Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
10-01-2012
Update!
We zijn ondertussen 10 dagen thuis met kleine Séna dus hebben jullie recht op een update!
Zoals eerder gezegd, we zijn vertrokken in Addis op 30-12 om 23u55. Séna heeft de eerste uren (een 5-tal om juist te zijn) geslapen in het vliegtuig, men had zelfs een reisbedje geïnstalleerd! De overige uren heeft hij rustig op onze schoot gezeten om vervolgens tussen Milaan en Brussel terug in slaap te vallen. We zijn een 20 minuutjes vroeger dan voorzien geland te Zaventem.
Vlug pamper van Séna ververst, draagzak aangebonden, valiezen afgehaald om door de "grote" poort te kunnen stappen. Het ontvangst was fantastisch, fenomenaal. Familie, vrienden, adoptievrienden allemaal stuk voor stuk ongeduldig om ons te kunnen ontmoeten (of was het voor Séna?). Jammer dat we niet zo goed geslapen hadden tijdens onze vlucht en behoorlijk vermoeid waren, maar die fijne contacten halen we zeker nog eens op!
Thuisgekomen ontdekken we een groot spandoek aan ons raam en véél confetti!! Het doet wat om te merken dat er zoveel mensen mee uitgekeken hebben naar dit moment. Eindelijk thuis, eindelijk compleet met ons gezinnetje.
Séna blijft de ganse dag letterlijk aan ons hangen, wat gaat er in dat ventje zijn hoofdje allemaal om? Om 18u leg ik hem uitgeteld in zijn bedje, zonder enig teken van tegenprutteling, stikkapot is hij. Ook wij besluiten oudejaar aan ons voorbij te laten gaan en kruipen moe maar oh zo tevreden om 19u in ons bed!
Het verdere verloop van ons leventje: - Ik (Vicky) ben in adoptieverlof en neem aansluitend ouderschapsverlof, waarmee ik dus zeker tot eind mei thuis zal zijn. Christophe neemt nog een weekje verlof. - Séna is een geweldig kereltje, eet werkelijk alles wat je hem voorschoteld, slaapt minstens 12u per nacht, zalig gewoon. Alleen zijn middagdutjes verlopen niet altijd even vlot. Verder is het volgens ons de grootste komiek die we geadopteerd hebben, kan hele vertellingen en daarbij horende gebaren doen. Is enorm ritmisch aangelegd en is "kusverslaafd" Ook spreekt hij al enkele woordjes Nederlands (zus, lekker, bah, uiteraard mama en papa en als hij het niet kan zeggen, zal hij het met plezier uitbeelden). Zal volgende week eens wat foto's plaatsen!
IZEGEM - Vier jaar lang moest het gezin Soete-Joly uit Izegem erop wachten, maar op oudejaarsavond kregen ze toch nog het ultieme eindejaarsgeschenk. Die avond stapten ze in Zaventem uit het vliegtuig met adoptiezoontje Séna. 'We hebben immens naar dit moment uitgekeken.'
'Ons grote adoptieavontuur', zo omschrijven Christophe Soete(37) en Vicky Joly (36) de laatste vier jaar. Eentje met een positieve afloop, want op oudejaarsavond landden ze met de kleine Séna (1,5) in België.
'Séna is echt een onverwacht geschenk, want normaal hadden we hem pas begin januari mogen halen', vertelt Vicky. 'Plots kregen we bericht dat we zo snel mogelijk naar Ethiopië moesten vertrekken omdat Séna ziek was geworden. We vertrokken met een open retourticket, zodat we om het even wanneer met hem konden terugkeren.'
Maar kleine Séna was er alweer bovenop toen het koppel arriveerde. 'Dus mochten we hem direct meenemen. Ongelofelijk! Op Zaventem stond een delegatie op ons te wachten en toen we thuiskwamen, hadden vrienden een groot spandoek aan de gevel gehangen. Ontroerend om te zien hoezeer de mensen met ons meeleefden.'
Verplicht getrouwd
Gezinsuitbreiding -Christophe heeft al een dochter, Pauline, uit een eerder huwelijk- leek voor Christophe en Vicky via natuurlijke weg niet te lukken. Daarom kozen ze vier jaar geleden voor adoptie.
'Tijdens de voorbereidingscursus leek Ethiopië ons het meest aangewezen land. Alleen mag je daar maar adopteren als je getrouwd bent. Het was bij ons dus van moeten', lacht Christophe. 'In 2007 zijn we getrouwd. Intussen hadden we ons al aangemeld voor adoptie.'
Na heel wat administratieve rompslomp kwam het echtpaar in 2009 op een wachtlijst. In juli 2011 volgde de toewijzing. Christophe en Vicky kregen enkele foto's toegestuurd en eind november gingen ze voor het eerst naar Ethiopië.
'Daar wees de rechtbank ons een kindje toe. De procedure duurde hoop en al zes minuten', vertelt Christophe. 'In enkele minuten werden we mama en papa.'
Een grote tegenstelling tot de adoptieprocedure zelf. 'Je valt van de ene spanning in de andere onzekerheid. Het is een emotionele rollercoaster. Eén die zo hard gaat, dat we het niet meer zien zitten om nog voor een tweede adoptiekindje te gaan.'
