Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
29-11-2011
Ethiopië dag 4
25-11-2011
Vandaag onze laatste dag, deze avond zullen we terug op het vliegtuig stappen richting België.
Om 8u00 belt voor de verandering de receptie ons nog eens op, we worden tegen 9u00 in het home verwacht. Zo vroeg al? Uiteraard voor ons géén minuut te vroeg, vandaag zullen we voor even afscheid moeten nemen van ons ukkepukje. Het zal lastig worden, maar we geloven erin dat we spoedig voor altijd zullen samen zijn. Tijdens de ochtend kunnen we wat spelen met Séna. We mogen hem zijn flesje geven en tegen 11u valt hij in onze armen in slaap. Het is een héél rustige ochtend geweest waarbij hij ook steeds troost kwam zoeken bij mij ipv de verzorgsters, dit voelt zo goed aan! Om 12u leggen we hem, nog steeds slapend, in zijn bedje en sluiten we voor de laatste keer de poort van het weeshuis achter ons. Volgende keer zullen we buitengaan met Séna erbij. We nemen afscheid van iedereen en begeven ons naar ons hotelletje.
Na de middag gaan we nog vlug op souveniertjes-jacht, betalen onze kosten aan de receptie en pakken onze koffers in. Om 21u00 begeven we ons richting luchthaven. Het leek op een korte city-trip maar met zoveel mooie belevenissen en emoties, dit werd een reis om nooit te vergeten!
Vandaag worden we om 09u00 op de rechtbank verwacht. Speciaal ons wekkerke gezet , mooi hemdje meegedaan. Fris gewassen begeven we ons naar het gerechtsgebouw. Wat een chaos! Alle personen die het gebouw betreden worden gefouilleerd behalve de toeristen! Precies of wij kunnen niets uitsteken.
Mimi zal ons deze voormiddag bijstaan. We nemen de lift naar de 4de verdieping en nemen plaats in de wachtzaal. Er zitten verschillende koppels te wachten. In deze zaal zullen enkel adoptiedossiers behandeld worden. Na een kwartiertje gewacht te hebben worden we bij de rechter geroepen.
De rechter stelt ons enkele vragen waarop we steeds positief kunnen antwoorden. Haar laatste vraag:" do you know that, when you've adopted the child, you could not bring him back?" (mijn engels is niet al datte, maar dat begrepen we toch voor 100%). Waarop de rechter als laatste zei: "She's now yours!!" Euh?....She??? Wijselijk onze mond houden en hopen dat ze het juiste dossier voor haar heeft liggen, mogen we ons dus nu officieel mama en papa noemen van ons kleine ventje "Séna". Het voelt fantastisch aan en we keren dan ook supercontent en opgelucht naar het hotel weer.
Na de middag staat er een bezoekje aan het weeshuis gepland. Om 14u00 rijden we met het hotelbusje naar daar. Daar toegekomen blijkt dat Mimi en Bruk niet aanwezig zijn. Aangezien de verzorgsters enkel amhaars spreken is het contact een beetje moeilijk. Blijkt dat Séna in zijn bedje ligt. Plukken ze hem daar bruusk uit en duwen ze hem in mijn armen. Het ventje huilt natuurlijk enorm en weet totaal niet wat er gebeurt. Naarmate men hem meer begint aan te spreken, des te meer hij over zijn toeren geraakt. Mijn moederhart breekt en zelfs Christophe krijgt het lastig. Stilaan begint mijn geduld het kookpunt te bereiken en na 10 min besluit ik om Séna terug in zijn bedje te leggen en weer naar het hotel te gaan. Hij valt onmiddellijk terug in slaap.
Super ontgoocheld zijn we terug in het hotel! Hoe mooi de ochtend ook verlopen is, dit is een namiddag en herinnering in mineur. We hopen stilletjes dat Bruk ons nog belt en we alsnog ons ventje kunnen knuffelen, maar dit blijkt enkel ijle hoop. Het liefst van al zou ik meteen mijn koffers pakken en op het vliegtuig willen stappen.......
Na een zalige nacht (we waren zo moe dat we overal konden slapen) werden we om 8u00 weer eens gewekt door de receptie. We worden tegen 9u30 aan de receptie verwacht voor ons bezoekje aan het weeshuis. Daar mogen ze zelfs om 6u00 voor bellen! We nemen een douchke, nuttigen een ontbijt en begeven ons stipt op tijd richting receptie.
