wachttijd van minimum 2 jaar voor de eersten die kunnen inschrijven. Gezien de wettelijke geldigheidstermijn van een geschiktheidvonnis 3 jaar is moet hiermee rekening worden gehouden bij een inschrijving voor een adoptie uit dit land. Voor kandidaten die een geschiktheidsvonnis hebben voor een sibling of een kind ouder dan 6 jaar gelden, buiten de geldigheidstermijn van het vonnis geen beperkingen. Zij kunnen hun dossier insturen om zich te laten registreren als kandidaat-adoptieouders.
3. Hoe gaat u te werk? Mail, fax of stuur uw vonnis op naar: Ray of Hope Galgenbergstraat 52A1 9290 Berlare Mail ray.of.hope.vzw@telenet.be Fax: 052 42 61 75 En dit voor 31 januari 2008.
Met vermelding van de voorkeurleeftijd van het kindje dat u wenst te adopteren. U zal van ons een bericht krijgen vanaf 2 februari 2009, waarna wij de 30 geselecteerden uitnodigen voor een intakegesprek
Wat betekent dit voor ons? Effe lichte vorm van paniek, vlug even naar RoH gebeld om meer info te verkijgen. Zoals we begrijpelijk verwachten, kunnen ze ons niet garanderen dat er een plaatsje voor ons zal bij zijn op de nieuwe wachtlijst. men heeft er nu nog geen zicht op hoeveel koppels er zich zullen aanbieden met een ouder vonnis dan het onze. Nu, ons vonnis is al wat "ouder", dus mogen we ons wel 50% kans toekennen dat er een plaatsje zal zijn op de wachtlijst. Tegen begin februari krijgen we nieuws of we er al dan niet zullen bijzijn. De tijd vliegt dan misschien wel voorbij, maar ik heb zo het gevoel dat dit wel eens een zéér lange maand zou kunnen worden. Positieve nieuws, RoH heeft ons verslag volledig doorgenomen en ziet er geen enkele moeilijkheid in, dus we komen zeker in aanmerking voor een kindje.
So, positive thinking Vicky, we hebben weer wat extra tijd om de kinderkamer te renoveren.
Nu het jaar stilaan op zijn einde begint te lopen (wat vliegt de tijd toch snel), nemen we even van de gelegenheid gebruik om jullie alvast de beste wensen voor 2009 mee te geven. Onze wens....dat de wachtlijsten voor Ethiopie bij RoH snel terug mogen opengaan en we jullie zo verder op de hoogte kunnen houden van "heuglijk" nieuws. Wij tellen rustig af naar onze ski-vakantie en zijn er in 2009 weer.
De kogel is door de kerk! We hebben beslist om niet in zee te gaan met Fiac. Ik heb ondertussen contact gehad met Roh en die zien geen moeilijkheden in ons dossier dus wachten we liever nog een maand eer de wachtlijst terug open gaat ipv het te proberen bij Fiac.
Graag wil ik een woordje van dank geven aan alle bemoedigende mailtjes die ik heb mogen ontvangen, het zijn mede door deze mails dat we onze mening hebben kunnen bijsturen. Het is fijn om te lezen dat er zoveel "vreemde" mensen meeleven. Dank jullie wel, en dat meen ik uit de bodem van mijn hart!
Vandaag om 10u intake-gesprek te Fiac. Toch een dikke 2 uur over gereden eer we te Geel aankwamen, maar klokslag 10u stapten we het kantoor binnen. Ruime uitleg genoten over alle documenten en bijhorende administraties waarna we als laatste even terugkwamen op ons maatschappelijk onderzoek. Ons maatschappelijk onderzoek was niet denderend en we waren toen echt verrast dat de conclusies toch positief waren, weliswaar met 2 aandachtpuntjes, deze aandachtpuntjes (over Christophe) kunnen nu toch nadelig uitdraaien voor ons bemiddelingsgesprek in Ethiopïe. Bye, bye roze wolk, voetjes back to earth.... we sturen onze vragenlijst netjes terug, dan gaat Fiac hun bemiddelingsconsult het MO eens laten nalezen en gaat men ons weten te vertellen of we nog wel in aanmerking komen voor Ethiopïe. Momenteel hebben we zo iets van...het kan ons even gestolen worden, moeten we steeds zo blijven verdedigen en bewijzen, awel dan hebben we er genoeg van.