Suikerbonen en babyborrel
De aanpassing verloopt intussen vlot. 'Séna is een behoorlijk zelfstandig baasje. Alles wijst eigenlijk zichzelf uit.'
Het jongetje woonde tot voor zijn adoptie in een weeshuis. 'Zijn mama is overleden en hij heeft nog enkele broers en zussen', vertelt Vicky. 'Als hij later vragen heeft over zijn afkomst, kunnen we daar dus gelukkig op antwoorden. We keren zeker nog terug met hem naar zijn geboorteland.'
Séna is trouwens de naam die hij van zijn natuurlijke moeder kreeg. 'We hadden een andere naam in gedachten, maar vonden Séna zo mooi klinken...'
Straks volgt nog een adoptieborrel. 'Een aankomstdrink', omschrijft Christophe het. 'De suikerbonen staan al klaar.'
Jaja, we hebben de finale gewonnen. Ons ukkepukje is thuis!!
Op woensdag 21-12 telefoon van het adoptiebureau (RoH). Ik dacht nog even dat het ging over de vliegopties en de tijd die we daar moesten verblijven te bespreken, maar niets was minder waar. Séna was (ernstig) ziek en zou best zo snel mogelijk naar België komen om de nodige behandelingen te kunnen geven. Patat, de grond efkes weg onder mijn voeten en voor de 2de keer in onze adoptieprocedure (eerste keer toen ik slecht nieuws van goede vrienden vernam) rolden de tranen over mijn wangen. Mensen, zet die vlieger maar klaar, ons ventje moet en zal zo snel mogelijk naar huis komen. RoH gaat de nodige afspraken met het reisbureau maken en me later op de dag terugbellen. Er zat misschien maar een uurtje tussen de telefoons, maar dit leek een eeuwigheid. RoH belt terug en er wordt overeengekomen dat we een open retour-ticket nemen, we vertrekken maandag 26-12 en komen terug van zodra we Séna zijn paspoort en visum in orde hebben. Uiterste terugkeerdatum staat op 03-01. RoH zegt me morgen zeker terug te bellen als ze meer nieuws hebben over Séna. Ze bellen idd meerdere malen terug, maar kunnen ons nooit echt een juist antwoord dienen. Gelukkig zit er op dat moment een adoptiemama aan wie ik via sms kan vragen of ze eens naar Séna kan kijken, hoe ziek hij eruit ziet, of ik iets kan meenemen enz.... Thx Goele, om me te informeren! Het weekend duurt toch tergend lang, zoveel onzekerheid, géén antwoordden, kerstdag zal algemene valiespakdag worden en maandag zitten we op het vliegtuig (met aangepaste pillekes ).
Maandag 26-12, vertrek vanuit Brussel om 19u10 om toe te komen in Addis op 27-12 om 06u30. Weer compleet kapot van de nachtvlucht, maar meer dan energie genoeg om ons ventje op te halen. Omstreeks 10u00 worden we aan de receptie verwacht om naar het RoH-home te rijden. Daar toegekomen moet het busje van het hotel de koer op rijden. Het valt me op dat het er enorm stil is, géén spelende kindjes ofzo. We worden welkom geheten en nog geen 10 minuten later is ons ventje er! Héél even een korte paniekaanval van hem, maar geen traantjes ofzo, het lijkt alsof hij ons nog herkend. Na een uurtje mogen we met Séna naar ons hotel terugkeren. Ik neem hem in mijn armen en begeef me naar het hotelbusje, tot ik plots luid gehuil en gesnik hoor. Blijkt dat alle verzorgsters en kindjes in het leslokaal zitten en uiteraard groot verdriet hebben omdat ze (alweer) een kindje moeten loslaten. Dit verdriet van de verzorgsters was zo intens dat ik mezelf niet meer kon inhouden, en ja lap, het derde bleit-moment is aangekomen. Ik ben er echt niet goed van geweest, heb het zelf nog moeilijk als ik eraan denk.
Met Séna zelf is alles in orde, géén buikgriep, zware diarree of al de andere erge dingen waar men voor vreesden. Een lief knuffel kindje dat na een halve dag al geborgenheid komt zoeken bij ons. Ook is het een prima slaper, hopenlijk zet hij dat thuis ook verder. We wachten gewoon op de papieren en willen zo snel mogelijk terug naar huis. Het valt ons op, hoe vriendelijk ze ook zijn in het hotel, ze kunnen Séna géén 5 minuten met rust laten. Van de receptie tot het restaurant.....het begint zelf dusdanig tegen te steken, dat ons reisje eigl een grote opeenstapeling van ergernissen begint te worden.
Op woensdag krijgen we nieuws dat alle papieren in orde zijn en we vrijdag 30-12 de vlieger naar huis kunnen nemen, 31-12-2011 zullen we thuis zijn met ons ventje! Magische datum om nooit te vergeten.
Vandaag onze laatste dag, deze avond zullen we terug op het vliegtuig stappen richting België.