We arriveren stipt om 10u00 aan het ROH-home. Ons kleine ventje staat aan het raam ons op te wachten met zijn fotoboekje (wat we thuis gemaakt hadden voor hem) in zijn hand. Samen met enkele andere kindjes heeft hij duidelijk plezier, er kunnen zelfs spontaan enkele kusjes vanaf. Ik neem hem in mijn armen, héél even komen er enkele traantjes te voorschijn, maar ze verdwijnen al even snel als ze gekomen zijn. We nemen hem mee naar buiten en proberen wat te spelen samen met de andere kindjes. Ook krijgen we van Mimi een volledige rondleidig in het home. Het mag gezegd zijn, ze leveren hier schitterend werk! Aangezien alle leuke dingen snel voorbij zijn, is het al spoedig 12u00 en moeten we afscheid nemen. Morgen (donderdag) is er courtday en zullen we dus 's ochtends niet naar het weeshuis kunnen, we regelen een afspraakje voor donderdagnamiddag.
Tijdens de namiddag zou Christophe graag de brandweer gaan bezoeken en we spreken af met de chauffeur dat we om 14u00 klaar zullen staan. Gewapend met een oude kepie en enkele brandweerbadges, vertrekken we naar de brandweer van Addis Abeba. Amper de oprit opgedraaid worden we de toegang ontzegt omdat we geen "permission" hebben. Gelukkig weet onze chauffeur wel raad en rijdt ons verder naar het hoofdbureel van de overheidsdiensten. Na wat rondgevraagd te hebben, schijnen we de juiste man gevonden te hebben al is hij niet direct van zin om een "permission" te geven. Gelukkig heeft Christophe zijn geschenkjes bij en na dit getoond te hebben, krijgen we zelfs een persoonlijke rondleiding van de afgevaardigde! Al snel blijkt dat het beroepskorps van Addis maar povertjes uitgerust is en binnen in de gebouwen mogen we al helemaal niet gaan kijken! Een klein uurtje en enkele foto's later zijn we dus terug onderweg naar ons hotel. Klaar om onze foto's te uploaden, het thuisfront van de nodige info te voorzien en rustig onze avond in te zetten.
06u00 (= 04u00 onze tijd): Aankomst in Ethiopië. Een half uurtje vroeger dan voorzien zijn we geland. Eerst onze visum laten controleren, yes! ons eerste stempeltje in ons paspoort is een feit, geld gewisseld, valiezen afgehaald, laatste koffercontrole door en exact 60 minuten na landing staan we buiten de luchthaven. De chauffeur van het hotel staat ons op te wachten, neemt onze bagage over en rijdt ons naar het hotel.
Gedurende de half uur durende rit heeft mijn hart enkele keren stilgestaan. Wat een rijstijl, niet te doen! Aangekomen moeten we nog een kwartiertje wachten eer onze kamer gereed is, maar we mogen ondertussen het ontbijt gaan nuttigen. Stikkapot begeven we ons een dik half uurtje later naar de receptie en worden we naar onze "suite" begeleid. We besluiten om eerst te gaan slapen (iets wat op het vliegtuig niet gelukt was) en onze wekker om 12u te laten aflopen.
9u30: Telefoon van de receptie. Mr. Bruk verwacht ons in het weeshuis en we moeten om 10u00 aan de receptie staan. Boenk, direct alle slaap uit onze ogen gewreven, het belangrijkste deel van onze reis komt dichterbij. De ontmoeting! Hiervoor heb ik 9u op een vliegtuig gezeten, alle angst verbeten, minstens 4 keer gedacht te sterven maar nu is het werkelijkheid. Eindelijk zullen we ons zoontje voor het eerst zien.