Klokslag 12u stonden we terug op de stoep te Geel en was zelfs de goesting om Geel te verkennen verdwenen. Toch wel dik ontgoocheld keerden we huiswaarts. Ik weet jullie meer te zeggen als we zelf meer weten.
We hebben ons vonnis van de JRB mogen ontvangen. Vandaag heb ik dan contact opgenomen met Ray of Hope om te horen of ze al terug de wachtlijst openen voor Ethiopie, maar dit zal niet voor eind 2008, ten vroegste januari 2009 zijn. Geen nood, we hebben ook de nodige info via Fiac gekregen en heb dan maar naar daar gebeld om een intake datum te kunnen vastleggen. Vooraleer men mij een datum kon zeggen dienden ze eerst het verslag en het vonnis te ontvangen. Dus eerst even mijn vonnis naar K&G gefaxt en ons akkoord doorgegeven om de gehele bundel richting Geel te versturen. Normaal kan ik donderdag dan terug bellen om een intake datum te verkrijgen. Joepie!
Wat gaat de tijd snel. Vandaag vieren we onze allereerste huwelijksverjaardag. Was ook zo een stralend weertje trouwens. Het lijkt wel alsof het gisteren was. Pauline snapte het begrip "huwelijksverjaardag" niet zo, ze vroeg: gaan jullie vandaag terug trouwen? Toen heb ik haar simpel uitgelegd, word je elk jaar terug geboren als je jarig bent?
Gisteren zijn we verschenen voor de JRB te Kortrijk. Aangekomen moesten we ons eerst aanmelden aan de secretaris. Er stond al wat behoorlijk veel volk, dus we hadden zoiets van....pfft, tkan hier nog effe duren. Toen we onze naam doorgaven merkte de vrindelijke man op: ah, voor adoptie? Jullie mogen eerst naar binnen. Joepie! Klokslag 14u30 werd onze naam afgeroepen en mochten we ons richting rechter begeven. Hij stelde zijn collega's voor en vroeg ons of we nog steeds overtuigd waren onze procedure verder te zetten. Wij unaniem ja geantwoord, waarop hij dan antwoordde: hierbij geef ik dus een gunstig advies. Nogmaals joepie dus. We mochten beschikken. Allé, we zijn er toch wel een volle 2,5 minuten binnen geweest. We wachten even af tot het vonnis in de bus steekt (die brave meneer beloofde ons dat hij er spoed ging achter zetten). Driemaal joepie.
Het is definitief, nog één papiertje en we kunnen ons op de lijst laten plaatsen. Ik zal maar al een cursus "hoe overleef ik vliegangst" gaan boeken, want daar ga ik nog werk aan hebben
Vorige week woensdag (snikhete dag!) zijn we op gesprek geweest bij FIAC. Korte duidelijke voorstelling van hun dienst, een directe volledige uitleg van hoe hun dienst werkt. Wat ons echter ook opviel was de mentaliteit een beetje. Tijdens het wachten vrees ik dat je niet veel support mag verwachten, het meer "laat ons gerust" principe. Nu, aangezien we geen van beide zenuwachtige, ongeduldige personen zijn, denk ik niet dat we maandelijks zouden bellen ook niet. Daags nadien hadden we afspraak bij Ray of Hope (regen viel met bakken uit de hemel, ach ja, we wonen in Belgiê hé). Ook hier kregen we een redelijke uitleg hoe de dienst werkt. Hier is er wel plaats om feedback te verkrijgen gedurende de wachtperiode. Het ging er iets "familialer" aan toe. Enige minpunt, de wachtlijst voor Ethiopïe is daar momenteel gesloten. Tegen oktober mag ik eens bellen en dan gingen ze me een duidelijk beeld kunnen geven wanneer hij terug zou opengesteld worden. Thuis gekomen hebben we even zitten wikken en wegen, als de wachtlijsten spoedig terug open gaan zullen we voor RoH kiezen. Nu is het voor ons wachten geblazen tot 2 september.
Gisteravond thuisgekomen van mijn werk en wat steekt er in de brievenbus... jawel het befaamde groene kaartje dat de postbode aan de deur gestaan heeft met een gerechtsbrief. Allemaal spannend natuurlijk, kunnen we nog verschijnen in juli? Deze ochtend spurt ik me naar het postkantoor om mijn briefje in ontvangst te gaan nemen (die van Christophe kreeg ik niet mee ), amper de brief in ontvangst genomen trek ik de enveloppe open en lees de datum van verschijning: dinsdag 2 september 2008 om 14u30. Dikke tegenslag dus, geen pleidooien tijdens de vakantie. Ondertussen is mijn grote vakantie gestart en heb ik me voorgenomen om de living te schilderen, dit zal de tijd wat doen vooruitgaan. Dus, we tellen rustig verder tot de "verschijning".