Om 8u00 belt voor de verandering de receptie ons nog eens op, we worden tegen 9u00 in het home verwacht. Zo vroeg al? Uiteraard voor ons géén minuut te vroeg, vandaag zullen we voor even afscheid moeten nemen van ons ukkepukje. Het zal lastig worden, maar we geloven erin dat we spoedig voor altijd zullen samen zijn. Tijdens de ochtend kunnen we wat spelen met Séna. We mogen hem zijn flesje geven en tegen 11u valt hij in onze armen in slaap. Het is een héél rustige ochtend geweest waarbij hij ook steeds troost kwam zoeken bij mij ipv de verzorgsters, dit voelt zo goed aan! Om 12u leggen we hem, nog steeds slapend, in zijn bedje en sluiten we voor de laatste keer de poort van het weeshuis achter ons. Volgende keer zullen we buitengaan met Séna erbij. We nemen afscheid van iedereen en begeven ons naar ons hotelletje.
Na de middag gaan we nog vlug op souveniertjes-jacht, betalen onze kosten aan de receptie en pakken onze koffers in. Om 21u00 begeven we ons richting luchthaven. Het leek op een korte city-trip maar met zoveel mooie belevenissen en emoties, dit werd een reis om nooit te vergeten!
Vandaag worden we om 09u00 op de rechtbank verwacht. Speciaal ons wekkerke gezet , mooi hemdje meegedaan. Fris gewassen begeven we ons naar het gerechtsgebouw. Wat een chaos! Alle personen die het gebouw betreden worden gefouilleerd behalve de toeristen! Precies of wij kunnen niets uitsteken.
Mimi zal ons deze voormiddag bijstaan. We nemen de lift naar de 4de verdieping en nemen plaats in de wachtzaal. Er zitten verschillende koppels te wachten. In deze zaal zullen enkel adoptiedossiers behandeld worden. Na een kwartiertje gewacht te hebben worden we bij de rechter geroepen.
De rechter stelt ons enkele vragen waarop we steeds positief kunnen antwoorden. Haar laatste vraag:" do you know that, when you've adopted the child, you could not bring him back?" (mijn engels is niet al datte, maar dat begrepen we toch voor 100%). Waarop de rechter als laatste zei: "She's now yours!!" Euh?....She??? Wijselijk onze mond houden en hopen dat ze het juiste dossier voor haar heeft liggen, mogen we ons dus nu officieel mama en papa noemen van ons kleine ventje "Séna". Het voelt fantastisch aan en we keren dan ook supercontent en opgelucht naar het hotel weer.
Na de middag staat er een bezoekje aan het weeshuis gepland. Om 14u00 rijden we met het hotelbusje naar daar. Daar toegekomen blijkt dat Mimi en Bruk niet aanwezig zijn. Aangezien de verzorgsters enkel amhaars spreken is het contact een beetje moeilijk. Blijkt dat Séna in zijn bedje ligt. Plukken ze hem daar bruusk uit en duwen ze hem in mijn armen. Het ventje huilt natuurlijk enorm en weet totaal niet wat er gebeurt. Naarmate men hem meer begint aan te spreken, des te meer hij over zijn toeren geraakt. Mijn moederhart breekt en zelfs Christophe krijgt het lastig. Stilaan begint mijn geduld het kookpunt te bereiken en na 10 min besluit ik om Séna terug in zijn bedje te leggen en weer naar het hotel te gaan. Hij valt onmiddellijk terug in slaap.
Super ontgoocheld zijn we terug in het hotel! Hoe mooi de ochtend ook verlopen is, dit is een namiddag en herinnering in mineur. We hopen stilletjes dat Bruk ons nog belt en we alsnog ons ventje kunnen knuffelen, maar dit blijkt enkel ijle hoop. Het liefst van al zou ik meteen mijn koffers pakken en op het vliegtuig willen stappen.......
Na een zalige nacht (we waren zo moe dat we overal konden slapen) werden we om 8u00 weer eens gewekt door de receptie. We worden tegen 9u30 aan de receptie verwacht voor ons bezoekje aan het weeshuis. Daar mogen ze zelfs om 6u00 voor bellen! We nemen een douchke, nuttigen een ontbijt en begeven ons stipt op tijd richting receptie.
We arriveren stipt om 10u00 aan het ROH-home. Ons kleine ventje staat aan het raam ons op te wachten met zijn fotoboekje (wat we thuis gemaakt hadden voor hem) in zijn hand. Samen met enkele andere kindjes heeft hij duidelijk plezier, er kunnen zelfs spontaan enkele kusjes vanaf. Ik neem hem in mijn armen, héél even komen er enkele traantjes te voorschijn, maar ze verdwijnen al even snel als ze gekomen zijn. We nemen hem mee naar buiten en proberen wat te spelen samen met de andere kindjes. Ook krijgen we van Mimi een volledige rondleidig in het home. Het mag gezegd zijn, ze leveren hier schitterend werk! Aangezien alle leuke dingen snel voorbij zijn, is het al spoedig 12u00 en moeten we afscheid nemen. Morgen (donderdag) is er courtday en zullen we dus 's ochtends niet naar het weeshuis kunnen, we regelen een afspraakje voor donderdagnamiddag.
