Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
20-09-2011
Dubbel gevoel
Dubbele gevoelens....... Waar we vorige maand zo vol over waren sloeg vorige week de blijdschap om in zwaar verdiet en ongeloof.
Supercontent dat we onze toewijzing samen kregen met ondertussen goede vrienden geworden, dubbel ontgoocheld met het trieste nieuws dat hun adoptietoewijzing niet doorgaat, door problemen met het weeshuis vanwaar hun zoontje kwam. Ook het andere koppel waarmee we samen planden af te reizen (voor zover je bij adoptie kan plannen) en korts geleden hebben ontmoet kreeg zulks onmenselijk nieuws.
Onmacht, ontgoocheld, verdrietig, hier zijn geen geschikte woorden voor. Hoe we daags voordien er nog samen over bezig geweest waren, des te harder kwam de klap toen we het slechte nieuws vernamen.
Het gevoel dat door je lichaam giert is onbeschrijflijk en dan ging het niet eens om ons zoontje, moet je maar eens proberen voorstellen hoe het bij de koppels voelt. Dat is wel hun kind dat ze afnemen!!
Uiteraard zijn wij opgelucht dat er voor ons geen problemen zijn, maar toch zal ik dit moment niet echt kunnen delen, al is het alleen maar uit respect voor W&M en J&P en gezin! Dit is een diep dal waar ze uit moeten, maar ze weten dat ze steeds mogen bellen, mailen, whatever we ook maar kunnen betekenen om de pijn te verzachten.