Stilaan begint het nieuws tot ons door te dringen. We hebben al zeker 10x met het verslag in de zetel gezeten om het weer maar eens door te lezen. We worden ouders, wanneer weten we nog niet, maar afnemen doen ze ons niet meer (hopen we althans)! Ook Pauline was laaiend enthousiast, we betrekken haar zoveel mogelijk met deze procedure maar de logica van een 8-jarige wil niet altijd mee. Ze krijgt een "broer", allé, ze wil een broer! Ik ging dit weekend naar de baby-winkel een geboortegeschenk voor mijn vriendin kopen, Pauline die anders een degout heeft van winkelen, ging spontaan mee. Toen we stonden aan te schuiven aan de kassa vroeg ze me: "als we onze broer gaan halen zijn, mogen we dan ook veel pakjes opendoen en mag ik dan kiezen. Ze voelt haar echt groot nu , zo wil ze hem ook leren skiën. We hebben ondertussen een afspraak gemaakt met RoH (adoptiebureau) waar we op 7 augustus verwacht worden voor een info-avond. Minder positief nieuws is dan weer dat ze momenteel Ethiopië even gesloten hebben voor adoptie omdat er teveel kandidaat adoptieouders zijn. Ik ga alleszins ook nog een afspraak maken bij Fiac en eens kijken wat ze ons kunnen bieden. We wachten op onze datum om voor de jeugdrechtbank te verschijnen.
Ons maatschappelijk onderzoek zit erop. Gisteren hadden we ons laatste gesprek met de psychologe. Eerlijk gezegd zien we het helemaal niet zo rooskleurig. Na afloop wist ze ons te vertellen dat ze geen gedacht had of ons verslag negatief of positief zou worden. Er waren een heel aantal belangrijke factoren voor negatief waaronder....onze "prille" relatie (5 jaar, het is maar wat je pril noemt hé), onze "gemakkelijke" situatie met Pauline, omdat we nu ze maar 1 week op 2 hebben en een adoptiekind de hele tijd bij ons zou zijn. Het is net alsof mensen in nieuw samengestelde gezinnen niet weten wat een kind opvoeden is. Ik ben toch wel danig geschokt door deze uitspraken en ben echt eens benieuwd naar het verslag. Christophe is volgens haar te impulsief en nonchalant en ik te realistisch Nu soit, ik laat het effe bezinken en wacht geduldig het verslag af. Met de reden die de psy aanhaalde zijn we alleszins niet mee eens.
Gisterochtend werden we in Brugge verwacht voor ons tweede gesprek ivm het MO. Ditmaal was het bij een psychologe en ging het vooral over onze opvoeding, jeugdjaren, herinneringen. In tegenstelling tot ons vorige gesprek had ik deze keer er niet zo een positief gevoel over na afloop. Ze stelde een vraag, wij antwoordde en daarop ging ze dan verder op in. Ik kwam er buiten met het idee dat we een totaal verkeerde opvoeding meegekregen hadden en Christophe had zelfs totaal geen ouderliefde gekend, ze verwoordd het alsof hij als kind aan zijn lot over gelaten werd. Wel voegde ze eraan toe, dat ondanks de weinige tijd die zijn ouders voor hen hadden, hij een braaf kind was en toch goed opgegroeid is geweest. Beetje onbegrijpelijk allemaal. Nu vrijdag komt het team bij elkaar om deze tussentijdse gesprekken te evalueren en indien nodig stellen ze hier dan de volgende keer extra vragen over. Volgende (huis) bezoek zal doorgaan op woensdag 28 mei om 19u30.