Tijdens de namiddag zou Christophe graag de brandweer gaan bezoeken en we spreken af met de chauffeur dat we om 14u00 klaar zullen staan. Gewapend met een oude kepie en enkele brandweerbadges, vertrekken we naar de brandweer van Addis Abeba. Amper de oprit opgedraaid worden we de toegang ontzegt omdat we geen "permission" hebben. Gelukkig weet onze chauffeur wel raad en rijdt ons verder naar het hoofdbureel van de overheidsdiensten. Na wat rondgevraagd te hebben, schijnen we de juiste man gevonden te hebben al is hij niet direct van zin om een "permission" te geven. Gelukkig heeft Christophe zijn geschenkjes bij en na dit getoond te hebben, krijgen we zelfs een persoonlijke rondleiding van de afgevaardigde! Al snel blijkt dat het beroepskorps van Addis maar povertjes uitgerust is en binnen in de gebouwen mogen we al helemaal niet gaan kijken! Een klein uurtje en enkele foto's later zijn we dus terug onderweg naar ons hotel. Klaar om onze foto's te uploaden, het thuisfront van de nodige info te voorzien en rustig onze avond in te zetten.
06u00 (= 04u00 onze tijd): Aankomst in Ethiopië. Een half uurtje vroeger dan voorzien zijn we geland. Eerst onze visum laten controleren, yes! ons eerste stempeltje in ons paspoort is een feit, geld gewisseld, valiezen afgehaald, laatste koffercontrole door en exact 60 minuten na landing staan we buiten de luchthaven. De chauffeur van het hotel staat ons op te wachten, neemt onze bagage over en rijdt ons naar het hotel.
Gedurende de half uur durende rit heeft mijn hart enkele keren stilgestaan. Wat een rijstijl, niet te doen! Aangekomen moeten we nog een kwartiertje wachten eer onze kamer gereed is, maar we mogen ondertussen het ontbijt gaan nuttigen. Stikkapot begeven we ons een dik half uurtje later naar de receptie en worden we naar onze "suite" begeleid. We besluiten om eerst te gaan slapen (iets wat op het vliegtuig niet gelukt was) en onze wekker om 12u te laten aflopen.
9u30: Telefoon van de receptie. Mr. Bruk verwacht ons in het weeshuis en we moeten om 10u00 aan de receptie staan. Boenk, direct alle slaap uit onze ogen gewreven, het belangrijkste deel van onze reis komt dichterbij. De ontmoeting! Hiervoor heb ik 9u op een vliegtuig gezeten, alle angst verbeten, minstens 4 keer gedacht te sterven maar nu is het werkelijkheid. Eindelijk zullen we ons zoontje voor het eerst zien.
10u30: Aankomst ROH-home. We worden opgewacht door Mr. Bruk en Mimi. Een zéér hartelijk ontvangst! Kleine uitleg over wat komen zal en een kwartiertje later is de werkelijkheid reëel gekomen! "Ons" zoontje wordt binnengebracht! Kippenvelmoment, zo klein, zo lief en oh zo mooi. Uiteraard zijn er eerst vele traantjes. Het kleine ventje weet ocharme niet wat er allemaal gaat gebeuren, wie zijn die vreemde mensen voor hem? Na een klein uurtje komt er een verzorgster wat met hem spelen om zo de nodige afleiding te kunnen voorzien en hem zo wat geleidelijk te laten wennen aan ons. Een half uurtje later zijn de meeste traantjes gedroogd en valt hij als een roosje in slaap in mijn armen. Goh mensen, we zijn verliefd op dit hummeltje. Dit was een moment waar we al jaren op aan het wachten waren en nu we eindelijk zover waren leek het soms wel of ik aan het dromen was. Het kon toch niet zijn dat ik dit gelukzalige moment zelf mocht meemaken, maar het was dus echt wel zo. Slapend hebben we hem in zijn bedje gelegd om 's middags terug naar het hotel te gaan en onszelf ook ten slape te leggen op ons bed.
Een zalig, gelukmakend gevoel met de zoetste dromen ooit!
Voor de mensen die het nog niet echt wisten, ik (Vicky) heb dus een ongelooflijke vliegangst! Omstreeks de middag werden we bij Christophe's ouders verwacht, daar een hapje eten en Christophe's pa gaat ons naar de luchthaven brengen. Van enige zenuwen of stress is er totaal geen sprake en ik zie het meer dan ooit zitten om in het vliegtuig te kruipen, helemaal klaar om ons zoontje te ontmoeten.
Ruim op tijd aangekomen in Zaventem nemen we plaats om te wachten tot de incheckbalie open gaat. Hoe langer ik moet wachten, hoe nerveuzer ik word. Christophe besluit om in de apotheek toch maar iets te kopen om me wat te kalmeren en de angst wat te temperen.
16u10: we kunnen inchecken. Om één of andere reden komt het woord vliegangst eruit en vindt het kereltje achter de incheck het nodig om de kluchtigaard uit te hangen. Hij zegt me droogweg: "je moet geen schrik hebben, ik heb nog geen crash geweten". Om er snel aan toe te voegen: "maar ik werk hier nog maar een jaar". Allé, met dat kluchtje kan ik nog lichtjes lachen. En dan......legt hij de boardingpass op de toog en zegt erbij: " je hebt chance, je zit op geluksrij nr. 13!". Was dus echt niet meer om te lachen voor mij! Snel besluit: zal maar al een eerste pilleke innemen.
Christophe koopt tax-free nog vlug een horloge en we gaan rustig (ahum: héél wat minder rustig) verder wachten aan de gate tot we kunnen boarden.