10u30: Aankomst ROH-home. We worden opgewacht door Mr. Bruk en Mimi. Een zéér hartelijk ontvangst! Kleine uitleg over wat komen zal en een kwartiertje later is de werkelijkheid reëel gekomen! "Ons" zoontje wordt binnengebracht! Kippenvelmoment, zo klein, zo lief en oh zo mooi. Uiteraard zijn er eerst vele traantjes. Het kleine ventje weet ocharme niet wat er allemaal gaat gebeuren, wie zijn die vreemde mensen voor hem? Na een klein uurtje komt er een verzorgster wat met hem spelen om zo de nodige afleiding te kunnen voorzien en hem zo wat geleidelijk te laten wennen aan ons. Een half uurtje later zijn de meeste traantjes gedroogd en valt hij als een roosje in slaap in mijn armen. Goh mensen, we zijn verliefd op dit hummeltje. Dit was een moment waar we al jaren op aan het wachten waren en nu we eindelijk zover waren leek het soms wel of ik aan het dromen was. Het kon toch niet zijn dat ik dit gelukzalige moment zelf mocht meemaken, maar het was dus echt wel zo. Slapend hebben we hem in zijn bedje gelegd om 's middags terug naar het hotel te gaan en onszelf ook ten slape te leggen op ons bed.
Een zalig, gelukmakend gevoel met de zoetste dromen ooit!
Voor de mensen die het nog niet echt wisten, ik (Vicky) heb dus een ongelooflijke vliegangst! Omstreeks de middag werden we bij Christophe's ouders verwacht, daar een hapje eten en Christophe's pa gaat ons naar de luchthaven brengen. Van enige zenuwen of stress is er totaal geen sprake en ik zie het meer dan ooit zitten om in het vliegtuig te kruipen, helemaal klaar om ons zoontje te ontmoeten.
Ruim op tijd aangekomen in Zaventem nemen we plaats om te wachten tot de incheckbalie open gaat. Hoe langer ik moet wachten, hoe nerveuzer ik word. Christophe besluit om in de apotheek toch maar iets te kopen om me wat te kalmeren en de angst wat te temperen.
16u10: we kunnen inchecken. Om één of andere reden komt het woord vliegangst eruit en vindt het kereltje achter de incheck het nodig om de kluchtigaard uit te hangen. Hij zegt me droogweg: "je moet geen schrik hebben, ik heb nog geen crash geweten". Om er snel aan toe te voegen: "maar ik werk hier nog maar een jaar". Allé, met dat kluchtje kan ik nog lichtjes lachen. En dan......legt hij de boardingpass op de toog en zegt erbij: " je hebt chance, je zit op geluksrij nr. 13!". Was dus echt niet meer om te lachen voor mij! Snel besluit: zal maar al een eerste pilleke innemen.
Christophe koopt tax-free nog vlug een horloge en we gaan rustig (ahum: héél wat minder rustig) verder wachten aan de gate tot we kunnen boarden.
18u40: We mogen plaatsnemen in het vliegtuig. We worden verwelkomt door de stewardessen en een naakte dame! We kijken even raar naar elkaar, totaal niet weten wat we aantreffen en Christophe zegt nog: allé, die stewardessen hebben niks van schaamte, ze verkleden hen gewoon in het vliegtuig. Na enkele minuten de discussie tussen de stewardessen en de security gevolgd te hebben, blijkt het dus om een uitwijzingsprocedure te gaan. De dame wou zeker niet mee vliegen en heeft haar dus gewoon uitgekleed om zo geweigerd te worden door de stewardessen! Het wou weer niet lukken dat dat op ons vliegtuig moest gebeuren.
19u10: Vliegtuig begint te taxiën, Ethiopië here we come!
De laatste rechte lijn naar Ethiopië. Nog 2x slapen en we zullen op de vlieger richting ons klein venteke stappen. We willen eigenlijk direct vertrekken, alles is gereed!
Ons visum zijn we vrijdag op de Ethiopische ambassade gaan halen. Sfeerfotootje van het gebouw is bijgevoegd. We werden direct in Ethiopische sfeer gebracht, tv stond op een Ethiopisch kanaal en er lagen kranten in Amhaars. Niet dat we er iets van begrepen of verstonden, maar dat zat toch al in de juiste richting. Afleveren ging trouwens bijzonder vlot, op minder dan 10 minuten hadden we de juiste stempels in ons paspoort staan.
Het adoptiebureau heeft ons ook al te kennen gegeven dat het advies van MOWA aanwezig is en we dus met een gerust hart voor de rechter kunnen verschijnen. Het lijkt enkel maar een formaliteit om even 6000 km te vliegen en 5 min bij de rechter te gaan staan en hopelijk te horen krijgen dat .... van ons is! Zelfs al moeten we niet verschijnen (wat wel moet hoor), de ontmoeting met ons ventje zal natuurlijk het hoogtepunt van de reis worden/zijn, ze gaan me moeten buitensleuren uit het weeshuis denk ik, of ik blijf er zitten tot hij voorgoed mee naar huis mag.