Gisteren ons eerste gesprek gehad. Normaal was de afspraak voorzien voor dinsdag maar doordat Christophe in het buitenland zat hebben we deze afspraak moeten verzetten (ze zullen er al wat van gedacht hebben). Een beetje met een dubbel gevoel vertrokken we dan om 9u00 richting Brugge, kwestie van zeker op tijd te zijn en zo een goed punt te kunnen scoren. Ik moet toegeven, ik had het veel erger verwacht, de dame stelde ons echt op ons gemak en het gesprek verliep vlot (allé, uit onze kant bekeken dan toch). We hopen dat volgende week donderdag ook zo vlot mag verlopen. Ons gesprek dat gepland was op 27 mei (het huisbezoek), zal verplaatst worden naar woensdagavond 28 mei daar men ook graag een kort gesprek met Pauline wil maken. Ik maakte me ook al nerveus aan het feit dat onze bovenverdieping nog één grote bouwwerf is zonder electriciteit ed.., heb dit ook eerlijk gemeld en dit was zeker geen probleem, ze zei me dat ze geen rondleiding doen. Oef, een pak van mijn hart (zal voor het zekerste toch mijn bed netjes opdekken ). Volgende week zal het gesprek gaan over ons levensverhaal, dus van onze geboorte tot aan het moment we elkaar leren kennen hebben. Meer info volgende week.....
Woensdag 30-01-08: Thuisgekomen van mijn werk open ik naar dagelijkse gewoonte de brievenbus om te kijken wat de postbode ons gebracht heeft. Ik tref er een briefje aan van de politie zone RIHO waarop staat dat ik met hen contact dien op te nemen aangaande onze aanvraag voor adoptie. Morgenvroeg eerste werk dus.
Donderdag 31-01-08: Ik bel 's ochtends naar de politie en vraag naar de desbetreffende persoon dewelke op het briefje staat. Blijkt dus dat ze op huisbezoek willen komen om een klein info-gesprek over onze adoptieplannen. Belangrijk detail, beide partijen dienen aanwezig te zijn en het is voornamelijk de bedoeling dat dit tijdens de week kan plaatsvinden. Ik zeg haar dat ik contact op ga nemen met Christophe om te horen wanneer hij juist thuis komt om dan verder te kunnen afspreken. Christophe heeft vrijdag ganse dag vrij, ikke vlug naar mijn werk gebeld om een dagje verlof te kunnen afsnoepen. Geen probleem, bel terug naar politie en plaatsbezoek kan dus vrijdag eerstdaags doorgaan om 14u00.
Vrijdag 01-02-08: Christophe maakt zich een beetje zorgen, want stel nu dat ze met combi en in uniform komen aanbellen? De buurt denkt waarschijnlijk dan dat we iets uitgespookt hebben. Zijn zorgen zijn onterecht, gewone personenwagen en dames zijn in doodnormale kledij gekleed. Ze vragen onze motivatie, onze studies, werkgelegenheid... een mini-lijstje van ons voorbije leventje alsook of we een kindje gaan kunnen voeden, kleden,...dus of er financiele middelen voorhanden zijn om een kindje op te voeden. Dit zal geen probleem zijn. Ze bemerken ook dat we in een "mooie" woning wonen en vragen dus ook of dit eigendom is. Daarbij concluderen ze dat er geen financiele problemen zijn en er dus ook ruimte is om een kindje op te voeden (dan komen de 4 slaapkamers misschien toch nog van pas ) Politie ging het dossier overmaken en nu is het wachten op de data van ons maatschappelijk onderzoek.
Toegeven, het voelt toch wat "beangstigend" aan dat je je ganse historie moet blootgeven. Privé dingen waarvan je eigenlijk nooit iets zegt aan derden worden nu toch opgevraagd. (Precies of ik ga ooit aan mijn buren zeggen hoeveel inkomsten we hebben en hoeveel we afbetalen voor onze woning). Nu, het is voor de goede zaak, we wachten rustig verder af.
Ik open de brievenbus en wat zie ik? Een bruine omslag van de JRB. Ongeduldig dat ik ben, doe ik deze onmiddellijk open en kijk wat er in zit. Eén exemplaar van het verzoekschrift dat we hebben moeten indienen met daaraan een klein papiertje geniet met een referentie-nummer op. Tja, wat was dit, waarvoor diende het? Ik wist het zelf niet. Gelukkig zijn er nog adoptie-ouders in spé die blijkbaar meer rondsurfen op het net of gewoon beter opletten in de les....Thx to Tabitha weet ik nu dus dat "onze zaak" een eerste keer verschenen is geweest en dat we nu gewoon verder wachten op een datum om ons maatschappelijk onderzoek te starten. Moraal van het verhaal. We wachten nog wat langer nu
), amper de brief in ontvangst genomen trek ik de enveloppe open en lees de datum van verschijning: dinsdag 2 september 2008 om 14u30. Dikke tegenslag dus, geen pleidooien tijdens de vakantie. 