18u40: We mogen plaatsnemen in het vliegtuig. We worden verwelkomt door de stewardessen en een naakte dame! We kijken even raar naar elkaar, totaal niet weten wat we aantreffen en Christophe zegt nog: allé, die stewardessen hebben niks van schaamte, ze verkleden hen gewoon in het vliegtuig. Na enkele minuten de discussie tussen de stewardessen en de security gevolgd te hebben, blijkt het dus om een uitwijzingsprocedure te gaan. De dame wou zeker niet mee vliegen en heeft haar dus gewoon uitgekleed om zo geweigerd te worden door de stewardessen! Het wou weer niet lukken dat dat op ons vliegtuig moest gebeuren.
19u10: Vliegtuig begint te taxiën, Ethiopië here we come!
De laatste rechte lijn naar Ethiopië. Nog 2x slapen en we zullen op de vlieger richting ons klein venteke stappen. We willen eigenlijk direct vertrekken, alles is gereed!
Ons visum zijn we vrijdag op de Ethiopische ambassade gaan halen. Sfeerfotootje van het gebouw is bijgevoegd. We werden direct in Ethiopische sfeer gebracht, tv stond op een Ethiopisch kanaal en er lagen kranten in Amhaars. Niet dat we er iets van begrepen of verstonden, maar dat zat toch al in de juiste richting. Afleveren ging trouwens bijzonder vlot, op minder dan 10 minuten hadden we de juiste stempels in ons paspoort staan.
Het adoptiebureau heeft ons ook al te kennen gegeven dat het advies van MOWA aanwezig is en we dus met een gerust hart voor de rechter kunnen verschijnen. Het lijkt enkel maar een formaliteit om even 6000 km te vliegen en 5 min bij de rechter te gaan staan en hopelijk te horen krijgen dat .... van ons is! Zelfs al moeten we niet verschijnen (wat wel moet hoor), de ontmoeting met ons ventje zal natuurlijk het hoogtepunt van de reis worden/zijn, ze gaan me moeten buitensleuren uit het weeshuis denk ik, of ik blijf er zitten tot hij voorgoed mee naar huis mag.
Ook hier weer een beetje mineur, tijdens onze reisvoorbereiding van 10-11, hebben we kunnen kennismaken met de andere koppels waarmee we samen gingen afreizen. Echter na de eerste rechtbankzitting te Ethiopië, die op 14-11 is doorgegaan, blijkt dat er bij enkele gezinnen nog een document ontbreekt en ze dus niet mee kunnen omdat hun rechtbankdatum van 24-11 verzet wordt. Dit zijn toch telkens onheilspellende berichten, enerzijds blij dat voor ons alles in orde is, anderzijds weer enkele mensen waarvan de procedure weer wat verlengd wordt.
En aangezien "the bad news show" precies nooit stopt in adoptieland, kwam er weer eens schokkend nieuws van S&S dat hun adoptie (meisje 8 maand) ook niet kan verder gaan en ze dus terug op de wachtlijst staan. Onbegrijpelijk, hoeveel slecht nieuws we de laatste weken van adoptievrienden al ontvangen hebben, gaat het dan nooit stoppen?
Tenslotte voor de thuisblijvers die graag onze vlucht volgen via teletekst of whatever hebben we weer cijfertjes: - vertrek maandag 21-11 (verjaardag van mijn mama!!) om 19u10 om te landen in Addis op dinsdag 22-11 om 6u30 (plaatselijke tijd = 04u30 bij ons, geeuw). Vluchtnummer ET0709 - huiswaarts, vertrek vrijdag 25-11 om 23u55 (plaatselijke tijd = 21u55 bij ons) om te landen in Brussel om 07u20. Vluchtnummer ET0708 We maken steeds een tussenstop in Milaan, waar we een kleine 40 min aan de grond blijven.
Onze blog zullen we niet aanvullen tijdens ons verblijf (ah neen ik zit toch in het weeshuis dan), maar uiteraard via de welbekende facebook en sms-weg houden we jullie op de hoogte!
Mijn vorig berichtje was nog maar net gepost of er is al een wijziging in de vluchtopties opgedoken, rechtbankdatum blijft wel hetzelfde. We zullen dus 22-11 vertrekken en zijn op 26-11 terug thuis. Het begint meer en meer op een city-trip te trekken dan op een Afrika-reis, we zullen maar 2 nachten in Ethiopië verblijven en 2 nachten op de vlieger
Oktober is ook een super positieve maand geweest voor onze adoptievriendjes. - W&M hebben terug een toewijzing gekregen van een zoontje van 3 maand! (eerste adoptie werd jammer genoeg geannuleerd door problemen in het weeshuis) evenals J&P, zij kregen het goede nieuws dat ze ouders mogen worden van een zoontje van 5 maand. - S&S hebben toewijzing gekregen van een dochtertje van 8 maand! Ook al verklaarde Sandra ons dat ze zot ging worden als ze een klein meisje zouden krijgen! Sandra, begin maar zot te worden. - G heeft eveneens een dochtertje van 10 maand toegewezen gekregen! Geniet van jullie blauwe/roze wolk, jullie hebben het stuk voor stuk verdiend!