Ook hier weer een beetje mineur, tijdens onze reisvoorbereiding van 10-11, hebben we kunnen kennismaken met de andere koppels waarmee we samen gingen afreizen. Echter na de eerste rechtbankzitting te Ethiopië, die op 14-11 is doorgegaan, blijkt dat er bij enkele gezinnen nog een document ontbreekt en ze dus niet mee kunnen omdat hun rechtbankdatum van 24-11 verzet wordt. Dit zijn toch telkens onheilspellende berichten, enerzijds blij dat voor ons alles in orde is, anderzijds weer enkele mensen waarvan de procedure weer wat verlengd wordt.
En aangezien "the bad news show" precies nooit stopt in adoptieland, kwam er weer eens schokkend nieuws van S&S dat hun adoptie (meisje 8 maand) ook niet kan verder gaan en ze dus terug op de wachtlijst staan. Onbegrijpelijk, hoeveel slecht nieuws we de laatste weken van adoptievrienden al ontvangen hebben, gaat het dan nooit stoppen?
Tenslotte voor de thuisblijvers die graag onze vlucht volgen via teletekst of whatever hebben we weer cijfertjes: - vertrek maandag 21-11 (verjaardag van mijn mama!!) om 19u10 om te landen in Addis op dinsdag 22-11 om 6u30 (plaatselijke tijd = 04u30 bij ons, geeuw). Vluchtnummer ET0709 - huiswaarts, vertrek vrijdag 25-11 om 23u55 (plaatselijke tijd = 21u55 bij ons) om te landen in Brussel om 07u20. Vluchtnummer ET0708 We maken steeds een tussenstop in Milaan, waar we een kleine 40 min aan de grond blijven.
Onze blog zullen we niet aanvullen tijdens ons verblijf (ah neen ik zit toch in het weeshuis dan), maar uiteraard via de welbekende facebook en sms-weg houden we jullie op de hoogte!
Mijn vorig berichtje was nog maar net gepost of er is al een wijziging in de vluchtopties opgedoken, rechtbankdatum blijft wel hetzelfde. We zullen dus 22-11 vertrekken en zijn op 26-11 terug thuis. Het begint meer en meer op een city-trip te trekken dan op een Afrika-reis, we zullen maar 2 nachten in Ethiopië verblijven en 2 nachten op de vlieger
Oktober is ook een super positieve maand geweest voor onze adoptievriendjes. - W&M hebben terug een toewijzing gekregen van een zoontje van 3 maand! (eerste adoptie werd jammer genoeg geannuleerd door problemen in het weeshuis) evenals J&P, zij kregen het goede nieuws dat ze ouders mogen worden van een zoontje van 5 maand. - S&S hebben toewijzing gekregen van een dochtertje van 8 maand! Ook al verklaarde Sandra ons dat ze zot ging worden als ze een klein meisje zouden krijgen! Sandra, begin maar zot te worden. - G heeft eveneens een dochtertje van 10 maand toegewezen gekregen! Geniet van jullie blauwe/roze wolk, jullie hebben het stuk voor stuk verdiend!
Voor de rest beginnen we wat af te tellen naar 22-11, ik hunker zo om ons kleine ventje te kunnen ontmoeten, knuffelen, vastnemen, koesteren.... daar gaat géén één vliegtuig of andere angst me voor thuis kunnen houden. Ze mogen al beginnen taxiën! Woensdag is ook mijn vervangster op het werk gestart, is allemaal wat aanpassen maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dat goed gaat komen en ik met een gerust hart mijn werk voor even mag verlaten. Momenteel kan ik mijn dagen wat vullen met te gaan werken, doopsuikertjes uit te zoeken, etc... maar ik vrees wat voor de tijd tussen onze rechtbankdatum en effectief thuiskomen van ons ukje (allé, werken mag ik dan nog doen).
Volgende berichtje zal voor net voor of na "de ontmoeting" zijn!
, mooi hemdje meegedaan. Fris gewassen begeven we ons naar het gerechtsgebouw. Wat een chaos! Alle personen die het gebouw betreden worden gefouilleerd behalve de toeristen! Precies of wij kunnen niets uitsteken.