Voor de rest beginnen we wat af te tellen naar 22-11, ik hunker zo om ons kleine ventje te kunnen ontmoeten, knuffelen, vastnemen, koesteren.... daar gaat géén één vliegtuig of andere angst me voor thuis kunnen houden. Ze mogen al beginnen taxiën! Woensdag is ook mijn vervangster op het werk gestart, is allemaal wat aanpassen maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dat goed gaat komen en ik met een gerust hart mijn werk voor even mag verlaten. Momenteel kan ik mijn dagen wat vullen met te gaan werken, doopsuikertjes uit te zoeken, etc... maar ik vrees wat voor de tijd tussen onze rechtbankdatum en effectief thuiskomen van ons ukje (allé, werken mag ik dan nog doen).
Volgende berichtje zal voor net voor of na "de ontmoeting" zijn!
Ook nu weer, het moment dat we het niet verwachten, kregen we onze courtdate. Jippie! Ik had net daags voordien een mailtje gezonden met de vraag of men toevallig al iets wist, waarop men me negatief antwoordde dat de rechtbanken 14 dagen langer gesloten bleven om achterstand weg te werken en we bijgevolg niet voor 17-10 nieuws moesten verwachten. Donderdag en vrijdag was ik thuis, maar aangezien ik geen speciale mailtjes verwachtte had ik ze niet opengedaan, tot Christophe vrijdagavond thuiskwam en me vroeg of ik de courtdate-datums al gezien heb. Ik viel dus weer uit de lucht De eerste rechtbankzitting (waar we niet aanwezig moeten zijn) is gepland op 14-11 en de tweede op 24-11. RoH heeft dus vluchtopties genomen om te vertrekken op 20-11 en vervolgens terug naar huis te komen op 24-11. Telkens met een nachtvlucht, dus eigl verblijven we amper 3 nachten in Ethiopië. Op 10 november is er onze 2de reisvoorbereiding waar we beiden "verplicht" aanwezig moeten zijn, dan leren we de mede-reizigers-adoptanten kennen. Allemaal best wel spannend!
Volgende maand kunnen we eindelijk kennismaken met ons zoontje en stilletjes hoop ik er nog op om hem met de feestdagen naar huis te kunnen halen.
Eerst anti-stress-vliegoefeningen en aftellen naar 20-11.
Vervolgens wil ik er nog even aan toevoegen dat ik ook nog volop meeduim voor onze adoptiebondvrienden, dat ze allemaal spoedig een toewijzing mogen krijgen, want die stilte maakt een mens dus echt gek!!
Dubbele gevoelens....... Waar we vorige maand zo vol over waren sloeg vorige week de blijdschap om in zwaar verdiet en ongeloof.
Supercontent dat we onze toewijzing samen kregen met ondertussen goede vrienden geworden, dubbel ontgoocheld met het trieste nieuws dat hun adoptietoewijzing niet doorgaat, door problemen met het weeshuis vanwaar hun zoontje kwam. Ook het andere koppel waarmee we samen planden af te reizen (voor zover je bij adoptie kan plannen) en korts geleden hebben ontmoet kreeg zulks onmenselijk nieuws.
Onmacht, ontgoocheld, verdrietig, hier zijn geen geschikte woorden voor. Hoe we daags voordien er nog samen over bezig geweest waren, des te harder kwam de klap toen we het slechte nieuws vernamen.
Het gevoel dat door je lichaam giert is onbeschrijflijk en dan ging het niet eens om ons zoontje, moet je maar eens proberen voorstellen hoe het bij de koppels voelt. Dat is wel hun kind dat ze afnemen!!
Uiteraard zijn wij opgelucht dat er voor ons geen problemen zijn, maar toch zal ik dit moment niet echt kunnen delen, al is het alleen maar uit respect voor W&M en J&P en gezin! Dit is een diep dal waar ze uit moeten, maar ze weten dat ze steeds mogen bellen, mailen, whatever we ook maar kunnen betekenen om de pijn te verzachten.
Vandaag de dag, na een procedure van 4 jaar, 3 maand en 3 weken, na 2 jaar, 5 maanden, 3 weken en 3 dagen op de wachtlijst gestaan te hebben, hebben we het zo felbegeerde telefoontje gekregen. Om exact 14u49 kregen we telefoon van het adoptiebureau en eigenlijk was het best hilarisch. Ik had daags voordien een mailtje gestuurd om te zeggen dat ik wat ontgoocheld was, omdat we snel snel ons dossier moesten vernieuwen, om uiteindelijk te vernemen dat het niet zo dringend is en dat ze niets konden zeggen over toewijzingen. Belt het bureau me dus op en stelt de vraag: Dag Vicky, met C van RoH, ik heb een vraagje (ikke al direct binnenmonds vloeken omdat ik dacht dat ze weer een ander formulier ontbraken), ben je terug op verlof vertrokken? Ikke dus: ja. Zij weer: ik heb goed nieuws voor jullie we hebben een zoontje voor jullie. Direct op mijn roze (blauwe) wolk, dagdromend van "onze" zoon!
Dus ja eindelijk, een jongetje, geboren op 24 juli 2010, 66cm groot en 7 kg.
We zijn overgelukkig, Pauline ook direct euforisch met haar nieuwe broer. Donderdag gaan we onze aanvaarding tekenen en krijgen we meer details.
Jaja, jullie lezen het goed, ik breng voor de laatste keer cijfertjes naar voor. Op de algemene lijst staan we op nr. 21 waarvan er 9 reeds een toewijzing hebben, dat maakt dus nr. 12. Als we rekening houden met onze voorkeur dan staan we op nr. 1, yes, jawel jullie lezen het goed!!! we staan bovenaan de lijst. Ik word al zot van het idee alleen al, laat staan dat ze dan nog moeten bellen om onze toewijzing mee te delen. Hopelijk krijgen we nog leuk nieuws voor het verlof.
Ons adoptielijstje zijn we ook gaan kiezen, super plezant en allemaal zulke mooie stufkes voor baby's. Kan al amper wachten tot we met onze buggy kunnen rondrijden.
Morgen, vrijdag 24-06, hebben we een afspraak in het UZ-Gent voor onze gele koorts vaccinaties. Internationaal paspoort hebben we ondertussen al op zak!
Wat rest ons nog: - de doopsuiker, een taakje dat ik samen met ukkies toekomstige meter (Cathia) ga kiezen, zal iets voor tijdens de zomervakantie worden. - aankomstkaartjes: zware bevalling, hetgene ik graag wil is prijzig (= schandalig duur is beter uitgedrukt), goedkoopste drukker tot hiertoe vraagt 950,00 euro en dat vind ik er precies iets over. - babykamer: tja, dat blijven we maar uitstellen maar der zullen we nu toch eens werk van moeten maken, meubeltjes zijn er al maar de inrichting dient nog te gebeuren.
Dus medelezers, als er iemand wat handig is, véél tijd over heeft, ik heb nog karweitjes genoeg.
Dit was dus mijn voorlopig laatste berichtje zonder echt nieuws te kunnen vertellen (tenzij we nog 3 maanden moeten wachten, dan kom ik nog wel eens zagen).
Hier zijn we weer eens. Tijd vliegt, Pasen is ondertussen passé, we hebben afgelopen week al van een heuse (voor)zomer kunnen genieten met temp rond de 28°C. Allemaal in april hé, het enige wat er niet was, datgene waarop we al even aan het wachten zijn is: een toewijzing!
In maart ben ik met enkele adoptiemama's in spé een uitje gaan doen. Supertof meegevallen, veel gelachen, afgetetterd (onderwerp hoef ik zeker niet te zeggen), beetje prospecties gemaakt rond toewijzingen enz... kortom een dag om zeker te herhalen. Tot we thuis kwamen! Het ene onheilspellende bericht na het andere ivm adoptie en Ethiopië vielen de mailbox in! Back with our feets on the ground! Moet zeggen, ben echt geen doemdenker maar heb toch effe in een dipje gezeten. Kort samengevat: Mowa (Ministry of Womans Affaires, behandelen de dossiers van adoptiekindjes en toekomstige adoptieouders) besliste dat men met ingang vanaf 11 maart nog maar 5 dossiers per dag voor de ganse wereld ging behandelen ipv de gebruikelijke 55 dossiers. Een terugschroeving met maar liefst 90%!! Dit omdat men dieper de dossiers zou kunnen bestuderen. Allemaal héél begrijpelijk, maar nu niet het nieuws dat wij wilden horen, want wat voor gevolgen ging dit met zich meebrengen? Half mei gaat er een evaluatie zijn van het adoptiekantoor uit en heeft en hopelijk beter nieuws voor de maar liefst honderden wachten op de lijst.Momenteel verzendt men geen enkel dossier meer naar Ethiopië tot er meer zekerheid is en men kan bekijken hoe de momenteel lopende toewijzingen en dossier afgewerkt worden. Een geluk bij een ongeluk voor ons, is dat ons dossier reeds in Ethiopië is en wij dus gewoon netjes verder blijven aanschuiven.
Voor de personen die zo half/half de cijfertjes volgen, er zijn weer nieuwe! Op de algemene lijst staan we op nr. 26, trek daarvan de koppels af die ondertussen een toewijzing hebben, dan brengt dat ons naar nr. 18 (weten dat we begonnen zijn ergens in de 140 ofzo). Van deze 18 kijken we nog even wie binnen onze leeftijdscategorie valt, dan brengt dat ons naar nr. 4 voor een jongen en nr. 5 voor een meisje. Om ineens te antwoorden op de reeds zoveel gehoorde vraag: "Neen, we weten niet hoelang het nog gaat duren!" Stilletjes hopen we nog steeds op zomer 2011, maar dat is dan heel stilletjes want we durven echt niet luidop speculeren. Dus beste mensen, bougiekes branden en blijven duimen....
Toch kon mijn mama het niet laten om al een schitterend cadeauke te kopen: een echte brandweer-loopauto. Supercontent, denk dat dat ukkie der niet op gaat mogen rijden. Thanks moekske, ge weet, i love you!
Allé, dit was het weer voor vandaag, volgende keer weer meer nieuws. Geniet van de zon!
Weer een maandje voorbij. Een maandje zonder toewijzingen deze keer, maar die komen er ongetwijfeld wel aan.
Ondertussen hebben we ook een onthaalmoeder gevonden die beebje kan bijhouden vanaf januari 2012 (hopen dat we tegen dan beebje hebben, of ik heb een probleem ;)). Ongelooflijk hoe rap ne mens moet zijn tegenwoordig. Minstens een jaar op voorhand moet je beginnen plannen of je valt overal naast. Laat dat plannen nu net iets zijn dat je in adoptieland goed kan. Niet dus! Maar gelukkig begreep de toekomstige onthaalmoeder "het probleem" en heeft ze toch ons plaatske gereserveerd. Joepie, weer een zorg minder.
Heb ik nog nieuws? Niet zo direct nieuw nieuws.... we wachten nog steeds We zijn wel in gang geschoten met de slaapkamers. Omdat we een planning opgemaakt hebben (waar we ons toch niet aanhouden, maar een leidraad is soms praktisch) en we nu nog enkele "vrije" kamers hebben, zijn we eerst begonnen met onze kamer te behangen, schilderen, nieuwe vloer, enz.... kmoet zeggen, het gaat goed vooruit! Om onszelf te belonen voor ons :ahum harde werk, hebben we maar ineens een nieuwe slaapkamer (lees bed) gekocht. Ik kan al niet meer wachten tot het geleverd wordt. Als onze kamer dan opgeleverd is, doen we verder aan beebjes kamer.
Oh ja, op 05 maart heb ik afgesproken met enkele adoptiemama's in spé. Ik moet jullie al niet meer verklappen wat het onderwerp gaat zijn zeker? Ik kijk er al naar uit.
We staan nu ook al 2 jaar effectief op de lijst en binnen een kleine 2 maand is onze reis naar ons beebje al 4 jaar jong. Tijd vliegt, nietwaar? Ik hoop volgende maand nieuwe cijfers te kunnen geven, want het kriebelt nu we in de top 10 staan!
Allertweeds, de nieuwe wachtlijst van januari staat online en het gaat goed vooruit!
Allerderds, we staan op nr. 38 op de algemene lijst en maar liefst op nr. 7 in onze voorkeur! Jaja, het begint stilaan toch te kriebelen.
Allerlaatst, de rest van de belevenissen: - we zijn naar een info avond geweest bij het adoptie-bureau. Hier kregen we meer info over de 2 afreizen, verdere verloop van de procedure, enz.... Op zich niet veel nieuws gehoord of geleerd, maar toch eens leuk om er eens naartoe te kunnen gaan. Zo lijken we weer een stapje verder te staan in de procedure. Er waren 5 andere koppels aanwezig, 1 koppel kende we al maar de andere waren eerder stroef in contact. Stom eigl. we zitten er allemaal voor hetzelfde en toch lijkt de drempel zo groot om elkaar aan te spreken. Gelukkig heb ik via facebook al een ruime adoptie-facebook-vrienden en sta je toch niet alleen.
- Het eindejaar is rustig verlopen, alleen was Christophe ferm ziek en heb ik hem op nieuwjaarsdag nog naar een dokter van wacht kunnen voeren. Verdict --> begin van een longontsteking, mooi vooruitzicht om op vakantie te vertrekken. Ondertussen zijn we terug thuis en is het allemaal goed verlopen, hij heeft alleszinds veel kunnen genieten van zijn "vakantiebed"
- E&D hebben een derde adoptiekindje (Belgisch), kan al niet meer wachten om het te bezoeken. Nogmaals gefeliciteerd!
- Onze babykamer is ondertussen ook gearriveerd, alleen moeten we nog in gang schieten om de kamer zelf in te richten. Nu we in de, voor mij toch wel, laatste rechte lijn zitten, gaan we dit toch stilaan beginnen aanpakken.
Voila, dat was het zo weeral, ik ga stilaan mijn valiesje nemen want dankzij Wouter en Els (supergoede vrienden!) mogen we nog van 3 dagen Londen gaan genieten. Genieten zullen we!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, de nummerkes naar ons toekomstig lotje uit de lotterij:
We staan nr. 42 op de algemene wachtlijst waarvan er al 14 toewijzingen zijn, dus eigenlijk op nr. 28 momenteel. Als ik hierbij rekening houd met onze voorkeur dan staan we op nr. 13! Vandaag was er nog een toewijzing van een babytje, dus staan we op nr. 12. Proficiat aan de toekomstige ouders! Nog efkes en we kunnen beginnen aftellen in de top 10. Spannend allemaal. We hebben ondertussen al een babykamertje naar onze "goesting" gevonden en gaan dan ook dringend werk beginnen maken van deze kamer. Zo stilaan begint onze droom toch nabije toekomstmuziek te worden. Het werd tijd, want het wachten tussen toewijzingen kan soms ellendig lang duren.
Ook spreekt hij al enkele woordjes Nederlands (zus, lekker, bah, uiteraard mama en papa en als hij het niet kan zeggen, zal hij het met plezier uitbeelden). Zal volgende week eens wat foto's plaatsen!
).
Hier zijn we weer eens. Tijd vliegt, Pasen is ondertussen passé, we hebben afgelopen week al van een heuse (voor)zomer kunnen genieten met temp rond de 28°C. Allemaal in april hé, het enige wat er niet was, datgene waarop we al even aan het wachten zijn is: een toewijzing!
